Wat een paniekdag... (zaterdag) We hebben echt gevreesd dat we moesten afscheid nemen deze namiddag
Deze morgen was Lobke bij moetje, het ademen ging zeer moeizaam met paniekaanvallen tot gevolg, surplus op de pijnpomp heeft moetje sedert een dag een extra pomp die haar schots geeft bij paniekaanvallen. Het kwam te erg en ze hebben moetje een hoge dosis toegediend waardoor ze in diepe slaap ging. We hadden in eerste plaats verwacht dat die stent moetje tijdelijk ging redden, het zou moeten vlug keren maar de euforie bij moetje rond die stent is weg... De eerste 48 u kon er zwellingen optreden omdat dit een vreemd voorwerp is voor het lichaam. We zijn die uren voorbij, er wordt terug "getrokken" om adem te hebben. Moetje gaf deze morgen aan Lobke te kennen dat het allemaal niet meer hoeft, de pijn ondraaglijk... Deze uitspraak doet pijn bij ons maar wij 3 verstaan haar en gaan moetje steunen in alles wat ze beslist... Ze verdient nu al een standbeeld naar vechtlust toe, zo'n langdurige ziekte zo waardig dragen zonder 1 minuut te klagen, steeds klaar staan voor papa, haar kinderen en kleindochters... Chapeau!!!!
We wisten dus niet hoe komt moetje hier uit die "slaap". ik en Lobke gesproken tegen verpleger, positief was het niet, te beter dat ze eerlijk zijn, we kunnen tegen een duw
wie komt er wakker om 17u, ons moetje versuft maar een lach op haar gezicht. Terug veel pijn, maar rustig, iedereen van ons was bij haar.
Deze nacht gingen ze terug de 2de pomp verhogen dat ze zeer vast slaapt, ze is trouwens oververmoeid en vandaar dat ze er niet meer tegen kan. Is dit een leven, je plat laten leggen met morfine... En hiervan is moetje zich ook bewust van. Het enige dat we kunnen hopen dat ze een kalme en goeie nacht zal hebben om er morgen helderder over na te denken. Kan ze het nog aan om terug chemo op te starten, 1 Vraagteken...
We steunen haar in alles, ze moet het nog aankunnen ook... Ik vraag hulp aan de engeltjes hierboven geef haar nog eventjes een pijnloze tijd bij ons
