Het gruwelijke stemmetje in mijn hoofd, de zo on(be)grijpbare, kwetsende, ontevreden, diep ongelukkige, gefrustreerde, miserabele, allesoverheersende stem.
04-07-2009
Zaterdag 4 juli 2009
Het is weer even tijd geworden alles van me af te schrijven. Er staat me immers iets zwaars te wachten. Iets waar ik ontzettend veel angst voor heb, en enorm bang naar toe kijk. Op het moment krijg ik niets meer, buiten fruit, groenten, vis en quorn, binnen. Nadat ik terug een tijdje volledig in de onthouding zit, woog ik deze morgen 46 kilo. Mijn gewicht is weer aan het zakken. Langs de ene kant gaf me dat een ongelooflijk goed en sterk gevoel, langs de andere kant wist ik goed genoeg dat dit weer de foute kant aan het opgaan was. Uit schrik probeerde ik een appel meer te eten, waarbij ik me al gauw schuldig voelde en met mijn verlaagd gewicht in het achterhoofd kreeg ik een eetaanval. Een kleine weliswaar, die enkel bestond uit twee appels en cornflakes. De dag was verkloot, dat ik nu nog een maaltijd binnen moest houden was onmogelijk. Wat maakt dat ik op dit moment drie enorme eetaanvallen achter de rug heb. Mama is laat thuis, dus een smoes dat ik al gegeten heb is snel gemaakt. De moed die ik een tijdje geleden nog had om gewoon te eten, is totaal verloren. Mijn eetpatroon bestaat nu uit: appels, rauwe wortelen, quorn en groenten. Niet moeilijk dat ik na een week grijp naar een tweede appel, Het schuldgevoel dat me dan bedreigt is immens. Ik heb de controle verloren, ik ben zwak denk ik dan (on)bewust. Zo zit ik een vicieuze cirkel waar ik niet uit geraak. Morgen zal ik enkel avondeten, met tussendoor wat appels of rauwe worteltjes, de andere maaltijden bestaan uit het vorige en zal ik trachtten over te slaan. Zo gaat het altijd. Ik krijg geen boterham meer door mijn keel, aardappelen evenmin, zelfs weetabix krijg ik haast niet meer binnen. Binnen een weekje vertrekken we naar Italië. Naar de rust en het zon- zee- strand festijn, daar kijk ik naar uit! Wat het eten betreft; daar voel ik me wat dubbel bij. Enerzijds heb ik schrik van mezelf. Een eetaanval zal ik daar niet krijgen. Eten lukt me nauwelijks, zeker in een ander land met andere producten, restaurants, vrienden, Anderzijds, hoe verschrikkelijk dat ook klinkt, is een deeltje van mij daar juist blij om. Ik kan me gemakkelijker uithongeren, dat is op reis altijd simpeler. Erg hé? Hoe kan ik daar nu blij om zijn? Is het een teken dat ik niet wil genezen? Nee, ik wil genezen. Het is slechts een teken van hoe hardnekkig deze ziekte is. Hoe een hel het is om hiermee te moeten leven. Ik zou het zo graag zo simpel als ik het zeg van me willen afschudden. Het heeft je in zijn greep, en het is verdomme hard om daar onderuit te komen!
Wetend dat ik dit niet meer alleen aankan, wordt ik na mijn vakantie opgenomen in Tienen. Sinds vorige week, toen mijn psychiater zei dat een opname geen optie meer was maar hoofdzakelijk, gaat het slechter met me. Ik heb zon enorme angst. Angst om te moeten eten, angst om mijn gevoelens te moeten tonen, om mijn emoties te moeten uitspreken, angst om de confrontatie met mezelf aan te gaan, Er is geen ruimte meer voor me om nog te vluchten. Ik sta er naakt, bloot gesteld aan mezelf en anderen. Ik word binnenste buiten gekeerd. Dit alles kan ik relatief nog aan. Maar de controle die ik over mijn eten moet afstaan, daar heb ik het immens moeilijk mee. Dat wil ik niet, het is alsof ik er geen afscheid van kan nemen, alsof ik dat nog niet wil. Niet dat ik niet besef dat het moet, dat het nu ronduit slecht met me gaat, het besef is er wel, de wil ergens ook wel alhoewel het daar moeilijk ligt. Ik wil ervan af, ik wil genezen, ik wil dit niet langer meer en toch kan ik het nog niet helemaal loslaten. Zoals ik vaak zeg, anorexia is mijn vijand maar ook mijn vriend. Ik heb het gecreëerd als vriend, maar mijn creatie heeft zich opgeworpen tot mijn vijand, mij tot diens slaaf gemaakt. Het is moeilijk, ook al wil ik verlost geraken van mijn vijand, mijn vriend te laten gaan.
04-07-2009 om 20:07
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Een stukje van mezelf
03-06-2009
Een drug
Een drug die je nodig hebt een verslaving zo verstikkend
Een troost in een vijand vluchten met de dader
Intens genot diepe haat spijt en walging eigen daad
Schreeuwende paniek oncontroleerbare dwang brandende tranen langs haar wang
Dag in dag uit voedsel in voedsel uit
Pijn negerend keus ontkend steeds meer vergetend wie je bent...
03-06-2009 om 20:54
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Een stukje van mezelf
30-05-2009
De waarheid van gisteren, is de onzekerheid van vandaag
Telkens weer opnieuw maak ik de afspraak met mezelf dat het de laatste keer is. Morgen is het gedaan, dan begin ik opnieuw. Dan doe ik het goed. Geen strenge controle meer over mijn eten uitoefenen,
Lange tijd heb ik me uitgehongerd. Ik woog 41 kilo toen ik besefte dat het zo niet verder kon. Ik was veel te mager. De confrontatie met een verkoopster van jeansbroeken waarbij ze me vertelde dat er geen kleiner maatje meer was, en ik maar eens bij de kinderafdeling moest gaan zien, opende mijn ogen. Voor het eerst na lange tijd bekeek ik mezelf in de spiegel. Ik zag een klein, miezerig, schraal, uitgehongerd, bleek wandelend lijkje. Ik verafschuwde mezelf. De rit van het winkelcentrum naar huis kon ik de tranen nauwelijks bedwingen. Na zo lang, zag ik weer even de realiteit. Een pijnlijke realiteit Ik zakte ineen. De klik dat ik moest eten was gemaakt. Ik deed voor het eens in mijn leven beroep op mijn mama. Ik kon niet anders, ik zat er helemaal door. Dieper dan toen kon ik niet zitten. Althans toen toch niet. Toen gaf ik nog niet echt toe dat ik me uithongerde. Het werd eerder geweten aan een moeilijke periode en aan stress. Mama zag het toen nog niet, of ze wou het niet zien en sloot haar ogen ervoor. Na lang aandringen, erop wijzend dat het echt nodig was, gingen we samen naar de diëtiste. Ook daar werd nog niet gesproken van anorexia. Ik kreeg tips om bij te komen, om vetrijker te koken, en om het proces wat te versnellen extra papjes van koolhydraten en eiwitten. Het echte probleem werd dus stil gezwegen. "Een eetstoornis, dat heb jij niet". "Jij bent niet zo" riep mama als ik haar zei dat ik niet meer kon, dat het eten een monstertje in mijn hoofd was dat ik niet weg kregen kon. Ik ben ook zo niet, ik heb geen eetstoornis, de eetstoornis heeft mijde eetstoornis heeft mij in zijn greep. Het begon met dat ik controle uitvoerde over mijn gewicht, mijn eten, ik was heerser maar nu ben ik slaaf van mijn eigen gecreëerde monster. Omdat ik maar niet bijkwam, alleszins veel te traag naar mijn zin, kwam ik in het ander uiterste terecht. Ik propte me letterlijk vol. Door de periode dat ik me uithongerde, had ik nu plots ook geen enkel gevoel meer van verzadiging. Ik kon niet meer aanvoelen of ik nu genoeg had of niet, of ik nu zin had in iets of niet, ... Ik bleef maar eten tot alles op was, want ik kon letterlijk alles verorberen. Of je nu één boterham of vijf boterhammen voor mijn neus zette, dat voelde voor mijn maag hetzelfde. Nu zeker is dat verzadigingsgevoel helemaal ontregeld. Eindelijk na een jaar, woog ik 48. Een gewicht waar ik vrijwel tevreden mee was. Ik wou nog mat meer wegen, medisch gezien moest dat ook, maar hiermee kon ik naar buiten toe komen. Niet langer moest ik me in joggingpakjes verbergen, of me schamen om mijn miezerige lichaampje. Ik kon min of meer weer een jeans aan, een rokje, ... Een zalig gevoel was dat. Vrijheid. Niet langer was ik gevangene van mijn eigen lichaam. Was het maar zo. Ook al kwam ik bij in kilo's, mijn anorextische gedachten kreeg ik niet weg. Al at ik, er was nog steeds geen sprake van een normaal eetpatroon. Ik hield me extreem vast aan een bepaald patroon, 4 boterhammen en niet meer, ... Ik at veel omdat ik wou bijkomen, die klik had ik gemaakt, maar ik was er niet klaar voor. Ik was nog niet op het punt gekomen de controle, de macht over eten op te geven. Door naar een dieëtiste te gaan werd mijn anorexia genegeert, en werd er enkel aandacht besteed aan een gezond gewicht. Maar de achterliggende betekenis, de ziekte zelf werd verzwegen. Daardoor begon ik al gauw mijn voedsel over te geven. Ik kwam in een cyclus terecht, waarbij ik wist dat ik moest aankomen en ik uit schrik om nog meer te vermageren massa's voedsel naar binnen werkte en dan vervolgens uitbraakte omdat dat zieke stemmetje, dat monster van anorexia nog in mijn hoofd zat. Zo zat ik een korte tijd tussen deze twee monstertjes in. Wanneer ik geen eetaanvallen had, hongerde ik me uit. Dan ontnam ik me alles waar ik eigenlijk zin in had, of zelfs nog maar gewoon wat mijn lichaam nodig heeft. Als mijn gewicht begon te dalen, propte ik uit angst me vol om het dan vervolgens over te geven. Mijn gedachten, mijn gevoel stond in strijd met mijn verstandelijk besef dat ik gevaarlijk mager werd. Een evenwicht, een balans tussen beide vond ik niet. Ik zou zo graag gewoon kunnen genieten van een stukje chocolade of wat dan ook zonder me daarover schuldig te voelen of anders me verder te gaan volproppen omdat ik toch al teveel heb gegeten. Het is nu toch al te laat, beter alles op en dan te gaan braken klinkt het dan in mijn hoofd. Sinds ik in therapie ben is het me een keer gelukt één week geen aanvallen te hebben. Mijn psychiater zei me dat ze dat nog nooit had gezien, toch niet na zo'n korte therapie. Maar in de week heb ik me gewoon alles ontzegd, normaal at ik zeker niet. Een soepje of één kleine aardappel en wat groenten als avondeten en verder alleen maar rauwe groenten en fruit. Ik viel weer in het ander uiterste. Om dan uiteindelijk toch weer aan het eten toe te geven. Dan probeer ik één stukje chocolade te eten, want ik ben nu toch al zo ver gekomen, het moet me lukken, maar algauw voel ik me dan weer schuldig en prop ik me terug vol. Zoals ook deze morgen nam ik me voor; nu is het gedaan ermee! Niet langer honger ik me nog uit of prop ik me vol. Ik begon de ochtend met een ontbijtje van yoghurt en een appeltje. Goh ik weet het klinkt eerder als een vieruurtje maar voor mij was het al iets en nog beter; ik kon het binnen houden. Tegen half twaalf begon mijn buik te grommen. Teken dat ik honger kreeg, al voelde ik zelf niet zo aan. Weer ging mijn lichaam op automatische stand van niet-eten. Mama had brood meegebracht. Maar oh nee geen brood, ik had gisteren zoveel eetaanvallen gehad dat ik het nu rustiger aan moest doen. Juist daardoor vloog ik op de pudding, en dan was het al weer te laat. De ijskast was leeg geplunderd, kruimels lagen over de vloer verspreid, mijn buik stond bol, en ik zat weer over de lavabo gebogen. Ik ging inkopen doen om de kasten terug bij te vullen en weer was de drang te groot toen ik een frituur voorbij liep. Ach, het was nu toch al zo ver. Wat maakt het nog uit? Vandaag was het toch al misgelopen! Morgen probeer ik het wel terug goed te doen. Wat fout is want dan begin ik weer met een te strikt eetpatroon, om dan toch terug te hervallen in mijn eetaanvallen. Het is een vicieuze cirkel die maar moeilijk te doorprikken is. Ik kan zo niet meer verder. Vandaag was de laatste dag dat ik kon studeren voor mijn examen, maar heb niets anders gedaan dan me te zitten volproppen, naar de winkel te gaan om me dan weer eens vol te proppen. En na dit bericht weet ik dat het weer zo ver gaat komen. Want het is morgen dat ik opnieuw begin hé?! Oh, ik kan mezelf wel haten hierom! Hoe komt het toch dat ik niet meer in een normaal patroon kan vallen? Ik wil me niet langer uithongeren, ik wil me niet langer volproppen. Ik wil gewoon kunnen eten, kunnen leven, kunnen denken, ... Deze ziekte heeft mij in mijn macht, niet langer ben ik heerser maar slaaf. Ook al probeer ik steeds weer; de waarheid van gisteren is de onzekerheid van vandaag, ...
30-05-2009 om 00:00
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Een stukje van mezelf
29-05-2009
Die vreselijke parasiet.
Na enkele smsjes van mijn vriendje beantwoord ik er dan toch uiteindelijk één. Het gaat niet. Laat me gewoon. Tranen vloeien over mijn wangen. Pijn verscheurt mijn lijf. Verdriet doorboort mijn hart. Onder de machteloosheid ga ik gebukt.
Niemand kan zich voorstellen wat deze ziekte, die parasiet met me doet. In mijn hoofdje is er geen ruimte voor andere dingen buiten het eten. Voortdurend denk ik aan eten en niet eten.
Of er nu eten in handbereik is of niet. Mijn denken, mijn lichaam, mijn handelen wordt gestuurd door het eten of niet-eten. Ik voel me als een marionet dat niets zelf kan doen. Een parasiet heeft me in zijn greep. Ik kan niet verder. Ik geraak niet uit deze cyclus. Zelf de meest alledaagse dingen lukken me niet meer. En als het me lukt, dan is het altijd gebukt onder het gruwelijke stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje dat me stuurt, de zo ongrijpbare, kwetsende, ontevreden, diep ongelukkige, gefrustreerde, miserabele, allesoverheersende stem.
Al de frustratie die ik deze dag onderdrukt heb en letterlijk heb weggevreten komt er nu in tranen uit. Eindelijk sta ik stil bij mijn gevoelens. Niet langer dram ik in een waas van schijn door, niet langer zoek ik toevlucht in het eten.
Andere kunnen zich er geen beeld van vormen dat weet ik wel, maar ik zit er wel mee. Zelfs de mensen die het dichts bij mij staan hebben er nog geen weet van hoe een strijd dit is. Als het een dag of nog maar een etenstijd goed gaat, lijkt het allemaal al weer in orde. Maar dat is het niet. Mama ziet het eten uit de kasten verdwijnen, voelt mijn ongelukkigheid en de moordende spanning en ook mijn vriendje aanhoort mijn verhalen, maar geen van beide horen het stemmetje in mijn hoofd. Ik denk voortdurend aan eten. Als ik al geen eetaanvallen heb, dan plan ik er, of stel ik me op wat ik wel en niet mag eten. Ik ontneem me wat ik lekker vind, stel veel te hoge eisen aan mezelf, onderwerp me aan het gezag dat dat stemmetje in mijn hoofd uitvoert.
Kon ik het in hemelsnaam maar eens uitzetten, op off zetten.
Mama en mijn vriend staan er, dat weet ik, maar ik voel me hierin zo alleen. Alleen en hulpeloos.
Mama lijdt er zeker ook onder, die spanning is voor haar evenzeer als een parasiet dat de energie volledig uit haar lijf zuigt. Gisteren hoorde ik een diepe machteloosheid in haar stem, haar stem trilde.
Waar moet ik de kracht nog vinden verder te gaan, als zij dat zelfs niet meer kan? Hoe moet ik blijven rechtstaan. Op welke manier kom ik hier van af, loop ik niet langer gebukt onder mijn eigen zelfbeeld, mijn emoties, mijn strijd met mijn lichaam en eten? Vertel me eens hoe ik mijn examens dan moet kunnen meedoen?
Ik probeer mijn examens mee te doen en oh ik probeer het zo hard. Maar er is geen enkele ruimte in mijn hoofd om te studeren. Mijn hersens draaien op volle toeren en dit alleen maar in functie van eten, er is niets ruimte over waar ik de theorieën van x kan opslaan. Vandaag heb ik in een volledige waas al dwalend de dag doorgebracht. Tot twee uur vanmiddag heb ik me volgepropt. Naar de winkel en terug, Ondanks dat ik op de fiets richting thuis heel de tijd op me aan het inpraten was; doe het niet, verspil je tijd en energie er niet mee, laat je niet doen, laat je niet gaan, ga gewoon na je ontbijt terug verder in de bib studeren. Maar na een tweede appel lukte me dat niet meer. De schrik die ik in mama haar ogen zag, de treurigheid in haar stem, de volledige onderwerping aan dit alles, maakte dat ik me ongelukkiger als ooit voelde. Heel de dag lang heb ik hiervoor mijn ogen gesloten en mijn toevlucht in het eten gezocht. Niets anders heb ik vandaag gedaan. Studeren? Ik kon nog amper één zin uitlezen.
Ik doe zo hard mijn best om alledaags normaal te functioneren, maar het gevoel dat niemand me begrijpt maakt dat ik alleen ben. Stel je eten voor als een donkere, grote, ruimte waarin niets ander staat, waarin je niets anders hoort, ruikt of voelt dan de aanwezigheid van eten. Bepaalde personen kunnen me zien zitten door het licht dat van buiten over me heen schijnt. Het pijnlijke en het vermoeiende is dat ze enkel en alleen maar het verlichte deel kunnen zien, ze zien niet alles.
En het is juist dat donkere deeltje,waar ik dag in dag uit, seconde om seconde moet vechten.
29-05-2009 om 00:00
geschreven door Een vechtertje
