Fietstocht vanuit Vlimmeren en Oostmalle naar Compostella Recentste berichten bovenaan
07-09-2008
23. Zaterdag 6 september 2008: Melide - Santiago de Compostella
De prima refugio die ik gisteren vermeldde bleek toch een minpunt te hebben: ijskoud water in de douches. Maar daar zagen we niet over. Vanmorgen regende het weer weer flink, terwijl een Duitser wanhopig zocht achter zijn wandelschoenen door aandachtig het schoeisel van iedereen te inspecteren. En toch beloofde het een heuglijke dag te worden: vandaag precies op mijn verjaardag zouden we Compostella bereiken¡ Wachtend tot het licht genoeg was om te vertrekken - de regen was ondertussen opgehouden - had Daniel zoals iedere morgen weer koffie gezet met zijn klein verwarmingstoestelletje en met een restje cake van gisteren zetten we de dag goed in. Slagroom komt thuis wel¡ Toen we vertrokken zocht de Duitser nog steeds achter zijn stappers... Al was het niet ver meer, toch was het nog best lastig met verschillende venijnige klimmetjes door een bosrijke omgeving met ook geurige eucalyptusbomen. Aangekomen in Santiago bezochten we al vlug de kathedraal, na de onvermijdelijke foto natuurlijk. Geraken we verzadigd door de grootsheid van de zovele kathedralen, naast het vele goud was de kerk vooral groot in omvang. Met een stempelboekje als het onze in de hand, werd met de glimlach het Compostelaat, ons "diploma" verstrekt. "Congratulations¡" riep ze nog na terwijl we glunderend buitenstapten langs de lange rij wachtenden. Naast het verzekeren van een slaapgelegenheid in een refugio, besteedden we verder nog wat tijd met het inwinnen van informatie over de terugreis. In overleg hebben we de ultieme tocht naar Finisterre geschrapt: de vermoeidheid - fysiek en moreel - kwam bij Daniel stilaan boven. "Samen uit, samen thuis was," de afspraak. Toch knap wat hij presteerde: vandaag nog maar 10 jaar, maar het blijft een niet te onderschatten leeftijdsverschil¡ Rit: 69 km Rijtijd: 4u15 Totaal: 2397 km
22. Vrijdag 5 september 2008: Triacastela - Melide
Met het oversteken van de Cebreiro gisteren waren we in Galicia aanbeland. Volgens onze reisgids komen we nu meer in de Atlantische invloedssfeer met meer kans op regen. Nu, ik heb Leuven niet gedaan, maar wanneer we 's morgens in Triacastela buitenkeken, had ik dat ook kunnen verzinnen. Stormweer namelijk¡ We zijn echter geen watjes, dus regenkledij aangetrokken en vertrekken maar¡ De regen striemde keihard als hagel in ons door de zon getaand gelaat. Tijdens de afdalingen trok ik extra aan de remmen omdat ik het gevoel kreeg als een zweefvlieger te gaan opstijgen. Een man uit Roeselare vertelde ons iets verder dat hij op een bepaald moment gewoon van de weg werd afgeblazen, terwijl zijn vrouw ondertussen zwalpend de heuveltop nog op kwam geklommen. Stilaan dook in het dal het stuwmeer van Portomarin op, waar de grasgroene flanken tussen de rotsen me bijbleven. Ondertussen was het gestopt met regenen, maar toen we verder trokken door de beboste heuvels goot het weer pijpestelen. In de buurt van het boeredorpje Gonzar lazen we de op de routepalen dat de laatste honderd kilometer in aantocht waren. Het was nog betrekkelijk vroeg in de namiddag, dus reden we op karakter door, al was er langs de drukke N547 niet veel te beleven. De vrachtwagens bulderden voorbij, terwijl de heuvels in een mist van miezerige regen vervaagden. In Melfide was het echter welletjes en vonden we een prima refugio. 's Avonds doken we in een voor ons totaal onbekend fenomeen binnen - een pulperia - waar we ons een typische, lekkere, inktvisschotel lieten aanraden door tafelgenoten. Rit: 87 km Rijtijd: 5u40 Totaal: 2328 km
21. Donderdag 4 september 2008: El Acebo - Triacastela
Het bergdorpje El Acebo was eigenlijk maar een straat, huizen met de karakteristieke overhangende houten balkons. 's Morgens dwaalden een vijftal vervaarlijk lijkende grote honden rond ons terwijl we onze fietsen in orde maakten. Goed ingeduffeld daalden we in volle vaart verder af, genietend van de prachtige panorama's. In Ponferrada viel ons vooral de indrukwekkende Tempeliersburcht met zijn talrijke torentjes en kantelen op. Daar ging onze fantasie weer op hol naar de roemrijke riddertijd¡ Op weg naar Villafranca vergisten we ons blijkbaar, zodat we op de voetgangersroute terechtkwamen met enkele kilometers omweg, paadjes met losliggende keien, steeds maar op en af¡ Gelukkig was de omgeving des te genietbaarder tussen de wijngaarden. Maar toen begon eindelijk de grote klim naar de Cebreiro... Langs pittoreske dorpjes klommen we langzaam omhoog. Al een redelijk hoogteverschil overwonnen, merkten we echter dat de dorpjes niet meer op onze routebeschrijving voorkwamen. We weken blijkbaar weer van ons traject af, maar bij navraag zouden we er zo ook wel geraken. Ondertussen maakte ik het Daniel wel bijzonder gemakkelijk: hij diende enkel de zweetdruppels te volgen die op een steeds sneller tempo van mijn aangezicht drupten. Dat achter Daniel echter een heuse bergrivier ontstond, ontging me toen echter tijdens de inspanning¡ Op de Cebreiro - een 1310 meter - voelde het koud aan: snel warm inpakken om de afdaling in te zetten. Nu ja, afdaling: efkens later stonden we weer op onze pedalen te stompen om nog een hogere klip te overwinnen, Alto de Poio. Fel opstekende rukwinden maande me echter tot voorzichtigheid aan, om ook nog het groene landschap tot ons op te kunnen nemen. In Triacastela was de refugio volzet, maar we vonden er nog een kamer vrij voor de nacht. Rit: 96 km Rijtijd: 6u30 Totaal: 2241 km
Na een licht, maar smakelijk ontbijt in de refugio in Leon reden we de stad uit, maar niet zonder nog eens even langs te rijden langs een creatie van architect Gaudi, het Casa de Botines, nu in gebruik als bankgebouw. We passeerden een dor, heuvelachtig gebied met op de achtergrond mooie rotsformaties. De tractor met balenpers werd een vierspan die een huifkar voorttrok: ik waande me zo in het wilde westen. Plots herinnerde ik me een gesprek van enkele dagen geleden met een Duitse voetpelgrim, die zich afvroeg of de snelheid van een fiets genoeg gelegenheid tot "thinking" gaf. Ik repliceerde direct dat denken voor op het werk is (mijn werkgever gaat dit graag horen). Alle gekheid op een stokje, ze bedoelde natuurlijk het mediteren en misschien had ze daarin wel gelijk. Ons denkproces onderweg gaat blijkbaar soms niet verder dan olifanten, zebra's, getatoeëerde konijnen en indianen..., simplistisch voorgesteld natuurlijk. Wel is ook zo dat we onze aandacht tegelijk moeten verdelen over de routebeschrijving en het verkeer. Na dan weer een kiezelweg door een vruchtbaar akkerbouwgebied reden we over de mooie lange historische brug Hospital de Orbiga in. Onze volgende halte was Astorga, een stad met een prachtige kathedraal en ook een voormalig bisschoppelijk paleis, eveneens ontsproten uit de sprookjesachtige fantasieën van Gaudi. Beide waren echter gesloten op de middag, gedurende de beroemde siësta. Vanaf dan begon de lange, gestage klim naar de Cruz de Ferro langs een mooi, maar ruig landschap. De schoonheid van de kleine bergdorpjes verplichtte ons van eventjes af te stappen. Het was niet warm vandaag: een twintig graden, zwaar bewolkt met enkele druppels neerslag. Maar waarschijnlijk mede daardoor werd de klim naar de 1500 meter best een haalbare kaart. Op de Cruz de Ferro legden we onze steen, de symbolische last, onder het kruis en starten de afdaling tot El Acebo. We dachten oorspronkelijk ons helemaal naar beneden te laten zakken, maar dit typische bergdorpje sprak ons zo aan dat we een albergue binnendoken om te overnachten. Rit: 107 km Rijtijd: 6u50 Totaal: 2145 km
19. Dinsdag 2 september 2008: Carrion de los Condes - Leon
Met de opkomende zon in onze nek reden bij het verlaten van Carrion al snel over een pelgrimspad van ronde groffe keien. "Rotweg," kloeg Daniel, "lijkt wel een droge Maasbedding¡" Hij was duidelijk zijn mountainbikeverleden vergeten. Ik genoot er best van. Het was nog redelijk fris, maar dat fietste vlot temeer daar de streek echt vlak was. Onderweg naar Sahagun merkten we de - typisch voor de streek- lemen huizen op. Wat verder was een boer met modern materiaal een oude potstal aan het uitmesten, terwijl een spoor van schapenkeutels door de dorpsstraat was getrokken. Sahagun, een verbastering van een heiligennaam, werd in mijn verbeelding een Sahara, een woestijn van kale graanvelden. Hier en daar wat struikgewas waar mogelijk enkele zebra's achter stonden te grazen. De stad zelf verrastte ons met zijn kerken in een Zuid-Spaanse bouwstijl. In de San Lorenzo-kerk gaf een vriendelijke man ons een rondleiding tussen tentoongesteld processiemateriaal en dito boetekledij waarbij Daniel Klu-Klux-Klan mompelde. De man lachtte, want hij begreep best waarover we het hadden. Ondertussen werd het warmer, al bleef het best draaglijk met een dertig graden. Op de Meseta - zo wordt de hoogvlakte genoemd - stak de beruchte wind op. Natuurlijk recht op kop¡ Aan de horizon scheen de pekzwarte asfalt van de oneindige wegen over te gaan in een trillend wateroppervlak. We fietsten langs enkele vennetjes, droge rivierbeddingen en dan weer stromend water in de grachten of betonnen irrigatiekanalen. Op een enkele hoek mais pronkte een hypermoderne beregeningsinstallatie. Zo naderden we stilaan Leon, nog steeds beukend tegen de wind. Aangekomen sprongen we eerst binnen in de kathedraal, voor de deuren gesloten worden, en stonden versteld van de grote partijen kleurrijke glasramen. In de refugio, verbonden aan een klooster, kwamen we de eerste slachtoffers van de Camino tegen: een Engels meisje met een ontstoken enkel en een Limburger die reeds een dag op bed lag met buikklachten. De deuren van de refugio sloten reeds om 21.30 uur, terwijl de meeste eetgelegenheden hun deuren pas een uur vroeger openden. Snel eten was dus aangewezen¡ Voor het slapen konden we nog de sfeer van het avondgebed snuiven met de zusters van de kloostergemeenschap. Rit. 105 km Rijtijd: 5u45 Totaal: 2038 km
18. Maandag 1 september 2008: Burgos - Carrion de los Cordes
Pechdag voor Daniel. Pas uit Burgos vertrokken merkt bij vloekend dat zijn identiteitskaart en bankkaart verloren is. Cardstop werd onmiddellijk verwittigd, de aangifte bij de Guardia Civil deden we later op de dag. Kwatongen beweerden voor ons vertrek dat we best genoeg bankkaarten meenamen, ons kennenden. Er zijn inderdaad getuigen dat bijvoorbeeld bij mij een splinternieuwe betaalkaart zo gebroken kan zijn. Toch zeg ik u: in Compostella geraken zullen we, al is het eventueel tevoet. Vandaag wel wat moeten zoeken naar de weg. In een klein dorpje, Cavia als ik me goed herinner, kroop een metser echter spontaan enkele verdiepingen van zijn stelling toen hij ons vertwijfeld zag zoeken. Minutenlang volgde een Spaanse woordenvloed, ik geloof dat hij gans de verdere route naar Compostella in detail uit de doeken heeft gedaan: ik wist uiteindelijk enkel met redelijke zekerheid welke richting we uitmoesten¡ Zo klommen we verder naar een verlaten, golvende hoogvlakte met kaarsrechte wegen van dorpje naar dorpje. Dorpen met soms een kerk buiten proporties, erfenis van het rijke vervlogen pelgrimsverleden, zoals in Villalcazar de Sirga. Verder niks dan graanvelden, hier en daar een metershoge hoop stenen verzameld uit de akkers. Op een heuvelrug in de verte kilometerslange rijen windmolens, ontelbaar hoeveel, die burgemeester Lippens in Knokke koude rillingen zouden bezorgen. Inderdaad, en er was wind, die ons best parten speelde vanaf de namiddag. Via Fromista, waar de wegwijzers naar Santiago de Compostella duidelijk maakten dat het nog minder dan 500 km was, arriveerden we in Carrion de los Condes. We vonden er nog nipt op tijd een refugio, enkele minuten later kregen enkele wandelaars te horen dat alles volzet was. Hier ontmoetten we Joost, sinds 101 dagen tevoet onderweg vanuit Leuven. Best al een prestatie¡ Rit: 105 km Rijtijd: 6u00 Totaal: 1933 km
17. Zondag 31 augustus 2008: Sto. Domingo de la Calzada - Burgos
Slapen in een refugio betekent ook voor zes uur wakker: de wandelaars - en die maken het merendeel uit - vertrekken vanaf dit nog nachtelijk uur. In Sto. Domingo zit een levende haan en kip in de kathedraal, hier zit een mooie legende aan vast. Wij waren dan blijkbaar voor de kippen wakker, want 's morgens was de kerkdeur nog gesloten... We trokken dan maar verder door enorme heuvelende graanvelden waar de laatste pakken stro verzameld werden. Op de lagere akkers werd plaatselijk wat groenten geteeld: pepers, brocolli en bonen zagen we. Het was vandaag verschillende honderden meters klimmen en weer efkens dalen, maar het vlotte merkelijk goed. Mogelijk omdat het wat frisser was met een vijfentwintig graden, misschien ook - maar dat willen we eigenlijk niet geweten hebben - omdat we vlak voor een zware beklimming geen halve liter fris bier meer tot ons genomen hadden... Eigenlijk moet ik nog iets bekennen. Tot voor enkele dagen liet ik mijn baard groeien, zoals een echte pelgrim betaamd. Naar aanleiding daarvan vertelde mijn schoonbroer me regelmatig dat ik stilaan op hem begon te gelijken. Tot daar aan toe, als reisgenoten moeten we verdraagzaam zijn voor elkaar. Maar toen hij me enkele dagen geleden een bijnaam begon te geven, ben ik weer glad geschoren.. We klommen dus terug naar naar een duizend meter, richting San Juan de Ortega. De omgeving daar herinnerde me aan de Landes: bloeiende heide naast geurende dennenbossen. Soms een eenzaam, verlaten en half vervallen dorpje. Zo bereikten we uiteindelijk Burgos, hoofdstad van de gelijknamige streek, waar we onderdak vonden in een grote, moderne refugio. Rit: 92 km Rijtijd: 5u45 Totaal: 1828 km
De prima refugio die ik gisteren vermeldde bleek toch een minpunt te hebben: ijskoud water in de douches. Maar daar zagen we niet over. Vanmorgen regende het weer weer flink, terwijl een Duitser wanhopig zocht achter zijn wandelschoenen door aandachtig het schoeisel van iedereen te inspecteren. 
Het bergdorpje El Acebo was eigenlijk maar een straat, huizen met de karakteristieke overhangende houten balkons. 's Morgens dwaalden een vijftal vervaarlijk lijkende grote honden rond ons terwijl we onze fietsen in orde maakten. Goed ingeduffeld daalden we in volle vaart verder af, genietend van de prachtige panorama's. 
Na een licht, maar smakelijk ontbijt in de refugio in Leon reden we de stad uit, maar niet zonder nog eens even langs te rijden langs een creatie van architect Gaudi, het Casa de Botines, nu in gebruik als bankgebouw. 
Met de opkomende zon in onze nek reden bij het verlaten van Carrion al snel over een pelgrimspad van ronde groffe keien. "Rotweg," kloeg Daniel, "lijkt wel een droge Maasbedding¡" Hij was duidelijk zijn mountainbikeverleden vergeten. Ik genoot er best van. Het was nog redelijk fris, maar dat fietste vlot temeer daar de streek echt vlak was.
Pechdag voor Daniel. Pas uit Burgos vertrokken merkt bij vloekend dat zijn identiteitskaart en bankkaart verloren is. Cardstop werd onmiddellijk verwittigd, de aangifte bij de Guardia Civil deden we later op de dag. Kwatongen beweerden voor ons vertrek dat we best genoeg bankkaarten meenamen, ons kennenden. Er zijn inderdaad getuigen dat bijvoorbeeld bij mij een splinternieuwe betaalkaart zo gebroken kan zijn. Toch zeg ik u: in Compostella geraken zullen we, al is het eventueel tevoet.
Slapen in een refugio betekent ook voor zes uur wakker: de wandelaars - en die maken het merendeel uit - vertrekken vanaf dit nog nachtelijk uur. In Sto. Domingo zit een levende haan en kip in de kathedraal, hier zit een mooie legende aan vast. Wij waren dan blijkbaar voor de kippen wakker, want 's morgens was de kerkdeur nog gesloten...
