Gisterenavond toch nog eens den boutique opengedaan en 11 km in het zwart gewerkt. We reden (zonder batterij) naar het enige café in het dorp waar ze ook nog iets te eten gaven. Désolé monsieur, dame s’avonds doen we de keuken niet meer open. Bière pression genuttigd et à propos, er is een resto op 2 km ” la petite cuillère”. Als het maar 2 km is zullen we toch maar rijden hé. 

Leentje haar humeur zakte al een beetje toen ze de rit voor zich zag: op en neer en hoog. Niet flauw doen en dus hop mee in het gelid. Het werd 5 km in de pletsende regen naar een park  met visvijvers en een beetje camping.  Voilà, we waren er! Al wat ambiance in de zaal, maar OOK DEZE KEUKEN was uitzonderlijk gesloten deze avond wegens een muzikaal optreden. Wij als doornatte cyclisten meewarig bekeken en vriendelijk doorgestuurd naar het derde restaurant:" Le Carpe dO’r" die we al tegengekomen waren onderweg. Ze wezen ons een zogezegde kortere baan langs viswegeltjes om er sneller te geraken gezien de regenvlaag. Merci madame, we keren niet meer terug voor de muzikale avond, non, non.

Daar aangekomen waren er nog 2 personen aan tafel  en maakten ze aanstalten om te sluiten, maar de kok was er nog en er was nog keus. Een pastis om te bekomen en de caraf de vin en de pasta smaakten toch lekker. Op de fiets nu nog 5,5 km terug in de regen, beetje nefast voor de feestvreugde maar eind goed, al goed komen we aan in ons mooi landgoed .xml:namespace prefix = o />

Als we opstaan valt de regen met bakken naar beneden en we staan voor een rit van 90 km. De eerste 50 km vragen weer wat klimwerk, net een roetsjbaan op de kermis of de rups. Deze keer niet overdekt met een knus zeiltje maar wel zo nat als een dweiltje. Daarna loopt het vlak door Les Marais de Poitevin, moerassige grond doorsneden met kanalen als een patroon van Mondriaan, ze noemen het ook Het Groene Venetie van de Vendée.

Vanmiddag veel geluk gehad  bij het vinden van ons middagmaal . Café des Sport kondigde een plat du jour aan maar het was NADA. Madame had geen zin, wel genoeg drinkers aan de toog en spelers aan de tafels. Weer onze helmen opgezet en vooruit. Aan de hoek van de straat zien we een boulangerie /patisserie met een klein kiekenkraampje op hun parking: enkel op zaterdag. Oef, de vriendelijke dame van de winkel biedt ons een plaatsje aan in haar etablisssement.  Monsieur heeft het kiekske versneden in 4 en met ons bakske patatjes erbij zaten we als in een sterrenrestaurant en lekker droog! Leentje had een handdoek, servetten en bestek mee zodat we niets vuil maakten. Als dank nog een koffie en stuk fruittaart verorberd bij die vriendelijke mensen en ze wensten ons ook  gemeend bon courage et bon voyage.

De Atlantische kust bereiken we in La Rochelle. Als Sint-Jacob ons wil zegenen voor deze tocht is hij goed geslaagd maar het is voor ons niet nodig om die zegening een ganse dag aan te houden. We reden toch tevreden nog 35 km verder tot onze bestemming. We herkenden de omgeving want we logeerden en fietsten er al eerder.

Een sms-je van zus Marianne en schoonbroer Norbert die waren op weg naar huis vanuit Spanje via Bordeaux, maar mekaar tegenkomen zou moeilijk worden, we zien elkaar terug thuis hé.

In het hotel de kleren gewassen en gedroogd, zo  waren we weer gewone toeristen in de stad en bovenal: de zon kwam erdoor.

De rit: 90 km, 15,5 gemiddelde  302 km/h,  hoogtemeters

Logies: Hotel Altica

Spreuk van de dag; een lekker kipje met patat, dat hebben we in lang nog niet gehad.