Tja, een algemene uitleg lijkt dus toch wel onvermijdelijk, maar hier is dan eindelijk het verhaal.

10.55 – Ik ben ondanks de pillen toch gestresseerd omdat ik blijkbaar toch wat te weinig tijd voorzien had om mij klaar te maken. Ik had het moeten weten, want het lukt mij nooit om op een kwartier te douchen, om één of andere reden wordt dat toch altijd een half uur. Iets voor 11 moest ik er zijn, het is exact 7 minuten rijden. Mijn moeder brengt mij snel, ik word nog net niet gek. Als er iets is waar ik pas écht zenuwachtig van word, is het te laat komen. Voortmaken zit echt niet in mijn aard, dus dat wringt vaak tegen.

11.03 – Ik storm het zaaltje binnen en merkt dat ik mij weeral eens voor niets opgejaagd heb. Dat gaat ook vaak zo. Met zo’n dingen heb ik toch altijd weer geluk. Onze leerkracht had het publiek al gewaarschuwd dat het iets later kon worden, de begeleidende pianist moest van ver komen. Oké, oef. Mijn medesaxofonisten zijn er al en Shoe komt ook binnen. Zij moet vandaag niet spelen maar komt wel speciaal voor mij kijken. Sorry als je Shoe een belachelijke schuilnaam vind, maar op dat vlak heb ik niet veel inspiratie en Shoe is gewoon mijn allerbeste vriendin en we noemen elkaar om te lachen wel eens sjoe, daarbuiten houdt ze enorm van schoenen (jaloers op hoe veel ze er heeft!) en geilt ze enorm op RJS van Get Off My Shoes, een plaatselijk bandje waar inderdaad de moooiste student uit de kempen in speelt! Dus ik noem haar hier gewoon Shoe.

11.30 – Om elf uur zou het concert beginnen en na een half uur is die pianist er nog altijd niet, dat begint goed. Beter gezegd, het kan dus niet beginnen, maar één jonger kind speelt iets met cd-begeleiding, dus die kan haar stukje al laten horen aan het publiek dat zich ondertussen kapot verveelt. De cd van het kind blijft in de helft steken en begint opnieuw. Het meisje speelt gewoon mee alles opnieuw, ocharme. Dan blijft de cd nog eens steken en speelt ze maar door zonder begeleiding. Dat voorspelt al niet veel goeds, je zult zien.

11.40 – Onze pianist is er eindelijk, maar als hij met onze leerkracht spreekt, ziet die er niet erg gelukkig uit. Wat is er aan de hand? Ongeloofelijk, maar die jongeman heeft dus geen enkele papieren bij!! Heel het concert lijkt in duigen te vallen en de helft van het zaaltje krijgt zowat een inzinking, inclusief ik. We moeten dus zonder begeleiding optreden, maar dat is niet makkelijk en het klinkt ook nogal vreemd, als je een stuk hebt dat speciaal geschreven is om begeleid te worden.

Als voorlaatste moet ik; en ik weet niet of het de pillen zijn maar ik ben plots toch redelijk rustig als ik vooraan sta. Ik negeer de zaal en speel mijn stuk en het is beter dan alles wat ik dit jaar gedaan heb. Ookal is het moeilijk en vreemd zonder begeleiding, ik doe er gewoon mijn eigen ding mee en het is zalig. Iedereen vond het goed en zelfs de jaloerse ouders van Y. zijn dat tegen mij komen zeggen (dat zijn nogal mensen hoor).

Achteraf in de les zei mijn leerkracht dat het geweldig was en dat ik echt veel vooruitgang maakte dit jaar. Meent die dat?? Voor mij lijkt dit het meest frustrerende jaar ooit op muziekvlak. Maar mijn leerkracht zegt zo’n dingen alleen als ze écht waar zijn, ik ken haar goed genoeg. Sindsdien ben ik veel gelukkiger met mijn saxofoon, speel ik liever, ben ik minder zenuwachtig. Want ik weet nu dat ik het toch helemaal niet zo slecht doe.

17-04-2011 om 20:06 geschreven door Wiske

Nu hebben we wel genoeg algemeen gedoe gehad, vanaf nu worden het alleen nog verhalen van wat ik meemaak en wat ik daarbij denk en voel, echt waar.

Toen ik mijn blog opstartte, vond ik dat ik al zeker het verhaal van een concert vorige maand er moest opzetten. Simpelweg omdat dat iets veranderd heeft in mijn dagelijkse leven. Alles wat mij verandert ga ik hier op mijn blog zetten.

Je moet weten dat ik saxofoon speel en dat ik daar -surprise- ook niet meer tevreden over was. Thuis gaat alles vanzelf en krijg ik geweldige klanken uit mijn instrument, sorry voor de onbescheidenheid. Op een persoonlijke blog is dat wel toegestaan hé? In ieder geval is het probleem dat als ik voor anderen speel, het altijd veel minder goed is. Dan denk ik veel te veel na. Over wat? Over het feit dat ik echt mijn best moet doen zodat ik niet slechter presteer dan ik eigenlijk kan, want ik wil mezelf niet weer teleurstellen en ik wil dat anderen zien dat ik iets goed kan en… Voilà, dan ben je niet meer geconcentreerd en mislukt het sowieso toch. Frustrerend!

Maar het leerlingenconcert vorige maand was dus een verandering. Maar een stom, onbelangrijk concertje van de muziekschool, waar alleen ouders van leerlingen naar komen kijken, maar toch, ik was kapot van de zenuwen. Ik heb het bestaan van bètablokkers ontdekt en overweeg zelfs om zo’n pillen te gebruiken, maar je hebt er een voorschrift voor nodig en dat heb ik niet. Met mijn onbenullig probleempje kon ik ook niet bij de dokter gaan zeuren vond ik, dus ben ik een kleine week op het voorhand maar wat natuurlijke supplementen gaan gebruiken. Sedinal, heb ik in mijn zoektocht door de medicijnkast gevonden. Ik heb ontdekt dat we ook wel redelijk wat zware pillen hebben tegen stress en slaapproblemen, ik schrok er eerlijk gezegd van. Mijn moeder slaapt slecht ja, maar wat was dat allemaal. Zoiets durfde ik in elk geval niet nemen.

17-04-2011 om 20:05 geschreven door Wiske

Voor wie nu nieuwsgierig is naar wat voor problemen ik allemaal heb, hier kom je het te weten. Mensen houden van sensatie hé? Problemen vinden we altijd interessanter dan de positieve dingen. Je hoeft het niet te ontkennen, want ik ben ook zo en volgens mij zit dat gewoon in onze aard.

Maar ik heb jullie genoeg aan het lijntje gehouden, hier een lijst met de 2 voornaamste problemen waar ik op het moment mee zit. Ik maak trouwens graag lijstjes om één of andere reden, dat zal je ook wel merken.

1.       Ik ben veeel te verlegen en ik weet niet waarom. Dat is nog een reden waarom ik nog altijd tegen onze verhuis ben. Vroeger was ik helemaal anders, zelfs iets te spontaan. Ik was een vreemd kind, maar werd wel gewaardeerd dus wat kon het me schelen. Vanaf het moment dat ik in een nieuwe school kwam, met een heel ander soort mensen, merkte ik pas echt dat ik anders was. Het begon met pesten en sindsdien was ik dichtgeklapt en was het gevolg dat ze mij overal maar links lieten liggen. Praat, dan zien ze je. Maar ik ben veel te bang om negatief gezien te worden en bij alles wat ik zeg voel ik mezelf stom. Dan heb ik een rare stem en een raar gezicht en wil ik misschien toch liever niet gezien worden. Ik dacht dat het met de jaren wel ging beteren, maar op mijn 16de ga ik nog altijd liever niet alleen naar de winkel. Of ik lig nog liever dagen ziek in mijn bed om de situatie met de wachtzaal van de dokter te vermijden.

2.       Ik vind mijzelf niet mooi maar kan er niets aan veranderen. Mijn haar is van het meest lastige type ooit en geen enkele kapper lijkt er iets fatsoenlijk van te kunnen maken. Veel mensen denken waarschijnlijk dat ik mijn haar nooit kam, maar echt waar ik heb al vanalles geprobeerd. Verder vind ik mijzelf te dik, maar eigenlijk had het nog veel erger moeten zijn. Ik ben niet écht dik en dat is een wonder, want ik denk bijna continu aan eten en zodra ik alleen ben, duik ik in de snoepkast. Dan ga ik mijzelf zo haten en zeg ik dat mijn dieet onmiddellijk start, maar daar komt niks van. Waarom heb ik totaal géén wilskracht op dat vlak? Dat is een gave die ik mis blijkbaar. Mijn grootste zorg: dikke billen en een dik rechterbeen. Echt waar, mijn linker is perfect en mijn rechter heeft een omtrek van meer dan 2 cm(!) dikker. Ik weet nog altijd niet waarom ik zo’n gespierde rechterkuit heb, want ik haat sporten, wat alles alleen maar erger maakt. Wat ik aan mezelf zou veranderen? Buiten mooi haar, een kleiner achterwerk en gelijke benen (allebei zoals mijn linker, wat natuurlijk het moeilijkst haalbaar is…); een kleinere neus, grotere ogen, een mond waarmee ik mijn tanden bloot kan lachen (dat gààt echt gewoon niet bij mij! Als ik mijn tanden op elkaar zet, krijg ik mijn mond totaal niet open, hoe raar dat ook klinkt.) en gelijke oren en kortere tenen die niet altijd ofwel paars ofwel rood zien.

Nogal een lijst hé. Nooit haalbaar volgens mij…

17-04-2011 om 20:05 geschreven door Wiske

Hallo daar, ik ga voorlopig maar door met typen in Word, binnenkort zal mijn blog dan wel in één sprong van 0 naar een hele pagina gaan… Zoals ik al zei, welkom aan echte lezers.

Mijn inleiding heeft eigenlijk niet veel over de bedoeling van mijn blog verteld, wat volgens mij eigenlijk wel verwacht wordt van een inleiding, niet? Wel, dan vertel ik het jullie nu. Verwacht hier geen ongelooflijk speciaal geval, want zoals velen heb ik gekozen voor een dagboek-blog, en komt er dus voornamelijk geklaag over mijn 16-jarige leven. Heeft niet elke 16-jarige wat problemen? Ik heb er een hele hoop in elk geval. Ik weet dat er niets echt ernstig is, maar er zijn toch een heel aantal kleine dingen waar ik niet tevreden over ben.

Mijn ergste puberjaren heb ik gelukkig al overleefd. Ik was van het moeilijker type, zelfmoordneigingen enzo, klinkt dat extreem of zijn er zo veel pubers? Ik heb eerlijk waar geen idee of dat normaal was, maar nu wil ik leven hoor. Nog altijd niet tevreden met mijzelf, maar ik voel nu dat ik graag leef, no matter what. Ik hoop dat het zo blijft.

17-04-2011 om 20:04 geschreven door Wiske

Hey iedereen, toch wel typisch hé? Je maakt een blog aan en het volgende dat er gebeurt is dat je er dagenlang niets op kan schrijven wegens internetproblemen…

Eigenlijk zijn er twee problemen:

1.       Draadloos internet werkt ongeveer overal (hoewel nogal zwak) behàlve in mijn eigen kamer!

2.       Het kabelnetwerk werkt af en toe wel eens, maar we hebben maar één aansluiting voor mijn en ik, en meneer krijgt voorrang. Mijn lieve broer is de trots van de familie, studeert geneeskunde en heeft binnenkort examens, die waarschijnlijk wel weer goed zullen zijn. Zucht, ik ben een heel ander type, maar zou het minstens even goed moeten doen. Ik leg dat later nog wel eens uit…

Internetproblemen zijn hier niet nieuw hoor, ik zou er eerlijk gezegd eerder van opkijken als het internet hier eens wél werkt. Ligt aan het feit dat wij in een afgelegen boerengat wonen zeker… Acht jaar wonen we hier al, maar mijn broer en ik zeggen nog steeds dat we later weer in de stad gaan wonen. Daar zijn we geboren en daar speelde onze jeugd zich af. Hoe verschillend het daar is, niet alleen van omgeving maar ook van mentaliteit, dat kun je pas weten als je zo’n verhuizing meegemaakt hebt. Van een stadsgemeente naar een dorpje waar onze oude vrienden nog nooit van gehoord hadden. Wij ook niet trouwens.

Wij herinneren ons het verhaal altijd als: we reden verkeerd, kwamen in een doolhof terecht en vonden zo toevallig de perfecte bouwgrond. Een doolhof is het nog steeds, in het begin vonden we zelfs ons eigen huis niet meer terug, haha. En reken niet op je gps, want daarin bestaat onze straat niet eens!

17-04-2011 om 20:03 geschreven door Wiske