Loran is geboren op 8 maart 2007 en sinds december 2007 is hij een krak in breath holding spells
Breath-Holding-Spells zijn aanvalletjes waarbij jonge kinderen hun adem inhouden, waardoor ze blauw aanlopen en uiteindelijk buiten bewustzijn kunnen raken. Die aanvalletjes kunnen worden uitgelokt door angst, pijn, boosheid of frustratie. Meer info hierover kan je lezen onder infosites.
Breath-Holding-Spells Via deze blog wil ik mijn ervaringen ivm de breath holding spells van Loran van me af schrijven.
27-05-2008
Zou het gedaan zijn ??
Hier weer een berichtje ! Het is bijna 3 weken geleden dat Loran nog zijn adem heeft opgehuild, joeppiiiii ! Zou het gedaan zijn dan ??? Ik hoop het stiekem ! Ik heb nu wel zo'n vermoeden dat hij het veel of meer doet als hij zich minder goed voelt (mss zijn het mijn gedachten hoor) vb. die periode dat hij het veel deed zijn er veel tandjes tegelijk doorgekomen ...
Daarnet terug, gewoon omdat ie zen hoofd heeft gestoten tegen de tafel ... Ik ga daar echt moeten leren mee omgaan, om maar te zwijgen van men omgeving, ... tis zo al verschietachtig ... hij heeft het al eens bij de onthaalmoeder gehad, anders nergens, en ik hoop dat het zo blijft ... En langs de ene kant moeten we er geen aandachjt aan schenken, maar probeer dat maar es ... je ziet hem blauw worden, die ogen wegdraaien, pppfff dit konden we wel missen hoor !
Daarjuist heeft hij het weer gedaan, Loran had zijn hoofd gestoten tegen het salontafeltje. Ik blijf er redelijk rustig bij, alleen papa niet, hij betrouwd het niet ... Buiten bij de onthaalmoeder en thuis heb je het voorlopig nergens gedaan. Mama zoekt veel op internet achter soortgelijke verhalen maar veel zijn er niet, en als ik der dan vind is het helemaal zo erg nog niet. Op babyforums zijn ze er soms over bezig en ze beweren altijd dat je daar geen aandacht mag aan schenken. Alleen is dat niet zo simpel, zeker niet als ze flauwvallen ook. Wat ik nu wel probeer is hem plat te leggen op zijn rug en iets tegen zen poep zetten zodat zijn beentjes omhoog blijven en ik doe verder met mijn werk. Ik hou hem wel in de gaten. Hij komt dan terug bij en begint te huilen en rond te kijken waar ik ben.
Hij doet het veel hoor, er zijn al dagen geweest dat hij het 2 keer doet op 1 dag
Vandaag mag ik bellen naar de kinderarts voor de uitslag van de onderzoeken. Aan de CT scan is helemaal niks te zien, alles is in orde, de EEG is ook in orde dus geen epilipsie te bespeuren. Alleen hebben ze gezien in zijn bloed dat hij allergisch is voor huisstofmijt, net zoals papa en ook allergisch aan koemelk maar dat wisten we al, daarom dronk je altijd sojamelk. Ijzer heeft ie genoeg, blijkbaar zijn ze gevoeliger als die laag staat maar die is perfect! Als hij het nog doet, rustig blijven en hetzelfde zoals ze voordien zei.
Vandaag ben ik met Loran naar het ziekenhuis geweest voor enkele onderzoeken. We moesten ons om 8 uur aanmelden, inschrijven en we mochten naar de kinderafdeling. Daar toegekomen mocht Loran een schortje aandoen en in een kinderbedje. Er waren heel veel kindjes voor dagopnames, en slechts 2 verpleegsters. Het was er druk. Lang hebben we niet moeten wachten en we mochten mee naar beneden voor een CT scan. Daarvoor moest hij verdoofd zijn omdat ie moest stilliggen. Ik mocht meegaan tot in de kamer waar ze die ct gingen doen en ze zetten een maskertje op Loran zijn gezichtje en je zag zijn oogjes wegdraaien en hij was rap in slaap. Bbrrr dat was best geangstigend hoor, vooral omdat ze hem nog wat extra zuurstof bijgaven via zo'n ballon waar ze op knepen. Je zag ieder keer ze kneepten zijn buikje omhoog gaan ... Dan mocht ik buiten op de gang wachten, menslief wat duurde dat lang ! Na een goed half uur waren ze klaar. Ze hadden daar ook bloed proberen te prikken maar het was niet gelukt, ze hadden geprobeerd in beide elleboogplooien en ook op de bovenkant van beide handjes maar niks was gelukt. Volgens mij kenden ze er niks van ! Dan mocht ik mee naar recovery en wachten tot hij wakker werd. Ook daar was het druk. Na enkele minuten begon Loran stilletjes te huilen en ik mocht hem bij mij nemen. Ik heb het wel geweten hoor !! Hij heeft een heel eind zich voortdurend achterover gegooid in mijn armen en dat met zen volle gewicht, das blijkbaar een reactie als ze ontwaken van de verdoving. Na een half uurtje mochten we dan naar boven, terug naar de kamer, wachtende op de EEG nu. Loran was wel lastig want hij had waarschijnlijk reuze honger, maar niemand zei iets. Mama is het dan zelf maar gaan vragen eens het bijna middag was en volgens hen mocht hij al lang eten, deeeuuhhh !!! Alleen was het niet veel soeps hoor, al dat wachten zeg ! Ik wou voortdurend weg, weg van mama's schoot, weg uit dat spijlen bed, ... dus zijn we maar wat gaan wandelen op de gang. Maar we werden al gauw weer naar binnen gestuurd hoor. Ik werd echt ongeduldig want het middaguur naderde en ze bleven maar zeggen dat ze gingen bellen als hij mocht gaan voor die EEG. Ze hebben dan uiteindelijk nog eens geprobeerd om bloed te prikken en deze keer is het wel gelukt. Alleen werd het tijd dat het gedaan was want ik was terug bezig met mijn adem op te huilen. Gelukkig heeft mama me op andere gedachten gebracht en heb ik het toch niet gedaan. De verpleegsters hadden er wel geen oog (en oor) naar. En weer wachten ... op die stomme kamer. Mama is nog enkele keren gaan vragen (lees zagen) wanneer het zou zijn nu. Die test houd niks in en duurt amper 10 minuten ... En plots mocht ik gaan. Mama heeft hele toeren moeten doen om me te doen stilzitten want ze zetten precies een net op mijn hoofd. Ze spoten er dan nog een soort gel tussen en dan moest ik stil zitten. Jaja ze doen Loran eerst een ganse dag wachten, hij had niet kunnen slapen en dan zou hij moeten stilzitten. Amai wat waren we blij dat we weg mochten ... Voor de uitslag moesten we bij de kinderarts zijn dus we mochten direct weg!
Intussen is die adem ophuilen al dagelijkse kost geweest ...
Vandaag heeft Loran weeral zijn adem opgehuild. Hij doet het meer en meer ... helemaal niet plezant meer.
Ik heb ook gebeld om te vragen wanneer ze die onderzoeken nu gaan doen en we moeten op 22 april 2008 in het ziekenhuis zijn. Loran moet wel nuchter zijn.
Vandaag ga ik samen met Loran en Louik naar een binnenspeeltuin. Er is daar een leuk peuterhoekje dus mocht Loran ook spelen. Leuk was dat hoor, Loran liet hem constant vallen in het ballenbad en Louik ook natuurlijk want het was plezant. Plots zag ik dat Louik zijn broertje Loran bij zen handjes had en hij wou Loran helpen om over de boord te kunnen dus trok Louik heel hard om hem er over te krijgen. Resultaat was natuurlijk dat Loran pijn had en hopla ... hij werd blauw, stijf, flauwvallen ... ikzelf bleef er heel rustig bij, maar de mensen die dit zagen gebeuren panikeerden enorm. Ik heb Loran op zijn rug gelegd en de beentjes omhoog gehouden en hij kwam weer bij. Na een 10 tal minuutjes was ie al terug aan het spelen alsof er niets gebeurd was. Voor mij was het weer wat schrikken, weer wat ongeruster, ik had hem voortdurend in het oog, wat bang dat hij het weer zou doen, opletten dat hij zich geen pijn zou doen ... En ook denkende aan de kinderarts. Ze wou ons terugzien toen hij het meerdere keren deed en het was al van dat. Toen we thuisgekomen zijn heb ik gebeld naar onze kinderarts. Ik moest niet meer langsgaan, ze zou direct een afspraak maken voor die EEG en CT scan. Ik mocht morgen terugbellen. Zo zijn we met zen allen zeker dat het niks te maken had met epilipsie (hopelijk he!!)
Deze foto werd gemaakt er vlak na en zoals je ziet, er scheelt niks met mij he.
Deze nacht heb ik toch niet zo op mijn gemak geslapen hoor. Ik ben verschillende keren opgestaan om te gaan kijken naar Loran, maar die lag telkens heel tevreden te slapen en daar was niks abnormaals te zien.
Loran heeft geslapen zoals altijd en is welgezind opgestaan. Hij heeft zijn fles leeggedronken en nog een boterhammetje gegeten en begon te spelen. Er was niks abnormaals te zien. Ik heb dan nog naar de kinderarts gebeld om te mogen langsgaan en ze was me al verwachtende. Ik mocht direct gaan en ik heb daar nog eens alles mogen vertellen van begin tot einde. Wat de aanleiding was enzo ... Ze heeft hem helemaal onderzocht en alles was perfect ! Zo gezond als een visje! Ze zei me wel 'ALS' hij het nog zou doen dat ze voor de zekerheid graag eens een EEG zou willen doen en een CT scan om epilepsie uit te sluiten. BBbbrr die naam epilipsie alleen al zeg ... Toen liet ze wel al de naam Breath Holding Spells over haar lippen rollen maar veel uitleg kregen we daar niet bij. Er kon niks gebeuren en we moesten Loran gewoon op zijn rug leggen met de beentjes in de lucht. Dat was alles.
Ik ben dan wel op internet beginnen rondsurfen om maar iets te vinden daarvan, alleen kon ik toen nog die naam niet onthouden (breath holding spells) maar al gauw kwam ik die tegen en begon ik te lezen erover. Zie LINK !
Het was rond 18.30 uur ... Louik en Loran waren aan het spelen, ze liepen al de hele tijd achter elkaar, het was oooo zzzooo leuk maar het ging er wel wat luid aan toe. Ik had al enkele keren gezegd dat ze wat kalmer moesten zijn. Ik was bang dat het weer zou eindigen in gehuil, dat er zich wel iemand ging pijn doen, enz. ... Toen papa binnen kwam om te eten vond ie toch ook dat ze wat zotjes waren en Louik glipt langs papa zijn been de keuken binnen. Loran liep er achter maar werd tegengehouden door papa, die gewoon voor hem ging gaan staan om hem tegen te houden. Maar dat stond Loran niet aan hoor. Hij begon erg te huilen en papa zei al, 'jaja ... hij zal het weer doen !!! Ik zie dat niet graag hoor, en kijk nu, geloof je het nu? ....' En idd ... Ik zag het nu eens met men eigen ogen ! Loran stond op zijn voetjes en had met 1 hand de kast vast. Hij was nu zodanig beginnen te huilen dat hij begon blauw te worden en hij had de neiging om achterover te vallen. Ik heb hem dan direct omhoog gehoffen en tegen mij gehouden, Men eerste recatie was ook ermee schudden, maar al gauw dacht ik aan wat de kinderarts me vertelde en snelde ik naar de kraan. Intussen lag Loran in mijn armen helemaal stijf en blauw. Ik heb hem enkele keren onder de koud waterstraal gehouden in de hoop dat hij terug adem zou happen, maar dat deed hij NIET ! Papa was al in paniek en stond te roepen wat ie nu moest doen terwijl ik in huis rondliep al schuddend met Loran, ik blies ook de hele tijd in zijn gezicht omdat ie zou schrikken maar niks he ... Zen ademhaling was ook zo raar vond ik en het eerste wat in me opkwam was om te bellen naar onze kinderarts die hier 2 straten verder woont. Ze was bezig met consultaties dus papa had ze direct aan de telefoon, gelukkig ! We stonden zowat met 2 door elkaar te zeggen wat er gebeurde, terwijl Loran nog steeds in men armen lag, en nog steeds stijf was en zijn ademhaling was ook niet rustig. Dan begon ie plots te schokken en dan werd ik wel erg bang hoor. De kinderarts vroeg of hij koorts had (had hij niet) en zei om dingen te doen die we intussen al gedaan hadden vb. koud water. Ik moest Loran dan uiteindelijk op zijn rug leggen en zijn beentjes omhoog houden en aan de telefoon blijven en zeggen wat er gebeurde. En OEF ... Hij kwam stilletjes bij bewustzijn en begon klagerig te huilen. Hij was helemaal van de kaart en doodversleten, net alsof hij een hele dag zijn bed niet gezien had. Ik ben dan na 10 minuten nog eens moeten terugbellen naar de kinderarts om te zeggen hoe Loran dan was, maar alles was terug goed dan. Alleen was hij doodmoe en heb ik hem in zijn bed gestoken. Ik moest regelmatig eens gaan zien en morgen eens langsgaan bij de kinderarts. Wat was mama geschrokken zeg, papa ook ... En Louik was intussen zijn haar aan het wassen onder de kraan koud water die nog openstond ...
Sinds vandaag kan Loran alleen stappen en kan hij nog meer gaan ontdekken. Het is mooi om te zien hoe hij zijn oudere broer Louik (°2004) achterna stapt.
Voorlopig heeft Loran niet meer zijn adem opgehuild.
Vandaag ben ik met Loran naar onze kinderarts geweest want hij had koorts. Het was een oorontsteking en met antibiotica zou het rap moeten weggaan. Verder ben ik zo gezond als een visje en ik groei als kool. Ik weeg nu 10kg400 en ban 76 cm groot. Terwijl ik dan bij de kinderarts was heb ik het hele verhaal zoals papa het mij verteld heeft, verteld aan de kinderarts. Ze zei dat we niet mogen panikeren, dat er nog kindjes zijn die dat doen en dat er niets kon gebeuren. Ze zei wel dat we hem in zo'n geval eens moesten doen schrikken onder het koud water.
Iedere keer als ik huil of als ik maar aanleiding geef om te huilen snelt papa richting Loran, papa is bang dat hij het weer zou doen.
Ikzelf begin het daar wel moeilijk mee te krijgen want ik vind het wat vervelend eigenlijk. Ik ben bang dat Loran het zal doorkrijgen van zodra hij begint te huilen dat papa bij hem zal staan. Tja ik heb het niet meegemaakt he zoals bij papa, maar voorlopig heeft hij het nooit meer gedaan.
Ik zal dus beginnen bij het begin. We waren vandaag de laatste dag van het jaar en vanavond gaan er enkele vrienden van ons oudejaarsavond komen vieren. Ik had het dus druk met de voorbereidingen. Toen ik met alles klaar was moest ik alleen nog naar de traiteur achter ons bestelling, dus heb ik papa in huis geroepen om even voor de 2 jongens te kijken. Ik ben in mijn auto gesprongen en richting traiteur gereden. ... toen ik na een tijdje thuiskwam zat papa in de zetel met Loran op zijn schoot. Ik zag direct aan papa zijn gezicht dat er iets gebeurd was. Ook Loran zag heel erg bleek en dus vroeg ik wat er gebeurd was. Loran zijn neusje was vuil en papa wou die afvegen met een zakdoek. Maar zoals alle kleine kindjes had Loran dat ook niet graag en, draaide zijn gezichtje om zodat papa er niet aan kon, hij werd kwaad en begon erg hevig te huilen ... zo hard zelfs zodat ie helemaal blauw werd. Hij verstijfde als een plank en viel uiteindelijk flauw, hij hapte naar geen adem meer. Papa is dan beginnen schudden aan Loran, alsook in zijn mond en gezicht beginnen te blazen (paniek!) Is dan uiteindelijk met Loran naar buiten gelopen, want onze buurvrouw is verpleegster en die gaat ons wel kunnen helpen dacht papa. Maar eens hij daar aan de voordeur kwam, kwam Loran terug bij en is papa weer naar binnen geweest met Loran. (blijkbaar van de koude buiten kwam Loran terug bij bewustzijn) En dan heeft papa de minuten zitten aftellen tot dat mama thuis was. Toen ik thuis kwam vertelde papa alles en mama moest wel luisteren meer geloofde het niet helemaal, nooit gedacht dat zoiets kon eigenlijk. Na enkele minuten was Loran weer zoals voorheen en was daar niks meer aan te zien, hij was springlevend.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Dan mocht ik mee naar recovery en wachten tot hij wakker werd. Ook daar was het druk. Na enkele minuten begon Loran stilletjes te huilen en ik mocht hem bij mij nemen. Ik heb het wel geweten hoor !!
Voor de uitslag moesten we bij de kinderarts zijn dus we mochten direct weg!
