Het slaperige meisje van de albergue wees ons een kortere weg voor te starten zodat we geen 6 km moesten omrijden voor op de route te geraken. Je zal wel 20 minuutjes met de fiets aan de hand moeten lopen maar dan ben je vlug op de camino.

Allemaal leugens, het was 1,5 km langs een steil pad bezaaid met steenbrokken, nie te doen. Na 50 m was Leentjes pijp al uit en voor Pierewiet was het ook al meer dan genoeg. We gingen door de hel maar we kregen een engel in ons spoor. Puedes ayudarse? Dice angel Eduardo. Leentje subito, No, no, no es necesario (Leentje halfdood en te fier om hulp te aanvaarden terwijl haar voorwiel al steigerde van het gewicht achteraan de fiets) Pierewiet direct tussenkomen, Si, si, si es necesario. De 37 jarige Eduardo nam de fiets over en zei; resto fresco want er volgt nog een serieuse klim na dit bospad. Leentje stapte zelfs zonder fiets aan de hand  hijgend en puffend naar boven. Een foto en multi gracias y besos, buen camino en we konden aan onze klimtocht beginnen.xml:namespace prefix = o />

1h30 onderweg en slechts 7,5 km afgelegd om de top te bereiken. Virage na virage, handen aan de rem en knietjes omhoog binnenkant bocht voor de snelle afdaling. In Pasajes de San Juan wezen attente Spanjaarden ons meermaals de nieuwe weg via una pista roja naar San Sebastian. Muy buen.

Daar aangekomen moesten de batterijen van ruiters en paarden opgeladen worden in een leuke tapasbar en smaken dat het deed.

Een lichtpuntje om heel wat hoogtemeters te vermijden is de tandradtrein die ons 150 m hoger brengt. Een getrek en gesleur met de beladen fietsen op de trappen naar het treintje. Eén zijzak moet eraf om door het deurgat te kunnen, elk zijn apart compartiment en de andere medereizigers niet content. (van die kant moeten we geen hulp verwachten) Eénmaal boven snel uit de wagon en de reistassen op het perron gegooid. De onverschillige conducteur stuurt ons verkeerd, 30 trappen op en dan nog eens terug naar beneden voor de juiste salidad. (eerst de fietsen, dan de zakken en dan Leentje die de wacht hield) Wij moesten als enigen nog hoger op deze berg, al de rest ging naar de cafetaria om te genieten van het panorama. We duwen hard verder maar wel in stijgende richting.

In Zarautz op een terrasje aan el playa besluiten we om nog 10 km verder te gaan om onze slaapplaats te zoeken.

Vals plat ritje tot Zumaia. Onderweg een bereidwillige chauffeur die ons de weg wees naar een albergue maar wij willen een hotel. Info touristica belt naar logiesmogelijkheden en vindt uiteindelijk een appartement voor 1 nacht aan 80 euro, zonder wifi 3 km terug. Als we er naartoe rijden komen we dezelfde chauffeur Miguel tegen die ons een aparte kamer in zijn albergue aan biedt aan 40 euro met wifi = joepie en wij terug.

Daar aangekomen moesten we nog een ½ uurtje wachten voor ze de kamer op de 3° verdieping klaar hadden. Het is een prachtige villa van de voorouders die 15 kinderen hadden en wel evenveel kamers. Op de benedenverdieping in de living/slaapkamer lagen al de pelgrims met zweetvoet- en stinkende wasgeur en nog zo iets van dien aard.

Het derde verdiep is van ons en nu gaan we de stad in voor iets te eten en drinken natuurlijk.

De rit:  63 km, gemiddelde 11,6 km/h, 971 hoogtemeters

Logies: Zumaia Villa Luz

Spreuk van de dag; Met de fiets aan de hand geraakt men ook door ‘t Spaanse land.