Foto's deel 3 bij verslag Dag 22 Rit 20 12.09.2016
Foto's deel 3 bij verslag Dag 22 Rit 20 (12.09.2016)
NB. Momenteel (03.44 u.) valt de regen hier met bakken uit de hemel, en dat al sinds enkele uren. Het water stroomt over de baan. En de weersverwachtingen voor vandaag (dinsdag) zijn zeer slecht. Gelukkig moeten wij de fiets niet (meer) op !...
De zenuwen stonden misschien wel minder gespannen dan de vorige dagen met slechts een rit van zowat 50 km voor de boeg, maar het feit dat wij aan onze laatste tocht begonnen naar Compostela zorgde toch voor enige gezonde animositeit. Toch werden we eens te meer verrast door het moeilijke parcours met veel klim- (750 hoogtemeters) en gevaarlijk daalwerk. In de verte daagden tevens donkere onweerswolken op (de voorspellingen 's morgens waren niet zo best), maar de weergoden bleven ons tot in Compostela gunstig gezind en zo konden we ons eindpunt zonder één druppel regen in 22 dagen beëindigen. Om 13.00 u. deze middag konden we, intens gelukkig en toch ook een beetje trots, onze lang gekoesterde droom tot een goed einde brengen : de afstand Marke - Compostela (zowat 2.000 km) samen met de fiets overbruggen !
Het is nu eerst even afkicken, de adrenaline en alle emoties van de voorbije weken de vrije loop geven, en morgen komt dan allicht het besef wat wij gerealiseerd hebben. Toch een speciale attentie voor Trees : zij heeft het fantastisch gedaan en weinig leeftijdsgenoten zullen het haar nadoen !...
Voor de rest laat ik nu even de beelden spreken en morgen of binnenkort blikken we nog eens "afgekickt" terug op ons onvergetelijk avontuur.
Voor het eerst in vele weken zal ik, zo hoop ik althans, met een ontspannen, zorgeloze geest kunnen inslapen !...
De "laatste loodjes" beginnen zwaar door te wegen. Het voortdurend klimmen en (vaak) gevaarlijk dalen, soms op wegen die niet al te best worden onderhouden - zeker de kleinere bergwegen - , vergen veel van onze krachten. Komt daar dan nog als extra energievreter de moordende hitte bij, vooral 's namiddags als het zowiezo al wat moeilijker wordt om de pedalen rond te krijgen. Maar we geven niet op, we volharden en putten moed uit de bordjes die we af en toe langs de weg zien staan met het aantal nog af te leggen kilometers naar Compostela. Het laatste dat we tegenkwamen, net voor we aan de laatste lange klim naar Castro Caldelas begonnen, vermeldde nog 155 km !.. Een peulschilletje in vergelijking met de 1800 die we reeds in de benen hebben. En hoewel de hoogtemeters tijdens de laatste 2 fietsdagen bijna recordcijfers halen, zullen we er morgen en maandag nog een ferme lap op geven en de laatste krachten uit onze kuiten persen !...
Voor de rest van het verslag laat ik de beelden spreken, mijn inspiratie laat me momenteel wat in de steek en mijn maag rammelt van de honger. 's Morgens en 's middags houden we ons aan niet te veel en licht verteerbaar voedsel, maar 's avonds is het dan wachten tot 20.30, vaak 21.00 u. (Spaans uur !) voor het avondmaal. gelukkig zorgen Gerda en Romain tijdig voor bevoorrading tussenin. Wij hebben de vaste gewoonte aangenomen (dankjewel Marijke voor de gouden tip !) om telkens te stoppen na 10 km. Soms heel kort (een slok drinken, de drinkbussen aanvullen), na 20 of 30 km iets langer om ook iets te eten (variërend van rozijntjes, ander gedroogd fruit, peperkoek, banaan, koekjes, enz...).
Intussen slaan we een praatje want tijdens het rijden - elk rijdt op zijn/haar tempo, zeker bij klimmen en dalen - sparen wij onze adem voor dringender zaken en moeten wij tevens heel geconcentreerd blijven op de weg, op het (soms) drukke, zware verkeer en op de GPS en wegwijzers langs de weg.
Er komt dus heel wat bij kijken tijdens dergelijke onderneming. Het is méér, véél méér dan iedere dag op de fiets springen voor een ontspannend tochtje van enkele kilometers !...
Gelukkig waren wij op alles goed voorbereid, maar dan nog gebeuren onvoorziene en onverwachte zaken waar helemaal geen rekening mee werd gehouden. En dan is het goed dat we veel steun aan elkaar hadden, dat de sfeer altijd positief, ontspannen en vriendschappelijk is gebleven. Als één groep zullen we ook de laatste twee moeilijke dagen aanvatten om samen ons doel bereiken : Santiago de Compostela !...
Rit 17 werd, hoewel niet voorzien, een toch wel memorabele rit. Vrij vroeg weken wij af van het uitgestippelde parcours daar wij op de N 120 wensten te blijven, die er vrij rustig bijlag. Deze voerde ons evenwel in een totaal andere richting (Zuidwaarts) in tegenstelling tot de oorspronkelijk voorziene (Noordwaartse) route. De tocht verliep vrij rustig en bracht ons tegen de middag in Astorga, een verrassend mooi en levendig stadje, met veel bezienswaardigheden (zie foto's). Bij het inbrengen in de GPS van Ponferrada moesten wij ofwel de autostrade nemen (nog steeds niet toegelaten voor fietsers) of de weg nemen naar het 1200 meter hoog gelegen Santa Colomba de Somoza. Het werd dus een zware opgave maar de moeite waard om Cruz de Ferro in Foncebadon te bereiken waar heel wat pelgrims absoluut willen langskomen op weg naar Compostela (zie uitleg bij foto's). We wisten evenwel niet dat ons, op weg naar Ponferrada, nog een steile klim (van 1200 naar 1500 meter over 8 km te wachten stond. Met daarbij een felle tegenwind én de toenemende hitte in de namiddag moesten we diep in onze reserves putten om het karwei te klaren. Anderzijds wisten we dat ons daarna een afdaling van 22 km naar Ponferrada te wachten stond. het werd evenwel een bangelijke opdracht waarbij we de remmen (voor en achter) de hele afdaling moesten dichttrekken tot onze handen er pijn van deden, op de bijzonder steile en bochtrijke stukken. Nog nooit meegemaakt, en gelukkig, zonder valpartijen, tot een goed einde gebracht. Echt geen aanrader voor onervaren fietsers !... Maar eind goed, al goed, we bereikten opgelucht ons (mooi) Hostal in Ponferrada, waar we bijzonder vriendelijk en gastvrij werden ontvangen - zoals trouwens in alle logementen, zowel in Frankrijk als in Spanje - dat mag ook wel eens vermeld worden !...
Intussen zijn we op 240 km va Compostela gekomen en de drang naar het einddoel wordt steeds groter, zeker na alle emoties die we allen, om uiteenlopende redenen, hebben doorstaan. Maar de sfeer blijft, ondanks alles, bijzonder positief en aangenaam !... De avonden aan tafel, na de (zware) inspanningen overdag, zijn telkens een verademing en tevens deugddoende, ontspannende momenten, zeker met bijna uitsluitend "bourgondiërs"/kenners (?) aan tafel !...
Toen we deze morgen het weerbericht zagen, voelden we ons al voor een stuk gerustgesteld. Gedaan met temperaturen tussen de 30 tot 40 graden, eindelijk een fietsvriendelijke warmte van rond de 22 graden, afwisselend zon en wolken en een fris windje, ... blazend in ons voordeel ! Onze tocht startte via de N 120 maar plots stuurde de GPS ons naar de Camino (verharde weg, met kiezelsteentjes, slechts geschikt voor voetgangers en mountainbikers), zodat we, via een omweg, terug de rustige fietspaden opzochten om dan uiteindelijk, in Sahagun, opnieuw op de vertrouwde, rustige N 120 terecht te komen. Bijgevolg reden we 117 km in plaats van de voorziene 92,8 km, maar door de gunstige windrichting was het eerder een ontspanning dan een inspanning. Wat bezienswaardigheden betreft, is de tocht tussen Burgos en Leon eerder een saaie bedoening : een desolaat landschap, slapende dorpjes, waar niets te verkrijgen is, weidse natuur met enorme velden, weinig groen of bomen en veel leegstaande, vervallen gebouwen. Eén enkele schaapherder met z'n kudde en 2 honden zorgde voor een zeldzame foto tijdens de tocht.
Leon heeft ons dan weer aangenaam verrast : een mooie, open stad met een enig mooie kathedraal, maar tevens met heel wat prachtige, majestueuze gebouwen in een nette omgeving. Ook een bruisende stad met heel wat terrasjes en pleinen, mooie winkels en uitgelaten mensen, jong en oud, genietend van een zomerse avond. Je vraagt je soms af of er ook nog mensen zijn, behalve in de Horeca, die "werken" in de grootsteden. het lijkt er elke dag "zondag", zelfs voor de kinderen, - spelend tot 's avonds laat in de parken en pleinen en die waarschijnlijk toch 's anderendaags naar school moeten ?!...
Op dat vlak hebben we nog veel te leren van de Spanjaarden, die op een heel spontane manier genieten van van elke dag, van elk moment van "samenzijn". Wat die allemaal aan elkaar te vertellen hebben op een onvoorstelbaar (luidruchtig) tempo, is voor ons, eerder gesloten, nuchtere Vlamingen, een volkomen raadsel. Maar op dat vlak zijn ze wel te benijden !...
