Het gruwelijke stemmetje in mijn hoofd, de zo on(be)grijpbare, kwetsende, ontevreden, diep ongelukkige, gefrustreerde, miserabele, allesoverheersende stem.
01-08-2009
Fragile
I've been walking around all day, Thinking. I think I have a problem, I think I think too much. I've been taught to hold back my tears, And avoid them. But you make pain into something I could touch.
I've been walking around all day, Laughing. I think I'd be better off without you here. And I bet you're sweet and hard to get over. So I'll cry and people will stop and stare. Now that's okay. Let them stop and stare.
Cause I am fragile. I am hopeless. I'm not perfect. But I am free.
I've been walking around all day, Waiting. And waiting is all I seem to do. Cause I never get it unless I'm fed it. But this time i'll just have to. Yeah this time i'll just have to.
And I'm fragile. I am hopeless. I'm not perfect. But I am free.
Say you're not around, Am I finished? If you're not around, thats too bad. Hope youre safe and sound, not alone now. Cause you know I believe in you.
I'm still fragile, I'm still hopeless, I'm not perfect, But I am free.
And I'm fragile, I am hopeless, I'm not perfect, But I am free.
Cause I am fragile, hopeless, I'm not perfect, But I am free.
01-08-2009 om 12:11
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Onbegrip
03-07-2009
Brief aan mijn vriend
Lieve schat,
Gisteren hebben we even gebeld, heb je vanmorgen al een smsje gestuurd. Wat er nu allemaal speelt, ik weet dat dat voor degene rondom mij ook enorm veel pijn, verdriet en kwaadheid oproept. En hoe erg ook, ik kan hier niets aan doen. Ik wil hieruit, ik wil van die vreselijke ziekte af, maar ben langs de andere kant ook zo bang om deze los te laten. Klinkt misschien ontzettend onnozel, wie wil er nu niet genezen? Niet eten, hoe hard ik er ook onder lijdt het geeft me controle, macht. En of mijn kilo er nu terug bij komen door te eten, ik moet dat ook kunnen aanvaarden ik moet die controle kunnen loslaten. Mijn psychiator (L) vertelde me dat ik geen steunpilaar heb, geen stabiele factor, noch mijn papa en mijn mama zijn stabiele factors. Papa uiteraard niet, en mama is iets wat labiel. Voor de rest heb ik niemand om op terug te vallen, geen familie, goede vrienden, meters of peters. Daarenboven heb ik het nooit echt gemakkelijk gehad. L zei me dat ik lijd onder parentificatie (zorgende en perfecte dochter). Ik moest het opzoeken. En het is schrijnend hoe ik me er in herken. Ze zei me dat bij een eetstoornis vaak parentificatie aan vooraf gaat. Omdat ik nooit geen stabiliteitsfactors heb gehad, zoek ik in 'eten' een zekere controle, een stabiliteit. Na ons gesprek woensdag, gaat het steeds slechter met me. Ik heb zoveel schrik voor de opname. Ik kan elk moment beginnen huilen. Ik opgenomen? Zes maanden in psychiatrie? L zei dat het moest, dat het geen optie meer was maar dat het echt noodzakelijk is. Ik sprak er al wel over, maar ergens dacht ik zelf ook ach wie weet hoeft het niet meer. Zever natuurlijk ik weet het, het enigste ik nog binnen krijg is fruit, groenten vis en quorn. Iets anders echt niet meer. En dan nog voel ik me schuldig. Ik weet het allemaal wel, godzijdank heb ik daar al inzicht in en ontken ik het niet, maar ik zelf kan het nog niet aanvaarden. Ik ziek? alé mij al eens goed bekeken. Ik heb geen anorexia. En ik wil al zeker niet opgenomen worden. Ik heb op de anbn organisatie iets gespost over mijn opname in tienen en gevraagd of er mensen waren die er al ervaring mee hadden. Heb wat opgezocht en dan krijg ik nog meer schrik. Je wordt gedongen eten, ik weet dat dat verschrikkelijk stom klinkt maar voor mij is dat de hel. Ik ben daar niet klaar voor, ik weet wel dat ik daar op mezelf nooit klaar voor zal zijn maar jezus alleen daarvoor zou ik kunnen beginnen wenen. Er zijn spiegelmomenten, eetmomenten, kritiekmomenten tussen patienten zelf, je mag er niet buiten, en als je dat uiteindelijk mag moet je schema's maken met hoe je weekend eruit ziet. Lieve help, de onafhankelijke ik laat zich opsluiten. Ik weet dat het moet, het moet. Maar dat moet ik mezelf elke dag weer toefluisteren, 'meid het moet!'. Deze opname is het moeilijkste ik ooit in mijn leven ga moeten doen. Ik wordt binnenste buiten gekeerd. Alles staat in functie van mij, alles. Geen moment kan ik iets ontlopen, kan ik wegvluchten. Ik word ziek bij die gedachte, inmens ongelukkig, bang en verdrietig. Daarbij kan ik 'jou kant' niet op mij nemen. Dat gaat gewoon niet. Ik haat mezelf, ik weet geen blijf met mezelf, ik wil niet opgenomen worden. Ik ben zo bang. Ik ben gewoon zo enorm bang pieter. Hoe je gisteren reageerde, daar kan ik niet kwaad om zijn maar dat kan ik niet aan. Zo hoef en mag je echt niet reageren. Ik dacht dat we daar uit waren, maar blijkbaar niet. Sorry voor mijn aanval, maar dan reageer je puur uit egoïsme. 'Ik wil er voor je zijn' en dan zie je dat alleen maar, niet het feit dat je er eigenlijk op die manier er niet voor me bent, integendeel zelfs. Zo is het altijd als je weg bent, eerlijk hebben wij al ooit een normaal telefoon gesprek als je weg bent? Nee enkel, als ik weg ben en jij thuis zit. Wat er gebeurt weet ik niet, en ik ga er niet achter zoeken, maar dan verander je weer. Dan reageer je vanuit dat egoïsme, zoals ik uitlegde. Dan luister je enkel nog naar jezelf, niet naar mij dan weet je precies niet langer meer hoe je moet reageren op mij, wat er scheelt, dan is het precies of omdat jij wegbent alles bij mij ook weg is. Hoe gaat het? Wat ga je doen? ... Zijn voor jou simpele vragen, voor mij zijn dat hartverscheurende antwoorden die ik moet geven. Je verzachtende woorden vallen weg, je botheid komt terug. Jij valt terug in een wereld waar alles luchtig en gemakkelijk gaat, een plek waar je je kan amuseren, ik zit waar ik ook ben, welk uur de klok ook slaagt, nog steeds in hetzelfde gevecht. Ik stel je geen verwijten want het moet ontzettend moeilijk ook voor jou zijn om hier mee om te gaan, om me te zien lijden onder een monster dat je niet eens goed in elkaar kan slagen, ik probeer je gewoon het uit te leggen. Ik probeer een kans te creeëren dat je er voor me kan zijn. Hoe alleen ik hier in deze ziekte ook voor sta, misschien vind je toch een manier er ergens voor me te zijn. Warmte heb ik nodig, steun, geen conflicten, spanningen, onbegrip. Begrip ik het enigste dat mij hier uit kan trekken. Erkenning en begrip zijn volgens mij de sleutelwoorden voor mijn genezing.
Liefs x
03-07-2009 om 11:56
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Onbegrip
02-06-2009
Mag ik?
Mag ik me laten zien, mag ik me even laten horen? Mag ik er zijn, ik voel me zo verloren...
Wil jij even naar me luisteren, zou je even bij me willen zijn? Kan jij me een beetje troosten, me een beetje helpen zodat ik niet helemaal verdwijn?
Ik zit even zo vol en ik voel me zo alleen. Ik zou zo graag iets willen delen in de hoop dat dit nare gevoel verdween...
02-06-2009 om 00:00
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Onbegrip
30-05-2009
Een eetstoornis is een ziekte, geen lifstyle, een kwelling, geen keuze.
Mijn blog is nog maar vrij recent en helemaal nog niet tot zijn recht. Ik vind het ook moeilijk om juist te bepalen wat ik hier allemaal op wil zetten. Ik wil mensen een kijk bieden op een eetstoornis met iemand doet en daarbij echt wel benadrukken dat het een ziekte is geen lifestyle, zoals vandaag de dag wel eens al populair wordt beschouwd. Niet alles is zoals het lijkt, ...
Ik heb een eetstoornis, maar heb er ook al ontzettend veel inzicht in wat niet maakt dat ik er ongelooflijk onder lijd. Een eetstoornis gaat niet om je gewicht of om lijnen, maar daar begint het wel mee. Ik ben nog lang niet 'genezen', de angst dat dat nooit zal gebeuren is er zeker, maar door mijn inzichten neer te schrijven en daarbij mezelf maar ook anderen te helpen, dat is wat ik met deze blog wil verwezenlijken. Een, zoals nu zo populair is, pro mia/ana site word het zeker niet. Een eetstoornis is een ziekte, een parasiet die aan je vreet, geen levensstijl. Het feit dat het op je gewicht slaat, is omdat dat iets is dat je kan controleren. Maar weinig dingen, zeker in de samenleving van vandaag waar succes en sociale status zo'n hoofdrol speelt, kunnen we controleren. Het extreem willen controleren van je gewicht, heeft te maken met dat men op andere dingen geen vat heeft. Je gevoelens, je eigenwaarde, je persoonlijke ontwikkeling, je lichaamsbesef. Een twee jaar geleden was ik nooit bezig met mijn gewicht. Als ik voor de spiegel stond vond ik mijn benen wel eens te dik, maar langer stond ik hierbij niet stil en lachte het weg. Ik at alles. Ik was er gewoonweg helemaal niet mee bezig. Ik at chips, koeken zonder er verder over na te denken. Toen ik een vriendin leerde kennen die bezig was streng te lijnen, kwam ik alles te weten over calorieën, diëten, vetverbranding, ... Stilaan viel ik ook in dit patroon, ik begon mijn eten te berekenen in calorieën. Niets at ik nog voor ik wist hoeveel kcal. het bevatte en ging ook vaak aan het rennen. Die controle die ik had, voelde fantastisch aan. Mijn gewicht kon ik sturen. Ik was heerser. Het is juist dat wat er achter een eetstoornis schuil gaat. Als kind was er voor mijn gevoelens geen ruimte. Een papa die er nooit was, en een mama die in haar eigen wereldje leefde. Een papa die zich nooit iets aantrok van zijn eigen dochter en chaotische, depressieve, vaak hysterische moeder. Ik had het gevoel in de steek gelaten te zijn. In mijn dagboeken van vroeger sprak ik over mentale verwaarlozing. Op school werd ik door mijn onzekerheid gepest en thuis kreeg ik de volle lading van de problemen die mama aangingen en deed het me ontzettend veel pijn dat papa niet in de buurt was. Voor mij was er geen ruimte. Geen affectie. Vandaar dat ik het mechanisme heb gecreëerd mijn gevoelens te onderdrukken. Er niet aan te denken, maar vooral deze niet te voelen. Het is juist dat wat het me nu zo moeilijk maakt. Hoe de situatie toen was, heeft me tot dit gevoelloze wezentje gemaakt, heeft ertoe bijgedragen dat ik het ontzettend moeilijk heb om te voelen wat ik nu echt voel. Ik kan dagen rond dwalen, me ongelukkig voelen, zonder echt te kunnen voelen wat er allemaal door me heen gaat. Het is alsof mijn geest en lichaam volledig van elkaar van gescheiden. Ik heb totaal geen lichaamsbesef op zulke momenten. Eten is dan even mijn beste vriend. Een troost. Het geeft me het gevoel dat ik leef. Dat ik mezelf aanvoel. Dat ik gevoelens heb en ik mijn lichaam voel. Mij uithongeren laat mijn lichaam dan even slecht voelen als dat ik me mentaal voel. Het overbrugt de kloof tussen mijn gevoel en lichaam. Tussen mijn ziel en omhulsel. Ik zie mijzelf als persoon niet graag. Ik kijk niet graag in de spiegel. Ik kan niet met zelfzekerheid of enig vertrouwen over straat lopen. Ik heb me als verwaarloosd gevoeld. Ook al weet ik dat ik een mama heb die me ontzettend graag ziet en dat ook mijn papa op zijn manier van mij houdt, in die periode had ik niet het gevoel dat er van mij gehouden werd. Als er niet van jou word gehouden, hoe kan je dan van jezelf houden? Daar komt mijn verwrongen zelfbeeld van. Iemand die me voorbij zou lopen zou er niet bij stilstaan. Feitelijk gezien heb ik geen reden om me lelijk te vinden. Maar ik voel me wel zo, en daar kunnen complimentjes weinig verandering in brengen. Mijn zelfbeeld, hoe ik naar mezelf zie bepaald hoe ik in het leven sta en hoe ik met mezelf om ga. Soms kan ik geen kant meer uit, soms lukt het me even om met iets meer zelfvertrouwen over straat te lopen of zelfs een vriendin op te zoeken. Maar dan nog, gaat dit altijd gebukt onder mijn zelfonzekerheid. Daar krijg ik geen vat op, dat krijg ik niet onder controle en met mijn gewicht heb ik die controle wel. Het is vechten tegen mezelf. Het is het verder onderdrukken van wat ik voel, ... Achter een eetstoornis gaat zoveel meer achter dan een ideaalbeeld, het gaat om hoe je in het leven staat, hoe je naar jezelf kijkt, en dat dan weer door wat je wel of niet heb meegemaakt, ervaren, ... Het staat in verband met je vormingsproces. De oorzaak van een eetstoornis is voor iedereen anders, maar er zullen dingen zijn die je in andermans verhalen zult erkennen. Een eetstoornis is zo iets persoonlijk, maar neemt ook zo wereldlijke kenmerken aan. De trucs, de gevoelens die er achter gaan, de controle- uitvoering, ... het is aanwezig in elke eetstoornis. Ik wil hier geen commerciële blog van maken, waar ik trucs of het persoonlijke verloop van mijn dagen beschrijf. Wel wil ik een inzicht geven in wat anorexia, boulimie juist inhoudt. Het taboe omtrent eetstoornissen stapje voor stapje ontsluieren. Al verricht ik met mijn blog geen wereldwonderen, al zijn het maar 50 mensen die dit lezen, dan zijn het er 50 die ik hopelijk heb laten stilstaan bij de problematiek en het complexe gegeven hiervan. Hoe kwetsend andere, onbegrijpende soms reageren wil ik hiermee ook alert van maken. Denk twee keer na, een eetstoornis is meer dan alleen wat jij je er bij voorstelt. Er schuilen de gevoeligste emoties achter, die deze persoon zelf nog niet eens kan grijpen maar die haar diep vanbinnen ongelooflijk veel pijn en verdriet aandoen. Ga met een eetstoornis voorzichtig om, het is een ziekte, zeker geen levensstijl.
30-05-2009 om 00:00
geschreven door Een vechtertje
