Ontbijt op het buitenteras. De grote zwarte krijsende kraaien pikken er de afgeruimde borden leeg. Vervelende vogels.
Christophe neemt ons nog een uurtje mee wandelen. Boven op de tempel worden we weer getrakteerd op een prachtig uitzicht over de streek. Niet iedereen gaat mee. Het is een steile trap naar boven. En... Boven wachten de Indische bavianen ons op. Het zijn kleinere exemplaren dan de Afrikaanse. Toch benauwelijk als je de vlijmscherpe lange tanden van zo'n dier voor je ziet.
De temperatuur bereikt algauw de dertig graden....we lopen nog door het stadje tot aan de zee. Het strand ligt er verloederd bij.
Nu we hier toch zijn, besluiten we nog eens te lunchen bij Mojo. Het smaakte ons gisteren en vandaag zal dat ook wel smaken.
We horen luide ritmishe fanfare muziek uit één van de straatjes. Odette loopt al ritmish wiegend en knipperend met haar vingers door de straat. Het is best leuke muziek. Precies een buurtfeest. Aan de rechterkant van de straat zit een twintigal mannen op plastiek stoeltjes wezenloos voor zich uit te staren. Ze zien er niet zo happy uit als de muziek laat uitschijnen. De muziek komt uit het tegenoverliggend steegje aan de linkerkant. Boven het steegje is een kleurrijk gestreept baldakijn opgetrokken. Op de grond zitten enkel nietszeggende vrouwen. We staan te veraf om te zien wat er gebeurt. Uit respect houden we ook afstand. Plots wordt het ons duidelijk. Op een glazen kist liggen grote geel rode bloemenkransen. We wagen ons iets dichterbij en zien de overledene in de versierde glazen kist liggen.....
De oude vrouw is deze morgen gestorven en wordt deze avond nog gecremeerd. Life as it is.
We keren terug naar het hotel om nog van het zwembad te genieten. Het is echt snikheet. De meeste inkopen zijn gedaan en nu nog een mooi kleurtje...dit maakt de reis compleet.
Tot de laatste minuut zitten we aan het zwembad. Koffers pakken om huiswaarts te keren, is hatelijk.
Maar het is mooi geweest.
Probleem: hoe blijven we wakker tot 1u.00????? Lang gezellig aperitieven op het gazon, in het donker met kaarslicht en wat Indische crackers. Er wordt gespeeched en bedankt.
En dan duikt de schoenmaker op. Hij heeft het klaargespeeld om op een zeer korte tijdspanne drieëntwintig paar sandalen van uitstekende kwaliteit af te leveren! Voor Jacques heeft hij zelfs een 'primeur' paar sandalen met hielbandje gemaakt!
We gaan aan tafel en proberen ons na de gesmaakte maaltijd wakker te houden. We vechten tegen de slaap. Katrien legt zich wat te bed in de kamer van Alain. Van zodra de driver is aangekomen, reppen we ons naar de bus. De terugreis is nu echt begonnen.... Belgium here we come..
6u.00 Iedereen aan het ontbijt! Geen uitgebreid ontbijt,want dat neemt teveel tijd in beslag. We hebben al ondervonden dat we niet teveel zaken ineens kunnen bestellen. De obers zijn algauw het noorden kwijt. Hier loopt het nog behoorlijk vlot, maar we hebben al anders meegemaakt....
6u40. Klaar voor vertrek met het 'limo' golfkarretje naar de bus. De Driver staat voor het wagentje met een kokosnoot die hij in brand steekt. De brandende kokosnoot draait hij in cirkels drie maal rond. Daarna gaat hij de brandende kokosnoot iets verderop hard op de grond gooien. De kokosnoot splijt in stukken. Dit is de manier om de gasten een veilige reis te wensen en ons te behoeden van onheil.
Eens zien of we geen vertragingen zullen hebben....
De koffers zijn zo goed als allemaal op en in de bus gestapeld. Een 'security' agent controleert blijkbaar of alles goed verloopt??? Wat houden ze hier van kepies en uniformen!
De rit verloopt tegen alle verwachtingen in zeer vlot. De kokosnoot ceremonie heeft gewerkt!
Wanneer we de brug oprijden, zien we links in het water de krokodillen badend in het ondiepe water. Op een paar honderd meter daar vandaan aan de oever wassen de Indiërs zich...
Onderweg houden we halt bij een modern uitziende coffeeshop. Alain bestelt de koffies, terwijl Katrien zich laat verleiden door de 'Belgian chocolate'. Hier in 'the middle of nowhere! Belgian chocolate!'
Een flauw afkooksel van onze nationale trots... Isabelle en Odette houden het bij een ordinair zakje Indian babana chips. Geparfumeerd met red chili peppers.
We zetten onze reis verder, rijden langs uitgestrekte zoutvelden en komen aan in
Mahabalipuram... De Stad van de grote offers
Maha : groot
Bali : offer
Puram: stad.
Dit is een zeeeeer toeristische stad. Een heel verschil met Kerala. Overal kinderen met kralenkransen om de armen die ons toeroepen in de hoop toch iets te verkopen.
Als er een meisje ons aanklampt, zeggen we neen. Ze geeft niet op en ik begin een geprek. "Where do you live?" In perfect Engels antwoordt ze:"3 km from here, Ma'm". "you should go to school!". "gipsy girls don't go to school". Oei, en nu? Ik hou evenveel vol als het meisje, met in mijn achterhoofd het meisjesweeshuis. Die meisjes hebben ten minste een toekomst... Maar dat gipsy meisje? Ze is nu al een geslepen commercante.... JC geeft toe. We kopen een vijftal mooie kralen kettingen.
We hebben hevige dorst en toch licht hongergevoel. Het draait rond de middag en Christophe en Alain nemen ons mee naar 'Fabienne en Mojo' waar we voortreffelijk eten. Tussen de middag lopen we allemaal langs bij de schoenmaker. Alain en Christophe lopen al de hele reis met comfortabel uitziende slippers rond. Die hebben ze hier ooit laten maken. Alain is er in de wolken van en dat overhaalt ons allen om ook een paar, op de voet gepaste slippers te laten maken. De schoenmaker tekent onze voetafdruk op in zijn 'bestellingenboek'. Voet plaatsen op bladzijde in zijn bestellingenboek, balpen rondomrond, ziezo maat genomen. Wij mogen de slippers morgen komen halen....
We zijn benieuwd....
Het hotel waar we vanavond slapen heeft een enorm zwembad! Dat belooft...
Maar, first things first. We bezoeken de stad. Er is veel te zien. De tempels zijn de moeite waard om te bezichtigen. De gids die we nemen, spreekt Indian Engels..... Hij spreekt van 'fuffalo, shecret, shentery, yaaah....Hij herhaalt en blijft herhalen...
Interessant weetje: tijdens de tsunami hebben de bewoners van het dorp nog zes tempels in zee gezien toen de grote golf zich terugtrok. Die zien we nu niet... India doet ook geen moeite om die boven water te halen. Het is de wil van de goden....
Jacques is groot en met zijn bleke hoed op, trekt hij uiteraard de aandacht van een groep schooljongens. Ze dringen zich rond hem heen. Lachen alom. Wij nemen uiteraard foto's. Jacques zakt door zijn knieën, zodat hij ongeveer even groot/klein is als de jongens. Als hij dan ineens weer rechtopspringt, en meters boven de jongens uitsteekt, roept hij uit volle borst: I am Jack from Belgium! I am Jack from Belgium! De jongens kunnen hun pret niet op.
We bezoeken nog de tempel van de 5 rathas, voertuigen van de goden, allemaal uit één blok graniet gehouwen. Een mooi staaltje van beitelkunst uit de 7de E.
Het is bloedheet. Niet te geloven dat deze temperatuur nog stijgt in januari februari...onze T-shirts kunnen we uitwringen.
Een plons in het grote zwembad zorgt voor aangename afkoeling.
De chef heeft zijn best gedaan om ons vanavond te verwennen. We zitten tesamen aan één lange tafel in het gras. Op de tepaniaki gebakken, gemarineerde vis, calamares, stukjes kip, lekkere bloemkool, okra etc het smaakt ons duidelijk beter dan de puur vegetarische keuken van Mantra.
Morgen onze laatste dag India. We hoeven slechts tegen 18u.00 de kamer te verlaten. Dat heeft Christophe mooi geregeld. Eén kamer mogen we zelfs houden tot we werkelijk vertrekken.
Het bezoek aan de vroegmarkt zien we niet zitten. Vooral na de Dahl avond van gisteren, die deze nacht voor sommigen onder ons de nodige rust heeft verstoord....nog iemand imodium, malox?
De mooie tuin en het zwembad zeggen ons meer. Bijna alle mannen hebben een massage gereserveerd, anderen genieten van de zon of het zwembad. Nog anderen bloggen....
Zalige morgen.
Lichte lunch is voorzien om 13u.30.
Vegetarisch zal wel LICHT zijn......We schuiven aan tafel aan. De vriendelijke ober brengt ons water en voor elk een plateau met daarop kleine potjes met gerechtjes en curries. Niet alles even smaakvol, maar genoeg. Groot is onze verbazing als de ober voor elk van ons met nog een andere plateau vol gerechtjes komt aandraven. Dahl, dahl, dahl, een woord om nooit meer te vergeten.
Om 15u.00 vertrekken we naar Uthani, het dorp waar VANAKAM haar eerste project realiseerde. Onderweg bezoeken we nog de Shiva tempel. Zes jaar geleden was hier nog een ruïne en nu pronkt de tempel weer in al zijn glorie na ingrijpende restauratiewerken. Mooi.
In Uthani komen we tegen 16u.30 aan. De kinderen komen net van school. Het is een eind te voet naar het weeshuis. Onderweg komen kinderen ons aanspreken, hello, how are you? Odette heeft een grote plastiekzak vol ballonnen mee. Van zodra ze er een paar geeft, laten de kinderen haar niet meer los. Ze komen aangestormd: ballon! Ballon!
Chritophe verwelkomt ons aan de ingang van het weeshuis. Wat een hemelsbreed verschil met het weeshuis in Kanam! Mooie gebouwen, proper groot voorplein...Minder schokkend dan bij de jongens.
We krijgen een rondleiding en koffie in de kantine van het ziekenhuis. Father Chinnappan bezoeken we in zijn bureau. Hij is reeds op leeftijd en is de voorzitter van de Mensch Trust.
De meisjes, een 70 tal, zijn net terug van school en hebben zich wat verfrist. Op het speelplein staan er lichtblauwe plastieken stoeltjes klaar voor ons. De meisjes gaan gedisciplineerd zitten op de grond. Ze zingen voor ons, dansen voor ons, geven ons hun namen. Daarna gaan we met hen mee naar de studiezaal. Sommigen zitten op de grond, anderen op ouderwetse schoolbanken. We gaan hier en daar bij de meisjes zitten. De leerboeken zijn in Tamil, maar de oudere meisjes spreken behoorlijk Engels. Leuk om met de meisjes te kunnen babbelen. We wensen de meisjes een goede toekomst en succes in hun studies.
In het donker keren we naar het hotel terug.
In het hotel zitten muzikanten klaar voor de voorstelling... Aangename ritmische muziek.
Daarna het vegetarisch diner. Niemand die had gedacht dat vegetarisch zo de magen vult! We kunnen niet meer....
De tempel is niet makkelijk te vinden voor onze chauffeur. We gaan een stuk te voet....en we zullen nog veel stappen....
Opnieuw schoenen uit, afgeven aan de 'schoenwachter'. Diep in- en uitademen voor de 386 treden... Katrien heeft ze geteld. Bovenaan hebben we een prachtig zicht over de hele streek. De tempel werd op een 83 meter hoge rots gebouwd. Men vereert er Shiva en Ganesh.
Bravo aan Nicole om het tot de top te halen. Het zijn geen makkelijke treden, zeer oneffen en van verschillende hoogtes.
We hebben honger gekregen van de fysische inspanning en gaan lunchen in een nabijgelegen hotel.
Nog 1 tempel te gaan.
De Shiva tempel.
Zoals bij de vorige tempels is ook hier veel volk bijeen. Aan de ingang van de tempel hoopt Christophe zijn bevriende gids te vinden. Helaas is hij er niet. Een vriendelijke man komt ons tegemoet en biedt ons een gidsbeurt aan tegen 500 roepies. We stemmen in. Al vlug blijkt dat dit geen slechte keuze was. De man kan ons heel duidelijk de geschiedenis van de tempel en de betekenis van de verschillende symbolen in goed Engels uit de doeken doen. Hij neemt ons zelfs mee naar het heilige centrum van de tempel waar een ceremonie aan de gang is. Daar ligt op de grond een prachtig bloemen-en schelpentapijt. Er is muziek en er worden mantra's gelezen. Wat een geloof?
Bij het verlaten van de tempel kunnen we ons laten 'zegenen' door de tempelolifant. Nicole is proefkonijn en gaat dicht bij de olifant staan. Die raakt voorzichtig met de punt van zijn slurf haar hoofd. En Nicole is gezegend..... mits betaling van 2 roepies
Het wordt stilaan donker en we vertrekken naar het hotel.....
Maar dit blijkt geen sinecure te zijn. De weg zit vol diepe putten en het zijn smalle wegen.
Langs de weg fietsers zonder enige vorm van verlichting. Levensgevaarlijk.
Het vegetarisch hotel Mantra ligt verscholen en is dus moeilijk te vinden...we worden zo stilaan nerveus. Een plonsje in het zwembad zit er niet meer in.
Uit het pikdonker duikt plots een elektrisch wagentje van het hotel op. Iedereen uit de bus, overstappen op het elektrisch wagentje. Een open golfkar 'Extension'...
In de verte nemen we een paar silhouetten waar. Onze chauffeur geeft een lichtsignaal, drie keer lichten aan en uit......er staat iets te gebeuren, we worden aangekondigd...en ja, er wordt midden op de weg vuurwerk aangestoken. De immens grote dubbele poort schuift langzaam open... Tromgeroffel! We worden als Maharadja's ontvangen. Er gaat ons een stoet vooraf met prachtig versierde parasols, een vlag vol glinsterende ornamenten en muziek. Dit hebben we nog nooit meegmaakt.
We zijn moe van de lange warme dag. Opfrissen en een lichte maaltijd aub.
Niets is echter minder waar. We krijgen een vegetarisch avondmaal in de grote zaal. De hele keukenbrigade staat bij ons aan tafel. Dit zijn we niet gewoon. Als dan plots de lichten doven, komt een ober met een verjaardagstaart met een kaarsje de zaal binnen. Nog een taart voor Isabelle! Happy Birthday! Isabelle bedankt de brigade die roerloos blijft staan..... Worden we verwacht om die taart NU te eten??? Oh neen, gelukkig, we zullen die na de maaltijd eten. Maar we hebben echt niet veel honger. Uit beleefdheid proeven we toch alle gerechtjes. Veel te veel! In deze vegetarische keuken gebruiken ze enorm veel 'dahl' linzen...in brood,soep, gestoomd, gekookt. Bovendien wordt er veel gepaneerd en bijgevolg gefrituurd.
10/12/12 Tamil Nadu. Nirvana van de Zuid-Indische tempelcultuur
Onze wekker staat geprogrammeerd om 7u.00. We mogen de halte in Trichi niet missen!
Maar voor dit uur zijn we al wakker. Iedereen heeft behoorlijk geslapen ondanks dat je op bepaalde momenten wel hard wordt heen en weer geschud. Soms denk je dat de trein ontspoort.
Al bij al viel dat dus reuze mee.
In de wagon komt de koffieman roepend langs met een inox containertje. Coffee! coffee!
Wij zijn geen liefhebbers, alhoewel een goed kopje koffie wel zou smaken.
Christophe organiseert het team, want afstappen vergt teamwork. Dames eerst afstappen, koffers doorschuiven door Thierry, JC en Alain op het perron, koffers aannemen. Wat een coördinatie! Op het perron komen verkopers met grote plateaus, gevuld met in alu folie verpakt eten, de pas ontwaakte treinreizigers tegemoet. Wij gaan straks ontbijten in een nabijgelegen hotel.
Ah! De chauffeur en de baas van het busbedrijf wachten ons al op. Het busje is zo te zien naar de tempel geweest. Het hangt vol met rode tika's, op de wielen en ruiten, nog twee gekleurde slingers onderaan de bumper. Onze koffers worden in het busje geperst. De deuren achteraan kunnen enkel met heel hard duwen dicht. In een oogwenk springt de chauffeur blootvoets op het dak en bindt de rest van de koffers erop vast.
Wij stappen de bus op. Vooraan, op het dashbord beeldjes van Ganisha, stickers op de voorruit van Hindoe-leiders, aan de achteruitkijkspiegel blinkende rinkelende kralenkettingen, twee gele pluche kermisbeertjes etc. Die belemmeren ons zicht....en de gele gordijntjes maken het feestelijk plaatje compleet.
De rugleuning van de meeste zetels is kapot. Dit heeft Christophe nog nooit meegemaakt met die firma. Na een deftige discussie, waarin de baas een oplossing belooft, vertrekken we.
In het hotel iets verderop ontbijten we en frissen we ons wat op.
De Kaveri rivier, de Zuid-Indische Ganges, steken we over naar de Sri Ranganathaswamy tempel.
Een geheel ander India. Eerder het India dat wij ons wellicht hadden voorgesteld. Vuil, vies, armoede, stank en een massa volk .....
De eerste tempel op het programma is de grootste Vishnu tempel in India. Althans, dit is wat de gids beweert. Zelfs de op twee na grootste Hindoe- tempel in de wereld....
Buiten kan Christophe een gids op de kop tikken. We moeten onze schoenen uitdoen en geven die achteraan in het kleine winkelkraampje in bewaring.
Beter in het kraampje, dan op straat. Verkopers van kralen kettingen zwermen rondom ons, in de hoop iets te verkopen. Maar we zwichten niet! Ook bedelaars klampen zich nu en dan aan ons vast.
Wij stappen echter kordaat blootvoets door op de warme stenen.
Deze tempel bestaat uit verschillende kleurrijke, gesculpteerde torentempels met 7 omwalde secties. Overal vind je het witte V-teken, makkelijk te onthouden als Vishnu. Het vertikale witte teken op het voorhoofd van Hindu's toont hun verering van de god Vishnu aan. De witte horizontale strepen stellen de verering van de god Shiva voor.
Mannen, enkel gekleed met een doti, met een wit touwtje dat schuin over hun schouders gedragen wordt, zijn Brahmanen. Bestaat het touw uit drie draadjes, dan zijn ze ongehuwd. Zes draadjes zijn gehuwde mannen.
Gladgeschoren vrouwen, mannen en kinderen hebben hun hoofd volledig geel gepoederd. Dit om de hulp van de goden in te roepen bij de problemen die ze hebben. Ze zijn met honderden.
Iets verderop zitten een twintigtal mensen rondom een mini-tempeltje dat volhangt met cijfersloten. Ongehuwde meisjes komen er een slot ophangen. Van zodra ze een man hebben gevonden, komen ze terug om het slot te openen. We vragen ons af, of ze wel het juiste slot terugvinden in die wirwar van sloten!
Een tempel kunnen we niet vergelijken met onze afgesloten kerk. Deze Sri Rangam tempel beslaat een gebied van maar liefst 60 hectaren!
In het centrum van de tempel staat een 'afgesloten' tempel, enkel voor Hindoes toegankelijk.
Het dak van de centrale tempel is volledig met bladgoud bedekt. Schitterend...
Door de eeuwen heen werden er tempeltorens en muren rondom het centrum gebouwd.
Van de 7de tot de 17de eeuw. De hoogste toren en poort, de gopuram, vormt hierop een uitzondering. Die werd na 9 jaar in 1987 afgewerkt. De witte torentempel is duidelijk een Vishnutempel. Wit stelt 'Purity' voor.
Vanop een van de torentempels hebben we een panoramisch zicht over het tempelcomplex.
Op onze blote voeten lopen we complex door. Hier en daar over het hete zand, dan weer op de warme graniet.
De tempel van de 1000 zuilen wordt klaargestoomd voor de festiviteiten op 14/12/12. Dan verwacht men hier een miljoen pelgrims. 'De poort naar het paradijs' wordt dan gedurende 10 dagen opengesteld.
Alle komen ze Vishnu vereren. Die ligt in de centrale tempel, op zijn rechterzij. Hij wordt beschermd door de cobra met de 5 koppen. De koppen stellen de 5 elementen voor. Vuur, water, lucht, aarde en heelal. De westkant van het tempelcomplex heeft geen doorgang. Reden hiervoor: de positie van het beeld van Vishnu. Liggend op zijn rechterzij kan hij enkel oostwaarts, noordwaarts en zuidwaarts kijken. Westwaarts lukt niet......
Het is niet te geloven hoe in het Hindoeïsme alles een dieperliggende betekenis heeft. Elke kleur, elk cijfer, dier, beeld, plant, getal....het is een aaneenschakeling van lange verhalen, waarin dieren en goden worden verheerlijkt.
Met de summiere uitleg van de gids, slagen we er toch al nu en dan in een god te herkennen.
Bij de Hall van de 1000 pilaren worden we door de fotograaf van de lokale krant gefotografeerd. Hij zal een artikel schrijven rond het internationaal toerisme ......morgen allen naar de dagbladhandel om het 'Trichi' Handelsblad....
De tempel zoals we die hier zien, doet me denken aan de beschrijving in onze bijbel. Wanneer Jezus kwaad wordt omdat men in de tempel handel drijft. Welnu, rond deze tempels vind je ook allerhande kraampjes. Er worden heel wat lekker ruikende jasmijnkransen verkocht, als offer voor de goden. In de tempel zelf liggen overal op de grond mensen te slapen. Ofwel zomaar te zitten, te bidden...
Er wordt druk gepraat.... Het tegenovergestelde van de stilte en sereniteit in onze kerken.
In de open ruimtes kan je vrij rondwandelen. Voor ons is het niet altijd duidelijk wanneer je de tempel effectief binnenkomt. Pas als je je schoenen moet uitdoen, weet je dat je de tempel betreedt.
We halen onze schoenen op in het winkelkraampje en als dank kopen we wat water en landkaarten. Water water want het is snikkend heet.
De rit naar het station verloopt vlotter dan verwacht. Zo zijn we op ons gemak om nog wat waterflessen te kopen en foto's te nemen.
Het is al donker. In het midden van het perron liggen rijen mensen, volwassenen en kinderen, op de grond te slapen. Allerlei geuren en aroma' s van gekookt voedsel, pikante specerijen, benzine en uitlaatgassen vormen samen met de grote hitte een impressionante masala....
Thierry en Christophe begeleiden de Porter met de bagages. De rest van ons gezelschap baant zich een weg naar het perron. Trap op, over de brug boven de sporen, trap af naar perron 15. Het is duister en grauw in het station. Een vriendelijke Indiër spreekt ons spontaan aan: 'where you going?' 'Trichi' zeggen wij volmondig. 'me too, Trichi! You come!'. We letten niet meer op de borden en volgen de man blindelings. Diensttabellen? Waar vind je die? Ik zie er geen, zoals bij ons op de perrons. Door de oude krakende luidsprekers klinkt enkel een scherpe damesstem. In het Engels kondigt ze de eerstvolgende trein aan. We begrijpen ze nauwelijks.
Men staart ons aan van alle kanten. Wij zijn dan ook de enige blanken in het station. De Indiërs zijn hier heel donker van huidskleur. Op dit uur zie je enkel het wit van hun prachtige ogen....
We lopen de duistere wagons voorbij. Je ziet amper door de kleine raampjes. De trein zit al goed vol. Tweede klas wagon....als haringen in een ton. Slaapbanken die er niet comfortabel uitzien. De blauwe polyester gordijntjes zorgen voor wat privacy....
Eerste klas wagon...iets beter. Op elke slaapbank ligt een 'lakenset'. Gewassen, ja, vlekken, ja, verpakt? Neen.
Daarmee zullen we het moeten doen. Reizen kan toch tof zijn....
Odette is van dienst in compartiment 3. Daar maakt zij de 'kampeerbedden' op. Isabelle, JC, Alain en Christophe slapen in het eerste compartiment. Christophe aan de zijkant van de wagon, bovenaan in een hol. JC en Isabelle slapen onderaan, Alain bovenaan. Er is boven JC nog een plaats vrij. Onder Christophe is ook nog een bed vrij. Hopelijk blijven die vrij tot in Trichi.. Stel je voor dat er nog twee zwaar snurkende mannen bijkomen! Wat uiteraard kan, want dit is een stoptrein... In compartiment 2 slaapt een koppel met hun baby en hun zoontje. De baby krijst af en toe, maar het valt allemaal best mee.
Vooraleer te vertrekken maken we van het aftandse sanitair gebruik. Vies en vuil, maar daar letten wij al niet meer op. We komen allemaal terug naar 'Basic'....
De trein zet zich om 22u.05 in gang...en weg zijn we.
Er wordt nog wat heen en weer gelopen, gezellig van het ene naar het andere compartiment. Veel is er niet te doen. We bekijken nog wat foto's, lezen nog wat of bloggen ...
Onze waardevolle dingen plaatsen we tegen de wand achter onze rug. Ipad onder de lakens. Zo proberen we te slapen.
Professor Mohammed, bio-ingenieur bij het federaal agentschap vr visserij heeft zich 8 jaar geleden voor het 'oesterproject' geëngageerd.
Oesters worden niet rauw gegeten in Kerala. Met stoomt ze, kookt ze, verpakt ze en verkoopt ze.
Tot een zekere Alain Vanden Abeele de streek een paar jaar terug kwam verkennen.... De Indiërs wisten niet wat ze zagen! Oesters openen en zo uitslurpen??
De vrouwen in het dorp bleven voorheen aan de haard. Geen tweede inkomen, weinig respect etc..
Voor het project sprak men echter de vrouwen aan om deel te nemen aan de kweek van de oesters. Zodoende verdienen ze geld en respect.
Hun taak bestaat erin om lege oesterschelpen op een koord te knopen en in de 'oesterkaders' in het water op te hangen. Na acht maanden zijn de oesters klaar om geoogst te worden.
Ze worden onder hoge druk afgespoten en gaan dan in een zuiverend waterbad voor minstens 24 uur. Om zeker te zijn dat de oesters klaar zijn voor consumptie, gebruikt men 'purified' water.
De oesters smaken voortreffelijk....
We lunchen in de Seagull. Gamba's, rijst, parata...
Stilaan beseffen we dat het onze laatste namiddag is in het mooie Kerala. De laatste inkopen doen, kaartjes sturen, douchen, etc
Om 18u.00 nog een verjaardagsdrink door Isabelle. Daarna pasta avond als afsluiter van Malabar.....
Driver wacht ons op. Op tijd! Innig afscheid van het vriendelijke Malabarteam.... Hope to see you again..soon...
JP en Ingrid zijn deze nacht vertrokken naar huis. Een stukje van de hechte groep ontbreekt....het is anders.
Na amper 2 minuten rijden, stoppen we bij de aanlegsteiger vd veerboot.
De bedoeling is om een reservaat waar , ik noem ze 'tempelolifanten' worden getraind,te bezoeken.
Het is een behoorlijk lange rit. Uitstekend om wat in te dommelen, vooral bij die hitte!
We bezoeken nog een hindoe-tempel. Die valt echter niet zo in de smaak. De tuin rondom de tempel is dan wel weer een bezoek waard.
Iets verderop komen we bij de 'Holiest place in the world'. De heilige geboorteplaats van Sri Adishankara. Een invloedrijk Hindoe-filosoof en spiritueel leider in de school van de Advaita Vedanta, geboren uit de Brahmanen kaste in Kerala. Hij leefde rond 800 ad en richtte zich vooral op 'Datgene wat de mens in essentie is'. Alles gaat terug tot de bron, de essentie.
Hij was een voortreffelijk spreker en denker, reisde doorheen het land en stierf op 33-jarige leeftijd.... En Jezus? Als je het levensverhaal van Adishankara erop naleest, vind je hier en daar overeenkomsten..
Dit is voor de Hindoes een heilige plaats (vgl Bethlehem). Met volgeladen bussen komen ze hier naartoe.
Deze tempel is dan ook veel verzorgder dan de andere tempels die we tot nu toe zagen.
Langs de kronkelende, hobbelige weg zien we tapioca-plantages. Driver is daarmee grootgebracht. Rijst was te duur. Tapioca kan je vergelijken met onze aardappel.
Wat ons opvalt zijn de vervallen vrachtwagens in de berm. Die zijn volgegroeid met woekerplanten. Hoe komen die daar? Welnu, de politie heeft die geconfisceerd omdat chauffeurs hun boete niet kunnen betalen. En omdat ze de boete toch niet kunnen betalen, laten ze de vrachtwagen gewoon staan.....
We zetten de slingerende weg verder naar de plaats waar men olifanten 'temt'... Weer schoolreisdag voor heel wat kinderen!
Groot is onze verbazing als we de manier zien waarop men de olifanten 'kort' houdt. Als ik schrijf 'kort' dan is dat wel heeeeel kort. De dieren zijn vastgebonden met zware ijzeren kettingen, één aan de rechter voorpoot en één aan de linker achterpoot. Ze pivoteren ahw op twee poten, wiegend van links naar rechts. Zelfs de hele kleine olifantjes zijn hetzelfde lot beschoren. Temmen, noemt men dat..... De zoo van Antwerpen doet het beter...
We besluiten terug te keren. De watervallen kunnen we niet bezoeken, want het is te droog. Jacques oppert het idee om er toch naartoe te gaan en af te spreken wie er een fles water naar beneden zal gieten.... Maar geen vrijwilligers...
Terug naar af.
We komen aan bij de veerboot. Daar moeten we een half uur wachten, JC stelt voor om daar te picknicken....Originele picknick... Met zicht op de oversteek en de geur van benzine.. Eens iets anders.
Maar ... Lekkere sandwiches.
Vrije namiddag, relax, shop till you drop etc..
Om 19u.00 afspraak beneden aan de receptie.
We dineren in de 'Club' waar Jörg en Txuku lid van zijn. We hebben weer een zeer aangename avond.
Vandaag geen bus maar Rickshaw. In kolonne rijden we naar de hindoe-tempel. In de vervallen tuin van de tempel staat een beeld van een cobra. De rickshaw driver beweert dat er een echte cobra in de tuin zit. Vrouwen dansen tijdens de vereringen, ter ere van de cobra. Er wordt melk geofferd aan de cobra. ??? Het kan er niet allemaal direct in bij ons nuchtere Vlamingen.
Op naar de 'wasplaats', een staaltje van voorhistorie...de vuile was wordt in ouderwetse blauwe wastrommels gewassen. Na het wassen wordt die naar de droogweide gebracht. Een uitgestrekte weide waar men de was ophangt. Wasspelden kent men hier niet. De was wordt in een lus van het gedraaide kokostouw vastgemaakt. In een mum van tijd is de was droog. Dan gaat die naar de 'strijkafdeling'.
Onder een afdak wordt met loodzware ijzers gestreken. De ijzers worden met kokosnoot gevuld. Die wordt in brand gestoken, de klep van het ijzer gaat dicht en men kan beginnen strijken met een superwarm ijzer. Daarna worden de gestreken hemden op een doek op de grond , in de zon gelegd.
Bepaalde was wordt echter nog met de hand gewassen. Onder de open schuur zijn verschillende washokjes gebouwd. Daarin staat een grote stenen blok waarop de was wordt 'geslaan', gespoeld, gewrongen, ... Zeer intensieve arbeid, meestal door mannen uitgevoerd. Wasserij Sint-Michiels van lang voor de oorlog!
We hebben een mooi programma vandaag. Culinair! Gembergeuren prikkelen onze neus als we de smalle steegjes toeterend inrijden.
'Sir, Ma'am, ginger factory'. We bezoeken de gemberfabriek. Fabriek..... Stel je geen machines voor. Alles gebeurt hier manueel. De boeren brengen de gember binnen in de 'fabriek'. Alles gebeurt in de open lucht. Kleine, maar sterke mannen brengen zware manden volgeladen met gember naar de 'wasplaats'. Dit is echte handenarbeid in de pure zin van het woord. De gember wordt in een bad van water en 'chemicals' ondergedompeld. Precies een wit melkbad. Geen katrol om de zware manden op te heffen, maar een simpel systeem; een aangepaste emmer. De twee mannen gieten de emmer in het witte bad. Een vrouw staat boven het bad in de blakende zon en duwt de gember goed onder. Zo is ze zeker dat alle gember een laagje witte melk heeft.
De geur is doordringend, vooral de chemicaliën kriebelen je neus. En dit doen die mensen de hele dag door! Hoe houden ze het uit?
Daarna wordt de zware gembermand naar het plein gedragen en uitgestrooid om er op de grond te drogen. Wanneer Isabelle wat van die natte ge'ber neemt, moet ze hem direct terug leggen van de gids. 'wash hands quickly, hurts your skin'
Iets verder op het plein ligt een tapijt van 'witte' gedroogde gember. Eenmaal die volledig is gedroogd, gaat die naar een donkere loods. Daar vullen kromgebogen vrouwen de stofferige kokoszakken met de gember. Die wordt dan voor verschillende doeleinden gebruikt, vooral thee, zeep etc. de kwaliteit is goed genoeg voor deze vorm van verwerking van gember. In gerechten gebruik je deze gember niet.
Het zou Indië niet zijn als er geen winkel aan de fabriek is verbonden. 'Shop upstair' in foutief, begrijpelijk Engels. Een 'women cooperative'. We kopen er wat gembersnoep, thee en wat zeep.
Iets verder lopen we binnen bij een 'groothandel' van kruiden en specerijen. Het is er donker en wel honderd zakken staan er naast elkaar half open op de grond. Een mengeling van fijne aroma's en pittige geuren. Zelfs wierook is er te vinden!
Toevallig komen we Jörg tegen die hier in de buurt woont. Hij nodigt ons uit bij hem thuis. In een achtersteeg heeft hij een oude loods volledig tot woonhuis verbouwd.
Om 12u15 moeten we bij de tempel zijn voor het voederen van de duiven. Dames die geen sjaal bijhebben krijgen er een. Hoofd en schouders bedekken en iedereen schoenen uit. Alle duiven uit de stad komen hier elke dag, op dit uur naartoe. Een sjaal vind ik niet slecht, kwestie van je hoofd te beschermen...
Met de rickshaw rijden we naar Kayees. Een typisvh lokaal restaurant, waar ze heerlijke Biriyani serveren. Niet bepaald de plek waar je als Westerling direct binnenstapt, maar toch zeker de moeite waard. Zo leer je tenminste het land en de bevolking beter kennen. We kiezen tussen 'chicken' of 'Mutton' kip of schaap. Beide getechten smaken voortreffelijk. Bestek ? Niet te vinden, 't is met de handen te doen. Hierbij krijgen we lauw komijnwater. Twee mannen naast ons worden pas bediend nadat wij reeds aan het eten zijn. In een mum van tijd hebben die twee een groot bord rijst met kip verorberd! We zagen ze met moeite beginnen en ze zijn al klaar! Wij maar ploeteren met onze handen!
Gelukkig is er een lavabo aan de ingang naast de deur, waar we onze handen kunnen wassen.
Tot 17u.00 zijn we vrij. Daarna gaan we te voet naar de show in het Kathakali centrum. Om17u.00 zijn de twee acteurs zich nog aan het shminken op het podium. De ene schminkt zich, zittend in kleermakerszit, de andere ligt uitgestrekt op de grond, terwijl een andere assistent hem schminkt. Prachtige kleuren en tekeningen. De show begint om 18u.oo met wat uitleg over de bewegingen die een Kathakali- acteur maakt. Er wordt niet gesproken. Enkel de gezichtsmimiek, de houding van de handen en het lichaam zorgen voor dialoog.
Ongelooflijk hoe de acteurs met hun ogen draaien op het ritme van het trommelen. Van links naar rechts, boven naar onder, rond en rond.
De gezichtsmimiek is zo uitgesproken, dat je heel veel gevoelens die ze uitdrukken, herkent. Angst, liefde, haat, verdriet, schrik.....
De show begint met voor onze oren, een klaagzang.... Eeeeeeeeen. Aaaaaaaaaaan.......
Dan komen uiteindelijk de 2 acteurs op scène. Zo'n theater kan wel 6 tot 9 uur duren...????
zolang kunnen we niet blijven. Het mooiste hebben we gezien en wij verlaten het zaaltje met de 'stille' trom.
Voor Ingrid en JP is het hun laatste avond. Echt jammer! Maar nu gaan de examens van Thomas voor...Thomasje, studeren hé! Opdat het de moeite is dat ze de reis hier hebben afgebroken. Veel succes alvast met je examens.
Om in schoonheid te eindigen, is er deze avond een 'gala' avond. Er wordt een uitgebreid menu geserveerd buiten. Mooi gedekte tafel, deze keer met blauw witte kerstballen...en zilveren parels.
Isabelle verjaart zondag. Aangezien Ingrid en JP dan al vertokken zullen zijn, wordt de verjaardag vanavond gevierd. De groep heeft voor een cadeau gezorgd en de patissier heeft een lekkere chocoladetaart gebakken! Ambiance, wanneer er gezongen wordt bij het binnenbrengen van de taart door de hele keukenbrigade.
Bedankt aan iedereen, het deed Isabelle enorm veel plezier. Een verjaardag om niet te vergeten.
JP en Ingrid vertrekken om 01u.00 naar de luchthaven..... Have a safe flight! It was nice having you with us! We will miss you.
De todiavond heeft weinig sporen nagelaten. Aan onze Belgische pintjes kan de todi niet tikken....
Anoub, de attente 'Maître', heeft de servietten ter gelegenheid van Sinterklaas in een mijter geplooid. En onder de mijter als verrassing een Kindersurprise met wat zoetigheid. Hij is apetrots en komt ons de hand schudden:'Happy Saint Nicholas day!'
We ontbijten en rekenen af. Wij wachten op de chauffeur. Normaal is het andersom....de chauffeur wacht op zijn gasten... We nemen afscheid van het hele team, met spijt in het hart.
Vandaag gaan we naar de markt. De drukte valt mee, de geur daarentegen minder. Vooral bij de visafdeling en de kippen.
Ze zijn jongleurs bij het schikken en uitstallen van het kleurrijke fruit. Zelfs druiven worden in hopen op mekaar gestapeld. De specerijen in hoopjes op kleine tafeltjes. Wel 20 soorten rijst. Kadavers van schaap of geit hangen in de zon. Achteraan is de slager op een houtblok 'gehakt' aan het 'hakken'. Alle regels van de hygiëne worden hier met voeten getreden. Druk heen en weer lopende mannen, bezweet en in felbauwe hemden zijn de 'transporteurs'. Op hun hoofd een opgerold doek, waarop ze de zware zakken rijst leggen. Oude steekkarren met bananenbladen ( het servies....). De kippen zitten bijeengepakt in ijzeren kooien. Ze worden ter plaatse geslacht. Gaia, dit zie je beter niet. Voor de Indiërs de normaalste zaak van de wereld.
We kopen niets.... We hebben niets nodig....
Lunch in het Grand Hotel. Rijst, vis en groenten.
De rivier steken we over per veerboot. Dit gaat sneller. Vrouwen en mannen moeten elk aan een afzonderlijk loket aanschuiven. Je kan maar twee tickets per keer kopen. We zijn met 12, tweemaal zes tickets kan niet, 6x2 tickets kan wel......
Eenmaal aan de overkant lopen we nog een half uur tot aan het hotel. Odette en Jacques en Nicole en Werner razen ons in speedtempo in de ricksaw voorbij....
Wij lopen nog even een hotel binnen en slenteren langs de vele kraampjes. Een man is kammen aan het maken uit hoorns van de os. Mooi handwerk, waar hij voor 1 kam een hele dag zoet mee is.
20u.00 aperitief in de bar.
Op het binnenterras staat onze mooi gedekte tafel. Ze hebben aan Sinterklaas gedacht en hebben op elk bord een klein rood kerstmannetje gezet!
Maar dit is nog niet alles. Eenmaal gezeten verschijnt Sinterklaas ten tonele. Van achter een hoek springt hij het terras op. Hij is in het rood gekleed, eerder een zwarte Piet, dan een Sinterklaas. Hij loopt en springt al roepend in het Malayalam rond de tafel. De andere gasten weten niet wat er gebeurt. Die Belgen zijn geen gewone! Volgen die een andere kalender?
Zwarte Piet komt dan ook het terras op. Gek gezicht, een van nature al donkergetaande Indiër die zijn gezicht nog eens heeft zwart geschilderd. Zwarte Piet en Nepsinterklaas amuseren zich kostelijk en stelen de show. Sinterklaas trakteert ons met een cadeautje; een flesje gevuld met kruiden. Hij komt het parmantig bij elkeen op het bord zetten. Wij zijn beleefd en zeggen elk:"Dank u Sinterklaas". De Indische Sint hoeft dit maar 1 keer te horen en zegt dit na, telkens hij een flesje op ons bord plaatst. Iedereen zijn geschenkje.. De Sint vertrekt, terwijl wij het liedje in gang zetten:"Dag Sinterklaasje daag" De andere gasten kijken ons nietsbegrijpend aan.
We rijden naar de kust in Marari Beach, een mooi zandstrand aan de Arabische Zee. Het is heet en er is niet veel volk, buiten de vele grote krabben die schrijlings over het strand rennen. Alain hoopt ze achterna te kunnen zitten. Alain, geef het op, ze zijn veel sneller dan jij kan lopen!
Mr Shambu die ons begeleidt, legt uit wat 'todi' betekent. Boven in een kokosboom zit een oude man het sap van de bloesem van de kokosnoot af te tappen. Men laat de noot niet tot ontwikkeling komen maar vangt daarentegen het sap op. Dit laat men fermenteren tot de befaamde Todi. Een gevaarlijk drankje voor de Indiërs... Het brengt je in hogere regionen...
Na een fijne wandeling drinken we een frisse ginger lemon punch in de tuinbar van het Marari Beach Resort. Hier kent Mr Shambu zijn weg, want hij heeft hier zeven jaar gewerkt als operations manager.
De verantwoordelijke van de tuin nodigt ons voor een rondleiding door de vlindertuin uit. Prachtexemplaren!
Bovendien krijgen we ook 1 van de vele bungalows te zien. Mooie kamers!
Onze Driver brengt ons naar de plaats van de lunch. Een mooi hotel langs de oever van het grootste meer van Kerala, Vembanad Lake. Van daaruit nemen we de boot terug naar Purity.
Iedereen geniet van de tocht. De schipper is deze keer alert en vaart feilloos langs de 'paal'.
De staff van het hotel loopt er deze avond opvallend enthousiast bij... Er hangt iets in de lucht! Vanavond is het Todi avond!..
Mr Shambu geeft nog wat meer uitleg over de todi. De mannen hebben een dag lang hard gewerkt en zijn moe en bezweet. Ze dragen een hoofddoek, die het zweet opvangt. Bovendien wassen ze zich ermee in de rivier, drogen ze zich etc. Kortom een multifunctionele hoofddoek.
Daarna gaan ze op café, de Todishop. In de todishop wordt de todi drank geserveerd met wat hapjes. Hapjes die niet altijd even kosjer zijn.... Er worden wel eens beschermde diersoorten gegeten; kikkers, rivierreigers, vis etc....
De mannen drinken, beginnen te zingen, te dansen en na verloop van tijd zijn die zo beschonken, dat men ze naar huis moet brengen.
Wel, dit is nu onze todi avond. De staff heeft een todishop nagebouwd. Een smalle lange tafel, rode plasticstoeltjes en terracottapotjes gevuld met rozijn en todi op tafel.
We krijgen elk een katoenen hoofddoek en binden die op het hoofd. Via de tuin gaan we blootvoets naar de tafel. De staff verwelkomt ons al roepend en springend. Ze slaan met hun doeken krachtig op en neer.
Wat een ontvangst! Vanuit de geïmproviseerde keuken onder de kokosbladen, brengen ze rijst, vlees, gevogelte en vis aan. De todi is NIET te drinken. Odette kan de drank niet binnen krijgen. De anderen doen een poging, maar raken niet verder dan even nippen aan het glas. Ingrid moet zich zelfs even afzonderen.... Katrien kan mee en Christophe, Alain en JC weten van geen ophouden. Ze schateren het uit! 'Afschuwelijk, slecht , o zo slecht' zijn de woorden van Christophe. Het licht Gentse accent geeft nog meer uitdrukking aan wat hij zegt. We liggen plat! De staff is ermee weg, vindt het uiteraard leuk dat we plezier hebben. En als JC, A en Ch beginnen klinken op de Friendship en de glazen 'bottom up' in een keer uitdrinken, kan de avond voor de Staff niet meer stuk. Ze beginnen te zingen uit volle borst. Volgende fase? Now Belgium sing! Met de Marie Louise steken we niet slecht van wal... We gaan op en neer etc. Superleuk groepsgevoel! Eerlijk gezegd, het IS een leuke groep.
De staff speelt het spel mee, elk om de beurt zingen we een lied. Alain put uit zijn enorme repertoire en helpt ons van de vernederende nederlaag. Mr Shambu vindt het amusant om de stand bij te houden. Partijdig als hij is 5-0 for Kerala. Zelfs een dans kan onze score niet opkrikken. Maar we hebben een fantastische avond...
Slaapwel.... Eens benieuwd welke gevolgen een Todi avond heeft.....
Onze 'reisleiders' zijn ons genegen en laten ons wat uitslapen.....
Rond 11uur lopen kamermeisjes en meisjes van de spa druk heen en weer. In plastiekzakjes hebben ze de bekende saree doeken bij. Mits assistentie van de handige meisjes, kleden we ons om in de bekende Saree. Alle dames in de kamer van Nicole. En of we gelachen hebben! Ook al spreken wij vrouwen,mekaars taal niet, toch slagen we erin mekaar te verstaan. We staan in bewondering voor het vele vouwen en plooien van 6 meter stof tot een mooi gedrappeerde saree. Katrien neemt foto's en is zodoende als laatste aan de beurt om gedrappeerd te worden.... Geen sinecure. De kleine meisjes zijn wat in de war. De 1m76 van Katrien doet hen twijfelen welk stuk stof ze eerst moeten drapperen. Ze zijn volledig verkeerd. Bovenste stuk zit onderaan en is veeeeel te kort. Opnieuw. Er wordt getrokken en geduwd om uiteindelijk toch een mooie saree voor Katrien te maken. Als we op het binnenplein aankomen, staan onze mannen in hun doti 's ons op te wachten. Hilariteit alom.
In deze tenu's gaan we aan tafel. Men slaagt erin ons telkens weer een ander onderdeel van de Indische keuken te leren kennen. Wat een variëteit! De klassieke Thali wordt op een bananenblad geserveerd. Een mengeling van kleuren, geuren en vooral smaken. En.....geen bestek, we eten en slurpen met de rechterhand.....bestaan hier foto's van? Wat we 100 keer aan onze kinderen leren' niet eten met de handjes' wordt hier volledig van tafel geveegd. Maar opnieuw smaakt het.
De namiddag is weer 'massagetijd'.
Na de sessies gaan we het meer op met de houten kano, het witte wijntje in de hand. Een lokale visser neemt ons mee langs de oever van het meer. De avond valt snel en de muggen weten ons te vinden. We genieten van de rustgevende stilte. Hier en daar hoor je gesprekken uit de donkere huisjes verscholen in het struikgewas. Onze visser is fier op zij Chinees net en vaart er naartoe. Hij haalt het ingenieus gebouwde net omhoog en toont ons de magere vangst. Superkleine visjes en wat vissen, de grootte van een sardientje. We mogen ze meenemen. Daarna legt hij nog eens aan. Wij zijn de laatste van de groep en hij zegt:' wait here, just ten minutes'. Hier zitten we dan in een houten kano, in het donker in het struikgewas ......we proberen de springende vissen in een glas te houden en door ons gestuntel breken we een glas. Onmiddellijk staat heel het gebuurte aan de kano. No problem, no problem!
We zijn uiteraard fier als we onze vangst aan de medereizigers kunnen tonen. Maar dat zal helaas niet voldoende zijn ....
Onder het terras staan de chefs ongeduldig te wachten met vier vijzels en verschillende kruiden. In het midden een garam masala. De uitdaging is: wie maakt de garam masala die het meest gelijkenis vertoont met de garam masala van de chef? Isabelle en JC winnen de wedstrijd, maar eigenlijk zitten alle kandidaten er heel dicht bij.
Buiten in het zand staat een mooie tafel gedekt voor het vegetarisch buffet.
Er staan verschillende massages gepland, dus elk ontbijt zoals hij wil. Johan en Isabelle zwemmen terwijl Werner op dit vroege uur al van het zicht op het eindeloze meer geniet.
Maandag is werkdag. Enkele mensen werken op pc terwijl anderen genieten van een goed boek.
Om 12u.30 kookdemo van Pollitchathu, gemarineerde Karimeenvis in een bananenblad klaargemaakt, geserveerd met tapioca (te vergelijken met puree aardappelen)
Het smaakt alweer.
Om 15u.00 komen de ricksaws ons halen voor een rit naar Allappey. Een stad aan de kust op een half uur rijden van het hotel. We bezoeken er de fabriek waar kokosvezels worden verwerkt tot touwen en kokosmatten. De kokosnoot is hier werkelijk de bron van bestaan. Niets gaat verloren van deze vrucht. De buitenschil wordt gedroogd en dient als brandstof. De vezels worden tot koorden verwerkt. Die gebruiken ze dan weer om hun weefgetouwen bij mekaar te houden. De harde schelp gebruikt men om de latex van de rubberboom op te vangen, of als scrub om de olifant te wassen. Het jonge vlees smaakt voortreffelijk en gebruikt men om kokospasta te maken, de basis van vele bereidingen. Het sap is een goede dorstlesser, vol energie. En nog zoveel meer!
We bezoeken een paar hindoetempels en houden een kwartier halt om wat langs de kraampjes te 'flaneren'.
Er wordt van alles verkocht, van nagemaakte planten tot ouderwetse ijzeren lepels, pannen etc... Zaken die wij al jaren bij het 'oud ijzer' achterlieten.
De avond valt hier zeer snel, het is al donker als we terug in het hotel aankomen. De lange tafel is al ingedekt voor het 'Duck roast' diner.
Een gezellige avond waar Txuku en Jörg de eigenaars van het hotel met ons mee-eten.
Tot nu toe een prachtige trip....wat doen we morgen?
Vertrek na ontbijt nr Allapey. Eenmaal doorheen de Indische drukte, rijden we langs het 'Kanaal v Venetië' door het gebied van de backwaters. Aan beide kanten van de 'highway' zie je eindeloze rijstvelden. Op sommige plaatsen is de rivier volledig met planten bedekt. Het is zondag en wegeniswerkers zijn druk in de weer.
De chauffeur hangt ondertussen voor de vierde keer aan de telefoon. De temperatuur stijgt gaandeweg. Kleurrijk geklede dames beschermen zich tegen de felle zon met paraplu's.
We houden halt om te tanken. Hopelijk iets meer dan 4 liter...
10u15 'coffee time' in de Indian Coffee House, een coöperatieve zaak. Het café ligt achteraan een klein steegje. Het is er donker en bevangen. Er wordt heftig heen en weer gebabbeld. BTV- en FAVV- medewerkers krijgen stante pede kortsluiting bij het zien van de elektriciteitsaansluiting en de keuken. First in, first out?
Maar lekkere Kerala koffie met veel suiker en melk. We denken terug aan onze kindertijd toen we van oma bij onze 'bookes' koffie verkeerd kregen.
10u30 vertrek per bus naar 'de boot'.
Met een oud karaktervol motorbootje varen we naar de echte boot. Een schip met platte bodem waar zo'n 6 personen op kunnen cruisen/ overnachten. (er bestaan boten voor 12 personen) De planning rekent ETA in hotel Purity om 14u.00.
Om 15u00 hebben Ingrid en Johan afspraak bij de massage. Dit halen we dus makkelijk......Er wordt heel wat afgelachen en er heerst een superaangename stemming. Iedereen geniet met volle teugen van de prachtige natuur. De bewoners van de huisjes langs de rivier zwaaien ons enthousiast goeiedag. Als een jongetje ons toeroept 'pen, pen?' duiken we in onze rugzak en gooien hem twee balpennen. Vraag is: wat zal hij ermee doen? Verkoopt hij de mooiste en welke van de twee IS de mooiste?
Alain staat vol verbazing bij het zien van zoveel Kingfishers, prachtige vogels met blauw oranje veren.
Ondertussen varen we verder...af en toe wordt de schipper afgelost aan het roer. Currygeuren wellen op uit het kleine keukentje achteraan de boot. We zijn ons van geen tijd bewust en genieten. Iets later roepen de kleine koks ons aan tafel. Er staat een klein buffet klaar met groenten, rijst, sambhar, thoran (gehakte snijgroentjes) ...
Elkeen zoekt zich een plaatsje op de boot en proeft opnieuw de lekkere gerechten.
Onze inschatting van ons uur van aankomst zien we met de minuut 'verwateren'. Maar dat bederft de pret niet. Een kleine afwijking aan het schema kan. En Jacques staat altijd klaar om een sappige mop te vertellen.
We worden opgeschrikt door een slag op de boeg van het schip. Het is de schipper die wakker schiet en als een bezetene aan het roer begint te draaien. Het scheelt geen haar of we raken een paal! Zonder dat wij het beseften, was die schipper dus aan het indommelen!
Net op tijd.
Maar komen we op tijd in Purity aan? Christophe laat ons gissen hoelang het nog zal duren voor we aankomen. Jacques en JC blijken er tamelijk dicht bij te zitten, als we na 20 minuten aanmeren in Purity, een mini resort rechtstreeks aan de oevers van Vembanath Lake.
We worden er opnieuw zeer hartelijk ontvangen met een roodgekleurd frisdrankje en vochtige doekjes. Dit domein is werkelijk adembenemend mooi. Het hotel werd door Txuku en Jörg ingericht met authentieke Indische sculpturen, oude schaduwspelfiguren gecombineerd met moderne kunst. Het zwembad nodigt uit voor een frisse plons.
Ondanks onze latere aankomst kunnen een paar koppels toch nog een ayurvedische massage krijgen. En of dit deugd doet....
Elk ontspant op zijn manier. Om 19u.00 geeft Dokter Sreeragh uitleg over de ayurvedische massage.
Morgen krijgen we er nog een....
De mensen van Purity doen hun uiterste best om het ons naar de zin te maken. Een Keralaanse danseres in glinsterende traditionele kledij danst voor ons de typisch Keralaanse dans begeleid door sitarmuziek. Wat een mimiek! De avond sluiten we af met een sfeervolle bbq. Slaap 'lekker'.
We zijn onderweg naar Serenity. Plots stopt de chauffeur. Waarom? Hij stapt uit en is in een mum van tijd terug. 'Chocolate' beweert hij, zonder chocolade.....onze sluwe mannen hebben het spelletje door:' chocolate? No chocolate ! You went for Miss Chocolate..' en er verschijnt een brede grijns op het gezicht van de chauffeur.... De Miss Chocolate zal nog wel een paar keer terugkomen. Iets later moet hij tanken. Amper 4 liter! Moeten we daarvoor stoppen? Eindelijk bij valavond , komen we in Serenity terug. We gaan straks het weeshuis bezoeken waar Alain en Christophe de vele voetbaltruitjes die we hebben meegebracht al hebben afgegeven. Elkeen bereidt zich voor op het bezoek aan het weeshuis. Christophe heeft ons verwittigd. De kinderen leven er in mensonwaardige omstandigheden. We houden ons emotioneel sterk wanneer we de kinderen ontmoeten. Ze hebben de voetbaltruitjes aangetrokken, als respectvolle bedanking. Ontroerend. Uiteraard moet iedereen op de foto. What's your name? You christian? What's your name? You christian? Famous footballplayer Ma'am? Your favourite player Ma'am? Ik bedenk vlug een naam die op één van de truitjes staat van één van mijn jongens. Beckham en Ronaldo schieten me gelukkig ook te binnen. De jongens dringen zich dicht rondom ons. Hier is nog werk aan de winkel! Hier kunnen we ons nuttig maken. De slaapplaats ziet er uit als een gevangenis, verf bladert van de muren, bedden zonder matras en nauwelijks verlichting. De 'studeerplaats' is er nog slechter aan toe. Absolute wanorde in het kwadraat. Vies vuil oud... We schieten woorden tekort. Enkel 1 mevrouw moet de vijftig jongens van verschillende leeftijden in bedwang houden. Niet menselijk. Nu zijn er slechts 25 aanwezig. De anderen zijn voor het weekend naar huis. Een bewonderenswaardige vrouw! Ons hart breekt en we kunnen onze emoties slechts met moeite bedwingen als we naar de 'gebedenruimte' gaan. Die ziet er afgewerkt uit. Propere keramische vloer, weliswaar geen stoelen. Iedereen gaat in kleermakerszit op de propere grond zitten. Dan beginnen de jongens uit volle borst te zingen en te klappen in de handen. Het gaat door merg en been en raakt ons diep.... Je wil hier direct aan de slag. Maar dat is niet de bedoeling; ttz Christophe heeft betere plannen met dit weeshuis. Achteraan wil hij een moestuin aanleggen, zodat de jongens leren om zelf hun groenten te kweken. Die kunnen ze dan verkopen en beseffen ze dat je niets hebt voor niets. Hen nu elke keer zomaar dingen geven, lost het probleem niet op. De jongens kennen momenteel weinig respect voor bepaalde zaken. Eens ze zelf hun klasje zullen schilderen, komt het gevoel van respect vanzelf...althans, dat is de bedoeling. Sister (de verantwoordelijke) neemt ons mee in haar schamel bureau. Ze wil zeker een paar goede leerkrachten hebben. Maar nog veel meer....in het 'bezoekersboek' schrijft Thierry een mooie tekst in naam van ons allemaal. Het is moeilijk om afscheid te nemen van de jongens. We staan momenteel machteloos, maar putten daaruit toch de kracht om met volle overtuiging het project Vanakam te steunen. Die jongens verdienen beter, veel beter.
De meesten onder ons zijn een beetje uit hun lood geslagen en zwijgzaam keren we naar Serenity terug. Chef Ranish legt uit hoe hij de pickles en chutney maakt. Twee bijgerechten in de Indische keuken. Lekker! Het diner is een Syrisch Indisch diner opgediend op het overdekt terras. Bij gezellig kaarslicht sluiten we de dag af. Sweet dreams
Na het ontbijt zijn we weer fris en monter om de vele kilometers in de bus naar de Keralaanse heuvels te trotseren. Het is zeker de moeite waard. Kerala, God's own place. En toegegeven, het klopt. Links en rechts van ons vind je prachtig groene theeplantages. We zijn op de Perimid Hills, waar we stoppen om even door de theeplantages te lopen. De theepluksters zien we van dichtbij aan het werk. De bodem is behoorlijk drassig, de zon geeft hitte en die vrouwen werken met dikkewollen sokken! Zij vragen om 'Pen,pen?'. Ik heb nog een ADMB balpen en Odette geeft een kindje nog een pakje kleurpotloden. Weer een goede daad gesteld.
De thee die men hier verbouwt is zwarte thee en niet van uitzonderlijke kwaliteit. De blaadjes worden nl niet met de hand geplukt, maar met een soort snoeischaar met daaraan een vergaarbakje. Zodoende krijg je een mengeling van bladen, wat de kwaliteit van de thee niet bevordert. We hebben het hier gezien en zetten de tocht verder. ('t programma....!) Aangezien we al een tijdje op weg zijn, wordt een toiletstop ingelast. Wat zijn wij dames blij als we het bord zien 'Clean toilet'. Zo snel als we willen binnengaan, zijn we weer buiten. Het is er niet te aarden van de ... Vraag is: en wat als er geen bord staat met 'clean wc' ? De verbeelding laat ik aan u over. ... Klaar voor een nieuw bezoek: de 'spicewalk'.
In de botanische tuin geeft Miss Sheena ons een zeer interessante rondleiding. Als je hier ziek bent, heeft de natuur steeds een oplossing. Miss Sheena is als een rondlopende encyclopedie. Het is amusant te zien hoe ze met de natuur omgaat als Christophe zich heeft bezeerd. Gewoon wat kruiden pletten, het groene sap op de wonde en die is ontsmet. Gaat het beter Christophe?
Miss Sheena toont ons kurkuma, koffie, nootmuskaat, kruidnagel, heilige basilicum , wordt niet gegeten dr de Hindoes omdat de god Brahma het blauw vd de tak mooi vond....(deze basilicumtakjes met blauwe stengel worden in bosjes gebundeld en verkocht om te offeren in de hindoetempel). Verder nog stevia, vanille,peper, gember,chilipepper.....
We zetten de kronkelende, hobbelige weg verder. De keien slaan tegen de onderkant van de auto. Moeten we niet uitstappen? We halen de top van de berg niet. De chauffeur geeft niet op en uiteindelijk komen we aan op Ashley Estate. Ashley Estate is een oude theeplantage waarvan het hoofdhuis op de top van de heuvel werd gebouwd en ons uiteraard op een schitterend zicht over de theeplantages trakteert. Het ouder paar , dat het huis onderhoudt, heeft voor ons een heerlijke lunch bereid. Weer een paar heerlijke curries en flan voor dessert. De vriendelijke Patrick, assistent van het oudere paar, begeleidt ons na de lunch naar de oude theefabriek,beneden aan de berg. Hij loopt op oude sandalen, in niet al te propere kledij en spreekt nauwelijks Engels. Maar de vriendelijkheid zelve. Fier als een gieter toont hij ons 'zijn' kerk. We komen bij de oude theefabriek aan. De geur is onmiddellijk te herkennen. Niet te geloven hoe hier nog wordt gewerkt! Het doet ons een moment denken aan de film Daens. Donker en grauw. Geen veiligheidsmaatregelen, geen veiligheidsschoenen, geen stofmaskers....enkel gedroogde theeblaadjes, verpulverd ahw tot de fijne thee die wij in de zakjes in Europa vinden. Hoopjes gezeefde thee worden verschept en nog eens verschept. Mensen werken er op blote voeten....Odette wil vanaf nu enkel nog thee met superheet water...kwestie vd idee van de blote voeten enigszins te vergeten. Als ik in Brugge een kopje thee drink, zal dit beeld me toch zeker te binnen schieten...
Driver wacht ons op en brengt ons terug naar Serenity! Het programma van vandaag zit er nog niet op. Er wacht ons nog iets anders....
Na de 'wervelende rit' komen we heelhuids in Serenity aan. 'Serenity' een betere naam voor deze mooi verbouwde rubberplantage kon men niet bedenken. Als 'welkom' gebaar krijgen we een 'tika' of 'pindi' op het voorhoofd. Ons derde oog om de wonderen van de natuur te aanschouwen. Leuke ruime kamers in oranje turkoois. Een lichte lunch wordt op het groot buitenterras geserveerd. Masala Dosa:best te verge.inken met een gevulde pannenkoek. (vulling van aardappel,bloemkool) daarbij 3 katori's (sambhar, tomatochutney en banaan kokos) Lichte lunch??? Hallo, toch zwaarder dan je denkt. Dit moeten we verteren dmv een wandeling. Johan en Ingrid gaan op de 'huis olifant'. Een hele ervaring. We wandelen berg op, berg af tot aan de rivier waar we de olifant wassen. Zo te zien geniet ze er met volle teugen van. Onze Driver pikt ons daar terug op, want we worden bij Mr Sambu verwacht voor de rondleiding door de 'tuin'. Heel interessant om te zien hoe rubber- latex wordt geoogst, hoe kruidnagel groeit, peper, kurkuma, muskaatnoot, kaneelschors etc. een tuin vol tropische vruchten, ananas, mango, papaya,banaan, kokos, tamarind. Het donkert snel, bijna niets meer te zien. Een oude man nodigt ons bij hem uit om zijn tuin te bezoeken. Er staan wel honderd soorten struiken en planten. We keren naar Serenity terug terwijl de 'flying foxes' (vliegende honden) ons hoog boven het hoofd vliegen. In Serenity staat Mr Raanish, de jonge enthousiaste chef te popelen om ons in te wijden in de Kerala kookkunst. Alle ingrediënten staan uitgestald, coconutoil, salt, kurkuma, mosterdzaadjes, ui, sjalot, groene pepertjes, garnaaltjes.... Dit zal smaken
Ontbijt om 7u.00. Onze koffers netjes voor de kamerdeur want om 8u.00 stipt vertrekken we met het busje zuidwaarts, naar Serenity hotel.
De bus is te laat! Een kwartier langer slapen was welkom geweest. We nemen afscheid van het vriendelijke Malabar team en vatten onze avontuurlijke trip aan.
Op de wegen heerst al weer georganiseerde chaos. We stellen ons de vraag hoeveel ongelukken men hier telt, met zo'n kamikaze chauffeurs.
Langs de weg tientallen jonge kinderen in mooie uniformen, haren netjes gekamd, meisjes met kleurige strikken in hun gitzwarte haar, allen op weg naar school.
Overal om ons heen 'getoeter en gekwetter' . De zon staat al hoog, het wordt weer een hete dag.
We rijden langs zeer groene wegen en slaan links af, landinwaarts. Een zanderige streek met opmerkelijk veel groen. India, Kerala, wat ben je mooi! Niet voor niets: God's place on earth.
Onze chauffeur is een dynamisch type en wijkt hier en daar van het programma af. 'He knows a better way'.....en inderdaad geen slecht idee. We komen bij de rivier aan waar we de 'veerboot' nemen. Een veerboot, bestaande uit 2 grote kano' s waarop een groot platvorm is gebonden. Creatief zijn ze hier zeker. Uit alle hoeken en kanten horen we propaganda. Harde luidsprekers boven op auto's gebonden, schreeuwen het uit. Overal grote affiches van Che Gevara, rode vlaggetjes aan de huisjes.
De oversteek verloopt vlot, we hebben natuurlijk weer veel bekijks. We rijden verder de Indische 'brousse' in. Het geeft ons het beeld dat we in Vietnam mochten ervaren. Hobbelige en stofferige wegen. Powerplate terwijl je rijdt.
Toiletstop voor Werner aan hotel 'Idea' in the middle of nowhere. Hij bedenkt zich bij het zien van de inkomhal en kiest het veilige voor het onveilige: de boom....
Christophe koopt nog wat banaantjes bij de lokale kruidenier. Het zijn mini banaantjes, boordevol smaak.
We houden halt bij een kerk, een prachtig voorbeeld van hoe verschillende religies perfect samen kunnen gaan. Iedereen, van alle pluimage is er welkom.
Het idee van de chauffeur om deze omweg te maken, wordt echter niet in dank afgenomen bij zijn baas. Het zorgt voor een enorme vertraging van anderhalf uur, waar wij geen last van hebben. We zagen prachtige dingen! Zeker de omweg waard.
Om alle heisa te vermijden, wijken we niet meer van het programma af. We rijden regelrecht naar de tempel van Shiva in Kottayam. Ladies, schouders bedekt aub en iedereen schoenen uit! Er is net een godenverering aan de gang met luid tromgeroffel. Enkel Hindoes mogen het centrum van de tempel betreden. Men offert voedsel, driemaal per dag. Van een 'goddelijk' leven gesproken.
Een tip: neem zwarte kousjes mee. Onze witte kousen zien er niet uit. Om de haverklap worden we aangesproken: What's your name? Where you from? We zijn echte bezienswaardigheden.
We rijden door de drukke stad verder naar Kanam. Geel-zwarte Tsuk tsuks razen ons toeterend om de oren. De warme wind door het openstaand busraampje zorgt voor aangename koeling en het afgetaand groene gordijntje beschermt ons tegen de felle zon.
De chauffeur steekt met zwierende bochten de torenhoog geladen vrachtwagens toeterend voorbij.
Op dit vroege uur voelen we reeds de hitte. Het begint te dagen. Het drukke leven komt op gang. Waar gaan al deze mensen heen? We zijn allen moe. Het is een lange reis, maar we zijn er. We worden zeer hartelijk ontvangen in Malabar House. Terwijl de bagage naar de kamer wordt gebracht, worden wij aan het ontbijtbuffet uitgenodigd. We draven maar door en blijven ondanks alles toch wakker. We vergeten de Belgische kou bij het zien van het ontbijtbuffet in open lucht. Het smaakt heerlijk. Na het ontbijt blijven er een paar mensen nog wat napraten. Thierry, Katrien, Isabelle en Johan (JC) gaan op verkenning naar de 'plage' waar vissers hun versgevangen vis verhandelen. De doordringende geur valt niet te beschrijven. Vis ligt op matten op de grond. FAVV heeft hier nog een paar jaar werk! In het kleuterschooltje worden we met open mondjes aangestaard. Nieuwsgierige jongens en meisjes proberen een glimp van ons op te vangen. Johan Persyn(JP) en Christophe gaan naar de 'Barber' voor frisse scheerbeurt. We 'struggelen' wat met de tijd. Voortdurend vragen we mekaar hoe laat het is. Iedereen neemt nog wat vrij, een dutje kan er zeker bij. Tegen de middag wordt voorlopig nog een Westers maal geserveerd, maar daar komt vanavond verandering in. Het namiddagprogramma bestaat uit een tour naar The Dutch Palace. We vertrekken per ricksaw naar de stad. Wat men er niet bijvertelt is dat je je handen binnen de ricksaw moet houden en dat sommige drivers wel van rodeo houden... In de bocht vliegen we er bijna uit. Kermis kermis!
We bezoeken het Dutch Palace. Een oud koloniaal oorspronkelijk Portugees paleis. Blijkbaar is het schoolreisdag voor de kinderen. De een na de andere groep schoolkinderen komt ons vragen :"where you from?
Met de ricksaws rijden we terug naar het centrum van Fort Cochin. Christophe neemt ons mee naar een grote antiekzaak, waar er achteraan de zaak ook frisse drankjes geserveerd worden. Dit terras geeft een mooi zicht op de monding van de rivier. Mevrouw brengt ons een frisse 'ginger lemon ' punch. Een frisdrank met gember, suikerwater, limoen en soda. Heel lekker en bovendien gezond...
De ricksaws brengen ons verder naar de kerk van San Franciscus. Helaas is deze dicht. We gaan te voet terug naar het hotel.
Wat vrije tijd of voor degenen die willen, platte rust.
In de wijnbar van het Malabar House treffen we 's avonds Txuku en Jörg voor een Indische Tapasavond. Indische Sula wijn smaakt bij de vele soms zeer pikante tapas. Jacques, onze sommelier in het gezelschap neemt het woord en geeft ons wat info over de wijnen.
We toosten op 'l'amitié'. Dit is een zeer gezellige avond met stuk voor stuk toffe mensen. De sfeer zit er al goed in.
03u.15 Cochin time. (22u.45 Brussels) Een vlucht van ruim 4 uur met twee krijsende babies in onze buurt. Je wordt er gek van. Een drukte van jewelste bij aankomst aan de douane. Rijen wachtenden met daartussen een opvallend groepje blanken uit Vlaanderen. Gelukkig kan Christophe de man van het loket "Business -Diplomats" op diplomatische manier vermurwen en mogen we onmiddellijk een tiental rijen voorbij. Dank u Christophe! Een leuke Amerikaanse maakt van de gelegenheid gebruik en schiet ons voor....manners my dear? We raken door de stroom van volgeladen bagagetrollies, bejaarde Indische vrouwtjes in een rolwagen en nog steeds dezelfde krijsende babies, na veel "excuse me's" tot bij onze breedglimlachende chauffeur. We hebben alvast veel bekijks. "Driver", zo noemen we hem, brengt ons na een rit van anderhalf uur langs de drukke kustweg - zelfs op dit vroege ochtenduur al druk! - veilig en wel naar Malabar House in Fort Cochin.
