dinsdagmorgen om acht uur moest ik op het vliegveld zijn, dan zou ik toelating krijgen

om het te betreden

Rie had foto's van in 1991, ik wist dus ongeveer de juiste plaats waar het gebeurd was,

ik had een punt om me naar te richten

in de hall vroegen we om op het vliegveld te mogen gaan

we mochten niet

ik kreeg een huilbui die niet te stuiten was want die namiddag vertrokken we terug naar België

er moest zogezegd een schriftelijke aanvraag gedaan worden en die moest dan goedgekeurd worden

toen maakte Tim zich echt boos, hij kreeg het zover dat de pleincommandant enkele telefoontjes deed

een tijdje nadien kwam hij terug en kregen we toelating om het vliegplein te betreden

mijn hart zat in mijn keel

wat er toen allemaal door me heenging is niet te beschrijven

ik heb gehuild, Gert zijn naam uitgeschreeuwd, op de grond gelegen, de grond aangeraak

ik heb me gewoon laten gaan, al wat ik die 23 jaar had opgekropt heb ik er daar uitgeschreeuwd

nadien was ik doodop, een beetje versuft

de pleincommandant beloofde me dat wanneer ik zou vertrekken in de namiddag hij persoonlijk

afscheid zou komen nemen van mij, ik geloofde het niet, maar ja hoor hij was er, dat gaf toch een goed gevoel

ik had ook wat steentjes meegepikt en toch iets tastbaars te hebben, ik had het aan Rie verteld en die keek al zo eigenaardig

toen we terug in het hotel waren liet hij me een steen zien, groot en mooi, hij had er ook nog een deel die wat kleiner waren

de grootste steen staat nu op Gert zijn graf

de kleinere heb ik in een vaas gedaan met een kaarsje er op, dat ik regelmatig brand

jacqueline

20-06-2015 om 00:00 geschreven door jacqueline  

Vandaag is de herdenkingsplechtigheid voor de tien vermoorde para's

thuis had ik nog vlug een gepast kleedje gekocht voor die dag, helaas ik kon er niet

aanwezig zijn want ik moest op het vliegplein zijn, de plaats waar Gert het leven liet

we werden door Tim, ook een overste van het leger, naar het vliegveld gebracht

aan de balie gingen we vragen hoe we op het vliegplein konden geraken

we kregen geen toelating alhoewel het ons beloofd was

ik huilde, smeekte, om toch te mogen gaan, maar het bleef bij een weigering

volgens hen stonden er te veel vliegtuigen van voorname personen, er was die dag

ook nog de herdenking van de Genocide

ik moest 's anderdaags maar terug komen en dan zou ik toelating krijgen

diep teleurgesteld gingen we terug naar het hotel, het was ondertussen al middag

na het eten gingen we een rondrit met de bus maken

we bezochten het huis waar de tien para's vermoord werden

het is nu gerenoveerd en er wonen blanken in, we mochten zelfs foto's van het huis

maken zowel binnen als buiten

die avond moesten we weer op bezoek, bij een van de oversten van het leger

Rie en ik hadden geen zin en hebben een wandeling gemaakt en gepraat

het was een mooie avond en we zetten ons op het terrasje achter het hotel

het was daar zo mooi en rustig, behalve het gefluit van een vogeltje was er niets te horen

we hebben een glaasje wijn gedronken , nog steeds onder de indruk van gebeurde op het vliegplein

wat nagepraat en gaan slapen

met nieuwe hoop op de morgen gericht

19-06-2015 om 16:12 geschreven door jacqueline  

19-06-2015 om 08:42 geschreven door jacqueline  

19-06-2015 om 08:41 geschreven door jacqueline  

19-06-2015 om 08:38 geschreven door jacqueline  

19-06-2015 om 08:35 geschreven door jacqueline  

18-06-2015 om 10:36 geschreven door jacqueline  

18-06-2015 om 10:32 geschreven door jacqueline  

foto landingsbaan Kigali

na acht uur vliegen landen we in Kigali

mijn hart klopte in mijn keel, ik zou mijn eerste passen zetten daar waar Gert zijn laatste passen zette

het liefst had ik Rie (begeleider) steving met de hand genomen, maar dat durfde ik niet

dus hield ik me steeds voor ogen, je moet sterk zijn, niet huilen, niets laten merken

God wat was het een moeilijk moment

een bus kwam ons halen aan het vliegveld

we waren in de regenperiode daar, het begon dan plots heel hard te regenen en het was ook zo gedaan

en alles droogde onmiddellijk op door de warmte, veel last had je er niet van, behalve in de bus

toen ik opstond om uit de stappen voelde mijn broek nat aan, ik begreep er niets van, doch door de warmte

was die zo weer droog

de bussen daar waren allemaal lek, als het regende liep het water zo door het dak, de remmen werkten nauwelijks

toch reden ze bumper aan bumper

het hotel was heel mooi, je had er alle voorzieningen zoals in België , ook het eten was zeer verzorgd

de eerste avond werden we uitgenodigd bij iemand van defensie die daar constant verbleef

toen we er naar toe gingen was het al donker, om 18u is het daar volkomen donker en koelt het ook af

we kwamen daar terecht in een prachtige villa met een hoop bedienden

rijkelijk werden we overladen met drankjes en hapjes, maar ik kon niets door mijn keel krijgen

de spanning was te groot voor mij

eindelijk konden we terug naar het hotel

het was een lange en vermoeiende dag geweest

en morgen zou het mijn dag zijn, mijn afscheid van Gert

jacqueline

18-06-2015 om 08:52 geschreven door jacqueline  

hoog in de wolken

daar vliegen wij

jij en ik

zij aan zij

samen

naar dat vreemde land

jij was mijn beschermende hand

jacqueline

17-06-2015 om 08:24 geschreven door jacqueline  

ik keek uit het raam en zag hoe dicht ik bij je was

ik keek uit het raam en zag dat het toch nog ver was

ik keek uit het raam en voelde me goed

ik keek uit het raam en wist dat ik niet alleen meer was

jacqueline

17-06-2015 om 08:20 geschreven door jacqueline  

eindelijk was het zover

ik moest om 6u in Melsbroek zijn, om 8u zou het vliegtuig opstijgen

daar ontmoette ik ook voor het eerst mijn begeleider, het klikte meteen tussen ons

gelukkig maar want het is uiteindelijk toch acht uur vliegen

we zaten wat te praten toen de heren ministers De Crem, Michel, Di Rupo en Reynders hun entree maakten

ze toonden geen enkele interesse, zelfs geen condoleance, ik was lucht, ze gingen dadelijk naar de familieleden van

de 10 vermoorde para's

VTM had wel interesse en vroeg tot tweemaal toe om een onderhoud, ik weigerde en wilde ook niet gefilmd worden

voor mij was dit geen media-gedoe, ik ging afscheid nemen van mijn zoon en wilde het intiem houden

even later konden we het vliegtuig instappen

het bracht mij naar mijn bestemming waar ik 23 jaar op had moeten wachten

ik had het gevoel van Gert ik kom je halen

breng je weer thuis, waar je hoort

jacqueline

17-06-2015 om 08:15 geschreven door jacqueline  

ik wil niet één steen verleggen maar wel een oceaan oversteken

om op de plaats te zijn waar jij het laatst was

zien wat jij zag

lopen waar jij liep

knielen op de plaats waar jij het leven liet

alles meenemen in mijn hart

het terug brengen waar het hoort "thuis"

dan pas zal ik rust vinden

dan pas kan ik weer leven

jacqueline

16-06-2015 om 11:52 geschreven door jacqueline  

vele wonden

kreeg ik

in het leven

stuk voor stuk

heb is ze

met veel

moeite en zorg

proberen te genezen

maar ik kon

niet verhinderen

dat er

diepe littekens

zijn gebleven

waar ik

mee moet

leren leven

jacqueline

12-06-2015 om 08:23 geschreven door jacqueline  

ik lach

ik praat

doe of ik

alles

heb aanvaard

maar

mijn hart

weent

leven is

geven en nemen

maar teveel

moest ik

terug geven

te veel

om nog

gelukkig te zijn

jacqueline

12-06-2015 om 08:15 geschreven door jacqueline  

20 jaar

mocht jij

mijn zoon zijn

je leeft nu verder

in het land

van nergens

het land dat

ligt ergens

al zijn we gescheiden

toch blijven we

moeder en zoon

jacqueline

11-06-2015 om 08:24 geschreven door jacqueline  

tussen 17 en 22 maart kreeg ik een telefoontje van het ministerie dat ik niet mee kon

de teleurstelling was zo groot, iedereen leefde met me mee

ik dacht als het nu niet lukt zal ik er nooit geraken

maar de para's gaven het niet op, ze bleven teksten delen,

heel FB kon het lezen, ik moest en zou gaan, dat was hun en mijn doel

we leefden in spanning want de tijd begon te dringen

op vrijdag 28 maart 2014 's morgens vroeg kreeg ik opnieuw een telefoontje van het ministerie

ik kon mee met de vlucht 06 april 2014

we waren door het dolle heen, ik huilde van blijdschap

ik moest die dag naar het stadhuis voor een reispas, dus vlug nog pasfoto's laten maken

daarna moest ik naar Brussel, ik dacht dat het Evere was voor mijn reisvisum

dan naar Melsbroek voor mijn inentingen

het was een hectische dag, maar waar ik ook moest zijn iedereen was op de hoogte gesteld

dus nergens wachten of problemen.

maandag 31 maart 2014 terug naar Brussel, alles zou dan in orde zijn.

ik zou op 06 april 2014  vertrekken samen met de familieleden van de tien vermoorde para's.

ik had in die week een paar telefoontjes met iemand van het leger maar ik verstond nooit zijn naam

en durfde die  ook niet vragen bang dat ik iets verkeerd zou doen

hij zei me wat ik wel en niet moest doen, wat ik mee mocht nemen, waarop ik me zeker moest voorzien

het was een zeer vriendelijk persoon, hij gaf me een telefoonnummer, moesten er nog vragen zijn

tijd om mijn valies te pakken, het kon niet rap genoeg zondag zijn

gelukkig had ik mijn para-vrienden om mij rustig te houden en goede raad te geven

nog even en ik zou op de plaats zijn waar ik al die jaren naar getracht had

jacqueline

11-06-2015 om 07:59 geschreven door jacqueline  

klikken op de foto

10-06-2015 om 10:34 geschreven door jacqueline  

in antwoord hierop schreef Jacques De Smet het volgende :

het is ruim 23 jaar geleden dat je het leven liet op missie, gestuurd door ons land

je werd als jonge man naar Kigali Rwanda gestuurd

vele broeders hebben deze actie gevolgd vanuit de thuishaven België

ook wij vernamen dit droevig nieuws via media, ver niets, alles heel kort

gelijk het verdween in het niets

wat mochten we niet weten, dat zal steeds de vraag blijven

maar vandaag de dag en toen ligt ver weg

Gert twee maanden geleden heb ik een pracht van een vrouw leren kennen,

maar ook een vrouw met veel verdriet, het verdriet om jou, jouw moeder

Gert ik weet dat jij je moeder roept, jij wil rust

geeft rust aan je moeder, voor mij mevr. declerck jacqueline

weet en voel dat aan, ze vindt geen vrede

al 23 jaar wil ze maar één ding, eens bij jou zijn, dicht bij je geest zijn, op die laatste plek

zodat jij en je moeder samen de geestelijke rust kunnen vinden en verdriet plaats maakt voor mooie herinneringen

alles heeft een rede, alles heeft een doel

in naam van al uw parabroeders

we gaan er voor, met respect staan we achter je, steunen waar we kunnen

we zijn er aan begonnen, we laten je niet in de steek, ook jij deed dat niet

je ging dapper, je kreeg geen steun, de nodige steun van de staat was er niet

wij allen hopen dat deze hun fout herzien

ik kom terug dappere man, ik ben er voor u

paracommando jacques de smet

10-06-2015 om 10:33 geschreven door jacqueline  

in de groep van de para's deed ik volgende oproep

wie wil dit delen, ik wil na bijna 23 jaar vergeefse pogingen eindelijk naar Kigali kunnen gaan om

afscheid van mijn zoon te nemen, eerder kan ik geen rust vinden

het ministerie van defensie zou dit eigenlijk moeten regelen, maar na al die jaren is er nog niets gedaan

zelfs geen herdenking

ik weet dat op 7 april 2014 een vliegtuig vertrekt om de 10 vermoorde para's te herdenken

zij hebben wel een herdenkingsteken in Kigali, Gert nergens

ik had gevraagd of ik mee kon, maar dat ging niet meer, trouwens zei men me dat deze para's van 1para waren

en Gert was van 3para.

wat verschil maakt dit uit, het zijn toch allemaal paracommando's,

één familie

jacqueline

10-06-2015 om 08:30 geschreven door jacqueline