Vandaag was echt een vreselijke dag...eentje om snel te vergeten... Vanmorgen had ik rond 10u afgesproken met mijn moeder. Ik zou wat boodschappen gaan doen voor haar, want haar 'conditie' laat het haar niet toe om nog naar buiten te gaan... Dus zoals afgesproken reed ik rond 10 door de bossen richting de woning van mijn moeder... Op 1km van haar straat (bospad) zag ik in de verte een auto omhoog in de gracht steken... Ik kreeg het ineens koud en warm tegelijk... mijn oudste zoon zat naast mij, ik keek hem aan, en riep dat ik wist dat dit mijn moeder ging zijn... Ik ben dan sneller beginnen rijden en inderdaad het was haar auto... Mijn zoon durfde de auto niet uit, en al bibberend ben ik gaan kijken niet wetende wat ik ging vinden.. Ik ben over de auto gekropen, want die hing half over kop in de gracht... Gelukkig zat er niemand in... Samen met mijn zoon ben ik dan in het bos naar mijn moeder beginnen zoeken, na een 10 tal minuutjes vond ik haar strompelend over een bospad... Buiten een pijnlijke rug, bebloede armen en dronken zo dronken, was er niet veel aan te zien... Mijn tranen liepen over mijn gezicht, ik kon het niet meer tegenhouden...verdriet, woede, alles kwam eruit... Ik vroeg haar waarom ze in haar auto was gekropen, waarom ze niet op mij gewacht heeft, wat als er een kind over de weg zou lopen, wat als, wat als.. Het enige wat zij deed was lachen...een dronken mans lach ... Ik heb haar dan in mijn auto geholpen en terug naar huis gebracht, de garage opgebeld (auto takelen) en haar in de zetel gezet. Ik heb haar huisarts opgebeld (ik heb helemaal geen vertrouwen in die man maar wat kan ik doen) en hij ging in de namiddag langs komen. Gans de namiddag heb ik nog vurige telefoons van haar gekregen, ik moest niet zo reageren, ik moest geen verdriet hebben, ze was nog niet dood zei ze... Ik weet niet hoelang ik dit nog aankan...maar echt niet lang meer...
Vandaag was ik aan het denken waarom ik deze blog eigenlijk mijn té grote lijf noem, terwijl ik klaag en zaag over mijn heden en verleden... Maar misschien heeft het wel bijgedragen tot wie ik ben letterlijk én figuurlijk dan.. Emo-eters zijn er ook, zou ik dat dan zijn......??? Zoek ik dan troost in eten? Ik weet het niet, ik zie me niet ganse snoepzakken leegeten, kan ik trouwens niet aangezien ik allergisch ben voor kleurstoffen... Ik eet graag, ja dat wel, en ga graag uit eten met mijn kids.. Misschien doe ik het wel vaak, omdat mijn moeder het vroeger nooit met ons (mijn broer en ik) deed, ze had altijd veel 'me' time nodig.. Zoveel zelfs dat we vele dagen op ons eigen gewezen waren... Ach ik ga niet alles op haar steken, zij is trouwens niet diegene die het eten in mijn mond steek hé ...
Mijn ideale gewicht...wel bestaat dat wel? Volgens de schema's zou dat zo ongeveer hééél veel minder zijn dan dat het nu het geval is.. Het maakt me ook ongelooflijk ongelukkig...voel me ook enorm lelijk.. Wat ik vaak hoor, maar je hebt een mooi gezichtje... en dan datgene dat eronder hangt??? Als je zoiets zegt duw je me nog eens met mijn neus erop...maarja ze bedoelen het goed zeker?? Sinds mijn 16e heb ik alle mogelijke diëten geprobeerd, dat haalt toch niks uit, althans niet voor altijd... En een maagverkleining of meer is onmogelijk met mijn medische achtergrond, allergisch voor tal van medicijnen waaronder verdoving ook valt... Dus doe het dan op karakter zeggen mensen... Zou ik dan geen karakter hebben? Ik weet het soms gewoon niet meer...gevangen in een lijf dat ik liever niet had...
De laatste dagen gaat het weer wat minder met mijn moeder... Niet dat ze 'echt' ziek is...althans, het wordt wel vernoemd als een ziekte :alcolieker... (dan kan ze zich daar weer achter verstoppen) Ik ben nu 41, en ik kan het mij al bijna 30 jaar 'herinneren' dat ze drinkt... Soms zijn het zware dagen, voor haar, maar voor mij ook.. Tegenover haar durf ik het niet te zeggen, maar soms ben ik moe, doodmoe... Als ze weer in haar 'goede periode' zit, is het een redelijk goede moeder...(maar geheimen zal ik haar nooit toevertrouwen...) In haar mindere periodes, dan is het soms de hel, een grote hel... dan belt ze mij soms wel 40-50 keer per dag, dan moet ik bijna gans de dag voor haar rondlopen, doe dit, doe dat, haar ganse huis is een dierentuin, honden, katten, en dan kan zij er niet voor zorgen, dus ja dan komt alles op mijn schouders terecht... Soms roept en tiert ze, soms scheldt ze, ik laat het maar gebeuren... Ja ik ben volwassen, maar ik kan mijn moeder toch niet laten vallen, mijn broer heeft dat al gedaan, die kon het niet meer aan.. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, soms wou ik dat ik het ook kon, maar dat kan ik niet, zelfs niet na al wat ze mij al aangedaan heeft... Als ze drinkt dan zoekt ze ruzie met alles en iedereen, brengt ze dingen over het verleden naar boven, het lelijkste eerst... leugens, leugens... Mijn vader, die mis ik nog het meest... Hij is in 1982 verongelukt. Ik was toen 10 jaar. Ik herinner het mij alsof het gisteren was. De wereld stond stil... Mijn vader en ik, twee handen op één buik... en toen weg.....gewoon weg... Ik heb veel gehuild en nog...ik denk niet dat die tranen ooit zullen opraken voor hem... Hoe zou mijn leven eruit gezien hebben als ik hem nog in mijn leven zou gehad hebben...als ik hem nog advies had kunnen vragen... Als ik gewoon even bij hem kon gaan zitten als het even niet meer ging...gewoon een papa hebben...
Gisteren was het dus Pasen... Mijn moeder ging voor mijn kinderen en mij koken, maar al dagen ging het niet met haar... (dronk ze). Toch gingen we maar...kinderen met wat hoop in hun hart, ik met wanhoop... We waren er om 11.20u om 11.55u stonden we al terug buiten... Het was gewoon niet te doen...de chaos in huis was niet te overzien... Ik voelde me zo schuldig tegenover mijn kids... Daar ging hun 'Paasfeestje' ... In de namiddag ben ik naar het kerkhof gereden, ik had daar echt behoefte aan, mijn dochter ging mee.. Tranen met tuiten heb ik gehuild, ik kon even niet meer...
'S avonds heb ik bij mij thuis het paasfeestje een beetje overgedaan... mijn kids waren gelukkig !
