De aandacht van de vrouw wordt getrokken door een wikkeljurkje in diep paarse tint, vervaardigd uit een frêle jersey stof , die in mooie volants naar beneden valt. De spectaculaire eyecatcher van dit vlotte jurkje is echter de linkermouw, die helemaal uit een andere wereld lijkt te komen. De linkermouw is, in tegenstelling tot de rest, vervaardigd uit een met ruitenpatroon geweven schotse  kilt, ruw en cool. Op de schouder worden ruige en frêle stof samen verenigd tot een dikke,  met artisanale draad  gecreëerde naad. De vrouw kirt van genot als ze  de toppen van haar vingers laat glijden over de ruige stof. Terwijl ze haar gouden credit card bovenhaalt prijst de dandy haar met haar vondst, die de dualiteit in haar geheimzinnige persoonlijkheid nog meer zal accentueren.

Gaat een vrouw de kringwinkel binnen in het industriepark: grote hangar, een tikje muf, veel ijzer, geur van pressplaten en vocht. De royale ruimte beneden wordt ingenomen door een zee aan meubelen; keukenkasten uit de seventies, iets te kitcherige salontafels, beddebakken en lampedairs. Rechts in de hangar vullen bier- en wijnglazen in alle tailles de rekken. Stapels borden, elk met een ander motiefje smeken om een blik; kiezen maar, voor ieder wat wils. 

De hangar wordt in twee gesneden door een brede ijzeren trap, die uitmondt op het verdiep van de kledij. De vrouw neemt de trap en gaat naar de rekken voor "vrouwen". Tussen de  overvolle rekken zijn er smalle snuisterpaadjes.  Ze kiest een rek met jurken en probeert ruimte te wringen tussen de exemplaren om ze te kunnen bekijken. De aandacht van de vrouw wordt getrokken door een diep paarse tint, die bij een soort wikkeljurkje blijkt te horen. Ze buigt zich naar beneden, waar de stofjes meer ruimte krijgen, en ontdekt dat het rokje in een mooie volant naar beneden valt. Ze probeert de kapstok uit het rek te wrikken om het frêle hebbeding aan de bovenkant te bekijken. De jersey stof oogt van goede kwaliteit. Het gezicht van de vrouw fronst in een plooi die het midden houdt tussen onbegrip en teleurstelling bij het zien van de te voorschijn schietende linker mouw. De jurk blijkt verminkt te zijn door de aanzet van een totaal andere mouw, vervaardigd uit een ruwe wollen stof met ruitenpatroon. Op de schouder worden ruige en frêle stof samen verenigd tot een dikke slordige naad. Ze mompelt een "hoe is het in godsnaam..." terwijl ze met haar vingers gaat over de ruige mouw. De prijs op het prijskaartje nodigt toch tot enige creatieve bezinning en ze stelt zich  het wikkeljurkje mouwloos voor. 

De aandacht van een andere vrouw wordt getrokken door een diep paarse tint.

De moraal van het verhaal: de "verpakking " of entourage is belangrijk. Limburg heeft vele troeven, waaronder het Nationaal Park Hoge Kempen, notabene het enige Nationaal park van Vlaanderen. Het gaat om 5700 hectare puur aaneengesloten natuur, toegankelijk via vijf verschillende toegangspoorten. Toegangspoort Kattevennen ligt op de Planetariumweg te Genk. Genk is dus een toegangspoort, een "visitekaartje".  Genk hoort een mooi, proper en groen visitekaartje te zijn, niet enkel naar toeristen toe maar ook naar potentiële werkgevers, want de properheid van een stad straalt af op de bewoners. 

En dan tegen tienen, iedereen van straat voor de uitzending van het bijzondere nieuws...

Gevoeld,...geweten, ...lang verwacht, en toch, ...de mokerslag; onze Ford dicht...

Geboortegrond, grond van kleurrijke wroeters, van mich, van dich, van uch, van os...van gisteren, van vandaag en van morgen, ...van morgen.

Heb bij wijze van proef een sluikstortplek opgegeven in het Franse Bos, gelegen langs de Winterslagstraat.  Ik vond de schriftelijke meldingsprocedure te lang, niet voor herhaling vatbaar; vermelding van rijksregisternummer , adres etc., vervolgens tabblad "wat kost het?", vervolgens lange omschrijving en situering... Kan het niet wat simpeler? Waarom bijvoorbeeld dat tabblad "wat kost het?". Je moet naar het tabblad gaan om te weten dat het niets kost, maar eigenlijk had ik ook helemaal niet verwacht dat sluikstort melden überhaupt iets zou kunnen kosten, want dan meldt je natuurlijk geen tweede keer dat je sluikstort ontdekt hebt...Logisch toch? Gelukkig staat er ook een telefoonnummer vermeld op deze site om sluikstortplekken te melden. Hou het gewoon simpel.

Aan het einde van de Peerboomstraat, op het nieuw aangelegde ronde punt, kies je voor het in roze aangelegde tarmacpad dat je het bos inleidt. Na enkele meters gaat de tarmac over in een breed , als het ware donzig verend, met schokdempende houtsnippers verzadigde jogging parcours, kompleet met avondverlichting, toestellen voor lichaamsoefeningen, kortom, een pareltje van een loopterrrein, een accomodatie waar menige stad jaloers op zou zijn.

Voor mij en mijn vierpoter het ideale terrein om paddestoelen te spotten en vast te leggen op de gevoelige plaat. 

waterfles en fruitsapblik

Ik daag iedereen uit ; volg het brede looppad tot aan het zwembad en je kunt per lopende meter meer lege blikjes en flesjes fotograferen   dan paddestoelen. Wat ik niet kan begrijpen: ik dacht dat mensen die gaan joggen ook automatisch "groene" jongens en meiskes zouden zijn, maar dit is naïef: er zijn joggers die ook sloten cola zuipen en alles maar neergooien waar ze het net kwijt willen, zonder respect voor de natuur, zonder respect voor andere mensen. Wie zijn die Genkenaren?

Lourdeskapelpark: gepensioneerden zijn de witte tornado's van Genk en niet de boskabouters

Het Lourdeskapelpark in het centrum van Genk is een ontmoetingsplaats voor viervoeters en hun baasjes.

Iedere ochtend, namiddag en avond komen we hier samen om onze honden het sociale contact met soortgenoten te gunnen.

We verzamelen rond het kapelletje, dat intussen een zoveelste nieuwe deur heeft gekregen. Ook de recentste graffiti op de teer beige muren is terug overschilderd. Vandalen van allerlei allooi koelen hun woede keer op keer op dit kleine godshuis dat voor menige Genkenaar weer een toevluchtsoord van rust en vertrouwen is.

Iedere ochtend ruimen gepensioneerde vroege vogels een massa aan vuil rond het kapelletje op; dit uit respect voor het godshuis of gewoon om te voorkomen dat een hond in deze gevaarlijke troep trapt. Naast drugspuiten vindt je er vergeten zakjes wiet, lege vodkaflessen, pizzadozen en sigarettenpakjes. Dealers doen hun zaken  op de zitbanken voor de kapel of kiezen voor een meer discretere plaats aan de achterkant, ter hoogte van tennisclub 't Elleboogske. Naast de zitbank langs het terrein van't Elleboogske wordt de aandacht getrokken door een stilleven met pizzadoos, iedere dag een beetje anders, een beetje verschoven, als een kunstwerk dat langzaam voltooid geraakt onder de elementen van de natuur. Wie is die Genkse kunstenaar? Wie zijn die Genkse wietgebruikers, wie de spuitenstrooiers, wie de rijkmakers van de goedkope vodka-industrie?

Iedere keer zeg ik weer tegen mijn oudere hondenvrienden: Hoe wil je nu dat burgervader Wim Dries weet dat hier elke dag zulke troep wordt neergegooid, wanneer jullie het steeds voor dag en dauw terug oprapen? Laat dit nu eens een week voor onze Wim liggen....

Is er nog plastic nodig?

Omdat moeder en zussen inmiddels in Genk woonden, kozen we eveneens om ons  in Genk te vestigen, want dichtbij de familie wonen was een lang gekoesterde droom. Samen met ons moeder, die maar niet kon wennen aan haar overstap van huis met grote tuin in Maasmechelen  naar een appartement in Genk, kochten we samen een mooi stuk  grond met prachtige eiken erop, in de Winterslagstraat, ideaal voor de aanleg van een diepe tuin, en met vlakbij het"Franse Bos", een ontmoetingsplaats voor menige viervoeter en baasjes.

Weg uit de stad, terug naar de natuur; het mooie avontuur kon beginnen!

Onze mooie maagdelijke grond kwam van een "deftige familie" uit Genk, en op de verkoopacte werd bevestigd dat men geen weet had van eender welke verontreiniging, want nooit gebruikt. De bouwvergunning werd vlot afgeleverd, de noodzakelijke bomen mochten gerooid, maar met de maning om met tractoren ver af te blijven van de wortels van de statige inlandse eiken achter en voor het huis, zodat de eiken geen schade zouden oplopen.

Onze groene vingers kriebelden om deze reuzen te bevrijden van de torenhoge bramen die zich om de brede stammen worstelden, in een gevecht met reuze varens en ontelbare zaailingen van de vogelkers, ieder smachtend naar de beste plek. Deze wildwas werd afgezoomd met zeeën van witte dovenetel, net witte schuimkoppen op een wilde plas. Je zou gezworen hebben dat je de eerste mens was die voet zette in deze wildernis, ware het niet dat we een vloertje van tegels ontdekten, gelegd door mensen uit de buurt om tijdens hete zomers soelaas te zoeken onder de verfrissende lommerte van de brede kruinen.

Na het vloertje van tegels volgden putten met sluikstort, de ene put na de andere, onder en tussen de wortels van de eiken, en vandaar zich uitspreidend naar alle richtingen;  brede putten, diepe putten, bouwpuin, glas, eternit, staal, ijzer, tot twee meter diep verwrongen in de grond. Inboedels; potten en pannen, verfblikken, oude schoenen, café reclameborden, glazen, porselein, ondergoed,  noem maar op, geen rubriek uit de gouden gids die ontbrak....

Ieder stuk hebben we met de hand uitgehaald, gesorteerd, soort bij soort, en afgevoerd naar het containerpark Bosdel. In de beginfase, tijdens de bouw, toen we nog niet beschikten over een omheining, groeiden onze bergen met afval tijdens de nacht aan. Wat men in de omgeving blijkbaar kwijt wilde kwam erbij. Uiteindelijk hebben we met onze aanhangwagen ruim  40 ton (!!!!!) gesorteerd afval naar het containerpark afgevoerd.

Na twee jaar kende ik Bosdel als mijn broekzak, (met dank aan de hulp van de steeds vriendelijke ploeg aldaar) maar van de rest van Genk kende ik nog niets.... 

Onze tuin is inmiddels een pareltje, een toevluchtsoord voor een schare aan vogels van allerlei pluimage, eekhoorns, salamanders, noem maar op.

Eindelijk tijd om met de hond het "groene" Genk te verkennen, maar ook dit plaatje blijkt niet zo fraai als het zou moeten zijn...

De foto is getrokken in het Lourdeskapelpark in het centrum van Genk, aan het bankje vlak naast tennisclub 't Elleboogske.