Gisterenavond werden
we in Zumaia ondergedompeld in een groots volksfeest. La fiesta de Don Juan dat
samenvalt met de eerste zomerdag. Dit wordt gevierd met reuze bbqs, eet- en
dranktenten en kraampjes allerhande. De
straten en pleintjes stonden overvol met drinkende lawaaierige mensen en ook spelende
en huilende kinderen feestten mee. Vuurhaarden werden buiten aangestoken en
kanonschoten afgevuurd. Daartussen moesten wij een rustig zitje zoeken voor ons
avondmaal.
Bij het ontbijt gaf Miguel ons nog wat instructies voor een
minder lastige etappe op weg naar Bilbao. Gracias Miguel, dat eerste stuk viel
goed mee.
Als laatste peregrinos verlieten wij om 8h50 Villa Luz onder
een schiterend ochtendzonnetje. We reden langs Bizkaia, nu weten we ook waar
die golf vandaan komt.
De zonnecréme kon weer naar boven komen na deliberatie en
wordt voor de eerste maal gebruikt. Leentje is in België vertrokken met kloeke
Gandaham billen die in Frankrijk al snel veranderden in jambon de Bayonne en
hier Spanje jamon Ibérico worden. Als de zon blijft schijnen worden ze bij onze
aankomst zeker de délicatesse Pata Negra om van te snoepen.
Na 60 km zwoegen is de batterij bijna leeg en we komen aan
in Guernika, het dorp dat door de Duitsers verwoest werd bij een bombardement
in 1937 en waar Picasso een beroemd schilderij van maakte. Onze paarden stallen
we aan de reling langs het water en wij gunnen ons ook wat rust in de tapasbar
terwijl de camarero de batterij achter de toog oplaadt.
Een maaltijd, dos cervesas en een uur later zien we dat de
batterij; cero,cero,cero,cero opgeladen is = PECH. Pierewiet gaat terug en
gaat zelf achter de toog el pila aansluiten en ja, de lading start maar we
moeten weer een uurtje wachten voor 20 % energie bij te hebben.
Wij gaan ondertussen op stadsverkenning. Nada, museo, iglesia
etc gesloten wegens siesta en zondag.
In dezelfde bar nog een tonic gedronken om de tijd te rekken maar om 15h30 zijn
we toch vertrokken.
De batterij slonk zienderogen met de stevige klim naar alto
Morga. We moeten onze slaapplaats vroeger
zoeken en op de top is er een mooi hotel naast het terras waar we uitpuffen van
de inspanning. We twijfelen niet en reserveren meteen onze kamer. Pechdag ook
voor de wifi die maar niet opstart, na een uurtje proberen en door op een andere pc aan te sluiten lukt
het wel. Morgen naar Bilbao.
De rit: 76 km, gemiddelde 14,7 km/h, 928 hoogtemeters
Logies: Katxi hotel Morga
Spreuk van de dag; Wie zijn batterij
laadt achter den toog, houdt ze maar beter in het oog.
Het slaperige meisje van de albergue wees ons een kortere weg voor te
starten zodat we geen 6 km moesten omrijden voor op de route te geraken. Je zal
wel 20 minuutjes met de fiets aan de hand moeten lopen maar dan ben je vlug op
de camino.
Allemaal leugens, het was 1,5 km
langs een steil pad bezaaid met steenbrokken, nie te doen. Na 50 m was Leentjes
pijp al uit en voor Pierewiet was het ook al meer dan genoeg. We gingen door de
hel maar we kregen een engel in ons spoor. Puedes ayudarse? Dice angel Eduardo.
Leentje subito, No, no, no es necesario (Leentje halfdood en te fier om hulp te
aanvaarden terwijl haar voorwiel al steigerde van het gewicht achteraan de
fiets) Pierewiet direct tussenkomen, Si, si, si es necesario. De 37 jarige
Eduardo nam de fiets over en zei; resto fresco want er volgt nog een serieuse
klim na dit bospad. Leentje stapte zelfs zonder fiets aan de hand hijgend en puffend naar boven. Een foto en
multi gracias y besos, buen camino en we konden aan onze klimtocht beginnen.
1h30 onderweg en slechts 7,5 km afgelegd om de top te bereiken. Virage
na virage, handen aan de rem en knietjes omhoog binnenkant bocht voor de snelle
afdaling. In Pasajes de San Juan wezen attente Spanjaarden ons meermaals de
nieuwe weg via una pista roja naar San Sebastian. Muy buen.
Daar aangekomen moesten de batterijen van ruiters en paarden opgeladen
worden in een leuke tapasbar en smaken dat het deed.
Een lichtpuntje om heel wat hoogtemeters te vermijden is de tandradtrein
die ons 150 m hoger brengt. Een getrek en gesleur met de beladen fietsen op de
trappen naar het treintje. Eén zijzak moet eraf om door het deurgat te kunnen,
elk zijn apart compartiment en de andere medereizigers niet content. (van die
kant moeten we geen hulp verwachten) Eénmaal boven snel uit de wagon en de reistassen
op het perron gegooid. De onverschillige conducteur stuurt ons verkeerd, 30
trappen op en dan nog eens terug naar beneden voor de juiste salidad. (eerst de
fietsen, dan de zakken en dan Leentje die de wacht hield) Wij moesten als enigen nog hoger op deze berg,
al de rest ging naar de cafetaria om te genieten van het panorama. We duwen
hard verder maar wel in stijgende richting.
In Zarautz op een terrasje aan el playa besluiten we om nog 10 km verder
te gaan om onze slaapplaats te zoeken.
Vals plat ritje tot Zumaia. Onderweg een bereidwillige chauffeur die ons
de weg wees naar een albergue maar wij willen een hotel. Info touristica belt
naar logiesmogelijkheden en vindt uiteindelijk een appartement voor 1 nacht aan
80 euro, zonder wifi 3 km terug. Als we er naartoe rijden komen we dezelfde
chauffeur Miguel tegen die ons een aparte kamer in zijn albergue aan biedt aan
40 euro met wifi = joepie en wij terug.
Daar aangekomen moesten we nog een ½ uurtje wachten voor ze de kamer op
de 3° verdieping klaar hadden. Het is een prachtige villa van de voorouders die
15 kinderen hadden en wel evenveel kamers. Op de benedenverdieping in de
living/slaapkamer lagen al de pelgrims met zweetvoet- en stinkende wasgeur en
nog zo iets van dien aard.
Het derde verdiep is van ons en nu gaan we de stad in voor iets te eten
en drinken natuurlijk.
De rit: 63 km, gemiddelde 11,6 km/h, 971 hoogtemeters
Logies: Zumaia Villa Luz
Spreuk van de dag; Met de fiets aan
de hand geraakt men ook door t Spaanse land.
Gisterenavond bij het
diner, hebben we van onze vrienden; de tachtigjarige Monsieur Ricard et sa
compagne Demoiselle Vrancken afscheid
genomen. Au revoir et à bientôt.
We kunnen natuurlijk
niet na elke werkdag een rustdag nemen anders zijn we 2 maanden onderweg. Dus na het ontbijt niet het zwembad induiken
maar onze mail en blog nog even checken. We hebben tranen gelachen met de respons in het gastenboek en
via de mail. De rijmelarij werkt blijkbaar aanstekelijk, zelfs op een oude hit
van Samantha werd er een nieuwe tekst
gemaakt. Dat werkte deze morgen als een massage voor hart en ziel. Dank aan
alle poëten.
Opgewekt op weg en net
op tijd een boswegel vermeden van de vervloekte gedownloade route en met wat info
van een duitse wandeltouriste terug op de piste cyclable. We hadden geen detailkaarten mee van de laatste
200 km tot Spanje omdat de gps doorgaans
zó betrouwbaar is.
Na een gevaarlijke
passage door Bayonne kwamen we rond de middag aan in Biarritz waar we pik-nikten met zicht op zee, wat een
verademing voor Leentje die zich altijd lekker voelt aan zee. Veel surfers op
de hoge golven en schoon jong volk op het strand. Drie meisjes op het strand
leren danspasjes aan.(zie foto) Vanaf nu rijden we door Baskenland en volgen
we de corniche langs de kust met mooie panoramas die snel wisselen van côte
sauvage tot riante badplaatsjes.
De eerste stad in
Spanje is Irun en al información turística
sturen ze ons naar een albergue op de route in Hondarribia. Na wat vraag-
en zoekwerk met onze eerste spaanse palabras worden we tot 3X toe op het zogezegde goede pad gezet. De
laatste senora stuurde ons via een steile helling (afstappen en naar boven
duwen) naar onze afgelegen verblijfplaats.
Twee blaffende hondjes
en een jong meisje verwelkomden ons hartelijk. We zijn de enige gasten dus
kamer, badkamer, living en eetzaal voor ons alleen. We hebben honger maar het
zal zeker tot na achten duren voor we wat te verorberen krijgen. Ondertussen
droogt onze was buiten en de batterij laadt
op terwijl wij ons huiswerk maken. Hier totaal geen luxe maar vredig in de
natuur met een kabbelend beekje onder ons vensterraam.
De rit: 75 km, gemiddelde 14,6 km/h,
527 hoogtemeters
Met milde wind vertrokken in de goede richting tot we na 7 km aan een barrière komen; DOMAINE
MILITAIRE INTERDIT AU PUBLIQUE. De gps-track stuurde ons wel voor de kortste weg door dit domein.
Giene pardon van de onverbiddelijke gendarmes: Vous devez
faire le tour vers le bourg En dat wil
zeggen dat we rond het meer van Biscarosse moeten, wat een détour van is van 30
km en wij hadden er vandaag 85 km gepland.
Niet getreurd en redelijk optimistisch de andere baan op die
ook iets meer hoogtemeters had.
Het is hier zoals bij de kleine zelfstandigen, als ge een
rustdag neemt hebt ge s anderendaags dubbel
werk. Zwijgend duwen we verder, we geraken er wel, we hebben de hele dag
om dit goed te maken.
Wanneer we stoppen in Mimizan om de inwendige mens wat te
versterken ziet Pierewiet dat zijn buitenband vooraan een gevaarlijke scheur heeft in
de langsrichting. Hij durft niet goed meer verder fietsen en we zoeken een fietswinkel op. De eerste man die we inlichtingen
vragen is een Poolse bouwvakker = nada, dan een onverschillige jonge fransman
die ons 5 km terug wil sturen = dat geloven we niet want we zijn dicht bij de
plage waar er toch vélo-verhuur is en daar willen we wel 5 km voor omrijden. We
vinden er een location de vélos, maar die is gesloten tot 14h.
We posteren ons in de créperie daar rechtover en bestellen
alvast 2 crèpes et 2 cafés allongés. Ondertussen mag de batterij achter het
buffet opgeladen worden. Het is een min of meer zuiderse uurrooster die op
geen kwartiertje kijkt maar dan komt de man opdagen. Geluk, hij heeft
buitenbanden in voorraad en die mag Pierewiet in zijn atelier zelf monteren.
We zijn gered en gaan verder op weg voor de resterende 70 km
volgens de slimme gps (track gedownload
via gps-ies) Terug worden we tot 2 X toe de verkeerde richting ingestuurd.
Leentje wil de gps in de bossen gooien en liever op reisduifgevoel verder fietsen naar het zuiden.
Ondertussen ontwikkeld zich stilaan een metamorphose; Leentje wordt
een mythologische figuur Medea. Ze zint op wraak op de man die steeds verder ten
oorlog trekt en verzint een snode daad.
Vanaf nu, indien de afstand meer dan de geplande 70 km is, geen
extras en zelfs geen dagelijkse kost meer in Leentjes privé keuken. Honger is de
beste saus, wie niet luisteren wil moet voelen!
We arriveren toch nog met een laatste inspanning om 19h maar
wel doodmoe in ons hotel. In het zwembad
duiken zit er nu niet meer in maar wel een verkwikkende douche voor het diner
en daarna nog ons huiswerk van vandaag maken.
Onze laatste dagetappe in Fankrijk is qua afstand zoals onze startrit vanuit Zwijnaarde +/- 130 km en dat is méér dan genoeg.
De rit: 133 km, gemiddelde 18,1 km/h, 295 hoogtemeters
Logies: Hotel Lacotel
Spreuk van de dag; Met de GPS in het
bos loopt het soms wel "total loss."
20-06-2012 Dag 14 Biscarosse plage â jour de repos
Hier in Biscarosse zijn we ongeveer
halfweg qua km, dus we zijn er nog niet helemaal , bijlange nie, bijlange nie.
Ons hotel is prima, een Logis de France met drie cocottes voor het
restaurant en drie schouwkes voor het
logement, alsook verwarmd zwembad. Gisteren hebben we onszelf lekker verwend met een "coupke",een goed menu en een
flesje gekraakt op de goede prestatie..
Deze morgen meteen één dag bijgeboekt, zo kon Pierewiet ook op 't gemak
de fietsen eens nazien, remmen vervangen en de modder afspoelen en alles goed
smeren. Ziezo, goed gedaan maat, het lijken weer nieuwe fietsen.
Ondertussen worden alle kleren eens duchtig gelucht en weer geordend.
Van het teveel aan kledij en de Franse routekaarten willen we af, deze
dan ook meteen in een pakje gewurmd. Hier aan de plage was het kantoor op woensdag maar open tot 12 h. Dus
moest Pierewiet naar de post 15 km
verder met stevig klimwerk via een VTT-route door de bossen. ('t was leuk) 17,5 euro kwijt en we
zijn 2 kg lichter geworden.
Leentje had vandaag geen zin om extra in de hoogte te gaan fietsen Nee, nee,
vandaag liever lui dan moe. Alhoewel dat mag niet te lang mag duren want in zon hotel zou je de goesting en het
ritme verliezen waarmee we vertrokken zijn. Maar van opgeven is nog geen sprake.
De rit: 0 km, gemiddelde 0 km/h, O
hoogtemeters
Logies: Hotel La Forestiére
Spreuk van de dag; Als we verder doen
zoals vandaag, stel dan het einddoel maar in vraag.
Er wordt slecht weer geanonceerd op
TV , s morgens regenbuien en s middags onweders maar we gaan niet zó ver
vandaag. 60 km naar Biscarosse plage ttz dat was ons gedacht.
Pletsende regen als we opstaan en
Pierewiet houdt zich nog wat bezig met de Wifi die geen ontvangst heeft op de
kamer en dan maar zoeken op het terras en bij het ontbijt in het restaurant lukt
het wel. Nog even e-mail gecheckt en de horaire voor de overtocht per boot van
Cap ferret nar Arcachon geraadpleegd. We moeten de boot halen om 11h30 want de
volgende is pas om 14h30 en dat is vrij laat.
Het is 9h38 als we vertrekken en
striemende regen voor 37 km naar Cap Ferret maar toch doen we nog een rondje in
Lacaneau om dan alles uit de kast te halen op weg naar de veerboot. Na de kustwegen
zijn de Landes minder mild, in het begin mooie rechte stukken maar nu steeds
hoger/lager (we denken aan Walter Capiau met zijn capriolen vandaag in de
krant) We rijden langs zandige stukken magere grond met droge omgevallen bomen
en takken als kadavers of versteende skeletten. Art moderne au naturelle van
de pins des Landes, die boomschors leent zich perfect om het onkruid in onze
tuintjes tegen te houden.
We geven GAS, TEGENGAS en BUZZE en
halen 24 km/h gemiddeld over de smalle paadjes met boomwortels, dennenappels en
putten worden goed vermeden.
11h28 arrivée Cap Ferret en we zagen
de loopplank optrekken en de boot wegvaren alvorens we een opmerking konden
maken aan de billetterie Te Vroeg Weg!!
We hadden nog zo ons best gedaan en voelden
ons onheus behandeld en ietwat ontgoocheld. Op tijd binnen en toch geen prijs
gereden.
Even overleggen; rijden we de baai rond
of wachten we 3 h. Leentje gunt de plaatselijke middenstand giene frank meer, stel
u voor nog 3 h cafetaria. We laten de boot voor wat hij is en doen ons goesting
ttz rond de baai dArcachon.
Dat hebben we duidelijk onderschat,
het is 65 km en plus maar het houdt wel op van regenen. We pic-nicken en
drogen onze zwart geel rode jasjes op de fiets. Vive la Belgique!
De batterij van de e-bike heeft al
goed gepresteerd en Leentje eveneens. We zoeken een oplaadpunt om bij te tanken
maar niet zo simpel. Een bord crêperie ouvert trekt onze aandacht maar de patronne veut fermer sa baraque,
desolé.
Nog 20 km eer we een bureau de tabac
open vinden met een zéér behulpzame cafebaas die de elektriek graag levert
samen met de drankjes om ons te versterken voor de nog resterende 35 km.
De weg volgt weer de kust maar van
vlak fietsen is geen sprake. De hoogste duin van Frankrijk la dune de Pyla
moeten we over en er volgen nog klimmetjes waardoor de batterij zienderogen
slinkt.
Stilzwijgend maar nog niet ontmoedigd
zetten we onze tocht verder en Leentje heeft nu nog enkel beenkracht. Als het
nu nog 15 km of 50 km is, het kan ons niet meer deren maar we zijn toch blij
als we om 19 h ons hotel bereiken.
De rit: 128 km, gemiddelde 18,1 km/h,
359 hoogtemeters
Logies: Hotel La Forestiére
Spreuk van de dag; Als je te laat
komt voor de boot, wordt de afstand met 65 km vergroot
8h40 vertrokken voor
eerst 25 km richting Royan. Op een mooie fietsroute langs de kust passeren we
riante badplaatsen met villas van een zekere grandeur die al baden in de
zon.
In de haven ligt ons
cruiseschip al aangemeerd en de passagiers, te voet, met de vélo ou en voîture
mogen inschepen. Er zijn er zelf enkele bij die met de camion gekomen zijn,
maar iedereen mag mee. We veroveren een 1°rangplaats op het bovendek voor de
overtocht van 30 minuten naar Le Verdon door de monding van La Gironde.
Schip ahoi en weer
de fiets op richting Lacaneau, nog 80 km door de Landes maar +/- vlak parcours. Van nu af aan kunnen we ons
niet meer verkeerd rijden er loopt maar één piste cyclable langs de kust die
slingert tussen de pijnbossen.
Elk bos heeft zijn
naam en in le fôret du flamand is een bicigrina de weg kwijt. Volg maar en we
raken aan de praat met Dé uit Meppel (Drente), ze moest eens kleppen, want
alleen op pad is zwaar. Ze rijdt ook op een e-bike (Flyer) en trekt nog een
karretje, en dat viel niet mee op de hellingen en daarom was ze ook naar de kust
afgezakt. De fiets laat ze achter aan de Spaanse grens en dan trekt ze zelf het
karretje met haar bagage te voet verder langs de Camino del Northe.
Jacobs wegen zijn
ondoorgrondelijk.We fietsen nu naast een naturistenkamp. Zo heeft iedereen toch
zn eigen plekje onder de zon. Wij hielden toch maar onze kleren aan om te
passeren langs al die Duitse wagens die daar geparkeerd waren.
Het laatste stuk van
ons traject was een evenwichtsoefening
op de balk, een smal gehavend betonpaadje waar fietsers mekaars niet konden
kruisen zonder af te stappen. (zie foto)
Vandaag genoten we van
de zee, de kust, de boot, de duinen en de bossen en gelukkig weer veilig
aangekomen.
De rit: 112 km, gemiddelde 17,8 km/h, 240 hoogtemeters
Logies: Hotel LOyat
Spreuk van de dag; Bloemen verwelken,
cruisescheepjes vergaan, maar onze fietsen zullen naar Compostela gaan.
