Nou hier is dan mijn verhaal...

En wat hoop ik er op dat dit me gaat opluchten, gewoon even alles van mij afschrijven.

Momenteel ben ik een scheidende vrouw, met een 5 jarige dochter.
We komen uit een moeilijk situatie, en een moeilijk gezin.
Helaas.

Aan het begin van de relatie hadden we beiden problemen, ik probeerde me verleden te verwerken, en dat me ouders gingen scheiden, hij zijn verleden, exen en kinderen niet mogen zien gedoe.

Daarbij vonden we steun bij elkaar, en dat groeide uit naar iets goeds en fijns.
Echter was er van af dag 1 ding heel duidelijk.
Hij had last van ziekelijke jaloezie... tot in het extreme aan toe.
Bindingsangst, verlatingsangst, borderline, (allemaal dingen ik nu pas een naam kan geven)was toen nog niet bekend.

Door zijn jaloezie, en gebrek aan vertrouwen werd mijn wereldje steeds kleiner.
Ik mocht niet internetten, al mijn online dingen moesten er af, familie zag ik bijna niet meer,vrienden al helemaal niet meer. Ruzies hierover gingen er pittig aan toe, tot het agressieve gedrag van hem aan toe.Toen had hij zijn handen minder in de hand als je laatste jaren.Verbaal werd ik al gekleineerd, vertrouwd werd ik nooit

Toch getrouwd, want ik dacht dat t wel beter zou worden, dat hij zou inzien dat ik wel te vertrouwen was. De ras optimist in mij ziet overal wel wat positiefs in...
Echter werden dingen steeds moeilijker... ook moeilijker om er los van te komen... alles schoof ik af op zijn verleden, ik accepteerde het gewoon.
Ja tuurlijk zei ik er wel es wat van... en schreeuwde ik uit onmacht, echter moest ik hem maar accepteren zoals hij was.... Dus dat probeer je dan ook maar, ook al voelt het van binnen niet eerlijk.

Er werd vreselijk met 2 maten gemeten. Hij mocht een pakje sigaretten per dag roken, ik mocht er maar 3 bij wijze van spreken, het huis was vies en een troep, ik moest maar schoonmaken. Das op zich niet erg... als hij aan het werk was geweest en ik niet...echter waren we beiden thuis...dan vind ik het wel zo eerlijk om samen puin te ruimen, of iig te helpen. Je eigen kleren in de wasmand gooien had al geholpen.
Ik ging me een sloof voelen, koken moest ik doen, en als het ook maar even niet goed was... of perfect, kreeg ik de wind van voren...en weer ruzie dus.

Uiteraard waren er ook goeie dagen (achteraf blijkt dat dus een typische borderline verhaal te zijn) en deden we erg veel samen en leuke dingen ook!
Toen kwam onze meid.... en eigenlijk ging het al bergafwaarts toen.

Begon al in de kraam week... ipv dat ik op bed lag bij te komen, lag hij in bed, en deed ik open voor de kraamzorg... ik leerde alles van haar (terwijl hij het me had kunnen leren, daar hij al 2 kinderen heeft) en vond dat erg moeilijk. Had dat graag samen gedaan... maar dat ging gewoon niet.

Borstvoeding moest ik maar mee stoppen, en gaan kolven althans, want dan kon hij snachts wel een fles geven en ik door slapen... met tegen zin gestopt (echter was dat dubbel gevoel, want ik vond het ook erg moeilijk dat ik niet wist of ze genoeg dronk..dan was een fles wel weer makkelijk voor)Echter werd de nacht voeding niet overgenomen, was ook weer een typisch geval van willen helpen... maar niet doen.
De dag van de bevalling, liep ik savonds al weer de hond uit te laten etc.

Nou ja en zo sloop er meer in... ik zorgde voor ons meisje...en hij deed zijn eigen ding, wel werd er schone was verwacht, goed eten, schoon huis, goed opgevoed kind...en dat allemaal door mij alleen... en ik had niemand om tegen te praten.

Als ik al contact met iemand kreeg... dan wist hij het zo ver te krijgen dat dat weer verbroken werd, en dan altijd op zo'n manier dat je uiteindelijk wel zelf de beslissing neemt..
Emotionele chantage ben ik het gaan noemen. Als je van me houdt dan doe je dit en dat niet... steeds weer zo. Uiteraard wou ik bewijzen dat ik van hem hield.. maar wie hield ik nu voor de gek?
Afijn... het leventje rolde zo door, niet echt om vrolijk van te worden.

Als ik te lang wegbleef om boodschappen te doen, hing ie al aan de telefoon.
Deze werd continu gecontroleerd, inclusief me pc.. of ik niet te lang achter internet hing, en wat ik dan deed... grrrrrrrrrrrrr om letterlijk gek van te worden.

Ondertussen was hij met advocaten bezig voor zijn kinderen (die hij te weinig en niet ziet)
echter keek hij niet om naar het lieve meisje in huis.... ik zou denken dat als je al 2 kinderen niet ziet, en je hebt er nog 1 in huis, dat je die alle aandacht geeft..
Hmm conclusie van mijn kant is kinderen fokken is prima maar er voor kinderen zorgen is wat anders...dit terzijde.

En toen werd ons meisje groter.. en kwam ik steeds vaker tussen hun in te staan...
Meisje wilt naar de speeltuin, van papa mag t niet.. dus we kunnen niet.
Altijd een smoes vertellend, niet gewoon tegen haar gezegd dat papa niet wilt dat mama naar buiten gaat.. altijd iedereen beschermt behalve me zelf.
Steeds meer ruzies..waar ons meisje getuige van was...al dat geschreeuw, ik vind het vreselijk als ik er aan terug denk... wat zal ze toen al geleden hebben....
Regelmatig pakte ik mijn koffers... ik kon er niet meer mee overweg.. ik werd steeds bozer en bozer... kon mijn frustraties niet meer te baas.

Uiteindelijk ging ik schoppen en slaan tegen dingen...gewoon om mezelf pijn te doen, zo erg diep was ik kapot aan het gaan.

Afgelopen zomer mochten meisje en ik met de buren mee te zwemmen bij t strandje..wow... we waren samen helemaal verkocht, zo leuk was dat!
Heerlijk genoten, en meisje wou natuurlijk veel vaker heen, ook mama wou dat.
Echter dat mocht natuurlijk niet...1x ben ik nog met haar geweest...voor de rest van de warme zomer moesten we in het zwembad in de tuin...
Ik trok dit niet meer...de eerste vertrek uit huis vond plaats in september... samen met meisje heb ik 2 nachten bij mijn vader thuis gezeten.... ik kon niet meer.
Uiteindelijk me over laten praten... en het duurde tot oktober... toen ben ik alleen een nacht weggebleven... echter maakte ik me teveel zorgen om de kleine om weg te blijven.
Uiteraard werd me wederom beloofd dat alles anders zou gaan....

Toen werd het december... kerst tijd. Meisje had smiddags een voorstelling opschool, en savonds een kerst diner. Ex besloot dat we alleen savonds heen zouden gaan.. terwijl ik erg graag ook overdag heen wou gaan.
Kreeg te horen dat er genoeg ouders zijn die werken en het ook niet kunnen zien.
Mijn verweer was, wij werken niet, ik wil er heen, en ons meisje vind het heerlijk om ons te zien... ik mocht niet.
Ik bracht haar onder de middag naar school....en terwijl alle ouders daar bleven liep ik terug naar huis...alwaar ik ontplofte... ziedend was ik, en ik heb van alles er uit gegooid, om vervolgens alsnog naar school te rennen, en haar te kunnen zien!
En wat was ik blij dat ik dat had gedaan.... want ze zocht..en vond mijn ogen, en ik kreeg een smile van oor tot oor... ha, daar doe je dat toch voor? Daar heb je alles voor over althans dat vind ik dus...

Afijn de ruzies bleven..en ik trok het echt niet meer.
21 December voorgoed uit de woning vertrokken met ons meisje.
Duidelijk aan gegeven te gaan scheiden, want ik kon niet meer... ik was echt letterlijk en figuurlijk gebroken en kapot gemaakt.

Gelukkig konden we samen bij mijn vader terecht..en hadden we de mazzel om op 1 feb de sleutel van onze eigen woning in het dorp te krijgen...
En wat voelen we ons hier heerlijk zeg! Dit was gewoon voor bestemd!

19-03-2013 om 00:00 geschreven door mijnhersenspinsels