Das nu al de 2de keer op rij dat ik niet eens kan hardlopen, echter tegen de tijd dat ik dan gewoon sta te janken (ja om niks dus)
zit er echt even het 1 en ander niet goed tussen die oren...
Zelf weet ik dat heus wel... ik ben serieus verdwaald geloof ik.. sterker nog, ik ken erg weinig van mezelf terug.
Ja in sommige dingen ben ik sterker geworden.... hoe wel ik me dat eigenlijk ook wel afvraag... ik kom gewoon vast te zitten.

Tuurlijk moet ik veel weer opnieuw leren, sociaal zijn, communiceren, dingen positief zien... echter vooral gewoon weer mezelf zijn.
Soms denk ik dat ik het allemaal wel red, loop met een smile op me bekkie rond, en alles is goed....
Als mensen me vragen hoe t gaat, zeg ik ook eigenlijk altijd wel dat t goed gaat....
Maar dat gaat het helemaal niet....
En ik heb echt t gevoel dat ik er alleen voor sta... waar is die verdomde schouder waar ik es op kan uithuilen?
Waar is die verdomde arm om me heen.... gewoon voor dat gevoel van steun en veiligheid...
Waar zijn die bemoedigende woorden... die zelfs ik wel es nodig heb?
Ík zou niet eens meer weten bij wie ik dat zou kunnen... want ik heb t idee dat niet iedereen daar zo op zit te wachten.
Tranen zijn niet welkom, er zit negativiteit om me heen, niet zo verwonderlijk als iemand er idd ook gewoon doorheen zit.
Ben ook erg bang dat ik het mooie wat ik dacht gevonden te hebben, net zo hard van me afgestoten heb...
Tja dat is dan maar zo.... maar ik ben der ziek van.
Zelfs goede dingen kan ik niet vast houden.... wat moet ik dan? Ik heb afgeleerd toneel te spelen, als ik me verrot voel bij iemand waar ik op dat moment mee ben, wil ik dat gewoon kunnen zijn/voelen.
In een relatie wil ik gewoon een kus en knuffel.. misschien wel meer zelfs, maar goed, zo ben ik!
En dan zal je zien er een te treffen die dat niet heeft...hoe k is dat?
Ik heb misschien juist nu nog wel 100x meer behoefte aan, als anders.... gewoon om dat ik ook snak naar liefde en aandacht.

Teveel gevraagd ben ik bang.... maar goed, tis nog niet voorbij geloof ik... dus wie weet, ik wacht t wel.
Ik durf iig niet te zeggen dat ik er van overtuigd ben dat t goed komt, want in dit geval kan ik alleen maar voor mezelf praten, en niet voor de ander.... en die is vrij duidelijk met sommige dingen.
Hopelijk komt de tijd  wel... dat ook ik eens een heerlijke lange knuffel krijg... gewoon omdat ik t nodig heb, omdat ik het verdien.
Ik ben helemaal geen trut die dat allemaal niet verdiend... hoewel dat zo aardig die kant op gaat lijken....
Ik ga douchen.... ik ben echt naar de klote, en zou willen dat er weer es gauw wat positiefs hier gaat gebeuren, want dat is echt nodig!

20-05-2013 om 14:50 geschreven door mijnhersenspinsels