Vrijdag 3 februari

Om 7u een koude douche genomen en ontbeten daarna om 8uur van start gegaan op stageplaats. Op de stageplaats is er niet echt een structuur, de kinderen, komen met of zonder mama’s, wanneer ze willen.We proberen dus de kinderen zoveel mogelijk te stimuleren met spelmateriaal zodat ze meer komen naar de therapie. Er is geen groot aanbod meer van spelmateriaal of materiaal, dit ook omdat kinderen vanalles meepakken naar huis (stelen dus eigenlijk).

We hebben dan de looprekjes uit de storthoop gehaald en opgeblonken. Wat ze daar allemaal op een hoop smijten: rolstoelen, looprekjes, driepikkels, stukken prothese en gebruikte orthesen (die ze mss terug gebruiken) met als gevolg dat er zelf een wespennest zat tussen de looprekjes, gelukkig had Valerie dit direct gezien. We waren zo vuil dat groot was!!

 ’s Namiddag zijn we dan teruggekeerd naar Kigali. Eerst hebben we daarvoor de taxi moeten nemen naar Kayonza, was heel leuk! En dan hebben we de bus moeten nemen naar kigali: alles in totaal duurde dit ongeveer 2uur de totale route. In deze busjes zijn er ook klapbare stoeltjes in het gangpad dus de bus zit altijd vol:p.

Bij Manu en Rita hebben we dan ’s avonds Kikkerbilletjes als voorgerecht gegeten en paella als hoofdgerecht samen met nog een ander koppel. Vanavond gaan we uit met nog twee studenten van Brussel. Ze heten alletwee Maité dat is wel grappig:p. En morgen vertel ik hoe het was;).

04-02-2012 om 11:26 geschreven door Maaike  

Dag 1: Aankomst Dinsdag 31/1

Om 8u30 vertrokken richting Zaventem, inchecken en een laatste koffietje drinken daarna afscheid nemen, dit was toch een beetje zwaar…

Om 11u is het zover we vertrekken richting Kigali ongeveer 6400km en 8 uur vliegen (rechtsreeks). We vertrokken met een temperatuur van -1 graden en ik ben geland in Kigali met zo’n 25 graden!! Het acht uur vliegen ging heel traag voorbij, heb wat woordzoekertjes gedaan, films bekeken, muziek beluisterd en foto’s bekeken…In het vliegtuig moest je ook een kaart invullen dat je moet afgeven bij de paspoortcontrole in Kigali. Ik had natuurlijk zo’n 120 stylo’s in mijn grote valies zitten en was vergeten 1 in mijn handbagage te steken, typisch ik :p. Maar enfin als’t da maar is dat ik vergeten ben hé;).

Manu, Valerie en Silvie stonden buiten op mij te wachten. Voor zover ik Kigali in het donker heb kunnen zien is het er zeer proper, de tuintjes mooi verzorgt en de wegen! Een zeer grote stad! Ik ben heel goed ontvangen bij Rita en Manu, lekker gegeten iets Grieks: Pasticio ofzoiets:p, een soort van lasagne zonder hesp:p, en we hebben al veel verteld en gelachen deze avond. Ja, na acht uur stil zijn, was het toch aangenaam om een klapke te doen hoor:p. Ik heb een zeer mooie kamer gekregen bij Manu en Rita, er was zelf bezoek op mijn kamer, een dikke kakkerlak, die heeft Rita snel bespoten met een insectenspray :p. Ik heb vannacht niet goed geslapen, er blijken hier veel ’Jirkaatjes’(mijn hond die ook veel blaft) te zijn:p, de honden huilen en blaffen tot een uur of 2,3 en om zes uur zijn de zingende vogeltjes daar… Hopelijk slaap ik er morgen doorheen…

Dag 2: Woensdag 1februari

Vandaag is het een feestdag in Rwanda voor de helden dus een dagje congé ;). Ik ben vanmorgen opgestaan en heb een heerlijke douche genomen. Daarna in het zonneke een beetje gezeten en naar het mooie uitzicht kijken. We hebben een lekker ontbijt gekregen pistoletjes en rozijnenkoeken… mmm.

Kort voor de middag hebben we gekeken om de papieren in orde te brengen voor visumverlenging, moest hiervoor ook een cv opstellen, veel kon ik daar niet opzetten:p.  In de namiddag zijn we naar de stad getrokken om geld te laten wisselen en een sim-kaart te kopen en nog wat shopping te doen voorin Gahini. Ben dan voor het eerst teruggekeerd met een mototaxi, echt leuk, maar die helm is weer te groot voor mijn klein hoofdje :p, maar was wel heel leuk. Gelukkig wisten Silvie en Valerie de weg want ik heb dus echt geen oriëntatievermogen…

’s avonds heeft manu weer lekker gekookt nl.: konijn met pattatjes, savooi en/of wortelkes of péékes zoals ze dat hier int antwerps heten:p.

Morgenvroeg gaan we naar Gahini. Mijn eerste ontmoeting met Gahini en het huisje waar ik de volgende weken/maanden zal in logeren en natuurlijk ook met de stageplaats! Heel spannend!

Dag 3: Donderdag 2/2: Gahini

 Deze nacht heb ik beter geslapen, maar toch wakker om 6uur… We hebben ontbeten en daarna vertrokken naar Gahini.

Tijdens de route/toonde Manu de verschillende stadjes en wat er aan het veranderen is in Rwanda. Rwanda is bijvoorbeeld bezig met visvijvers temaken (zijn er al een aantal), om meer vissen op de markt te krijgen, want vlees en vis gaan hier achteruit, wel heel veel melkkoeien. Boven deze visvijvers zijn er konijnenkoten gebouwd zodanig dat de vissen gevoederd worden door de konijnen hun keutels:p, verse mest:p. Deze visvijvers hebben ook het voordeel dat malaria zich verder uitbreid want malariamuggen leggen eitjes in het water en de vissen eten graag die larven op waardoor deze malariamuggen dus niet uitkomen… Verder zijn ze nog van plan om de arme mensen gratis twee geitjes (mannetje en vrouwtje) te geven, niet voor de melk, maar voor het vlees, zodanig dat het vlees wat meer op de markt komt. Dan kunnen ze kweken en geven ze dat lammetje verder door aan de arme mensen enz… Ze zijn ook de oude mijnen gaan bekijken om die opnieuw te starten, bleek dat die vol lagen met lijken van tijdens de Genocide.Er worden meer en meer huizen (villa’s) gebouwd op meer rurale gebieden, omdat er meer en meer elektriciteitmogelijkheden zijn, waardoor het ook daar veiliger is.

Tijdens de weg naar Gahini werd het steeds maar meer groener en groener vergeleken in Kigali. In kigali zie je heuvels vol huisjes tegen elkaar geplakt in de verte. De weg naar Gahini bestond uit een grote lange baan zonder ook maar één bubbeltje, veel controles door de agenten voor snelheid, zij gebruiken daar voor een speedgun.De afgelegen wegentjes bestaan uit rode grondstoffen of zijwegentjes.

Aangekomen in Gahini, was ons huisvrouwtje er al Adisa, een heel lief vrouwtje. Het huisje is heel iets anders dan wat je ziet in Kigali. Het is gebouwd in 1911, waardoor het dus al redelijk oud is. Maar is toch al stromend water sinds kort. De elektriciteit valt wel af en toe uit.

Manu heeft een project om in Gahini appartementsblokken zetten, voor de werknemers (dokters, …), waarbij er ook 4 studio’s zijn voor stagairs die komen. Hij wil ook een zwembad zetten, zodanig dat het aantrekkelijker is voor dokters om in Gahini te leven. Er zijn 2 scholen in Gahini en als er dan nog een zwembad komt en mooi appartement met stromend water dan is het al veel aantrekkelijker voor dokters om met gezin daar te gaan wonen. Want nu blijven de afgestudeerde dokters liever in Kigali, omdat er in Gahini niets is.

Daarna heb ik een rondleiding gekregen van Manu en Silvie in het revalidatiecentrum van Gahini. Heel vriendelijke mensen! Er is in dit revalidatiecentrum ook een Ierse vrouw, een heel sympathieke vrouw. We veronderstelden dat er veel weggesmeten looprekjes waren en die lagen te roesten! Terwijl er eigenlijk toch nog redelijke goede waren. Dus morgenvroeg gaan we aan de slag en gaan we de goede looprekjes eruit halen en kuisen. De stukken die we tekort komen zoals bijvoorbeeld de anti-slip doppen zal Manu bijbestellen.

In de namiddag ging de therapie dan van start, we hebben met de kindjes gekleurd, grijpoefeningen gegeven,… De taalbarrière is toch wel moeilijk heb ik ondervonden, ik wou telkens iets zeggen in Frans of engels, sommige kindjes kunnen een paar woordjes engels.. Ze hebben hier liever dat je Engels praat, omdat er ook in de scholen Engels gesproken wordt. Annette spreekt wel vloeiend engels, zij werkt als ergotherapeut in het revalidatiecentrum. In het centrum is er ook nog fysiotherapie en orthopedie (en een kippenkwekerij). De mamma’s blijven ook slapen in het centrum met hun kinderen.

Tijdens de therapie vond ik dat er toch wel ouders veel aandacht aan hun kind besteden en enthousiast waren. De moeders maken niet direct oogcontact met het kind, maar praten tegen het kind als interactie. Als de moeders tegen elkaar aan het praten zijn dan is het precies of ze ruzie aan het maken zijn, ze roepen eigenlijk tegen elkaar om hun verhaal te doe, waarna ze dan lachen.

Daarna hebben Silvie en ik een wandelingetje gemaakt tot het Muhazi lake. Heel mooi! Mooi uitzicht! Tijdens onze wandeling waren er kindjes die riepen Muzungu Muzungu goodmorning :p. De mensen zeggen hier allemaal goeiedag en byebye, dit verschil merk je toch met Kigali. Eens aan het muhazi lake, kwamen er een heleboel venten af om foto’s voor ons te trekken, dat was wel grappig:p kvoelde me precies een ster lool:p. Het water voelde warm en goed aan dus volgende week eens een plonske in doen! En dan gaan we ook met een bootje naar de overkant gaan van het meer.

Zo dat was het zo een beetje! Slaapwel!