Het geweten is de grootste valkuil voor elke dader. Vroeg of laat haalt het je in en ga je eronderuit. Ik kan niet geloven hoe ik erin ben geslaagd. Ik herken mezelf niet meer. Hoe kon ik zolang blijven liegen? Niets kan goedspreken wat ik heb gedaan. Er bestaan te weinig woorden om te beschrijven hoeveel spijt ik heb. Het was allemaal een ongeluk, ik had hem niet gezien. Charlie stond op de verkeerde dag op de verkeerde plek. Ik was gehaast en ging bijna te laat komen op mijn examen. Ik reed uit de garage en had niet gezien dat hij achter de auto stond. Ik was er zeker van dat kleine Charlie het niet had gehaald... Het blijft me een vraag hoe Dan Miller hem heeft gevonden in dat bos. Hoe blind kon ik zijn om te denken dat het jongetje niet meer ademde? Waarom had ik de ambulance niet gebeld? Wekenlang knaagden de schuldgevoelens aan mij en verdrong ik hen met alcohol en pillen. Ik stond talloze keren op het punt alles te bekennen maar steeds kon ik geen woord over mijn lippen krijgen. Waarschijnlijk gaan velen zich afvragen waarom ik nu alles beken als iedereen toch denkt dat Dan Miller de dader is. Ik had inderdaad alles kunnen blijven verzwijgen maar te veel is te veel. Ook al maakt Charlie's onverwachte terugkeer alles een beetje draaglijker, toch zal geen enkele straf groot genoeg zijn voor wat ik heb gedaan. Dan Miller verdient de onterechte beschuldigingen niet. Dit had nooit mogen gebeuren...
Ik kan niet geloven wat er allemaal gebeurd is vandaag. Het is precies een mirakel, alsof God eindelijk op mijn gebeden heeft geantwoord. Charlie is teruggevonden. Hij is gezond en wel thuisgekomen en ik heb hem gevonden. Deze dag is tegelijkertijd de beste en ergste dag van mijn leven. Enerzijds ben ik dolgelukkig dat Charlie terug is, maar anderzijds heb ik iemand het leven ontnomen uit zelfverdediging. Het was niet zomaar iemand maar mijn buurman, Dan Miller. Uit bezorgdheid ben ik even bij hem langsgekomen, aangezien ik en nog andere buren hem al een tijdje niet meer hadden gezien in zijn tuin. Hij deed niet open en achteraf gezien is wel duidelijk waarom, maar toch ben ik binnen zien te komen en toen zag ik hem. Charlie. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dans zoon is gestorven tijdens een storm enkele jaren geleden. De politie denkt dat hij Charlie heeft ontvoerd om zo het gevoel te hebben dat zijn eigen zoon nooit is gestorven. Ik kon Charlie daar niet achterlaten. Wat daarna gebeurde ga ik niet aan jullie neus hangen, het nieuws zal er wel vol van staan... Het belangrijkste is dat Charlie terug is.
