Om 8u30 vertrokken
richting Zaventem, inchecken en een laatste koffietje drinken daarna afscheid
nemen, dit was toch een beetje zwaar
Om 11u is het zover we
vertrekken richting Kigali ongeveer 6400km en 8 uur vliegen (rechtsreeks). We
vertrokken met een temperatuur van -1 graden en ik ben geland in Kigali met
zon 25 graden!! Het acht uur vliegen ging
heel traag voorbij, heb wat woordzoekertjes gedaan, films bekeken, muziek
beluisterd en fotos bekeken In het vliegtuig moest je
ook een kaart invullen dat je moet afgeven bij de paspoortcontrole in Kigali.
Ik had natuurlijk zon 120 stylos in mijn grote valies zitten en was vergeten
1 in mijn handbagage te steken, typisch ik :p. Maar enfin alst da maar
is dat ik vergeten ben hé;).
Manu, Valerie en Silvie
stonden buiten op mij te wachten. Voor zover ik Kigali in het donker heb kunnen
zien is het er zeer proper, de tuintjes mooi verzorgt en de wegen! Een zeer
grote stad! Ik ben heel goed ontvangen
bij Rita en Manu, lekker gegeten iets Grieks: Pasticio ofzoiets:p, een soort
van lasagne zonder hesp:p, en we hebben al veel verteld en gelachen deze avond.
Ja, na acht uur stil zijn, was het toch aangenaam om een klapke te doen hoor:p. Ik heb een zeer mooie
kamer gekregen bij Manu en Rita, er was zelf bezoek op mijn kamer, een dikke
kakkerlak, die heeft Rita snel bespoten met een insectenspray :p. Ik heb vannacht niet goed
geslapen, er blijken hier veel Jirkaatjes(mijn hond die ook veel blaft) te
zijn:p, de honden huilen en blaffen tot een uur of 2,3 en om zes uur zijn de
zingende vogeltjes daar Hopelijk slaap ik er morgen doorheen
Dag 2: Woensdag 1februari
Vandaag is het een
feestdag in Rwanda voor de helden dus een dagje congé ;). Ik ben vanmorgen
opgestaan en heb een heerlijke douche genomen. Daarna in het zonneke een beetje
gezeten en naar het mooie uitzicht kijken. We hebben een lekker
ontbijt gekregen pistoletjes en rozijnenkoeken mmm.
Kort voor de middag hebben
we gekeken om de papieren in orde te brengen voor visumverlenging, moest
hiervoor ook een cv opstellen, veel kon ik daar niet opzetten:p. In de namiddag zijn we
naar de stad getrokken om geld te laten wisselen en een sim-kaart te kopen en
nog wat shopping te doen voorin Gahini.Ben dan voor het eerst
teruggekeerd met een mototaxi, echt leuk, maar die helm is weer te groot voor
mijn klein hoofdje :p, maar was wel heel leuk. Gelukkig wisten Silvie en
Valerie de weg want ik heb dus echt geen oriëntatievermogen
s avonds heeft manu weer
lekker gekookt nl.: konijn met pattatjes, savooi en/of wortelkes of péékes
zoals ze dat hier int antwerps heten:p.
Morgenvroeg gaan we naar
Gahini. Mijn eerste ontmoeting met Gahini en het huisje waar ik de volgende
weken/maanden zal in logeren en natuurlijk ook met de stageplaats! Heel
spannend!
Dag 3: Donderdag 2/2: Gahini
Deze nacht heb ik beter
geslapen, maar toch wakker om 6uur We hebben ontbeten en
daarna vertrokken naar Gahini.
Tijdens de route/toonde Manu de verschillende
stadjes en wat er aan het veranderen is in Rwanda. Rwanda is bijvoorbeeld
bezig met visvijvers temaken (zijn er al een aantal), om meer vissen op de
markt te krijgen, want vlees en vis gaan hier achteruit, wel heel veel
melkkoeien. Boven deze visvijvers zijn er konijnenkoten gebouwd zodanig dat de
vissen gevoederd worden door de konijnen hun keutels:p, verse mest:p. Deze
visvijvers hebben ook het voordeel dat malaria zich verder uitbreid want
malariamuggen leggen eitjes in het water en de vissen eten graag die larven op
waardoor deze malariamuggen dus niet uitkomen Verder zijn ze nog van
plan om de arme mensen gratis twee geitjes (mannetje en vrouwtje) te geven,
niet voor de melk, maar voor het vlees, zodanig dat het vlees wat meer op de
markt komt. Dan kunnen ze kweken en geven ze dat lammetje verder door aan de
arme mensen enz Ze zijn ook de oude mijnen gaan bekijken om die opnieuw te
starten, bleek dat die vol lagen met lijken van tijdens de Genocide.Er worden meer en meer
huizen (villas) gebouwd op meer rurale gebieden, omdat er meer en meer
elektriciteitmogelijkheden zijn, waardoor het ook daar veiliger is.
Tijdens de weg naar Gahini
werd het steeds maar meer groener en groener vergeleken in Kigali. In kigali
zie je heuvels vol huisjes tegen elkaar geplakt in de verte. De weg naar Gahini bestond
uit een grote lange baan zonder ook maar één bubbeltje, veel controles door de
agenten voor snelheid, zij gebruiken daar voor een speedgun.De afgelegen wegentjes
bestaan uit rode grondstoffen of zijwegentjes.
Aangekomen in Gahini, was
ons huisvrouwtje er al Adisa, een heel lief vrouwtje. Het huisje is heel iets
anders dan wat je ziet in Kigali. Het is gebouwd in 1911, waardoor het dus al
redelijk oud is. Maar is toch al stromend water sinds kort. De elektriciteit
valt wel af en toe uit.
Manu heeft een project om
in Gahini appartementsblokken zetten, voor de werknemers (dokters, ), waarbij
er ook 4 studios zijn voor stagairs die komen. Hij wil ook een zwembad zetten,
zodanig dat het aantrekkelijker is voor dokters om in Gahini te leven. Er zijn
2 scholen in Gahini en als er dan nog een zwembad komt en mooi appartement met
stromend water dan is het al veel aantrekkelijker voor dokters om met gezin
daar te gaan wonen. Want nu blijven de afgestudeerde dokters liever in Kigali,
omdat er in Gahini niets is.
Daarna heb ik een rondleiding
gekregen van Manu en Silvie in het revalidatiecentrum van Gahini. Heel
vriendelijke mensen! Er is in dit revalidatiecentrum ook een Ierse vrouw, een
heel sympathieke vrouw. We veronderstelden dat er veel weggesmeten looprekjes
waren en die lagen te roesten! Terwijl er eigenlijk toch nog redelijke goede
waren. Dus morgenvroeg gaan we aan de slag en gaan we de goede looprekjes eruit
halen en kuisen. De stukken die we tekort komen zoals bijvoorbeeld de anti-slip
doppen zal Manu bijbestellen.
In de namiddag ging de
therapie dan van start, we hebben met de kindjes gekleurd, grijpoefeningen
gegeven, De taalbarrière is toch wel moeilijk heb ik ondervonden, ik wou
telkens iets zeggen in Frans of engels, sommige kindjes kunnen een paar
woordjes engels.. Ze hebben hier liever dat
je Engels praat, omdat er ook in de scholen Engels gesproken wordt. Annette spreekt wel
vloeiend engels, zij werkt als ergotherapeut in het revalidatiecentrum. In het
centrum is er ook nog fysiotherapie en orthopedie (en een kippenkwekerij). De mammas blijven ook
slapen in het centrum met hun kinderen.
Tijdens de therapie vond
ik dat er toch wel ouders veel aandacht aan hun kind besteden en enthousiast
waren. De moeders maken niet direct oogcontact met het kind, maar praten tegen het
kind als interactie. Als de moeders tegen elkaar aan het praten zijn dan is het
precies of ze ruzie aan het maken zijn, ze roepen eigenlijk tegen elkaar om hun
verhaal te doe, waarna ze dan lachen.
Daarna hebben Silvie en ik
een wandelingetje gemaakt tot het Muhazi lake. Heel mooi! Mooi uitzicht!
Tijdens onze wandeling waren er kindjes die riepen Muzungu Muzungu goodmorning
:p. De mensen zeggen hier
allemaal goeiedag en byebye, dit verschil merk je toch met Kigali. Eens aan het muhazi lake,
kwamen er een heleboel venten af om fotos voor ons te trekken, dat was wel
grappig:p kvoelde me precies een ster lool:p. Het water voelde warm en
goed aan dus volgende week eens een plonske in doen! En dan gaan we ook met een
bootje naar de overkant gaan van het meer.
