De todiavond heeft weinig sporen nagelaten. Aan onze Belgische pintjes kan de todi niet tikken....
Anoub, de attente 'Maître', heeft de servietten ter gelegenheid van Sinterklaas in een mijter geplooid. En onder de mijter als verrassing een Kindersurprise met wat zoetigheid. Hij is apetrots en komt ons de hand schudden:'Happy Saint Nicholas day!'
We ontbijten en rekenen af. Wij wachten op de chauffeur. Normaal is het andersom....de chauffeur wacht op zijn gasten... We nemen afscheid van het hele team, met spijt in het hart.
Vandaag gaan we naar de markt. De drukte valt mee, de geur daarentegen minder. Vooral bij de visafdeling en de kippen.
Ze zijn jongleurs bij het schikken en uitstallen van het kleurrijke fruit. Zelfs druiven worden in hopen op mekaar gestapeld. De specerijen in hoopjes op kleine tafeltjes. Wel 20 soorten rijst. Kadavers van schaap of geit hangen in de zon. Achteraan is de slager op een houtblok 'gehakt' aan het 'hakken'. Alle regels van de hygiëne worden hier met voeten getreden. Druk heen en weer lopende mannen, bezweet en in felbauwe hemden zijn de 'transporteurs'. Op hun hoofd een opgerold doek, waarop ze de zware zakken rijst leggen. Oude steekkarren met bananenbladen ( het servies....). De kippen zitten bijeengepakt in ijzeren kooien. Ze worden ter plaatse geslacht. Gaia, dit zie je beter niet. Voor de Indiërs de normaalste zaak van de wereld.
We kopen niets.... We hebben niets nodig....
Lunch in het Grand Hotel. Rijst, vis en groenten.
De rivier steken we over per veerboot. Dit gaat sneller. Vrouwen en mannen moeten elk aan een afzonderlijk loket aanschuiven. Je kan maar twee tickets per keer kopen. We zijn met 12, tweemaal zes tickets kan niet, 6x2 tickets kan wel......
Eenmaal aan de overkant lopen we nog een half uur tot aan het hotel. Odette en Jacques en Nicole en Werner razen ons in speedtempo in de ricksaw voorbij....
Wij lopen nog even een hotel binnen en slenteren langs de vele kraampjes. Een man is kammen aan het maken uit hoorns van de os. Mooi handwerk, waar hij voor 1 kam een hele dag zoet mee is.
20u.00 aperitief in de bar.
Op het binnenterras staat onze mooi gedekte tafel. Ze hebben aan Sinterklaas gedacht en hebben op elk bord een klein rood kerstmannetje gezet!
Maar dit is nog niet alles. Eenmaal gezeten verschijnt Sinterklaas ten tonele. Van achter een hoek springt hij het terras op. Hij is in het rood gekleed, eerder een zwarte Piet, dan een Sinterklaas. Hij loopt en springt al roepend in het Malayalam rond de tafel. De andere gasten weten niet wat er gebeurt. Die Belgen zijn geen gewone! Volgen die een andere kalender?
Zwarte Piet komt dan ook het terras op. Gek gezicht, een van nature al donkergetaande Indiër die zijn gezicht nog eens heeft zwart geschilderd. Zwarte Piet en Nepsinterklaas amuseren zich kostelijk en stelen de show. Sinterklaas trakteert ons met een cadeautje; een flesje gevuld met kruiden. Hij komt het parmantig bij elkeen op het bord zetten. Wij zijn beleefd en zeggen elk:"Dank u Sinterklaas". De Indische Sint hoeft dit maar 1 keer te horen en zegt dit na, telkens hij een flesje op ons bord plaatst. Iedereen zijn geschenkje.. De Sint vertrekt, terwijl wij het liedje in gang zetten:"Dag Sinterklaasje daag" De andere gasten kijken ons nietsbegrijpend aan.
We rijden naar de kust in Marari Beach, een mooi zandstrand aan de Arabische Zee. Het is heet en er is niet veel volk, buiten de vele grote krabben die schrijlings over het strand rennen. Alain hoopt ze achterna te kunnen zitten. Alain, geef het op, ze zijn veel sneller dan jij kan lopen!
Mr Shambu die ons begeleidt, legt uit wat 'todi' betekent. Boven in een kokosboom zit een oude man het sap van de bloesem van de kokosnoot af te tappen. Men laat de noot niet tot ontwikkeling komen maar vangt daarentegen het sap op. Dit laat men fermenteren tot de befaamde Todi. Een gevaarlijk drankje voor de Indiërs... Het brengt je in hogere regionen...
Na een fijne wandeling drinken we een frisse ginger lemon punch in de tuinbar van het Marari Beach Resort. Hier kent Mr Shambu zijn weg, want hij heeft hier zeven jaar gewerkt als operations manager.
De verantwoordelijke van de tuin nodigt ons voor een rondleiding door de vlindertuin uit. Prachtexemplaren!
Bovendien krijgen we ook 1 van de vele bungalows te zien. Mooie kamers!
Onze Driver brengt ons naar de plaats van de lunch. Een mooi hotel langs de oever van het grootste meer van Kerala, Vembanad Lake. Van daaruit nemen we de boot terug naar Purity.
Iedereen geniet van de tocht. De schipper is deze keer alert en vaart feilloos langs de 'paal'.
De staff van het hotel loopt er deze avond opvallend enthousiast bij... Er hangt iets in de lucht! Vanavond is het Todi avond!..
Mr Shambu geeft nog wat meer uitleg over de todi. De mannen hebben een dag lang hard gewerkt en zijn moe en bezweet. Ze dragen een hoofddoek, die het zweet opvangt. Bovendien wassen ze zich ermee in de rivier, drogen ze zich etc. Kortom een multifunctionele hoofddoek.
Daarna gaan ze op café, de Todishop. In de todishop wordt de todi drank geserveerd met wat hapjes. Hapjes die niet altijd even kosjer zijn.... Er worden wel eens beschermde diersoorten gegeten; kikkers, rivierreigers, vis etc....
De mannen drinken, beginnen te zingen, te dansen en na verloop van tijd zijn die zo beschonken, dat men ze naar huis moet brengen.
Wel, dit is nu onze todi avond. De staff heeft een todishop nagebouwd. Een smalle lange tafel, rode plasticstoeltjes en terracottapotjes gevuld met rozijn en todi op tafel.
We krijgen elk een katoenen hoofddoek en binden die op het hoofd. Via de tuin gaan we blootvoets naar de tafel. De staff verwelkomt ons al roepend en springend. Ze slaan met hun doeken krachtig op en neer.
Wat een ontvangst! Vanuit de geïmproviseerde keuken onder de kokosbladen, brengen ze rijst, vlees, gevogelte en vis aan. De todi is NIET te drinken. Odette kan de drank niet binnen krijgen. De anderen doen een poging, maar raken niet verder dan even nippen aan het glas. Ingrid moet zich zelfs even afzonderen.... Katrien kan mee en Christophe, Alain en JC weten van geen ophouden. Ze schateren het uit! 'Afschuwelijk, slecht , o zo slecht' zijn de woorden van Christophe. Het licht Gentse accent geeft nog meer uitdrukking aan wat hij zegt. We liggen plat! De staff is ermee weg, vindt het uiteraard leuk dat we plezier hebben. En als JC, A en Ch beginnen klinken op de Friendship en de glazen 'bottom up' in een keer uitdrinken, kan de avond voor de Staff niet meer stuk. Ze beginnen te zingen uit volle borst. Volgende fase? Now Belgium sing! Met de Marie Louise steken we niet slecht van wal... We gaan op en neer etc. Superleuk groepsgevoel! Eerlijk gezegd, het IS een leuke groep.
De staff speelt het spel mee, elk om de beurt zingen we een lied. Alain put uit zijn enorme repertoire en helpt ons van de vernederende nederlaag. Mr Shambu vindt het amusant om de stand bij te houden. Partijdig als hij is 5-0 for Kerala. Zelfs een dans kan onze score niet opkrikken. Maar we hebben een fantastische avond...
Slaapwel.... Eens benieuwd welke gevolgen een Todi avond heeft.....
Onze 'reisleiders' zijn ons genegen en laten ons wat uitslapen.....
Rond 11uur lopen kamermeisjes en meisjes van de spa druk heen en weer. In plastiekzakjes hebben ze de bekende saree doeken bij. Mits assistentie van de handige meisjes, kleden we ons om in de bekende Saree. Alle dames in de kamer van Nicole. En of we gelachen hebben! Ook al spreken wij vrouwen,mekaars taal niet, toch slagen we erin mekaar te verstaan. We staan in bewondering voor het vele vouwen en plooien van 6 meter stof tot een mooi gedrappeerde saree. Katrien neemt foto's en is zodoende als laatste aan de beurt om gedrappeerd te worden.... Geen sinecure. De kleine meisjes zijn wat in de war. De 1m76 van Katrien doet hen twijfelen welk stuk stof ze eerst moeten drapperen. Ze zijn volledig verkeerd. Bovenste stuk zit onderaan en is veeeeel te kort. Opnieuw. Er wordt getrokken en geduwd om uiteindelijk toch een mooie saree voor Katrien te maken. Als we op het binnenplein aankomen, staan onze mannen in hun doti 's ons op te wachten. Hilariteit alom.
In deze tenu's gaan we aan tafel. Men slaagt erin ons telkens weer een ander onderdeel van de Indische keuken te leren kennen. Wat een variëteit! De klassieke Thali wordt op een bananenblad geserveerd. Een mengeling van kleuren, geuren en vooral smaken. En.....geen bestek, we eten en slurpen met de rechterhand.....bestaan hier foto's van? Wat we 100 keer aan onze kinderen leren' niet eten met de handjes' wordt hier volledig van tafel geveegd. Maar opnieuw smaakt het.
De namiddag is weer 'massagetijd'.
Na de sessies gaan we het meer op met de houten kano, het witte wijntje in de hand. Een lokale visser neemt ons mee langs de oever van het meer. De avond valt snel en de muggen weten ons te vinden. We genieten van de rustgevende stilte. Hier en daar hoor je gesprekken uit de donkere huisjes verscholen in het struikgewas. Onze visser is fier op zij Chinees net en vaart er naartoe. Hij haalt het ingenieus gebouwde net omhoog en toont ons de magere vangst. Superkleine visjes en wat vissen, de grootte van een sardientje. We mogen ze meenemen. Daarna legt hij nog eens aan. Wij zijn de laatste van de groep en hij zegt:' wait here, just ten minutes'. Hier zitten we dan in een houten kano, in het donker in het struikgewas ......we proberen de springende vissen in een glas te houden en door ons gestuntel breken we een glas. Onmiddellijk staat heel het gebuurte aan de kano. No problem, no problem!
We zijn uiteraard fier als we onze vangst aan de medereizigers kunnen tonen. Maar dat zal helaas niet voldoende zijn ....
Onder het terras staan de chefs ongeduldig te wachten met vier vijzels en verschillende kruiden. In het midden een garam masala. De uitdaging is: wie maakt de garam masala die het meest gelijkenis vertoont met de garam masala van de chef? Isabelle en JC winnen de wedstrijd, maar eigenlijk zitten alle kandidaten er heel dicht bij.
Buiten in het zand staat een mooie tafel gedekt voor het vegetarisch buffet.
Er staan verschillende massages gepland, dus elk ontbijt zoals hij wil. Johan en Isabelle zwemmen terwijl Werner op dit vroege uur al van het zicht op het eindeloze meer geniet.
Maandag is werkdag. Enkele mensen werken op pc terwijl anderen genieten van een goed boek.
Om 12u.30 kookdemo van Pollitchathu, gemarineerde Karimeenvis in een bananenblad klaargemaakt, geserveerd met tapioca (te vergelijken met puree aardappelen)
Het smaakt alweer.
Om 15u.00 komen de ricksaws ons halen voor een rit naar Allappey. Een stad aan de kust op een half uur rijden van het hotel. We bezoeken er de fabriek waar kokosvezels worden verwerkt tot touwen en kokosmatten. De kokosnoot is hier werkelijk de bron van bestaan. Niets gaat verloren van deze vrucht. De buitenschil wordt gedroogd en dient als brandstof. De vezels worden tot koorden verwerkt. Die gebruiken ze dan weer om hun weefgetouwen bij mekaar te houden. De harde schelp gebruikt men om de latex van de rubberboom op te vangen, of als scrub om de olifant te wassen. Het jonge vlees smaakt voortreffelijk en gebruikt men om kokospasta te maken, de basis van vele bereidingen. Het sap is een goede dorstlesser, vol energie. En nog zoveel meer!
We bezoeken een paar hindoetempels en houden een kwartier halt om wat langs de kraampjes te 'flaneren'.
Er wordt van alles verkocht, van nagemaakte planten tot ouderwetse ijzeren lepels, pannen etc... Zaken die wij al jaren bij het 'oud ijzer' achterlieten.
De avond valt hier zeer snel, het is al donker als we terug in het hotel aankomen. De lange tafel is al ingedekt voor het 'Duck roast' diner.
Een gezellige avond waar Txuku en Jörg de eigenaars van het hotel met ons mee-eten.
Tot nu toe een prachtige trip....wat doen we morgen?
Vertrek na ontbijt nr Allapey. Eenmaal doorheen de Indische drukte, rijden we langs het 'Kanaal v Venetië' door het gebied van de backwaters. Aan beide kanten van de 'highway' zie je eindeloze rijstvelden. Op sommige plaatsen is de rivier volledig met planten bedekt. Het is zondag en wegeniswerkers zijn druk in de weer.
De chauffeur hangt ondertussen voor de vierde keer aan de telefoon. De temperatuur stijgt gaandeweg. Kleurrijk geklede dames beschermen zich tegen de felle zon met paraplu's.
We houden halt om te tanken. Hopelijk iets meer dan 4 liter...
10u15 'coffee time' in de Indian Coffee House, een coöperatieve zaak. Het café ligt achteraan een klein steegje. Het is er donker en bevangen. Er wordt heftig heen en weer gebabbeld. BTV- en FAVV- medewerkers krijgen stante pede kortsluiting bij het zien van de elektriciteitsaansluiting en de keuken. First in, first out?
Maar lekkere Kerala koffie met veel suiker en melk. We denken terug aan onze kindertijd toen we van oma bij onze 'bookes' koffie verkeerd kregen.
10u30 vertrek per bus naar 'de boot'.
Met een oud karaktervol motorbootje varen we naar de echte boot. Een schip met platte bodem waar zo'n 6 personen op kunnen cruisen/ overnachten. (er bestaan boten voor 12 personen) De planning rekent ETA in hotel Purity om 14u.00.
Om 15u00 hebben Ingrid en Johan afspraak bij de massage. Dit halen we dus makkelijk......Er wordt heel wat afgelachen en er heerst een superaangename stemming. Iedereen geniet met volle teugen van de prachtige natuur. De bewoners van de huisjes langs de rivier zwaaien ons enthousiast goeiedag. Als een jongetje ons toeroept 'pen, pen?' duiken we in onze rugzak en gooien hem twee balpennen. Vraag is: wat zal hij ermee doen? Verkoopt hij de mooiste en welke van de twee IS de mooiste?
Alain staat vol verbazing bij het zien van zoveel Kingfishers, prachtige vogels met blauw oranje veren.
Ondertussen varen we verder...af en toe wordt de schipper afgelost aan het roer. Currygeuren wellen op uit het kleine keukentje achteraan de boot. We zijn ons van geen tijd bewust en genieten. Iets later roepen de kleine koks ons aan tafel. Er staat een klein buffet klaar met groenten, rijst, sambhar, thoran (gehakte snijgroentjes) ...
Elkeen zoekt zich een plaatsje op de boot en proeft opnieuw de lekkere gerechten.
Onze inschatting van ons uur van aankomst zien we met de minuut 'verwateren'. Maar dat bederft de pret niet. Een kleine afwijking aan het schema kan. En Jacques staat altijd klaar om een sappige mop te vertellen.
We worden opgeschrikt door een slag op de boeg van het schip. Het is de schipper die wakker schiet en als een bezetene aan het roer begint te draaien. Het scheelt geen haar of we raken een paal! Zonder dat wij het beseften, was die schipper dus aan het indommelen!
Net op tijd.
Maar komen we op tijd in Purity aan? Christophe laat ons gissen hoelang het nog zal duren voor we aankomen. Jacques en JC blijken er tamelijk dicht bij te zitten, als we na 20 minuten aanmeren in Purity, een mini resort rechtstreeks aan de oevers van Vembanath Lake.
We worden er opnieuw zeer hartelijk ontvangen met een roodgekleurd frisdrankje en vochtige doekjes. Dit domein is werkelijk adembenemend mooi. Het hotel werd door Txuku en Jörg ingericht met authentieke Indische sculpturen, oude schaduwspelfiguren gecombineerd met moderne kunst. Het zwembad nodigt uit voor een frisse plons.
Ondanks onze latere aankomst kunnen een paar koppels toch nog een ayurvedische massage krijgen. En of dit deugd doet....
Elk ontspant op zijn manier. Om 19u.00 geeft Dokter Sreeragh uitleg over de ayurvedische massage.
Morgen krijgen we er nog een....
De mensen van Purity doen hun uiterste best om het ons naar de zin te maken. Een Keralaanse danseres in glinsterende traditionele kledij danst voor ons de typisch Keralaanse dans begeleid door sitarmuziek. Wat een mimiek! De avond sluiten we af met een sfeervolle bbq. Slaap 'lekker'.
We zijn onderweg naar Serenity. Plots stopt de chauffeur. Waarom? Hij stapt uit en is in een mum van tijd terug. 'Chocolate' beweert hij, zonder chocolade.....onze sluwe mannen hebben het spelletje door:' chocolate? No chocolate ! You went for Miss Chocolate..' en er verschijnt een brede grijns op het gezicht van de chauffeur.... De Miss Chocolate zal nog wel een paar keer terugkomen. Iets later moet hij tanken. Amper 4 liter! Moeten we daarvoor stoppen? Eindelijk bij valavond , komen we in Serenity terug. We gaan straks het weeshuis bezoeken waar Alain en Christophe de vele voetbaltruitjes die we hebben meegebracht al hebben afgegeven. Elkeen bereidt zich voor op het bezoek aan het weeshuis. Christophe heeft ons verwittigd. De kinderen leven er in mensonwaardige omstandigheden. We houden ons emotioneel sterk wanneer we de kinderen ontmoeten. Ze hebben de voetbaltruitjes aangetrokken, als respectvolle bedanking. Ontroerend. Uiteraard moet iedereen op de foto. What's your name? You christian? What's your name? You christian? Famous footballplayer Ma'am? Your favourite player Ma'am? Ik bedenk vlug een naam die op één van de truitjes staat van één van mijn jongens. Beckham en Ronaldo schieten me gelukkig ook te binnen. De jongens dringen zich dicht rondom ons. Hier is nog werk aan de winkel! Hier kunnen we ons nuttig maken. De slaapplaats ziet er uit als een gevangenis, verf bladert van de muren, bedden zonder matras en nauwelijks verlichting. De 'studeerplaats' is er nog slechter aan toe. Absolute wanorde in het kwadraat. Vies vuil oud... We schieten woorden tekort. Enkel 1 mevrouw moet de vijftig jongens van verschillende leeftijden in bedwang houden. Niet menselijk. Nu zijn er slechts 25 aanwezig. De anderen zijn voor het weekend naar huis. Een bewonderenswaardige vrouw! Ons hart breekt en we kunnen onze emoties slechts met moeite bedwingen als we naar de 'gebedenruimte' gaan. Die ziet er afgewerkt uit. Propere keramische vloer, weliswaar geen stoelen. Iedereen gaat in kleermakerszit op de propere grond zitten. Dan beginnen de jongens uit volle borst te zingen en te klappen in de handen. Het gaat door merg en been en raakt ons diep.... Je wil hier direct aan de slag. Maar dat is niet de bedoeling; ttz Christophe heeft betere plannen met dit weeshuis. Achteraan wil hij een moestuin aanleggen, zodat de jongens leren om zelf hun groenten te kweken. Die kunnen ze dan verkopen en beseffen ze dat je niets hebt voor niets. Hen nu elke keer zomaar dingen geven, lost het probleem niet op. De jongens kennen momenteel weinig respect voor bepaalde zaken. Eens ze zelf hun klasje zullen schilderen, komt het gevoel van respect vanzelf...althans, dat is de bedoeling. Sister (de verantwoordelijke) neemt ons mee in haar schamel bureau. Ze wil zeker een paar goede leerkrachten hebben. Maar nog veel meer....in het 'bezoekersboek' schrijft Thierry een mooie tekst in naam van ons allemaal. Het is moeilijk om afscheid te nemen van de jongens. We staan momenteel machteloos, maar putten daaruit toch de kracht om met volle overtuiging het project Vanakam te steunen. Die jongens verdienen beter, veel beter.
De meesten onder ons zijn een beetje uit hun lood geslagen en zwijgzaam keren we naar Serenity terug. Chef Ranish legt uit hoe hij de pickles en chutney maakt. Twee bijgerechten in de Indische keuken. Lekker! Het diner is een Syrisch Indisch diner opgediend op het overdekt terras. Bij gezellig kaarslicht sluiten we de dag af. Sweet dreams
Na het ontbijt zijn we weer fris en monter om de vele kilometers in de bus naar de Keralaanse heuvels te trotseren. Het is zeker de moeite waard. Kerala, God's own place. En toegegeven, het klopt. Links en rechts van ons vind je prachtig groene theeplantages. We zijn op de Perimid Hills, waar we stoppen om even door de theeplantages te lopen. De theepluksters zien we van dichtbij aan het werk. De bodem is behoorlijk drassig, de zon geeft hitte en die vrouwen werken met dikkewollen sokken! Zij vragen om 'Pen,pen?'. Ik heb nog een ADMB balpen en Odette geeft een kindje nog een pakje kleurpotloden. Weer een goede daad gesteld.
De thee die men hier verbouwt is zwarte thee en niet van uitzonderlijke kwaliteit. De blaadjes worden nl niet met de hand geplukt, maar met een soort snoeischaar met daaraan een vergaarbakje. Zodoende krijg je een mengeling van bladen, wat de kwaliteit van de thee niet bevordert. We hebben het hier gezien en zetten de tocht verder. ('t programma....!) Aangezien we al een tijdje op weg zijn, wordt een toiletstop ingelast. Wat zijn wij dames blij als we het bord zien 'Clean toilet'. Zo snel als we willen binnengaan, zijn we weer buiten. Het is er niet te aarden van de ... Vraag is: en wat als er geen bord staat met 'clean wc' ? De verbeelding laat ik aan u over. ... Klaar voor een nieuw bezoek: de 'spicewalk'.
In de botanische tuin geeft Miss Sheena ons een zeer interessante rondleiding. Als je hier ziek bent, heeft de natuur steeds een oplossing. Miss Sheena is als een rondlopende encyclopedie. Het is amusant te zien hoe ze met de natuur omgaat als Christophe zich heeft bezeerd. Gewoon wat kruiden pletten, het groene sap op de wonde en die is ontsmet. Gaat het beter Christophe?
Miss Sheena toont ons kurkuma, koffie, nootmuskaat, kruidnagel, heilige basilicum , wordt niet gegeten dr de Hindoes omdat de god Brahma het blauw vd de tak mooi vond....(deze basilicumtakjes met blauwe stengel worden in bosjes gebundeld en verkocht om te offeren in de hindoetempel). Verder nog stevia, vanille,peper, gember,chilipepper.....
We zetten de kronkelende, hobbelige weg verder. De keien slaan tegen de onderkant van de auto. Moeten we niet uitstappen? We halen de top van de berg niet. De chauffeur geeft niet op en uiteindelijk komen we aan op Ashley Estate. Ashley Estate is een oude theeplantage waarvan het hoofdhuis op de top van de heuvel werd gebouwd en ons uiteraard op een schitterend zicht over de theeplantages trakteert. Het ouder paar , dat het huis onderhoudt, heeft voor ons een heerlijke lunch bereid. Weer een paar heerlijke curries en flan voor dessert. De vriendelijke Patrick, assistent van het oudere paar, begeleidt ons na de lunch naar de oude theefabriek,beneden aan de berg. Hij loopt op oude sandalen, in niet al te propere kledij en spreekt nauwelijks Engels. Maar de vriendelijkheid zelve. Fier als een gieter toont hij ons 'zijn' kerk. We komen bij de oude theefabriek aan. De geur is onmiddellijk te herkennen. Niet te geloven hoe hier nog wordt gewerkt! Het doet ons een moment denken aan de film Daens. Donker en grauw. Geen veiligheidsmaatregelen, geen veiligheidsschoenen, geen stofmaskers....enkel gedroogde theeblaadjes, verpulverd ahw tot de fijne thee die wij in de zakjes in Europa vinden. Hoopjes gezeefde thee worden verschept en nog eens verschept. Mensen werken er op blote voeten....Odette wil vanaf nu enkel nog thee met superheet water...kwestie vd idee van de blote voeten enigszins te vergeten. Als ik in Brugge een kopje thee drink, zal dit beeld me toch zeker te binnen schieten...
Driver wacht ons op en brengt ons terug naar Serenity! Het programma van vandaag zit er nog niet op. Er wacht ons nog iets anders....
Na de 'wervelende rit' komen we heelhuids in Serenity aan. 'Serenity' een betere naam voor deze mooi verbouwde rubberplantage kon men niet bedenken. Als 'welkom' gebaar krijgen we een 'tika' of 'pindi' op het voorhoofd. Ons derde oog om de wonderen van de natuur te aanschouwen. Leuke ruime kamers in oranje turkoois. Een lichte lunch wordt op het groot buitenterras geserveerd. Masala Dosa:best te verge.inken met een gevulde pannenkoek. (vulling van aardappel,bloemkool) daarbij 3 katori's (sambhar, tomatochutney en banaan kokos) Lichte lunch??? Hallo, toch zwaarder dan je denkt. Dit moeten we verteren dmv een wandeling. Johan en Ingrid gaan op de 'huis olifant'. Een hele ervaring. We wandelen berg op, berg af tot aan de rivier waar we de olifant wassen. Zo te zien geniet ze er met volle teugen van. Onze Driver pikt ons daar terug op, want we worden bij Mr Sambu verwacht voor de rondleiding door de 'tuin'. Heel interessant om te zien hoe rubber- latex wordt geoogst, hoe kruidnagel groeit, peper, kurkuma, muskaatnoot, kaneelschors etc. een tuin vol tropische vruchten, ananas, mango, papaya,banaan, kokos, tamarind. Het donkert snel, bijna niets meer te zien. Een oude man nodigt ons bij hem uit om zijn tuin te bezoeken. Er staan wel honderd soorten struiken en planten. We keren naar Serenity terug terwijl de 'flying foxes' (vliegende honden) ons hoog boven het hoofd vliegen. In Serenity staat Mr Raanish, de jonge enthousiaste chef te popelen om ons in te wijden in de Kerala kookkunst. Alle ingrediënten staan uitgestald, coconutoil, salt, kurkuma, mosterdzaadjes, ui, sjalot, groene pepertjes, garnaaltjes.... Dit zal smaken
Ontbijt om 7u.00. Onze koffers netjes voor de kamerdeur want om 8u.00 stipt vertrekken we met het busje zuidwaarts, naar Serenity hotel.
De bus is te laat! Een kwartier langer slapen was welkom geweest. We nemen afscheid van het vriendelijke Malabar team en vatten onze avontuurlijke trip aan.
Op de wegen heerst al weer georganiseerde chaos. We stellen ons de vraag hoeveel ongelukken men hier telt, met zo'n kamikaze chauffeurs.
Langs de weg tientallen jonge kinderen in mooie uniformen, haren netjes gekamd, meisjes met kleurige strikken in hun gitzwarte haar, allen op weg naar school.
Overal om ons heen 'getoeter en gekwetter' . De zon staat al hoog, het wordt weer een hete dag.
We rijden langs zeer groene wegen en slaan links af, landinwaarts. Een zanderige streek met opmerkelijk veel groen. India, Kerala, wat ben je mooi! Niet voor niets: God's place on earth.
Onze chauffeur is een dynamisch type en wijkt hier en daar van het programma af. 'He knows a better way'.....en inderdaad geen slecht idee. We komen bij de rivier aan waar we de 'veerboot' nemen. Een veerboot, bestaande uit 2 grote kano' s waarop een groot platvorm is gebonden. Creatief zijn ze hier zeker. Uit alle hoeken en kanten horen we propaganda. Harde luidsprekers boven op auto's gebonden, schreeuwen het uit. Overal grote affiches van Che Gevara, rode vlaggetjes aan de huisjes.
De oversteek verloopt vlot, we hebben natuurlijk weer veel bekijks. We rijden verder de Indische 'brousse' in. Het geeft ons het beeld dat we in Vietnam mochten ervaren. Hobbelige en stofferige wegen. Powerplate terwijl je rijdt.
Toiletstop voor Werner aan hotel 'Idea' in the middle of nowhere. Hij bedenkt zich bij het zien van de inkomhal en kiest het veilige voor het onveilige: de boom....
Christophe koopt nog wat banaantjes bij de lokale kruidenier. Het zijn mini banaantjes, boordevol smaak.
We houden halt bij een kerk, een prachtig voorbeeld van hoe verschillende religies perfect samen kunnen gaan. Iedereen, van alle pluimage is er welkom.
Het idee van de chauffeur om deze omweg te maken, wordt echter niet in dank afgenomen bij zijn baas. Het zorgt voor een enorme vertraging van anderhalf uur, waar wij geen last van hebben. We zagen prachtige dingen! Zeker de omweg waard.
Om alle heisa te vermijden, wijken we niet meer van het programma af. We rijden regelrecht naar de tempel van Shiva in Kottayam. Ladies, schouders bedekt aub en iedereen schoenen uit! Er is net een godenverering aan de gang met luid tromgeroffel. Enkel Hindoes mogen het centrum van de tempel betreden. Men offert voedsel, driemaal per dag. Van een 'goddelijk' leven gesproken.
Een tip: neem zwarte kousjes mee. Onze witte kousen zien er niet uit. Om de haverklap worden we aangesproken: What's your name? Where you from? We zijn echte bezienswaardigheden.
We rijden door de drukke stad verder naar Kanam. Geel-zwarte Tsuk tsuks razen ons toeterend om de oren. De warme wind door het openstaand busraampje zorgt voor aangename koeling en het afgetaand groene gordijntje beschermt ons tegen de felle zon.
De chauffeur steekt met zwierende bochten de torenhoog geladen vrachtwagens toeterend voorbij.
Op dit vroege uur voelen we reeds de hitte. Het begint te dagen. Het drukke leven komt op gang. Waar gaan al deze mensen heen? We zijn allen moe. Het is een lange reis, maar we zijn er. We worden zeer hartelijk ontvangen in Malabar House. Terwijl de bagage naar de kamer wordt gebracht, worden wij aan het ontbijtbuffet uitgenodigd. We draven maar door en blijven ondanks alles toch wakker. We vergeten de Belgische kou bij het zien van het ontbijtbuffet in open lucht. Het smaakt heerlijk. Na het ontbijt blijven er een paar mensen nog wat napraten. Thierry, Katrien, Isabelle en Johan (JC) gaan op verkenning naar de 'plage' waar vissers hun versgevangen vis verhandelen. De doordringende geur valt niet te beschrijven. Vis ligt op matten op de grond. FAVV heeft hier nog een paar jaar werk! In het kleuterschooltje worden we met open mondjes aangestaard. Nieuwsgierige jongens en meisjes proberen een glimp van ons op te vangen. Johan Persyn(JP) en Christophe gaan naar de 'Barber' voor frisse scheerbeurt. We 'struggelen' wat met de tijd. Voortdurend vragen we mekaar hoe laat het is. Iedereen neemt nog wat vrij, een dutje kan er zeker bij. Tegen de middag wordt voorlopig nog een Westers maal geserveerd, maar daar komt vanavond verandering in. Het namiddagprogramma bestaat uit een tour naar The Dutch Palace. We vertrekken per ricksaw naar de stad. Wat men er niet bijvertelt is dat je je handen binnen de ricksaw moet houden en dat sommige drivers wel van rodeo houden... In de bocht vliegen we er bijna uit. Kermis kermis!
We bezoeken het Dutch Palace. Een oud koloniaal oorspronkelijk Portugees paleis. Blijkbaar is het schoolreisdag voor de kinderen. De een na de andere groep schoolkinderen komt ons vragen :"where you from?
Met de ricksaws rijden we terug naar het centrum van Fort Cochin. Christophe neemt ons mee naar een grote antiekzaak, waar er achteraan de zaak ook frisse drankjes geserveerd worden. Dit terras geeft een mooi zicht op de monding van de rivier. Mevrouw brengt ons een frisse 'ginger lemon ' punch. Een frisdrank met gember, suikerwater, limoen en soda. Heel lekker en bovendien gezond...
De ricksaws brengen ons verder naar de kerk van San Franciscus. Helaas is deze dicht. We gaan te voet terug naar het hotel.
Wat vrije tijd of voor degenen die willen, platte rust.
In de wijnbar van het Malabar House treffen we 's avonds Txuku en Jörg voor een Indische Tapasavond. Indische Sula wijn smaakt bij de vele soms zeer pikante tapas. Jacques, onze sommelier in het gezelschap neemt het woord en geeft ons wat info over de wijnen.
We toosten op 'l'amitié'. Dit is een zeer gezellige avond met stuk voor stuk toffe mensen. De sfeer zit er al goed in.
03u.15 Cochin time. (22u.45 Brussels) Een vlucht van ruim 4 uur met twee krijsende babies in onze buurt. Je wordt er gek van. Een drukte van jewelste bij aankomst aan de douane. Rijen wachtenden met daartussen een opvallend groepje blanken uit Vlaanderen. Gelukkig kan Christophe de man van het loket "Business -Diplomats" op diplomatische manier vermurwen en mogen we onmiddellijk een tiental rijen voorbij. Dank u Christophe! Een leuke Amerikaanse maakt van de gelegenheid gebruik en schiet ons voor....manners my dear? We raken door de stroom van volgeladen bagagetrollies, bejaarde Indische vrouwtjes in een rolwagen en nog steeds dezelfde krijsende babies, na veel "excuse me's" tot bij onze breedglimlachende chauffeur. We hebben alvast veel bekijks. "Driver", zo noemen we hem, brengt ons na een rit van anderhalf uur langs de drukke kustweg - zelfs op dit vroege ochtenduur al druk! - veilig en wel naar Malabar House in Fort Cochin.
We vertrekken vanuit het station van Brugge om 6u.35 naar de luchthaven in Zaventem. Ethiad airways brengt ons naar Abu Dhabi. Goede vlotte vlucht. We hebben nog een uur voor onze volgende vlucht, dus blijven we wat rondhangen in de transitzone met dutyfree shops.De prijzen zij hier merkelijk duurder dan bij ons! Op de info borden zien we onze volgende vlucht met een uur vertraagd. Tijd zat om nog wat bij te babbelen in een open drankgelegenheid. Maar opeens komt Jacques onze richting uitgelopen:" allez jullie moeten onmiddellijk mee. Men heeft jullie al geroepen! De vlucht vertrekt toch op tijd!" Jacques heeft alle regels van security doorbroken en is van achter de controle naar ons toegekomen. Dank u Jacques, want anders zaten we niet waar we nu zitten. We vliegen naar Cochin in de mooie provincie Kerala, Zuidwest-Indië. India here we come..... Maar we zijn er nog lang niet...
