Het woord op zich kan zoveel betekenen...voor mij betekend het rustig ver weg van alles en iedereen, veilig zijn... Maar 100% rustig is het nooit... De spanning van en met mijn moeder is daar altijd... de laatste dagen ging het een beetje beter met haar, maar soms dan zie ik weer wat 'vreemd gedrag' (tja was is vreemd bij haar hé) en dan slaagt de twijfel, paniek weer toe... Moe word ik ervan, doodmoe, maarja... Ik zie ze nu eenmaal graag, het is mijn moeder ...
Tegenwoordig heb ik ook meer en meer behoefte om alleen te zijn, buiten mijn kids dan, gezellig met hen thuis, meer moet dat niet zijn.. Eerst was ik bijna wanhopig op zoek naar iemand...bang om alleen achter te blijven.. Maar de laatste tijd met al de chaos in mijn leven en in mijn hoofd heb ik die zoektocht maar achter mij gelaten, hoe kan er nu nog iemand in mijn leventje passen, en ik heb geen behoefte om mijn verhaal nog eens helemaal van A tot Z uit de doeken te doen... Nee, geef mij maar rust...rust samen met mijn kids...ik geniet er volop van...meer kan ik ook niet meer aan...
Vandaag was echt een vreselijke dag...eentje om snel te vergeten... Vanmorgen had ik rond 10u afgesproken met mijn moeder. Ik zou wat boodschappen gaan doen voor haar, want haar 'conditie' laat het haar niet toe om nog naar buiten te gaan... Dus zoals afgesproken reed ik rond 10 door de bossen richting de woning van mijn moeder... Op 1km van haar straat (bospad) zag ik in de verte een auto omhoog in de gracht steken... Ik kreeg het ineens koud en warm tegelijk... mijn oudste zoon zat naast mij, ik keek hem aan, en riep dat ik wist dat dit mijn moeder ging zijn... Ik ben dan sneller beginnen rijden en inderdaad het was haar auto... Mijn zoon durfde de auto niet uit, en al bibberend ben ik gaan kijken niet wetende wat ik ging vinden.. Ik ben over de auto gekropen, want die hing half over kop in de gracht... Gelukkig zat er niemand in... Samen met mijn zoon ben ik dan in het bos naar mijn moeder beginnen zoeken, na een 10 tal minuutjes vond ik haar strompelend over een bospad... Buiten een pijnlijke rug, bebloede armen en dronken zo dronken, was er niet veel aan te zien... Mijn tranen liepen over mijn gezicht, ik kon het niet meer tegenhouden...verdriet, woede, alles kwam eruit... Ik vroeg haar waarom ze in haar auto was gekropen, waarom ze niet op mij gewacht heeft, wat als er een kind over de weg zou lopen, wat als, wat als.. Het enige wat zij deed was lachen...een dronken mans lach ... Ik heb haar dan in mijn auto geholpen en terug naar huis gebracht, de garage opgebeld (auto takelen) en haar in de zetel gezet. Ik heb haar huisarts opgebeld (ik heb helemaal geen vertrouwen in die man maar wat kan ik doen) en hij ging in de namiddag langs komen. Gans de namiddag heb ik nog vurige telefoons van haar gekregen, ik moest niet zo reageren, ik moest geen verdriet hebben, ze was nog niet dood zei ze... Ik weet niet hoelang ik dit nog aankan...maar echt niet lang meer...
Vandaag was ik aan het denken waarom ik deze blog eigenlijk mijn té grote lijf noem, terwijl ik klaag en zaag over mijn heden en verleden... Maar misschien heeft het wel bijgedragen tot wie ik ben letterlijk én figuurlijk dan.. Emo-eters zijn er ook, zou ik dat dan zijn......??? Zoek ik dan troost in eten? Ik weet het niet, ik zie me niet ganse snoepzakken leegeten, kan ik trouwens niet aangezien ik allergisch ben voor kleurstoffen... Ik eet graag, ja dat wel, en ga graag uit eten met mijn kids.. Misschien doe ik het wel vaak, omdat mijn moeder het vroeger nooit met ons (mijn broer en ik) deed, ze had altijd veel 'me' time nodig.. Zoveel zelfs dat we vele dagen op ons eigen gewezen waren... Ach ik ga niet alles op haar steken, zij is trouwens niet diegene die het eten in mijn mond steek hé ...
Mijn ideale gewicht...wel bestaat dat wel? Volgens de schema's zou dat zo ongeveer hééél veel minder zijn dan dat het nu het geval is.. Het maakt me ook ongelooflijk ongelukkig...voel me ook enorm lelijk.. Wat ik vaak hoor, maar je hebt een mooi gezichtje... en dan datgene dat eronder hangt??? Als je zoiets zegt duw je me nog eens met mijn neus erop...maarja ze bedoelen het goed zeker?? Sinds mijn 16e heb ik alle mogelijke diëten geprobeerd, dat haalt toch niks uit, althans niet voor altijd... En een maagverkleining of meer is onmogelijk met mijn medische achtergrond, allergisch voor tal van medicijnen waaronder verdoving ook valt... Dus doe het dan op karakter zeggen mensen... Zou ik dan geen karakter hebben? Ik weet het soms gewoon niet meer...gevangen in een lijf dat ik liever niet had...
De laatste dagen gaat het weer wat minder met mijn moeder... Niet dat ze 'echt' ziek is...althans, het wordt wel vernoemd als een ziekte :alcolieker... (dan kan ze zich daar weer achter verstoppen) Ik ben nu 41, en ik kan het mij al bijna 30 jaar 'herinneren' dat ze drinkt... Soms zijn het zware dagen, voor haar, maar voor mij ook.. Tegenover haar durf ik het niet te zeggen, maar soms ben ik moe, doodmoe... Als ze weer in haar 'goede periode' zit, is het een redelijk goede moeder...(maar geheimen zal ik haar nooit toevertrouwen...) In haar mindere periodes, dan is het soms de hel, een grote hel... dan belt ze mij soms wel 40-50 keer per dag, dan moet ik bijna gans de dag voor haar rondlopen, doe dit, doe dat, haar ganse huis is een dierentuin, honden, katten, en dan kan zij er niet voor zorgen, dus ja dan komt alles op mijn schouders terecht... Soms roept en tiert ze, soms scheldt ze, ik laat het maar gebeuren... Ja ik ben volwassen, maar ik kan mijn moeder toch niet laten vallen, mijn broer heeft dat al gedaan, die kon het niet meer aan.. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, soms wou ik dat ik het ook kon, maar dat kan ik niet, zelfs niet na al wat ze mij al aangedaan heeft... Als ze drinkt dan zoekt ze ruzie met alles en iedereen, brengt ze dingen over het verleden naar boven, het lelijkste eerst... leugens, leugens... Mijn vader, die mis ik nog het meest... Hij is in 1982 verongelukt. Ik was toen 10 jaar. Ik herinner het mij alsof het gisteren was. De wereld stond stil... Mijn vader en ik, twee handen op één buik... en toen weg.....gewoon weg... Ik heb veel gehuild en nog...ik denk niet dat die tranen ooit zullen opraken voor hem... Hoe zou mijn leven eruit gezien hebben als ik hem nog in mijn leven zou gehad hebben...als ik hem nog advies had kunnen vragen... Als ik gewoon even bij hem kon gaan zitten als het even niet meer ging...gewoon een papa hebben...
Gisteren was het dus Pasen... Mijn moeder ging voor mijn kinderen en mij koken, maar al dagen ging het niet met haar... (dronk ze). Toch gingen we maar...kinderen met wat hoop in hun hart, ik met wanhoop... We waren er om 11.20u om 11.55u stonden we al terug buiten... Het was gewoon niet te doen...de chaos in huis was niet te overzien... Ik voelde me zo schuldig tegenover mijn kids... Daar ging hun 'Paasfeestje' ... In de namiddag ben ik naar het kerkhof gereden, ik had daar echt behoefte aan, mijn dochter ging mee.. Tranen met tuiten heb ik gehuild, ik kon even niet meer...
'S avonds heb ik bij mij thuis het paasfeestje een beetje overgedaan... mijn kids waren gelukkig !
Vandaag een lekkere zonnige dag, dus tijd voor een uitstapje met de kids, althans met de jongste... de oudste, wel playstation, facebook zijn hun dikste vrienden momenteel... zucht... Dus met de jongste naar de speeltuin... een vriendje van hem heb ik onderweg nog opgehaald, gezellig, en ze amuseerden zich dan ook enorm... En ik, ik keek rond... naar de mama's en de papa's die geamuseerd met elkaar in gesprek waren, en ik, ik die daar alleen zat... Op zo"n momenten mis ik dan toch wel die leuke vent naast mij... Hoe jong of oud (zeker de oudere) koppeltjes ook zijn, ik kan er soms wel jaloers op zijn... het gevoel van "er is iemand voor jou"... dat moet toch zalig zijn... Deze week had ik even een confrontatie met mijn (eventuele) toekomst... Mijn kids gingen allen tegelijkertijd uit slapen bij een vriendje, is nog nooit voorgevallen dus ja de mama zal alleen thuis...en toen bekroop mij toch wel de akelige gedachte "gaat zo mijn toekomst er dan uit zien'... stil, alleen, :( Het huis voelde ineens anders aan, zo leeg, zo koud, zo groot, zo vreemd... Nee dit wil ik niet voor mijn toekomst, eenzaam en alleen eindigen... het gevoel was beangstigend... Toegegeven ik ben een moederkloek, mijn kids komen op de eerste plaats, alles staat in het teken van hen, al mijn liefde gaat naar hen... maar ergens, héél diep vanbinnen in mij, heb ik toch ook nog (zelfs na alles wat er gebeurt is in het verleden) een plaatsje over om van iemand te houden, om eens halsoverkop verliefd te worden... vlinders, muziek en alles wat erbij hoort.. (dromen mag nietwaar??) Maar dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik... dat zal niet gebeuren... Ik zal dan maar de beste liefste oma worden voor mijn kleinkids ...ooit op een dag ...
Ik kwam nog eens piepen en ben eigenlijk wel verrast door reacties, ik had nooit gedacht dat iemand mijn blog zou lezen...
Blijkbaar dus wel...dus dankje.. Wat ik schrijf is wat ik voel en wat ik meegemaakt heb..voor sommige kan dit zeurig overkomen, voor mij is 'mijn soort van therapie' ...
De afgelopen dagen had ik niet veel meer neergeschreven, reden hiervan, de griep, ze had me goed te pakken, zware koorts, spierpijnen overal, energie onder nul... Als mama kan je dan nog niet neervlijen op het bed, maar meer dan jezelf voortslepen gaat dan ook niet... Dus voortslepen naar de keuken (eten maken), voortslepen naar de auto (kids naar school brengen) en dan met de laatste kracht terug op de zetel kruipen tot het weer tijd was om de kids op te halen en dan terug dezelfde 'voortsleep-routine' ... Na 4 dagen van 39 -40 ° koorts, had ik het ergste gehad en kon ik het normale (tja wat in mijn geval normaal) leventje weer aan en zijn we er weer in gevlogen.. Dus hier zijn we weer ... Het enige voordeel van mijn ziek zijn .... - 2 kg Joepiyee
Na een paar jaar ben ik iemand anders tegen gekomen...het klikte, althans dat dacht ik toch... In het begin rozengeur en maneschijn , zalig gewoon, leuk om nog eens verliefd te zijn...niet dan? Een paar jaar laten raakte ik zwanger van mijn 3e kind...geen makkelijke zwangerschap...tja hoort erbij en als je zwanger bent mag je dikker zijn, zalig toch...geen vooroordelen...althans toch niet van de buitenwereld... Mijn partner daarentegen... alles wat dik was en is veroordeelde hij, zo lelijk zo slecht zo alles wat niet mocht...ik dus ook niet... Ik voelde me nog zo klein...zo vernederend... En daar bleef het niet bij, roepen, tieren, agressie en niet alleen verbale...
Zondagmorgen...met nog steeds de griep in mijn lijf... Al 4dagen koorts, rot voelen, pff mag nu wel eens gedaan zijn..heb wat meer energie nodig... Eén voordeel, wat minder eetlust, ...
Was ik maar een 'verstokte' roker, drinker liever niet (dat zit al genoeg in de familie) maar dat eten...moet dat nu echt? Ja mensen die dit lezen kunnen dit misschien niet begrijpen, hoeft ook niet, ik schrijf dit gewoon van me af, niemand hoeft dit te lezen.. Ik ben nooit een mager 'gevalletje' geweest..zat altijd wel goed in mijn vel, letterlijk en figuurlijk... Op mijn 16e ben ik dan zwaar ziek geworden, en heb weken in het ziekenhuis gelegen.. Uitslag : zware allergie voor kleurstoffen en bewaarmiddelen ,... dit zat zowat in alles, dus gans mijn leventje moeten aanpassen... Bovenop kreeg ik last van Migraine, en in de mate dat ik er dagen ziek van was, uitvallen van zicht, gevoel in armen, benen, enz... Dus mijn portie was genoeg... Na een tijdje leer je leven met je kwalen, maar soms pff was het niet simpel, at ik iets verkeerds kreeg ik het zo benauwd, zwol gans mijn gezicht op en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis dan...leuk is anders.. Wat medicijnen betreft hetzelfde, ik kan bijna niets innemen, overal zit wel iets in van bewaarmiddelen...dus ziek zijn, is écht goed ziek zijn...uitzieken dus... Tegen mijn 18e sloeg de allergie een beetje om, at ik iets verkeerd dan kreeg ik het niet alleen benauwd maar dan kwam ik ook enorm van bij... leuk, heel leuk (niet !!) Dus tegen mijn 25 was ik al heel wat bijgekomen (ook ondertussen 2 kindjes :) ) Het maakte mij niet gelukkig (mijn kids uiteraard wel) maar ik kon er nog wel mee leven... Tegen mijn 28ste kwam mijn echtscheiding, lang verhaal en té persoonlijk... dus een hele emotionele rollercoaster ... Toch ging het toen nog goed... toch wat mijn gewicht betrof...
Gewoon even weglopen van alles, gewoon even alleen zijn gewoon even met rust gelaten worden gewoon even wel aanvaard worden gewoon even niet nagestaard worden gewoon ...mezelf kunnen zijn...
Tja, ooit moest het er eens van komen dat ik mijn frustraties ging neerschrijven..en hier zijn we dan.. Mijn leventje..dat is er eentje van véééle ups en nog meer downs...maar uiteindelijk geraak ik er toch altijd wel...denk ik toch... Maar mijn gevecht met die weegschaal begin ik toch stilletjes aan te verliezen... Stilletjes aan, zeg maar eigenlijk helemaal... Het spookt dagelijks door mijn hoofd dat het zo niet meer kan, dat ik er dringends iets aan moet doen, maar het is altijd vele makkelijker gezegd dan gedaan.. Nee ik wil niet flauw overkomen, ik wil er echt iets aan doen , maar ik vind er de kracht gewoon niet voor... Telkens komt er wel iets nieuws op mijn pad waardoor het niet lukt. Ja je kan mij een emo eter noemen, ik ben het overduidelijk.. Ik maak telkens weer nieuwe voornemens, maar het wordt alleen maar erger en erger... Ben ooit ook eens weggeweest voor een maagverkleining, maar dat kon niet doorgaan omdat ik allergisch ben aan de verdoving...dan maar op eigen houtje...niet simpel dat garandeer ik je, zeker niet in mijn situatie... Ben single mum van 3 kids en ja dan komt elke dag wel iets nieuws op je weg...en dan nog maar te zwijgen over de ex.... Maar ik wil er ooit wel iets aan kunnen doen, want ik lig er wel wakker van...op deze manier word ik echt niet oud....
