na deze sprong bekeek ik het leven heel anders

ik had iets gedaan wat Gert in zijn opleiding ook had gedaan

de hoogte was wel heel wat hoger

ik was nu echt bij de groep en langzaam begon ik opnieuw te leven

te genieten dank zij de hulp van de para's

hier begon een nieuw leven , zonder Gert ook maar een moment te vergeten

graag wil ik dit beschrijven en hopen dat anderen het ook proberen

niet op deze manier , maar iets waar ze echt in kunnen opgaan

zonder je schuldig te voelen dat je nog kunt genieten

ik ben er zeker van dat Gert nu trots op me is en zo zal het bij

alle ouders zijn die een kind verloren hebben

ze zullen trots zijn als je weer durft leven

jacqueline

10-07-2015 om 09:49 geschreven door jacqueline  

10-07-2015 om 08:37 geschreven door jacqueline  

ook na de herdenkingsplechtigheid bleef ik in contact met de para's

elke dag komen we op fb, praten over alles en nog wat, veel over het leger natuurlijk

op een dag dagen ze mij uit om mee te gaan naar de toeristentoren in Herentals en een

deadt ride te doen, ik stemde toe alhoewel ik niet wist wat het was

bleek het een sprong van 24 m hoog, je springt en glijdt langs een koord naar beneden

toen ik daar aankwam dacht ik , amaai je hebt iets beloofd, zo hoog,

maar een woord is een woord

eerst 112 trappen doen, dan sta je boven op de toren, de kruinen van de bomen

daar kijk je gewoon op neer

ja krijgt een speciale beveiliging aan, kruipt over een hekje, dan sta je op een smalle plank

je wordt vastgemaakt (heel veilig alles) en dan spring je

het was een geweldige ervaring en ik ga het nog steeds doen

jacqueline

10-07-2015 om 00:00 geschreven door jacqueline  

vandaag wil ik het schrijven van een vriend van Gert delen

het behoort ook tot het verwerkingsproces, wanneer ik ze lees

weet ik dat hij nooit vergeten zal worden

jacqueline

09-07-2015 om 16:56 geschreven door jacqueline  

09-07-2015 om 16:54 geschreven door jacqueline  

09-07-2015 om 16:24 geschreven door jacqueline  

09-07-2015 om 15:57 geschreven door jacqueline  

09-07-2015 om 15:56 geschreven door jacqueline  

ik had nog nooit iemand van de groep para's in levende lijve gezien

ja bij de begrafenis waren er zoveel aanwezig maar dat beseft je niet

alle dagen ging ik op fb een uurtje soms iets lang, met hen praten

ik leerde er heel wat kennen, we werden meer eigen met elkaar

af en toe vertelde ik iets over Gert of plaatste een foto, niemand

die me pushte

de eerste maal dat ik een deel van de groep ontmoette was in september 2014

op de opendeurdag in Tielen, de kazerne waar Gert gelegen had

ik ging er met een klein hartje naar toe, maar het viel allemaal zo goed mee

ik praatte met elke jongens die met hem in Kigali waren, een gewoon praatje

ik zag daar wat oefeningen die  Gert ook had moeten doen om zijn rode muts te behalen

eerst gaan ze naar Marche Les Dames voor de opleiding en rode muts, nadien naar Schaffen

voor hun sprongen en dan naar hun kazerne, voor Gert was dit Tielen.

het deed raar aan te lopen waar hij vertrok, waar hij hier in België het laatste liep

ondanks alles was het een geslaagde dag

jaccqueline

we hebben nog lang nagepraat en plannen gemaakt hoe het nu verder zou gaan

want hier stopte het niet

08-07-2015 om 16:12 geschreven door jacqueline  

bestaat toeval of niet

gebeurt alles met een reden

je begrijpt niet meteen alles wat je overkomt

soms zie je pas na jaren de achterliggende betekenis

het zijn leermomenten

maar je moet ze ontdekken

soms alleen, soms met hulp van anderen

zelf ontdekte ik geen enkel leermoment

toen kwamen de vrienden para's in mijn leven

zij leerden me om terug te leven

het ging stukje bij stukje

vaak wilde ik het opgeven

wat zin had dit alles nog

ze bleven me stimuleren

hoe diep ik ook in de put zat

zij haalden me er telkens uit

telkens weer, tot ik niet meer in die put terecht kwam

maar langzaam, stap voor stap terug ging leven

jacqueline

07-07-2015 om 08:58 geschreven door jacqueline  

vanaf nu schrijf ik hoe mijn leven na al deze gebeurtenissen verloopt

nooit had ik gedacht dat ik nog zou durven lachen, plezier in het leven hebben

zonder schuldgevoelens

ik vond dat ik geen recht meer had op een normaal leven

dat ik niet mocht lachen

want ik had een kind verloren

maar dat was buiten de para's gerekend

ze namen mij in hun groep op, ik werd een van hen

ze hielpen mij als ik het moeilijk had, stimuleerden mij, troosten mij

dank zij hen kan ik nu een gewoon leven leiden

en dat wil ik hier schrijven in de hoop dat mensen die ook een kind verloren hebben

terug leren te leven, dat men zich niet schuldig mag voelen als men lacht

het volgende deel van deze blog gaat over mijn leven NU

jacqueline

06-07-2015 om 10:01 geschreven door jacqueline  

05-07-2015 om 10:14 geschreven door jacqueline  

vanaf morgen ga ik verder

het was te warm om te schrijven

ik wens jullie een mooie zondag

jacqueline

05-07-2015 om 10:12 geschreven door jacqueline  

02-07-2015 om 08:35 geschreven door jacqueline  

02-07-2015 om 08:32 geschreven door jacqueline  

na de plechtigheid was er een koffietafel voorzien

zo kon iedereen wat bijpraten

velen die Gert gekend hadden waren blij elkaar na zoveel jaren weer te ontmoeten

ook de gouverneur en schepene bleven gezellig meezitten en praten

ik voelde me opgelucht , alles was goed verlopen

voor mij was het een opdracht die volbracht werd die dag, net zoals naar Kigali gaan

 ik voelde me gelukkig, ik was samen met de vrienden van Gert,

samen met hen die hem nooit vergeten hadden maar niet goed wisten hoe in contact

komen met mij, er waren er ook die destijds op de begrafenis waren en zich niet konden

herinneren waar die had plaatsgehad

we hebben nu contact via FB en dat geeft een goed gevoel

heb ik eens een moeilijke dag dan schrijf ik het gewoon en er is altijd iemand die

me weer weet op te beuren

bedankt aan allen om dit alles waar te maken

jacqueline

30-06-2015 om 08:12 geschreven door jacqueline  

29-06-2015 om 08:24 geschreven door jacqueline  

het is zover

vandaag wordt het Gert zijn dag

zijn makkers komen hem groeten

laten hem weten dat ze hem niet vergeten zijn

ook onze gouverneur en de schepene komen je groeten

ik ben echt zenuwachtig, het zal niet makkelijk voor me zijn

om een moedige mama te zijn

eentje waar jij trots op kan zijn

maar ik ga mijn best doen

aan het kerkhof in Hasselt was de samenkomst

je vrienden, je paravrienden, mensen die je nog als kleine jongen gekend hebben

ze waren er allemaal

in stoet gingen we naar je graf

de gouverneur hield een toespraak alsook de schepene van de stad Hasselt

de para's kwamen je groeten en hadden ook een toespraak voorbereid

daarna werd de Last Post geblazen

nu zit ik te huilen terwijl ik schrijf

het was dan ook zeer emotioneel, het was toch slikken om niet in huilen uit te barsten

heel even heb ik traantje gelaten, maar dan zag ik al die vrienden en wat ze voor je gedaan hebben

ik heb mezelf even tot de orde geroepen en toen ging het weer beter

er werden bloemen gelegd door de gouverneur, door de vrienden

en een wit roosje van mij, voor mijn wit roosje

jacqueline

29-06-2015 om 08:19 geschreven door jacqueline  

geen stem

geen woorden

alleen

gedachten

jacqueline

28-06-2015 om 15:35 geschreven door jacqueline  

27-06-2015 om 07:23 geschreven door jacqueline