Na een paar jaar ben ik iemand anders tegen gekomen...het klikte, althans dat dacht ik toch... In het begin rozengeur en maneschijn , zalig gewoon, leuk om nog eens verliefd te zijn...niet dan? Een paar jaar laten raakte ik zwanger van mijn 3e kind...geen makkelijke zwangerschap...tja hoort erbij en als je zwanger bent mag je dikker zijn, zalig toch...geen vooroordelen...althans toch niet van de buitenwereld... Mijn partner daarentegen... alles wat dik was en is veroordeelde hij, zo lelijk zo slecht zo alles wat niet mocht...ik dus ook niet... Ik voelde me nog zo klein...zo vernederend... En daar bleef het niet bij, roepen, tieren, agressie en niet alleen verbale...
Zondagmorgen...met nog steeds de griep in mijn lijf... Al 4dagen koorts, rot voelen, pff mag nu wel eens gedaan zijn..heb wat meer energie nodig... Eén voordeel, wat minder eetlust, ...
Was ik maar een 'verstokte' roker, drinker liever niet (dat zit al genoeg in de familie) maar dat eten...moet dat nu echt? Ja mensen die dit lezen kunnen dit misschien niet begrijpen, hoeft ook niet, ik schrijf dit gewoon van me af, niemand hoeft dit te lezen.. Ik ben nooit een mager 'gevalletje' geweest..zat altijd wel goed in mijn vel, letterlijk en figuurlijk... Op mijn 16e ben ik dan zwaar ziek geworden, en heb weken in het ziekenhuis gelegen.. Uitslag : zware allergie voor kleurstoffen en bewaarmiddelen ,... dit zat zowat in alles, dus gans mijn leventje moeten aanpassen... Bovenop kreeg ik last van Migraine, en in de mate dat ik er dagen ziek van was, uitvallen van zicht, gevoel in armen, benen, enz... Dus mijn portie was genoeg... Na een tijdje leer je leven met je kwalen, maar soms pff was het niet simpel, at ik iets verkeerds kreeg ik het zo benauwd, zwol gans mijn gezicht op en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis dan...leuk is anders.. Wat medicijnen betreft hetzelfde, ik kan bijna niets innemen, overal zit wel iets in van bewaarmiddelen...dus ziek zijn, is écht goed ziek zijn...uitzieken dus... Tegen mijn 18e sloeg de allergie een beetje om, at ik iets verkeerd dan kreeg ik het niet alleen benauwd maar dan kwam ik ook enorm van bij... leuk, heel leuk (niet !!) Dus tegen mijn 25 was ik al heel wat bijgekomen (ook ondertussen 2 kindjes :) ) Het maakte mij niet gelukkig (mijn kids uiteraard wel) maar ik kon er nog wel mee leven... Tegen mijn 28ste kwam mijn echtscheiding, lang verhaal en té persoonlijk... dus een hele emotionele rollercoaster ... Toch ging het toen nog goed... toch wat mijn gewicht betrof...
Gewoon even weglopen van alles, gewoon even alleen zijn gewoon even met rust gelaten worden gewoon even wel aanvaard worden gewoon even niet nagestaard worden gewoon ...mezelf kunnen zijn...
Tja, ooit moest het er eens van komen dat ik mijn frustraties ging neerschrijven..en hier zijn we dan.. Mijn leventje..dat is er eentje van véééle ups en nog meer downs...maar uiteindelijk geraak ik er toch altijd wel...denk ik toch... Maar mijn gevecht met die weegschaal begin ik toch stilletjes aan te verliezen... Stilletjes aan, zeg maar eigenlijk helemaal... Het spookt dagelijks door mijn hoofd dat het zo niet meer kan, dat ik er dringends iets aan moet doen, maar het is altijd vele makkelijker gezegd dan gedaan.. Nee ik wil niet flauw overkomen, ik wil er echt iets aan doen , maar ik vind er de kracht gewoon niet voor... Telkens komt er wel iets nieuws op mijn pad waardoor het niet lukt. Ja je kan mij een emo eter noemen, ik ben het overduidelijk.. Ik maak telkens weer nieuwe voornemens, maar het wordt alleen maar erger en erger... Ben ooit ook eens weggeweest voor een maagverkleining, maar dat kon niet doorgaan omdat ik allergisch ben aan de verdoving...dan maar op eigen houtje...niet simpel dat garandeer ik je, zeker niet in mijn situatie... Ben single mum van 3 kids en ja dan komt elke dag wel iets nieuws op je weg...en dan nog maar te zwijgen over de ex.... Maar ik wil er ooit wel iets aan kunnen doen, want ik lig er wel wakker van...op deze manier word ik echt niet oud....
