Het ontstaan van België was fout, maar ja, fouten maken dingen menselijk,
al is het in deze omstandigheden voor Vlaanderen niet wenselijk
dat deze sinds 1830 onnatuurlijke staat nog langer blijft bestaan,
als toch elk jaar een zo grote geldstroom naar Wallonië blijft gaan.

Misschien konden wij Vlamingen onze Walen, beter als goede buren behouden,
doch geen landgenoten die wij, volgens hun mening en wensen, solidair moeten blijven onderhouden
en misschien toch was het fijn om bij onze Waalse vrienden naar het buitenland op reis te gaan,
naar Namur of Liège of Mons, waar wij uiteraard Frans zouden spreken en waar in hun vlaggen haantjes staan.

Echter, naïef en spontaan gaven de Vlamingen faciliteiten aan Franssprekenden,
omdat de Walen de inwoners van deze gemeenten verzekerden,
dat al deze inwijkelingen Nederlands zouden leren
en zich zodoende zouden aanpassen en zich tot de Vlaamse cultuur zouden bekeren.

Maar dat was buiten de waard en de Waalse mentaliteit gerekend
en zo werd dan het lot van de Vlaamse Groot-Brusselaar betekend.
Dat nu die nieuwkomers zich zouden aanpassen is even logisch als zich wassen,
maar toch ervaarden de Vlamingen eens te meer dat ze zich weer lieten verrassen.

"Eens Francofoon, steeds Francofoon"! Ja, maar er bestaat toch gewoon de beleefdheid,
dat men op termijn zich aanpast aan taal en gewoonten van de communiteit,
waarvoor men vrijwillig zelf koos en waar men zich dan ook nadien heeft neergelaten
en deze taal en cultuur ook verder doorgeeft aan zijn nazaten.

De historie bewees weer dat echt logisch denken bij Francofone haast onmogelijk is
en terwijl wij weten dat de mensen afstammen van de Homo-Neanderthalensis,
zouden wij gaan denken dat de zuiderbuur daarop een uitzondering is.
Zou het een grap zijn dat Walen afstammen van de Homo-Geenanderthalensis?

Toch, zodoende met hun sterke imperialistische mentaliteit
en misschien zelf elke wens tot aanpassingsvermogen ten spijt,
behaalten zij meerderheden en verfransten Brussel en een deel van de rand
en maakten aldus de Vlaming een vreemde in eigen land.

De Vlaming, steeds dapperder in toegeven dan in eisen, is geen anarchist
doch in Groot-Brussel ligt de laatste Vlaming haast in zijn kist.
Wil hij overleven zal hij het in de toekomst zeker anders moeten aanpakken
en bij ervaring zich nooit meer zo naïef en domweg laten inpakken.

Deze Vlaming, open voor Frans en andere talen, kent in tolerantie perk noch paal
en toch, wanneer hij zich nu op eigen bodem durft uitdrukken in eigen taal,
ook al was zijn verdraagzaamheid zelf zwakheid, noemt men hem nog een extremist.
Door Waalse list heeft hij zich weer vergist en weer door eigen schuld de trein gemist.

Hopelijk wordt het Europa van Staten een Europa van Volkeren en Regio´s later
en komt zodoende Vlaanderen in dat Europa toch eens boven water.
Misschien vervult dan de Vlaming toch ooit eens zijn eigen wensen
aangezien hij dan alleen zal worden vertegenwoordigd door eigen mensen.