Aan het einde van de Peerboomstraat, op het nieuw aangelegde ronde punt, kies je voor het in roze aangelegde tarmacpad dat je het bos inleidt. Na enkele meters gaat de tarmac over in een breed , als het ware donzig verend, met schokdempende houtsnippers verzadigde jogging parcours, kompleet met avondverlichting, toestellen voor lichaamsoefeningen, kortom, een pareltje van een loopterrrein, een accomodatie waar menige stad jaloers op zou zijn.

Voor mij en mijn vierpoter het ideale terrein om paddestoelen te spotten en vast te leggen op de gevoelige plaat. 

waterfles en fruitsapblik

Ik daag iedereen uit ; volg het brede looppad tot aan het zwembad en je kunt per lopende meter meer lege blikjes en flesjes fotograferen   dan paddestoelen. Wat ik niet kan begrijpen: ik dacht dat mensen die gaan joggen ook automatisch "groene" jongens en meiskes zouden zijn, maar dit is naïef: er zijn joggers die ook sloten cola zuipen en alles maar neergooien waar ze het net kwijt willen, zonder respect voor de natuur, zonder respect voor andere mensen. Wie zijn die Genkenaren?

Lourdeskapelpark: gepensioneerden zijn de witte tornado's van Genk en niet de boskabouters

Het Lourdeskapelpark in het centrum van Genk is een ontmoetingsplaats voor viervoeters en hun baasjes.

Iedere ochtend, namiddag en avond komen we hier samen om onze honden het sociale contact met soortgenoten te gunnen.

We verzamelen rond het kapelletje, dat intussen een zoveelste nieuwe deur heeft gekregen. Ook de recentste graffiti op de teer beige muren is terug overschilderd. Vandalen van allerlei allooi koelen hun woede keer op keer op dit kleine godshuis dat voor menige Genkenaar weer een toevluchtsoord van rust en vertrouwen is.

Iedere ochtend ruimen gepensioneerde vroege vogels een massa aan vuil rond het kapelletje op; dit uit respect voor het godshuis of gewoon om te voorkomen dat een hond in deze gevaarlijke troep trapt. Naast drugspuiten vindt je er vergeten zakjes wiet, lege vodkaflessen, pizzadozen en sigarettenpakjes. Dealers doen hun zaken  op de zitbanken voor de kapel of kiezen voor een meer discretere plaats aan de achterkant, ter hoogte van tennisclub 't Elleboogske. Naast de zitbank langs het terrein van't Elleboogske wordt de aandacht getrokken door een stilleven met pizzadoos, iedere dag een beetje anders, een beetje verschoven, als een kunstwerk dat langzaam voltooid geraakt onder de elementen van de natuur. Wie is die Genkse kunstenaar? Wie zijn die Genkse wietgebruikers, wie de spuitenstrooiers, wie de rijkmakers van de goedkope vodka-industrie?

Iedere keer zeg ik weer tegen mijn oudere hondenvrienden: Hoe wil je nu dat burgervader Wim Dries weet dat hier elke dag zulke troep wordt neergegooid, wanneer jullie het steeds voor dag en dauw terug oprapen? Laat dit nu eens een week voor onze Wim liggen....

Is er nog plastic nodig?

Omdat moeder en zussen inmiddels in Genk woonden, kozen we eveneens om ons  in Genk te vestigen, want dichtbij de familie wonen was een lang gekoesterde droom. Samen met ons moeder, die maar niet kon wennen aan haar overstap van huis met grote tuin in Maasmechelen  naar een appartement in Genk, kochten we samen een mooi stuk  grond met prachtige eiken erop, in de Winterslagstraat, ideaal voor de aanleg van een diepe tuin, en met vlakbij het"Franse Bos", een ontmoetingsplaats voor menige viervoeter en baasjes.

Weg uit de stad, terug naar de natuur; het mooie avontuur kon beginnen!

Onze mooie maagdelijke grond kwam van een "deftige familie" uit Genk, en op de verkoopacte werd bevestigd dat men geen weet had van eender welke verontreiniging, want nooit gebruikt. De bouwvergunning werd vlot afgeleverd, de noodzakelijke bomen mochten gerooid, maar met de maning om met tractoren ver af te blijven van de wortels van de statige inlandse eiken achter en voor het huis, zodat de eiken geen schade zouden oplopen.

Onze groene vingers kriebelden om deze reuzen te bevrijden van de torenhoge bramen die zich om de brede stammen worstelden, in een gevecht met reuze varens en ontelbare zaailingen van de vogelkers, ieder smachtend naar de beste plek. Deze wildwas werd afgezoomd met zeeën van witte dovenetel, net witte schuimkoppen op een wilde plas. Je zou gezworen hebben dat je de eerste mens was die voet zette in deze wildernis, ware het niet dat we een vloertje van tegels ontdekten, gelegd door mensen uit de buurt om tijdens hete zomers soelaas te zoeken onder de verfrissende lommerte van de brede kruinen.

Na het vloertje van tegels volgden putten met sluikstort, de ene put na de andere, onder en tussen de wortels van de eiken, en vandaar zich uitspreidend naar alle richtingen;  brede putten, diepe putten, bouwpuin, glas, eternit, staal, ijzer, tot twee meter diep verwrongen in de grond. Inboedels; potten en pannen, verfblikken, oude schoenen, café reclameborden, glazen, porselein, ondergoed,  noem maar op, geen rubriek uit de gouden gids die ontbrak....

Ieder stuk hebben we met de hand uitgehaald, gesorteerd, soort bij soort, en afgevoerd naar het containerpark Bosdel. In de beginfase, tijdens de bouw, toen we nog niet beschikten over een omheining, groeiden onze bergen met afval tijdens de nacht aan. Wat men in de omgeving blijkbaar kwijt wilde kwam erbij. Uiteindelijk hebben we met onze aanhangwagen ruim  40 ton (!!!!!) gesorteerd afval naar het containerpark afgevoerd.

Na twee jaar kende ik Bosdel als mijn broekzak, (met dank aan de hulp van de steeds vriendelijke ploeg aldaar) maar van de rest van Genk kende ik nog niets.... 

Onze tuin is inmiddels een pareltje, een toevluchtsoord voor een schare aan vogels van allerlei pluimage, eekhoorns, salamanders, noem maar op.

Eindelijk tijd om met de hond het "groene" Genk te verkennen, maar ook dit plaatje blijkt niet zo fraai als het zou moeten zijn...

De foto is getrokken in het Lourdeskapelpark in het centrum van Genk, aan het bankje vlak naast tennisclub 't Elleboogske.