Op mijn tocht nam ik iets meer dan 2500 foto's en heb daaruit een selectie gemaakt en opgedeeld in vijf delen. Hieronder de vijf linken, veel kijkplezier!
Mijn opdracht is volbracht, ik heb woord gehouden.
Dit door en dank aan: - In de eerste plaats mijn vrouw Jaklien die mij toeliet mijn weg te gaan. - Mijn kinderen Stephanie en Wim voor hun vele steun, de kleinkinderen Stan en Dora. - De familie, vrienden en onbekenden met hun telefoontje, sms, mail of reactie op de blog. - In het bijzonder Annette, hospitalière in La Coquille. De morgen toen ik reeds de refuge verlaten had, riep ze me terug, pakte mijn beide handen vast, zong het pelgrimslied en eindigde met de woorden "VA PELERIN, VA JUSQUE AU BOUT". Van toen af groeide iedere dag de overtuiging dat ik het zou halen. Had ik het eens moeilijk, dan dacht ik aan haar woorden terug en putte weer moed om verder te gaan. Merci Annette.
Om ongeveer 12 uur sta ik in Santiago, op een groot plein voor een groot gebouw dat we 'een kathedraal' noemen. Hier sta ik dan.... ik heb woord gehouden! Ik ben een gelukkige echtgenoot, vader en opa!
Vandaag was het terug een zomerse dag. De file van gisteren is opgelost, waar die mensen plots allemaal naartoe zijn, is voor mij een raadsel! Met ons groepje zijn we gisteravond tesamen gaan eten. Melide is gekend om zijn vele inktvisrestaurants, maar ikzelf verkoos een stevige entrecôte. Deze middag tesamen gepicknickt en morgen werken we de laatste etappe af in groep, we willen samen aankomen. Het wordt een korte tocht van 19 km, dus tegen de middag zullen we er zijn! Tot morgen en slaapwel,
Gisteravond was ik aan het eten in het restaurant toen er nog 2 grote vrachtwagens kwamen aangereden en er werd nog een podium bijgezet. Om 21u ben ik gaan slapen en om 0u20 werd ik wakker van harde muziek. De trillingen van de bassen waren voelbaar tot in de matras van mijn bed. Dit duurde tot 6u in de morgen! Ik moet er geen tekening bij maken, maar ik was in alle staten. Maar wat kan je er aan doen, niets! Deze morgen heb ik de eetgroep opgewacht, we hebben tesamen gewandeld vandaag, want we wilden tesamen aankomen en een slaapplaats vinden, wat ook gelukt is met veel geluk. De albergue municipal was reeds vol (130 bedden). We overnachten in een prive albergue en die voor morgen hebben we ook al kunnen reserveren. Het pad zelf is een file van wandelaars,niet te geloven, leuk is anders!
Deze morgen was het zwaar bewolkt maar het bleef wederom droog. In Portomarin heb ik de eetgroep achtergelaten want er zijn te veel voeten met blaren bij. Zo zit ik hier nu terug alleen in een klein dorpje van 15 huizen, waar er een podium is opgesteld zoals in Werchter voor het jaarlijkse gebeuren. Vandaag was het Galicie op zijn slechtst! Men dropt de dagstappers met hopen, picknickplaatsen worden ingenomen, de tafels worden vooraf gedekt door mensen die voorrijden met de auto, zwerfvuil alom. Wat heeft dit nog met een pelgrimspad te maken, triest, zielig, frustrerend. Meer wil ik er niet over zeggen.
Deze morgen heb ik moeten kiezen tussen het pad naar links via de abdij van Samos, vlak maar naast de weg, of naar rechts met een klim van 300 m en een golvend parcour met kleine dorpjes. Ik kies voor het laatste. Het is terug Galicie op zijn mooist, zoals gisteren. Even onderbroken door het stadje Sarria waar alle laatste 100 km stappers gedropt worden. Onderweg haal ik ons eetgroepje van eergisteren weer in, zij waren gisteren verder doorgestapt. Net voor onze overnachtingsplaats komen we de mythische 100-kilometerpaal tegen. We logeren in een albergue met 22 bedden en straks gaan we samen eten in het nabij gelegen restaurant. De zon liet het vandaag afweten, men voorspelde regen maar het bleef gelukkig droog.
Van de pelgrim ter plaatse kreeg ik de volgende SMS: "Geen internet. Terug verder dan gepland, op 98km van Santiago. In Ferreiros met 'de eetbende'! Alles ok!"
Vandaag heb ik een soort rustdag genomen, 21 km gewandeld, zo zit ik terug op het geplande schema. Hoe dichter men bij Santiago komt, hoe vroeger ze weg willen. De eersten waren zich al rond 5u aan het klaarmaken. Ik wil er niet aan meedoen, maar uiteindelijk ben ook ik al rond kwart voor zeven op pad na een ontbijt in de plaatselijke bar. Het pad is er ééntje dat er mag zijn, golvend door het landschap, onverhard, langs piepkleine dorpjes die ruiken naar de goede boerenlucht. Kortom Galicie op zijn best! Tegen de middag heb ik mijn bed gereserveerd en in de namiddag hou ik het rustig, de was doen, de rugzak in orde brengen en de achterstallige verslagen doormailen. Straks ga ik winkelen, eten en dan mijn nest in, rusten!
Deze morgen zeer vroeg vertrokken want twee jonge spaanse meisjes maakten reeds om 5u30 zoveel lawaai dat de meeste andere mensen wakker werden. De eerste 14 km volgde het traject de vroeger zeer drukke weg N-VI, nu is het er rustig en zit bijna alle verkeer op de snelweg A6. Vanaf Vega de Valcarce wordt het zeer aangenaam stappen, de klim naar O Cebreiro gaat via kleine bergpaden. Dit laatste stuk stap ik samen met Nadine, woont niet ver van Mons, en Arlette uit Paris, een vrouw van ongeveer 70 jaar oud. Deze avond maken we het gezellig en gaan we met een groepje van zeven zelf koken. Smakelijk (hoop ik),
Ik ben deze morgen vertrokken om 7u, maar de weg vinden in de stad is niet eenvoudig. Op een gegeven ogenblik moet ik kiezen, maar er wordt geen verdere uitleg gegeven. Gelukkig heb ik mijn Michelin gids met kaart bij de hand en vind ik vlug de goede richting, zelfs iets korter dan gepland. Het pad loopt door de vallei van de El Bierzo en door de bijzondere ligging, vertelt mijn gids, heerst hier een soort microklimaat. De hellingen staan vol druivenvelden voor de wijnproduktie. Ik wandel terug een stukje verder dan gepland, zo kan ik morgen de laatste klim naar O Cebreiro in één keer afwerken. Morgen hou ik dan misschien een soort rustdag van 21km! Mijn gids verteld ook nog dat het morgen veel naast een weg lopen is, we zien wel. De albergue hier in het dorp is nog vrij authentiek, dus nog één van de goeie oude tijd, prachtig!
Deze nacht heb ik zeer slecht geslapen, hoe het komt, geen idee. Vanmorgen om 6u45 vertrokken, ik wilde de zon zien opkomen en enkele foto's nemen, want ook gebeurde. De klim naar Cruz de Ferro stelde niet zo veel voor, de afdaling van 900m is heel slecht, maar dat is ook vlug vergeten. Ik had voorzien om in Molinaseca te overnachten maar de albergues bevinden zich 1 km voorbij het dorp langs een drukke weg. Mijn besluit was dan ook vlug genomen, doorlopen tot in Ponferrada. De eigen albergue telt maar liefst 210 bedden, in kamers van 4 of 8. Het is er natuurlijk druk. Hier in de tuin staat een kilometerpaal met de melding "202,5 km" tot Santiago, we naderen vlug. Vandaag was het feest in Dendermonde, Johan en Marleen vierden verschillende verjaardagen! Eventjes met hen en mijn vrouw gebeld, het doet toch een beetje pijn, ik had er graag bij geweest. Maar ik verlies er zeker de moed niet door, nog 8 stapdagen, ik kijk er naar uit!
Ik ben José Millecam
Ik ben een man en woon in Dendermonde () en mijn beroep is Gepensioeneerd.
Ik ben geboren op 01/11/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen / Wandelen.
