We wilden vooraf het  “systeem”  wel eens uittesten : de routebeschrijvingen, de wegen, de fietstassen en dergelijke.  Een ideale route daarvoor was vanaf het beginpunt in Haarlem tot onze woonplaats, dus reden we met de vrouwen in een weekend naar Haarlem, de fietsen achterop de wagen. Zaterdag de stad en streek wat verkend, zodat we zondagmorgen met twee gepakt en gezakt aan de startstreep voor het St. Jacobs Gasthuis stonden. 

We kozen al direct voor de routevariant door de duinen via Zandvoort, ook omdat we vermoedelijk voor Compostella geen zee meer zullen zien. De weersomstandigheden waren alvast niet slecht : bewolkt tot zonnig, maar met toch een stevig briesje schuin op kop.  Na een eindeloze, kronkelende fietspad, op en af door het prachtige duinenlandschap bereikten we Noordwijk. Via Leiden reden we door een weidelandschap, soms weer versteld staand hoe klein het niveauverschil is tussen het water in de grachten en de vlakbijgelegen dorpels van de voordeuren.  De Nederlanders hebben het water goed onder controle blijkbaar. Aan een picknicktafel in Gelderwoude, het was ondertussen al middag en kregen honger,  hadden we een gesprek met enkele wandelaars oefenend voor de 4-daagse van Nijmegen. Uiteindelijk stonden we vol respect voor ieders geplande prestatie, langeafstandswandelingen zijn bijvoorbeeld mijn ding dan weer niet.

Aan de wereldberoemde molens van Kinderdijk was het slalommen tussen busladingen Japanners en andere toeristen. Met een echte “waterbus” als overzetboot –overzetten bestaan in alle varianten blijkbaar-  kwamen we in Dordrecht aan, waar we toch efkens stilstonden bij enkele mooie gebouwen, zoals de Groothoofdspoort. Na de Moerdijkbrug misten we in Blauwe Sluis een zijwegje, zodat we uiteindelijk toch enkele kilometers verkeerd reden. Eens Breda voorbij leidde het mooie fietspad langs de Mark ons terug in België. Het fritkraam in Meerseldreef konden we niet zomaar voorbijrijden, want mijn maag begon weer te knorren.

Eigenlijk niet eens moe kwam ik via Oostmalle, Daniels thuisbasis, terug in Vlimmeren aan. Het kilometeraantal was wel wat hoger dan eerst gepland: beetje verkeerd gereden, maar eigenlijk geen rekening gehouden dat de routevariant door de duinen een 15km langer was. Maar blijkbaar kan een mens wel wat aan, zolang ge maar niks forceert.  Ook Daniel was trouwens nog relatief fris, maar (brug-)gepensioneerden zijn soms niet te onderschatten. Mij viel ook de zeer vlotte manier op waarop hij al fietsend de routegids las.

Test geslaagd dus.

Dagteller 192km, gemiddeld 19.6km/h, 20-25°C.