Telkens weer opnieuw maak ik de afspraak met mezelf dat het de laatste keer is.
Morgen is het gedaan, dan begin ik opnieuw.
Dan doe ik het goed.
Geen strenge controle meer over mijn eten uitoefenen, 
  

Lange tijd heb ik me uitgehongerd. Ik woog 41 kilo toen ik besefte dat het zo niet verder kon. Ik was veel te mager. De confrontatie met een verkoopster van jeansbroeken waarbij ze me vertelde dat er geen kleiner maatje meer was, en ik maar eens bij de kinderafdeling moest gaan zien, opende mijn ogen. Voor het eerst na lange tijd bekeek ik mezelf in de spiegel. Ik zag een klein, miezerig, schraal, uitgehongerd, bleek wandelend lijkje. Ik verafschuwde mezelf. De rit van het winkelcentrum naar huis kon ik de tranen nauwelijks bedwingen. Na zo lang, zag ik weer even de realiteit. Een pijnlijke realiteit Ik zakte ineen. De klik dat ik moest eten was gemaakt. Ik deed voor het eens in mijn leven beroep op mijn mama. Ik kon niet anders, ik zat er helemaal door. Dieper dan toen kon ik niet zitten. Althans toen toch niet. Toen gaf ik nog niet echt toe dat ik me uithongerde. Het werd eerder geweten aan een moeilijke periode en aan stress. Mama zag het toen nog niet, of ze wou het niet zien en sloot haar ogen ervoor. Na lang aandringen, erop wijzend dat het echt nodig was, gingen we samen naar de diëtiste. Ook daar werd nog niet gesproken van anorexia. Ik kreeg tips om bij te komen, om vetrijker te koken, en om het proces wat te versnellen extra papjes van koolhydraten en eiwitten. Het echte probleem werd dus stil gezwegen. "Een eetstoornis, dat heb jij niet". "Jij bent niet zo" riep mama als ik haar zei dat ik niet meer kon, dat het eten een monstertje in mijn hoofd was dat ik niet weg kregen kon. Ik ben ook zo niet, ik heb geen eetstoornis, “de eetstoornis heeft mij”de eetstoornis heeft mij in zijn greep. Het begon met dat ik controle uitvoerde over mijn gewicht, mijn eten, ik was heerser maar nu ben ik slaaf van mijn eigen gecreëerde monster. Omdat ik maar niet bijkwam, alleszins veel te traag naar mijn zin, kwam ik in het ander uiterste terecht. Ik propte me letterlijk vol. Door de periode dat ik me uithongerde, had ik nu plots ook geen enkel gevoel meer van verzadiging. Ik kon niet meer aanvoelen of ik nu genoeg had of niet, of ik nu zin had in iets of niet, ... Ik bleef maar eten tot alles op was, want ik kon letterlijk alles verorberen. Of je nu één boterham of vijf boterhammen voor mijn neus zette, dat voelde voor mijn maag hetzelfde. Nu zeker is dat verzadigingsgevoel helemaal ontregeld. Eindelijk na een jaar, woog ik 48. Een gewicht waar ik vrijwel tevreden mee was. Ik wou nog mat meer wegen, medisch gezien moest dat ook, maar hiermee kon ik naar buiten toe komen. Niet langer moest ik me in joggingpakjes verbergen, of me schamen om mijn miezerige lichaampje. Ik kon min of meer weer een jeans aan, een rokje, ... Een zalig gevoel was dat. Vrijheid. Niet langer was ik gevangene van mijn eigen lichaam. Was het maar zo. Ook al kwam ik bij in kilo's, mijn anorextische gedachten kreeg ik niet weg. Al at ik, er was nog steeds geen sprake van een normaal eetpatroon. Ik hield me extreem vast aan een bepaald patroon, 4 boterhammen en niet meer, ... Ik at veel omdat ik wou bijkomen, die klik had ik gemaakt, maar ik was er niet klaar voor. Ik was nog niet op het punt gekomen de controle, de macht over eten op te geven. Door naar een dieëtiste te gaan werd mijn anorexia genegeert, en werd er enkel aandacht besteed aan een gezond gewicht. Maar de achterliggende betekenis, de ziekte zelf werd verzwegen. Daardoor begon ik al gauw mijn voedsel over te geven. Ik kwam in een cyclus terecht, waarbij ik wist dat ik moest aankomen en ik uit schrik om nog meer te vermageren massa's voedsel naar binnen werkte en dan vervolgens uitbraakte omdat dat zieke stemmetje, dat monster van anorexia nog in mijn hoofd zat.
Zo zat ik een korte tijd tussen deze twee monstertjes in. Wanneer ik geen eetaanvallen had, hongerde ik me uit. Dan ontnam ik me alles waar ik eigenlijk zin in had, of zelfs nog maar gewoon wat mijn lichaam nodig heeft. Als mijn gewicht begon te dalen, propte ik uit angst me vol om het dan vervolgens over te geven. Mijn gedachten, mijn gevoel stond in strijd met mijn verstandelijk besef dat ik gevaarlijk mager werd. Een evenwicht, een balans tussen beide vond ik niet. Ik zou zo graag gewoon kunnen genieten van een stukje chocolade of wat dan ook zonder me daarover schuldig te voelen of anders me verder te gaan volproppen omdat ik toch al teveel heb gegeten. ‘Het is nu toch al te laat, beter alles op en dan te gaan braken’ klinkt het dan in mijn hoofd. Sinds ik in therapie ben is het me een keer gelukt één week geen aanvallen te hebben. Mijn psychiater zei me dat ze dat nog nooit had gezien, toch niet na zo'n korte therapie. Maar in de week heb ik me gewoon alles ontzegd, normaal at ik zeker niet. Een soepje of één kleine aardappel en wat groenten als avondeten en verder alleen maar rauwe groenten en fruit. Ik viel weer in het ander uiterste. Om dan uiteindelijk toch weer aan het eten toe te geven. Dan probeer ik één stukje chocolade te eten, want “ik ben nu toch al zo ver gekomen, het moet me lukken”, maar algauw voel ik me dan weer schuldig en prop ik me terug vol. Zoals ook deze morgen nam ik me voor; “nu is het gedaan ermee! Niet langer honger ik me nog uit of prop ik me vol”. Ik begon de ochtend met een ontbijtje van yoghurt en een appeltje. Goh ik weet het klinkt eerder als een vieruurtje maar voor mij was het al iets en nog beter; ik kon het binnen houden. Tegen half twaalf begon mijn buik te grommen. Teken dat ik honger kreeg, al voelde ik zelf niet zo aan. Weer ging mijn lichaam op automatische stand van niet-eten. Mama had brood meegebracht. Maar “oh nee geen brood, ik had gisteren zoveel eetaanvallen gehad dat ik het nu rustiger aan moest doen”. Juist daardoor vloog ik op de pudding, en dan was het al weer te laat. De ijskast was leeg geplunderd, kruimels lagen over de vloer verspreid, mijn buik stond bol, en ik zat weer over de lavabo gebogen. Ik ging inkopen doen om de kasten terug bij te vullen en weer was de drang te groot toen ik een frituur voorbij liep. Ach, het was nu toch al zo ver. Wat maakt het nog uit? Vandaag was het toch al misgelopen! Morgen probeer ik het wel terug goed te doen. Wat fout is want dan begin ik weer met een te strikt eetpatroon, om dan toch terug te hervallen in mijn eetaanvallen. Het is een vicieuze cirkel die maar moeilijk te doorprikken is. Ik kan zo niet meer verder. Vandaag was de laatste dag dat ik kon studeren voor mijn examen, maar heb niets anders gedaan dan me te zitten volproppen, naar de winkel te gaan om me dan weer eens vol te proppen. En na dit bericht weet ik dat het weer zo ver gaat komen. Want het is morgen dat ik opnieuw begin hé?! Oh, ik kan mezelf wel haten hierom! Hoe komt het toch dat ik niet meer in een normaal patroon kan vallen? Ik wil me niet langer uithongeren, ik wil me niet langer volproppen. Ik wil gewoon kunnen eten, kunnen leven, kunnen denken, ... Deze ziekte heeft mij in mijn macht, niet langer ben ik heerser maar slaaf. Ook al probeer ik steeds weer; de waarheid van gisteren is de onzekerheid van vandaag, ...

30-05-2009 om 00:00 geschreven door Een vechtertje  

Mijn blog is nog maar vrij recent en helemaal nog niet tot zijn recht. Ik vind het ook moeilijk om juist te bepalen wat ik hier allemaal op wil zetten. Ik wil mensen een kijk bieden op een eetstoornis met iemand doet en daarbij echt wel benadrukken dat het een ziekte is geen lifestyle, zoals vandaag de dag wel eens al populair wordt beschouwd. 

Niet alles is zoals het lijkt, ...

Ik heb een eetstoornis, maar heb er ook al ontzettend veel inzicht in wat niet maakt dat ik er ongelooflijk onder lijd. Een eetstoornis gaat niet om je gewicht of om lijnen, maar daar begint het wel mee. Ik ben nog lang niet 'genezen', de angst dat dat nooit zal gebeuren is er zeker, maar door mijn inzichten neer te schrijven en daarbij mezelf maar ook anderen te helpen, dat is wat ik met deze blog wil verwezenlijken. Een, zoals nu zo populair is, pro mia/ana site word het zeker niet. Een eetstoornis is een ziekte, een parasiet die aan je vreet, geen levensstijl. Het feit dat het op je gewicht slaat, is omdat dat iets is dat je kan controleren. Maar weinig dingen, zeker in de samenleving van vandaag waar succes en sociale status zo'n hoofdrol speelt, kunnen we controleren. Het extreem willen controleren van je gewicht, heeft te maken met dat men op andere dingen geen vat heeft. Je gevoelens, je eigenwaarde, je persoonlijke ontwikkeling, je lichaamsbesef. Een twee jaar geleden was ik nooit bezig met mijn gewicht. Als ik voor de spiegel stond vond ik mijn benen wel eens te dik, maar langer stond ik hierbij niet stil en lachte het weg. Ik at alles. Ik was er gewoonweg helemaal niet mee bezig. Ik at chips, koeken zonder er verder over na te denken. Toen ik een vriendin leerde kennen die bezig was streng te lijnen, kwam ik alles te weten over calorieën, diëten, vetverbranding, ... Stilaan viel ik ook in dit patroon, ik begon mijn eten te berekenen in calorieën. Niets at ik nog voor ik wist hoeveel kcal. het bevatte en ging ook vaak aan het rennen. Die controle die ik had, voelde fantastisch aan. Mijn gewicht kon ik sturen. Ik was heerser. Het is juist dat wat er achter een eetstoornis schuil gaat. Als kind was er voor mijn gevoelens geen ruimte. Een papa die er nooit was, en een mama die in haar eigen wereldje leefde. Een papa die zich nooit iets aantrok van zijn eigen dochter en chaotische, depressieve, vaak hysterische moeder. Ik had het gevoel in de steek gelaten te zijn. In mijn dagboeken van vroeger sprak ik over mentale verwaarlozing. Op school werd ik door mijn onzekerheid gepest en thuis kreeg ik de volle lading van de problemen die mama aangingen en deed het me ontzettend veel pijn dat papa niet in de buurt was. Voor mij was er geen ruimte. Geen affectie. Vandaar dat ik het mechanisme heb gecreëerd mijn gevoelens te onderdrukken. Er niet aan te denken, maar vooral deze niet te voelen. Het is juist dat wat het me nu zo moeilijk maakt. Hoe de situatie toen was, heeft me tot dit gevoelloze wezentje gemaakt, heeft ertoe bijgedragen dat ik het ontzettend moeilijk heb om te voelen wat ik nu echt voel. Ik kan dagen rond dwalen, me ongelukkig voelen, zonder echt te kunnen voelen wat er allemaal door me heen gaat. Het is alsof mijn geest en lichaam volledig van elkaar van gescheiden. Ik heb totaal geen lichaamsbesef op zulke momenten. Eten is dan even mijn beste vriend. Een troost. Het geeft me het gevoel dat ik leef. Dat ik mezelf aanvoel. Dat ik gevoelens heb en ik mijn lichaam voel. Mij uithongeren laat mijn lichaam dan even slecht voelen als dat ik me mentaal voel. Het overbrugt de kloof tussen mijn gevoel en lichaam. Tussen mijn ziel en omhulsel. Ik zie mijzelf als persoon niet graag. Ik kijk niet graag in de spiegel. Ik kan niet met zelfzekerheid of enig vertrouwen over straat lopen. Ik heb me als verwaarloosd gevoeld. Ook al weet ik dat ik een mama heb die me ontzettend graag ziet en dat ook mijn papa op zijn manier van mij houdt, in die periode had ik niet het gevoel dat er van mij gehouden werd. Als er niet van jou word gehouden, hoe kan je dan van jezelf houden? Daar komt mijn verwrongen zelfbeeld van. Iemand die me voorbij zou lopen zou er niet bij stilstaan. Feitelijk gezien heb ik geen reden om me lelijk te vinden. Maar ik voel me wel zo, en daar kunnen complimentjes weinig verandering in brengen. Mijn zelfbeeld, hoe ik naar mezelf zie bepaald hoe ik in het leven sta en hoe ik met mezelf om ga. Soms kan ik geen kant meer uit, soms lukt het me even om met iets meer zelfvertrouwen over straat te lopen of zelfs een vriendin op te zoeken. Maar dan nog, gaat dit altijd gebukt onder mijn zelfonzekerheid. Daar krijg ik geen vat op, dat krijg ik niet onder controle en met mijn gewicht heb ik die controle wel. Het is vechten tegen mezelf. Het is het verder onderdrukken van wat ik voel, ... Achter een eetstoornis gaat zoveel meer achter dan een ideaalbeeld, het gaat om hoe je in het leven staat, hoe je naar jezelf kijkt, en dat dan weer door wat je wel of niet heb meegemaakt, ervaren, ... Het staat in verband met je vormingsproces. De oorzaak van een eetstoornis is voor iedereen anders, maar er zullen dingen zijn die je in andermans verhalen zult erkennen. Een eetstoornis is zo iets persoonlijk, maar neemt ook zo wereldlijke kenmerken aan. De trucs, de gevoelens die er achter gaan, de controle- uitvoering, ... het is aanwezig in elke eetstoornis. Ik wil hier geen commerciële blog van maken, waar ik trucs of het persoonlijke verloop van mijn dagen beschrijf. Wel wil ik een inzicht geven in wat anorexia, boulimie juist inhoudt. Het taboe omtrent eetstoornissen stapje voor stapje ontsluieren. Al verricht ik met mijn blog geen wereldwonderen, al zijn het maar 50 mensen die dit lezen, dan zijn het er 50 die ik hopelijk heb laten stilstaan bij de problematiek en het complexe gegeven hiervan. Hoe kwetsend andere, onbegrijpende soms reageren wil ik hiermee ook alert van maken. Denk twee keer na, een eetstoornis is meer dan alleen wat jij je er bij voorstelt. Er schuilen de gevoeligste emoties achter, die deze persoon zelf nog niet eens kan grijpen maar die haar diep vanbinnen ongelooflijk veel pijn en verdriet aandoen. Ga met een eetstoornis voorzichtig om, het is een ziekte, zeker geen levensstijl.

30-05-2009 om 00:00 geschreven door Een vechtertje  

Verpakt in een lach
Gevoelens van verdriet,
angst, onmacht en woede,
die ik van mezelf niet uiten mag

Meegenomen door de kille wind
Ver weg van enig gevoel
Alsof je de weg niet meer terug vindt
En je blijft zoeken naar een doel

Als een prop in je gedachten
Alsof je hoog water hebt
maar je tranen niet willen komen
Je ze verstopt
Om ze vervolgens
op het verkeerde moment te laten vloeien
En je spanning blijft opbouwen

Waarbij je op den duur
in die eeuwige cirkel blijft
Ver weg van de wereld
Ver weg van je Eigen Ik
Terwijl de Wereld om je heen
een andere vorm aan neemt.

29-05-2009 om 00:00 geschreven door Een vechtertje  

Leg vandaag een kiezelsteen,

Leg er morgen een kleine kei

En overmorgen een stoeptegel,

De vierde dag een stukje asfalt erbij.

Zo bouw je langzaam aan je eigen weg,

Een mooie weg vol met variatie,

Zowel positief als negatief,

Die ik vol goede moed aanzie.




Een weg door het leven,

Die je route bepaalt,

Je bouwt hem met verschillende materialen,

Die je overal vandaan haalt.

Je onderhoud je pad,

Haalt ’t onkruid tussen de tegels weg,

Want je weet dat het leven draait,

Om het pad dat je bewandeld.

Een mooi klein tegeltje,

Is wat ik je graag zou willen geven

Om op je pad te leggen,

En je verder te helpen in het leven.

29-05-2009 om 00:00 geschreven door Een vechtertje  

Na enkele smsjes van mijn vriendje beantwoord ik er dan toch uiteindelijk één. “Het gaat niet. Laat me gewoon.” Tranen vloeien over mijn wangen. Pijn verscheurt mijn lijf. Verdriet doorboort mijn hart. Onder de machteloosheid ga ik gebukt.

Niemand kan zich voorstellen wat deze ziekte, die parasiet met me doet. In mijn hoofdje is er geen ruimte voor andere dingen buiten het eten. Voortdurend denk ik aan eten en niet eten.

Of er nu eten in handbereik is of niet. Mijn denken, mijn lichaam, mijn handelen wordt gestuurd door het eten of niet-eten. Ik voel me als een marionet dat niets zelf kan doen. Een parasiet heeft me in zijn greep. Ik kan niet verder. Ik geraak niet uit deze cyclus. Zelf de meest alledaagse dingen lukken me niet meer. En als het me lukt, dan is het altijd gebukt onder het gruwelijke stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje dat me stuurt, de zo ongrijpbare, kwetsende, ontevreden, diep ongelukkige, gefrustreerde, miserabele, allesoverheersende stem.

Al de frustratie die ik deze dag onderdrukt heb en letterlijk heb weggevreten komt er nu in tranen uit. Eindelijk sta ik stil bij mijn gevoelens. Niet langer dram ik in een waas van schijn door, niet langer zoek ik toevlucht in het eten.

Andere kunnen zich er geen beeld van vormen dat weet ik wel, maar ik zit er wel mee. Zelfs de mensen die het dichts bij mij staan hebben er nog geen weet van hoe een strijd dit is. Als het een dag of nog maar een etenstijd goed gaat, lijkt het allemaal al weer in orde. Maar dat is het niet. Mama ziet het eten uit de kasten verdwijnen, voelt mijn ongelukkigheid en de moordende spanning en ook mijn vriendje aanhoort mijn verhalen, maar geen van beide horen het stemmetje in mijn hoofd. Ik denk voortdurend aan eten. Als ik al geen eetaanvallen heb, dan plan ik er, of stel ik me op wat ik wel en niet mag eten. Ik ontneem me wat ik lekker vind, stel veel te hoge eisen aan mezelf, onderwerp me aan het gezag dat dat stemmetje in mijn hoofd uitvoert.

Kon ik het in hemelsnaam maar eens uitzetten, op ‘off’ zetten.

Mama en mijn vriend staan er, dat weet ik, maar ik voel me hierin zo alleen. Alleen en hulpeloos.

Mama lijdt er zeker ook onder, die spanning is voor haar evenzeer als een parasiet dat de energie volledig uit haar lijf zuigt. Gisteren hoorde ik een diepe machteloosheid in haar stem, haar stem trilde.

Waar moet ik de kracht nog vinden verder te gaan, als zij dat zelfs niet meer kan? Hoe moet ik blijven rechtstaan. Op welke manier kom ik hier van af, loop ik niet langer gebukt onder mijn eigen zelfbeeld, mijn emoties, mijn strijd met mijn lichaam en eten? Vertel me eens hoe ik mijn examens dan moet kunnen meedoen?

Ik probeer mijn examens mee te doen en oh ik probeer het zo hard. Maar er is geen enkele ruimte in mijn hoofd om te studeren. Mijn hersens draaien op volle toeren en dit alleen maar in functie van eten, er is niets ruimte over waar ik de theorieën van x kan opslaan. Vandaag heb ik in een volledige waas al dwalend de dag doorgebracht. Tot twee uur vanmiddag heb ik me volgepropt. Naar de winkel en terug, … Ondanks dat ik op de fiets richting thuis heel de tijd op me aan het inpraten was; “doe het niet, verspil je tijd en energie er niet mee, laat je niet doen, laat je niet gaan, ga gewoon na je ontbijt terug verder in de bib studeren”. Maar na een tweede appel lukte me dat niet meer. 
De schrik die ik in mama haar ogen zag, de treurigheid in haar stem, de volledige onderwerping aan dit alles, maakte dat ik me ongelukkiger als ooit voelde. Heel de dag lang heb ik hiervoor mijn ogen gesloten en mijn toevlucht in het eten gezocht. Niets anders heb ik vandaag gedaan. Studeren? Ik kon nog amper één zin uitlezen.

Ik doe zo hard mijn best om ‘alledaags’ – ‘normaal te functioneren, maar het gevoel dat niemand me begrijpt maakt dat ik alleen ben. Stel je ‘eten’ voor als een donkere, grote, ruimte waarin niets ander staat, waarin je niets anders hoort, ruikt of voelt dan de aanwezigheid van eten. Bepaalde personen kunnen me zien zitten door het licht dat van buiten over me heen schijnt. Het pijnlijke en het vermoeiende is dat ze enkel en alleen maar het verlichte deel kunnen zien, ze zien niet alles.

En het is juist dat donkere deeltje,waar ik dag in dag uit, seconde om seconde moet vechten. 

29-05-2009 om 00:00 geschreven door Een vechtertje