Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in ons gastenboek
Ons reisdagboek
Makkelijk te volgen waar we zijn & wat we doen
21-10-2018
Reisdagje
Brazilië is ongeveer even groot als gans Europa. Er zijn veel luchthavens en het aanbod van zowel binnenlandse als internationale vluchten is enorm. Enkel de verbinding naar Campo Grande is wat minder.
We hebben eerst in Foz do Iguacu achter ons hotel de lokale bus 120 naar de luchthaven genomen. Het was spitsuur en dus erg druk. Zowel mensen die moesten gaan werken als schoolkinderen stapten op en af. Wat we hier wel supergoed vinden, is het betaalsysteem in de bussen. Er is altijd zowel een chauffeur als een ontvanger. Je mag enkel vooraan opstappen en moet dan eerst aan de ontvanger betalen om voorbij het draaipoortje te kunnen. Hier geen zwartrijders dus. Met een rolstoel meereizen? Ook geen probleem... De ontvanger neemt rustig de tijd om een platform te laten zakken in het midden van de bus.
De luchthaven van Foz do Iguacu is erg klein. Tijdens het wachten heb ik een overheerlijke koffie gedronken. Die zijn hier echt zalig... In België drink ik sinds enkele weken geen koffie meer maar hier zondig ik graag! Daarna zijn we met Avianca-Brasil doorgevlogen naar de noordelijke luchthaven van São Paulo, Guarulhos. Ongeveer 1u45 vliegen. We waren erg blij toen onze baggage op de band lag want die kunnen we niet missen nu. Daarna moesten we erg lang wachten om bij GOL onze rugzakken in te checken want ze hebben één grote wachtrij met 10 check-ins voor alle GOL-vluchten. Als je ooit eens naar Zuid-Amerika zou reizen, wij vinden deze maatschappelij op vele vlakken niet zo geweldig. Eerder stijl Ryanair...
Toen we in São Paulo aankwamen, had ik veel last van krampen. Mijn staartbeentje doet ook nog pijn van mijn uitschuiver in Foz do Iguacu. De volgende vlucht na een tijdje te wachten, was die naar Campo Grande. Onze tussenstop naar onze tocht door het zuiden van de Pantanal. Bij de daling had ik heel veel last van mijn oren. We hebben altijd een doosje honingpastilles van Albert Heijn bij maar nu hielp niets. Best pijnlijk deze keer maar gelukkig was het bij de landing voorbij. Ik merk ook net dat ik last heb van keelpijn door de airco. Met andere woorden...vandaag hang ik half uiteen! En ik kan mijn haar niet drogen want als ik hier de haardroger in ons hotel Jandaia aan zet dan ruikt hij naar brand en werkt niet haha!
Morgen gaan we vroeg ontbijten want om 8u30 komt Rodrigo van Brazil Nature Tours ons ophalen om door te reizen naar onze volgende bestemming: the South of the Pantanal to see the wild animals...
Als er daar beschaving en WiFi zou zijn, dan zet ik ons verhaal daar verder.
"Gewoon". Dat is ons nieuw woordje dat we regelmatig al lachend zeggen tegen elkaar. Als we iets ongelofelijk prachtig zien of we iets unieks doen, dan kijken we soms naar elkaar en vragen we: "En, wat vind je er van? Leuk...? Gewoon." Ons nieuwe Braziliaans grapje.
Het ontbijt in Pietro Angelo is iets minder goed dan wat we in São Paulo hadden, ook al lag dit hotel in een arme wijk. Hier is het een ongezond aanbod. Beetje fruit wel maar veel cake en deegbroodjes.
We hebben vandaag opnieuw bus 120 aan de terminal vlakbij het hotel genomen. Ondertussen kennen we de route van deze bus al goed en zijn we vandaag iets eerder afgestapt, aan Parque das Aves. Dit is een vogelpark en werd in 1994 opgericht om de plaatselijke natuur te beschermen en een broedplaats te vormen voor bedreigde exotische vogelsoorten. Het telt meer dan 1.000 vogels, met in het bijzonder ara's, toekans en flamingo's. We hebben ook een anaconda (!), vogelspin en slangen gezien. Alligators, schildpadden en kasuarissen hebben we ook van dichtbij gezien. Een kasuaris is een loopvogel uit Nieuw-Guinea en Australië. Ze hebben enorme klauwen en kunnen mensen aanvallen.
De watervallen van Iguacu zijn aan de overkant. De eerste dag dat we hier waren, zijn we meteen aan de laatste stop afgestapt om de watervallen te zien. Maar vandaag wouden we de twee tussenstops ontdekken: Trilha do poco preto en Macuco safari. Hier hebben we wel wat centjes voor moeten neertellen maar als je iets wil gezien of gedaan hebben, dan moet dat soms.
Bij de eerste stop, Trilha do poco preto, moesten we eerst kiezen of we al wandelend of al rijdend het park wouden verkennen. We kozen er voor om te wandelen. Achteraf gezien niet zo'n goede keuze. We hebben enkel grote blauwe vlinders, een kever die een balletje aan het rollen was en een rups gezien. De wandeling was erg zwaar. Zes kilometer stappen in de warmte en met hellingen. We hebben er lang over gedaan. Toen we aan het water toekwamen, mochten we in een motorboot stappen en hebben we op de Parana-rivier gevaren. Dat was heel leuk. Je kon op het water ook even overstappen in kano's maar daar hadden we niet veel zin in. Aan de oever kregen we allemaal een soort van Happy Meal kartonnen boxje met zoute koekjes, een bonbon en wat fruit. Daarna heeft een treintje ons terug naar de ingang gebracht.
De Macuco safari was veel toffer. Hier moesten we ook eerst op een treintje stappen en kregen we regelmatig wat info over de bomen. Zo hebben we palmen gezien waarvan ze palmharten oogsten. Het duurt tien jaar voor 1 kilo palmharten te oogsten. Eens de palmharten eruit zijn, gaat de boom dood. In het park doen ze dat niet maar ze staan er wel en in grote getalen. De aapjes eten de vruchtjes op en door ze overal te verspreiden, groeien er nieuwe bomen. Na het treintje moesten we overstappen in een Jeep die ons naar het ponton met de reddingvestjes bracht. We hadden ervoor vernomen dat je voor de dry of wet tour kon kiezen. Wij waren niet echt gekleed op de wet tour maar voor dat we goed begrepen hoe of wat in het Portugees, zaten we in een grote zodiac met allemaal mensen met plastic poncho's. Wij zaten daar ergens in het midden met onze kleren en zonder poncho . Goed, ja, dan zien we de watervallen maar van heel dichtbij. Daar gingen we dan, op het water tussen de rotsen en steile wanden. De boot ging heel hard en het water vloog langs de zijkanten naar boven. Aan de watervallen zijn we een tijdje blijven dobberen en hadden we een mooi overzicht van dichtbij. We vroegen ons af of dit het was en of we zouden terugkeren. Nope. Daar gingen we dan. We vaarden naar de watervallen, gingen nog harder en gingen er toen helemaal in. Kletsnat waren we. Het leek wel alsof we onder een koude douche stonden. Wat hebben we daar gegierd en gelachen. Daarna volgden nog eens twee ritjes onder de watervallen. Op de terugweg hebben we nog enkele cirkels op het water gemaakt en even erna mochten we uitstappen. De andere passagiers met een plastic poncho bleken even nat te zijn. Van deze coole safari hebben we geen fotos of videos omdat we op het water waren. Wil je toch even kijken hoe het er aan toe ging, check dan zeker volgende link want dit is exact hoe wij het hebben beleefd: https://m.youtube.com/watch?v=s9-dI20lpmc
Na zo'n avontuurlijke dag waren we heel moe en zijn we met onze natte kleren op de bus terug gestapt. 's Avonds zijn we terug bij Churrascaria E Pizzaria Tropica gaan eten. Daar hebben ze de beste pizza's met kaas die ik ooit in mijn leven heb gegeten! Verder hebben ze ook een buffet en schuiven ze vlees van spiezen aan je tafel. En dat alles voor maar 30 real per persoon! Dat is omgerekend maar 7 euro. Onze Nederlandse vriendinnen kwamen plots ook binnen daar. Zo grappig. Hoe klein is de kans dat je elkaar 5x tegenkomt... Eerst aan de bushalte. Dan in het park van Argentinië. Dan aan het busstation en dan 2x in hetzelfde restaurant...
Morgen is het een reisdag. Om ons avontuur in het zuiden van de Pantanal verder te zetten, moeten we eerst naar Campo Grande. Daarvoor moeten we morgen in de luchthaven van Foz do Iguacu eerst een vlucht naar de noordelijke luchthaven van São Paulo terug nemen, waar we in het begin van de reis zijn geland. Daar moeten we onze bagage opnieuw inchecken en een vlucht naar Campo Grande nemen. Voor wie al benieuwd is waar we daar overnachten, ons hotel heet Jandaia.
Ik heb voor de eerste keer goed geslapen maar we waren toch ook weer om 6u wakker. Onze biologische klok hebben we duidelijk meegenomen naar hier. Het ontbijtbuffet was weer rijkelijk gevuld met Braziliaanse specialiteiten. Overal vind je elke ochtend pão de queijo. Dat zijn gebakken deegbolletjes met kaas. Heel lekker. Of verse papaya. Dat ga ik thuis wel missen. Er is altijd veel fruit maar ook veel gebakjes.
We waren vanmorgen iets beter voorbereid dan gisteren en dus ook wat relaxter. Ondertussen wisten we al waar de bus terminal was en het reisbureau in het hotel had al wat instructies gegeven. Vandaag stonden de watervallen langs de Argentijnse kant op het programma. Cataratas do Iguacu, de grootste in Zuid-Amerika. De watervallen liggen op de grens tussen de Braziliaanse staat Paraná (20%) en de Argentijnse provincie Misiones (80%). Daarom wouden we ze zeker langs de andere kant bekijken. Het ganse complex bevat tussen de 270 tot 300 watervallen. Gigantisch dus. Ze zijn 2,7 kilometer breed en vallen maar liefst tot 82 meter naar beneden...
Off we go... Toen we aankwamen aan de busterminal leerden we een groepje Nederlandse vrouwen kennen. We hebben samen hard gelachen op de bus, vooral toen het alsmaar harder en harder begon te regenen. Toen we de Argentijnse grens bereikten, toonde onze weather app inmiddels dat de regen 100% was en bliksem. Zo was het ook. Toen we onze stempels aan de douane gingen halen, waren we al helemaal nat. Daarna reed de bus nog een eindje verder en zette ons toen af. Daar sprak iedereen Spaans en was het even zoeken hoe we nu verder moesten. Dan bleek dat je ofwel een bus of een taxi kon nemen naar het park met de watervallen. Wij hebben met een Italiaans koppel van onze leeftijd een taxi gedeeld en moesten per persoon 12,50 Real betalen. Aangekomen aan het park, bleek dat we Argentijnse pesos moesten hebben. De taxichauffeur wou ons helpen maar wou wat in zijn eigen zakken steken. Een inkomticket voor het park kost 600 pesos. Dus we zouden ongeveer 1.400 pesos nodig hebben die dag. Dat is zon 140 Real. Maar hij wou dat ik 200 Real gaf. Hij sprak enkel Spaans. Het Italiaanse koppel nam het voor ons op en er ontstond een hele discussie in de auto. Uiteindelijk hebben ze het voor ons voor elkaar gekregen dat we meer terug kregen.
Langs de Argentijnse zijde is er veel meer te doen dan langs de Braziliaanse. Zo is er een Green trail, upper trail, lower trail en je kan ook een treintje of boot nemen. Hier kan je dus echt je dag vullen met verschillende routes te nemen. Wij hebben eerst de Green trail gevolgd en dan kom je toe in Cataratas station. Daar hebben we eerst de Upper trail gekozen en langs verschillende bruggetjes heb je mooie uitzichten die heel hoog zijn. Enkele uren later, hebben we de Lower trail gevolgd en hier konden we de watervallen zelfs aanraken. Zowel hier als op het andere pad waren de uitzichten adembenemend mooi. We hebben enkele fotos genomen maar het gevoel van ertussen te staan, dat neem je met je mee. De must see is natuurlijk de Garganta del Diablo, de Devils Throat. Uit een enorm gat waarvan je de bodem niet kan zien, stijgt er mist op en honderden watervallen storten er naar beneden. Prachtig om te zien. Deze grote halfronde waterval is 150 meter breed waarin het water 70 meter in de diepte stort.
Even zoeken hoe we terug moesten. We hebben aan de uitgang in een kantoortje met onze laatste pesos busticketjes kunnen kopen. Deze bus bracht ons naar een busterminal in Foz do Iguacu, Argentinië. Daar hebben we een bus genomen naar de grens waar onze paspoorten opnieuw werden afgestempeld en zo werden we terug naar Brazilië gebracht.
Leuk dat we vandaag even in Argentinië waren. Nu zijn we even aan het uitzoeken waar het lekker is om te eten want na zon speciale dag hebben we honger gekregen. Vanavond kijken we even wat we morgen gaan doen. Misschien gaan we eens met de boot op de Rio Parana om de watervallen van dichtbij te bekijken of misschien eens naar Paraguay. We go where the wind blows us
Dank jullie wel voor de toffe en lieve posts in onze gastenboek. Voor ons echt superleuk als er een melding binnenkomt dat er iemand iets geschreven heeft!
Het is 6u s morgens. Ik ben al wakker. Elke ochtend word ik rond dit uur wakker. Michael slaapt nog.
Gisteren hebben we in de ochtend een taxi naar de andere luchthaven genomen, Aeroporto de Congonhas. Dat was ongeveer een half uurtje rijden, net zoals São Paulo Guarulhos waar we bij aankomst zijn geland.
Het was even zoeken in de luchthaven want ons Portugees beperkt zich nog maar tot de basiswoordjes. Toen zagen we de check-in van GOL maar al snel bleek dat we zouden moeten bij betalen (60 euro) voor onze bagage. Blijkbaar zat die er niet bij.
Toen we aankwamen in Foz do Iguacu, vielen de eerste regendruppels van deze reis op onze gezichten. De luchthaven daar is piepklein. Er loopt één kleine baggageband voor alle vluchten. Een man van rond de 60 stond ons op te wachten met een bordje Loumar want ik had voordien een free shuttle service aangevraagd. Samen met enkele andere passagiers, reden we van de luchthaven naar ons hotel. Onderweg vertelde hij veel over wat we allemaal voorbij reden, maar jammer genoeg enkel in het Portugees.
Het was ongeveer 15u toen we toekwamen op onze kamer. Als twee kippen zonder kop besloten we hals over kop om meteen de watervallen langs de Braziliaanse kant te bezoeken. Het regende en de steile straten waren spekglad. Al snel schoof ik uit maar kon me nog net recht houden. De tweede keer had ik minder geluk en viel ik erg hard op de stenen. Dat voel ik nu nog.
De instructies van de receptionist aan de balie over waar we de bus konden nemen, waren niet zo duidelijk. Al snel vielen er woorden en ontstond er ruzie tussen ons. Dan maar even vragen aan een local waar we de bus moesten nemen.
Een wilde rit met de lokale bus 120 duurde ongeveer een half uur. We reden terug langs de luchthaven dus dat was handig om weten als we terugvliegen. De rit kostte 3,55 Real per persoon. Dar is omgerekend minder dan een euro.
In het park moesten we eerst plaatsnemen op de grote bus. Eerst volgden er twee stops die je er extra kan bij nemen. Zo kan je bijvoorbeeld eerst meerijden met een 4x4 en dan met de boot op het water. Omdat het al redelijk laat was, besloten we om meteen door te rijden naar het belangrijkste punt: de hoofdingang van de watervallen.
We zagen daar meteen quatis. Dat zijn schattige neusbeertjes die met elkaar vechten en spelen. Je mag niet te dicht bij ze komen of in je rugzak rommelen want ze kunnen bijten. Daarna hebben we de trail naar beneden gevolgd. Het uitzicht was meteen adembenemend mooi. Maar liefst 270 watervallen komen hier bij elkaar. Het is er erg vochtig en je kan zelfs op een pad dat over de rivier loopt. Daar sta je precies onder een douche. Na nog van het uitzicht op het panoramisch platform te genieten, besloten we om terug te keren met de laatste bus.
Ik had thuis al gelezen over een restaurant op 500 m van ons hotel: Churrascaria Bufalo BBQ en dat bleek een goeie keuze te zijn. Het concept is hetzelfde als Fogos of Pampas bij ons in Antwerpen. De obers schuiven verschillende soorten vlees van spiezen die op een speciale manier gebarbecued zijn. Het buffet was heel groot dus ik kon er ook van genieten zonder vlees te eten.
Vandaag gaan we naar de Argentijnse kant. Daar zou je een heel ander zicht hebben op de watervallen.
Om 7u30 zou de wekker af gaan maar om 6u werden we reeds wakker door de geluiden op straat. We zouden vandaag een ander deel van São Paulo ontdekken. Na een lekker ontbijt met veel fruit, gingen we informeren aan de receptie of het wel veilig was om vanaf het hotel naar Pinheiros te wandelen maar dat werd ons ten sterkste afgeraden. De metro nemen bleek voor ons veiliger te zijn.
Op 10 minuten wandelen, waren we al aan het metrostation República. De vrouw achter het loket sprak geen Engels, zoals de meerderheid van de locals hier. Met veel gebaren heb ik dan toch duidelijk kunnen maken dat we naar metrostation Paulista moesten. Een ticketje kost 4 real hier. Beetje vergelijkbaar met ons openbaar vervoer dus. Tot hiertoe is dit land zeer bereisbaar en het metronetwerk is zeer duidelijk. Verschillende lijnen in andere kleuren, een digitaal bord dat aanduidt hoeveel haltes je nog moet en duidelijk waar je je ticketje moet kopen. Beetje vergelijkbaar met de Tube in London eigenlijk...
Daar aangekomen hebben we eerst over de Avenido Paulista gewandeld. Het verschil tussen de wijk daar en de wijk waar ons hotel is, was meteen een groot verschil voor ons. Intussen zijn we te weten gekomen dat we in een arm gedeelte verblijven. Beter dan een favela maar minder dan een middle class wijk. Waar ons hotel is daar zitten blijkbaar veel huisjesmelkers in leegstaande gebouwen. Oops...
We hebben in Jardim Paulista een flink stuk gewandeld. Grote flatgebouwen, mooie parken met palmbomen, consulaten en toffe koffiebars zijn hier onderdeel van de stad. Zelfs een Carrefour Express... We hadden op voorhand al gelezen dat er drie Free Walking Tours in São Paulo worden georganiseerd. Wij hebben gekozen om de Vila Madalena tour te volgen en dat was echt supertof! Om 10u45 moesten we aan het metrostation van Fradique Coutinho wachten en ons aanmelden. We waren in totaal met 30 deelnemers vanuit allerlei landen in de wereld: Nederland, Frankrijk, Duitsland, Brazilië, Costa Rica, Dominicaanse Republiek, Litouwen, enz. Zo leer je snel andere backpackers kennen.
Zo hebben we een Nederlander van 28 jaar leren kennen. Hij heeft 1 jaar en 2 weken geleden alles in Amsterdam achter gelaten. Zijn woonst en auto verkocht, zijn job als verpleger op de cardiologie in het ziekenhuis opgegeven en heel zijn hebben en houden weg gedaan. Hij heeft op de tijd dat hij aan het reizen is al 16 landen bezocht waaronder Cambodja, Mongolië, Australië, enz. Supercool om hem te horen vertellen... Of Alex uit Frankrijk. Ook onze leeftijd en net hetzelfde gedaan. Ze plannen ook niets van tevoren. Boeken vluchten de dag ervoor en waar ze overnachten, dat bekijken ze daar wel. Onderweg leren ze in hostels andere backpackers kennen en reizen ze een stukje mee. Ze moesten erg hard lachen toen ik mijn uitgetypte planning boven toverde... Maar voor onze eerste verre reis samen, vind ik het prima zo.
De tour duurde 3u en we hebben onderweg veel bijgeleerd over deze boeiende stad. We zijn ook in wijken geweest die je beter onder begeleiding doet. Batman Alley met prachtige graffiti was supercool. Check zeker deze fotos. De moeite waard. Onderweg zijn we even gestopt voor een koffie. Damn, de koffie is zo lekker hier! More please! Daarna hebben we de metro terug genomen en hebben we het hoogste gebouw in São Paulo bezocht: Edificio Italia. We hebben eerst de lift tot de 37ste verdieping genomen (wat overigens maar enkele seconden duurde) en daarna de tweede lift naar de 41ste (!) verdieping. Daar moesten we ieder 30 real betalen en mochten we kiezen tussen een glaasje cava, wijn of ananassap. Ik heb uiteraard voor het eerste gekozen. Du-uh!
Geniet van onze mooie foto's en waan jezelf even in deze boeiende stad. Straks gaan we eten in een restaurant dat onze gids heeft aangeraden: A casa do porco. And thank God, they have an English menu & vegetarian food...
São Paulo. Een miljoenenstad die al na onze eerste dag heel veel indrukken heeft nagelaten. Waar je om de hoek plots een prachtige graffiti opmerkt die je niet meer zal vergeten.
Het was rond 6u dat we hier zijn toegekomen. De taxirit van de luchthaven naar het hotel kostte ongeveer 130 real. Dat is omgerekend 30 euro. We waren best moe en hongerig na zo'n lange reis dus we hebben meteen aangeschoven aan het ontbijtbuffet.
Er lag enorm veel exotisch fruit van hier dat ik nog nooit heb geproefd. Superlekker... Nu alleen nog uitvissen wat het was. Er lag ook watermeloen, sinaasappelschijfjes en een speciaal detoxdrankje. Gelukkig zijn er dus ook gezonde dingen. Er was ook veel brood met smaken die we niet kunnen thuis brengen. Ik heb ook van de havermoutpap geproefd. Die wil ik morgenvroeg ook. Daarna hebben we toch maar even een dutje gedaan.
Rond 10u besloten we om het gebied rond ons hotel te verkennen. We hebben dankzij een goeie tip van een collega extra slotjes met staalkabels gekocht en maken onze rugzakken hiermee vast aan het kledingrek . Better safe than sorry...
Er heerst veel armoede hier. Op elke hoek van de straat val je bijna over een dakloze inwoner die onder een deken ligt. Er ligt hier op de straten ook veel afval. Sommige plaatsen waar je voorbij wandelt, ruiken vreselijk terwijl de geur van vleespiesjes of gebrande noten aan de volgende hoek op je wacht. Toen we om de hoek naar R. Mauá wandelden, keek ik recht in de ogen van een dode poes die op het voetpad lag. De Brazilianen hier hebben ook een goed hart want er had iemand een roze dekentje op gelegd. Een tijdje erna zagen we een Border Collie met een harnasje over een druk kruispunt lopen. Hopelijk loopt het voor hem beter af.
Het was even twijfelen of we hier zouden eten want er waren veel illegale kraampjes en armoede waar we wandelden. Maar plots kwam Mercadão Municipal in ons vizier, een grote binnenmarkt met allerlei kraampjes: exotisch fruit, noten, vlees, vis, drank, enz. Het ene al mooier uitgestald dan het andere. Daar leek de hygiëne ons veel beter. Michael heeft picanha met frietjes gegeten en ik heb falafelballetjes met rijst en groenten gegeten. Hier denken ze gelukkig ook aan de vegetariërs! Obrigado!
Met de trein naar Zaventem vanuit Mechelen was een goed idee. Na enkele minuten stap je uit in de kelder en kan de reis beginnen.
We waren goed op tijd en hebben na ons te hebben ingecheckt rustig ontbeten bij de Panos. Net voor we moesten boarden, kregen we te horen dat onze vlucht naar Frankfurt met 20 minuten was uitgesteld. Dat werd dus haasten als we onze connecting flight naar São Paolo wilden halen. Toen we aankwamen in Frankfurt bleek dat we een flink eind moesten stappen. Hier en daar nog een controle en bij de scans van onze handbaggage werd Michael tegen gehouden. Een vrouw die goed een cipier uit Orange is the New Black kon zijn, nam strookjes en voerde een drugstest uit op zijn spullen. Negatief. Uiteraard...
We waren op tijd en konden naar São Paulo met een vlucht van ongeveer 12u. Alles verliep vlekkeloos, tot er na 7u vliegen paniek ontstond in de rij achter ons. Alles was donker want bijna iedereen lag te slapen. Al snel stonden er enkele stewards en stewardessen naast ons. Ik keek achterom. De man achter mij, een veertiger uit Duitsland was flauw gevallen. Zijn ogen waren open en zijn ogen waren weg gedraaid. Iemand van de cabin crew riep op de intercom dat er een medische noodsituatie was en vroeg of er een dokter aan boord was. Hulp kwam al snel ter plaatse. Zowel een Portugese als een Duitse dokter boden hun hulp aan. Er werd gekozen voor de Duitser aangezien de man ook uit Duitsland kwam. Zijn plaatsnummer werd op een invulformulier genoteerd. De stewardessen brachten ook meteen een bekertje water, een zaklamp, stethoscoop, bloedddrukmeter en zuurstoffles. Zijn bloeddruk werd ook opgenomen en er werd naar de luchthaven van Sao Paulo gebeld. Ik had echt met die man te doen. Daar zit je dan, gepropt op een kleine stoel in een kleine ruimte en je hangt op 10.000 meter in de lucht met nog enkele uren te vliegen. De dokter stelde hem veel vragen toen hij bij kwam. Volgens wat ik heb verstaan, was zijn bloeddruk snel gedaald... Toen hij beter was, werd hij naar business class gebracht.
Intussen zijn we goed aangekomen in het Normandie Design Hotel in São Paolo en gaan we dadelijk ons eerste Braziliaanse ontbijtbuffet tegemoet.
haha!
Het is 6u s morgens. Ik ben al wakker. Elke ochtend word ik rond dit uur wakker. Michael slaapt nog.
