17-04-2011 om 21:38 geschreven door Wiske

Bloglezers, dit wordt mijn laatste bericht voor vandaag. Hoewel ik het eerder nog over een suffe dag had, is het toch nog goed geworden. Na de middag voelde ik me al een stuk beter en toen hebben we voor de eerste keer dit jaar weer buiten gegeten. Nu is de zon al weg, maar deze middag heeft ze toch goed geschenen. Ik kon er in een T-shirt bijzitten zonder kippenvel te krijgen. En ik heb het niet zo snel warm, dus het was echt goed! Daarna hebben we nog vanalle zomerspullen vanonder de rommel op zolder opgegraven, en onze schommelstoel staat er weer. Zo relaxed, als je in de zomer kan liggen wiegen in die zetel! Lang geleden, op vakantie in Italië, hadden we zo’n schommelstoel ontdekt en daarna zijn we er zelf eentje gaan kopen. Het ding gaat nog altijd mee blijkbaar. De tuinstoelen zaten wel echt aan het einde van hun leven, dus mama heeft er nieuwe besteld. Weer van die goedkope plastieken, want tuinmeubels kunnen haar niet veel schelen. Is er dan iets mis met een gezellige tuin misschien?? Maar oke, vooruit dan. Je kan de rugleuning gelukkig nog wel naar achter zetten om te zonnen.

De kussen die op de stoelen lagen, waren ook aan vernieuwing toe. Blijkbaar hebben ze hier echt wel een probleem met gezelligheid: ik wilde er wat minder saaie, met een vrolijk bloemenpatroon, maar de rest wilde dus wéeral van die saaie strepen. Ik ben dus echt de enige hier die waarde hecht aan esthetiek? Soms lijk ik toch echt in het verkeerde gezin geboren… Maar voor de rest, alles goed hoor. De paasplannen zijn ook al bekend: zaterdag naar moeke - geen zin in na al die ruzies, maar dat overleef ik wel -, zondag naar mijn tante en nonkel, veel beter. Dat zijn van die mensen die van luxe houden, maar ik heb er niets tegen hoor. Hun kelder is perfect voor party’s en je wordt er op alles voorzien voor een goede filmavond. Zo’n huis zou ik eigenlijk ook wel willen, misschien toch maar gewoon TEW gaan studeren en iets in de marketing gaan doen. Lijkt veel op te brengen.

Mijn zussen hebben nu mijn kamer bezet en zitten op hun eigen laptops de Sims 3 te spelen, als je dat spel kent. Ik ben niet zo voor computergames, maar met de Sims houd ik mij toch ook nog altijd wel eens graag bezig. Muziekje op en ook op de Sims dus, ik ben toch al met de computer bezig. Over een uur ofzo lekker eten (wij eten altijd zooveel te laat!) en dan later vanavond is het weer een aflevering van mijn favoriete reeks House. Weer maar één aflevering door dat stomme MLF-gedoe, maar ik ga er vanavond niet over klagen denk ik, mijn humeur is redelijk!

17-04-2011 om 21:22 geschreven door Wiske

Ik heb 3 vriendinnen die echt speciaal zijn, drie waarbij ik echt altijd terecht kan. Ik kan mij met hen amuseren, maar ook over serieuze dingen praten. Ik heb echt zoveel geluk dat ik hen heb, zonder hen zou ik mijn schooltijd al veel eerder opgegeven hebben. Er zijn wel een paar andere mensen waar ik goed mee overeenkom, maar alleen deze drie noem ik mijn echte vriendinnen! Ten eerste heb je Shoe, waar ik het al eerder over had. Shoe woont achter mij(!) en is echt een totaal ander type, maar toch denken wij over zoveel dingen hetzelfde en als we praten begrijpen we elkaar volkomen. Niemand lijkt meer op mij dan Shoe, ook al zou je dat op het eerste zicht helemaal niet zeggen. Shoe houdt best wel van over persoonlijke dingen praten, so do I. Ze raakt niet verveeld met mijn gezeur en zij mag mij ook tien keer hetzelfde vertellen zonder dat ik dat erg vind. Nog maar eens een bewijs dat het lot mij echt goed gezind is: hoe groot is de kans dat je gewoon toevallig vlak achter je ‘soulmate’ gaat wonen? Ik spring over de draad en sta in hun tuin. Shoe is echt helemaal geweldig, alleen moet ze leren haar gsm wat minder kwijt te spelen, haha. Maar ze is dus mijn beste vriendin, de persoon die ik momenteel het liefste heb. Ik herinner mij bijvoorbeeld toen ik te horen kreeg dat een andere vriendin van mij - nu zijn we jammer genoeg wat uit elkaar gegroeid - kanker had. Een van de ergste dingen die je als jongere te horen kunt krijgen. Iedereen wil je wel troosten, maar niemand weet goed hoe. Ze vermijden het ook liever. Shoe niet, die heeft mij toen enorm geholpen.

Mijn andere vriendinnen lijken misschien qua persoonlijkheid meer zoals mij dan Shoe, maar zijn het toch minder. Maar ik kan toch ook altijd bij hen terecht en ik weet dat ze nooit een slecht woord over mij zullen zeggen, en ik niet over hen. Het zijn ook echt gewoon heel goede vriendinnen. Op school zijn we altijd samen geweest. Toen ik in de laatste graad een andere richting koos, was ik eenzaam. Niet alleen omdat ik als enige die richting gekozen had, maar dus ook omdat ik hen minder zag. “En nu je alleen studeert, is dat niet gewoon hetzelfde dan?” vragen velen. Nee, ik zit liever alleen thuis en spreek af en toe eens af met mijn vriendinnen, dan dat ik alleen door de school dwaal. Eenzaam zijn op jezelf is veel minder erg dan eenzaam zijn op een school met 1800 mensen, als je je dat kan voorstellen. Maar natuurlijk mis ik het wel om samen met Shoe naar school te fietsen en daarna met mijn andere vriendinnen de schooldagen te overleven. En ik weet dat zij mij ook missen en dat dat allemaal mijn keuze geweest is. Maar soms moet je nu eenmaal eens alleen aan jezelf denken.

Nu is het vakantie en moet ik ze weer missen, want ze hebben alledrie de negatieve eigenschap nogal  vaak op reis te gaan, hah. Shoes ouders houden van luxueuze vakanties, bij Ap reizen ze de wereld rond en bij Assi hebben ze een tweede huisje in Frankrijk, waar ze in de vrije weken verblijven. Zo oneerlijk! Wij gaan alleen in de zomer één keer op reis; 6 personen waaronder dan nog eens een student op kot, dat maakt het leven dus duur.

P.S.: Ap en Assi zijn bijnamen die ik maar voorlopig zal gebruiken, ik heb ze ooit verzonnen maar heb hen nooit zo genoemd, haha.

17-04-2011 om 21:20 geschreven door Wiske

Hejo, schrijven voor mijn blog is ook al zo verslavend! Nu het vakantie is, oke, maar ik hoop dat ik over een week ook nog wat andere dingen kan doen… Ik had maar 7 maanden tijd om het 5de en 6de jaar tegelijk te studeren, nu nog maar 5,5. En ik heb nog maar 2 van de 12 boeken gelezen die ik in totaal moet uitkrijgen. Dat klinkt al alsof het nooit gaat lukken.

Ik wil er eigenlijk echt gewoon meteen door zijn, want ik wil de anderen, die er zo kritisch tegenover staan, alleen al laten zien dat ik het kan. En ik wil eigenlijk ook niet nog een jaar eenzaam thuis zitten. Maar met leren is het net zoals op mijn lijn letten: ik wil wel, maar kan het niet… Ik denk niet dat mij ouders kwaad zijn als ik er niet meteen geraak; da’s vrij normaal en ik moet niet per se voorstaan op leeftijd. Maar ze weten wel dat het dan niet ligt aan het feit dat ik het niet kan, maar aan het feit dat ik niet genoeg werk…

Eigenlijk zou ik best wat minder slim willen zijn. Ik denk soms té veel na en dat geeft mij alleen maar last. Het maakt dat ik het vaak moeilijk heb mij op sociaal vlak aan te passen, omdat ik nogal anders denk dan anderen. Ik ben, medisch gezegd, hoogbegaafd. Hoogbegaafdheid is niets om mee te ‘stoefen’, het is juist erg. Het geeft evenveel problemen als laagbegaafd zijn, alleen horen er gelukkig ook wat voordelen bij. Mensen die laagbegaafd zijn krijgen extra begeleiding, hoogbegaafden moeten hun plan maar trekken in deze wereld.

Veel hoogbegaafden zijn niet gelukkig, omdat de anderen te veel van ze verwachten. Ik heb dat gevoel ook; omdat ik slim ben, moet ik mijn verstand maximaal benutten en de hoogst mogelijke carrière opbouwen. Terwijl ik ook gewoon leuke dingen wil doen en ik ook tevreden zou zijn met wat minder. Maar dan geven ze je het gevoel dat dat verspilling is. Ze verwachten zoveel van je dat je ze alleen maar kan teleurstellen en je je dan ook teleurgesteld voelt tegenover jezelf. Vreselijk is dat.

En wat bij mij nog erger is: mijn broer en zussen hebben dyslexie. Ik ben de enige zonder leerproblemen, dus als zij hogere punten halen dan ik, wil dat zeggen dat ik gewoon lui ben. Zij werken hard en geraken er, dus waarom zou ik niet alles aankunnen? Echt waar, ik zou best wat dommer willen zijn. Kan je tenminste genieten van het leven en moet je niet kwaad zijn op jezelf. Want je weet dan dat je grenzen hebt. Mijn familie denkt dat er voor mijn verstand geen grenzen bestaan. Overdreven is het woord. Ze drijven over!! Natuurlijk kan ik ook niet alles vanzelf, kan ik ook niet toveren ofzo! Maar probeer ze dat maar eens duidelijk te maken…

17-04-2011 om 21:19 geschreven door Wiske

Hay, nu ik toch over obsessies bezig was, kreeg ik het idee eens iets over piercings te schrijven. Je ziet af en toe van die mensen die er helemaal vol mee staan; iemand die er maar ééntje heeft en het daarbij houd, komt volgens mij minder voor. Ik denk dat ik wel weet waarom: ze zijn gewoon verslavend! Bij mij begon het allemaal met gewone oorbellen, daar was ik al van kleins af voor aan het zagen. Die geven je op zich niet echt zin in meer, bijna alle meisjes hebben tegenwoordig wel een gaatje in elk oor. Maar in het tweede middelbaar hadden we het met vriendinnen over een tweede gaatje. Daar was ik simpelweg nog nooit opgekomen, daarom verlangde ik er ook niet naar. Maar toen we het er toch over hadden, leek het mij wel een leuk idee. Mijn ouders stonden het meteen toe, wat voor kwaad kan het ook. Ze zeiden wel eerlijk dat ze het zelf niet mooi vonden, maar wat boeit je dat als jongere? Toen mijn vader zei dat het zo ging beginnen, één extra gaatje, en dat binnenkort mijn oren vol zouden staan, moest ik ermee lachen. Nee, dat was ik niet van plan hoor…

Maar ik wist dus nog niet hoe verslavend het was! Ik was trots op mijn tweede gaatje, maar na een tijdje mindert dat en wil je al een nieuw hebben. Eerst had ik spijt dat ik er niet ineens aan beide kanten een tweede had laten schieten. Nu was dat ander oor zo…leeg? Volgens mij was ik ook wel wat beïnvloed door mijn grootste idool van toen, Mutya Buena. Die staat helemaal vol en ik vind dat zo’n speciaal en aangenaam mens. Een goeie zangeres met een eigen stijl, daar heb ik het dus wel voor.

Dit jaar was ik helemaal overtuigd: er moest en zou in dat andere oor ook iets komen.  Maar misschien eens iets anders dan gewoon een gaatje in mijn oorlel? Ik had er wat over opgezocht en was helemaal in de ban van de tragus: een oorbel in dat kleine stukje dichtbij je gezicht! Nog steeds een oorbel, maar toch wat specialer. 50€ heb ik er voor moeten neertellen, maar ik ben er blij mee! Dat heeft niet zomaar iedereen die ik ken, en ik lijk echt een drang te hebben om anders te doen. Vroeger was ik bang om uit te toon te vallen bij de rest en volgde ik dus mooi de moderegels, maar nu draag ik gewoon waar ik zin in heb en het kan mij niets schelen als ik er wat anders bijloop, ik vind het zelfs leuk als ik er meer aandacht door krijg. Dat is mijn doel, denk ik. Aandacht krijgen in combinatie met laten zien dat ik mijzelf durf zijn en dus niet met anderen ga meelopen omdat zij dat beter vinden. Zielig misschien, maar ik voel me sindsdien eigenlijk wel veel beter.

Maar nu ik mijn tragus heb, wil ik nóg meer piercings. Ik wil nog meer anders zijn, ik wil niet verdwijnen tussen de rest.La Roux heeft een helixpiercing en nu wil ik dat eigenlijk ook wel. Mijn oren mogen zo vol staan als ik zelf wil; mama zegt ook dat ik dat mag, omdat ik toch eerst nog naar de unief ga voor ik werk moet vinden. Ik kan er dus nog een paar jaar van genieten en dan kan ik ze gewoon uitlaten. Toch stom dat dat moet in onze samenleving, al die vooroordelen… Maarja. Nu vraag ik mij af of ze over andere soorten piercings hetzelfde denkt. Je oren vallen niet zo hard op, maar kan je van een gezichtspiercing ook zeggen; “Ik draag ze een paar jaar en later laat ik ze er gewoon uit?” Of blijf je dat eigenlijk altijd wel zien, die gaatjes? Is dat dan zo extreem? Pf… Natuurlijk ga ik er niet mijn werk later voor riskeren ofzo. Maar ik was dus aan het denken aan een anti-wenkbrauw zoals dat heet. Zo op de ronding van je wang, ik denk dat ik daar wel mee zou kunnen staan. Iemand van Idool had het - misschien niet het beste voorbeeld -, maar dat zag er toch ook een degelijk meisje uit, niet marginaal ofzo.

Pf, no way dat ik zo’n piercing ga mogen hoor. Ik ga wel eens proberen zagen, maar veel zal ik er niet van moeten verwachten. Als ik er nu van de eerste keer doorben met middenjury, dan verdien ik toch wel een dikke beloning, niet? Ik zal wel veeel harder moeten werken dan, vrees ik… Ach ja, we zien wel. Ben nog maar 16 jaar hè.

17-04-2011 om 21:15 geschreven door Wiske

Ik ben in ieder geval dus blij dat ik de cd van La Roux eerlijk gekocht heb, al was het wel via Amazon omdat dat goedkoper was. Tja, weinig geld hè. In mijn tijd van de ‘Sugababes-obsessie’ heb ik alle albums gewoon gedownload… Maar daar heb ik geen spijt van, want die wannabe’s die zich nu Sugababes noemen, trekken toch op niks meer. Er is geen enkel origineel lid meer over, en met de leden verdween ook de goede muziek blijkbaar. Waarom worden zoveel groepen té commercieel? De vorige Babes hebben nu wel een solocarrière, maar dat is ook helemaal niet hetzelfde meer.

La Roux heeft ook popmuziek, maar nog wel een eigen stijl. Geen bewerkte stemmen, geen gehaper, het bestaat gelukkig nog! Sorry als jullie dat wel goed vinden. Op een fuif ofzo kan ik dat ook nog wel leuk vinden hoor, maar om naar te luisteren op mijn iPod, nee danku. 4 GB is al zo weinig geheugen!

Het album La Roux is helemaal goed, alleen Armour Love vind ik iets minder. Sommigen vinden het heel mooi, ik vind het eerder wat saai. Mooi noem ik de nummers As If By Magic of Growing Pains. Die liedjes gaan over serieuze zaken, maar ze zijn toch allemaal nog vrolijk. De bekendste zijn Bulletproof en I’m Not Your Toy, ook geen slechte. Bulletproof is in akoestische versie heel mooi, heb ik gehoord op youtube. Zeker wel een aanrader om eens iets van op te zoeken!

17-04-2011 om 21:10 geschreven door Wiske

Ik ben er ondertussen wel vast van overtuigd dat ik hetero ben, maar van sommige mensen zou je toch biseksuele neigingen krijgen. Elly Jackson vind ik dus compleet sexy. Het is zo’n butchy type vrouw zoals ze dat noemen, wat minder girly en zo enkele mannelijke trekjes. Bijna iedereen denkt meteen dat ze lesbisch is, op concerten gooien meisjes zelfs hun bh’s op het podium. Toch erg voor Elly, want ze beweert zelf 100% hetero te zijn en ik geloof dat best!  Je moet mensen niet meteen beoordelen op het uiterlijk. Zo dom, al die clichébeelden. MLF, van dat programma krijg ik het, al is dat maar om te lachen. Als vrouw hoor je eigenlijk helemaal niet naar Man Liberation Front te kijken, maar goed… Als ze per se de dubbele afleveringen van House willen reduceren tot maar één uitzending per week, wil je wel eens zien wat er dan interessanter is, alleen al omdat je het stom vindt.

Maar La Roux vind ik dus echt een leuke stijl hebben en ik vind die HEET, ‘the best of both worlds’ volgens mij. Ze heeft alles wat een vrouw moet hebben, maar heeft toch ook iets mannelijk. Ik ben een fan. Natuurlijk ook omdat ik de liedjes heel goed vind, anders is fan niet het juiste woord. Een hoge, vrouwelijke stem, dat heeft Elly Jackson. Ik heb zelf ook een nogal hoge stem en ben daar niet tevreden mee, maar dankzij La Roux weet ik dat daar ook best iets mee te doen valt, het is maar hoe je het bekijkt. Bij Elly is het haar handelsmerk, haar succes.

Maar ben ik echt bi? Dat denk ik helemaal niet. Er is een groot verschil tussen je seksueel aangetrokken voelen of emotioneel. Ik ben nog nooit verliefd geweest op een meisje en zou er ook geen relatie mee willen. Ik vind vrouwen gewoon opwindend soms. En heb ergens gelezen dat dat gelukkig niet zo abnormaal is voor heterojongeren. Geef toe, wij zijn nu toch eenmaal mooier van lichaam? “Een vrouw in heuren blote, da is een monument. Ma ne vent in zene pure is en bleft nen blote vent.” Die was van Katastroof zeker? La Roux heeft momenteel een plaats op mijn bureauachtergrond. Leve de obsessie, haha.

17-04-2011 om 20:13 geschreven door Wiske

Vanaf vandaag ben ik van plan om alles op mijn blog te plaatsen. Ik ga serieus zagen bij mijn broer. Examen Anatomie of niet, heel even internet mag toch wel?

Wat voor dag is het vandaag? Een echte sufdag eerlijk gezegd. In de vakantie om half 7 wakker worden is NIET grappig. Zeker niet als je vergaat van de pijn en bijna niet bij de pijnstillers geraakt. Ik word niet snel ziek, maar de laatste drie dagen ben ik echt niet om aan te spreken, en waarom? De tijd van de maand! Dit is echt het ergste dat ik dit jaar al gehad heb, niet normaal. Ik moet dringend terug een pil hebben. Maar ik heb slechte ervaringen met de pil. In het 6de leerjaar begon deze pest al voor mij en ik had er toen al erge last van, kon soms zelfs niet naar school. In het begin is dat wel vaker dat je onregelmatige en nogal lastige regels hebt, maar na 4 jaar zou dat toch in orde moeten zijn, niet? Nee dus in mijn geval.

Een jaar of iets langer geleden is mama met mij naar een gynaecoloog gegaan voor de pil. Ze kregen nog net geen ruzie over de baarmoederhalskanker-inentingen. Mama had gelezen dat die alleen werkten voor seksueel overdraagbare vormen van de ziekte en dat het nog niet zeker was of de spuiten langer dan 6 jaar werkten. Ik was en ben nog altijd niet seksueel actief zoals ze zeggen, dus waarom zou ik dat als veertienjarige nodig hebben? Mijn moeder wilde nog even wachten dus, terwijl die gynaecoloog ons bijna dwong het meteen te doen. Wat mankeerde die zeg. Oke, die inentingen kunnen misschien geen kwaad, maar je kan er toch niemand toe verplichten. En mij dan nog niet eens een goede pil voorschrijven. Want wat er gebeurde, is dat mijn regels wel onder controle waren en veeel minder pijnlijk, maar ik moest er blijkbaar wel een kaal hoofd voor over hebben. Ik verloor haren bij de vleet. Constant moest ik ze van de schoolbanken vegen, waar ik toen nog dagelijks aan zat. Douchen en haar kammen was ronduit eng. Ik mocht mijn haar niet aanraken of ik had hele plukken vast. De afvoer was voortdurend verstropt, een douche die overloopt vind niemand leuk. Het hele gezin had er dus al last van, haha.

Ik ben dus gestopt en het ging daarna eigenlijk wel. Maar nu wordt het weer hoe langer hoe erger! De eerste drie dagen moet ik mij dubbel beveiligen met tampons én maandverband, anders kan ik mijn bloedverlies gewoon niet bijhouden. En als het niet enorm pijn doet in mijn buik, rug of benen, word ik er dus helemaal suf van. Als iemand een veilige pil weet, laat het mij dus zeker weten…!

17-04-2011 om 20:10 geschreven door Wiske

Je zou denken dat ik nu wel genoeg meegemaakt had, maar dat was dus niet zo. Gelukkig was het daarna alleen maar grappig! Oke, er was misschien ook een beetje schuldgevoel, want ik heb iets gestolen. MAAR…niet expres! Mijn ouders waren er bij en ik heb dus echt onbewust iets meegepikt. Het kan, echt waar, bij mij gebeurt het alleen nogal veel, maar ik heb echt echt nooit bewust iets gestolen. Oke, leugenaar. Als kind heb ik heel wat gestolen. Snoep in de winkel en knikkers en andere soorten van die ragespullen van klasgenootjes. Ik was eigenlijk echt een slecht kind, ik deed nog andere dingen dan alleen stelen, maar dat vertel ik ook nu niet allemaal. Mijn kinderjaren kunnen mij toch wel vergeven worden, niet? Nu heb ik geen kleptomanische neigingen meer en ik ben geen pestkind meer, ik heb mijn leven echt gebeterd. Door zelf gepest te worden en dingen te verliezen, maar goed.

Deze keer betrof mijn gestolen buit pumpclips, al van gehoord? Bij de Veritas kan je zo’n clips kopen om op effen pumps te dragen, zodat ze toch minder saai zijn of hoe je het wilt noemen. Mijn droomschoenen heb ik uiteindelijk toch niet gekregen, omdat mama ze te duur vond om één keer te dragen, dat ik daarna nog vaak op zo’n hakken ging lopen betwijfelde ze. Maar nu we toch weer in de shopping waren om mijn tas te zoeken, konden we evengoed nog een dag naar schoenen gaan zien. Dat mijn moeder dat nog zag zitten, wauw. Maar ze had gewoon enorm medelijden met mij denk ik. In ieder geval legde ik mij eisen dit keer een stuk minder hoog; het mocht een centimeter lager zijn en uiteindelijk moest het ook niets heel speciaal zijn, met effen pumps was ik ook al tevreden. Ik vond een zwart paar dat heel goed zat en die van de winkel kon mij overtuigen met het idee van pumpclips.

Ik ging de clips kopen, ondertussen gingen mijn ouders naar andere winkels om ook eindelijk voor zichzelf eens iets te vinden (wat zijn wij toch egoïstische kinderen). Toen ik hen terug tegenkwam met mijn nepdiamanten feestclips, moesten ze lachen. “Goed, maar misschien had je toch iets moeten kopen waar je op andere dagen ook mee kan rondlopen?” Pumpclips zijn niet duur! Oke, ik had natuurlijk weer de duurste gekozen - ik vind de duurste spullen jammer genoeg altijd het mooiste - maar er zijn ook strikjes enzo en die kosten maar 5€. Ik ging met mijn ouders terug naar de Veritas en we begonnen vanalle clips te vergelijken. Uiteindelijk toch gewoon zwarte strikjes gekozen, maar weer een hele rommel gemaakt. “Die diamanten die op de grond liggen, zijn dat die van jou of zijn die van de winkel?” Oeps, dat waren die van mij, terug in mijn tas stoppen dus.

De rest spreekt vanzelf zeker? Het waren blijkbaar toch niet de mijne. Nu moet het lukken dat ik die clips meteen kapot maakte - ook weer iets voor mij - en mijn ouders vonden dat ik ze moest gaan wisselen. Bij het zoeken van het kassaticket kreeg ik dus een verrassing: ik had al een nieuw paar! Huh? Hoe kan dat? Oeps, gestolen dus!

Besluit: winkelalarmen zijn brol. Iedereen weet dat ze bij het minste afgaan, maar als je echt eens iets pikt gebeurt er niks. Gelukkig maar, want er is zo ook eens een bikinistuk van de H&M aan mijn tas blijven hangen, hoe ik zoiets kon doen weet ik niet, maar als het alarm afgegaan zou zijn, had ik het dik zitten. Aan je tas blijven hangen? Jaja, dat zal wel. Nochtans is het echt waar, jammer dat ik er geen broekje bijhad, haha. Het was trouwens niet eens mijn maat dus ik heb het in een andere winkel subtiel in het paskotje laten liggen. Shoe had hem wel kunnen aandoen, die vond het dus stom van mij. “Ik had daar nog wel een goede zwemshort voor kunnen vinden zé!” Sorry!

17-04-2011 om 20:09 geschreven door Wiske

Mijn ouders bleven er maar op doorhameren dat ik mij moest voorbereiden op het ergste, dat die tas ongetwijfeld voorgoed gestolen zou zijn. We zouden de volgende dag wel terug naar al die winkels gaan, maar er was een kans van nog geen 1/10 dat ik mijn spullen ooit zou terugvinden. Ik geloofde hen niet, omdat ik het niet wilde geloven en omdat ik naïef ben en mij niet kan voorstellen dat zoveel mensen zo slecht zijn om gewoon tassen van iemand mee te pikken. Ik bleef gewoon maar hopen. Niet dat ik er dan echt gerust op was hoor, ik heb geblèten zoals ik in geen jaren nog gedaan heb. ’s Nachts had ik geen oog dichtgedaan van frustratie en ook van zenuwen voor de volgende dag.

Beste bloggers, ik ben niet gelovig in de zin dat ik mij bij één of andere godsdienst aansluit ofzo. Maar er moet iets zijn, misschien is het gewoon het lot, misschien iets anders, maar er is iets dat mij ALTIJD geluk geeft, wat er ook gebeurt. Ik denk altijd dat het wel goedkomt, omdat dat nu eenmaal altijd zo is bij mij! Ik word er echt compleet bijgelovig van, het gaat van kleine dingen tot iets groot, zoals nu met mijn tas. Je raadt het al: teruggevonden!

In de winkel waar ik mijn tas had laten liggen, hadden ze hem nog maar pas opgemerkt. Hij lag helemaal vooraan bij de schoenrekken, dus helemaal perfect voor tassendieven. Toch is hij dus uiteindelijk terug bij mij beland, weer geweldig geblèten zeg, zo genânt. Maar alle zorgen waren op slag weg, dat is zo’n opluchtend gevoel. Over dat geween schaamde ik me eigenlijk toch niet zo hard, alleen over de vuile sokken en zakdoeken die in mijn tas zaten, haha: die van de winkel moet nogal wat gedacht hebben toen ze naar mijn pas wilde zoeken… O ja, ik heb uiteindelijk toch nieuwe schoenen gekregen. Een volledig happy-end dus!

Ik heb dit meegemaakt met een reden volgens mij. Ik heb een heel stuk meer verantwoordelijkheid nu. Al doende leert men, dat spreekwoord klopt helemaal! Toch is het niet helemaal eerlijk, mijn broer is zijn rugzak zo eens kwijtgeraakt en heeft zijn spullen nooit teruggezien. Mijn broer is een halve Jezus bij manier van spreken en ik ben echt niet altijd even goed. Waarom heb ik dan toch altijd geluk?

17-04-2011 om 20:09 geschreven door Wiske

Het draaide weer uit op frustraties, want ik heb echt de meest lastige voeten ooit! Maat 40,5: schoenwinkels werken zelden met halve maten en de maximummaat voor vrouwen is meestal 40. De mooiste schoenen knelden net iets te hard of ze slefferden juist iets te veel uit. Bovendien heb ik brede voeten, probeer daar maar eens een elegante pump mee te dragen. En waar ik al helemaal niet tegen kan, is dat mijn tenen vaak voor een deel zichtbaar zijn omdat ze te lang zijn om volledig in de tip te verdwijnen.

Weer een ramp dus en algauw werd het later en later en zouden de winkels sluiten. Mijn moeder begon al te spreken over “zouden jouw witte ballerina’s niet onder je nieuw kleed passen…?” No way dat ik met oude schoenen op dat feest zou verschijnen, drama! Heel koppig heb ik dus geëist dat we nog snel enkele winkels zouden aflopen. Ik kan soms ook een enorme doorzetter zijn, dus zere voeten of niet, iedereen moest meezoeken naar schoenen voor mij.

Aan een stresstempo schoenen aan, schoenen uit; en weer naar de volgende winkel. Wat gebeurt er dan met al die tassen die je meesleurt? O ja, die gooi je maar even aan de kant want je moet en zal schoenen hebben. En voor je het weet is je handtas weg en weet je niet in welke van die 10 winkels je hem achtergelaten kan hebben. En de winkels sloten allemaal dus je kan er niet meer naar gaan vragen. Je moeder verzekert je dat die tas gestolen zal zijn, wat wil je anders in een shopping. Alles zat er in. Echt al het geld, al je passen en abonnementen, je gsm, al je shmink (waarom neem je die toch altijd mee??) en nog veel erger: die iPod die onvervangbaar is, die vierkante Nano - nu niet meer te koop -, een ander model wil je niet hebben. Een kind kan je ook niet gewoon een nieuwe teddybeer geven als zijn favoriete weg is. De emotionele waarde van iets kan nog veel groter zijn dan de materiële waarde.

Tragisch, een dramatisch woord dat mij toen wel gepast leek. Wat nog tragischer kan zijn dan al je kostbare spullen kwijtraken? Ik had mijn droomschoenen gevonden. Ik kreeg ze niet omdat het geld nodig ging zijn voor een nieuwe gsm enzo. De oorzaak van de ramp was dus zelfs voor niets geweest.

17-04-2011 om 20:08 geschreven door Wiske

Nog iets belangrijk in mijn leven heb ik geleerd toen ik vorige week ging shoppen. Mijn grootmoeder aan moeders kant had ik al een half jaar niet meer gezien door ruzie in de familie. Daar zal je ook later wel wat meer over te lezen krijgen, maar het gaat er dus om dat ze na een half jaar toch nog eens langskwam. Dat kwam heel goed uit voor ons, want ondertussen waren alle feestdagen gepasseerd en bij mij ook mijn verjaardag. Moeke is mijn meter en ik wil niet grof zijn, ’t is gewoon niet eerlijk anders, ondertussen was ze mij toch heel wat geld verschuldigd. 10€ zakgeld per maand, dat is alles wat ik krijg. En ik doe geen bijkomende job want ik ben veel te lui. Oke, ik ga echt nog wel iets serieus zoeken hoor binnenkort, ik weet dat ik net als iedereen zal moeten werken om meer geld te krijgen. Maar voorlopig gebruik ik mijn geld toch alleen maar om te gaan shoppen, dus noodzakelijk is het niet. Als ik iets echt nodig heb, betalen mijn ouders het trouwens toch sowieso. Een bankrekening? Dat bestaat niet bij mij. Wat in mijn portefeuille zit is alles wat ik heb, meestal is dat maar iets van een 20€ ofzo. Misschien lijkt het dat ik echt niet met geld kan omgaan, maar dat is echt niet zo. Ik heb gewoon nooit een spaarrekening gehad en ik krijg echt niet zo veel. Ik kan juist heel goed met geld overweg als je ziet hoe ik er toch altijd in slaag toe te komen met die 10 per maand. Maar dus, moeke kwam langs en dat bracht mij 100€ op. Wel, ze kan mij  niet terugwinnen met geld, daarvoor heeft ze teveel misdaan, maar ik was er wel heel blij mee. Ik dacht, tijd om eens goed te gaan shoppen! Dat klinkt ook niet erg spaarzaam, ik weet het, maar het was lang geleden dat ik mij nog eens goed kon laten gaan in de shopping. Alles was er om het een geweldige dag te laten zijn, maar het draaide uit op een ramp…

Het volgende weekend was het oma’s grote feest voor haar 85ste verjaardag. Oma is mijn grootmoeder aan vaders kant natuurlijk. 85 is oud, maar ze is nog redelijk goed voor haar leeftijd en ze ziet er ook nog helemaal niet zo oud uit. Haar kleding is kleurrijk en niet zo van “nu stop ik mij weg in bommakleding omdat ik nu eenmaal oud ben…”, maar toch gepast voor haar leeftijd. Ze is een schat, mijn oma, en we kunnen over vanalles praten, zelf over jongerenzaken, ze is niet saai of ouderwets ofzo. Maar voor ik weer teveel afwijk, we gingen dus shoppen om mooie feestkleding te kopen. Mijn moeder, mijn zussen en ik. Mama had mij beloofd dat ik eindelijk toch eens échte hakken mocht dragen, dat liet ik mij geen twee keer zeggen. Niet dat ik zo braaf ben, maar mijn moeder is een volhouder op dat vlak, als ze tegen iets nee zegt moet je niet durven het te kopen. Maar nu kreeg ik dus een ja en ik ging op zoek.

17-04-2011 om 20:07 geschreven door Wiske

Ik hou enorm van muziek. Muziek geeft mij echt een zalig gevoel. Iets wat waarschijnlijk niet iedereen heeft, maar muziek kan mij echt kippenvel of adrenalinestoten geven. Bijna elke avond luister ik naar mijn iPod, mijn grootste schat. Het ene voorwerp dat ik zou meenemen naar een onbewoond eiland zoals ze zeggen. Ik slaap er vaak te weinig door en dan ben ik ’s ochtends kwaad op mezelf, maar ik kan het toch niet laten. Het is mijn moment dat ik even aan niets anders moet denken, want denken doe ik echt te veel soms.

Zelf muziek spelen doe ik ook graag, ondanks de stress en frustraties die ik er soms door heb. Ik speel saxofoon solo, in een fanfare en in het samenspel van de muziekschool. Maar dat laatste stelt niet veel voor. We zijn maar met 8, als we er al allemaal zijn. In totaal heb ik per week een half uur les, een uur samenspel, een uur repetitie met de jeugd van de fanfare en dan vrijdag 3 uur grote repetitie met de hele fanfare. Meer dan 5 uur per week is dat dus al, en dan is thuis oefenen er nog niet bijgerekend! Muziekschool is mijn variant van de gewone school geworden, want daar ga ik niet meer naartoe, ik doe middenjury. Dat verhaal krijg je nog wel eens.

Verder houd ik van zingen, ook al vind ik dat ik het niet geweldig kan en durf ik het ook niet voor iedereen. Eigenlijk alleen voor mijn jongere zussen, omdat die toch altijd naar mij opkijken, haha. En dan houd ik nog van slapen, vakantie, lekker niets doen. Een heeel lui type ben ik. Films en andere dingen op tv kunnen je ook echt een goed gevoel geven. De zomer is geweldig, voor mij mag het altijd altijd altijd 30 graden zijn. Eten, daar houd ik van en tegelijk haat ik het. En ik hou van mijn vriendinnen, ook al heb ik er niet veel, degene die ik heb zijn echt fantastisch. Daar heb ik ook weer zoveel geluk mee. Wat zit ik eigenlijk te klagen altijd. O ja, natuurlijk schrijf ik ook graag, anders zou ik ook niet met een blog begonnen zijn. Voilà.

17-04-2011 om 20:07 geschreven door Wiske

Tja, een algemene uitleg lijkt dus toch wel onvermijdelijk, maar hier is dan eindelijk het verhaal.

10.55 – Ik ben ondanks de pillen toch gestresseerd omdat ik blijkbaar toch wat te weinig tijd voorzien had om mij klaar te maken. Ik had het moeten weten, want het lukt mij nooit om op een kwartier te douchen, om één of andere reden wordt dat toch altijd een half uur. Iets voor 11 moest ik er zijn, het is exact 7 minuten rijden. Mijn moeder brengt mij snel, ik word nog net niet gek. Als er iets is waar ik pas écht zenuwachtig van word, is het te laat komen. Voortmaken zit echt niet in mijn aard, dus dat wringt vaak tegen.

11.03 – Ik storm het zaaltje binnen en merkt dat ik mij weeral eens voor niets opgejaagd heb. Dat gaat ook vaak zo. Met zo’n dingen heb ik toch altijd weer geluk. Onze leerkracht had het publiek al gewaarschuwd dat het iets later kon worden, de begeleidende pianist moest van ver komen. Oké, oef. Mijn medesaxofonisten zijn er al en Shoe komt ook binnen. Zij moet vandaag niet spelen maar komt wel speciaal voor mij kijken. Sorry als je Shoe een belachelijke schuilnaam vind, maar op dat vlak heb ik niet veel inspiratie en Shoe is gewoon mijn allerbeste vriendin en we noemen elkaar om te lachen wel eens sjoe, daarbuiten houdt ze enorm van schoenen (jaloers op hoe veel ze er heeft!) en geilt ze enorm op RJS van Get Off My Shoes, een plaatselijk bandje waar inderdaad de moooiste student uit de kempen in speelt! Dus ik noem haar hier gewoon Shoe.

11.30 – Om elf uur zou het concert beginnen en na een half uur is die pianist er nog altijd niet, dat begint goed. Beter gezegd, het kan dus niet beginnen, maar één jonger kind speelt iets met cd-begeleiding, dus die kan haar stukje al laten horen aan het publiek dat zich ondertussen kapot verveelt. De cd van het kind blijft in de helft steken en begint opnieuw. Het meisje speelt gewoon mee alles opnieuw, ocharme. Dan blijft de cd nog eens steken en speelt ze maar door zonder begeleiding. Dat voorspelt al niet veel goeds, je zult zien.

11.40 – Onze pianist is er eindelijk, maar als hij met onze leerkracht spreekt, ziet die er niet erg gelukkig uit. Wat is er aan de hand? Ongeloofelijk, maar die jongeman heeft dus geen enkele papieren bij!! Heel het concert lijkt in duigen te vallen en de helft van het zaaltje krijgt zowat een inzinking, inclusief ik. We moeten dus zonder begeleiding optreden, maar dat is niet makkelijk en het klinkt ook nogal vreemd, als je een stuk hebt dat speciaal geschreven is om begeleid te worden.

Als voorlaatste moet ik; en ik weet niet of het de pillen zijn maar ik ben plots toch redelijk rustig als ik vooraan sta. Ik negeer de zaal en speel mijn stuk en het is beter dan alles wat ik dit jaar gedaan heb. Ookal is het moeilijk en vreemd zonder begeleiding, ik doe er gewoon mijn eigen ding mee en het is zalig. Iedereen vond het goed en zelfs de jaloerse ouders van Y. zijn dat tegen mij komen zeggen (dat zijn nogal mensen hoor).

Achteraf in de les zei mijn leerkracht dat het geweldig was en dat ik echt veel vooruitgang maakte dit jaar. Meent die dat?? Voor mij lijkt dit het meest frustrerende jaar ooit op muziekvlak. Maar mijn leerkracht zegt zo’n dingen alleen als ze écht waar zijn, ik ken haar goed genoeg. Sindsdien ben ik veel gelukkiger met mijn saxofoon, speel ik liever, ben ik minder zenuwachtig. Want ik weet nu dat ik het toch helemaal niet zo slecht doe.

17-04-2011 om 20:06 geschreven door Wiske

Nu hebben we wel genoeg algemeen gedoe gehad, vanaf nu worden het alleen nog verhalen van wat ik meemaak en wat ik daarbij denk en voel, echt waar.

Toen ik mijn blog opstartte, vond ik dat ik al zeker het verhaal van een concert vorige maand er moest opzetten. Simpelweg omdat dat iets veranderd heeft in mijn dagelijkse leven. Alles wat mij verandert ga ik hier op mijn blog zetten.

Je moet weten dat ik saxofoon speel en dat ik daar -surprise- ook niet meer tevreden over was. Thuis gaat alles vanzelf en krijg ik geweldige klanken uit mijn instrument, sorry voor de onbescheidenheid. Op een persoonlijke blog is dat wel toegestaan hé? In ieder geval is het probleem dat als ik voor anderen speel, het altijd veel minder goed is. Dan denk ik veel te veel na. Over wat? Over het feit dat ik echt mijn best moet doen zodat ik niet slechter presteer dan ik eigenlijk kan, want ik wil mezelf niet weer teleurstellen en ik wil dat anderen zien dat ik iets goed kan en… Voilà, dan ben je niet meer geconcentreerd en mislukt het sowieso toch. Frustrerend!

Maar het leerlingenconcert vorige maand was dus een verandering. Maar een stom, onbelangrijk concertje van de muziekschool, waar alleen ouders van leerlingen naar komen kijken, maar toch, ik was kapot van de zenuwen. Ik heb het bestaan van bètablokkers ontdekt en overweeg zelfs om zo’n pillen te gebruiken, maar je hebt er een voorschrift voor nodig en dat heb ik niet. Met mijn onbenullig probleempje kon ik ook niet bij de dokter gaan zeuren vond ik, dus ben ik een kleine week op het voorhand maar wat natuurlijke supplementen gaan gebruiken. Sedinal, heb ik in mijn zoektocht door de medicijnkast gevonden. Ik heb ontdekt dat we ook wel redelijk wat zware pillen hebben tegen stress en slaapproblemen, ik schrok er eerlijk gezegd van. Mijn moeder slaapt slecht ja, maar wat was dat allemaal. Zoiets durfde ik in elk geval niet nemen.

17-04-2011 om 20:05 geschreven door Wiske

Voor wie nu nieuwsgierig is naar wat voor problemen ik allemaal heb, hier kom je het te weten. Mensen houden van sensatie hé? Problemen vinden we altijd interessanter dan de positieve dingen. Je hoeft het niet te ontkennen, want ik ben ook zo en volgens mij zit dat gewoon in onze aard.

Maar ik heb jullie genoeg aan het lijntje gehouden, hier een lijst met de 2 voornaamste problemen waar ik op het moment mee zit. Ik maak trouwens graag lijstjes om één of andere reden, dat zal je ook wel merken.

1.       Ik ben veeel te verlegen en ik weet niet waarom. Dat is nog een reden waarom ik nog altijd tegen onze verhuis ben. Vroeger was ik helemaal anders, zelfs iets te spontaan. Ik was een vreemd kind, maar werd wel gewaardeerd dus wat kon het me schelen. Vanaf het moment dat ik in een nieuwe school kwam, met een heel ander soort mensen, merkte ik pas echt dat ik anders was. Het begon met pesten en sindsdien was ik dichtgeklapt en was het gevolg dat ze mij overal maar links lieten liggen. Praat, dan zien ze je. Maar ik ben veel te bang om negatief gezien te worden en bij alles wat ik zeg voel ik mezelf stom. Dan heb ik een rare stem en een raar gezicht en wil ik misschien toch liever niet gezien worden. Ik dacht dat het met de jaren wel ging beteren, maar op mijn 16de ga ik nog altijd liever niet alleen naar de winkel. Of ik lig nog liever dagen ziek in mijn bed om de situatie met de wachtzaal van de dokter te vermijden.

2.       Ik vind mijzelf niet mooi maar kan er niets aan veranderen. Mijn haar is van het meest lastige type ooit en geen enkele kapper lijkt er iets fatsoenlijk van te kunnen maken. Veel mensen denken waarschijnlijk dat ik mijn haar nooit kam, maar echt waar ik heb al vanalles geprobeerd. Verder vind ik mijzelf te dik, maar eigenlijk had het nog veel erger moeten zijn. Ik ben niet écht dik en dat is een wonder, want ik denk bijna continu aan eten en zodra ik alleen ben, duik ik in de snoepkast. Dan ga ik mijzelf zo haten en zeg ik dat mijn dieet onmiddellijk start, maar daar komt niks van. Waarom heb ik totaal géén wilskracht op dat vlak? Dat is een gave die ik mis blijkbaar. Mijn grootste zorg: dikke billen en een dik rechterbeen. Echt waar, mijn linker is perfect en mijn rechter heeft een omtrek van meer dan 2 cm(!) dikker. Ik weet nog altijd niet waarom ik zo’n gespierde rechterkuit heb, want ik haat sporten, wat alles alleen maar erger maakt. Wat ik aan mezelf zou veranderen? Buiten mooi haar, een kleiner achterwerk en gelijke benen (allebei zoals mijn linker, wat natuurlijk het moeilijkst haalbaar is…); een kleinere neus, grotere ogen, een mond waarmee ik mijn tanden bloot kan lachen (dat gààt echt gewoon niet bij mij! Als ik mijn tanden op elkaar zet, krijg ik mijn mond totaal niet open, hoe raar dat ook klinkt.) en gelijke oren en kortere tenen die niet altijd ofwel paars ofwel rood zien.

Nogal een lijst hé. Nooit haalbaar volgens mij…

17-04-2011 om 20:05 geschreven door Wiske

Hallo daar, ik ga voorlopig maar door met typen in Word, binnenkort zal mijn blog dan wel in één sprong van 0 naar een hele pagina gaan… Zoals ik al zei, welkom aan echte lezers.

Mijn inleiding heeft eigenlijk niet veel over de bedoeling van mijn blog verteld, wat volgens mij eigenlijk wel verwacht wordt van een inleiding, niet? Wel, dan vertel ik het jullie nu. Verwacht hier geen ongelooflijk speciaal geval, want zoals velen heb ik gekozen voor een dagboek-blog, en komt er dus voornamelijk geklaag over mijn 16-jarige leven. Heeft niet elke 16-jarige wat problemen? Ik heb er een hele hoop in elk geval. Ik weet dat er niets echt ernstig is, maar er zijn toch een heel aantal kleine dingen waar ik niet tevreden over ben.

Mijn ergste puberjaren heb ik gelukkig al overleefd. Ik was van het moeilijker type, zelfmoordneigingen enzo, klinkt dat extreem of zijn er zo veel pubers? Ik heb eerlijk waar geen idee of dat normaal was, maar nu wil ik leven hoor. Nog altijd niet tevreden met mijzelf, maar ik voel nu dat ik graag leef, no matter what. Ik hoop dat het zo blijft.

17-04-2011 om 20:04 geschreven door Wiske

Hey iedereen, toch wel typisch hé? Je maakt een blog aan en het volgende dat er gebeurt is dat je er dagenlang niets op kan schrijven wegens internetproblemen…

Eigenlijk zijn er twee problemen:

1.       Draadloos internet werkt ongeveer overal (hoewel nogal zwak) behàlve in mijn eigen kamer!

2.       Het kabelnetwerk werkt af en toe wel eens, maar we hebben maar één aansluiting voor mijn en ik, en meneer krijgt voorrang. Mijn lieve broer is de trots van de familie, studeert geneeskunde en heeft binnenkort examens, die waarschijnlijk wel weer goed zullen zijn. Zucht, ik ben een heel ander type, maar zou het minstens even goed moeten doen. Ik leg dat later nog wel eens uit…

Internetproblemen zijn hier niet nieuw hoor, ik zou er eerlijk gezegd eerder van opkijken als het internet hier eens wél werkt. Ligt aan het feit dat wij in een afgelegen boerengat wonen zeker… Acht jaar wonen we hier al, maar mijn broer en ik zeggen nog steeds dat we later weer in de stad gaan wonen. Daar zijn we geboren en daar speelde onze jeugd zich af. Hoe verschillend het daar is, niet alleen van omgeving maar ook van mentaliteit, dat kun je pas weten als je zo’n verhuizing meegemaakt hebt. Van een stadsgemeente naar een dorpje waar onze oude vrienden nog nooit van gehoord hadden. Wij ook niet trouwens.

Wij herinneren ons het verhaal altijd als: we reden verkeerd, kwamen in een doolhof terecht en vonden zo toevallig de perfecte bouwgrond. Een doolhof is het nog steeds, in het begin vonden we zelfs ons eigen huis niet meer terug, haha. En reken niet op je gps, want daarin bestaat onze straat niet eens!

17-04-2011 om 20:03 geschreven door Wiske