traag gaat het leven verder

in 1994 worden 10 para's vermoord

heel het land is in rep en roer

ik voel de pijn, weet wat de nabestaanden meemaken

er volgt een indrukwekkende plechtigheid

er wordt geregeld dat de familie naar Kigali mag

om afscheid te nemen op de plaats waar het gebeurde

men zou om de zoveel jaar een herdenking houden in Kigali

dit kan toch niet zijn

ik had al zoveel brieven geschreven om naar Kigali te gaan, maar ik kreeg nooit antwoord

waarom mocht ik geen afscheid nemen op de plaats van het gebeurde

iemand die een kind verliest door een ongeval op de weg gaat daar toch ook afscheid nemen

ik bleef schrijven, ik moest en zou daar geraken, voor mij was het een deel van het verwerkingsproces

ik zag de speciale plechtigheid op tv, de monumenten die er stonden

de familie die er rustig afscheid konden nemen, die regelmatig terug zouden gaan

en mijn Gert

hij had zijn leven ook verloren in bevolen opdracht tijdens de missie Bleu Beam

ik begon met mails te versturen, hopeloos was het, ik kreeg nooit antwoord

ik leerde een groep para's op FB kennen en mocht lid worden omdat Gert para was geweest

het gaf me weer hoop

jacqueline

08-06-2015 om 10:44 geschreven door jacqueline  

het wintert

in mijn hart

samen met jou

verdween

de zomer

jacqueline

07-06-2015 om 09:12 geschreven door jacqueline  

dit schreef ik in poëzie-vorm, ik zag het echt niet meer zitten

droefheid, eenzaamheid

is alles

wat er over blijft

alleen tussen vier muren

uren zit ik te turen

ik zie mensen lopen door de straat

niemand weet hoe het mij vergaat

kan ik het leven nog wel aan

nee

zo kan het niet verder gaan

herinneringen

is al wat mij nog rest

ik wil niet meer leven

al doe ik nog zo mijn best

de dag

dat jij mijn leven hebt verlaten

ben ik de hele wereld gaan haten

niets

heeft voor mij nog zin

sedert jij van mij heen ging

eenzaam, alleen, sta ik hier

niets kan me nog schelen

weldra kom ik naar je toe

God

wat voel ik me moe

jacqueline

06-06-2015 om 09:45 geschreven door jacqueline  

waar eens de klaprozen bloeiden

nu doodgebloed

door mijn droeve ademtochten

in mijn eeuwig verlangen

naar jou

jacqueline

06-06-2015 om 09:29 geschreven door jacqueline  

de dagen rijgen zich aan elkaar

de pijn blijft ondraaglijk

mijn tranen die niet opdrogen

nachtmerries

huilend word ik wakker

sta weer op en dool door het huis

ik wil mijn hevig verdriet verbergen

bang om Koen te kwetsen, hij heeft me nodig

zolang hij in de buurt is moet ik me sterk houden

zijn verdriet is ook immens

mijn moeder die dappere lieve ma

haar eerste kleinzoon waar ze zo trots op was, is niet meer

ik zie hoe ze haar tranen inslikt, ze wil alleen maar troosten

samen huilen we in elkaars armen

gevolgd door een ingeslikte stilte

woorden die we niet durven uitspreken

leed dat een uitweg zoekt bij elkaar

weg van alle pijn en verdriet

alles weer zoals vroeger

jacqueline

05-06-2015 om 09:28 geschreven door jacqueline  

de nacht omringt mij

als een zwarte sluier

ik droom mijn droom

zwevend neemt hij me mee

naar een vreemde wereld

een wereld

waar jij voor eeuwig blijft

ik zie ons samen

lachen, praten

even

heel even maar

wil ik je aanraken

mijn hand

reikt naar jou hand

ben je echt

mijn droom

voorbij

hij ging

zoals jij ging

plotseling

jacqueline

05-06-2015 om 07:47 geschreven door jacqueline  

hoe droevig is droef

hoe nat zijn tranen

hoeveel pijn

kan een hart dragen

zonder te breken

dat

zou ik graag weten

jacqueline

05-06-2015 om 07:31 geschreven door jacqueline  

de aarde blijft draaien

de zon komt op en gaat weer onder

maar mijn leven bleef stilstaan

ik kreeg een black-out

was niet meer in staat om de

gewone dingen te doen

alles was vreemd voor me

ik liep de ganse dag rond

met Gert zijn foto tegen mijn hart gedrukt

ik sliep niet, at niet

soms welde er een woede in mij op

ik wilde alles stuk slaan

niets meer om me heen

het voornaamste hield ik tegen mijn hart

ik kroop weg in een hoekje

wilde niets of niemand zien

wat haatte ik deze wereld

wat haatte ik dat verre land

waarom konden ze niet in vrede leven

dan moest Gert niet gaan om

Belgen te beschermen

hij was te jong, moest zelf nog beschermt worden

mijn hart was zo gevuld van pijn en woede

en steeds die ene vraag

waarom mijn Gertje

jacqueline

04-06-2015 om 07:40 geschreven door jacqueline  

Het leven gaat verder

je moet er doorheen

duizenden malen

heb ik deze woorden gehoord

begrijpen ze dan niet

als men je zoon begraaft

is niet alles voorbij

nog steeds kan ik het niet geloven

ik blijf hopen, verlangen

dat het Gert niet is, dat er een fout gemaakt is

ik kan niet geloven dat hij nu

onder een koude zware steen ligt

ik wil er ook niet naar toe gaan

Gert is daar niet

ik huil dag en nacht

loop rusteloos rond, of kruip in een hoekje weg

hoe moet het nu verder ?

Jacqueline

03-06-2015 om 07:39 geschreven door jacqueline  

02-06-2015 om 10:40 geschreven door jacqueline  

02-06-2015 om 10:39 geschreven door jacqueline  

klikken op de foto

01-06-2015 om 10:00 geschreven door jacqueline  

in het funerarium wordt Gert gehuldigd

in bijzijn van familie en intieme vrienden

ontvangt hij postuum het kruis van Ridder in de Leopoldorde

daarna dragen ze de kist buiten, een stuk van mijn leven

ik zie alles in een waas

langzaam rijdt de stoet naar de kerk

para's vormen een erehaag voor Gert

duizend mensen komen hem een laatste groet brengen

het is allemaal zo onwezenlijk

ik staar de hele tijd naar de kist

plots weerklinken de eerste tonen van de Last Post

ik sta zoals alle anderen recht ter ere van Gert

mijn trots, mijn droom

kon ik de klok maar terugdraaien

maar het kan niet meer

mijn leven is voorbij

mijn toekomst is er niet meer

jacqueline

01-06-2015 om 08:04 geschreven door jacqueline  

slapen

eeuwig slapen

zodat ik kan vluchten

voor de werkelijkheid

wegzinken in een roes

van vergetelheid

doch er is altijd weer

het pijnlijk ontwaken

als een dodelijk gif

vreet het aan mijn lichaam

het beneveld mijn verstand

plots

ben ik klaar wakker

vandaag word Gert ten grave gedragen

nee

het kan niet

ik ben niet wakker

mijn moeder komt even naast me zitten

kalmeert me, spreekt me moed in

de dapperste vrouw op deze wereld

ze brengt me naar de badkamer

helpt me als een klein kind

samen vertrekken we naar het funerarium

ik leef in een roes

besef niets meer

langzaam rijd de auto verder

jacqueline

30-05-2015 om 05:18 geschreven door jacqueline  

Neder-Over-Heembeek

het militair hospitaal waar zes gewonde para's verblijven

vandaag ga ik hen bezoeken

één zwaar gewonde

vijf lichtgewonde

de ontmoeting met hen schrikt me een beetje af

toch wil ik ze even zien

misschien even praten

maar

er valt niets te zeggen

er is alleen stilte

ik zie in hun ogen

pijn, verdriet, verslagenheid

ze kunnen het zelf niet vatten

een gebeurtenis die hun jonge levens

voor altijd zal tekenen

de zwaargewonde jongen kan nauwelijks praten

toch doet hij teken om naderbij te komen

zacht fluistert hij

"probeer verder te gaan met je leven ondanks je groot verdriet"

ik huil om hem

ik huil om de anderen

hun ziel

gekwetst voor het leven

jacqueline

29-05-2015 om 07:25 geschreven door jacqueline  

straks kan ik naar het funerarium

Gert bezoeken

nog steeds hoop ik dat

er geen kist is, geen Gert die daar ligt

ik ga naar het graf van mijn vader

ik sta daar , roerloos

vraag me af

pa, waarom

waarom ben je hem zo vroeg komen halen

was je niet gelukkig daar boven

had je Gert zo nodig

en ik ?

ik heb hem ook nodig

mijn twee zonen heb ik nodig

ze horen bij mij

zinnen

ze gaan door mijn hoofd

ik kijk rond

zie mensen bloemen neerleggen

even stil staan

de tijd terug draaien

zal het voor mij ook zo worden

naar Gert zijn graf gaan

telkens weer

voor een koude steen staan

die niets zegt

niet antwoord

staan

voor een eeuwige stilte

jacqueline

28-05-2015 om 08:17 geschreven door jacqueline  

Melsbroek 15u30

Gert wordt gerepatrieerd

meneer

is het wel Gert

bent u heel zeker

heb je alles wel goed nagekeken

ja mevrouw, het is uw Gert

nee

mijn Gert gaat niet dood

straks is hij hier

levend

zal ik hem vasthouden

hem kussen

trots zijn op mijn held

u vergist zich meneer

mevrouw

het is geen vergissing

alles is degelijk gecontroleerd

het is uw Gert

ijskoud voel ik mij

iedereen praat en praat maar

waarover

ik weet het niet

wil het niet weten

uren zit ik te wachten

wanneer komt hij nu

18u

eindelijk komt men zeggen

we kunnen gaan

er waait een harde koude wind

het raakt me niet

iemand doet mijn mantel dicht

ik kijk over het plein en zie

een levende haag

gevormd door para's

para's

die Gert vergezelden

op zijn laatste reis

één voor één bekijk ik hen

hoop dat Gert er toch bij staat

maar hoe ik ook zoek, ik kan hem nergens vinden

trompetgeschal, gevolgd door doodse stilte

Gert is daar

mijn Gertje , in die lijkwagen ?

langzaam komt hij aangereden

ik word gek

het is de hel

het kan Gert niet zijn

nee nee nee het kan niet

wezenloos kijk ik toe

traag gaat hij aan mij voorbij

ik wil er naartoe

hem uit die auto halen

ik kan niet bewegen

hij rijdt voorbij, de koude nacht in

terug naar Hasselt

daar waar ik voor het eerst

Gert in mijn armen nam

jacqueline

27-05-2015 om 08:08 geschreven door jacqueline  

schemerige weg

wazige beelden

windvlagen

koude rillingen

alleen met

de stilte

oneindig zicht

zoekend

naar het

het einde

van een

lange weg

jacqueline

26-05-2015 om 06:25 geschreven door jacqueline  

tijdelijk kreeg ik je geschonken

tijdelijk mocht ik leven in jou leven

eeuwig werd je me ontnomen

jacqueline

25-05-2015 om 10:52 geschreven door jacqueline  

wachten duurt lang

vooral als je zo weinig weet

we weten niet wanneer

ze hem terug brengen

kunnen niets regelen

voor de begrafenis

alleen je afvragen

waarom

waarom onze Gert

in een vreemd, duister land

zeeën van ons verwijderd

een granaat is ontploft

humanitaire opdracht Bleu Beam

één dode, zes gewonden

hij stierf als een held

jacqueline

25-05-2015 om 08:26 geschreven door jacqueline