18-06-2015 om 10:32 geschreven door jacqueline  

foto landingsbaan Kigali

na acht uur vliegen landen we in Kigali

mijn hart klopte in mijn keel, ik zou mijn eerste passen zetten daar waar Gert zijn laatste passen zette

het liefst had ik Rie (begeleider) steving met de hand genomen, maar dat durfde ik niet

dus hield ik me steeds voor ogen, je moet sterk zijn, niet huilen, niets laten merken

God wat was het een moeilijk moment

een bus kwam ons halen aan het vliegveld

we waren in de regenperiode daar, het begon dan plots heel hard te regenen en het was ook zo gedaan

en alles droogde onmiddellijk op door de warmte, veel last had je er niet van, behalve in de bus

toen ik opstond om uit de stappen voelde mijn broek nat aan, ik begreep er niets van, doch door de warmte

was die zo weer droog

de bussen daar waren allemaal lek, als het regende liep het water zo door het dak, de remmen werkten nauwelijks

toch reden ze bumper aan bumper

het hotel was heel mooi, je had er alle voorzieningen zoals in België , ook het eten was zeer verzorgd

de eerste avond werden we uitgenodigd bij iemand van defensie die daar constant verbleef

toen we er naar toe gingen was het al donker, om 18u is het daar volkomen donker en koelt het ook af

we kwamen daar terecht in een prachtige villa met een hoop bedienden

rijkelijk werden we overladen met drankjes en hapjes, maar ik kon niets door mijn keel krijgen

de spanning was te groot voor mij

eindelijk konden we terug naar het hotel

het was een lange en vermoeiende dag geweest

en morgen zou het mijn dag zijn, mijn afscheid van Gert

jacqueline

18-06-2015 om 08:52 geschreven door jacqueline  

hoog in de wolken

daar vliegen wij

jij en ik

zij aan zij

samen

naar dat vreemde land

jij was mijn beschermende hand

jacqueline

17-06-2015 om 08:24 geschreven door jacqueline  

ik keek uit het raam en zag hoe dicht ik bij je was

ik keek uit het raam en zag dat het toch nog ver was

ik keek uit het raam en voelde me goed

ik keek uit het raam en wist dat ik niet alleen meer was

jacqueline

17-06-2015 om 08:20 geschreven door jacqueline  

eindelijk was het zover

ik moest om 6u in Melsbroek zijn, om 8u zou het vliegtuig opstijgen

daar ontmoette ik ook voor het eerst mijn begeleider, het klikte meteen tussen ons

gelukkig maar want het is uiteindelijk toch acht uur vliegen

we zaten wat te praten toen de heren ministers De Crem, Michel, Di Rupo en Reynders hun entree maakten

ze toonden geen enkele interesse, zelfs geen condoleance, ik was lucht, ze gingen dadelijk naar de familieleden van

de 10 vermoorde para's

VTM had wel interesse en vroeg tot tweemaal toe om een onderhoud, ik weigerde en wilde ook niet gefilmd worden

voor mij was dit geen media-gedoe, ik ging afscheid nemen van mijn zoon en wilde het intiem houden

even later konden we het vliegtuig instappen

het bracht mij naar mijn bestemming waar ik 23 jaar op had moeten wachten

ik had het gevoel van Gert ik kom je halen

breng je weer thuis, waar je hoort

jacqueline

17-06-2015 om 08:15 geschreven door jacqueline  

ik wil niet één steen verleggen maar wel een oceaan oversteken

om op de plaats te zijn waar jij het laatst was

zien wat jij zag

lopen waar jij liep

knielen op de plaats waar jij het leven liet

alles meenemen in mijn hart

het terug brengen waar het hoort "thuis"

dan pas zal ik rust vinden

dan pas kan ik weer leven

jacqueline

16-06-2015 om 11:52 geschreven door jacqueline  

vele wonden

kreeg ik

in het leven

stuk voor stuk

heb is ze

met veel

moeite en zorg

proberen te genezen

maar ik kon

niet verhinderen

dat er

diepe littekens

zijn gebleven

waar ik

mee moet

leren leven

jacqueline

12-06-2015 om 08:23 geschreven door jacqueline  

ik lach

ik praat

doe of ik

alles

heb aanvaard

maar

mijn hart

weent

leven is

geven en nemen

maar teveel

moest ik

terug geven

te veel

om nog

gelukkig te zijn

jacqueline

12-06-2015 om 08:15 geschreven door jacqueline  

20 jaar

mocht jij

mijn zoon zijn

je leeft nu verder

in het land

van nergens

het land dat

ligt ergens

al zijn we gescheiden

toch blijven we

moeder en zoon

jacqueline

11-06-2015 om 08:24 geschreven door jacqueline  

tussen 17 en 22 maart kreeg ik een telefoontje van het ministerie dat ik niet mee kon

de teleurstelling was zo groot, iedereen leefde met me mee

ik dacht als het nu niet lukt zal ik er nooit geraken

maar de para's gaven het niet op, ze bleven teksten delen,

heel FB kon het lezen, ik moest en zou gaan, dat was hun en mijn doel

we leefden in spanning want de tijd begon te dringen

op vrijdag 28 maart 2014 's morgens vroeg kreeg ik opnieuw een telefoontje van het ministerie

ik kon mee met de vlucht 06 april 2014

we waren door het dolle heen, ik huilde van blijdschap

ik moest die dag naar het stadhuis voor een reispas, dus vlug nog pasfoto's laten maken

daarna moest ik naar Brussel, ik dacht dat het Evere was voor mijn reisvisum

dan naar Melsbroek voor mijn inentingen

het was een hectische dag, maar waar ik ook moest zijn iedereen was op de hoogte gesteld

dus nergens wachten of problemen.

maandag 31 maart 2014 terug naar Brussel, alles zou dan in orde zijn.

ik zou op 06 april 2014  vertrekken samen met de familieleden van de tien vermoorde para's.

ik had in die week een paar telefoontjes met iemand van het leger maar ik verstond nooit zijn naam

en durfde die  ook niet vragen bang dat ik iets verkeerd zou doen

hij zei me wat ik wel en niet moest doen, wat ik mee mocht nemen, waarop ik me zeker moest voorzien

het was een zeer vriendelijk persoon, hij gaf me een telefoonnummer, moesten er nog vragen zijn

tijd om mijn valies te pakken, het kon niet rap genoeg zondag zijn

gelukkig had ik mijn para-vrienden om mij rustig te houden en goede raad te geven

nog even en ik zou op de plaats zijn waar ik al die jaren naar getracht had

jacqueline

11-06-2015 om 07:59 geschreven door jacqueline  

klikken op de foto

10-06-2015 om 10:34 geschreven door jacqueline  

in antwoord hierop schreef Jacques De Smet het volgende :

het is ruim 23 jaar geleden dat je het leven liet op missie, gestuurd door ons land

je werd als jonge man naar Kigali Rwanda gestuurd

vele broeders hebben deze actie gevolgd vanuit de thuishaven België

ook wij vernamen dit droevig nieuws via media, ver niets, alles heel kort

gelijk het verdween in het niets

wat mochten we niet weten, dat zal steeds de vraag blijven

maar vandaag de dag en toen ligt ver weg

Gert twee maanden geleden heb ik een pracht van een vrouw leren kennen,

maar ook een vrouw met veel verdriet, het verdriet om jou, jouw moeder

Gert ik weet dat jij je moeder roept, jij wil rust

geeft rust aan je moeder, voor mij mevr. declerck jacqueline

weet en voel dat aan, ze vindt geen vrede

al 23 jaar wil ze maar één ding, eens bij jou zijn, dicht bij je geest zijn, op die laatste plek

zodat jij en je moeder samen de geestelijke rust kunnen vinden en verdriet plaats maakt voor mooie herinneringen

alles heeft een rede, alles heeft een doel

in naam van al uw parabroeders

we gaan er voor, met respect staan we achter je, steunen waar we kunnen

we zijn er aan begonnen, we laten je niet in de steek, ook jij deed dat niet

je ging dapper, je kreeg geen steun, de nodige steun van de staat was er niet

wij allen hopen dat deze hun fout herzien

ik kom terug dappere man, ik ben er voor u

paracommando jacques de smet

10-06-2015 om 10:33 geschreven door jacqueline  

in de groep van de para's deed ik volgende oproep

wie wil dit delen, ik wil na bijna 23 jaar vergeefse pogingen eindelijk naar Kigali kunnen gaan om

afscheid van mijn zoon te nemen, eerder kan ik geen rust vinden

het ministerie van defensie zou dit eigenlijk moeten regelen, maar na al die jaren is er nog niets gedaan

zelfs geen herdenking

ik weet dat op 7 april 2014 een vliegtuig vertrekt om de 10 vermoorde para's te herdenken

zij hebben wel een herdenkingsteken in Kigali, Gert nergens

ik had gevraagd of ik mee kon, maar dat ging niet meer, trouwens zei men me dat deze para's van 1para waren

en Gert was van 3para.

wat verschil maakt dit uit, het zijn toch allemaal paracommando's,

één familie

jacqueline

10-06-2015 om 08:30 geschreven door jacqueline  

09-06-2015 om 18:27 geschreven door jacqueline  

09-06-2015 om 18:23 geschreven door jacqueline  

09-06-2015 om 17:26 geschreven door jacqueline  

handen reiken in

verdronken duisternis

dorheid schrijnt

doodse stilte

is wat

overblijft

jacqueline

09-06-2015 om 11:13 geschreven door jacqueline  

ik ruik de witte rozen 

zoete geuren

verspreidt door een zacht briesje

in verborgen stilte

scheen de zon op groene bladeren

ik zag jouw gelaat

in de schaduw van de boom

jacqueline

09-06-2015 om 09:31 geschreven door jacqueline  

in de groep las ik zoveel verhalen wat die jongens(ondertussen mannen) allemaal hebben meegemaakt

tijdens hun dienst

ik geniet er van, kan er mee lachen , het geeft een goed gevoel maar .....dan denk ik aan jou,

hoe weinig tijd je had om verhalen te vertellen

je had pas je rode baret behaald, je eerste sprong gedaan,

eigenlijk was je de kinderbottines nog niet ontgroeit en wat doet men ? ze sturen je weg

van de ene dag op de andere, was dat nodig ?

je was maar milicien, helemaal niet klaar voor zo een opdracht

je had je baret nog geen twee maanden, toen was alles voorbij

je leven, je toekomst

ik moest er leren mee leven, zo dingen gebeuren, antwoorden die ik kreeg van het leger

opvang voor nabestaanden bestond niet

ik voel me in de steek gelaten

eenmaal je begrafenis voorbij zag of hoorde ik niets meer

de aalmoezenier heeft nadien je tas met kleren gebracht en dat was het

ben jij in de vergeethoek geraak,  niet door je vrienden

heel zeker niet, maar door die met vele sterren en strepen

het maakt het verdriet alleen maar erger

het geeft een gevoel van eenzaamheid, verlatenheid

ben jij de vergeten soldaat

hopelijk zal wat met jou gebeurd is nooit meer gebeuren

jacqueline

09-06-2015 om 07:58 geschreven door jacqueline  

traag gaat het leven verder

in 1994 worden 10 para's vermoord

heel het land is in rep en roer

ik voel de pijn, weet wat de nabestaanden meemaken

er volgt een indrukwekkende plechtigheid

er wordt geregeld dat de familie naar Kigali mag

om afscheid te nemen op de plaats waar het gebeurde

men zou om de zoveel jaar een herdenking houden in Kigali

dit kan toch niet zijn

ik had al zoveel brieven geschreven om naar Kigali te gaan, maar ik kreeg nooit antwoord

waarom mocht ik geen afscheid nemen op de plaats van het gebeurde

iemand die een kind verliest door een ongeval op de weg gaat daar toch ook afscheid nemen

ik bleef schrijven, ik moest en zou daar geraken, voor mij was het een deel van het verwerkingsproces

ik zag de speciale plechtigheid op tv, de monumenten die er stonden

de familie die er rustig afscheid konden nemen, die regelmatig terug zouden gaan

en mijn Gert

hij had zijn leven ook verloren in bevolen opdracht tijdens de missie Bleu Beam

ik begon met mails te versturen, hopeloos was het, ik kreeg nooit antwoord

ik leerde een groep para's op FB kennen en mocht lid worden omdat Gert para was geweest

het gaf me weer hoop

jacqueline

08-06-2015 om 10:44 geschreven door jacqueline