De rit naar het station verloopt vlotter dan verwacht. Zo zijn we op ons gemak om nog wat waterflessen te kopen en foto's te nemen.
Het is al donker. In het midden van het perron liggen rijen mensen, volwassenen en kinderen, op de grond te slapen. Allerlei geuren en aroma' s van gekookt voedsel, pikante specerijen, benzine en uitlaatgassen vormen samen met de grote hitte een impressionante masala....
Thierry en Christophe begeleiden de Porter met de bagages. De rest van ons gezelschap baant zich een weg naar het perron. Trap op, over de brug boven de sporen, trap af naar perron 15. Het is duister en grauw in het station. Een vriendelijke Indiër spreekt ons spontaan aan: 'where you going?' 'Trichi' zeggen wij volmondig. 'me too, Trichi! You come!'. We letten niet meer op de borden en volgen de man blindelings. Diensttabellen? Waar vind je die? Ik zie er geen, zoals bij ons op de perrons. Door de oude krakende luidsprekers klinkt enkel een scherpe damesstem. In het Engels kondigt ze de eerstvolgende trein aan. We begrijpen ze nauwelijks.
Men staart ons aan van alle kanten. Wij zijn dan ook de enige blanken in het station. De Indiërs zijn hier heel donker van huidskleur. Op dit uur zie je enkel het wit van hun prachtige ogen....
We lopen de duistere wagons voorbij. Je ziet amper door de kleine raampjes. De trein zit al goed vol. Tweede klas wagon....als haringen in een ton. Slaapbanken die er niet comfortabel uitzien. De blauwe polyester gordijntjes zorgen voor wat privacy....
Eerste klas wagon...iets beter. Op elke slaapbank ligt een 'lakenset'. Gewassen, ja, vlekken, ja, verpakt? Neen.
Daarmee zullen we het moeten doen. Reizen kan toch tof zijn....
Odette is van dienst in compartiment 3. Daar maakt zij de 'kampeerbedden' op. Isabelle, JC, Alain en Christophe slapen in het eerste compartiment. Christophe aan de zijkant van de wagon, bovenaan in een hol. JC en Isabelle slapen onderaan, Alain bovenaan. Er is boven JC nog een plaats vrij. Onder Christophe is ook nog een bed vrij. Hopelijk blijven die vrij tot in Trichi.. Stel je voor dat er nog twee zwaar snurkende mannen bijkomen! Wat uiteraard kan, want dit is een stoptrein... In compartiment 2 slaapt een koppel met hun baby en hun zoontje. De baby krijst af en toe, maar het valt allemaal best mee.
Vooraleer te vertrekken maken we van het aftandse sanitair gebruik. Vies en vuil, maar daar letten wij al niet meer op. We komen allemaal terug naar 'Basic'....
De trein zet zich om 22u.05 in gang...en weg zijn we.
Er wordt nog wat heen en weer gelopen, gezellig van het ene naar het andere compartiment. Veel is er niet te doen. We bekijken nog wat foto's, lezen nog wat of bloggen ...
Onze waardevolle dingen plaatsen we tegen de wand achter onze rug. Ipad onder de lakens. Zo proberen we te slapen.
Professor Mohammed, bio-ingenieur bij het federaal agentschap vr visserij heeft zich 8 jaar geleden voor het 'oesterproject' geëngageerd.
Oesters worden niet rauw gegeten in Kerala. Met stoomt ze, kookt ze, verpakt ze en verkoopt ze.
Tot een zekere Alain Vanden Abeele de streek een paar jaar terug kwam verkennen.... De Indiërs wisten niet wat ze zagen! Oesters openen en zo uitslurpen??
De vrouwen in het dorp bleven voorheen aan de haard. Geen tweede inkomen, weinig respect etc..
Voor het project sprak men echter de vrouwen aan om deel te nemen aan de kweek van de oesters. Zodoende verdienen ze geld en respect.
Hun taak bestaat erin om lege oesterschelpen op een koord te knopen en in de 'oesterkaders' in het water op te hangen. Na acht maanden zijn de oesters klaar om geoogst te worden.
Ze worden onder hoge druk afgespoten en gaan dan in een zuiverend waterbad voor minstens 24 uur. Om zeker te zijn dat de oesters klaar zijn voor consumptie, gebruikt men 'purified' water.
De oesters smaken voortreffelijk....
We lunchen in de Seagull. Gamba's, rijst, parata...
Stilaan beseffen we dat het onze laatste namiddag is in het mooie Kerala. De laatste inkopen doen, kaartjes sturen, douchen, etc
Om 18u.00 nog een verjaardagsdrink door Isabelle. Daarna pasta avond als afsluiter van Malabar.....
Driver wacht ons op. Op tijd! Innig afscheid van het vriendelijke Malabarteam.... Hope to see you again..soon...
JP en Ingrid zijn deze nacht vertrokken naar huis. Een stukje van de hechte groep ontbreekt....het is anders.
Na amper 2 minuten rijden, stoppen we bij de aanlegsteiger vd veerboot.
De bedoeling is om een reservaat waar , ik noem ze 'tempelolifanten' worden getraind,te bezoeken.
Het is een behoorlijk lange rit. Uitstekend om wat in te dommelen, vooral bij die hitte!
We bezoeken nog een hindoe-tempel. Die valt echter niet zo in de smaak. De tuin rondom de tempel is dan wel weer een bezoek waard.
Iets verderop komen we bij de 'Holiest place in the world'. De heilige geboorteplaats van Sri Adishankara. Een invloedrijk Hindoe-filosoof en spiritueel leider in de school van de Advaita Vedanta, geboren uit de Brahmanen kaste in Kerala. Hij leefde rond 800 ad en richtte zich vooral op 'Datgene wat de mens in essentie is'. Alles gaat terug tot de bron, de essentie.
Hij was een voortreffelijk spreker en denker, reisde doorheen het land en stierf op 33-jarige leeftijd.... En Jezus? Als je het levensverhaal van Adishankara erop naleest, vind je hier en daar overeenkomsten..
Dit is voor de Hindoes een heilige plaats (vgl Bethlehem). Met volgeladen bussen komen ze hier naartoe.
Deze tempel is dan ook veel verzorgder dan de andere tempels die we tot nu toe zagen.
Langs de kronkelende, hobbelige weg zien we tapioca-plantages. Driver is daarmee grootgebracht. Rijst was te duur. Tapioca kan je vergelijken met onze aardappel.
Wat ons opvalt zijn de vervallen vrachtwagens in de berm. Die zijn volgegroeid met woekerplanten. Hoe komen die daar? Welnu, de politie heeft die geconfisceerd omdat chauffeurs hun boete niet kunnen betalen. En omdat ze de boete toch niet kunnen betalen, laten ze de vrachtwagen gewoon staan.....
We zetten de slingerende weg verder naar de plaats waar men olifanten 'temt'... Weer schoolreisdag voor heel wat kinderen!
Groot is onze verbazing als we de manier zien waarop men de olifanten 'kort' houdt. Als ik schrijf 'kort' dan is dat wel heeeeel kort. De dieren zijn vastgebonden met zware ijzeren kettingen, één aan de rechter voorpoot en één aan de linker achterpoot. Ze pivoteren ahw op twee poten, wiegend van links naar rechts. Zelfs de hele kleine olifantjes zijn hetzelfde lot beschoren. Temmen, noemt men dat..... De zoo van Antwerpen doet het beter...
We besluiten terug te keren. De watervallen kunnen we niet bezoeken, want het is te droog. Jacques oppert het idee om er toch naartoe te gaan en af te spreken wie er een fles water naar beneden zal gieten.... Maar geen vrijwilligers...
Terug naar af.
We komen aan bij de veerboot. Daar moeten we een half uur wachten, JC stelt voor om daar te picknicken....Originele picknick... Met zicht op de oversteek en de geur van benzine.. Eens iets anders.
Maar ... Lekkere sandwiches.
Vrije namiddag, relax, shop till you drop etc..
Om 19u.00 afspraak beneden aan de receptie.
We dineren in de 'Club' waar Jörg en Txuku lid van zijn. We hebben weer een zeer aangename avond.
Vandaag geen bus maar Rickshaw. In kolonne rijden we naar de hindoe-tempel. In de vervallen tuin van de tempel staat een beeld van een cobra. De rickshaw driver beweert dat er een echte cobra in de tuin zit. Vrouwen dansen tijdens de vereringen, ter ere van de cobra. Er wordt melk geofferd aan de cobra. ??? Het kan er niet allemaal direct in bij ons nuchtere Vlamingen.
Op naar de 'wasplaats', een staaltje van voorhistorie...de vuile was wordt in ouderwetse blauwe wastrommels gewassen. Na het wassen wordt die naar de droogweide gebracht. Een uitgestrekte weide waar men de was ophangt. Wasspelden kent men hier niet. De was wordt in een lus van het gedraaide kokostouw vastgemaakt. In een mum van tijd is de was droog. Dan gaat die naar de 'strijkafdeling'.
Onder een afdak wordt met loodzware ijzers gestreken. De ijzers worden met kokosnoot gevuld. Die wordt in brand gestoken, de klep van het ijzer gaat dicht en men kan beginnen strijken met een superwarm ijzer. Daarna worden de gestreken hemden op een doek op de grond , in de zon gelegd.
Bepaalde was wordt echter nog met de hand gewassen. Onder de open schuur zijn verschillende washokjes gebouwd. Daarin staat een grote stenen blok waarop de was wordt 'geslaan', gespoeld, gewrongen, ... Zeer intensieve arbeid, meestal door mannen uitgevoerd. Wasserij Sint-Michiels van lang voor de oorlog!
We hebben een mooi programma vandaag. Culinair! Gembergeuren prikkelen onze neus als we de smalle steegjes toeterend inrijden.
'Sir, Ma'am, ginger factory'. We bezoeken de gemberfabriek. Fabriek..... Stel je geen machines voor. Alles gebeurt hier manueel. De boeren brengen de gember binnen in de 'fabriek'. Alles gebeurt in de open lucht. Kleine, maar sterke mannen brengen zware manden volgeladen met gember naar de 'wasplaats'. Dit is echte handenarbeid in de pure zin van het woord. De gember wordt in een bad van water en 'chemicals' ondergedompeld. Precies een wit melkbad. Geen katrol om de zware manden op te heffen, maar een simpel systeem; een aangepaste emmer. De twee mannen gieten de emmer in het witte bad. Een vrouw staat boven het bad in de blakende zon en duwt de gember goed onder. Zo is ze zeker dat alle gember een laagje witte melk heeft.
De geur is doordringend, vooral de chemicaliën kriebelen je neus. En dit doen die mensen de hele dag door! Hoe houden ze het uit?
Daarna wordt de zware gembermand naar het plein gedragen en uitgestrooid om er op de grond te drogen. Wanneer Isabelle wat van die natte ge'ber neemt, moet ze hem direct terug leggen van de gids. 'wash hands quickly, hurts your skin'
Iets verder op het plein ligt een tapijt van 'witte' gedroogde gember. Eenmaal die volledig is gedroogd, gaat die naar een donkere loods. Daar vullen kromgebogen vrouwen de stofferige kokoszakken met de gember. Die wordt dan voor verschillende doeleinden gebruikt, vooral thee, zeep etc. de kwaliteit is goed genoeg voor deze vorm van verwerking van gember. In gerechten gebruik je deze gember niet.
Het zou Indië niet zijn als er geen winkel aan de fabriek is verbonden. 'Shop upstair' in foutief, begrijpelijk Engels. Een 'women cooperative'. We kopen er wat gembersnoep, thee en wat zeep.
Iets verder lopen we binnen bij een 'groothandel' van kruiden en specerijen. Het is er donker en wel honderd zakken staan er naast elkaar half open op de grond. Een mengeling van fijne aroma's en pittige geuren. Zelfs wierook is er te vinden!
Toevallig komen we Jörg tegen die hier in de buurt woont. Hij nodigt ons uit bij hem thuis. In een achtersteeg heeft hij een oude loods volledig tot woonhuis verbouwd.
Om 12u15 moeten we bij de tempel zijn voor het voederen van de duiven. Dames die geen sjaal bijhebben krijgen er een. Hoofd en schouders bedekken en iedereen schoenen uit. Alle duiven uit de stad komen hier elke dag, op dit uur naartoe. Een sjaal vind ik niet slecht, kwestie van je hoofd te beschermen...
Met de rickshaw rijden we naar Kayees. Een typisvh lokaal restaurant, waar ze heerlijke Biriyani serveren. Niet bepaald de plek waar je als Westerling direct binnenstapt, maar toch zeker de moeite waard. Zo leer je tenminste het land en de bevolking beter kennen. We kiezen tussen 'chicken' of 'Mutton' kip of schaap. Beide getechten smaken voortreffelijk. Bestek ? Niet te vinden, 't is met de handen te doen. Hierbij krijgen we lauw komijnwater. Twee mannen naast ons worden pas bediend nadat wij reeds aan het eten zijn. In een mum van tijd hebben die twee een groot bord rijst met kip verorberd! We zagen ze met moeite beginnen en ze zijn al klaar! Wij maar ploeteren met onze handen!
Gelukkig is er een lavabo aan de ingang naast de deur, waar we onze handen kunnen wassen.
Tot 17u.00 zijn we vrij. Daarna gaan we te voet naar de show in het Kathakali centrum. Om17u.00 zijn de twee acteurs zich nog aan het shminken op het podium. De ene schminkt zich, zittend in kleermakerszit, de andere ligt uitgestrekt op de grond, terwijl een andere assistent hem schminkt. Prachtige kleuren en tekeningen. De show begint om 18u.oo met wat uitleg over de bewegingen die een Kathakali- acteur maakt. Er wordt niet gesproken. Enkel de gezichtsmimiek, de houding van de handen en het lichaam zorgen voor dialoog.
Ongelooflijk hoe de acteurs met hun ogen draaien op het ritme van het trommelen. Van links naar rechts, boven naar onder, rond en rond.
De gezichtsmimiek is zo uitgesproken, dat je heel veel gevoelens die ze uitdrukken, herkent. Angst, liefde, haat, verdriet, schrik.....
De show begint met voor onze oren, een klaagzang.... Eeeeeeeeen. Aaaaaaaaaaan.......
Dan komen uiteindelijk de 2 acteurs op scène. Zo'n theater kan wel 6 tot 9 uur duren...????
zolang kunnen we niet blijven. Het mooiste hebben we gezien en wij verlaten het zaaltje met de 'stille' trom.
Voor Ingrid en JP is het hun laatste avond. Echt jammer! Maar nu gaan de examens van Thomas voor...Thomasje, studeren hé! Opdat het de moeite is dat ze de reis hier hebben afgebroken. Veel succes alvast met je examens.
Om in schoonheid te eindigen, is er deze avond een 'gala' avond. Er wordt een uitgebreid menu geserveerd buiten. Mooi gedekte tafel, deze keer met blauw witte kerstballen...en zilveren parels.
Isabelle verjaart zondag. Aangezien Ingrid en JP dan al vertokken zullen zijn, wordt de verjaardag vanavond gevierd. De groep heeft voor een cadeau gezorgd en de patissier heeft een lekkere chocoladetaart gebakken! Ambiance, wanneer er gezongen wordt bij het binnenbrengen van de taart door de hele keukenbrigade.
Bedankt aan iedereen, het deed Isabelle enorm veel plezier. Een verjaardag om niet te vergeten.
JP en Ingrid vertrekken om 01u.00 naar de luchthaven..... Have a safe flight! It was nice having you with us! We will miss you.
De todiavond heeft weinig sporen nagelaten. Aan onze Belgische pintjes kan de todi niet tikken....
Anoub, de attente 'Maître', heeft de servietten ter gelegenheid van Sinterklaas in een mijter geplooid. En onder de mijter als verrassing een Kindersurprise met wat zoetigheid. Hij is apetrots en komt ons de hand schudden:'Happy Saint Nicholas day!'
We ontbijten en rekenen af. Wij wachten op de chauffeur. Normaal is het andersom....de chauffeur wacht op zijn gasten... We nemen afscheid van het hele team, met spijt in het hart.
Vandaag gaan we naar de markt. De drukte valt mee, de geur daarentegen minder. Vooral bij de visafdeling en de kippen.
Ze zijn jongleurs bij het schikken en uitstallen van het kleurrijke fruit. Zelfs druiven worden in hopen op mekaar gestapeld. De specerijen in hoopjes op kleine tafeltjes. Wel 20 soorten rijst. Kadavers van schaap of geit hangen in de zon. Achteraan is de slager op een houtblok 'gehakt' aan het 'hakken'. Alle regels van de hygiëne worden hier met voeten getreden. Druk heen en weer lopende mannen, bezweet en in felbauwe hemden zijn de 'transporteurs'. Op hun hoofd een opgerold doek, waarop ze de zware zakken rijst leggen. Oude steekkarren met bananenbladen ( het servies....). De kippen zitten bijeengepakt in ijzeren kooien. Ze worden ter plaatse geslacht. Gaia, dit zie je beter niet. Voor de Indiërs de normaalste zaak van de wereld.
We kopen niets.... We hebben niets nodig....
Lunch in het Grand Hotel. Rijst, vis en groenten.
De rivier steken we over per veerboot. Dit gaat sneller. Vrouwen en mannen moeten elk aan een afzonderlijk loket aanschuiven. Je kan maar twee tickets per keer kopen. We zijn met 12, tweemaal zes tickets kan niet, 6x2 tickets kan wel......
Eenmaal aan de overkant lopen we nog een half uur tot aan het hotel. Odette en Jacques en Nicole en Werner razen ons in speedtempo in de ricksaw voorbij....
Wij lopen nog even een hotel binnen en slenteren langs de vele kraampjes. Een man is kammen aan het maken uit hoorns van de os. Mooi handwerk, waar hij voor 1 kam een hele dag zoet mee is.
20u.00 aperitief in de bar.
Op het binnenterras staat onze mooi gedekte tafel. Ze hebben aan Sinterklaas gedacht en hebben op elk bord een klein rood kerstmannetje gezet!
Maar dit is nog niet alles. Eenmaal gezeten verschijnt Sinterklaas ten tonele. Van achter een hoek springt hij het terras op. Hij is in het rood gekleed, eerder een zwarte Piet, dan een Sinterklaas. Hij loopt en springt al roepend in het Malayalam rond de tafel. De andere gasten weten niet wat er gebeurt. Die Belgen zijn geen gewone! Volgen die een andere kalender?
Zwarte Piet komt dan ook het terras op. Gek gezicht, een van nature al donkergetaande Indiër die zijn gezicht nog eens heeft zwart geschilderd. Zwarte Piet en Nepsinterklaas amuseren zich kostelijk en stelen de show. Sinterklaas trakteert ons met een cadeautje; een flesje gevuld met kruiden. Hij komt het parmantig bij elkeen op het bord zetten. Wij zijn beleefd en zeggen elk:"Dank u Sinterklaas". De Indische Sint hoeft dit maar 1 keer te horen en zegt dit na, telkens hij een flesje op ons bord plaatst. Iedereen zijn geschenkje.. De Sint vertrekt, terwijl wij het liedje in gang zetten:"Dag Sinterklaasje daag" De andere gasten kijken ons nietsbegrijpend aan.
We rijden naar de kust in Marari Beach, een mooi zandstrand aan de Arabische Zee. Het is heet en er is niet veel volk, buiten de vele grote krabben die schrijlings over het strand rennen. Alain hoopt ze achterna te kunnen zitten. Alain, geef het op, ze zijn veel sneller dan jij kan lopen!
Mr Shambu die ons begeleidt, legt uit wat 'todi' betekent. Boven in een kokosboom zit een oude man het sap van de bloesem van de kokosnoot af te tappen. Men laat de noot niet tot ontwikkeling komen maar vangt daarentegen het sap op. Dit laat men fermenteren tot de befaamde Todi. Een gevaarlijk drankje voor de Indiërs... Het brengt je in hogere regionen...
Na een fijne wandeling drinken we een frisse ginger lemon punch in de tuinbar van het Marari Beach Resort. Hier kent Mr Shambu zijn weg, want hij heeft hier zeven jaar gewerkt als operations manager.
De verantwoordelijke van de tuin nodigt ons voor een rondleiding door de vlindertuin uit. Prachtexemplaren!
Bovendien krijgen we ook 1 van de vele bungalows te zien. Mooie kamers!
Onze Driver brengt ons naar de plaats van de lunch. Een mooi hotel langs de oever van het grootste meer van Kerala, Vembanad Lake. Van daaruit nemen we de boot terug naar Purity.
Iedereen geniet van de tocht. De schipper is deze keer alert en vaart feilloos langs de 'paal'.
De staff van het hotel loopt er deze avond opvallend enthousiast bij... Er hangt iets in de lucht! Vanavond is het Todi avond!..
Mr Shambu geeft nog wat meer uitleg over de todi. De mannen hebben een dag lang hard gewerkt en zijn moe en bezweet. Ze dragen een hoofddoek, die het zweet opvangt. Bovendien wassen ze zich ermee in de rivier, drogen ze zich etc. Kortom een multifunctionele hoofddoek.
Daarna gaan ze op café, de Todishop. In de todishop wordt de todi drank geserveerd met wat hapjes. Hapjes die niet altijd even kosjer zijn.... Er worden wel eens beschermde diersoorten gegeten; kikkers, rivierreigers, vis etc....
De mannen drinken, beginnen te zingen, te dansen en na verloop van tijd zijn die zo beschonken, dat men ze naar huis moet brengen.
Wel, dit is nu onze todi avond. De staff heeft een todishop nagebouwd. Een smalle lange tafel, rode plasticstoeltjes en terracottapotjes gevuld met rozijn en todi op tafel.
We krijgen elk een katoenen hoofddoek en binden die op het hoofd. Via de tuin gaan we blootvoets naar de tafel. De staff verwelkomt ons al roepend en springend. Ze slaan met hun doeken krachtig op en neer.
Wat een ontvangst! Vanuit de geïmproviseerde keuken onder de kokosbladen, brengen ze rijst, vlees, gevogelte en vis aan. De todi is NIET te drinken. Odette kan de drank niet binnen krijgen. De anderen doen een poging, maar raken niet verder dan even nippen aan het glas. Ingrid moet zich zelfs even afzonderen.... Katrien kan mee en Christophe, Alain en JC weten van geen ophouden. Ze schateren het uit! 'Afschuwelijk, slecht , o zo slecht' zijn de woorden van Christophe. Het licht Gentse accent geeft nog meer uitdrukking aan wat hij zegt. We liggen plat! De staff is ermee weg, vindt het uiteraard leuk dat we plezier hebben. En als JC, A en Ch beginnen klinken op de Friendship en de glazen 'bottom up' in een keer uitdrinken, kan de avond voor de Staff niet meer stuk. Ze beginnen te zingen uit volle borst. Volgende fase? Now Belgium sing! Met de Marie Louise steken we niet slecht van wal... We gaan op en neer etc. Superleuk groepsgevoel! Eerlijk gezegd, het IS een leuke groep.
De staff speelt het spel mee, elk om de beurt zingen we een lied. Alain put uit zijn enorme repertoire en helpt ons van de vernederende nederlaag. Mr Shambu vindt het amusant om de stand bij te houden. Partijdig als hij is 5-0 for Kerala. Zelfs een dans kan onze score niet opkrikken. Maar we hebben een fantastische avond...
Slaapwel.... Eens benieuwd welke gevolgen een Todi avond heeft.....
Onze 'reisleiders' zijn ons genegen en laten ons wat uitslapen.....
Rond 11uur lopen kamermeisjes en meisjes van de spa druk heen en weer. In plastiekzakjes hebben ze de bekende saree doeken bij. Mits assistentie van de handige meisjes, kleden we ons om in de bekende Saree. Alle dames in de kamer van Nicole. En of we gelachen hebben! Ook al spreken wij vrouwen,mekaars taal niet, toch slagen we erin mekaar te verstaan. We staan in bewondering voor het vele vouwen en plooien van 6 meter stof tot een mooi gedrappeerde saree. Katrien neemt foto's en is zodoende als laatste aan de beurt om gedrappeerd te worden.... Geen sinecure. De kleine meisjes zijn wat in de war. De 1m76 van Katrien doet hen twijfelen welk stuk stof ze eerst moeten drapperen. Ze zijn volledig verkeerd. Bovenste stuk zit onderaan en is veeeeel te kort. Opnieuw. Er wordt getrokken en geduwd om uiteindelijk toch een mooie saree voor Katrien te maken. Als we op het binnenplein aankomen, staan onze mannen in hun doti 's ons op te wachten. Hilariteit alom.
In deze tenu's gaan we aan tafel. Men slaagt erin ons telkens weer een ander onderdeel van de Indische keuken te leren kennen. Wat een variëteit! De klassieke Thali wordt op een bananenblad geserveerd. Een mengeling van kleuren, geuren en vooral smaken. En.....geen bestek, we eten en slurpen met de rechterhand.....bestaan hier foto's van? Wat we 100 keer aan onze kinderen leren' niet eten met de handjes' wordt hier volledig van tafel geveegd. Maar opnieuw smaakt het.
De namiddag is weer 'massagetijd'.
Na de sessies gaan we het meer op met de houten kano, het witte wijntje in de hand. Een lokale visser neemt ons mee langs de oever van het meer. De avond valt snel en de muggen weten ons te vinden. We genieten van de rustgevende stilte. Hier en daar hoor je gesprekken uit de donkere huisjes verscholen in het struikgewas. Onze visser is fier op zij Chinees net en vaart er naartoe. Hij haalt het ingenieus gebouwde net omhoog en toont ons de magere vangst. Superkleine visjes en wat vissen, de grootte van een sardientje. We mogen ze meenemen. Daarna legt hij nog eens aan. Wij zijn de laatste van de groep en hij zegt:' wait here, just ten minutes'. Hier zitten we dan in een houten kano, in het donker in het struikgewas ......we proberen de springende vissen in een glas te houden en door ons gestuntel breken we een glas. Onmiddellijk staat heel het gebuurte aan de kano. No problem, no problem!
We zijn uiteraard fier als we onze vangst aan de medereizigers kunnen tonen. Maar dat zal helaas niet voldoende zijn ....
Onder het terras staan de chefs ongeduldig te wachten met vier vijzels en verschillende kruiden. In het midden een garam masala. De uitdaging is: wie maakt de garam masala die het meest gelijkenis vertoont met de garam masala van de chef? Isabelle en JC winnen de wedstrijd, maar eigenlijk zitten alle kandidaten er heel dicht bij.
Buiten in het zand staat een mooie tafel gedekt voor het vegetarisch buffet.
Er staan verschillende massages gepland, dus elk ontbijt zoals hij wil. Johan en Isabelle zwemmen terwijl Werner op dit vroege uur al van het zicht op het eindeloze meer geniet.
Maandag is werkdag. Enkele mensen werken op pc terwijl anderen genieten van een goed boek.
Om 12u.30 kookdemo van Pollitchathu, gemarineerde Karimeenvis in een bananenblad klaargemaakt, geserveerd met tapioca (te vergelijken met puree aardappelen)
Het smaakt alweer.
Om 15u.00 komen de ricksaws ons halen voor een rit naar Allappey. Een stad aan de kust op een half uur rijden van het hotel. We bezoeken er de fabriek waar kokosvezels worden verwerkt tot touwen en kokosmatten. De kokosnoot is hier werkelijk de bron van bestaan. Niets gaat verloren van deze vrucht. De buitenschil wordt gedroogd en dient als brandstof. De vezels worden tot koorden verwerkt. Die gebruiken ze dan weer om hun weefgetouwen bij mekaar te houden. De harde schelp gebruikt men om de latex van de rubberboom op te vangen, of als scrub om de olifant te wassen. Het jonge vlees smaakt voortreffelijk en gebruikt men om kokospasta te maken, de basis van vele bereidingen. Het sap is een goede dorstlesser, vol energie. En nog zoveel meer!
We bezoeken een paar hindoetempels en houden een kwartier halt om wat langs de kraampjes te 'flaneren'.
Er wordt van alles verkocht, van nagemaakte planten tot ouderwetse ijzeren lepels, pannen etc... Zaken die wij al jaren bij het 'oud ijzer' achterlieten.
De avond valt hier zeer snel, het is al donker als we terug in het hotel aankomen. De lange tafel is al ingedekt voor het 'Duck roast' diner.
Een gezellige avond waar Txuku en Jörg de eigenaars van het hotel met ons mee-eten.
Tot nu toe een prachtige trip....wat doen we morgen?
