Zaterdag 4 februari: ‘Site Memorial Genocide’

Gisterenavond was tof! We zijn met de autotaxi naar Myiramirambo geweest en daar uitgegaan in een dancingclub. Je zag allemaal witte lichtjes op de heuvels van de huizen, het was net een sterrenhemel, zo mooi! In de dancing zijn we toevallig studenten van Gent tegengekomen die voor geneeskunde studeren. We hebben veel gedanst en proberen de Afrikaanse dansstijl te imiteren:p. Natuurlijk heb je hier niet zoveel drankkeuze als in België dus heb ik primus met Fanta gemixt, zo was het toch nog te drinken… Het was toch wel oppassen want het zijn hier ferme plakkers en dus negeren was af en toe wel de boodschap.

Rond 2u30 zijn we dan terug naar Kimihurura, naar huis, gegaan met de mototaxI.

Was toch wel effe bang op de mototaxi, want ik reed als laatst en ik weet de weg nog niet goed naar Manu en Rita. Mijn chauffeur ging zo traag, ik dacht dat hij ging stilvallen dat de benzine op was. Al bij al toch goed thuisgekomen voor maar 1000 rwandese frank, iets van 1€50.

Vanmorgen stond Valerie vol uitslag, over heel haar lichaam. Ze heeft dan de bijnaam ‘pukkelke’ gekregen van Manu:p. Ze zijn dan naar de dokter geweest en heeft medicatie gekregen.

Valerie voelde zich niet zo goed en wou niet meegaan naar Myiamata. Silvie en ik zijn dan vertrokken met de mototaxi tot in Kiccukiru en van daar moesten we een busje nemen richting Myiamata om naar ‘site memorial genocide’ te gaan. Het was nog een hele lange wandeling tot deze Site. Zo’n 3km denk ik en het was zkr 36 graden ofzo. Alle kinderen dat we tegen kwamen riepen Muzungu en zwaaiden of ze volgden ons. Alles was met paarse en witte linten rond de kerk en  het schooltje versierd als herdenking. Paars is de kleur van begrafenissen.  Ze doen dit elk jaar als herdenking.  Op deze Site werden zo’n 50.000 mensen vermoord. Kindjes werden tegen een muur doodgeslagen. Vrouwen werden tijdens hun slaap op een matras buiten in brand gestoken. In de kerk lagen schedels en botten en een hele hoop kleren, ook de materialen die ze gebruikten om te doden.

Toen we terug wilden keren hebben we zeker een uur moeten wachten voor een busje. Gelukkig was er toch iets om te drinken want anders had ik het niet gehaald:p zo warm!

Vanavond hebben we frietjes met hamburger gegeten mmm! Daarna heb ik Christ zijn zus ontmoet en haar man (Claude). Het was super! Echt een heel lief, schattig, sympathiek koppel! Jammer dat ze niet langer konden blijven maar ze hebben nog een jong dochtertje dus dat is wel te verstaan…

En nu is het tijd om naar bed te gaan. Murabehooo!

Zondag 5 februari

Vandaag hebben we onze boodschappen gedaan en weest gaan zwemmen in Kimihurura, het heet ‘Mambo’, er is daar ook een volleyballveld en bowlingbaan dus kunnen we ook gaan bowlen;). Rond vier uur zijn we vertrokken vanuit Kigali naar Kayonza met een minibusje: amai mijn poep en knieën! Die busjes zijn echt niet gemaakt voor mensen met lange benen. Na een lange rit op het minibusje deed de mototaxi toch deugd tot in Gahini.

Eens in Gahini had ik het een beetje moeilijk, begon iedereen te missen… hopelijk zal ik wat kunnen slapen vannacht…

Maandag 6 februari

Om 7u opstaan, eeeeiiik een rode rups in mijn muskietennet hoe kan die daarin gekropen zijn, ik heb alle hoekjes en kantjes onder mijn matras gestoken, zeer zeer vreemd!

Om 8 uur vertrokken naar stage. We hebben met de oudere kindjes eerst gekleurd in de voormiddag en wat ruimtelijk inzicht geoefend met een paar kinderen. Annette overloopt de datum met alle kinderen. We hebben haar laten weten dat het goed zou zijn om dit iedere dag te doen, zodat ze weten welke dag het is en om een beetje structuur te geven aan de kinderen.

Silvie en ik hebben een touw gehangen met mamboebladeren aan om zo de datum aan vast te kunnen prikken in het engels en in het kinyarwanda.

Silvie en ik hebben daarna een weekplanning gemaakt en dat dan overlegt met Annette.

In de namiddag hebben we sjoelbakken gespeeld…

Er is vandaag ook een nieuwe student toegekomen voor fysiotherapie. Amaai, zo’n dikke nek. Hij kwam hem een beetje moeien in ons lokaal en rustig een praatje slaan, hij telefoneerde zelf tijdens de stage (tis nen rwandees). Hij had ook veel persoonlijke vragen, gelukkig hebben Silvie en ik een vriend dus veel last gaan we er niet meer van hebben:p. Hopelijk Valerie ook niet lool.

In de namiddag waren er niet veel kinderen aanwezig waarschijnlijk omdat het veel te warm was in het lokaal.

Na de stagedag hebben silvie en ik nog een wandeling gemaakt naar Muhazi lake om wat foto’s te gaan trekken voor Silvie haar kunstwerk dat ze gemaakt heeft voor haar vriend. Zo schattig dat die is voor haar vriend:D.

Voila dat is het zo’n beetje.. Tot morgen!

Dinsdag 7 februari

Vanmorgen was het een hectische bedoeling op de stage. We hebben met de oudere kinderen eerst gekleurd en voor sommige rekenoefeningen of schrijfoefeningen gegeven. Daarna hebben we de dag overlopen samen met Annette. Vervolgens wou iedereen naar de fysio de kinderen zeiden dat het vandaag anders was, dat de fysio om 9 uur begon, terwijl dit niet klopte achteraf gezien. Dus de structuur is hier niet alles. Normaal hebben de kinderen een vast uur fysio elke voormiddag en namiddag op een bepaalde tijdstip en de rest van de uren moeten ze bij de ergotherapie aanwezig zijn. Maar dit is soms het geval niet! Om 9 uur kwamen de baby’s dan af en waren we bezig met werken op de sensomotoriek, herkenning doen  van water. Met de handjes in het water spatten, met potjes en blokjes in het water.

Terwijl kwamen de oudere kinderen al terug en hadden we dus handen tekort. Uiteindelijk zijn Silvie en ik dan toch uiteindelijk gestart met het maken van ‘petanque’ uit papier-macher.  Daarvoor moesten we eerst lijm maken aan de hand van casava bloem en water (koud en warm). Dit lukte goed, we moesten enkel de ballekes een beetje ronder maken. In de namiddag hebben we met de oudere kinderen gebowld, de bowling bestond uit conserveblikken… en we hebben een aantal balspelletjes gespeeld.

Na de stage zijn Silvie en ik naar de zangles gaan luisteren, en we zijn uitgenodigd om volgende week mee te zingen en om hen een engels liedje aan te leren:D. Spannend hopelijk zullen we niet te vals zingen lool:p.

Vandaag nog altijd geen stromend water, dus nog altijd een kattewaske moeten doen in een basin en dan dat water gebruiken om wc door te spoelen:p.

Zo dat was het weer tot morgen!

Woensdag 8 februari

Vandaag is er niets speciaals gebeurd op de stageplaats, had deze namiddag maar 1 cliënt tot 3u30 en dan hebben ik een beetje overlegd met Annette, want ik was de enige aanwezig van namiddag op stageplaats.

Vanmorgen heeft het voor de eerste keer geregend! Amai het was zo een vlaagske van 15 minuten en dan was gedaan. Heb vanmorgen ook met de datum overlopen met de oudere kinderen, was wel wat moeilijk wegens de taalbarrière. Maar het lukte toch;).

Annette wist mij te vertellen dat in Rwanda je in de man in de gevangenis kan belanden als hij trouwt met een meisje jonger dan 21 jaar, ze wist mij ook te vertellen dat het niet meer gebeurd dat oudere nog denken dat hun kind met een beperking behekst is of een boze geest inzit, maar ik denk dat dit niet helemaal klopt want sommige kindjes hebben brandplekken om die boze geest eruit te krijgen, zo is er bijvoorbeeld een kindje met 3 brandstrepen op zijn voorhoofd om de hoofdpijn eruit te branden, ze gebruikten hiervoor een klein scherp mesje en staken die in het vuur en daarna aan het voorhoofd brengen.

Het is onwaarschijnlijk welke ontwikkelingsachterstand sommige kinderen met CP hebben, zo is er een meisje ze ziet eruit als baby van 1j6m, maar ze is 4jaar.

Heb vandaag ook wat uitleg gegeven aan wat Valerie kan doen met haar volgcliënt die een CVA heeft. Zij had nog nooit bij fysieke gestaan en er is hier weinig materiaal aanwezig dus vond heb ik haar wat uitleg gegeven wat ik gezien heb. Het is toch moeilijk om hier stage te doen als je nog nooit in de fysieke of bij kinderen gestaan hebt, want het zijn wij die moeten zorgen voor een kwalitatieve ergotherapie en de therapiesessies moeten kiezen, uitvoeren en verbeteren,….

Vanavond hadden we geen elektriciteit voor iets langer dan 2 uur, dus hebben we gezellig gekaart onder ons drie met de koplamp op:p.

Donderdag 9 februari

Vanmorgen hebben we met de oudere kinderen de petanqueballekes die we gemaakt hebben geverfd, zodat we morgen voor het eerst kunnen petanquen met de kinderen.

Verder hebben ik nog bimanuele oefeningen gegeven en greepoefeningen aan een paar cliënten  en verder nog gewerkt op ruimtelijk inzicht en objectconstante. Het is zo grappig ze zeggen vaak Nederlandse dingen na, die wij zeggen:p. maar ook in het Engels of Frans. Ook al spreek ik maar een paar woordjes kinyarwanda, ze luisteren en verstaan mij vaak goed aan de hand van gebaren en mimiek. Ik denk dat ik ondertussen al 20tal woorden kan;).

Verder hebben we met de minder kleine kinderen sherborne gedaan om elkaar te leren vertrouwen en om lichaamsbesef op te doen, nieuwe bewegingen aan te leren,…

In de namiddag was het zeer zeer warm! We hadden dus niet veel volk over de vloer in de namiddag. We hebben gezelschapspelletjes gespeeld zoals 4 op een rij, was moeilijk ze begrepen het niet goed. En hebben we met klei gewerkt om greepfunctie oefenen en om aandacht te trekken op het plegische lidmaat, bimanuele oefeningen.

Er staan zoveel spelletjes in de bergruimte, maar allemaal veel te moeilijk voor deze kinderen dus die zitten allemaal bestoft in de berging, zo heb onder andere de klei gevonden heel bestoft in de bergruimte die toch wel handig was.

Na de stage hebben Silvie en ik een serieuze wandeling gemaakt, waar we vanalles zijn tegengekomen:p. Kinderen bleven ons maar volgend tot dat we echt de broese ingingen haha.  We hebben daar huisjes gezien die van uitwerpselen zijn gemaakt, waar mensen werkelijk in wonen met hun gezin en waarbij de koeien recht over hun voordeur slapen. We komen uit op een meer, we weten niet of dit ook het Muhazi lake was, maar het was ook zeer mooi! Op de terugweg zaten de koeien achter ons, dat was wel grappig:p. We zijn ook een paar mensen tegengekomen die het niet moeten hebben van ‘muzungu’s’ (blanken) van de ene mocht ik geen foto trekken van zijn koe?!! En de ander riep f*** you naar ons…

Maar over het algemeen  zijn de mensen altijd vriendelijk tegen ons en zeggen ze altijd goeie dag. Ik kijk al uit naar morgen want dan komen mamie en papie:D.

Vrijdag 10 Februari

Vandaag hebben we niet veel gedaan, want er was bijna geen volk op therapie en zijn ’s middags vertrokken naar Kigali. Vanavond komen de oudjes, blijkt nu dat zij geen kamer voor mij geboekt hebben in hun hotel! Tof ze ik dacht van wel! En nu zitten we met problemen want ik ken mijn weg nog niet in Kigali om terug naar Rita en Manu te gaan.

Waarom dat zij naar Oeganda gaan weet ik nog altijd niet, want er is hier ook alles om te bezoeken…

Het is vandaag verschrikkelijk warm 34graden!!

10-02-2012 om 16:47 geschreven door Maaike  

Vrijdag 3 februari

Om 7u een koude douche genomen en ontbeten daarna om 8uur van start gegaan op stageplaats. Op de stageplaats is er niet echt een structuur, de kinderen, komen met of zonder mama’s, wanneer ze willen.We proberen dus de kinderen zoveel mogelijk te stimuleren met spelmateriaal zodat ze meer komen naar de therapie. Er is geen groot aanbod meer van spelmateriaal of materiaal, dit ook omdat kinderen vanalles meepakken naar huis (stelen dus eigenlijk).

We hebben dan de looprekjes uit de storthoop gehaald en opgeblonken. Wat ze daar allemaal op een hoop smijten: rolstoelen, looprekjes, driepikkels, stukken prothese en gebruikte orthesen (die ze mss terug gebruiken) met als gevolg dat er zelf een wespennest zat tussen de looprekjes, gelukkig had Valerie dit direct gezien. We waren zo vuil dat groot was!!

 ’s Namiddag zijn we dan teruggekeerd naar Kigali. Eerst hebben we daarvoor de taxi moeten nemen naar Kayonza, was heel leuk! En dan hebben we de bus moeten nemen naar kigali: alles in totaal duurde dit ongeveer 2uur de totale route. In deze busjes zijn er ook klapbare stoeltjes in het gangpad dus de bus zit altijd vol:p.

Bij Manu en Rita hebben we dan ’s avonds Kikkerbilletjes als voorgerecht gegeten en paella als hoofdgerecht samen met nog een ander koppel. Vanavond gaan we uit met nog twee studenten van Brussel. Ze heten alletwee Maité dat is wel grappig:p. En morgen vertel ik hoe het was;).

04-02-2012 om 11:26 geschreven door Maaike  

Dag 1: Aankomst Dinsdag 31/1

Om 8u30 vertrokken richting Zaventem, inchecken en een laatste koffietje drinken daarna afscheid nemen, dit was toch een beetje zwaar…

Om 11u is het zover we vertrekken richting Kigali ongeveer 6400km en 8 uur vliegen (rechtsreeks). We vertrokken met een temperatuur van -1 graden en ik ben geland in Kigali met zo’n 25 graden!! Het acht uur vliegen ging heel traag voorbij, heb wat woordzoekertjes gedaan, films bekeken, muziek beluisterd en foto’s bekeken…In het vliegtuig moest je ook een kaart invullen dat je moet afgeven bij de paspoortcontrole in Kigali. Ik had natuurlijk zo’n 120 stylo’s in mijn grote valies zitten en was vergeten 1 in mijn handbagage te steken, typisch ik :p. Maar enfin als’t da maar is dat ik vergeten ben hé;).

Manu, Valerie en Silvie stonden buiten op mij te wachten. Voor zover ik Kigali in het donker heb kunnen zien is het er zeer proper, de tuintjes mooi verzorgt en de wegen! Een zeer grote stad! Ik ben heel goed ontvangen bij Rita en Manu, lekker gegeten iets Grieks: Pasticio ofzoiets:p, een soort van lasagne zonder hesp:p, en we hebben al veel verteld en gelachen deze avond. Ja, na acht uur stil zijn, was het toch aangenaam om een klapke te doen hoor:p. Ik heb een zeer mooie kamer gekregen bij Manu en Rita, er was zelf bezoek op mijn kamer, een dikke kakkerlak, die heeft Rita snel bespoten met een insectenspray :p. Ik heb vannacht niet goed geslapen, er blijken hier veel ’Jirkaatjes’(mijn hond die ook veel blaft) te zijn:p, de honden huilen en blaffen tot een uur of 2,3 en om zes uur zijn de zingende vogeltjes daar… Hopelijk slaap ik er morgen doorheen…

Dag 2: Woensdag 1februari

Vandaag is het een feestdag in Rwanda voor de helden dus een dagje congé ;). Ik ben vanmorgen opgestaan en heb een heerlijke douche genomen. Daarna in het zonneke een beetje gezeten en naar het mooie uitzicht kijken. We hebben een lekker ontbijt gekregen pistoletjes en rozijnenkoeken… mmm.

Kort voor de middag hebben we gekeken om de papieren in orde te brengen voor visumverlenging, moest hiervoor ook een cv opstellen, veel kon ik daar niet opzetten:p.  In de namiddag zijn we naar de stad getrokken om geld te laten wisselen en een sim-kaart te kopen en nog wat shopping te doen voorin Gahini. Ben dan voor het eerst teruggekeerd met een mototaxi, echt leuk, maar die helm is weer te groot voor mijn klein hoofdje :p, maar was wel heel leuk. Gelukkig wisten Silvie en Valerie de weg want ik heb dus echt geen oriëntatievermogen…

’s avonds heeft manu weer lekker gekookt nl.: konijn met pattatjes, savooi en/of wortelkes of péékes zoals ze dat hier int antwerps heten:p.

Morgenvroeg gaan we naar Gahini. Mijn eerste ontmoeting met Gahini en het huisje waar ik de volgende weken/maanden zal in logeren en natuurlijk ook met de stageplaats! Heel spannend!

Dag 3: Donderdag 2/2: Gahini

 Deze nacht heb ik beter geslapen, maar toch wakker om 6uur… We hebben ontbeten en daarna vertrokken naar Gahini.

Tijdens de route/toonde Manu de verschillende stadjes en wat er aan het veranderen is in Rwanda. Rwanda is bijvoorbeeld bezig met visvijvers temaken (zijn er al een aantal), om meer vissen op de markt te krijgen, want vlees en vis gaan hier achteruit, wel heel veel melkkoeien. Boven deze visvijvers zijn er konijnenkoten gebouwd zodanig dat de vissen gevoederd worden door de konijnen hun keutels:p, verse mest:p. Deze visvijvers hebben ook het voordeel dat malaria zich verder uitbreid want malariamuggen leggen eitjes in het water en de vissen eten graag die larven op waardoor deze malariamuggen dus niet uitkomen… Verder zijn ze nog van plan om de arme mensen gratis twee geitjes (mannetje en vrouwtje) te geven, niet voor de melk, maar voor het vlees, zodanig dat het vlees wat meer op de markt komt. Dan kunnen ze kweken en geven ze dat lammetje verder door aan de arme mensen enz… Ze zijn ook de oude mijnen gaan bekijken om die opnieuw te starten, bleek dat die vol lagen met lijken van tijdens de Genocide.Er worden meer en meer huizen (villa’s) gebouwd op meer rurale gebieden, omdat er meer en meer elektriciteitmogelijkheden zijn, waardoor het ook daar veiliger is.

Tijdens de weg naar Gahini werd het steeds maar meer groener en groener vergeleken in Kigali. In kigali zie je heuvels vol huisjes tegen elkaar geplakt in de verte. De weg naar Gahini bestond uit een grote lange baan zonder ook maar één bubbeltje, veel controles door de agenten voor snelheid, zij gebruiken daar voor een speedgun.De afgelegen wegentjes bestaan uit rode grondstoffen of zijwegentjes.

Aangekomen in Gahini, was ons huisvrouwtje er al Adisa, een heel lief vrouwtje. Het huisje is heel iets anders dan wat je ziet in Kigali. Het is gebouwd in 1911, waardoor het dus al redelijk oud is. Maar is toch al stromend water sinds kort. De elektriciteit valt wel af en toe uit.

Manu heeft een project om in Gahini appartementsblokken zetten, voor de werknemers (dokters, …), waarbij er ook 4 studio’s zijn voor stagairs die komen. Hij wil ook een zwembad zetten, zodanig dat het aantrekkelijker is voor dokters om in Gahini te leven. Er zijn 2 scholen in Gahini en als er dan nog een zwembad komt en mooi appartement met stromend water dan is het al veel aantrekkelijker voor dokters om met gezin daar te gaan wonen. Want nu blijven de afgestudeerde dokters liever in Kigali, omdat er in Gahini niets is.

Daarna heb ik een rondleiding gekregen van Manu en Silvie in het revalidatiecentrum van Gahini. Heel vriendelijke mensen! Er is in dit revalidatiecentrum ook een Ierse vrouw, een heel sympathieke vrouw. We veronderstelden dat er veel weggesmeten looprekjes waren en die lagen te roesten! Terwijl er eigenlijk toch nog redelijke goede waren. Dus morgenvroeg gaan we aan de slag en gaan we de goede looprekjes eruit halen en kuisen. De stukken die we tekort komen zoals bijvoorbeeld de anti-slip doppen zal Manu bijbestellen.

In de namiddag ging de therapie dan van start, we hebben met de kindjes gekleurd, grijpoefeningen gegeven,… De taalbarrière is toch wel moeilijk heb ik ondervonden, ik wou telkens iets zeggen in Frans of engels, sommige kindjes kunnen een paar woordjes engels.. Ze hebben hier liever dat je Engels praat, omdat er ook in de scholen Engels gesproken wordt. Annette spreekt wel vloeiend engels, zij werkt als ergotherapeut in het revalidatiecentrum. In het centrum is er ook nog fysiotherapie en orthopedie (en een kippenkwekerij). De mamma’s blijven ook slapen in het centrum met hun kinderen.

Tijdens de therapie vond ik dat er toch wel ouders veel aandacht aan hun kind besteden en enthousiast waren. De moeders maken niet direct oogcontact met het kind, maar praten tegen het kind als interactie. Als de moeders tegen elkaar aan het praten zijn dan is het precies of ze ruzie aan het maken zijn, ze roepen eigenlijk tegen elkaar om hun verhaal te doe, waarna ze dan lachen.

Daarna hebben Silvie en ik een wandelingetje gemaakt tot het Muhazi lake. Heel mooi! Mooi uitzicht! Tijdens onze wandeling waren er kindjes die riepen Muzungu Muzungu goodmorning :p. De mensen zeggen hier allemaal goeiedag en byebye, dit verschil merk je toch met Kigali. Eens aan het muhazi lake, kwamen er een heleboel venten af om foto’s voor ons te trekken, dat was wel grappig:p kvoelde me precies een ster lool:p. Het water voelde warm en goed aan dus volgende week eens een plonske in doen! En dan gaan we ook met een bootje naar de overkant gaan van het meer.

Zo dat was het zo een beetje! Slaapwel!