De rust is weer weg, de stress heeft zich weer gemeld.. Mijn moeder heeft haar 'fles' weer gevonden, omhelst om het mooi te zeggen... De telefoon rinkelt constant.. om gek van te worden... Haar zus, kan je gaan kijken, hou je haar wel goed in het oog...??? Ja ik doe dat, zo vaak ik kan, maar de stress, kan iemand aub de stress wegnemen? Telkens ik haar huis binnenwandel en het zo stil is krijg ik het al benauwd... dan flitst het door mij hoofd "zal ik haar vinden"...levend?? Vanavond (17 u in de namiddag wel te verstaan, avond in haar ogen) had ze zich al klaargemaakt om te gaan slapen, rolluiken (pot)dicht, verwarming op 25 graden (voelde alsof het een sauna was).. Ik vroeg waar de honden waren, ze heeft 2 kleine honden, ze zei (voor zover ik kon verstaan) op haar bed die sliepen al, ben gaan kijken, geen honden te zien...gans het huis doorgewandeld, geen honden... Dan maar het bos in (is gelukkig omheind dus ze kunnen niet weg), na een half uur hadden we (mijn dochter en ik) ze gevonden... Tja het bos is groot en als ik van hen was, zou ik ook niet naar binnen willen, buiten is er zoveel meer 'leven' te bespeuren dan binnen... Met tegenzin hebben we ze naar binnen gedragen... Mijn moeder wou onmiddellijk gaan slapen... Ik heb haar nog maar eens gevraagd, is het dit nu, waarom deze keer weer, ze wist het echt niet, vergeten...zou ze haar naam nog wel weten??? Mijn dochter had in de keuken een glas met Wisky gevonden, ja ze drinkt iets sterks niet het gewone bier...en heeft er dan maar de halve pot zout bij gegoten...kwestie van een bittere nasmaak te geven?? Zou ze het misschien dan afleren?? Nooit denk ik dan...maarja ik kan het mijn dochter niet kwalijk nemen... Binnen een 2-tal weken verjaart mijn oudste zoon...ik kon de ontgoocheling in zijn gezicht zien toen ik hem weeral moest vertellen van mijn moeder...hopelijk kan ze tegen dan even de schijn hoog houden, voor mijn zoon...dat is nu eventjes een droom van mij...
Het woord op zich kan zoveel betekenen...voor mij betekend het rustig ver weg van alles en iedereen, veilig zijn... Maar 100% rustig is het nooit... De spanning van en met mijn moeder is daar altijd... de laatste dagen ging het een beetje beter met haar, maar soms dan zie ik weer wat 'vreemd gedrag' (tja was is vreemd bij haar hé) en dan slaagt de twijfel, paniek weer toe... Moe word ik ervan, doodmoe, maarja... Ik zie ze nu eenmaal graag, het is mijn moeder ...
Tegenwoordig heb ik ook meer en meer behoefte om alleen te zijn, buiten mijn kids dan, gezellig met hen thuis, meer moet dat niet zijn.. Eerst was ik bijna wanhopig op zoek naar iemand...bang om alleen achter te blijven.. Maar de laatste tijd met al de chaos in mijn leven en in mijn hoofd heb ik die zoektocht maar achter mij gelaten, hoe kan er nu nog iemand in mijn leventje passen, en ik heb geen behoefte om mijn verhaal nog eens helemaal van A tot Z uit de doeken te doen... Nee, geef mij maar rust...rust samen met mijn kids...ik geniet er volop van...meer kan ik ook niet meer aan...
