Dus, het was ruzie met Shoe… Over iets heel stom uiteindelijk hoor. Maar dat maakt het niet per se minder erg natuurlijk. Het is gewoon, ze heeft zo’n aantal fuifvriendinnen met wie ze graag van de ene party naar de andere gaat. Ze is de laatste tijd echt aan het proberen op alle populairste fuiven in de buurt aanwezig te zijn, wat haar op sociaal vlak wel wat succes geeft eigenlijk. Ze weet als eerste alle roddels en nieuwtjes en haar fuifgedrag maakt blijkbaar ook wel wat indruk op de jongens. Eigenlijk ben ik gewoon jaloers, om te beginnen. Ik ben zelf zo niet, maar zou het wel willen! Een fuif op zich vind ik persoonlijk niet zoo geweldig, meestal vind ik de leukste momenten als we ons even van de grote massa verwijderen en ergens wat gaan praten en lachen over vanalle privézaken, die er misschien door dat beetje drank wel wat vlotter uitkomen… Haha. Maar van 22 to bijna 3u ofzo dansen, dat vind ik veeel te lang… Sorry hoor als ik nu als een saaie seut overkom, ik kan er ook niets aan doen.

In ieder geval ben ik het hier weer aan het rekken dat het niet meer schoon is, nogmaals sorry! Het komt er dus gewoon op neer dat Shoe wéet dat ik niet zo’n fuifbeest ben als haar en dat ze andere vriendinnen heeft die dat wél zijn en dat ze op den duur mij dus niet meer meevraagt, maar haar feestbuddies wel.

Nu voor zaterdag, vraagt ze mij ineens wel nog eens mee uit. Ik blij, want het is nu echt al wel een hele tijd geleden, dan mag het toch nog wel eens; ondanks mij lage fuifbeest-gehalte! Maar hoe Shoe dat toen zei, vond ik het meteen minder leuk. Zoiets als: De rest van mijn vriendinnen kunnen/mogen niet en dan moet gij toch mee, want anders ben ik zo maar alleen met de jongens, zo geen enkel meisje… En Ap kon ze toch moeilijk meevragen, want die komt echt wel niet op fuiven dus ja, ik moest écht wel mee gewoon. En oh ja, ze had de kaarten al op het voorhand gekocht, 10€, want een jongen die ze wel ziet zitten verkocht die. Dus eigenlijk had ik geen keuze of ze was dat bedrag (mijn zakgeld per maand!!) kwijt.

Zeg eens; vinden jullie het raar dat ik mij zo maar tweede keus voel? Zo van, als de rest niet meekan, ja dan moet ze mij wel vragen. Altijd plezier met anderen, maar als het erop aankomt heeft ze niemand en staat ze wel snel bij mij… Als ze nu gewoon gezegd had dat ze me nog eens meevroeg omdat we ons samen uiteindelijk toch ook nooit vervelen. Dan was ik wel enthousiast geweest. Die vergelijking met Ap ging er trouwens helemaal over…

Ik denk wel dat ik veel te goed voor haar ben hoor, ik heb het wel eens goed gezegd en we hebben gediscussieerd, maar nu ga ik toch mee zaterdag. Mijn zakgeld voor heel de maand weg, voor een fuif die waarschijnlijk niet zoveel beter wordt dan een andere. Maar goed dat M. nog wel meegaat eigenlijk. M. is een hele goede vriend van Shoe en hij is ook wel ‘een geval apart’ zoals ze zeggen, maar op zo’n gelegenheden is dat nog best wel leuk. Gelukkig!

Toch, alles bij elkaar; soms ben ik bang dat de tijd van beste vriendinnen voorbij gaat, dat we hoe langer hoe meer ‘uit elkaar groeien’, om die cliché-uitdrukking maar eens te gebruiken...

26-05-2011 om 22:25 geschreven door Wiske

God God, het gaat ineens van de ene week op de andere precies zo slécht met en tussen alles en idereen! Ik word daar zooo depri van.

Deze week:

1)      De moeder van Assi belt met die van mij omdat het niet meer goed gaat op school. Assi wil daar weg, heeft nooit van school gehouden maar nu zonder mij ziet ze het helemaal niet meer zitten… Misschien gaat ze veranderen, naar de school van mijn zussen. Vandaar dat onze moeders eens een gesprek hadden. Het is nog maar één jaar, maar als het echt niet gaat, gaat het niet zoals ze zeggen. Heel even wou ik dat ik toch nog op school gebleven was en voor mijn laatste jaar gewoon samen met Assi naar ergens anders. Ook al moet dat misschien niet, ik voel mij er toch wat schuldig over hoor! Wij hebben elkaar gewoon nodig. Ik heb Assi zo graag en ik hoop echt dat wij beiden geraken waar we willen later. Er is voor mij niemand die dat meer verdient dan zij! Want eerlijk gezegd, het is daar wat op school. Echt ongeveer àlle leerkrachten kraken haar volledig af… Klinkt alsof Assi een lastige en domme leerling is, maar dat is dus totààl niet zo. Dat is nu gewoon de mentaliteit van onze school: wie niet minstens 80% haalt, moet maar afzakken. Ze moeten hun naam van hoog niveau houden hé. Pf. Daarom zijn mijn zussen met hun dyslexie dus ook al na één jaar veranderd! Het beste wat ze konden doen.

2)      Aan verschillende dingen kon ik merken dat echt zowat iédereen zich ergert aan Ap de laatste tijd. Het gaat daar toch ook echt alleen maar erger en erger mee als je het mij vraagt… Ik voel mij heel beschermend over Ap en de rest (Assi/Shoe)ook wel denk ik, want zonder ons heeft ze echt niemand… Klinkt erg en is het ook, maar er lijkt niets aan te doen! Ap is zo ja, anders. Ik ken haar al zo lang en heb daar mee leren omgaan, dacht ik. Maar nu veranderen mijn vriendinnen en ik ook (denk/hoop ik!), het gaat de goede richting uit, we worden volwassener, wijzer, iets spontaner. Al is dat laatste toch nog altijd moeilijk bij mij… Ach ja. Met Ap dus, hebben we eerder de indruk dat het alleen maar achteruit gaat. Ze heeft zo van die eigenschappen waarvan je denkt, waar gaat die daar ooit mee geraken? Gaat die ooit op haar eigen benen kunnen staan en gewoon gelukkig kunnen zijn? We proberen haar wel te helpen, maar ze zakt volgens mij dieper en dieper weg. Alleen zegt ze dat zelf nooit, dus ik zou totaal niet weten hoe ze dat zelf nu ervaart. En dat stoort nu juist zo, dat we nooit weten wat ze denkt, omdat ze nooit zo open met ons praat! Hoe kunnen we haar dan nog helpen? Wilt ze eigenlijk wel geholpen worden?? Zo zijn er nog dingen hoor, maar je begrijpt het waarschijnlijk maar écht als je Ap kent…

3)      Misschien nog wel het ergste: ik heb voor de eerste keer dat ik mij kan herinneren eens écht ruzie gehad met Shoe! Vreselijk vreselijk! Maar ik voel Shoe ook al zo wegglippen de laatste tijd, met die middenjury zien we elkaar natuurlijk minder. Het is moeilijker dan je denkt om contact te houden en initiatief te nemen regelmatig nog eens iets te gaan doen… Je zou denken dat je met die heeldere dagen alleen thuis studeren zo veel mogelijk afspreekt en weggaat; maar ik krijg zo’n onverschillig gevoel precies, dat ik buiten de schooluren nog het liefst gewoon in mijn bed zou willen gaan liggen en met rust gelaten worden… Misschien is dat gewoon niet een van mijn sterkste kanten, een sociaal leven, kan zijn. Nochtans word ik depri van al die dagen alleen zijn hoor, het is dus niet dat ik zo iemand ben die altijd op haar eigen wíl zijn.

26-05-2011 om 22:21 geschreven door Wiske