in antwoord hierop schreef Jacques De Smet het volgende :
het is ruim 23 jaar geleden dat je het leven liet op missie, gestuurd door ons land
je werd als jonge man naar Kigali Rwanda gestuurd
vele broeders hebben deze actie gevolgd vanuit de thuishaven België
ook wij vernamen dit droevig nieuws via media, ver niets, alles heel kort
gelijk het verdween in het niets
wat mochten we niet weten, dat zal steeds de vraag blijven
maar vandaag de dag en toen ligt ver weg
Gert twee maanden geleden heb ik een pracht van een vrouw leren kennen,
maar ook een vrouw met veel verdriet, het verdriet om jou, jouw moeder
Gert ik weet dat jij je moeder roept, jij wil rust
geeft rust aan je moeder, voor mij mevr. declerck jacqueline
weet en voel dat aan, ze vindt geen vrede
al 23 jaar wil ze maar één ding, eens bij jou zijn, dicht bij je geest zijn, op die laatste plek
zodat jij en je moeder samen de geestelijke rust kunnen vinden en verdriet plaats maakt voor mooie herinneringen
alles heeft een rede, alles heeft een doel
in naam van al uw parabroeders
we gaan er voor, met respect staan we achter je, steunen waar we kunnen
we zijn er aan begonnen, we laten je niet in de steek, ook jij deed dat niet
je ging dapper, je kreeg geen steun, de nodige steun van de staat was er niet
wij allen hopen dat deze hun fout herzien
ik kom terug dappere man, ik ben er voor u
paracommando jacques de smet
10-06-2015 om 10:33
geschreven door jacqueline 
Categorie:Poëzie
|
