Foei foei, zo lang geleden dat ik nog iets plaatste. Ik weet dat ik eigenlijk al eerder had moeten schrijven, mijn blog wordt ahw een saaie blog. Ik zou excuses kunnen opnoemen, maar wie heeft het niet druk, werkt niet hard, het resultaat blijft hetzelfde. Nu dus vlug eventjes een inhaal manoeuvre inslaan.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Is India dan eigenlijk zo saai? Maar neen, het is heel boeiend, maar het gevaarlijke van Nigeria is er wel uit. Die enkele bomaanslagen die er reeds in diverse delen vh land gebeurden komen momenteel niet in de buurt van ons, en zijn toch veel schaarser dan de aantallen gekidnapten in Port Harcourt, alhoewel het daar eindelijk weer wat rustiger geworden is.

Wij hebben hier diverse feestdagen achter de rug. Eerst was er in Oktober de Puja, of de heilige dag vd machines (ja, ze hebben hier voor alles feestdagen). Op zo’n dag worden de auto’s versierd met bloemenkransen, met bloemplekken , palmtakken, en allerhand zots dat je je kan inbeelden. Bij ons thuis hebben ze ook een ceremonie gevoerd bij onze waterpomp, die grondwater boven haalt, bij de generator, en daar hebben ze tegelijk de spades, harken, hamers en tournevisen ook bijgeplaatst.

We hebben ondertussen ook al Diwali achter de rug (ik noem dat hier nu Eddy Wally feestdag), maar dat is zo het Hindoe Nieuwjaar. Verschillende dagen verlof, en voor ons dus een ideaal atmosfeertje om rustig door te werken.  Het weekend daarvoor was er op zaterdag avond een buffet voor de ouders, leerlingen en leraars georganiseerd, iedreen in het Indisch gekleed; Pieter stond wel schattig met zijn kostuumpje. Het was wel dusdanig degelijk dat we besloten de kostuums mee te doen naar Belgie omdat het toch feestelijke kleren zijn.

Als afsluiter gaven ze op school zo’n schitterend schouwspel van vuurwerk gedurende een halfuur. Pieter kreeg er genoeg van (trop is trop). Het vuurwerk is hier goedkoop, maar van makelij dat in onze contreien begrijpelijk verboden is. De rookontwikkeling die het vuurwerk met zich meebrengt is toch enorm. ( en de eerste geluiden ervan brengen mijn gedachten weer naar October 2005, de gewapende overval in de base van PHC)

Op zaterdag van Diwali heb ik een dagje verlof genomen, om met de hele familie de toerist uit te hangen in Mahabalipuram (nog gekend onder de naam Mamalapuram), een beetje ten zuiden van Chennai.  Dat is een stadje gekend voor zijn tempels die gehouwen zijn uit een rotsblok, en waarvan de houwers trachtten sieraden in de beitelen alsof het houtsnijwerken waren.  Op de middag en sjiek hotel binnen geweest van GRT Temple Bay en een prachtige lunch verorberd op de beach, prachtig!

Na nog enkele temples te hebben gezien ( Pieter werd het beu), zijn tegen avondval naar huis gereden. Thuis nog eens op het dak gestaan als het donker was en verder genoten van het vuurwerk op verschillende plaatsen boven Chennai.” Kijk daar, .. en daar” klonk het alsmaar. Kindjes hadden ook genoten van die dag.

Op 12 Oktober zijn onze kantoren in Chennai officieel geopend door onze Board of Directors. De CEO van Deme alsook de President van Larsen&Toubro, divisie Engineering, knipten de linten door. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om dan ook een groepsfoto te maken van ons ondertussen uitgebreide staff.

Af en toe reis ik naar de werven (minsten een keer om de 2 weken), om de operationele steun te verlenen. Nu ben ik onderweg naar Dhamra, een project gelegen aan de Noord-Oost kust, die nipt ontkomen is aan de rampwekkende orkaan Sidr die tenslotte Bangladesh geteisterd heeft. Om naar Dhamra te komen, neem ik de vlieger naar Delhi, dan Delhi naar Bubaneshwar, en van daaruit 5 uren rijden in de auto. Opgestaan om 4u45 deze ochtend, zullen we waarschijnlijk tegen 7pm deze avond het kamp bereiken. Ik blijf er dan ook een volledige dag om dan de volgende dag hetzelfde traject terug te nemen.  Vanaf Januari wordt die site drukker en dan zou het wel es kunnen dat ik langer wegblijf dan 3 dagen (waarvan 2 reisdagen).

Het is ondertussen bijn kerstverlof, Katrien en de kids komen eerst op 15 december, ik volg later op 22 december om wat te feesten en dan op 6 januari terug te keren. Ja, India is toch draaglijker dan PHC, veel drukker, maar er is toch een belangrijk deel vd stress (veiligheid) weggevallen. De druk op mijn schouders is toch ietwat uitgebreider, het is een belangrijker regio, en meer managers vd regio in Belgie die neerkijken over het gebeuren.

Enfin, on verra bien!