Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
13-01-2006
Je bent mijn kind
Je bent mijn kind Gegeven, meer dan mijn dromen Je was mijn kind Geroepen, mijn armen ontnomen Ik mis je zo.
Je bent mijn kind Mijn leven in jou herboren Je was mijn kind Een deel van mijzelf verloren Ik mis je zo.
Je was mijn kind Maar een stormvloed kan liefde niet doven En genade zal stromen van boven Een nieuwe dag worden geboren Vinden wat was verloren Je bent mijn kind.
Verdriet is als een zware steen die aan een touw om je nek hangt.
Het maakt dat men zich zwaar voelt en alleen maar - met gebogen hoofd - naar eigen verdriet kan kijken.
Op dat ogenblik ziet men de leuke dingen van het leven niet meer.
Zo'n zware last kan men niet alleen dragen. Als er dan iemand is die luistert, lijkt het of men het niet meer alleen hoeft te verwerken. Even lijkt het minder zwaar. Werner Storms
Lang is het begrip 'dood' een gevreesd, meestal verzwegen item geweest. Het taboe rond lezen en schrijven is nu - gelukkig - voor een groot deel opgeheven. Er zijn reeds zoveel boeken geschreven rond deze materie dat geen mens nog alles kan lezen. Toch is 'dood' in de 'belevingswereld' nog steeds taboe. De meeste mensen willen leven en geen dood. Men wil vreugde en geen verdriet.
Wanneer een dierbare naaste sterft, komt de nabestaande terecht in een moeilijke, verwarrende periode. Het is alsof grond onder de voeten wegzinkt en men door verdriet overmand alleen nog naar zichzelf en de overledene kan kijken. Ondertussen draait de wereld verder alsof er niets aan de hand is.
Vaak ziet men hetzelfde scenario. Veel volk bij de uitvaart en ook de weken daarna. Het oprecht meeleven van vrienden en bekenden doet deugd. De nabestaande voelt zich door velen gedragen en gesteund om de eerste moeilijke tijd van afscheid en verlies door te geraken.
Dan echter begint het lange, vaak uitzichtloze, rouwen. De kring van meelevende mensen wordt snel kleiner. Een eind verder staat de nabestaande meer en meer alleen. De telefoon rinkelt minder, de deurbel lijkt stom. Weinigen uit de omgeving durven nog te vragen of het wel gaat.
Op het werk moet men evenzeer vooruit, soms alsof er niets gebeurd is. Het leven gaat immers verder, de economie moet draaien.
Ondertussen leven nabestaanden met het gevoel dat het leven voor hen is stilgevallen en geen perspectief meer biedt. Men voelt zich alleen en verloren met zijn verdriet. Soms zou men zo graag zijn verhaal nog eens willen vertellen, nog eens mogen zeggen hoeveel pijn het 'gemis' doet, hoe moeilijk de dagen vaak zijn.
Bij overlijden dienen een aantal instanties verwittigd te worden:
1.
Ziekenfonds 2.
Financiële instelling(en) 3.
Verzekeringsmaatschappij(en) 4.
Water-, gas-, elektriciteits-, telefoon- en kabelmaatschappij 5.
Pensioenkas 6.
Ontvanger der registratie 7.
Kinderbijslagfonds
Ziekenfonds
Men kan bij het ziekenfonds terecht voor een tussenkomst in de begrafeniskosten, een inschrijving als weduwe of weduwnaar en een eventuele voorkeursregeling (verhoogde tussenkomst in de gezondheidszorgen).
Financiële instelling(en)
Bij overlijden worden bankrekeningen en spaarboekjes geblokkeerd. Om die gelden vrij te maken is een erfrechtverklaring of een akte van bekendheid (= bewijs dat bepaalde personen de enige erfgenamen zijn) nodig. Voor een bedrag kleiner dan 30.000 BEF volstaat een erfrechtverklaring. Die kan bij het gemeentebestuur van de woonplaats van de overledene verkregen worden op voorlegging van een uittreksel uit de overlijdensakte en van het trouwboekje van de overledene (voor ongehuwden is dat het trouwboekje van de ouders). Een akte van bekendheid is vereist voor bedragen groter dan 30.000 BEF. De vrederechter van de laatste woonplaats van de overledene kan zon akte afleveren.
Verzekeringsmaatschappij(en)
Indien de overledene een levensverzekering had afgesloten, moet de betrokken maatschappij op de hoogte gebracht worden. Vereiste documenten: uittreksel uit de overlijdensakte en doktersattest met vermelding van de doodsoorzaak.
Water-, gas-, elektriciteits-, telefoon- en kabelmaatschappij
De contracten moeten beëindigd of op een andere naam gezet worden.
Pensioenkas
Indien de overledene reeds op pensioen was, moet er een overlijdensuittreksel en een begeleidend schrijven aan de pensioenkas gestuurd worden.
Mocht het pensioen reeds uitbetaald worden door de Rijkskas voor Rust- en Overlevingspensioen (R.R.O.P.), Zuidertoren 3 te 1060 Brussel, dan hoeft er niets gedaan te worden.
Was de overledene nog niet gepensioneerd, dan moet de weduwe of weduwnaar een overlevingspensioen aanvragen op de dienst Pensioenen binnen het jaar na overlijden.
Ontvanger der registratie
Een aangifte van nalatenschap en successierechten moet gebeuren door alle erfgenamen samen bij de Ontvanger der Registratie. In de praktijk neemt de notaris meestal deze taak op zich. De melding moet ingediend worden binnen de vijf maanden na het overlijden d.m.v. een speciaal formulier te verkrijgen bij de dienst Registratie, van uw woonplaats.
Kinderbijslagfonds
Wanneer één van de ouders sterft in een gezin met minderjarige kinderen, kan wezengeld bekomen worden bij het kinderbijslagfonds. In dit geval wordt de vrederechter verwittigd door het gemeentebestuur waar het overlijden is aangegeven met het oog op het samenroepen van een familieraad. Voor meer inlichtingen over voogdij kan men terecht op de griffie van het vredegerecht.
Tenslotte nog enkel praktische tips i.v.m. testament en aanvaarding van nalatenschap
Indien u niet zeker bent of er wel een testament is opgemaakt, of indien u niet weet bij welke notaris dat gebeurd is, kan u zich wenden tot het Centraal Register van Laatste Wilsbeschikking bij de Koninklijke Federatie van Notarissen, Bergstraat 32 te 1000 Brussel.
Als erfgenaam kan u de erfenis aanvaarden zonder meer; aanvaarden onder voorrecht van boedelbeschrijving (er kunnen meer schulden dan bezit zijn) of verwerpen (geen schulden betalen, maar ook geen recht laten gelden op de bezittingen).
1. te rouwen op de wijze die hij nodig heeft, en voor zolang als nodig is; 2. de ware doodsoorzaak te kennen, het lichaam van de overledene te zien, en de uitvaart te regelen naar eigen wensen en rituelen; 3. moord te beschouwen als het resultaat van diverse oorzaken die voor de overledene ondraaglijk lijden veroorzaakten, het is geen 'vrije' keuze; 4. te leven, tenvolle, met plezier en verdriet, zonder stigma of beoordeling; 5. de eigen privacy, alsook die van de overledene te respecteren; 6. begeleid te worden in het verwerken van het verlies door de familie, vrienden, collega's lotgenoten, en indien nodig ook door professionele hulpverleners die kennis en inzicht hebben in de dynamiek van rouwen, in mogelijke risicofactoren, en/of in de administratieve gevolgen; 7. om gecontacteerd te worden door de hulpverlener/psychotherapeut 8. niet beschouwd te worden als potentieel suïcidale persoon, of als patiënt; 9. eigen ervaring ten dienst te stellen van andere nabestaanden, van hulpverleners en iedereen die het fenomeen moord en de verwerking ervan beter wil leren begrijpen; 10. nooit meer te zijn als voorheen: er is een leven vóór de moord, en een leven erna.
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft. Maar waar jij gaat zijn zon en maan gelijk de kleinste bloem is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen Zo zal het zijn. Zo zal het zijn. Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang.
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein zoals de zon schijnt na de regen zo zal het zijn. En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan wat stof is zal tot stof vergaan en elke storm komt weer tot rust daar zo zal het gaan. En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou meegaan jouw taak op aarde is voldaan zoals je was in alle liefde zo zal je gaan.
Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind Je wilt r over praten, maar niet op haar manier Je zult haar best verdriet doen maar niet voor je plezier Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag En dan opeens dan is ie er, die dag
De dag waarop je moeder sterft, dat jij wordt losgelaten En al haar eigenschappen erft, die jij zo in haar haatte De scherpe tong, de bokkepruik, de zure schooljuffrouw Die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou En hopelijk ook de andere kant, de aardige, de zachte Maar of je die hebt meegeeft valt nog maar af te wachten De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht En wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd De machteloze frasen van je genegenheid En dat t niet haar schuld was en ook dat t je spijt De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou En dan zo graag nog 1 keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Reeks van 5 woensdagnamiddagen rond verlies in Turnhout
op woe 25/1 8/2 22/2 8/3 15/3/2006
telkens van 15u tot 17u30 in het oaselokaal van Tabee, Tramstraat 74 begeleid door Lies Bluekens en Lies Mertens
We werken in een kleine groep van 8 jongens en/of meisjes die allen iemand verloren hebben die ze graag zagen: een broer of zus, moeder of vader, grootouder, vriend of vriendin, de begeleiders van deze groep gaan iedere zaterdag met jullie aan de slag en zorgen ervoor dat je kan vertellen over wat je hebt meegemaakt: er is in het programma aandacht voor de diverse aspecten van het rouwproces. Het wordt niet enkel praten maar ook doen: we gaan ook knutselen,wandelen, muziek beluisteren,
jongeren van het 1e, 2e, en 3e middelbaar die iemand verloren zijn, zijn welkom
info en inschrijving:Jeugddienst bisdom Antwerpen,tel. 03 454 11 44,kathleenr@ijd.be
Een reeks avonden om samen met een 8-tal anderen, je verhaal te vertellen over het verlies van je broer of zus, ouder, grootouder, vriend of vriendin, Er wordt uitgewisseld over hoe een rouwproces verloopt, moeilijke gevoelens, reacties van de omgeving, verdrietige dagen, vasthouden/loslaten, troost en hoe nu verder? Ook zingevingsvragen kunnen aan bod komen. Telkens twee begeleiders gaan mee op weg en zorgen voor een vleugje verhaal, muziek en poëzie.
op vrij 3/2 en 17/2 woe 8/3 - vrij 31/3 en 28/4/2006 telkens van 19u45 tot 22u30 op de gezellige zolder van t Verdiep, Kapucijnenvest 14, Lier begeleid door Herman Augustyns en Kathleen Roskams
NIEUW!!! In of rond Antwerpen : geplande start in januari 2006
Er gaat een reeks van vijfontmoetingsavonden door voor jongvolwassenen tussen 30 en 40 jaar die het moeilijk hebben omdat een onmisbaar iemand in hun leven is gestorven.
Doel: (h)erkenning van wat in de maatschappij "dood" gezwegen wordt
Plaats: in of rond Antwerpen
Start: januari 2006, er wordt gestart vanaf het moment dat er 7 ingeschrevenen zijn
Als een familielid van je overleden is Als je een vriendje, of iemand die je nauw aan het hart ligt, verloren hebt Als een geliefd persoon zo ver verhuist dat je hem nooit meer zal zien
DAN KAN DIT VERDRIET VEEL PIJN DOEN !
Soms doet het pijn om te denken aan de persoon die je zo hard mist.
Je kan het nog steeds niet geloven Je hebt heel veel vragen Je weet niet goed hoe het verder moet
Het kan helpen om SAMEN TE ZIJN MET ANDERE KINDEREN die ook een verlies geleden hebben.
EEN GROEP kan je ruimte geven om te rouwen. Je bent niet alleen: waar jij niet verder kan, kan de groep je dragen tot jij je weg weer vindt.
WAT GAAN WE DOEN? Er met elkaar over praten of stilletjes luisteren. Er iets over uitbeelden in verhalen en knutselwerkjes. Elkaars verdriet opvangen en troost vinden
LIEVE DE LAET EN MARTINE SUCAET zijn twee kinderpsychologen die deze groep rond rouwverwerking begeleiden. Het wordt een groepje van ongeveer 6 kinderen van het 4de, 5de en 6de leerjaar. Allemaal hebben ze een tijdje geleden (ongeveer 1 jaar) een verlies ervaren. De groep komt 8 keer samen.
Je ouders / opvoeders willen we er ook bij betrekken:
In een eerste gesprek met jou erbij bespreken we de wederzijdse verwachtingen en of de groepstherapie voor jou zou kunnen helpen. Er zijn twee groepsbijeenkomsten voor je ouders / opvoeders. Na afloop is er een eindgesprek met jou en je ouders / opvoeders.
Procedure:
U kan zich aanmelden via het secretariaat (tel 016 33 69 32) U wordt uitgenodigd voor een intakegesprek. Na intern overleg wordt de groep samengesteld. U wordt verwittigd van de mogelijkheid tot deelname.
Deze praatgroep wordt mogelijk gemaakt met de financiële steun van de Koning Boudewijn Stichting - Levenslijn Kinderfonds.
Na de eerste ontmoetingsdag in Bornem op 10 november 2001, vulden de 50 deelnemers een evaluatieformulier in. Daaruit bleek dat een derde van de deelnemers interesse had om geregeld samen te komen met lotgenoten rond het thema 'rouw en verlies'. Er werd in februari 2002 een gespreksgroepje gestart te Leuven met 8 deelnemers, hun leeftijd varieerde tussen 18 en 27 jaar. Er waren méér jongeren geïnteresseerd in de gespreksgroep, maar aangezien voor hen de afstand te groot was omdat ze in een andere provincie woonden, hebben zij niet deelgenomen. De gespreksgroep ging maandelijks door in het Cultureel Centrum van Leuven 'De Romaanse Poort'. De vier sessies gingen door in februari, maart, april, en mei 2002, telkens op een woensdagavond van 20.00 tot 23.00 uur.
De ruimte waar we samenkwamen was rustig. Alle deelnemers en twee begeleiders namen plaats op grote kussens in een kring. Het licht werd gedempt en midden in de kring werd er voor iedere overledene een kaarsje aangestoken. Iedereen mocht voorwerpen meebrengen die hem / haar sterk aan de overleden persoon herinnerde. Kledingstukken, foto's, muziek, knuffels,... werden meegebracht en er werd over gepraat.
Er werd over zovele onderwerpen gepraat, zoals onder meer over hoop, kracht, moed, de begrafenis, het graf bezoeken, het gemis, eenzaamheid, woede, toekomst, troost, warmte, stilte, geloof, dromen, moe, angst, leegte, onmacht, somberheid, steun, het waarom,...
Tijdens de examen- en vakantieperiode in juni, juli en augustus gaan de gespreksavonden niet door. De gespreksavondenin 2001, 2002 en 2003 werden maandelijks hernomen vanaf september tot in mei. Volgende gespreksavonden gaan door vanaf september 2004. Deelname aan de praatgroep is gratis. Voor meer informatie of voor deelname, kan je contact opnemen met Christine of Katelijne.
Nieuwe data: 2005 - 2006
14 september 2005 12 oktober 2005 9 november 2005 : sessie Meditatie 14 december 2005 11 januari 2006 15 februari 2006 8 maart 2006 19 april 2006 10 mei 2006
De praatavonden vinden plaats in de lokalen van ZEBRA:
Parkeren is mogelijk schuin tegenover ZEBRA (in de parking van de Kinepolis) of achter het station van Leuven. ZEBRA ligt op 5 minuutjes te voet van het station. Wegbeschrijving: http://www.zebraweb.be/nl/contact/wegbeschrijving.cfm
ik staar over het water dat net als ik ooit in beweging was peilloos diep en dreigend zwart net als wat ik in je ogen las stekeblind, Oost-Indisch doof wil ik voor altijd zijn om maar niet te zien of kunnen horen dat alles is verloren zonder jou kan ik niet eten, slapen, lopen,dansen, leven
dus blijf ik hier nu zitten en blijf ik hier nu wachten tot het water ooit weer in beweging komt en dan drijf ik mee tot aan de zeewaar jij op mij zal wachten
de lucht is licht en eindeloos en zo ver boven mij onaantastbaar en toch zo dichtbij net als jij het staat in de lucht geschreven maar op m'n lippen blijft het kleven zonder jou kan ik niet eten, slapen, lopen ,dansen, leven
en dus blijf ik hier nu zitten en blijf ik hier nu wachten tot het water ooit weer in beweging komt en dan drijf ik mee tot aan de zee waar jij op mij zal wachten
ik staar over het water dat net als ik ooit in beweging was
De vriendenboom. Ergens op de wereld staat een levensboom een sterke boom, de vriendenboom. Eén die niet van zon en regen leeft maar van een beetje tederheid, vriendschap en genegenheid we zijn het langzaamaan vergeten.
"t Is misschien een onvervulde kinderdroom, die boom van mij, de vriendenboom, maar hij zou er moeten wezen. Overal waar mensen samen zijn arm of rijk en groot of klein dat moest de hele wereld weten.
Als je maar oprecht naar die boom wilt zoeken staat hij heel dichtbij, misschien kun je 'm uit je venster zien, maar hij staat nergens in de boeken.
Als je durft te leven zonder angst of schroom, dan groeit hij wel de vriendenboom. En je zult het met me eens zijn: 't allermooiste van de hele schepping is de vriendenboom.
Aan allen, stuur ik ieder apart, een liefdevolle roos. Moge deze roos jullie véél vriendschap, véél liefde, véél steun en sterkte bezorgen, voor het jaar 2006.
Missing You is een initiatief voor jongeren en jongvolwassenen die eenbroer, zus, ouder, vriend, verloren hebben door sterfte en hier geregeld over willen praten met lotgenoten.
Enerzijds is er de jaarlijkse ontmoetingsdag 'Missing You'. De eerste ontmoetingsdag ging door in 2001. Ondertussen zijn er 4 ontmoetingsdagen geweest, telkens in november. Elk jaar brengen we jongeren (12 - 30 jaar) bij elkaar die een verliessituatie meemaakten. In de voormiddag getuigen drie jongeren over de verwerking van hun verdriet, hun emoties, pijn en onmacht na het sterven van een geliefd persoon. 's Middags eten we samen broodjes. Daarna bieden vier workshops mogelijkheden om met dit verlies om te gaan. Elk jaar komen er andere workshops aan bod : intuïtief schilderen, muziek, dans en beweging, poëzie, kleien, Inside Out, fotoworkshop 'Vensters in de stad', her-innerdoos, popmuziek, ervaringsparcours in Leuven, ...
Anderzijds is er de maandelijkse praatgroep 'Missing You' in Leuven voor jongeren (17 - 30 jaar). De gespreksgroep gaat maandelijks door van september tot en met mei. We komen samen op een avond in de week van 20.00 tot 23.00. De praatgroep bestaat uit maximum 10 deelnemers. De ruimte waar we samenkomen is rustig. Alle deelnemers en twee begeleiders nemen plaats in een kring. Het licht wordt gedempt en midden in de kring wordt er voor iedere overledene een kaarsje aangestoken. Iedereen mag voorwerpen meebrengen die hem / haar sterk aan de overleden persoon herinneren. Kledingstukken, foto's, muziek, knuffels,... worden meegebracht en er wordt over gepraat. Er wordt over zovele onderwerpen gepraat, zoals over hoop, kracht, moed, de begrafenis, het graf bezoeken, het gemis, eenzaamheid, woede, toekomst, troost, warmte, stilte, geloof, dromen, moe, angst, leegte, onmacht, somberheid, steun, het waarom,... Daarnaast lassen we af en toe een workshop in zodat jongeren ook creatief kunnen omgaan met hun verdriet. Je kan op elk moment aansluiten bij de groep en de praatavonden zijn gratis.
De werkgroep Missing You bestaat uit mensen van verschillende organisaties (OVOK, CMD, Jeugdpastoraal, ...) en uit vrijwilligers.
Op deze website vind je een overzicht, beschrijving en foto's van de vorige ontmoetingsdagen. Ook al de getuigenissen van jongeren kan je lezen. Er staan gedichten, muziek en liedteksten op. Ook informatie over alle gelijkaardige gespreksgroepjes in Vlaanderen vind je hier terug. Er staan heel wat titels van boeken over rouwen op en verschillende links naar gelijkaardige websites. Kranten- en tijdschriften die verschenen zijn over Missing You kan je hier ook lezen. Tot slot is er een forum 'Het Praathoekje' waar je een berichtje kan achterlaten of in contact kan komen met lotgenoten.
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
