Allen,
Vandaag was dan het grote moment aangebroken voor velen, zowel bemanningsleden als familieleden en vrienden/vriendinnen, enz ...
De Louise-Marie vertrekt voor een anti-piraterij opdracht richting Somalie en dit gedurende een lange tijd.
Nog even de tijd om afscheid te nemen aan de kaai van onze geliefden en om hen een hart onder de riem te steken, wees u ervan verzekerd dat het afscheid voor hen merendeels moeilijker is dan voor ons. Hier aan boord zitten wij letterlijk en figuurlijk allen in dezelfde "schuit"; we delen dezelfde leefwereld en dus ook dezelfde problemen. De "achterblijvers" (met alle respect) blijven thuis echter alleen achter en niet zelden hebben zij niemand in hun familie- en/of vriendenkring die zich kan inleven in hun leefwereld en de daarbijhorende problemen.
Ook ik had het moeilijk om te vertrekken, maar ja, dit behoort nu eenmaal tot mijn job. Toch ben ik niet beschaamd om toe te geven dat er ook bij mij een traantje opkwam, zeker en vast toen ik nog even mijn GSM nam om te telefoneren met de familie aan de wal. Dan smelt mijn hart wel even.
Toch weet ik, hen kennende, dat ook zij terug in een alledaagse routine zullen hervallen en zo gemakkelijker dit gemis zullen aankunnen. En maar goed ook, denk ik dan.
Ook maken de hedendaagse wonderen der techniek dit gemis draaglijker, men kan mailen, telefoneren via satelietverbinding, en wat nog meer.
Middelen die tot voor een tiental jaar geleden niet bestonden, toen moest men het nog stellen met de brief die soms niet eens toe kwam op het voorziene moment en op het voorziene adres.
Voor velen onder ons is dit een gekende ervaring, voor anderen een reis naar het onbekende, zowel qua regio als qua ervaring.
Waar zullen we belanden? Wat staat er ons daar te wachten? Wat zullen wij dienen te doen gedurende vele lange(re) periodes op zee? Zijn we wel opgewassen tegen de taak die ons te wachten staat?
Hoe staat het met het thuisfront? Kunnen zij het lange afwezig zijn van hun familielid, partner, vriend ... aan? Welke problemen blijven er achter en dienen zij nu alleen of met de hulp van slechts enkelen aan te pakken?
U ziet, allemaal vragen die het nieuw bemanningslid zich aan boord kan stellen, om dan nog niet te spreken over hun partner, vader, moeder, broer, zus, kind, vriend(in), enz ... Voor hen is dit nog meer een stap in het onbekende dan voor ons.
Tenslotte hebben wij als militairen voor deze job gekozen en weten wij grotendeels wat wij hiervan kunnen verwachten, dit is voor de tegenpartij vaak niet het geval. Het is voor velen moeilijk om zich in te beelden hoe wij leven en werken aan boord en hoe wij tegemoet komen aan de problemen die opduiken tijdens deze reis.
Daarom dat ik dit wil verduidelijken via deze blog. Ik hoop dat u er wat aan hebt en dat dit een steun mag zijn voor allen die ons vanaf vandaag gedurende enkele tijd dienen te missen.
The Observer. Bijlagen:
DSCI2921.JPG (418.4 KB)
|
