Dit weekend was het enigszins kalm toeven in de virtuele ruimte van mijn blog. Doch, niet getreurd! Haal de kleenex nu maar boven en droog die zilte traantjes in je ogen. Ik ben niet dood. Ik ben niet overreden door een stuurloze vrachtwagen, noch ben ik omgelegd door op wraak beluste aanhangers van Bart Somers. Evenmin ben ik bezweken aan de rabiësbacterie, mogelijks opgelopen door in contact te komen met de vorte fecaliën van Samson.
Het was simpelweg een verschrikkelijk druk weekend. U heeft het misschien vanop uw favorite canapé kunnen meevolgen, misschien ook niet, dit weekend werd de 100ste verjaardag van scouting gevierd met een hele resem aan festiviteiten in en rond het Brusselse. In een notendop zou je kunnen stellen dat het een pracht van een ervaring was. Die exorbitante drukte, duizenden zielen die allemaal hetzelfde gemeen hebben, een hart dat klopt voor de scouts en alles wat daar bijhoort: littekens op de huid en op de ziel, buikloop op kamp, een gala aan okselgeuren, kakken op een HUDO,...
Zaterdagavond bereikte ik echter mijn persoonlijke hoogtepunt. Na een lange dag van noeste arbeid was er een ontspanningsmoment voorzien in de bar van het Koning Boudewijn stadion. Men had ons allen nog zo op het hart gedrukt om niet te veel alcohol te consumeren maar ik vermoed dat dit gebod niet gold voor al wie van adelijken bloede is. Want wie zag ik daar plots ladderzat aan de toog staan? Zichzelf krampachtig overeind houdend aan een lege bak Jupiler en honderduit lallend tegen een verveeld kijkende barmeid?
Het was Filip. Neen, niet Filip de Winter maar prins Filip. Hij zag er intens zomers uit, zo getooid in kleurige Hawaïshort en dito hemd, de eerste drie knopjes op nonchalante wijze losgelaten en zijn dunne haren opgezet in een hip punkykapsel. In het borstzakje van zijn felkleurige hemd rustte een gedateerde Elvis Presley zonnebril. Aan de stoppels op zijn gedeeltelijk ontblote borst zag ik dat hij zich voor de gelegenheid ontdaan had van zijn bortshaar.
Filip werd geflankeerd door twee bodyguards met een granieten borst en stalen bicepsen. Ze gingen volledig in het zwart en hielden een Kalashnikov als een fetisj tegen hun bast geklemd. Ze schrikten me niet af, die gorilla's met hun verstand ter grote van een droge walnoot.
"Bonjour Monseigneur!" begroette ik hem hartelijk. De twee bodyguards kwamen onmiddelijk in actie en plantten eensgezind de loop van hun loodmolens tegen mijn kop. "Allez les gars!" lalde Filip. "Laisse-le! Aujourd'hui, tout le monde est mon ami! C'est un jour de joie!" De gorilla's lieten hun geschut misnoegd weer zakken, duidelijk ontgoocheld dat er niets te schieten viel. Wat een ondankbare job, lijfwacht van onze kroonprins. Wie zou het ooit in zijn hoofd halen om de beste clown van ons cirque de Belgique te willen krenken? Hij is heilig, loopt gebukt onder de kroon van het collectieve vermaak, prins van de zotheid!
"Spreek je nederlands?" informeerde Filip. Een zware dranlucht walmde in mijn gezicht. Ik zag af van het idee om hem een sigaar aan te bieden, de tent zou al gauw in lichterlaaie staan. "Ja, inderdaad." antwoordde ik. "Oei, oei, oei," klaagde Filip. "Dat is moeilijke taal, hé, als je vraagt mij. Enormement moeilijk." "Dat zal wel, Monseigneur,de taal der Germanen is niet voor iedereen weggelegd als je het mij vraagt." "Zijn de Germanen weggelegd?" Filip trok grote ogen van verbazing. "Ik dacht ze waren al long temps vermoord door les Romains. Enfin, l'histoire est une chose bizarre, n'est ce que pas?" "Zeer zeker, Monseigneur." "Ah, noem me maar Filip." zei Filip. "Monseigneur is niet chouette."
Vervolgens viel er een pijnlijke stilte. Filip kan je nu eenmaal niet betichten van een overmaat aan geestelijke inhoud. We bestudeerden onze vingernagels. Tjonge, wat staan er veel witte puntjes op mijn nagels. Zou ik een tekort aan vitamines hebben? "Waar is Mathilde?" trachtte ik het ijs opnieuw te breken. "Mathilde?" fulmineerde Filip. "Ze is een hoer! Een vuile, smerige hoer! Ik heb haar betrapt in een trio met Guy Verhofstadt en Al Gore." Zo, zo, die fucker is dus nog steeds in het land, mijmerde ik "Qu'est-ce que tu dis?" "Laat maar," zei ik. "Zo, zo. Een trio dan nog wel. Hoe heb je daarop gereageerd?" "Ik gevraagd heb of ik nog mee doen mocht maar Guy mij heeft uitgelachen! C'est scandaleuze! Al Gore zei dat mijn Mathilde nog heter was dan onze klimaat. Dat ik niet begrijpen. Alors, ik heb ze laten doen en een persbericht gestuurd naar Reuters. Daarom ik hier zijn. Pour me bedrinken, hé! C'est chouette ici!"
Hoe meer we dronken hoe gekker onze conversatie werd. Uiteindelijk kwamen we tot een soort van weddenschap. Filip zou 400 meter naaktlopen over de atletiekpiste van het koning Boudewijnstadion. Als tegengewicht zou ik hem voorzien van enkele bakken Rochefort, zijn lievelingstrappist.
Filip hield zijn woord en liep de 400 meter in zijn adamskostuum. Het publiek werd uitzinnig, joelde en schreeuwde de pannen van het dak. Nét op dat moment kwam Mathilde met haar gevolgd het Koning Boudewijn stadion binnen gestruind. Ze zag in één oogopslag wat er gaande was, ontdeed zich van haar kledij en liep in tegenovergestelde richting op Filip af in een frivool verzoeningsgebaar.
Wie bepaalt er dat ik elke morgen wakker wordt en opnieuw in
de gelegenheid wordt gebracht om het complete spectrum van de tot nu toe
bekende schimmelflora aan een nader onderzoek te onderwerpen. Je hebt ze in
alle kleuren. Blauw, zoals op schimmelkaas. Groen, zoals je ze wel eens durft
aantreffen op een vergeten potje met etensresten dat door de mazen van het net
heeft weten te glippen en tenslotte rood. Rode schimmel! In godsnaam. Zou het
een nieuwe variant zijn? Een bizar curiosum dat alleen maar in de hoeken van
mijn nederige woonst de perfecte levensomstandigheden heeft plachten te vinden?
Het verbaasd me dat ik er zelf niet vol van sta. Vol harig rood spul. Stel je
voor dat ik op een morgen zou ontwaken met een dik tapijt van rood en groen
borsthaar dat mijn gladde borst op amechtige wijze versiert. Zou dat in de
markt liggen? Allicht niet. Dan beter niks. Glad als het kontje van een
pasgeboren baby. Snel duwde ik de baal stinkende vodden die voor beddengoed
moest doorgaan van me af en richtte me op in mn bed. Dat gebaar had iets van
afschuw in zich. Mijn versleten dekbed voelde ruw en klammig aan van het zweet.
Een mens verliest hectoliters lichaamssappen tijdens de loop van één nacht. Ook
als je alleen slaapt. Sinds ik het ouderlijke huis verlaten had begon het mij
pas op te vallen hoe lui ik van inborst ben. Intussen had ik mijn lakens al een
drietal weken niet meet ververst. De geur in mijn kamer was ongetwijfeld niet
te harden maar het was al zover gekomen dat mijn reukorgaan zich er wijselijk
aan had aangepast. Zo wordt het marginale op den duur toch norm. De vaat van
vijf dagen stond intussen als een sprakeloze toren van Babel in de goot
opgesteld. Elke dag groeide hij nog aan met nieuwe ongewassen borden vol met
vorte etensresten en vettige drankglazen waarop de afdruk van mijn dorstige
lippen op aangekoekt was. Elke morgen opnieuw was die gortige stapel de eerste
die me zwijgzaam begroette en gelijk zonk de moed om het monster te lijf te
gaan me in de schoenen. Maat 43. Dat is diep genoeg om ontmoedigd te geraken.
Zeker als je weet hoe weinig verse sokken er in mijn ladekast voorradig zijn is
het niet moeilijk om te speculeren wat voor hels karwei het is om die moed weer
uit mijn schoenen op te rapen. Genoeg zelfbeklag. Het leven is niet alleen
kommer en kwel. Zoals elke morgen of middag, of zelfs avond, het hangt ervan af
wanneer ik me klaar voel om het daglicht opnieuw in mijn leven toe te laten,
opende ik de gordijnen en staarde ik over het grijs van het ochtendlijke Stat.
Schuine daken met al even schuine dakpannen overdekten de langzaam ontwakende
stad als een kartelige en groezelige deken. Er struinden reeds mensen door de
straten. Ieder zijn route. Ieder zijn levenslijn. Is het niet bijzonder
fascinerend? Hoe we als kleine radertjes en veertjes ronddwalen door het
immense klokwerk dat we ook wel het universum noemen. Die dag was het vijf voor
twaalf. De klok zou zonder dat we het goed en wel beseffen de laatste minuten
wel eens kunnen wegtikken. Met geluidloos getik zoals altijd. Ik wist dat het
zo was. Vraag me niet waarom. Ik voelde het gewoon. Net zoals mijn ouders ook
al lange tijd gevoeld moesten hebben dat ik op het punt stond om te vertrekken.
Niet dat het er slecht was. Geenszins. Dat zul je mij nooit of te nimmer horen
beweren. Ik heb niet de pretentie om de geslagen hond uit te hangen en te
kwelen over hoe slecht het thuis niet was. Ouders die alles verbieden, die te
weinig zakgeld in mijn grijpgrage handjes stopten, die dronken, die sloegen,
die geen reet om me gaven of geven. Neen, zo was het absoluut niet.
Integendeel. Ik viel als een appel niet ver van de boom maar werd nooit opgeraapt
en bleef aldus veel te lang in de schaduw van die boom liggen. Verkommeren, zeg
maar. Ik kwam als een piepjong kuiken uit het ei en werd door een moedervogel
die bang was dat ik uit het nest te pletter zou storten van mijn
donsvleugeltjes ontnomen opdat ik nooit of te nimmer mijn vleugelen zou
uitstrekken met mijn snavel op de vrijheid gericht. Ik moest en zou in het nest
blijven. Ze voederde me wormen uit haar bek. Gaf me te drinken uit haar bek.
Vertelde me over de boze wereld buiten het nest. De boom die te hoog was en de
roofdieren die op me uit waren. Maar het lot wilde het anders. Ik vloog nooit
de boze, wijde wereld in. De boze, wijde wereld kwam simpelweg naar me toe. Zo
brak ik me los vanonder de stalen wurggreep die haar zogenaamd beschermende
vleugels voor me betekenden. Ze moest het gevoeld hebben. Dat ik reeds lang
trilde. Seismografische opstandjes die de ware aardbeving aankondigden.
Je redt het nooit alleen! had ze in tranen geschreeuwd
toen ik na een ruzie mijn koffers had gepakt zonder te weten waarheen te
trekken. Die ruzie had ik overigens zelf uitgelokt, al was het maar om mezelf
achteraf een excuus te geven om te kunnen vertrekken. Want het moest gewoon. Ik
had niet geantwoord maar had geweten dat het de waarheid was. Hoe zou dat komen
moeder? Hoe zou dat komen? Gehuld in een mantel van stilzwijgen had ik het
ouderlijke nest verlaten en meteen ook Dorb, het dorp dat mijn ganse leven lang
mijn thuishaven was geweest. Een tijdje
heb ik bij vrienden op kamers gewoond maar iedereen weet dat zon toestand maar
moeilijk lang vol te houden is. Ik voelde me er zelf niet gemakkelijk bij. Het
mogen dan je beste vrienden zijn, je hebt toch altijd het gevoel dat je ze tot
last bent. Dat je een ongewilde parasiet bent die ze maar noodgedwongen gedogen
omdat ze bang zijn dat hij bij het uitknijpen wel eens zijn gif zou kunnen
spuwen. Net zoals bij een teek. Jezus Christus! Ooit had ik eens een teek op
mijn ballen! Hoe dan ook, dat is een ander verhaal. Bovendien was het
allesbehalve aangenaam om van op de harde canapé waarop je de nachten in
eenzaamheid doorbrengt het bronstige geluid van je eigen kameraad te horen die
voor de zoveelste keer die week met één of ander grietje aan het neuken was. s
Anderdaags zat hij daar dan steevast met een smile die zijn beide oren met
elkaar verbond aan de ontbijttafel terwijl ikzelf tevergeefs de pijn uit mijn
geradbraakte rug (harde canapé) en gepijnigde hart (jaloezie) probeerde te
spoelen met een kop koffie. Uiteindelijk vond ik dan
toch met de hulp van diezelfde vrienden een eigen woonst in
een mindere buurt van Stat. Aldus mijn exodus. Naaste buren heb ik niet.
Bovenburen evenmin. Alleen benedenburen. Dat heb je als je woonachtig bent op
het zolderkamertje in een mindere woonst in een mindere buurt. Maakt dit alles
me dan een minder schepsel? Hopelijk is het leven een beproeving, heb ik vaak
gemijmerd, en is er een hiernamaals dat het allemaal de moeite waard maakt. Some
people have it all. En anderen hebben dan weer niet eens een kluitje om
zichzelf mee in het riet te sturen. Beleven sommigen het hiernamaals nu reeds?
Parallel aan diegenen die nog aan hun ondraaglijke beproeving bezig zijn? In
wat voor krankzinnig universum leven wij? Is
de secondewijzer van de klok voor sommigen een graadmeter voor geluk en
voor anderen een naald om hen de ogen uit te steken. Deze en andere gedachten
spookten als losse flodders door mijn hoofd toen ik daar zo door het raam stond
te staren. Genoeg gekweeld, dacht ik bij mezelf. Ik hief mijn rechterarm op,
snoof die ranzige okselgeur naar binnen, walgde en zei: Ik stink dus ik ben.
Ik ben dus...
Dus wat? Maakt het iets uit? Pluk de dag. Carpe diem, zoals
de Romeinen het zo mooi konden verwoorden in dat verdomde koeterwaals van hen.
Ooit heb ik nog Latijn gestudeerd. Eén van die zondes van de jeugd. Je kent ze
wel. Ik ontdeed me van mijn onderbroek, kegelde het met een uitgekiende
backhand geleerd van Kim Henin op televisie- in een hoekje van mijn kamertje
en repte me de douche in. In genoot met volle teugen van het lauwe pisstraaltje
dat mijn lijf langzaam de wakkere wereld in spoelde. Genoegzaam sloot ik mijn
ogen en dagdroomde dat er een engeltje op me piste. Ik was God en liet het mij
welgevallen.
Vandaag was het weer een bijzonder zonnige en zomers aandoende dag. Even waande ik me zelfs in de tropen. Alleen de wuivende palmbomen en de ronddansende zuiderse schoonheden, hun naaktheid slechts gedeeltelijk aan het oog ontrokken door twee vers gespleten kokosschelpen, ontbraken jammerlijk. Mijn fantasie vulde de leegte op. Op de vleugels van mijn dolle hersenspinsels vluchtte ik naar een andere mentale werkelijkheid. Mijn exodus voerde me over bergen en dalen, over rivieren van melk en honing en door wouden van lonkende deernes. Mijn reis duurde echter niet lang, ik ontwaakte opnieuw in de Mechelse binnenstad. Mijn voeten, gehuld in bruinleren sandalen, stoffig door de hitte die het grijs van de straten bleef geselen totdat deze noodgedwongen iets van zijn hardheid moest prijsgeven. Zelfs de straten worden week onder de kwelling van de klimaatsverandering. Al Gore zou in een eindeloze litanie ontsteken!
Wat deed ik ook al weer in die straten die door toedoen van de verzengende hitte zouden transformeren in kolkende rivieren van gesmolten asfalt? Behoorde ik geen lessen te volgen in één of andere zuurstofarme aula ergens diep verborgen in een glazen mastodont, ver weg in het exotische Antwerpen? Had ik een reden om zomaar doelloes door de stoffige straten van mijn geboortestad te slenteren? Had ik een doel? Is het leven een enigma? Het antwoord was simpel: ik had een namiddag vrijaf genomen en ik had geen bal te doen.
In het menselijke bestaan zijn er een aantal dingen die je maar beter niet kunnen overkomen. Mijn top drie wordt bekleed door respectievelijk terminaal zien verklaard worden, jezelf neervleien in een verse drol van Samson en geen bal te doen hebben. Aldus verkaste ik me naar het meest nabije terras en verordonneerde een versgetapte Westmalle. De wereld ziet er altijd beter vanchter het glas van een frisse trappist. De ober, een door de zonnebank getaande fitnessboy met een kapsel dat minstens een kilogram gel had verorberd, serveerde me het gevraagde.
"Volg liever een tapcursus in de plaats al je vrije uren door te brengen in het fitnesscentrum." raadde ik hem aan. Ik ben altijd te vinden voor een goede raad. Ik ben nu eenmaal geboren met een goede inborst... "Wat?" balkte de ober. "Wat is er verdomme mis met mijn tapkunsten." "In het bijzonder dat ze simpelweg afwezig zijn," zei ik. "Een schuimkraag van een Westmalle behoort normaliter 1.1³ cm dik zijn. Dit is duidelijk een schuimkraag van 1.1²cm. Mijn getrainde argusoog ziet dat in één oogopslag." "Hou je me voor aap?" "Waarom zou ik?" reageerde ik minzaam. "Ik ben in het bezit van een abbonement voor de Zoo van Antwerpen. Daar zitten mooiere apen dan jij." De ober balde zijn vuisten. Zijn door veelvuldig gewichtheffen uitgezette bicepsen bolden vervaarlijk op. De aders laggen dik onder zijn gebruinde huid. Het imponeerde mij niet in het minst. Mijn sterkste spier is grijs van kleur en bevindt zich op de bovenste etage van mijn lichaamstempel.
Hij haalde uit met een rechtse. Ik had hem al van ver zien afkomen. Razendsnel pareerde ik zijn slag en hield hem gevangen in een feilloze eendenbekklem. "Zelfs mijn grootmoeder van 98 jaar zou in dronken toestand nog sneller uithalen dan jij." fluisterde ik in zijn oor. Het toeval wilde dat ik die dag niet in de mood was voor verdere small talk, aldus brak ik 's mans pols en zond hem heen. Huilend als een baby, grienend van vernedering. Ik nipte van mijn Westmalle. Nadere studie leerde me dat de schuimkraag alsnog een omvang had van 1.1³cm, zoals het hoorde. Vergeef me, dacht ik bij mezelf, vergeef me, god van de gymzaal, het is het klimaat dat mijn zicht vertroebelt...
Zondag was, zoals mijn helderziende darmen reeds voorspeld hadden, inderdaad een memorabele dag. En dat om meerdere redenen.
Primo was er de sfeer die als een elektrisch geladen wolk in de lucht hing en haast kneedbaar leek in mijn klamme handen. De tienduizenden toeschouwers die ons voortstuwden met hun uitzinnige gejoel en het extatische gevoel toen ik tegen een vaartje de Waaslandtunnel indook en even het idee had te weten waar de personen die berichten over een bijna-dood-ervaring het over hebben. Dat donkere claustrofobische gevoel, dat felle licht op het einde van de tunnel, je eigen hartslag die als een zware bastrom in je slapen beukt,... En tenslotte wanneer je jezelf over de eindstreep werpt en je lijkt te zweven op de vleugels van een euforische endorfinerush en tegelijkettijd beseft dat je 24ste bent in die massa van 8600enzoveel lopers.
Secundo was er de goddelijke massage na afloop. Bij deze zou ik hier een bescheiden bedankje willen poneren aan de blonde toverfee die zo kundig met haar handen wist te werk te gaan.
Doch, dit alles verflauwt echter in de schaduw van volgende ervaring. Nadat ik gefinished was wilde ik me neervleien op het zachte grastapijt van de tentweide om in alle rust even te kunnen uitblazen. Toen ik thans met een zucht ging zitten voelde ik iets zachts en warm uiteenspuien onder mijn opengesperde bilnaad. Een glibberige consistentie drong heimelijk binnen langs de openingen van mijn shorts en schoffeerde mijn van afschuw samenkrimpende billen. Mijn spontane reactie was een luide en welgemeende 'SHIT!'. Je kent dat wel: zo'n 'SHIT' die je voorbehoudt voor noodgevallen en andere amechtige situaties.
"Ja, inderdaad, shit." gniffelde een ruwe stem. "Je slaat daar de spijker zo maar even op z'n kop." Verbaasd speurde ik in het rond, op zoek naar de bron van het plotse stemgeluid. Inmiddels was ik weer recht gaan staan. Niet abrupt of schichtig zoals in een paniekreactie maar heel bedachtzaam en met een van afkeer vertrokken smoel. Dit om niet nog meer van die amorfe brij over mijn benen te spillen. Plots zag ik wie me kort daarvoor zo schaamteloos spottend had aangesproken, het was... "Je gelooft je ogen niet hè?" spotte hij. In zijn stem herkende ik een spoor van leedvermaak "Ze geloven het nooit als ze me zien!"
...Samson. Het was Samson. Ja, de énige, échte Samson van Gert en Samson. De ruwstemmige, behaarde loverboy van de onzichtbare Bobientje. De trouwe rechterhand van Gertje en het icoon van de dierlijke onschuld. Althans, dat dacht ik... "Je bent zonet in mijn versgelegde drol gaan zitten." deelde Samson me mede. "En je moest eens weten wat ik gisteren verorberd heb. Frietjes van Frida, ze zijn lekker, dat moet gezegd, maar ze zijn gelijktijdig het meest krachtige laxeermiddel dat je je kan indenken. Ze zijn gemakkelijk in staat om zelfs een hongerstaker gedurende dagen tonnen te laten schijten."
"Wel heb je ooit!" vloekte ik. "Jij verdomde klootjeshond! Vind je dit grappig? Onschuldige mensen besmeuren met je ranzige faeces?" "Eerlijk gezegd," repliceerde Samson ridderlijk. "is dat wat mij betreft het neusje van de zalm. Gertje heeft me er ooit voor naar een psychiater gestuurd. De zielsdokter diagnosteerde dat ik behept ben met een obessief-compulsieve stoornis. Ik ben namelijk beladen met de ziekelijke neiging om onbekenden te besmeuren met mijn fecaliën. Voor mij is dat gewoon kicken." "Ach zo." zei ik. "Heb je daar geen medicatie voor? Zielsdokters hebben toch overal één of andere chemische formule voor?" "Die heb ik wel degelijk voorgeschreven gekregen." vertelde Samson. "Doch, ik haat die medicatie. Ze heeft twee vervelende bijwerkingen." "En die zijn?" wilde ik weten. "Ten eerste verhoogt het mijn libido heel erg drastisch. Wat Bobientje betreft tot klagens en uitputtens toe. Op den duur moest ik genoegen nemen met het dekentje in mijn eigen mandje. Bon, dat is wel erg genant, genoeg over mijn privéleven. Het ergste van al is dat ik bovendien mijn spraakvermogen verlies onder invloed van die medicatie. Dat is nota bene de enige kwaliteit die me onderscheidt van al die andere schoothondjes." "Ja, je bent inderdaad niet veel bijzonders wanneer je je spraakvermogen wegcijfert." bevestigde ik.
"Tijdens de opnames van onze series in studio100," vervolgde Samson zijn bittere relaas. "ben ik wel verplicht om die medicatie te slikken. Het zou ethisch en deontologisch onverantwoord zijn om al die piepjonge kijkertjes te confronteren met mijn ziekelijke drang." "Maar tijdens die series praat je toch?" zei ik enigszins verbolgen. "Dat klopt," zei Samson. "maar het is allemaal nep, fake, facade en farce. Danny Vebiest is er jarenlang op getraind om mijn stem zo goed mogelijk te imiteren zodat de kijkcijfers toch in evenwicht zouden blijven. Een stilzwijgende hond, dat boert niet, weet je wel." "Dus de stem van Verbiest is eigenlijk een imitatie en geen originele creatie?" "Je snapt het." zei Samson. In zijn ogen glimde iets van diepe triestheid. Diep vanbinnen voelde ik -ondanks de drol die intussen als een korstig plakaat op mijn kont aan het drogen was- toch iets van medelijden. "Verbiest is nu wel vervangen door een nieuwe. Een groentje, die bakt er geen taart van. Kan ook niet aarden in studio100. Zijn haring braadt er gewoon niet. Hij heeft het allure van een überloser en kan smoren noch zuipen.
"Met Danny verkaste ik me na de opnames doorgaans naar één of andere kroeg. Meestal was dat In de zwijgzame hond. Gert trakteerde ons dan de ene Duvel na de andere. Danny kon er wel meer als vijftien op, dat kan ik je verzekeren. Ooit werd hij zo dronken dat hij losweg zijn gevoeg deed tegen een barkruk. Ook van een joint was hij niet vies. Dat waren pas tijden." reminisceerde Samson. "Ja, ja, melancholie." synthetiseerde ik ons gesprekje.
Op dat moment kwam een woedende Gert Verhulst aangedraafd. Aan zijn borstnummer zag ik dat ook hij had deelgenomen aan de 10 miles. "Samsonnetje!" bulderde hij. "Ik heb je overal gezocht." "Noem me niet Samsonnetje!" bitste Samson. "Het wordt tijd dat je eens gaat inzien dat ik een eigen leven heb." "Maar ik dacht dat..." begon Gert. "Je denkt zoveel!" beet Samson hem toe. "Je dacht ook dat je Marlène in bed kon krijgen maar dat zal je nooit lukken, zelfs niet als je de laatste man op aarde was. Ze zou nog eerder mijn dierlijke hondjeskunsten op zichzelf toelaten dan dat ze haar lichaam aan jou zou willen wegschenken." Gert's gelaat nam afwisselend alle kleuren van de regenboog aan. Purper en ultraviolet incluis. Uiteindelijk domineerde iets dat het midden hield tussen oranje en magentarood.
"Je bent geestesziek!" brieste Gert buiten zinnen. Vanop de zijlijn keek ik toe. Ik voelde me als een buitenspel gezette pion. De korts op mijn bips begon te jeuken als hel. Ik voelde me rot en down. Wat begonnen was als een memorabele dag was ontaard in een slagveld. "En jij bent een begaaid jurylid." kaatste Samson terug. "Je zetelt als jury bij Supertalent op VT4, neemt een genadeloos imago aan maar bent zelf een dikke nul! Wat heb je zélf ooit bereikt in je luizige leven? Zeg me dat eens?"
Plots werden de ogen van Gert ijskoud, van het ene moment op het andere. Ergens in zijn binnenste moest iets geknapt zijn. Aan het angstige gelaat van Samson zag ik dat hij die blik kende. Samson wist dat hij te ver gegaan was maar dat hij er niets meer aan kon veranderen. Point of no return.
Samson poogde nog te ontkomen maar het vermocht hem niet te lukken. Gert was razendsnel. In een minitieuze tijgersprong dook hij op de weerloze Samson af en greep die bij diens nekhaar. In een mum van tijd was de klus geklaard. Een gemuilkorfde Samson lag hulpeloos op zijn rug terwijl Gert hem genadeloos afranselde met een zware gummyknuppel. Na enkele tergend lange minuten wandelde hij weg en sleepte het bonte, levenloze lijfje achter zich aan. Verhulst draaide zich nog één keer om, haalde zijn schouders op en zei op verontschuldigende toon: "Hij moest maar niet beginnen over mijn transfer naar VT4. Hij weet dat dat gevoelig ligt."
Vervolgens verdween hij in de kleurloze massa.
Ik ging op zoek naar douches die er niet bleken te zijn.
Het is heel goed dat ik de mogelijkheid heb om jullie te bereiken via dit medium, in casu het dolle internet. Nog geen twintig jaar geleden zou ik verplicht geweest zijn om elk aanplakbord in het nederlandse taalgebied vol te plakken met mijn handgeschreven schrijfsels, om jullie te kunnen bereiken. Dan zouden jullie gezien hebben dat ik behept ben met een handschrift dat zo lelijk is dat een dyslexie patiëntje me er nog mee voor schut zou zetten. Vandaag zouden jullie gezien hebben dat mijn handschrift boven op het gebruikelijke exubirante hanenpootgehalte ook nog eens een beetje beverig zou zijn. Van de zenuwen. Want vandaag is het eigenlijk een beetje een grote dag voor mij. Straks loop ik namelijk de 10 mijl van Antwerpen. Nu denkt u waarschijnlijk in koor: "Ha! Hij is zenuwachtig want hij heeft zich letterlijk maanden lopen voor te bereiden op dit gebeuren en hoopt nu een mooie tijd neer te zetten."
Niets is minder waar. Tijd is immers een triviaal gegeven, net zoals het begrip ruimte. Het zijn slechts illusies van onze kromme geesten. Neen, mijn zenuwbanen knetteren zowaar als hoogspanningsdraden door mijn gespannen lijf omdat ik verwacht dat ook Patrick Janssens aan de startlijn zal verschijnen. Samen met niemand minder dan Filip de Winter. Patrick volledig in het rood en Filip met een grauwende Vlaamse leeuw op zijn kont geplakt. Als hij zijn billen dan samenknijpt zet de leeuw zijn tanden in elkaar tot een haatdragende grimas. Andere atleten zullen dan heimelijk concluderen dat achter het grijnzende gelaat van die woeste leeuw ook het werkelijke brein van Filip verscholen zit. Een onfrisse walnoot, ergens ingebed tussen het zachte weefsel van zijn bleke bips, normaal verborgen door de satijnachtige stof van zijn maatpak maar nu o zo zichtbaar in al zijn contouren onder het cellofaan van zijn lopersbroekje.
Misschien zullen Patrick en Filip samen aan de startlijn verschijnen om de burgemeesterssjerp opnieuw te betwisten. Als Filip er in slaagt om als eerste over de streep te hossen dan is hij vanaf dat moment de rechtmatige drager van de Antwerpse sjerp en als Patrick er in slaagt om Filip achter zich te laten tot aan de aankomst dan trakteert Filip hem een Bolleke. Schat Patrick het burgemeestersschap zo laag in of is hij zo zeker van zijn overwinning? Heeft hij zijn ambt de laatste maanden vanop een loopband uitgeoefend? Spreken we in dat geval dan neologisch van een loopbandlegislatuur?
En hoe zit het met de training van Filip? Is hij er elke morgen in het park op uit getrokken met een Vlaamse vlag over zijn schouders gedrapeerd. Multifunctioneel gerief: een zweetdoek en een cape, alsook de vertolking van zijn diepste wezen... De laaghangende takken van de populieren die zijn geheven rechterarm striemen, buiten adem van het scanderen van die Vlaamsche liederen en schuimbekkend van kwaadheid. Want in het park zitten werklozen, schorem, tuig van de richel, schorremorrie, jeugdbendes, boerkadragende vrouwen, illegalen, druggebruikers, aanhangers van Patrick Janssens, lijsterbessen, pimpelmezen, stokstaartzwaluwen en homofielen,...
Wat zal het titanengevecht brengen?
Ik hou mijn hart vast. En terwijl ik dat doe grijp ik ook naar mijn buikstreek want de zenuwen doen mijn darmen kronkelen als een stel op speed gezette ratelslangen. Ik probeer mezelf tot rust te brengen met het schrijven van verhalen. Korte verhalen. In bovenstaande post vindt u alvast een eerste extract van één van mijn meest recente schrijfsels!
Ik heb reeds twee kortverhalen op deze blog gedeponeerd. Dit is een eerste extract van het verhaal dat de twee andere met elkaar verbindt. Veel leesgenot, en denk erom: commentaar is steeds welkom!
Mijn vleugels smolten en de was droop als een hete
tranenvloed over mijn rug. Schroeide mijn kuiten en verzengde de toppen van
mijn tenen. Nagels blakerden zwart en krulden in de verblindende gloed van de
meedogenloze zon. Morpheus herrees bulderend uit zijn as en klauwde naar me met
zijn grijpgrage klauwen, hij mistte me op een haar na. Ik vloog hoger, hoger
dan mijn smeltende vleugels me dragen konden. Immense hitte, het was een hel.
De verbrande huid wapperde in beurse repen van mijn amechtige lijf zodat ik de
aanblik bood van één of andere op hol geslagen tropenvogel. Morpheus werd
kleiner en kleiner, in de weidsheid van het landschap was hij slechts een
nietige speldenkop. Zijn ziedende ogen slechts minuscule smaragden die
nagloeiden in de as van hun ondergang. Mijn vlucht leidde me hoger. Vogels
keken spottend naar me op. Welke gek vliegt er hoger dan hun vleugels dragen
konden? Welke gek haalt het in godsnaam in zijn hoofd om de zon te plukken als
was het een rijpe vrucht aan de boom des hemels? Planeten raasden voorbij. De
gatenkaas van de maan wachtte om opgegeten te worden door een onbestemd
muizenras. De hitte maakte plaats voor ijzige koude. Mijn laatste adem werd
genadeloos de ether in gezogen. Mijn poriën sperden zich open en braakten al
mijn lichaamsvocht naar buiten. Een bitterkoude nevel waaide als een doodse
atmosfeer om mijn levenloze lijf. Pijn, vreselijke pijn. Ik was een stuurloze
satelliet. Ingevroren mensenvlees afstevenend op de oneindige vergetelheid. In
mijn rechteroor fluisterde de stem van Morpheus. God van de slaap, antwoordde
ik, het is tijd om op te staan.
Morpheus was een droom, een schim in het schaduwrijk onder mijn
hersenpan. Zijn bloed had nooit aan mijn handen gekleefd. Zijn reutelende
ademhaling was niet echt geweest. Mijn leraars biologie waren monsters in vele
gedaantes geweest. Mijn vader een man uit de duizend. Mijn moeder heeft geen
één traan gehuild op het kraambed, laat staan dat het er duizend waren. Ik was
een baby uit de duizend, onherkenbaar tussen het geschrei van alle anderen,
uitgegroeid tot een mens uit de duizend met een nachtmerrie uit de miljoenen.
Ik betaste mijn wangen en stelde vast dat ze droog waren gebleven. Ondanks de
droom die toch tranen waard was geweest. Het gebeurde wel eens dat ik s
morgens ontwaakte en het opkomende zonlicht gebroken werd door de tranen die
nog als verse parels in de kassen van mijn ogen stonden. Droeve ochtenddauw. En
vaak herinnerde ik me de droom zelf niet eens meer, alleen een vaag gevoel van
kommer en lethargie. Soms ook vreugde, ja zelfs geluk. Ook geluk laat soms de
dauw in mijn ogen neerslaan. Dromen kunnen vele gedaantes aannemen. Van
scherpgetande monsters met een adem die stinkt naar overrijpe tenenkaas tot de
goddelijke personificaties van mijn meest duistere lusten. Zo droomde ik ooit
dat herinner ik me nog heel levendig- dat ik ontvoerd werd door een legertje
bloedgeile toverfeeën. Om me te bedwelmen gebruikten ze geen chloroform maar
verstikten ze me in het malse vlees van hun meloenvolle boezems. Toen ik wakker
werd in mijn droom dan, die nacht werd ik tweemaal wakker- lag ik op een
geurig bed van zachte rozenblaadjes. Ik was naakt. Mijn magere lijf trilde van
verwachtingsvolle gespannenheid, net een snaar die te hard opgespannen was, en
mijn lid priemde als een smachtend uitroepteken in de lucht. De feeën
giechelden koket en streelden me met hun toverstafjes, steeds weer, sneller en
sneller. Ze tekenden minutieuze cirkeltjes rond mijn navel, walsten over mijn
schokkende borstkas en begroeven zich heimelijk in mijn schaamhaar. Ze voerden
een gekmakende rondedans op rond mijn omhoog gerichte totempaal. Ze dreven hun
rituelen op in intensiteit, het bloed suisde in mijn oren en veranderde de
wereld in een denderend geraas van begeerte, ze dansten en tikten met hun toverstafjes
met een gedrevenheid eigen aan het magische. Hun gegiechel klonk me als vage
achtergrondmuziek in de oren. Alsof er een muur tussen ons in stond. Een muur
van centimeters dik glas waardoor alleen hun toverstafjes en hun blanke handjes
zich wurmen konden. Ik wilde opstaan, het uitbrullen, me op hen werpen en hen
één voor één tegen de grond smakken om me vervolgens op een duivelachtige
manier aan hen te vergijpen. Ik wilde grienen omdat mijn lippen niet bij hun
fijne mondjes van zilverfijn kantwerk konden, omdat ik me niet in hun
satijnzachte gleufjes kon begraven met mijn menselijke vlees. Maar ik lag
vastgekluisterd op de bedstee van geurrijke rozen, mijn mond kon geen woorden
vormen en mijn vingers hingen als dode wormen aan mijn slappe armen. Toen
gingen mijn ogen open en staarde ik recht op
het plafond van mijn kamertje. Een heus kraterlandschap van verjaarde
vochtplekken en welig tierende schimmels. Mijn onderbroek was eenzaam nat
geworden. Blijkbaar hadden de feeën toch nog hun finale toverspreuk
uitgesproken, al was ik er in mijn droom al niet meer bij geweest. Van een
einde in mineur gesproken. Als een vals slotakkoord op een zins -begoochelende
symfonie. Wie regisseert er mijn dromen? Is er in mijn onderbewuste een klein
regiekamertje waar een of andere maniak huist? Veroordeeld tot levenslange
opsluiting in de bovenkamer van een al even grote maniak, in casu ikzelf. Wie
regisseert er het leven?
Gisteren was er voor velen weer die eerste schooldag, dat vonnis gold ook voor mij. In mijn schoolmoede oren klonk dat als de eerste dag van een levenslange detentiestraf. Misschien had ik Al Gore toch moeten smeken om me mee te tronen op zijn verre klimaatreizen, gaande van de polen tot de tropen, van China tot de Caraïben. Van hot naar her en van her naar hot. Gisteren voelde ik weer zo'n diepe steek van asgrauwe spijt bij het penetreren van onze glazen volautomatische schoolpoort. Onze school ziet er namelijk erg hip uit. Het onpersoonlijke gebouw bestaat namelijk voor negentig procent uit glas, voor vijf procent uit beton en voor de overige vijf procent uit oververmoeid mensenvlees. Van de schoolmoede studenten en de uitgebluste docenten die als een school dolgedraaide goudvissen ronddolen in die doodse bokaal van glas en beton. Water is er niet, alles is droog. De leerstof, de smalltalk, alles... Zuurstof is er beschikbaar maar wel in veel te lage concentraties. Als ik in de aula een les bijwoon dan word ik regelmatig geplaagd door vapeurs, te wijten aan de zuurstofarmoede in mijn bloed. Goed, nu moet ik ook niet overdrijven. Het valt allemaal nog wel best mee. De baard van een Duveldrinkende Osama ontluizen en daarvoor in Abu Graib terechtkomen is nog een pak erger.
Het was thans in de aulales waar ik me gisteren met de moed der wanhoop heen had gesleept -met de fiets want die verdomde treinbegeleiders waren aan het staken gegaan- dat ik op de vleugels van mijn spijt aan het dagdromen geslagen was. Het zuurstofgebrek was nog een versterkende factor. Aldus gleed ik langzaam af in een soort van lethargische doezeltoestand. Wat als ik me door Al had laten meevoeren? Samen globetrotten... Waarom heb ik die klimaatbewuste aristocratische goerroe in godsnaam aan de startlijn achtergelaten? Zonde van jeugd...
In gedachten zag ik mezelf al naar ethiopië reizen. Tussen een horde uitgemergelde ethiopiërs hardlopen over de uitgestrekte vlakten van de Sinaïwoestijn met Al in ons kielzog, als een pasja gezeten op een dravende kameel. Of we zouden ons naar Australië kunnen begeven en een maandlang naakt tussen de aboriginals leven. Met ons mannelijk lid als een onverbiddelijke wichelroede voor ons uitzwaaiend bij al ons doen en laten. Alleen maar leven van de vruchten van de aarde en onze eigen uitwerpselen. We zouden oorlog kunnen voeren tegen vijandige stammen en onder begeleiding van de oorlogstrom schedels doen splijten onder het geweld van onze vechtbijlen en hersenen door de lucht doen fladderen als waren er teveel van in deze godvergeten wereld. Wat zou dat ongeloofelijk heerlijk zijn. Al zou wat gewicht kunnen verliezen. Gehard door de ontberingen in de wilde natuur zou hij het atletische figuur van in zijn jeugdjaren weer herwinnen. Met vooruitgestoken borst zou hij dan terugkeren naar zijn thuisland, het grote Amerika. Aldaar zou hij Bush bij zijn korte grijze haren vatten en diens kop in één krachtige doch weloverwogen beweging van diens kop rukken. Dit alles voor het scherpe argusoog van de wereldpers.
Gedaan met soldaatje spelen in Irak. Gedaan met schaduwloze loopparcours. Weg met Fahrenheit. Celcius zal op handen gedragen worden. Een golf van verlichting zal als een extatische rimpeling door de wereldbevolking trekken. De poolkappen zullen stoppen met hun driftige smeltingsproces. Ijsberen zullen dolle buitelingen maken van plezier. Voor het koele argusoog van de eskimo's. Leve de eskimo's!
Schoolmoed(ig)e en afgematte groeten van een vermoeide jonkheid!
Onlangs heeft een goede vriend van mij de twintigjarige leeftijd bereikt. Hij heeft er niet veel voor moeten doen, op een dag gebeurde het gewoon. Toch heb ik ter gelegenheid een klein gedicht genotuleerd. Zijn naam ga ik uit privacyoverwegingen niet vermelden maar laten we zeggen dat we drie letters in onze nomen gemeen hebben. Wat betreft zijn achternaam laat ik het tipje van de sluier gemakshalve toch maar liggen.
Hij kleedt zich zwart als een raaf In de eenvoud is hij als een graaf
Zijn leven liep over horden Maar kijk! Wat is er van nu van hem geworden?
Een goede vriend In woelige tijden een frisse wind
Een stille poel Rimpelingen, geen golven Maar toch daar
Op het droogst van de dag Ligt hij altijd klaar
's Nachts sloop de twintig zijin kamer binnen En betrapte hem bij het zingen Van een serenade voor zijn lief Zijn enige echte bloesemige madelief
Geplukt op de velden van het geluk
En hij was naakt Op de tafel lag een album met babyfoto's Ze waren niet verder dan de derde pagina geraakt
Hoe bij jullie juist de vork in de steel zit, dat weet ik niet, maar ik heb tot nu toe al een bijzonder vruchtbaar weekend achter de rug. En de taart is nog maar net halfop! Naast een slapeloze maniak die door zijn ziekelijke intrusies gedreven wordt tot schandelijke wandaden ben ik ook een begeesterd sportbeoefenaar. Dat is het gezonde aspect van mijn leven. Mijn lichaam is mijn tempel. Doch de hogepriester die er in huist is een krankzinnige en gekantelde ziel, veroordeeld tot de eeuwige zaligverklaring der zotheid.
Hoe dan ook, gisteren heb ik meegedaan aan de 10 km van Mechelen. Hoewel ik in mijn eerdere ontboezeming mezelf ervan beticht heb dat ik de moord op Bart Somers een plaatsje heb kunnen geven ging er toch een steek van spijt en galgenzwart berouw door mijn hart toen ik Bart niet aan de start zag verschijnen. Wat zou ik hem graag aanschouwd hebben in een strak atletentenue! Wat zou het wonderlijk geweest zijn om zijn gespierde quadricepsen als verse hammen uit zijn strakke cellofaanbroekje te zien prijken. Mijn God! Men had hem op deze manier moeten bijzetten in de Mechelse catacomben en niet in dat verdomde paaskostuum!
Ook Erika stuurde haar kat. Deze keer was het een witte kater met de zijdeachtige pels van een pasgeboren poolvosje. Het mooie dier had geen open wonde op zijn zijde dus concludeerde ik dat het vroeger geen onderdeel heeft uitgemaakt van een siamese tweeling. Wel had de kater de pech om met twee staarten op deze verdomde wereld gezet te zijn. Dit kon niet verhinderen dat hij met de zege aan de haal ging en na slechts 29"02' over de eindsreep spurtte, minuten voor de drie afgetrainde kenyanen die de menselijke top drie bekleedden. Het dierenrijk zal ons altijd te snel af zijn. Altijd! Dat Erika zelf niet kwam opdagen was zo mogelijk een nog grotere helaasheid dan de afwezigheid van Bart...
Wie wel met ingevette kuiten aan de startlijn stond te huppelen van ongeduld en verwachtingsvolle gespannenheid was niemand minder dan onze alombekende klimaatgoerroe, Al Gore. Al bij al zag Al er lang niet slecht uit in zijn knalgele triatletenpakje en met -als kers op de taart zowaar- die gedateerde maar hippe zonnenbril op zijn aristocratische kop geplant. Op de achterkant van zijn tenue was volgend opschrift te lezen: 'Yes, I use 220.000 KwH per year! So fucking what? The TCPR can kiss my ass!'
Ik trok mijn stoute schoenen aan, tikte Al op de schouder nadat ik eerst één van zijn security gards -een gorilla met genetische sporen van een Tyranosaurus Rex- had omgekocht met wat portretjes van Benjamin Franklin, en richtte thans het woord tot hem. "Hi, Al!" zei ik. "Hi, ya little fellow!" repliceerde hij. Wat een aardige man, dacht ik bij mezelf. De lijfwachten van George Bush zouden me in de eerste plaats al niet doorgelaten hebben en indien wel, dan zou George me stante pede hebben laten opsluiten in Guantanamo Bay om me daar maandenlang te laten martelen totdat ik zou bekennen dat ik op 11 september 2001 in het tentenkamp van Bin Laden vertoefde. Wat ik daar deed? Paramiltaire oefeningen gericht op het vergieten van Amerikaans bloed? Geenszins! Ik was Osama's baard aan het ontluizen terwijl hij als een pasja een Duveltje zat te degusteren en vermakelijk naar de nieuwsberichten over zijn aanslag zat te kijken. Op de VRT. Osama wil Vlaams leren spreken.
"It's very hot, today? Isn't it?" sprak ik tegen Al Gore. "It's fucking twenty seven degrees in the shadow. And you know what? There is no shadow at all on the running circuit!" "Is it?" gesticuleerde Gore. "You mean Fahrenheit?" "No Celcius, you bastard!" "Oh my God! That's even hotter! En there is no shadow at all? It's a real scandal, if you ask me. If I was elected, instead of George W. Bush, there WOULD be NOTHING BUT shadow on this circuit!" "Live is hard, isn't it?" zei ik retorisch. "It's a bitch and then you die, so they say." "It's an inconvenient truth, my friend. An inconvenient truth it is indeed. Did you see my movie?" "Eh, no, sorry Al, I didn't." "Why?" vroeg hij teleurgesteld. "Because Guy Verhofstadt saw it already. And you know what? I really can't get along with this guy. He really outraged on the funeral of Bart Somers." "Did he?" Gore fronste zijn wenkbrauwen. "Besides that, Celius was a great guy, don't you think? He turned water into ice!" "Yes, Al, he did." zei ik vermoeid.
Toen weergalmde het startschot over de Mechelse vlakten. Ik rende voor mijn leven een maakte dat ik een zo groot mogelijke voorsprong uitbouwde op Al Gore. Ik had echt geen zin in verdere shit-chat over het klimaat. De hype, de nieuwe modegril. Nog hardnekkiger dan Jump...
Deze nacht kon ik weer eens de slaap niet vatten. In mijn belevingswereld heeft slapen wel enige affiniteit met spokenjagen. Het is angstaanjagend, het gebeurt in het donker en telkens als je denkt dat je datgene wat je najaagt te pakken krijgt glipt het weer door je vingers. Net een doorzichtige zijden sluier. Ik besloot om mezelf niet langer te tergen door met bloeddoorlopen ogen naar mijn plafond te blijven staren en de vrijgekomen tijd optimaal uit te buiten. Thans nam ik mezelf voor om de wol van me af te werpen en het nachtelijke funerarium van Bart Somers bij te wonen. In cognito uiteraard. Nu hoor ik jullie verontwaardigd in koor roepen: "Is hij daar weer met zijn Bart Somers!" En het antwoord luidt als volgt: "Ja, ik ben daar weer met mijn Bart Somers! Ja, ik wordt verteerd door schuldgevoelens en ja ik kan het nauwelijks aan om gebrandmerkt te worden als koelbloedige moordenaar. Ook al was het maar Barts Somers. Ook al heeft zijn kapsel ooit tot één van de meest deplorabele buxusmoddelen behoord. Ook al had hij een stem om op te schieten en kon alleen een atoombom meer dramatisch zijn voor de stad die zes jaar lijdzaam kreunde onder zijn legislatuur. Ondanks dat alles blijft hij een mens. Weliswaar met een lichte genetische inmenging van de Orks, de monstrueuze schepselen uit het geesteskind van Tolkien, in casu Lord of the Rings. Een boek dat overigens op bijzonder luisterrijke wijze verfilmd werd. Dit komt vooral naar voren in zijn gemene, heimelijke kraaloogjes."
Het nachtelijke begrafenisritueel van Bart Somers zou plaatsvinden in de uiterst geheime catacomben van de stad Mechelen. Hier worden alle historische artifacten, rijkdommen verkregen door veel te hoge belastingen en de gemumificeerde lichamen van de Mechelse aristocratie ontrokken aan het oog van het gepeupel. Bart Somers zou worden bijgezet in één van die onderaardse graven. Hij zou een ereplaats krijgen naast het Opsignoorke en de zatlap die meende dat de Sint-Romboutstoren in lichterlaaie stond. Jawel, tussen de onmisbare gekken. Vermoord in de hoedanigheid van roze paashaas. Met een outfadende bult in zijn broek. Het zal je maar overkomen...
Om niet in de kijker te lopen ging ik getooid in een bijzonder vindingrijke vermomming. In wezen heb ik wel iets weg van een kameleon. Op vloeiende en naadloze wijze adapteer ik me aan de minste verandering in mijn omgeving, hoe subtiel ook. Aldus begaf ik mij gebalsemd en omzawachteld in fijne linnen naar het funerarium. Wie zou er erg hebben in de aanwezigheid van een mummie meer of minder? De rouwenden? De andere mummies? Bart Somers?
De ceremonieële plechtigheid kende niet zo veel succes. Stonden op de lijst der aanwezigen: een bejaarde hofnar die ingehuurd was om de schaarse rouwenden wat op te vrolijken met klunzige vuurspuwerij en een bont embroglio van andere pogingen tot zelfverminking, een amalgaam van dronken CD&V'ers die hun vreugde kwamen betuigen en "leve de oppositie!" schreeuwden, Jean Marie De Decker (de lijkenpikker) die van de opportuniteit had gebruik gemaakt om campagne te voeren voor zijn kersverse partij. Verder spotte ik Filip de Winter die tussen de soep en de patatten even de hitlergroet kwam brengen (per ongeluk, aldus De Winter, hij had last van tintelende vingers en wilde de bloeddoorstroning weer op gang brengen) en Guy Verhofstadt. Guy zag er erg pedant uit in zijn nachtzwarte smoking die hij op het einde van de huldiging openscheurde om zichzelf op de borst te kunnen slaan met een leren zweepje. O, smart der rauwenden. Zonde van het leven. Blauwe God en Zwarte Raaf verenigd in één hoopje trillend verdriet. Ontroering allom... De vrouw en kinderen stuurden hun kat. Het was een mooi dier! Zachte, diepzwarte pels, goud waard op de zwarte markt. Op de noordpool zou men er een mens voor vermoorden en er een zeehond voor in leven laten. Het prachtdier ging van nature getooid in een pekzwart rauwkostuum. Aan de open wonde in zijn zij kon ik zien dat het ooit deel uit heeft gemaakt van een Siamese tweeling. En ja, daar stuurde vrouw en kinderen hun tweede kat. Met een open wonde in de linker zij, niet in de rechter. Arm dier. Links of rechts, het zal de kat worst wezen. Welke van de twee katers zouden Bart's pad gekruist hebben toen ik op die bewuste paaszondag de ingewanden uit zijn lichaam knalde?
De laatste maar niet de minste aanwezige die me in het oog sprong was... Mijn adem stokte, mijn hart aarzelde, zou het verder kloppen? Of gewoon stoppen en sito presto een einde maken aan de kwelling die het leven is? Ik kreeg het koud en warm tegelijk. Waterlanders dansten in mijn ogen, zoute druppeltjes van melancholie. ...Erika. In leren motortights! Met Harley Davidsonhelm nonchalant en oersexy onder haar slanke arm geklemd. Haar kontje als twee halve maantjes verpakt in het leren cellofaan van haar nachtzwarte pants. Was dit een droom?
Weerom trok ik mijn stoute schoenen aan en liep op haar af. Dat ik eruit zag als een mummie liet me koud. Mijn liefde voor haar was diep, zo diep. "Erika!" zei ik vol hartstocht. Ze keek me loom aan met haar grote verdrietige kijkers. Ronde schoteltjes van lethargie. "Laat me met rust, griezel!" repliceerde ze. "Ik ben in diepe rouw. Bart was mijn geliefde, mijn loverboy, mijn heiland..." "Sinds wanneer draag je leren tightpants?" wilde ik weten. "Bart vond dat sexy. Hij was mijn held, zijn wil was wet." reminisceerde ze.
Schreeuwend verliet ik de Mechelse catacomben. "Bart, ik haat je." fluisterde ik tegen de nachtelijke dovemansoren. "Ik ben zo blij dat ik je vermoord heb! Zo intens blij!" Zo heb ik de accidentele moord op ons stedelijke boegbeeld alsnog een plaatsje in mijn hart kunnen toekennen. Het schuldgevoel is weg. Ik vertoef voor de veiligheid nog even in mijn onderduikadres. De wormen zijn al aan het knagen aan zijn lichaam, zo ook wordt de herinnering aan zijn legislatuur en de moord die er prompt een einde aan maakte langzaam weggevreten uit het collectieve geheugen. Weldra zal ik weer op vrije voeten zijn.
Eergisteren heb ik het dan toch even aangedurfd om incognito mijn geheime onderduikadres te verlaten en me gedurende korte tijd in het nachtleven te werpen. Naast jeneverontkurkende ochtendmus ben ik immers ook een swingende nachtraaf die geregeld zijn vleugels eens wenst uit te strekken. Een kooi is niets voor mij, ook al is het een gouden kooi. Zo gebeurde het dat ik de nacht van maandag op dinsdag op mijn fiets sprong en me spoorslags naar Leest, een boeregat dat tegenwoordig meer gat dan boer is, begaf. Daar aangekomen bleek ik op een heus klootjesvolkfestijn aanbeland te zijn. Menige hectoliters bier vloeiden door wijd opengesperde strottenhoofden, boertig schampgelag overstemde het feestgedruis en jolige bierbuiken dansten trillend heen en weer. De exotische geur van verschaald bier en vorte smoutebollen vermengden zich tot een luisterrijk geurspel, hier en daar met een vage toets van vers dronkenmansgal. Onze blauw geüniformeerde vrienden waren ook in grote getalen aanwezig. Ik was bang van hen. Zouden ze me ondanks mijn vermomming als sandwichman van Al Gore herkennen als de koelbloedige moordenaar van Bart Somers?
Het viel me overigens op dat er heden ten dage meer en meer vrouwen in de gelederen van het politieapparaat zijn doorgedrongen. Het toppunt van emancipatie als je het mij vraagt. Een gezonde dosis oestrogeen kan nooit kwaad, zo me dunkt. Helaas vind ik vrouwen in een politieuniform bijzonder onsexy. Tenzij ze in motorrijders outfit getooid gaan natuurlijk. Ik heb een zwak voor leer. Leer heeft iets hardleers. Een van de agentes in het politiecordon was zulk een prototype van vrouw die in regulier politieuniform bijzonder onsexy voorkomt maar in strakleren tights het icoon van bestiale lust zou kunnen zijn. In gedachten zag ik haar al, gezeten op een monstrueuze Harley Davidson, haar welgevormde billen zachtjes trillend onder het zwart van haar motortights door toedoen van de vervaarlijk grommende motor. Haar rijpe welvingen als glooiende heuveltjes van Erika verpakt in het strakke leer van haar Harley jasje. Net cellofaan... Dan zou ze zich met een nonchalant gebaar ontdoen van haar geblindeerde valhelm en zo haar blonde lokken als gouden korenaren doen schitteren in het schaarse maanlicht. Genoeg gefantaseerd, dacht ik bij mezelf. Ik zou het haar zeggen, ik zou haar de liefde verklaren, de daad bij het dode woord voeren...
Ik trok mijn stoute schoenen aan en liep vastberaden op haar af. 'Hé, Erika!' zei ik. 'Ja,' antwoordde ze minzaam. 'Heet jij Erika?' vroeg ik verbouwereerd. 'Nee! Ik ben de paashaas.' beet ze me toe. Bij het horen van het woord 'paashaas' geraakte ik even van de wijs. Opnieuw zag ik het uiteengereten lijk van Bart Somers voor me liggen, en de wegzakkende bult in zijn roze donsbroek. Doch ik herpakte me wijselijk, liet niets van mijn betrokkenheid tot de moord naar buiten sijpelen. Ik zette mijn paasbeste pokerface op en herwon mijn zelfbeheersing. 'Je zou zo veel sexier zijn in leren motortights, Erika,' deelde ik haar mee. 'nu zie je er zo muisburgerlijk uit. Een trietste geüniformeerde mus tussen alle andere. Je zou het icoon van lust kunnen zijn. Je zou werkelijk zo geil zijn in een motorpak...'
Erika gaf me niet de kans om mijn aan haar gerichte ode te complementeren. Ze plukte haar busje pepperspray van haar wapengordel en zond een bijtende straal pepergas recht mijn ogen in. Door de ziedende pijn kromp ik in elkaar en zeeg zieltogend neer ter aarde. Haar collegae graaiden me van de grond en plantten me met mijn neus tegen hun combi. Deze spatte open als een overrijpe aardbij. Ze trokken mijn broek naar beneden en geselden mijn genitaliën met hun rubberen wapenstokken. Vol overgave bonkten ze mijn voorhoofd tegen de wand van de combi sloegen me vervolgens op mijn barre voetzolen. Nadien ontnamen ze me van mijn sandwichbord en braken dat in duizend stukken. 'Fuck Al Gore!' scandeerde één van hen. 'Fuck you.' repliceerde ik bloedspuwend.
Een half uurtje later arriveerde ik dan toch -weliswaar bont en blauw geslagen- op mijn bestemming. De TD. Ik zag er niet uit. De regenboog himself zou nog jaloers op mij kunnen geworden zijn. Blauwe genitaliën, rode rug met gele striemen, groene buik, violette ogen, ultraviolette poep, noem maar op. Kortom, ik was verworden tot een wandelende Picasso. Een gedrocht van Frankenstein. Schizofrene kunst uit het Gislaine museum. Christenziele! Ik betaalde mijn inkom en begaf me naar binnen. In eerste instantie wilde de security -een gorillachtige primaat met haar op de ruggen van zijn handen- me niet binnenlaten omdat ik eruit zag als een vechtersbaas. 'Zie ik eruit alsof ik nog maar een vlinder zou kunnen doodmeppen?' argumenteerde ik, verwijzend naar mijn vingers die stuk voor stuk in een hele vreemde hoek stonden. Daar zag de primaat wel waarheid in. Aldus schreed ik naar binnen...
Het was een zweterig gedoe in die tent. Wufte lijven kronkelden zwoel en koket langs elkaar, zweetcondens druppelde van de wanden en de DJ was in mijn beleving een smakeloze teringlul. Bovendien swingde de johnybarrometer behoorlijk de pan uit. Met haanachtige kapsels -artificiel in vorm gehouden met liters gel- pronkten ze heen en weer jumpend op de meest misselijkmakende remixes van songs die ooit nog aanvaardbaar genoemd konden worden. Jump. Jump. Jump. Shot. Shot. Achter. Shot. Shot. Achter. Draai. Even uitblazen langs de kant. Sigaretje opsteken. Kijken of iedereen mij gezien heeft. Even boel zoeken. En dan weer van vooraf aan... Eerst was het grappig, dan komt de vermoeidheid, vervolgens de ergernis en tenslotte de haat. Ik ben geen haatdragend persoon, ik heb zelfs spijt van de moord op Bart Somers, maar men dwingt me ertoe. Wat brengt de volgende modegril? Zou Erika dan in motortights ten tonele verschijnen? Zal ze mijn prinses zijn en ik haar prins? Zou Al Gore het antwoord weten?
Mijn schaduw kuste me liefelijk op de mond, ik voelde zijn
kinstoppels als een ongebruikt velletje schuurpapier tegen mijn wang aanraspen.
Vreemd. Ik had me die morgen thans geschoren, mijn schaduw had zich blijkbaar
niet van deze routineuze taak gekweten. Logisch, zo bedacht ik me nadien, toen
ik met een glazige blik voor me uit zat te staren, mijn rechterhand tegen een
borst gedrukt die schreeuwde om de adem die hem zojuist ontnomen was. Waarom
mijn rechterhand? Mede omdat ik rechtshandig ben maar voornamelijk omdat mijn
linkerhand het reeds te druk had met het opvangen van de tranen die als trage
regendruppels uit mijn ogen lekten. Logisch, mijn schaduw doet zijn zin, heeft
zo zijn eigen beweegredenen, deelt mijn voetsporen maar danst zijn eigen wilde
dans terwijl ik langs de kant als versteend toekijk. Die tranen in mijn
linkerhand zou ik als waren het schitterende hofparels- aanbieden aan mijn
schaduw. Mijn schaduw vertrouwde me ooit eens toe dat hij mensen dikwijls
vergelijkt met tranen. Allebei geboren uit verdriet of blijdschap, beide
schitteren ze in de zon en vervloeien ze in de regen, van de twee zullen er
altijd teveel zijn. Je kan ze allebei uitwissen, dat vergat ik nog. Mijn
schaduwzijde houdt van metaforen en vooral van die laatste. Mijn donkere kant
doet niets liever dan die tranen massaal op te slorpen, te vernietigen. Wanneer
een pasgeweende traan vers in zijn wiegje ligt te slapen en ik mijn zacht
trillende hand uitsteek om het kleine wondertje, dat tere vlechtwerk van de
natuur aan te raken hoed ik me voor de donkere klauw die plots uitschiet om het
lichaampje op nietsontziende wijze tegen een muur te smakken. Ik duik dan
ineen, om die regen van rode druppels te ontwijken, ik wil geen bloed op mijn
handen. Bloed heeft ook iets weg van tranen. Soms wordt er ook bloed geweend.
Vervolgens verslik ik mij in een taai brokje dualiteit: ineenkrimpen om geen
bloed op mijn handen te krijgen terwijl het mijn eigen schaduwhand was die
zojuist een leven naar de schimmenwereld in mijn hoofd heeft gekatapulteerd.
Opgelucht haal ik adem wanneer er een frivool kraaien uit de wieg opstijgt en
mijn oren binnendringt. Maar mijn schaduw staat nonchalant tegen de muur geleund,
steekt rustig een sigaretje op en grijnst. In mijn neus hangt de walm van een
rottend kinderlijkje dat op de bodem van mijn schimmenrijk ligt. Ik rook niet,
bedenk ik me dan. Mijn schaduw rookt klaarblijkelijk wel. Zelfmoord? En moord,
want als een schaduw sterft dan daalt ook zijn lichtbeeld af naar de
onderwereld. Mijn donkere zijde rookt als een Turk, zuipt zich alle dagen te
pletter, moord, verkracht, brandt plat, martelt, zaait verderf, speelt poker,
steelt, rooft, laat luide winden, lapt aan zijn laars, veegt aan zijn voeten en
meer van dat alles. Soms lopen we samen door de straten; dan delen we dezelfde
voetsporen en gaan hand in hand. We kijken elkaar nooit in de ogen. Doorgaans
kijk ik in het licht. Mijn donkere kant is niet fraai. Maar wie ben ik om alles
op mijn eigen schaduw te steken? Bestaat mijn donkere zijde wel? Wat is goed en
wat is kwaad? Ben ik een dualistisch factotum? Ben ik niet gewoon één van de
ontelbare trivia die als vaten vol tegenstellingen over de aardkluit denderen
en genieten van de sporen die ze achterlaten. Het kolkt tussen de wanden van de
beenachtige kubus waarin mijn denkende klodder huist, mijn duistere kant en
mijn lichte kant, ze verweven zich met elkaar, die eeuwige paringsdans waar ik
zo moe van wordt. Een paringsdans die alleen maar onvruchtbaarheid baart, reeds
lang geleden ben ik gestopt met het luisteren naar hun conversaties en hun
bizarre contemplaties. Ik luister enkel en alleen naar mezelf. Wie is mezelf?
Is mijn donkere zijde ook mezelf? Laat die zijn wufte dansen maar ten uitvoer
brengen, we walsen in welgestuurde en minder welgestuurde pasjes over de
dansvloer des levens en de mengeling waaruit ik besta, de gedeelde voetstappen,
vormen niet meer dan een grijze vlek tussen vele andere.
Is
het wel mijn schaduw die ik gekust heb? Schaduwen kijken elkaar nooit in de
ogen. Was het slechts een blozende fantasie? Maar dan wel ingegeven door mijn
donkere kant, of niet?
Op het kraambed had mijn moeder voor elke god een zondvloed
gehuild, en één van haar tranen was ikzelf. Misschien was ik nog wel de meeste
zoute van allemaal. Desondanks was ik de enige die niet uit de vermoeide
oogpoelen in haar magere gezicht was opgeborreld maar via een lugubere tunnel
in haar onderbuik rechtsreeks in de gehandschoende handen van één of andere
dokter was gelanceerd. Dokter Morpheus was zijn naam. Nu hoor ik je jezelf
luidop afvragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik de naam van de eigenaar
van die hermetisch verpakte handen nog meester ben. Want het is godbetert al
twintig jaar geleden dat ik aan de ingang van dit doolhof dat we het leven
noemen ben ontsproten. En welke twintigjarige geeft er nu ook maar één bal om
de naam van de kwakzalver die hem al dan niet gewild ter wereld heeft geholpen?
Het antwoord is even éénvoudig in zijn oorsprong dan dat het complex is in zijn
gevolgen. Dokter Morpheus is namelijk mijn vader. Hij leverde het Y chromosoom
dat genetisch gezien de helft besloeg van de zygote waaruit ik na enkele
miljarden oersaaie celdelingen zou voortspruiten in de hoedanigheid van een
oersaai wezen. Althans, zo kijk ik naar mezelf. Mijn vrienden en kennissen, de Jannen
met de pet, maar dan wel met een in mijn ogen aanvaardbare pet, vinden me alles
behalve saai. Dat komt omdat ze zelf nog saaier zijn.
Valt het je trouwens niet op dat ik je de loef probeer af te
steken met intellectueel klinkende termen uit het biologische vakgebied? Ik
beheers trouwens nog wel meer van zulke terminologie: Y chromosoom en zygote
zijn daar maar twee van. Je hebt ook nog het cerebellum, dat zijn de kleine
hersenen, die staan in voor een evenwichtige coördinatie. Ik wordt voortdurend
geplaagd door het donkerbruine vermoeden dat het cerebellum een soort van
krampachtig in stand gehouden mythe is. Kijk eens goed om je heen! En zie de
mensen in hun danteske creolen en capriolen als koploze kiekens zonder pluimen
over de straat zwalken. Ze lijken voortdurend op een onbestaande richel te
balanceren met aan hun linkerkant een afgrond vol demonen, wachtend om hen te
verscheuren en aan de rechterkant een spelonk vol engelen, die staan te
smachten om hen te omzwachtelen in hun donzige gevederte. En ze kunnen niet
kiezen, de mensen, tussen op funeste wijze opgereten te worden of ten onder te
gaan aan de knuffeldood. Je hebt ook de pancreas, de appendix, soms voel ik mij
een appendix, een soort van aanhangsel aan... iets wat een aanhangsel is van iets
anders. Alles hangt nu eenmaal met haken en ogen aan elkaar. Verder heb je de
hypocampus maar ook de twaalfvingerige darm, dat heb ik overigens altijd al een
prachtige naam gevonden. De apostelen waren ook met zn twaalven, samen hadden
ze honderd twintig vingers, niet dat dit er ook maar iets toe doet, en er is de
truncus cerebri, de hersenpons en de tong. Dat laatste orgaan zouden ze wat mij
betreft na de geboorte operatief moeten verwijderen, bij deze is dat een
amendement op de wet der standaard inbegrepen chirurgische ingrepen , zo zouden
er tenminste niet zoveel onzinnige woorden de ether in gekatapulteerd worden.
Het punt is: ik beheers heel wat van het anatomische jargon. Biologie is altijd
al een kolfje naar mijn hand geweest. De reden hiervan is even sterk in zijn
eenvoud als in zijn complexiteit. Dokter Morpheus was namelijk mijn
biologieleraar, en dit gedurende mijn ganse carrière in de middelbare school.
Niemand, geen enkele modale twintigjarige heeft zijn hele middelbare
schoolperiode dezelfde onderwijzer en al zeker niet voor hetzelfde vak. Ben ik
dan toevallig géén modale twintigjarige? Ben ik een Jan zonder pet, eerder dan
een Jan met een pet? Misschien wel, doch dit gegeven kan van de hand gedaan
worden als weer één van de talloze trivia die ons bestaan zo rijkelijk
doorspekken. Het lag allemaal aan Dokter Morpheus, hij is de boom waarvan ik de
appel ben, alleen viel ik veel te ver, en dat heeft hij nooit kunnen
aanvaarden. Morpheus was de vermeende nagel aan mijn doodskist. Mijn moeder heeft
menige nacht geslapen in de armen van Morpheus. Jullie weten nu dat ik één van
de duizenden tranen van mijn moeder ben, toevallig de meest zilte en de enige
die zijn laatste adem niet in één van haar talrijke papieren zakdoekjes heeft
uitgeblazen. Ik heb jullie thans verteld dat Morpheus mijn vader is en mijn
biologieleraar was gedurende mijn gehele middelbare schoolloopbaan. Mijn naam
weten jullie echter nog niet. Zal ik de spanning er nog even in houden en mijn
naam pas op het allerlaatste moment in extremis zowaar- bekendmaken? Neen, het
is bewezen dat spanning de aanmaak van het hormoon cortisol de pan doet
uitswingen met een negatieve weerslag op het algemene recuperatievermogen en
het cardiovasculair stelsel tot gevolg. Het leven is al zo kort. Desgevallend
uit de biecht klappend; mijn naam is Icarus, ook voor de vrienden. Een bijnaam
heb ik niet, een middelnaam evenmin, mijn achternaam ben ik thans vergeten. Het
is gewoon Icarus, niets meer en niets minder. Ik ben er mij maar al te bewust
van dat ik een mythische naam draag, toch is er helemaal niets mythisch of
episch aan mijn figuur, nog aan mijn persoonlijkheid. Het was Morpheus die me
mijn legendarische naam heeft toegedicht. Sinds ik mezelf heb weten te
bevrijden uit de stalen tanggreep van het middelbare onderwijs ben ik op
vlinderontpoppende wijze verworden tot datgene wat ik altijd al had willen
zijn: een vagebond. Een schobbejak van God los, van Morpheus los, van moeder
los en haar ogen waarin ze me steeds weer dwong te verdrinken totdat ik schreeuwend
naar adem snakte. Ik was het zo beu als koude pap om de okkernoot te zijn
tussen de notenkraker die ikzelf niet in de hand had. Nu zwerf ik rond over
berg en dal, de paden der existentie doorkuisend, zwachtelende potloodstrepen
achterlatend op het onbeschreven blad dat ik in gedachten bewandel of beter
nog: bestrijk. Want ik dans en ik laat mijn voeten vrij, ze varen walsend met
zichzelf over gras en macadam en dwingen mijn benen en de daarop stuttende
gedachten om zwijgzaam te volgen. Zo wurg ik de tijd, op zoek naar het antwoord
op de enige vraag die het universum van mijn gedachten nog doorkruist: Waar
blijft de liefde?
Reeds vaak heb ik mijmerend gedacht dat de liefde een trein
met vertraging is. En als die dan toch op een grauwe, mistige morgen met
sissende remmen halt houdt op een godverlaten perron in een godvergeten station
op een godverdomde plaats dan weet je niet welke wagon uit te kiezen. Nergens
staat er vermeld: wagon van de liefde. Er staat alleen: Verboden te
roken. Maar waar liefde is, is toch
vuur? En waar vuur is, is toch rook? Of was het andersom?
Dat was het dan. zei Jullia laconiek. Ben ik haar Romeo?
Vroeg ik me heimelijk af. De wufte gitaartune van Romeo and Julliet
sprankelde op frivole wijze door mijn hoofd. De Dire Straits, ik heb hen altijd
al trouw tot de groten gerekend. Elke stap die ik door de tunnel van het leven
zet wordt begeleid door een ander akkoord, elke gedachte doet een andere snaar
stiekem trillen, elke mijmering beslaat
een andere toon. Het leven is een gitaarsolo, mijn gedachten zijn als
dolgedraaide filmmuziek, de regisseur van mijn levensfilm is een doorgedraaide
wacko.
Wat is wat? repliceerde ik. Ik wist zelf niet goed of dat
een antwoord of een vraag was, of gewoon enkele lukrake woorden om de lucht
tussen ons in beweging te zetten. Had zij überhaupt wel een vraag gesteld? Het
maakte toch niet uit. Ik keek naar haar wenkbrauwen en bewonderde het
dartelspel van fijne schaduwen die ze op haar jukbeenderen wierpen. Het was een
mooi meisje dat daar tegenover mij aan de tafel zat, nog een beetje mooier en
ze kon niet echt geweest zijn, toch niet in mijn wereld waar het stront regent
en lelijkheid hagelt.
We hoeven elkaar na vanavond niet meer te zien. Verklaarde
ze onbewogen.
Dus dat was het? reageerde ik.
Ja, dat was het. Bevestigde ze.
We betaalden onze consumpties, wisselden nog snel een
doodgeboren kus en gingen elk onze eigen weg. Voor mezelf betekende dat het
volgende, namelijk het verder zetten van mijn tot eindeloosheid veroordeelde queeste.
Wat die eigen weg voor haar nog in petto had? De albinokat van de overburen zal
het weten, en als die het niet weet, dan één of andere god wel.
Ikzelf gokte op een gelukkig, carrière-uitbouwend en
oermodaal leventje met heel veel jongens
als verse kluiven voor haar kleine meisjesvoeten. Mijn gekreukte ziel hoopte op
een stuurloze vrachtwagen van zodra ze de hoek om kwam.
Ik veegde haar nabrandende kus van mijn lippen en spuwde wat
restte in de goot. Het was een kus zonder liefde geweest, laat de ratten er
maar aan knagen. Waar blijft de liefde?
Als ik Romeo niet ben, wie ben ik dan wel? Vroeg ik me af.
Icarus, zoveel is duidelijk, maar whats in a name? Een mythische figuur
ben ik niet, maar wie is dat wel tegenwoordig? Als ik door een drukke winkelstraat
loop zie ik niets dan wandelende rietstengels, zwevend op hun creditcards als
egodronken fakirs, van hot naar her en van her naar hot. Soms zie ik ook
luchtbellen, glanzend aan de buitenkant maar best wel doorzichtig voor iemand
die een beetje moeite doet om te kijken. Als ik een naald op zak had dan zou ik
ze één voor één doorprikken.
Momenteel zat ik op de trein, het was een grauwe mistige
morgen en mijn verbinding had weer al eens vertraging opgelopen. Net zoals
alles een beetje vertraging oploopt in het leven.
Toen ik op de trein was gesprongen had ik niet geweten welke
stad die als eindbestemming had, wanneer ik ingestapt was deed ik evenmin
moeite om erachter te komen. Waarom zou ik? Laat het toeval maar in mijn plaats
beslissen, ik heb genoeg aan mijn centrale vraag, of hamvraag als je dat liever
hoort. Schuin tegenover mij zaten een jongen en een meisje. De jongen had de
uitstraling van een modale bierdrinkende universiteitsstudent, ook ik ben een
modale bierdrinkende universiteitsstudent. Ik doctoreer aan de universiteit van
het leven. De lessen die je er krijgt worden door jezelf gegeven, pen en papier
zijn er verboden, computers uit den boze. De diploma-uitreiking vindt plaats op
je sterfbed. De jongen die het elan had van een bierdrinkende
universiteitsstudent was uitgerust met een amechtige krullenkop die schreeuwde
om chemotherapie. Een kapsel zegt veel over iemands intelligentie, zo dunkt
mij. Op een schrale en onvruchtbare voedingsbodem zal je nooit rijkelijke
gewassen aantreffen. Verder ging de jongen getooid in een casual trainingsjasje
en een casual broek die hij poogde oncasual te doen lijken door deze onder zijn
bilnaad te dragen, op die manier had ik ook een onbelemmerd zicht op zijn
geruite boxershort. Personen die een broek doelbewust tot onder hun bilnaad
laten zakken roepen bij mij een soort van ondefinieerbare razernij op. In die
zin was ik reeds vooringenomen en moest het zo zijn dat wat er ook verder nog
zou voorvallen de jongeman definitief bij mij in ongenade was gevallen. Het
wicht dat tegenover hem was gezeten zou ik achteraf in een dichterlijke bui
zowaar- vergelijken met een rijpe banaan. Een mooie, gladde schil maar eens
gepeld stoot je op een mierzoete rottigheid. Het zat ook in haar haren, veel te
strak geknipt, veel te glanzend. Het zat in haar ogen, het zat in haar
klederdracht. Ze was van plastic, ze was synthetisch, gekocht in een
supermarkt, exemplaar uit de duizend en jammer genoeg niet echt lelijk zodat je
het toch maar niet over je hart kreeg om haar stante pede bij het huisvuil te
deponeren. Hoe verwarrend....
De jongeman met de broek onder de bilnaad ontstak een betoog
over zijn studentenleven. Is het niet vervelend dat ik telkens naar de jongen
moet verwijzen aan de hand van fysieke kenmerken omdat ik op dat moment niet op
de hoogte was van zijn naam? Allicht, wel. In gedachten noemde ik hem dus Erik.
Waarom Erik? Ik heb Erik altijd al een naam voor lunatics en losers gevonden,
maar misschien ben ik in dat opzicht bevooroordeeld omdat alle Erikken die ik ken
toevallig ook lunatics, losers of een combinatie van beide zijn.
Ik ken de ex-presens van de studentenclub persoonlijk, echt
een foute kerel, hij dronk eens tien duvels op op één avond en piste vervolgens
tegen een barkruk. Preekte Erik. De ex-presens bracht mij in contact met de
huidige presens, die is nog fouter. Hij zoop op een avond maar liefst vijftien
duvels op en kakte gewoonweg tegen een barkruk. De huidige presens loodste mij
binnen in het feestcomité, daar leerde ik Dikke Dirk kennen, die gast scheert
de toppen van de bomen want hij maakte op één avond maar liefst twintig duvels
soldaat en dat zonder daarbij een barkruk te betrekken. Wel kotste hij de tafel
onder en graveerde er nadien zijn naam in met behulp van zijn tong.
Het meisje knikte alleen maar schaapachtig. Ik voelde de
woede in me opborrelen. Waarom vinden types als hij gehoor bij het vrouwelijke
geslacht? Waarom kan zijn slag en soort rekenen op een jaknikkende achterban
van domme wichten en hersenloze sletjes? Houden ze van de echo die zijn holle
woorden teweegbrengen in hun nog hollere bovenkamers zodat ze niet
geconfronteerd worden met de doodse stilte die er heerst?
Intussen was zijn relaas terechtgekomen bij de zwaardere
streekbieren. En vermits dat mijn stokpaardje is begaf Erik zich bij voorbaat
op glad ijs. Ik spitste mijn oren.
Duvel en Gouden Carolus hebben ongeveerd hetzelfde
alcoholpercentage. Oordeelde hij.
Bij het horen van die woorden verslikte ik me in een brokje
verontwaardiging.
Erik! riep ik uit.
Ja? antwoordde hij.
Héét jij werkelijk Erik. vroeg ik verbaasd.
Ja. Hoe ken je mijn naam?
Whats in a name? Je hebt een fundamentele fout gemaakt
door Duvel en Gouden Carolus met elkander te vergelijken. Dat zegt genoeg over
jouw persoonlijkheid, in mijn ogen ben je zonet gedegradeerd tot een stuk
onkruid dat zo snel mogelijk verdelgd dient te worden.
Wie denk je wel dat je bent?! brieste hij agressief. Zijn
woede verraadde weerom die typische nietigheid die zo eigen is aan het mensdom.
Er moet maar één type als ik tussenzitten, een jongleur met de foute woorden,
en de nijd borrelt reeds op.
Ik heb tien jaar lang karate beoefend. Deelde hij me mee.
Vervolgens haalde hij uit met zijn rechtervuist. Ik pareerde razendsnel zijn
slag en bezorgde hem terloops een dubbele armbreuk. Zijn scherpe gegil viel
loepzuiver samen met het gekrijs van zwoegende remmen. Remmen die de opgave
hadden een heel treinstel tot stilstand te dwingen. Een nasale nine to five
stem kraakte door een luidsprekertje en verwittigde me dat we de eindhalte
naderden, dewelke niets minder dan Leuven bleek te zijn.
Ik doctoreer aan de universiteit van het leven. Kaatste ik
terug.
Bij het naar buiten gaan meden de meeste mensen me, niemand
durfde me in de ogen te kijken, net zomin schoot iemand Erik te hulp. Ook het
meisje negeerde zijn gejammer, ze keek schichtig naar me op. Er was iets in
haar ogen...
Waar blijft de liefde? vroeg ik haar. Mijn vraag had iets
retorisch want zonder op een antwoord te wachten sprong ik van de trein af en
dartelde de buitenlucht in. Waar blijft de liefde?
In Leuven heb je vele universiteiten en talrijke faculteiten
maar geen enkele universiteit van het leven. Dat is een jammerlijke zaak, zo
dunkt mij. Wat doe je eraan? Op een doodgewone weekochtend is Leuven best een
saaie stad. Een dode pier zou er springlevend naast gaan lijken. In mijn
verveling besloot ik een wijze levensles te gaan doceren aan een willekeurige
faculteit. Op die manier zouden de studenten toch iets zinnigs oppikken op zon
doordeweekse, katerige ochtend. Ik struinde verder door de nevelige straten nu
niet langer doelloos- en beeldde me
levendig in dat de grauwe kasseistrook die ik bewandelde prompt muteerde in een
luisterrijke catwalk. Ikzelf was de enige act. Ik liep protserig getooid in mijn
mooiste adamskostuum, ik had het lijf van een olympisch atleet en het aura van
een heiland.
De mensen snoven welwillend mijn ego naar binnen en alle
aanwezigen stuk voor stuk vrouwen- scandeerden het antwoord op mijn
persoonlijke hamvraag. Waarom kan ik hen nooit verstaan tijdens mijn dagdromen?
Dan zou mijn zoektocht hier stoppen. De catwalk stortte in, mijn ego eveneens,
mijn adamskostuum waaide van mijn lichaam en ik liep opnieuw gebukt in mijn
alledaagse vodden. De natte, bemoste keien openbaarden zich opnieuw onder mijn
voeten in de gedaante van een lange strook grijze realiteit. De faculteit
psychologie doemde voor me op. Ik liep naar binnen. Niemand hield me tegen.
Waarom zou men? Ik zie er immers uit als de eerste de beste bierdrinkende universiteitsstudent.
Als er al iemand de moeite zou doen om naar mijn gezicht te kijken dan nog
zouden ze mijn plannetje niet uit mijn gelaatstrekken kunnen ontluisteren.
Zelfs die verdomde psychologen niet. Zij zéker niet! Vervolgens opende ik de
toegangsdeur naar een willekeurige aula, het maakte niet uit voor welke
lamlendelingen ik het eerst zou materialiseren. Niemand zou ontsnappen aan mijn
boodschap. Ik deed geen moeite om de deur zacht te sluiten, men mocht weten dat
ik er was. Sommige studentenkoppen draaiden enigszins energieloos om hun as
het geluid van een dichtgaande deur lijkt aantrekkelijker dan de uiteenzetting
van de professor, ik geef hen gelijk- maar verloren snel weer hun
belangstelling. Ze dachten ongetwijfeld dat ik één van hen was. Een zwart
schaap tussen de andere zwarte schapen, een zoutkorrel in de zee, gevangen
tussen de moleculen van woelige en ontembare wateren. Pech gehad. Ik was ik. Ik
was Icarus, niet Romeo en gelukkig niet Morpheus. Langzaam begaf ik me langs de
rijen pennenlikkende, noterende, ongeïnteresseerde, gefronste, fluisterende en
bovenal verdoemde gezichten. Wat ik zag deed me pijn, al deze gekooide
diertjes, vastgesnoerd met de tentakels van een onbestaande verplichting. Ze
zien eruit als ik, praten als ik, ruiken als ik maar ze denken anders. Hun
gedachten loeren doorheen de tralies van hun gekooide geesten naar buiten
terwijl ik op het dak van de wereld mijn voeten laat dansen en mijn ogen laat
rollen. In het halfduister van de aula herkende ik de prof niet direct. Toen
kwam de klik, mijn hart sloeg een slagje over maar ik wandelde rustig verder.
Dan stond ik beneden, naast hém. Geroezemoes doorheen de ruimte, een onrustige
golf strekte zich uit over de massa. Ook gekooide dieren ruiken het onheil van
op een afstandje.
Wat doe jij hier? vroeg ik koeltjes.
Ik heb een cursus psychologie gevolgd aan de avondschool.
Aldus doceer ik psychologie aan deze universiteit. Repliceerde hij.
En dat moet ik geloven? bitste ik.
Natuurlijk niet, ken je me nu nog niet? Ik ben je alter
ego, ik ga waar jij staat, jij staat waar ik ga. Het is onvermijdelijk, het
staat in de sterren geschreven. Je moeder sliep in mijn armen, en dat menige
nacht, later sliep jij in haar armen wanneer je weer eens geplaagd werd door je
nachtmerries. Ik was je leermeester, ik was je alles, Icarus. En toch blijf je
mijn zoon.
Noem me niet zo! brulde ik. Een nieuwe golf van onrust,
deze keer heviger, doortrok de rijen van studenten. Er was verwarring, er was
angst, er was gespannenheid.
Ik ben je vader, Icarus.
Het is genoeg!
In één vloeiende beweging viste ik het knipmes dat ik altijd
op zak heb op uit de binnenzak van mijn leren jack en spietste het lemmet door
de adamsappel van Morpheus. Het leek wel symbolisch. De appel die van de boom
valt, het mythische van Adam. Misschien was het dat ook. Vervolgens draaide ik
het mes een kwartslag om het er nadien weer uit te trekken. Ik reinigde het aan
de binnenvoering van mijn jas en ramde het daarna weer tussen zijn ribben. Het
zachte ploffen van zijn geperforeerde rechterlong riep een bizar soort van
verrukking in me op. Ik verheugde me op de krantenkoppen van de volgende
morgen, die zouden ongetwijfeld bol staan van termen als zinloos geweld en
dergelijke meer. In mijn perceptie was dat humor. Plots vroeg ik me af waarom
ik het mes eerst gereinigd had om het nadien weer vol overtuiging in de weke
weefsels van diens borst te rammen. Morpheus had altijd al gehamerd op het
belang van hygiëne, daar heb ik hem steeds hartgrondig voor gehaat. Ziedend
boorde ik het mes in zijn onderbuik en liet het daar maar voor wat het was.
Rondom mij was er gekrijs en gegil, mensen vielen flauw en
vertrapten elkander om het eerst bij de veel te nauwe uitgang te geraken.
Gevechtjes braken uit. Ramen sneuvelden, sommigen probeerden te ontsnappen
doorheen de vrijgekomen openingen maar bleven haken achter het tandwerk van
scherpe glasscherven. Ook zij deden hun krijsgrage duit in het zakje.
Ik toverde een handwapen tevoorschijn uit mijn andere
binnenzak en vuurde een paar schoten af in de lucht. Vervolgens bukte ik me om
de microfoon uit de vingers van de reutelende Morpheus te trekken, ze voelden
reeds stijf en koud aan. Zijn strijd zou niet lang meer duren.
Ik maande het gepeupel aan tot stilte en vuurde weerom een
paar willekeurige schoten af. Eentje trof doel. Dat was een ongelukje.
Uiteindelijk werd het stil, heel de massa had zich in een dikke deken van
panische geluidloosheid gewikkeld. Daar was het ogenblik, ik stelde mijn
giovannistische vraag en rekende deze keer op een definitief antwoord: Waar
blijft de liefde?
Hopelijk hebben we meer dan één leven,
dacht ik verbitterd, toen ze gezwind het mijne uitwandelde. Haar rokken woeien,
dansten uitdagend op de wind en gunden me slechts heel even een kortstondige
blik op het schaduwrijk dat voor mij eeuwig verboden terrein zou blijven. Haar
haren wapperden op dezelfde windvlaag als de mijne. Ik realiseerde me dat ze
dus dezelfde windrichting uitwezen, desondanks zouden we ons vanaf dan alleen
maar in tegengestelde zin kunnen bewegen, weg van elkaar, steeds verder. Vurig
hoopte ik dat een onbemande ruimtesatelliet plotsklaps door een vergissing uit
zijn koers geslingerd- onze aardse atmosfeer zou binnendringen om haar
genadeloos te bedelven onder een gloeiende mix van withete brokstukken en
radioactief kernafval. Een stuurloze vrachtwagen, daar had ik ook al genoegen
mee genomen, zelfs met een stuurloze fietser. Zolang het maar dodelijk of
gruwelijk verminkend zou zijn. Niets van dit alles gebeurde. En dat was alles
bij elkaar opgeteld- erg oneerlijk. Mijn hart had ze verpletterd met een
mokerslag van woorden maar het hare sloeg gewoon rustig verder op het ritme van
haar kant en klare leventje. Op weg naar huis vulde ik de tijd op met het
staren naar de straatstenen en het contempleren over wat zonet gebeurd was. Of
wat niet gebeurd was. Het hangt er maar van af hoe je het bekijkt. Alles hangt
af van hoe je het bekijkt, schoot me te binnen. In zekere zin is het leven als
een ellenlange wandeling doorheen een brillenwinkel. Het komt erop neer dat
alles elke dag exact hetzelfde blijft, zelfde mensen, zelfde dagtaken, zelfde
hondenstront waar je elke dag weer vloekend je hielen in zet. Hoe hard je ook
tracht en smacht, je ontsnapt simpelweg niet aan de loop der dingen, het komt
er gewoon op aan om de juiste bril te vinden waardoor alles min of meer
rooskleurig gaat lijken. Gedurende een groot deel van je bestaan doorloop je
die machiavellistische brillenwinkel, op zoek naar de glazen die het uitzicht
op je leven vervormen tot de meest verteerbare leugen. Dit enigszins
filosofische inzicht weerhield me er niet van alsnog te hopen op een voorbij
stevenende vrachtwagen die de moordenares van mijn schaarse hoop mee zou nemen
onder zijn maaiende wielen om de leugen van haar innerlijke schoonheid in het
lang en het breed uit te smeren over het grijs van het asfalt. Het zou moderne
kunst kunnen zijn, vind je niet? Mijn
liefde is een vlek. Ik wandelde voorbij een wapenwinkel en vroeg me af wat
er zou gebeuren als ik me een dubbelloops shotgun zou aanschaffen, vervolgens
op verdekte wijze post zou vatten op de Grote Markt om nadien een handjevol
willekeurig stadsplebs neer te maaien. Liefst met enkele welgemikte headshots.
Het spreekt voor zich dat ik dan eerst een soort van geladen afscheidsbrief
dien neer te pennen, bij voorkeur gebruik ik daarbij mijn eigen bloed als inkt.
In die brief zou ik dan mijn slechte jeugd en mijn geschonden liefdeshoop
benoemen als bron van mijn frustraties om op die manier mijn vlaag van
moordzucht te rechtvaardigen. Had ik een slechte jeugd? Heb ik frustraties? Wie
wel? Wie niet? Telt alleen het hier en het nu of dragen we ons verleden als een
volgestouwde rugzak om onze schouders? Allemaal vragen, geen antwoorden.
Vraagtekens zijn als sneeuw. Het heeft al lang niet meer gesneeuwd. Vandaag had
ik wel zin in sneeuw. Sneeuw op de buis, altijd wat. De media zou ongetwijfeld
berichten van zinloos geweld. Invloedrijke sociologen en criminologen zouden
het hoofd buigen over deze kwestie en elkaar te lijf gaan in vurige debatten
over het al dan niet bestaan van zoiets als zinloos geweld. De willekeurig
neergekogelde plebejers zouden van willoze marionetten, bungelend aan het
getouw van een blinde hand, plotsklaps verworden tot instant helden en iconen
van zinloos slachtofferschap. Even overwoog ik om daadwerkelijk aan de
verlokking toe te geven maar een blik op de wijzerplaat van mijn horloge leerde
me dat ik nog een afspraak met mezelf had, in mijn luie zetel, voor de
televisie. Het dagelijkse halfuurtje waarin ik het stof uit mijn hersenen kan spoelen
met wat onzinnige doch best wel genietbare quatsch. Een tweede blik op mijn
wijzerplaats herinnerde me er echter aan dat ik nog een andere, meer
prioritaire afspraak had. Deze niet met mezelf maar met niemand minder dan
Cupido. De eerste vraag die nu allicht in je hoofd opkomt gaat waarschijnlijk
als volgt: Wie heeft er in dit digitale
tijdperk waar zelfs appelen en peren voorzien zijn van een microchip nu in
godsnaam nog een wijzerplaat rond zijn pols?
In café De
Pijlpunt was het een drukte van jewelste. Mooie en minder mooie mensen
kronkelden als haringen in een pekelton langs elkaar. Menige hectoliters bier
gleden moeiteloos naar binnen in menig opengesperd strottenhoofd, holle woorden
werden er weer uit opgehoest. Koppeltjes werden gevormd en koppeltjes gingen
uit elkaar, sommige zwijgend anderen elkaar de huid vol scheldend. Ik vond het
allemaal een beetje grappig, een heel klein beetje maar, net genoeg om een
subtiel, haast schaduwachtig glimlachje aan mijn mondhoeken te ontlokken. Lang
niet genoeg om de brokken van mijn hart weer aan elkaar te lijmen. Zou dat ooit
lukken? Vroeg ik me af. Natuurlijk zou dat lukken, beantwoorde ik mijn eigen
vraag. Het leven is breken en lijmen, opnieuw breken en opnieuw leven, totdat
er enkel en alleen een druk verweven spinnenweb van kleine barsten en gezwollen
littekenweefsel overblijft. Dat vond ik een mooie metafoor. Ik griste een
bierviltje van de toog, vroeg de barman om een pen en noteerde er een druk verweven spinnenweb van kleine
barsten en gezwollen littekenweefsel op.
Vervolgens hield ik het omhoog in het schaarse licht van de hangluster die
als een zieke liaan aan het zwartgeteerde plafond hing te bungelen en
concludeerde dat het al bij al toch niet zon luisterrijke metafoor betrof.
Nijdig scheurde ik het bierviltje weer aan flarden. De barman verstoorde mijn
reeds wankele innerlijke rust door te vragen wat ik hebben wilde.
Kies zelf maar, repliceerde ik laconiek.
Zorg er alleen voor dat datgene wat je me opdient precies twee euro tachtig
kost, blond van kleur is, drie keer gegist is, mét hergisting in de fles
uiteraard, een alcoholpercentage van 9 procent bezit met een ideale
schenktemperatuur van 12-14 graden celcius en bovendien op beperkte schaal
gebrouwen is in abdij onze-lieve-vrouwe van het heilige hart.
De barman brak zich het hoofd over mijn
raadselen, zag dan het licht en verdween bliksemsnel onder zijn tapkast. Enkele
tellen later toverde hij een Westmalle tevoorschijn.
Ik monteer hem zelf. Deelde ik hem mee.
Zoals u wilt. Zei de barman onderdanig.
Het gaat nooit zoals ik het wil. Vertelde
ik. Werkelijk nooit, behalve bij het monteren van een Westmalle.
Daar zeg je zoiets, pikte de barman op me
in. bij mij gaat het ook ooit of te nimmer zoals ik het wens. Weet je, mijn
vrouw
Ik was die dag niet in de stemming om naar
het parool van één of andere laaggevallen loser te luisteren. Ik had namelijk
al meer als genoeg aan de bittere smaak van mijn eigen gedachten.
Je vrouw kan mijn rug op, oordeelde ik.
in figuurlijke zin weliswaar. Mooi weertje vandaag, vind je niet.
Zuidoostenwind, dat voel je zo. Toen ik daarstraks buiten stond waaide mijn
haren in noordwestelijke richting, en die van de andere mensen ook.
Over wind gesproken, diepte hij het
onderwerp verder uit. Valt het je niet op dat de mensen steeds vroeger in de
wind zijn.
Voor het eerst sinds mijn entréé in De Pijlpunt wierp ik een blik om me
heen. Waarom ik dat niet eerder had gedaan? Wel, soms is het beter om je ogen
stijf dicht te knijpen en de werkelijkheid die je omringt te ontkennen in de
hoop dat die dan ook daadwerkelijk ophoudt met bestaan. In wezen is mijn
bestaan een voordturende ontkenningsstrijd. Wie zal er winnen, wie zal er
volharden? Ik of de werkelijkheid? Zal ik er in slagen de realiteit weg te denken
of de realiteit eerder mij?
Ja, dat valt me op.
Vroeger werd er alleen maar s avonds
gezopen, de sfeer was ook anders, luchtiger als het ware. En het duurde langer,
tot een kot in de nacht. Nu tref je de eerste zuiplappen al aan om tien uur in
de ochtend. Het is een vreemd fenomeen, want ze komen s avonds niet meer
terug. s Nachts blijft mijn kroeg gewoon leeg. Ik begrijp het allemaal niet
meer zo goed.
Drinken tijdens de nachtelijke uren is
out. Deelde ik hem mee. Waar dronkenschap in zijn gloriedagen een verheven
toestand van zijn was is het nu een in de marge verdrongen fenomeen.
Tegenwoordig is er cocaïne, crack, speed, XTC, amfetamines,
methamfetamine,Crystal, Ice. Dát is nu in. Je hebt er speciale panden voor die
nu beter boeren dan stamkroegen van dit slag. En de vroege dronkelappen
waarover jij het hebt zijn eigenlijk niets meer of niets minder dan de uit
staaldraad geweven dronkaards van weleer die uit nostalgische overwegingen het
drankgebruik niet laten kunnen en in het nachtleven geen ingang meer vinden.
Is dat zo? vroeg de barman met
opengesperde ogen.
Weet ik veel. Antwoordde ik.
Intussen had er één of andere snoeshaan in
goedkoop maatpak op een belendende barkruk postgevat. Hij stak zijn rechterpink
in de lucht om zo te kennen te geven dat hij wel wat voelde voor een pils. Dat
noemt men non-verbale communicatie. In wezen zou je moest je spraakvermogen je plots in de steek laten-
genoeg hebben aan de vijf vingers op één van je beide handen, besefte ik
ineens. Met je wijsvinger kan je mensen en in het bijzonder knappe deernes-
nawijzen, met je duim kan je liften, met je middelvinger kan je mensen
geluidloos beledigen, met je ringvinger kan je laten zien dat je ongehuwd bent
en met je pink kan je ongebreideld pils verordonneren. Wat heeft een mens nog
meer nodig? Liefde misschien? Sommigen vinden de liefde in een vingerknip
De snoeshaan in goedkoop maatpak bood de
aanblik van een typische Jan Modaal met een gemiddelde intelligentie, een
gemiddelde job met een gemiddeld inkomen, een gemiddeld huwelijk, een gemiddeld
bestaan, kortom een kampioen in het gemiddeld zijn. Hij kreeg zn pils
voorgeschoteld en rekende af. De snoeshaan staarde voor zich uit en nipte van
z n Jupiler. Er bleef een dun schuimig kantwerk achter op de binnenkant van
het glas wat betekende dat de barman zijn werk goed had gedaan. Sommigen kennen
hun stiel nog. Het goedkope maatpak nam nog een slok van zn bier en wendde
zich vervolgens tot mij.
Heb je soms een sigaret, kerel? vroeg
hij.
Ten eerste, diende ik hem van repliek.
prefereer ik het om aangesproken te worden met een nomen dat aansluit bij mijn
status, bijvoorbeeld heerschap, of waarde heer. Ten tweede ben ik een fervent
niet-roker dus: neen, ik heb geen sigaret.
Dat respecteer ik, sprak Goedkoop
Maatpak. ik wou dat ik ook het karakter had om niet-roker te zijn.
Het heeft niets met karakter te maken,
maar met het al dan niet behoeftig zijn. legde ik uit. Rokers zijn over het
algemeen personen die behept zijn met een zekere innerlijke leegte die ze
plachten op te vullen met de zware teerdampen die ze zo wellustig naar binnen
zuigen.
Hoe weet jij dat? vroeg de man verbaasd.
Ik héb inderdaad te kampen met een innerlijke leegte. Mijn vrouw, weet je
Ik legde Goedkoop Maatpak het zwijgen op door
middel van een kordaat handgebaar. Personen die bij mij met hun op wankel
staande huwelijk komen aankakken kunnen van mij niets anders verwachten dan een
welgemeende doodsverwensing en een vrijticket naar de bermudadriehoek. Het
lijkt wel alsof iedereen geplaagd wordt door huwelijksproblemen van diverse
aard. Trouwringen wegen als zware lasten om gekneusde ringvingers en sleuren
het hart aan de volgens de Egyptenaren
overgeleverde mythes- liefdeszenuw naar buiten om het kloppend en stuiptrekkend
zijn laatste adem te laten uitrochelen in een vers plasje bloed.
Begin niet over je huwelijksproblemen,
sneerde ik. ik heb het al teveel moeten aanhoren. Andermans huwelijksproblemen
komen me op de duur als verse snot uit de neus gelopen, besef je dat?
Maar ik heb helemaal geen
huwelijksproblemen, verdedigde Goedkoop Maatpak zich. Ik ben al jaren
gelukkig getrouwd. Mijn vrouw, weet je, wilde ik dus zeggen, zegt ook altijd
dat ze diep in zichzelf een innerlijke leegte ontwaart, een soort van
gevoelsvacuüm als het ware. Ik denk dat onze innerlijke leemtes zelfs die
dingen zijn die ons zo dicht bij elkaar brengen. Altijd als onze gesprekken
stilvallen dan kunnen we een boom opzetten over het lege gevoel dat ons bestaan
zo bestiert.
Ja, ja, samen leeglopen. Mijmerde ik.
Ik wierp een terloopse blik op de
wijzerplaat van mijn horloge. Waar bleef in godsnaam cupido? De secondewijzer
danste zijn gekmakende ballet, huppelde op frivole wijze over de grote en de
kleine wijzer die hun logge paringsdans ten uitvoer brachten. Waar blijft
Cupido?
Goedkoop Maatpak ledigde in één teug zijn
pilsje en bestelde vervolgens een halve liter Jupiler vergezeld van barnootjes.
Ikzelf degusteerde de rest van mijn Westmalle en verordonneerde een nieuwe.
Valt het je niet op dat iedereen
tegenwoordig al rond het middaguur hectoliters bier aan het soldaat maken is?
informeerde ik.
Ja, dat klopt. Confirmeerde Goedkoop
Maatpak. Heden ten dage kan het ook moeilijk anders. Dronkenschap is out, wist
je dat? Zo out als het figuur van Marelyn Monroe, zeg maar. Als je nog dronken
wil zijn zoals in die goede oude, epische dagen van weleer dan moet het wel
rond het middaguur wezen, wanneer de Ice-brekers, de stofzuigers en de
methjunks nog in hun groezelige holen liggen te slapen. s Avonds komen ze naar
buiten, spuiten, snuiven of chinezen zichzelf een andere dimensie in en maken
dan de straten onveilig. Er zijn zelfs verhalen van slapende dronkaards die met
puntige staken werden doorgestoken, of erger nog, met kapstokken of defecte
fietskaders werden doodgeknuppeld om vervolgens met opengesneden halsslagaders
en geamputeerde genitaliën opgehangen te worden aan een spoorwegbrug. En weet
je waarom?
Omdat de junks hen in hun roes aanzagen
voor speldenkussens die smeekten om op grootmoeders wijze doorprikt te worden?
gokte ik losweg.
Nu ja, dat ook. Maar vooral omwille van
het feit dat dronkenschap out is. Je moet in zijn om te kunnen overleven in het
labyrint van de nachtelijke straten. Vertrouwde Goedkoop Maatpak me toe op
fluistertoon. Dronkaards zijn vanaf heden vogelvrij verklaarden, jij en ik,
wij zijn verplicht om ons terug te trekken in de marge van de samenleving. We
moeten ons heil noodgedwongen opzoeken tijdens de daguren. Ze zijn als
vampiers, weet je wel, ze kunnen niet tegen licht, dat is de enige dat wij
dronkaards van de oude school- op hen voorhebben.
Dat is bizar, ging het schielijk door me
heen, ik zat maar wat uit mijn nek te kletsen en nu blijkt het zo te zijn dat
nog anderen met hetzelfde verhaal afkomen. Zou het een soort van urban legend
zijn die als heimelijke mist door de straten sluimert om de onwetenden de
stuipen op het lijf te jagen? Of is het thans werkelijkheid en ben ik begiftigd
met een onvermoede helderziende kwaliteiten? Weerom wierp ik een snelle blik op
mijn horloge. Wijzers worden niet moe, stelde ik vast. Ze dansten en dansten en
swingden doorheen dat ronde, kleine universum van tijd en haast en spoed.
Zelden goed. Waar blijft Cupido? Het is wachten op Godot.
Zeg, hoe heet jij eigenlijk? wilde ik weten.
Ben je het inmiddels ook niet moe om de man in kwestie steeds weer benoemd te
zien als Goedkoop Maatpak? Ik alleszins wel.
Mijn naam is Cupido. Repliceerde hij.
Ben jíj Cupido? vroeg ik enigszins
verbolgen.
Ja, maar we kunnen hier niet verder praten.
Volg me.
We namen plaats achter een klein
tweepersoonstafeltje in één van de vergeten hoeken van de kroeg. Spinnen konden
er ongeremd hun uitgestrekte webben weven, zonder gehinderd te worden door
stofdoek- of zuiger. Ondertussen hadden de dronkaards in de kroeg het
hoogtepunt van hun roes bereikt, ze lalden ongebreideld regen elkaar, over hoe
goed het vroeger niet was, voordat de methjunks het straatbeeld hadden
ingepalmd, of ze zaten vredig onderuitgezakt, en bestelden slechts sporadisch
alcoholische dranken om hun roes zo goed en zo kwaad als het kan te
stabiliseren en zo lang mogelijk te rekken.
Zeg, eens, hervatte ik onze conversatie
die zich op vlinderontpoppende wijze tot een verassing had ontwikkeld. als jij
Cupido bent, waarom heb je het dan over je huwelijk en dergelijke? Hou je me
soms voor aap?
Small talk, nothing but small talk, om het
in de taal van onze noordnoordwestenburen uit te drukken. Engels is zon
lyrische taal, vooral inzake het uiten van liefdesgevoelens. Zeg nu zelf, wat
klinkt het meest aanlokkelijk: I love you of ik hou van jou.
Ja, inderdaad, beaamde ik volmondig. Ik
houd van jou is inderdaad een zinsnede om op te schijten.
Tot zover onze eerste consensus, sprak
Cupido. Waarom wilde je bij mij op audiëntie komen? Ik heb namelijk niet zo
veel tijd, oké, toegegeven, de boog mag niet altijd gespannen staan, al heeft
deze uitspraak toch een licht ironische toets vermits mijn bestaan uit niets
meer of niets minder bestaat dan het spannen en ontspannen van een boog en het
desgevallend wegschieten van pijlen. Bon, terzake nu.
Ik heb een vraag, en die luidt als volgt:
waarom richt je nooit je pijlen op mijn geliefden? Waarom blijft mijn liefde
onbeantwoord?
Mijn wegen zijn nu eenmaal
ondoorgrondelijk, beste, reageerde Cupido. Om eerlijk te zijn schiet ik er
ook maar wat op los, er zijn in wezen geen wegen die mij leiden, en dat mijn
pijlpunten nooit de harten van de door jouw beoogde personen doorboren, dat is
louter en alleen te wijten aan puur toeval.
Puur toeval. Ik haatte het woord toeval, en
voorafgegaan door het antecedent puur werd ik gewoonweg pisnijdig. Puur
toeval. Niets meer en niets minder dan dat? Dus het heeft allemaal geen
betekenis, mijmerde ik bitter, wandelen we dus doelloos rond in een liefdeloos
universum waar pijlen op de vleugels van het toeval de ether doorkruisen en
slechts de door het toeval uitgekozen gelukkigen treft in de kern van hun hart?
Tot zover mijn weinig luisterrijke
ontmoeting met Cupido. Een pilsdrinkende Jam Modaal die zich bediende van
nothing but small talk en die zich net zoals eender welk ander object in de
ruimte liet leiden door de hand van het toeval en de wetten van de
doelloosheid. Voor hij de rest van zijn halve liter naar binnen had geklokt had
hij me nog snel op het hart gedrukt dat ik moest uitkijken voor de methjunks.
Fuck de methjunks, had ik bij mezelf gedacht. Fuck de dronkaards van de oude
school. Ik ben een degusteerder in hart en nieren. Mijn smaakpapillen vieren
feest, mijn aders zijn glad, mijn lever ongeschonden. Leve het degusteren.
Het was avond geworden, mijn favoriete
serie zat erop en ik deed een poging om het televisiemonster uit te schakelen
door een simpele druk op één van de knopjes van ons maatschappelijk icoon, de
geliefkoosde afstandsbediening. De afstandsbediening daalde vrijwel meteen
tegen hoge snelheid af naar de diepste regionen van mijn achting, de batterijen
waren op. Ik tastte rond in de zetel, op zoek naar rondslingerende batterijen,
maar zonder succes. Ik vloekte hartgrondig, wat moest ik doen? Het was avond
geworden, dat gebeurt elke dag, de zon gaat slapen, de sterren ontwaken, mijn
favoriete serie was afgelopen, de afstandsbediening was stuk. Help me! Zou ik
wachten op Godot? Zou Godot de oplossing in pacht hebben? Verwoed ontdeed ik me
van mijn rechterschoen, het was een lelijke, afgedragen schoen, kapot aan de
randen, waterdoorlatend en aftands in het kwadraat, en mikte hem met een
krachtige backhand tegen de aan/uitknop van het televisiemisbaksel. Raak! Ik
was gered. Opgelucht veerde ik recht uit mijn luie zetel en maakte me klaar om
een duik te nemen in de stroop van de nacht. Vol van blijmoedigheid opende ik
mijn kleerkast, die gemakshalve en uit strategische overwegingen naast het
televisietoestel stond geposteerd, en stelde op minutieuze wijze mijn garderobe
samen. Een onderbroek van Leopard, een onderhemdje van Armani, dito kousen, een
zwarte geklede broek van CalvinKlein, merkloze securety schoenen uitgerust met
stalen typ, een zwart colbert (merk onbekend) en een lange lederen jas die ik
ooit eens aangekocht had in een heavy metal speciaal zaak. Vervolgens smeerde
ik een paar honderd gram ExtraFix gel in mijn half lange haren en inspecteerde
in de spiegel of alles wel naar achteren was gekamd zoals het hoorde volgens
het boekje. Mijn boekje. Tenslotte, als kers op de taart zowaar, voorzag ik
mezelf van een hippe zonnebril met spiegelglazen en geïntegreerde nachtkijker.
Vooraleer ik als de weerwind mijn vertrekken achter me liet om me als een
addertje onder het gras in nachtelijk Stad te begeven, oefende ik nog gauw
enkele dodelijke karatekicks voor de spiegel. Ik zag dat het goed was, werd
haast bang van mezelf. Lets rock! De roll komt later.
De straten van Stad waren verlaten, de
cafés eveneens. Angstige barlui hadden hun rolluiken gesloten voor wat komen
zou. Of voor wat niet komen zou. Het hangt er slechts vanaf hoe je het bekijkt.
Alles hangt ervan af hoe je het bekijkt. De hoek waarin je voor een kromme
spiegel staat kan je al van superslanke pannenlat tot oervet wangedrocht laten
transformeren. Ik passeerde een kromme spiegel, ik zag eruit als een
hyperslanke pannenlat. Ik hield halt, wijzigde enigszins de hoek die ik innam
tegenover het spiegelglas en merkte dat ik nog steeds een slanke pannenlat
bleef. Deze empirische bevinding ontkracht dus mijn pasgenoemde stelling. Wat
zou het? Het was toch maar metaforisch bedoeld. Een aantal minuten later
doorkruiste ik het winkelcentrum, de weergalm van mijn eigen zware voetstappen
kaatste van de verlaten vitrines en gaven me de indruk dat ik met een heel
leger aan volgelingen op kruistocht was. Het tegendeel was waar, ik ben een
gedoodverfde eenzaat. De kiem van mijn bestaan viel ver van alle anderen. Aan
een lantaarnpaal dicht bij broodjeszaak Supersmos hing een dronkaard met
opengereten halsslagaders te bungelen. Er lekte nog bloed uit zijn stijf
wordende lijf, hetgeen erop wees dat de moord nog niet zo lang geleden begaan
was. Interessant om weten, dacht ik, ik moest beslist op mijn hoede zijn. De
daders waarschijnlijk methjunks of stofzuigers- hadden tenminste het fatsoen
gehad om hem boven een rioolrooster op te hangen. Het zou de Stedelijke
Reinigingsdienst van Stad daags nadien heel wat ellende besparen. Ik struinde
verder door de nachtelijke straten, doorheen mijn nachtkijker leek het alsof
alles in een sinister groen licht baadde. In de verte hoorde ik luide muziek,
bombastisch technogedreun dat mijn hart sneller deed slaan. De adrenaline
roetsjte door mijn kloppende aderen, mijn blik vernauwde zich, ik stond op
scherp. Ik voelde me een wilde krijgsdanser, buitelend en capriolen makend over
het scherp van de snede. Langzaam maar zeker naderde ik het verlaten winkelpand
dat tegenwoordig zoveel beter boert dan eender welke stamkroeg van de oude
school. In de nieuwe school is N-methyl-1-phenyl-propan-2-amine het neusje van
de zalm. De ramen van het pand waren reeds lang geleden ingesmeten door
rondtrekkende vandalen en boden de aanblik van een stel trieste ogen,
veroordeeld tot het eeuwig staren naar een verdoemde wereld. Wat was het droef,
kweekvijver van de melancholie.. De meeste ramen waren echter op provisorische
wijze dichtgetimmerd. De oude graffiti die de afgebladderde muren op hippe
wijze had versierd, in het meer glorieuze tijdperk dat het pand nog dienst had
gedaan als skate-shop, was nu grotendeels bedekt met nieuwe leuzen en
strijdkreten, opgewaaid uit het bijtende stof van het postmodernisme. Iemand
had er in groene fluorescerende letters een chemische formule op geklad, C10H15N. Wat
verder had een persoon een welgemeende doodsbedreiging aan het adres van alle
dronkaards ter wereld geuit. Het was eens te meer overduidelijk, dronkenschap
was out. Net zoals skaten out was. Ikzelf heb mij nooit vergrepen aan de plank
met wieltjes. Ik ervoer het altijd al als een icoon voor meelopers en losers.
Ik heb het altijd bij karate gehouden. Ik was een killer. Nog steeds trouwens.
Er ging een deur open aan de zijkant van het gebouw, scharnieren grienden en
het luide gebonk van diepe technobassen bulkte op vulkanische wijze naar buiten
om vrijwel meteen weer getalmd te worden door de poort die opnieuw in zijn slot
viel. Luide stemmen weerklonken door de straat, schril gelach dat door merg en
been ging. Ik zette me schrap, in gedachten doorliep ik nog snel de dodelijke reeks
van drie. Halsslagaderbreuk, luchtpijpklem en plexusstoot. De vijf figuren die
naar buiten waren gekomen voor god weet welke reden doemden voor me op. Het
duurde een aantal tellen voor ze zich van mijn aanwezigheid bewust waren. Mijn
nachtkijker maakte dat ik hen al een tijdje in het vizier had.
Hartslagaderbreuk, luchtpijpklem, plexusstoot, recapituleerde ik voor mezelf.
Hé, daar staat één of anderen lul!
Schreeuwde één van de junks.
En hij staat in onze weg. Deed een ander
zijn duit in het zakje.
Wat staat hij daar te doen? vroeg een
derde.
Hij staat in onze weg. Herhaalde de
tweede.
De andere twee voegden enkel en alleen hun
stilzwijgen toe aan deze kortstondige conversatie. Ze zagen er ook niet bepaald
uit als individuen die een intellectuele meerwaarde aan het gesprek zouden
kunnen verlenen. De methjunks boden de aanblik van een stelletje ondervoede
rioolratten. Pluizig, dun haar prijkte op hun uitgemergelde hoenderkoppen. Hun
grimmige kraaloogjes straalden niets dan doodsheid uit en hun uitgeteerde
ledematen, voorzien van verse injectiesporen bungelden als doodse lappen aan
hun al even uitgeteerde lijven. De kleren die rond hun spookachtige lichamen
hingen leken wel eeuwenoude vodden, toevallig opgevist uit de Styx nadat ze
losgeweekt waren van één van de talrijke lijken die er doorheen vloeien. Ze
waren te high om hun eigen lelijkheid onder ogen te zien. Ze fladderden ergens
onder het dak van de hemel door, de sterren van de hemelkoepel plukkend en
vergetend dat ze met hun voeten vastzaten in het slop van hun aardse miserie.
En ze zinken, zinken en zinken totdat ze uiteindelijk met hun kin het slijk
zitten en de smaak van hun eigen stront kunnen proeven. De junks slenterden op
me af, vaagweg zag ik een lemmet dat blikkerde in het schaarse licht van de
straatlantaarns.
Ben je een dronkaard? siste de leider. In
een razendsnelle reflex pareerde ik het mes dat hij stiekem in mijn borstkas
plachte te planten, nam zijn arm in een eendenbekklem en vermorzelde in één
beweging door diens magere pols. Ik negeerde zijn ijle geschreeuw en draaide
zijn arm nog eens om in een extra breukklem. Het morzelende geluid van zijn
ontwrichte schouder klonk me zowaar als muziek in de oren. Ik benutte de
onfortuinlijke lul als levend schild om een in boksijzer gestoken vuist af te
blokken en zorgde er thans voor dat ook zijn aangezicht nog eens flink verbouwd
werd. De junk die ongewild zijn makker een schedelfractuur had bezorgd ontdekte
erg snel hoe het voelt om met je hoofd door een winkelvitrine geramd te worden
toen ik hem met een welgemikte luchtpijpstoot deed achteruit wankelen waardoor
hij aldus tegen de etalage van een interim-kantoor smakte. Ik prees me gelukkig
, twee vliegen in één klap. Interimjobs zijn doorgaans toch om op te braken.
Te vaak had ik me voor een hongerloontje de nek van onder het hoofd gewerkt. Te
vaak had ik helse scheldtirades van misnoegde ploegbazen over me heen laten
gaan. Ik zou ze zonder enige gewetenswroeging kunnen ophangen, op diezelfde
creatieve manier als die ongelukkige dronkaard, of zelfs nog een tikkeltje
creatiever. Haast tegelijkertijd performde ik een elegante achterwaartse
karatekick die één van mijn belagers vol in het kruis trof. Balletjes met
tomatensaus voor de rest van zijn stamboom. Als er al überhaupt een stamboom
zou komen.
Nog twee junks te gaan, besefte ik. Waarom
moeten deze dingen ook altijd zo verdomde snel gaan? Je leeft je er een hele
avond naartoe, het aantrekken van de outfit, mijn tweede huid die me veranderd
in een genadeloos en duivels geïnspireerd roofdier. Het wandelen door de
verlaten straten, het geluid van mijn koude voetstappen, mijn denkbeeldig
leger, de roetsjbaan van adrenaline. Maar de actie zelf duur dikwijls niet
langer dan een fractie van een minuut, soms zelfs korter. Uiteindelijk is het de
herinnering die telt, zo is dat met vele dingen. Vele dingen die plaatsvinden
in de flits van het heden zullen pas écht bestaan als ze tot leven komen in een
toekomstige herinnering. De overgebleven junks, ik zag dat het degenen waren
die al die tijd gezwegen hadden, maakten aanstalten om zich wijselijk terug te
trekken in hun stinkende grot. Ho maar, dacht ik, brutaliteit is vrijwillig
maar niet vrijblijvend. Wie wind zaait zal Katrina oogsten. Ik verzorgde een
indrukwekkende dubbele salto over hun bange hoofden en versperde hen de toegang
tot het pand. Ik nam hen beiden bij hun vlasdunne haren en bonkte hun holle
hoofden tegen elkaar. Een geluid van brekend bot kwam me ter ore, heerlijk. Ik
smulde ervan. Vervolgens spande ik mijn spieren en hield aan elke arm een
gebroken lichaam overeind en sleepte hen naar de deur van het pand. Aldaar
klemde ik hun slappe armen tussen het deurkozijn en brak op deze innoverende
manier hun ellebogen. Dat had ik ooit eens gezien in een film. Verder was die
film erg slecht, slechte acteurs, eenzijdig decor en een verhaallijn als een
slecht gemonteerde waslijn. Plots kreeg ik genoeg van al die wreedheden. Waar
was het ook voor nodig? De adrenaline ebde langzaam weg uit mijn bloedbaan en
de vragen rezen weer, vraagtekens als sneeuw op de buis. Waar is de
afstandsbediening van mijn persoonlijke beeldbuis?
Ben jij een dronkaard? had de junk door
zijn opeengeklemde tanden gesist, vooraleer hij me een messteek wilde geven.
Een handeling die vanzelfsprekend bij voorbaat gedoemd was om te mislukken.
Niemand neemt het op tegen mij. Niemand, zelfs Godot niet.
Neen, ik ben een degusteerder, antwoordde
ik tegen de nacht. Een gedoodverfde degusteerder. Vervolgens opende ik de
deur en stapte over de twee ineengezegen lichamen het pand binnen.
Het interieur van het drugspand had
verdacht veel weg van een lowbudjetspookhuis, zo eentje dat je wel eens
aantreft op van die volkse kermisjes waar tegelijkertijd een wielerkoers wordt
georganiseerd. Het gekrijs van de toeschouwers die al die gladgeschoren benen
uit volle borst aanvuren om nog sneller heen en weer te pompen dringen vaak
doorheen de dunne muren van het provisorisch ineen getimmerde spookhuis en
zetten de lachwekkendheid ervan nog extra in de verf. Genoeg over volkse kermisjes,
ik haat volkse kermisjes. Ik zou er met een ongeschonden geweten atoomproeven
op kunnen uitvoeren ware het niet zo geweest dat je dan ook meteen dit ganse
apenland naar de filistijnen stuurt. En vermits ik nog steeds een inwoner ben
van ons immer grijze en liefdeloze klootjesvlaanderen heb ik tot nu toe toch
maar afgezien van die kernproeven die voorlopig nog wel even aan het
hypothetische zullen toebehoren. In het drugspand behoorden de spoken wél tot
de materiële werkelijkheid, zij lagen verspreid over talloze gehavende en
versleten matrassen. Met hun laatste krachten boorden ze injectienaalden in hun
verharde aderen om hun godensapje te verzoenen met hun uitgekookte
lichaamssappen. Of ze chineesden zich naar een andere dimensie, ik neem aan dat
het om een betere plaats gaat. Beter als dit groezelige pand, beter als deze
groezelige wereld.
In een hoek van het kamertje pulkte een
besmeurde toiletpot als een uitgedoofde vulkaan uit de betonnen ondergrond. Een
van de junks sleepte zich erheen en braakte vol overgave op de bril om
vervolgens met zijn eigen kop in de versgevormde plas te gaan liggen. Het
maakte niet uit, in de stank van de verdorvenheid waren zijn aromas een
druppeltje op een gloeiende plaat. Langs de rechterkant had men een uit bierbakken
opgebouwde bar neergepoot. Op de gammele barkrukjes aan de ene kant- zaten
enkele geestesverschijningen iets te roken wat ik niet goed thuis kon brengen.
Aan de andere kant stond een travestiet. Het was een doorn in mijn oog. Lange
blonde haren prijkten langs zijn brede jukbeenderen en de schaduw van zijn
pasgeschoren baard was maar al te goed te zien in de schaarse neonverlichting
die het ganse schouwspel een sinistere toets verleende. De enorme valse boezem
die Lola Ferrari moest ze daar de ruimte voor gehad hebben- zou doen omdraaien
in haar graf stond in schril contract met de gespierde en dooraderde armen die
uit het veel te kleine bloesembloesje met bolletjes prijkten. Als zure kers op
de taart ging de travestiet getooid in een veel te klein kiltrokje dat leek uit
te schreeuwen om niet gezien te worden. Scheer dan toch tenminste je benen,
gilde mijn goede smaak, die zich verkracht
voelde in alle opzichten. Ik ging zitten op de enige vrije barkruk aan
de toog en wenkte de travestiet. De travestiet vroeg koket wat ik hebben wilde.
Scheer eerst je benen. Raadde ik hem aan.
Vervolgens praten we verder.
Het gelaat van de travestiet nam alle
kleuren van het spectrum aan en voegde daar bovenop nog een aantal ongekende
tinten aan toe. Uiteindelijk kreeg een soort van purperrood toch de bovenhand.
Zijn lip trilde en de waterlanders bungelden eenzaam aan de toppen van zijn
veel te ruwe wimpers. Zonde, zonde van al die lelijkheid, dacht ik, en wenste
vurig dat God spoedig gestraft zou worden voor het scheppen van al die
kweekvijvers van melancholie.
Een flits van razernij schaduwde de brede
jukbeenderen van de travestiet en ik pareerde het keukenmes dat hij op stiekeme
wijze in één van mijn oogkassen plachte te spiesen. Het vermocht hem niet te
lukken. Helaas, maar ik was sneller, daarom ben ik nu eenmaal een raspure
killer. Ik wierp een terloopse blik op onze verstrengelde armen en constateerde
dat ik zijn hand in een haarfijne eendenbekklem vervat hield. Als zulke dingen
eenmaal ingebakken zijn in je reflexen, als je lichaam op minutieuze wijze
afgesteld staat op het doden, als je killerinstinct hyperkwadratische
proporties heeft aangenomen en je lichaam weer al eens op automatische piloot
lijkt te werken dan weet je bewuste vaak
niet meer met wat voor capriolen je dodelijke lijf voor de dag komt. De
eendenbekklem, stelde ik dus vast, een fantastische positie om uit te
vertrekken. Het staat je toe om de pols van je tegenstander te breken, om zijn
elleboog te splijten en zijn schouder te ontwrichten. Wat zou het worden?
Hoffelijk als ik ben liet ik de keuze aan de travestiet zelf.
Wat zal het worden? vroeg ik.
Wat? hijgde de travestiet. Zijn gelaat
had inmiddels een dieppaarse kleur aangenomen en er parelden kleine
zweetdruppeltjes op zijn hoofd.
Het vermorzelen van je pols, het splijten
van je elleboog of last but not least het ontwrichten van je schouder.
Verduidelijkte ik.
Daarop begon de travestiet hartstochtelijk
te huilen. Als een baby, en dat bleek zijn redding te zijn. Ik heb altijd al
een zwak gehad voor huilende babys, babygehuil doet nu eenmaal je hart smelten
als een klontje boter in de zomerzon. Zelfs als je van aard en inborst een
gezielkerfde killer bent. Zelfs dan...
Of je kan me natuurlijk altijd een verse
Westmalle monteren. Stelde ik voor.
We hebben geen Westmalle. Jankte de
travestiet.
Gouden Carolus dan?
Het spijt me!
Leffe?
Ook niet!
Duvel dan maar, Duvel moét je gewoon
hebben. Iedereen heeft Duvel, élk verdomd Vlaams klootjescafé heeft Duvel in
huis. Poogde ik.
Neen! Het spijt me zo. Weende de
travestiet. We mogen geen streekbieren verkopen. Broeder Vesalius zegt dat
streekbieren voor dronkaards en degusteerders zijn en dronken zijn is out.
Degusteren evenzeer.
Nu breekt mijn klomp! vloekte ik. Wat
kan ik dan wel krijgen in jou vermaledijde kutbar van niets in het kwadraat?
We hebben basecoke of methamfetamine, dat
is trouwens behoorlijk in tegenwoordig. Verder is er crack, gewone amfetamines,
speed en cocaïne in gewone poedervorm. We serveren hier trouwens alleen maar
het beste van het beste. Colombiaanse makelij dus. Bovendien bieden we hier XTC
van topkwaliteit aan, de meest geschifte en meest psychedelisch onverantwoorde
LSD en niet te vergeten, onze laatste aanwinst, een non-alcoholische cocktail
op basis van sinaasappel en grapefruit. Werkelijk heel erg lekker. Reciteerde
de travestiet.
Ik liet zijn arm los en zei: Doe mij maar
die cocktail op basis van sinaasappel en grapefruit. Zijn het verse
appelsienen?
Tuinvers, wees gerust, we krijgen ze per
honderd kilogram van boer Teughels, in ruil voor een paar gram meth.
Is boer Teughels ook al aan de meth?
vroeg ik verrast.
Jazeker, confirmeerde de travestiet.
Meth is in en is behoorlijk goed bezig om aan de top te geraken. Neem dat maar
van me aan.
En wie is in fucksnaam die broeder
Vesalius waar je het net over had? wilde ik weten.
Broeder Vesalius is onze heer en heiland,
gesticuleerde de travestiet. hij brengt ons verlossing met zijn weldadige
medicijnen. Het is een tovenaar, een magiër zoals je er maar weinig aantreft in
deze verdomde wereld.
Een beetje zoals een medicijnman bij de
indianen? gokte ik.
Precies! riep de travestiet uit. Je
slaat de nagel op zijn kop.
Maar dan wel een heel verroeste kop.
Wat zeg je?
Laat maar, bij jou zijn mijn metaforen
toch maar als verspild zaad op onvruchtbare grond.
De travestiet bereidde mijn cocktail en
zette die voor mij neer op die potsierlijke wijze die alleen maar door
gedoodverfde travestieten voor de dag kan gebracht worden. Hij vroeg me om geld
waarop ik hem herinnerde aan de dubbele eendenbekklem. De travestiet trok
prompt bleek weg en vond het afrekenen op slag maar een trivialiteit. Des te
beter voor diens pols uiteraard. Waren alle dingen in het leven maar zo
gemakkelijk te bekokstoven. Een dreigende blik, een vingerknip of eventjes het
geheugen opfrissen in verband met die traumatische eendenbekklem, plexusstoot
of keelkronkelgreep, het is me allemaal al om het even. Zolang het maar ooit
eens zijn nut heeft bewezen of zal bewijzen, liefst in de nabije toekomst,
gezien het axioma dat ons leert dat elk moment van een mens zijn leven zich per
definitie afspeelt in de nabije toekomst. We zijn eendagsvliegen met een
uitgerekte doodsstrijd. Als vuurvliegjes cirkelen we rond de lamp van het
bestaan, met velen vallen we misschien op maar als de ochtend zijn ogen opent
is de nacht al vergeten dat we ooit gedroomd werden. Verder komt een vingerknip
voor mij nergens van pas. Sommigen vinden de liefde in een vingerknip. Ik klap
in mijn handen, mijn benen dansen hun gekmakende dans over een pad naar nergens
heen. Mijn tanden klapperen in de koude van de eenzaamheid maar in de ijlheid
der dingen vindt het geklap, het gedans en het geklappertand geen gehoor. Het
leven heeft dovemansoren, de liefde is blind, maar bovenal stom. Want er zijn
geen woorden voor, ik sta met mijn mond vol tanden, klapperende tanden. Mijn
cocktail beviel me prima, in mijn hoedanigheid als degusteerder kon ik er geen
kwaad woord over reppen. Desalniettemin kon de weldadige smaak ervan mijn
toenemende verveling niet beteugelen. Jongens, wat was het saai in dat
drugshol. Allemaal uitgeteerde junks die als vol gesnoten zakdoeken aan elkaar
lagen geklit. En ja, die verdomde travestiet die me ook verder niets te melden
had. Lijkt dit vreemd? Je zou immers kunnen denken dat iemand die overgaat tot
het bedrijven van travestiettypische praktijken een hele rugzak aan ervaringen
moet torsen. Gaande van eenvoudige twijfels tot diepvoerende
persoonlijkheidsstoornissen. De waarheid is dat ik het allemaal al teveel
gehoord heb. Het kan me niet langer boeien. Zo weinig mensen hebben nog iets te
melden.
Heb ikzelf iets te melden? En zo ja, aan
wie dan? Bestaat er een publiek dat in de handen klapt wanneer ik protserig de
planken bestijg? Zou ik het tot hofnar van het postmodernisme kunnen schoppen?
Waar voert mijn pad heen? Het is een raadsel en het zal allicht ook wel een
eeuwig raadsel blijven. Daar kan je niets aan veranderen, besloot ik mijn
mijmeringen op laconieke wijze. Waar ik wel iets aan kon veranderen, redeneerde
ik verder, is die afgrijselijke saaiheid in dit godverdomde drugshol. Had ik
een wapen bij me? Neen, geen wapen. Fuck, toch beter die shotgun aangekocht.
Het zou al helpen om een andere plaat op te zetten, dacht ik bij mezelf, die
bikkelblikken techno, daar ben ik geen voorstander van. Postmodernistische
muziek die zich als een stalen grijpklauw rond je hart wringt en het uitperst
tot de allerlaatste droeve druppel. Ik greep de travestiet bij diens pols en
zette een loepzuivere ganzenklem aan. Een ganzenbekklem is een soort van
geavanceerde eendenbekklem, enkel aan te raden voor de echte professionals daar
de ganzenbekklem zich erg gemakkelijk tegen jezelf kan keren. Je hebt ook nog
de zwanenbekklem, dat is het iets meer gesofisticeerde en verfijnde neefje van
de ganzenbekklem. Een kneepje voor de puristen onder ons, zeg maar. Nu mag ik
toevallig wel een vlinderachtige purist wezen, in praktijk zal ik toch meer
opteren voor de ganzenbekklem, vermits deze veel pijnlijker is voor je
tegenstander.
Geef je wapen maar, ik weet dat je er één
hebt. Beval ik.
Bedoel je het keukenmes? griende de
travestiet.
Neen, noem jij een keukenmes een wapen? Je
echte wapen. Dat bedoel ik. Komaan, voor de dag ermee, en snel wat.
De travestiet haalde een nagelvijl boven
keek me hoopvol in de ogen. Ik, van mijn kant, voerde de druk een beetje op.
Het koud zweet parelde op zijn gebronsde voorhoofd. De travestiet wist me te
vertellen dat het een speciale nagelvijl betrof, zo eentje met elektroshock, je
kent dat wel. Ik kende het niet, maar nu wel. Ik bond in, deed voor de
zoveelste keer water bij de wijn. Er wordt alleen nog maar slappe wijn
gedronken op deze manier. Een nagelvijl, daarmee zou het wel lukken.
En zet nu maar een andere schijf op, gebood
ik. Sunday Bloody Sunday, van U2, zeg niet dat je dat niet kent...
Ik ken het wel, maar heb het helaas niet
in mijn collectie... De travestiet huilde weer.
...of niet in je amechtige platencollectie
hebt... maakte ik mijn zin af.
Het spijt me zo, ik...
Maar het was al te laat, aan
verontschuldigingen had ik geen boodschap meer. Ik had al té veel water bij de
wijn gedaan. Op een gegeven moment bereik je zelfs dat punt dat men eerder kan
spreken van wijn bij het water doen en dan zou er een alarmbelletje moeten gaan
rinkelen. Want dat is het ultieme tekentje aan de wand dat er iets serieus aan
het mislopen is. In wezen moeten het water en de wijn van elkaar gescheiden
blijven, net zoals het kaf en het koren.
Ik brak de arm van de travestiet, ontwrichte
in één moeite door diens schouder en nu ik toch bezig was verkocht ik hem ook
nog een dubbele plexusstoot en een haarfijne schildklierklem.
Neem het beslist niet persoonlijk, zei ik
nog tegen het reutelende en kronkelende lijf. als je geen travestiet was
geweest had ik op exact dezelfde manier gehandeld. Het ligt niet aan je
voorkomen of vermoedelijke geaardheid. Beschuldig me nou niet van
travestietfobie, of hoe zoiets ook mag noemen. In wezen ben ik een verdraagzaam
mens maar je stond gewoon op de verkeerde plaats en dat op het verkeerde
moment. Mensen zijn nu eenmaal koningen in het zijn op de verkeerde plaatsen op
de verkeerde momenten. In se maakt dat je erg menselijk en doordeweeks van
inborst. Dat siert je. God van de eenvoud.
Verder negeerde ik de rochelende en
stervende travestiet, haalde mn mp3speler met Sunday Bloody Sunday boven en
sloot die aan op de prehistorische muziekinstallatie die ergens achter een net
van spinnenwebben onder de bar stond opgesteld. Ik raapte de nagelvijl met elektroshock
van de grond en neuriede mee op de introrif van dit historische nummer. Ik zou
geschiedenis herschrijven. Enkel dag en locatie klopten niet maar aangezien
mensen koningen zijn in het verliezen van de ruimte en tijd deed dit er niet
toe. Wat telt is het herschrijven, het papier waarop je schrijft en de inhoud
van je schrijfsel, daar maalt toch niemand om. Lets rock! De roll zou niet
meer komen.
Voor de tweede keer die avond was ik eens
stevig mijn boekje te buiten gegaan. Ik had een ware slachtpartij aangericht.
Zo een waarbij Himmler het nog in zijn moffenbroek zou doen. En dat alles met
een nagelveil met elektroshock. Ik zal je de details maar besparen, dat is ook
nergens voor nodig. Details ontsieren zo vaak het geheel en bij het danteske
duivelskunstwerk dat ik achtergelaten had geldt dat evenzeer. Daarbij komt nog
dat ik me er nauwelijks nog iets van kan herinneren, het gebeurde allemaal in
een soort van roes. Een rode waas als het ware, die als een beschermde sluier
voor mijn ogen gedrapeerd hing en me een beetje afgeschermd hield van het
bloedige toneelstuk dat zich voor mijn heen en weer maaiende handen afspeelde.
Ik keerde terug naar huis, morgen zou er
een nieuwe dag aanbreken. Een dag op school waar ik zou lachen, toneelspelen en
leugens verven met mijn tong. Wat ben ik daar goed in. Het leven is een kale
muur en ik beschilder ze zo kundig met mijn leugenachtige tong. De mensen
kijken er naar en zeggen: wat gewoon, wat doordeweeks gewoon, jongen van
alledag, alledaagse zondaar van de jeugd, apostel van het ordinaire. Fout! Ik
ben Jezus, maar niet van Nazareth. Ik ben de Jezus van het extra-ordinaire. God
van het van ongoddelijke. Ik wandel niet over water maar huppel als een vrolijk
konijntje over de kammen van talloze vreemde dimensies. De Golgotha is voor mij
niet meer dan een belachelijke molshoop. Ik trap erop en spuug erop. Mijn
kruis, mijn juk heb ik in duizend afzonderlijke stukjes gebroken en met mijn
krachtige adem weggeblazen over verre horizonten. Een havik, dat ben ik, met
weidse vleugels. De windzucht van het leven blaast als een frisse bries door
mijn fladderende veren. Maar morgen ben ik weer gewoon een simpele pion in het
schaakspel van alledag. Daar waar mijn liefde een vlek is, een vlek op een door
mij beschreven muur.
Ik ben Tim
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Part-time student/ Part-time messias.
Ik ben geboren op 15/07/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, schrijven, gitaar spelen, hardlopen, scouts, noem maar op,...
Een fijne maandagmiddag aan iedereen,
Beste bezoekers,
Deze nacht kon ik weer eens de slaap niet vatten. In mijn belevingswereld heeft slapen wel enige affiniteit met spokenjagen. Het is angstaanjagend, het gebeurt in het donker en telkens als je denkt dat je datgene wat je najaagt te pakken krijgt glipt het weer door je vingers. Net een doorzichtige zijden sluier.
