22/03/2016

De dag begint voor mij nog in Dubai. De stress van de vorige dagen is gaan luwen. De Tender documenten zijn ingepakt, een gezamenlijke oefening van gemidd 18u/dag gedurende de laatste week tussen mijn organisatie en onze partner in Dubai. Ik wordt door mijn partner afgezet aan de luchthaven tesamen met 2 dozen (een volle met documenten en een lege voor de verpakking) en een grote valies.

Om 4u s’ochtends landen we in Muscat (Oman). Ik ben nog moe van de “nap” in het vliegtuig. Mijn rode ogen trachten het pieken te overwinnen. Lang duurt het niet voor we begrepen hebben dat 1 stuk vd bagage niet is toegekomen. Gelukkig gaat het om de verpakking zonder documenten. Om 5u in het hotel aangekomen, spring ik in mijn pijama,want ik heb maar 3u te slapen. Chauffeur staat om 8u30 alweer in de lobby. Blablabla, stress, stress, stess.

Om 10u45 overhandig met trots onze lijvige dossiers aan de klant. Ik kom mijn competitors tegen en groet hen met een sportieve smile. Ik ondervind het gevoel alsof ik mijn goed ingevuld examen met tevredenheid overhandig aan mijn prof. Voila! Ik kan het niet laten om dat geval van trots en voldoening te delen met mijn geliefde. Gelukkig heb ik haar, ze steunde mij via Whatsapp, beseffende dat mijn hoofd alleen aandacht had voor mijn werk. Ze antwoordde.... over Zaventem en de aanslagen, Brussel, de metro, zeker 10 doden, misschien meer. EN plots was het voorgaande herleid tot niets.  Mijn collega moest landen in Zaventem!!. Ik bel,  hij neemt niet op! Hij belt terug, voordat Belgie alle Belgische netwerken stillegd. Hij is nog in Zurich en geraakt niet meer in Brussel. Oef...

%%%Foto1%%%

Vlug es checken met de gemoedstoestand van mijn dochters Eline en Anouk. Belgie is immers in shock, en nu kan ik ze telefonisch niet bereiken. Eline is in Leuven, maar van Anouk weten we dat meestal pas na haar Snapchats. Hun antwoord via Facebook is volwassen en geruststellend. Wat zijn het grote meisjes geworden. Een mooi product na de educatie vd mama.  Zo’n dochters maken je fier.

Pieter komt op een leeftijd dat zo’n nieuws, kort bij huis en de meisjes, hem toch raakt. Hij is ongerust “Ik heb schrik”. Hij is ongerust voor zijn zussen. Prachtige band. Hij was in de vorige dagen emotioneel al op proef gesteld nadat we hem meedeelde waar papa’s volgende bestemming zou zijn. En papa is al 10 dagen niet meer thuis geweest. Op zo’n moment, en tijdens zijn 2 laatste matchen van het seizoen. Papa, die hem altijd en graag coacht op het veld.  Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik mij niet schuldig voel.

Ondertussen zijn we ingepalmd door het nieuws. Maar het leven gaat door. Ik zit nu in Muscat op vliegveld in de vertrekhal, en straks in Doha in de aankomsthal en daartussen in het vliegtuig, alhoewel enkele dagen geleden een vliegtuig instortte. Hebben die terrorristen het dan nog steeds niet begrepen:

We zeggen met ons allen, wat erg voor de overledenen en hun nabestaanden, het doet pijn vandaag. We schrikken even (want vlgde maand zijn we er al weer over), maar als je ziet hoeveel man er in de andere luchthavens en vliegtuigen zit, ons leven krijgt even een klik, maar we twijfelen niet, we gaan gewoon weer door met leven, alleen sterker overtuigd dat dit soort onkruid verdelgd moet worden!

Ze gaan ons nooit hebben, maar wij gaan hen finaal wel hebben!

Inch’allah!!