Ik heb gevreest dat mijn smart
nooit zou wijken
en dat daaraan ook mijn hart
zou bezwijken.

Doch ik vond weer die stuwkracht
die het bloed doet stromen.
Een nieuwe toekomst die lacht
bij hoopvolle dromen.

Ik probeerde al keer op keer
maar kwam nooit verder dan spijt
want ik strandde telkens weer
op dit hard voldongen feit.

Mijn vrouwke, de schat van mijn leven,
was voor altijd verloren.
Ik miste de steun die zij mij steeds heeft gegeven:
" Mike, jij bent als een  baghard (vechter) geboren."

Toch vooruit en gedaan met zelfbeklag.
Dat heb ik nu voorwaar begrepen
en ook dat ik niet meer leven mag
is vast wel uit de lucht gegrepen.

Ik maak nu van de nood een deugd.
Waarom mijzelf nog steeds kastijden?
Ik zoek voor mijzelf en anderen weer vreugd.
Ik heb weer geloof in nieuwe tijden.

En nu met het zwaard
toch nieuw geluk tegemoet
en vind ik geen paard,
wel dan ga ik te voet !!!!!!!