Het gruwelijke stemmetje in mijn hoofd, de zo on(be)grijpbare, kwetsende, ontevreden, diep ongelukkige, gefrustreerde, miserabele, allesoverheersende stem.
04-07-2009
Zaterdag 4 juli 2009
Het is weer even tijd geworden alles van me af te schrijven. Er staat me immers iets zwaars te wachten. Iets waar ik ontzettend veel angst voor heb, en enorm bang naar toe kijk. Op het moment krijg ik niets meer, buiten fruit, groenten, vis en quorn, binnen. Nadat ik terug een tijdje volledig in de onthouding zit, woog ik deze morgen 46 kilo. Mijn gewicht is weer aan het zakken. Langs de ene kant gaf me dat een ongelooflijk goed en sterk gevoel, langs de andere kant wist ik goed genoeg dat dit weer de foute kant aan het opgaan was. Uit schrik probeerde ik een appel meer te eten, waarbij ik me al gauw schuldig voelde en met mijn verlaagd gewicht in het achterhoofd kreeg ik een eetaanval. Een kleine weliswaar, die enkel bestond uit twee appels en cornflakes. De dag was verkloot, dat ik nu nog een maaltijd binnen moest houden was onmogelijk. Wat maakt dat ik op dit moment drie enorme eetaanvallen achter de rug heb. Mama is laat thuis, dus een smoes dat ik al gegeten heb is snel gemaakt. De moed die ik een tijdje geleden nog had om gewoon te eten, is totaal verloren. Mijn eetpatroon bestaat nu uit: appels, rauwe wortelen, quorn en groenten. Niet moeilijk dat ik na een week grijp naar een tweede appel, Het schuldgevoel dat me dan bedreigt is immens. Ik heb de controle verloren, ik ben zwak denk ik dan (on)bewust. Zo zit ik een vicieuze cirkel waar ik niet uit geraak. Morgen zal ik enkel avondeten, met tussendoor wat appels of rauwe worteltjes, de andere maaltijden bestaan uit het vorige en zal ik trachtten over te slaan. Zo gaat het altijd. Ik krijg geen boterham meer door mijn keel, aardappelen evenmin, zelfs weetabix krijg ik haast niet meer binnen. Binnen een weekje vertrekken we naar Italië. Naar de rust en het zon- zee- strand festijn, daar kijk ik naar uit! Wat het eten betreft; daar voel ik me wat dubbel bij. Enerzijds heb ik schrik van mezelf. Een eetaanval zal ik daar niet krijgen. Eten lukt me nauwelijks, zeker in een ander land met andere producten, restaurants, vrienden, Anderzijds, hoe verschrikkelijk dat ook klinkt, is een deeltje van mij daar juist blij om. Ik kan me gemakkelijker uithongeren, dat is op reis altijd simpeler. Erg hé? Hoe kan ik daar nu blij om zijn? Is het een teken dat ik niet wil genezen? Nee, ik wil genezen. Het is slechts een teken van hoe hardnekkig deze ziekte is. Hoe een hel het is om hiermee te moeten leven. Ik zou het zo graag zo simpel als ik het zeg van me willen afschudden. Het heeft je in zijn greep, en het is verdomme hard om daar onderuit te komen!
Wetend dat ik dit niet meer alleen aankan, wordt ik na mijn vakantie opgenomen in Tienen. Sinds vorige week, toen mijn psychiater zei dat een opname geen optie meer was maar hoofdzakelijk, gaat het slechter met me. Ik heb zon enorme angst. Angst om te moeten eten, angst om mijn gevoelens te moeten tonen, om mijn emoties te moeten uitspreken, angst om de confrontatie met mezelf aan te gaan, Er is geen ruimte meer voor me om nog te vluchten. Ik sta er naakt, bloot gesteld aan mezelf en anderen. Ik word binnenste buiten gekeerd. Dit alles kan ik relatief nog aan. Maar de controle die ik over mijn eten moet afstaan, daar heb ik het immens moeilijk mee. Dat wil ik niet, het is alsof ik er geen afscheid van kan nemen, alsof ik dat nog niet wil. Niet dat ik niet besef dat het moet, dat het nu ronduit slecht met me gaat, het besef is er wel, de wil ergens ook wel alhoewel het daar moeilijk ligt. Ik wil ervan af, ik wil genezen, ik wil dit niet langer meer en toch kan ik het nog niet helemaal loslaten. Zoals ik vaak zeg, anorexia is mijn vijand maar ook mijn vriend. Ik heb het gecreëerd als vriend, maar mijn creatie heeft zich opgeworpen tot mijn vijand, mij tot diens slaaf gemaakt. Het is moeilijk, ook al wil ik verlost geraken van mijn vijand, mijn vriend te laten gaan.
04-07-2009 om 20:07
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Een stukje van mezelf
03-07-2009
Brief aan mijn vriend
Lieve schat,
Gisteren hebben we even gebeld, heb je vanmorgen al een smsje gestuurd. Wat er nu allemaal speelt, ik weet dat dat voor degene rondom mij ook enorm veel pijn, verdriet en kwaadheid oproept. En hoe erg ook, ik kan hier niets aan doen. Ik wil hieruit, ik wil van die vreselijke ziekte af, maar ben langs de andere kant ook zo bang om deze los te laten. Klinkt misschien ontzettend onnozel, wie wil er nu niet genezen? Niet eten, hoe hard ik er ook onder lijdt het geeft me controle, macht. En of mijn kilo er nu terug bij komen door te eten, ik moet dat ook kunnen aanvaarden ik moet die controle kunnen loslaten. Mijn psychiator (L) vertelde me dat ik geen steunpilaar heb, geen stabiele factor, noch mijn papa en mijn mama zijn stabiele factors. Papa uiteraard niet, en mama is iets wat labiel. Voor de rest heb ik niemand om op terug te vallen, geen familie, goede vrienden, meters of peters. Daarenboven heb ik het nooit echt gemakkelijk gehad. L zei me dat ik lijd onder parentificatie (zorgende en perfecte dochter). Ik moest het opzoeken. En het is schrijnend hoe ik me er in herken. Ze zei me dat bij een eetstoornis vaak parentificatie aan vooraf gaat. Omdat ik nooit geen stabiliteitsfactors heb gehad, zoek ik in 'eten' een zekere controle, een stabiliteit. Na ons gesprek woensdag, gaat het steeds slechter met me. Ik heb zoveel schrik voor de opname. Ik kan elk moment beginnen huilen. Ik opgenomen? Zes maanden in psychiatrie? L zei dat het moest, dat het geen optie meer was maar dat het echt noodzakelijk is. Ik sprak er al wel over, maar ergens dacht ik zelf ook ach wie weet hoeft het niet meer. Zever natuurlijk ik weet het, het enigste ik nog binnen krijg is fruit, groenten vis en quorn. Iets anders echt niet meer. En dan nog voel ik me schuldig. Ik weet het allemaal wel, godzijdank heb ik daar al inzicht in en ontken ik het niet, maar ik zelf kan het nog niet aanvaarden. Ik ziek? alé mij al eens goed bekeken. Ik heb geen anorexia. En ik wil al zeker niet opgenomen worden. Ik heb op de anbn organisatie iets gespost over mijn opname in tienen en gevraagd of er mensen waren die er al ervaring mee hadden. Heb wat opgezocht en dan krijg ik nog meer schrik. Je wordt gedongen eten, ik weet dat dat verschrikkelijk stom klinkt maar voor mij is dat de hel. Ik ben daar niet klaar voor, ik weet wel dat ik daar op mezelf nooit klaar voor zal zijn maar jezus alleen daarvoor zou ik kunnen beginnen wenen. Er zijn spiegelmomenten, eetmomenten, kritiekmomenten tussen patienten zelf, je mag er niet buiten, en als je dat uiteindelijk mag moet je schema's maken met hoe je weekend eruit ziet. Lieve help, de onafhankelijke ik laat zich opsluiten. Ik weet dat het moet, het moet. Maar dat moet ik mezelf elke dag weer toefluisteren, 'meid het moet!'. Deze opname is het moeilijkste ik ooit in mijn leven ga moeten doen. Ik wordt binnenste buiten gekeerd. Alles staat in functie van mij, alles. Geen moment kan ik iets ontlopen, kan ik wegvluchten. Ik word ziek bij die gedachte, inmens ongelukkig, bang en verdrietig. Daarbij kan ik 'jou kant' niet op mij nemen. Dat gaat gewoon niet. Ik haat mezelf, ik weet geen blijf met mezelf, ik wil niet opgenomen worden. Ik ben zo bang. Ik ben gewoon zo enorm bang pieter. Hoe je gisteren reageerde, daar kan ik niet kwaad om zijn maar dat kan ik niet aan. Zo hoef en mag je echt niet reageren. Ik dacht dat we daar uit waren, maar blijkbaar niet. Sorry voor mijn aanval, maar dan reageer je puur uit egoïsme. 'Ik wil er voor je zijn' en dan zie je dat alleen maar, niet het feit dat je er eigenlijk op die manier er niet voor me bent, integendeel zelfs. Zo is het altijd als je weg bent, eerlijk hebben wij al ooit een normaal telefoon gesprek als je weg bent? Nee enkel, als ik weg ben en jij thuis zit. Wat er gebeurt weet ik niet, en ik ga er niet achter zoeken, maar dan verander je weer. Dan reageer je vanuit dat egoïsme, zoals ik uitlegde. Dan luister je enkel nog naar jezelf, niet naar mij dan weet je precies niet langer meer hoe je moet reageren op mij, wat er scheelt, dan is het precies of omdat jij wegbent alles bij mij ook weg is. Hoe gaat het? Wat ga je doen? ... Zijn voor jou simpele vragen, voor mij zijn dat hartverscheurende antwoorden die ik moet geven. Je verzachtende woorden vallen weg, je botheid komt terug. Jij valt terug in een wereld waar alles luchtig en gemakkelijk gaat, een plek waar je je kan amuseren, ik zit waar ik ook ben, welk uur de klok ook slaagt, nog steeds in hetzelfde gevecht. Ik stel je geen verwijten want het moet ontzettend moeilijk ook voor jou zijn om hier mee om te gaan, om me te zien lijden onder een monster dat je niet eens goed in elkaar kan slagen, ik probeer je gewoon het uit te leggen. Ik probeer een kans te creeëren dat je er voor me kan zijn. Hoe alleen ik hier in deze ziekte ook voor sta, misschien vind je toch een manier er ergens voor me te zijn. Warmte heb ik nodig, steun, geen conflicten, spanningen, onbegrip. Begrip ik het enigste dat mij hier uit kan trekken. Erkenning en begrip zijn volgens mij de sleutelwoorden voor mijn genezing.
Liefs x
03-07-2009 om 11:56
geschreven door Een vechtertje
