in de groep van de para's deed ik volgende oproep

wie wil dit delen, ik wil na bijna 23 jaar vergeefse pogingen eindelijk naar Kigali kunnen gaan om

afscheid van mijn zoon te nemen, eerder kan ik geen rust vinden

het ministerie van defensie zou dit eigenlijk moeten regelen, maar na al die jaren is er nog niets gedaan

zelfs geen herdenking

ik weet dat op 7 april 2014 een vliegtuig vertrekt om de 10 vermoorde para's te herdenken

zij hebben wel een herdenkingsteken in Kigali, Gert nergens

ik had gevraagd of ik mee kon, maar dat ging niet meer, trouwens zei men me dat deze para's van 1para waren

en Gert was van 3para.

wat verschil maakt dit uit, het zijn toch allemaal paracommando's,

één familie

jacqueline

10-06-2015 om 08:30 geschreven door jacqueline  

09-06-2015 om 18:27 geschreven door jacqueline  

09-06-2015 om 18:23 geschreven door jacqueline  

09-06-2015 om 17:26 geschreven door jacqueline  

handen reiken in

verdronken duisternis

dorheid schrijnt

doodse stilte

is wat

overblijft

jacqueline

09-06-2015 om 11:13 geschreven door jacqueline  

ik ruik de witte rozen 

zoete geuren

verspreidt door een zacht briesje

in verborgen stilte

scheen de zon op groene bladeren

ik zag jouw gelaat

in de schaduw van de boom

jacqueline

09-06-2015 om 09:31 geschreven door jacqueline  

in de groep las ik zoveel verhalen wat die jongens(ondertussen mannen) allemaal hebben meegemaakt

tijdens hun dienst

ik geniet er van, kan er mee lachen , het geeft een goed gevoel maar .....dan denk ik aan jou,

hoe weinig tijd je had om verhalen te vertellen

je had pas je rode baret behaald, je eerste sprong gedaan,

eigenlijk was je de kinderbottines nog niet ontgroeit en wat doet men ? ze sturen je weg

van de ene dag op de andere, was dat nodig ?

je was maar milicien, helemaal niet klaar voor zo een opdracht

je had je baret nog geen twee maanden, toen was alles voorbij

je leven, je toekomst

ik moest er leren mee leven, zo dingen gebeuren, antwoorden die ik kreeg van het leger

opvang voor nabestaanden bestond niet

ik voel me in de steek gelaten

eenmaal je begrafenis voorbij zag of hoorde ik niets meer

de aalmoezenier heeft nadien je tas met kleren gebracht en dat was het

ben jij in de vergeethoek geraak,  niet door je vrienden

heel zeker niet, maar door die met vele sterren en strepen

het maakt het verdriet alleen maar erger

het geeft een gevoel van eenzaamheid, verlatenheid

ben jij de vergeten soldaat

hopelijk zal wat met jou gebeurd is nooit meer gebeuren

jacqueline

09-06-2015 om 07:58 geschreven door jacqueline  

traag gaat het leven verder

in 1994 worden 10 para's vermoord

heel het land is in rep en roer

ik voel de pijn, weet wat de nabestaanden meemaken

er volgt een indrukwekkende plechtigheid

er wordt geregeld dat de familie naar Kigali mag

om afscheid te nemen op de plaats waar het gebeurde

men zou om de zoveel jaar een herdenking houden in Kigali

dit kan toch niet zijn

ik had al zoveel brieven geschreven om naar Kigali te gaan, maar ik kreeg nooit antwoord

waarom mocht ik geen afscheid nemen op de plaats van het gebeurde

iemand die een kind verliest door een ongeval op de weg gaat daar toch ook afscheid nemen

ik bleef schrijven, ik moest en zou daar geraken, voor mij was het een deel van het verwerkingsproces

ik zag de speciale plechtigheid op tv, de monumenten die er stonden

de familie die er rustig afscheid konden nemen, die regelmatig terug zouden gaan

en mijn Gert

hij had zijn leven ook verloren in bevolen opdracht tijdens de missie Bleu Beam

ik begon met mails te versturen, hopeloos was het, ik kreeg nooit antwoord

ik leerde een groep para's op FB kennen en mocht lid worden omdat Gert para was geweest

het gaf me weer hoop

jacqueline

08-06-2015 om 10:44 geschreven door jacqueline  

het wintert

in mijn hart

samen met jou

verdween

de zomer

jacqueline

07-06-2015 om 09:12 geschreven door jacqueline  

dit schreef ik in poëzie-vorm, ik zag het echt niet meer zitten

droefheid, eenzaamheid

is alles

wat er over blijft

alleen tussen vier muren

uren zit ik te turen

ik zie mensen lopen door de straat

niemand weet hoe het mij vergaat

kan ik het leven nog wel aan

nee

zo kan het niet verder gaan

herinneringen

is al wat mij nog rest

ik wil niet meer leven

al doe ik nog zo mijn best

de dag

dat jij mijn leven hebt verlaten

ben ik de hele wereld gaan haten

niets

heeft voor mij nog zin

sedert jij van mij heen ging

eenzaam, alleen, sta ik hier

niets kan me nog schelen

weldra kom ik naar je toe

God

wat voel ik me moe

jacqueline

06-06-2015 om 09:45 geschreven door jacqueline  

waar eens de klaprozen bloeiden

nu doodgebloed

door mijn droeve ademtochten

in mijn eeuwig verlangen

naar jou

jacqueline

06-06-2015 om 09:29 geschreven door jacqueline  

de dagen rijgen zich aan elkaar

de pijn blijft ondraaglijk

mijn tranen die niet opdrogen

nachtmerries

huilend word ik wakker

sta weer op en dool door het huis

ik wil mijn hevig verdriet verbergen

bang om Koen te kwetsen, hij heeft me nodig

zolang hij in de buurt is moet ik me sterk houden

zijn verdriet is ook immens

mijn moeder die dappere lieve ma

haar eerste kleinzoon waar ze zo trots op was, is niet meer

ik zie hoe ze haar tranen inslikt, ze wil alleen maar troosten

samen huilen we in elkaars armen

gevolgd door een ingeslikte stilte

woorden die we niet durven uitspreken

leed dat een uitweg zoekt bij elkaar

weg van alle pijn en verdriet

alles weer zoals vroeger

jacqueline

05-06-2015 om 09:28 geschreven door jacqueline  

de nacht omringt mij

als een zwarte sluier

ik droom mijn droom

zwevend neemt hij me mee

naar een vreemde wereld

een wereld

waar jij voor eeuwig blijft

ik zie ons samen

lachen, praten

even

heel even maar

wil ik je aanraken

mijn hand

reikt naar jou hand

ben je echt

mijn droom

voorbij

hij ging

zoals jij ging

plotseling

jacqueline

05-06-2015 om 07:47 geschreven door jacqueline  

hoe droevig is droef

hoe nat zijn tranen

hoeveel pijn

kan een hart dragen

zonder te breken

dat

zou ik graag weten

jacqueline

05-06-2015 om 07:31 geschreven door jacqueline  

de aarde blijft draaien

de zon komt op en gaat weer onder

maar mijn leven bleef stilstaan

ik kreeg een black-out

was niet meer in staat om de

gewone dingen te doen

alles was vreemd voor me

ik liep de ganse dag rond

met Gert zijn foto tegen mijn hart gedrukt

ik sliep niet, at niet

soms welde er een woede in mij op

ik wilde alles stuk slaan

niets meer om me heen

het voornaamste hield ik tegen mijn hart

ik kroop weg in een hoekje

wilde niets of niemand zien

wat haatte ik deze wereld

wat haatte ik dat verre land

waarom konden ze niet in vrede leven

dan moest Gert niet gaan om

Belgen te beschermen

hij was te jong, moest zelf nog beschermt worden

mijn hart was zo gevuld van pijn en woede

en steeds die ene vraag

waarom mijn Gertje

jacqueline

04-06-2015 om 07:40 geschreven door jacqueline  

Het leven gaat verder

je moet er doorheen

duizenden malen

heb ik deze woorden gehoord

begrijpen ze dan niet

als men je zoon begraaft

is niet alles voorbij

nog steeds kan ik het niet geloven

ik blijf hopen, verlangen

dat het Gert niet is, dat er een fout gemaakt is

ik kan niet geloven dat hij nu

onder een koude zware steen ligt

ik wil er ook niet naar toe gaan

Gert is daar niet

ik huil dag en nacht

loop rusteloos rond, of kruip in een hoekje weg

hoe moet het nu verder ?

Jacqueline

03-06-2015 om 07:39 geschreven door jacqueline  

02-06-2015 om 10:40 geschreven door jacqueline  

02-06-2015 om 10:39 geschreven door jacqueline  

klikken op de foto

01-06-2015 om 10:00 geschreven door jacqueline  

in het funerarium wordt Gert gehuldigd

in bijzijn van familie en intieme vrienden

ontvangt hij postuum het kruis van Ridder in de Leopoldorde

daarna dragen ze de kist buiten, een stuk van mijn leven

ik zie alles in een waas

langzaam rijdt de stoet naar de kerk

para's vormen een erehaag voor Gert

duizend mensen komen hem een laatste groet brengen

het is allemaal zo onwezenlijk

ik staar de hele tijd naar de kist

plots weerklinken de eerste tonen van de Last Post

ik sta zoals alle anderen recht ter ere van Gert

mijn trots, mijn droom

kon ik de klok maar terugdraaien

maar het kan niet meer

mijn leven is voorbij

mijn toekomst is er niet meer

jacqueline

01-06-2015 om 08:04 geschreven door jacqueline