Loran is geboren op 8 maart 2007 en sinds december 2007 is hij een krak in breath holding spells
Breath-Holding-Spells zijn aanvalletjes waarbij jonge kinderen hun adem inhouden, waardoor ze blauw aanlopen en uiteindelijk buiten bewustzijn kunnen raken. Die aanvalletjes kunnen worden uitgelokt door angst, pijn, boosheid of frustratie. Meer info hierover kan je lezen onder infosites.
Breath-Holding-Spells Via deze blog wil ik mijn ervaringen ivm de breath holding spells van Loran van me af schrijven.
02-09-2008
Kiekeboe !
Vandaag heeft Loran voor een halve dag naar tante Nadine geweest en in de namiddag bij oma. Mama is op boodschappen geweest. Om 16 uur was de school gedaan en Loran was heel blij want hij zag Louik terug! Loran was het al goed gewoon van Louik de hele dag lang rond zich te hebben maar nu het school is zal dat minder zijn. En zo blij dat hij was, terug na een tijdje veel te geweldig, alsook Louik met als gevolg ... de adem ophuilen idd.
Hier even een update van hoe het nu gaat. Sinds woensdag heeft Loran zijn adem nog niet opgehuild, raar toch he, dat ligt echt in vlagen. Ik zal maar niet te luid roepen
Vandaag even naar boven geweest om wat op te ruimen terwijl de 2 jongens buiten aan het spelen zijn. Ik kom beneden en Louik staat in de keuken en zegt 'Loran weent, hij is van de glijbaan gevallen' Ik hoorde hem idd wenen op de achtergrond en ik ging er naartoe. Ik zag al dat hij het weer gedaan had. Ik vroeg het dan ook aan Louik en hij zei dat Loran geweent had en dat zijn oogjes dicht waren. Hij heeft liggen slapen op het gras, zei Louik. Deze keer was ik er helemaal niet bij en heb ik het allemaal niet zien gebeuren. Pppfff
Louik zelf begrijpt dat niet, dat dit niet zo normaal is, hij is het intussen al gewoon dat hij dat doet.
Deze namiddag gaan we naar een binnenspeeltuin. Ik zit nu al te hopen dat hij het daar niet zal doen.
(Op de foto zie je Loran op onze mini glijbaan waar hij net is afgevallen, normaal leg ik ze plat maar deze keer stond ze dus recht ...)
Deze namiddag zijn we dus naar de speelplaneet geweest en ik heb de hele tijd Loran in de gaten gehouden. Alleen 1 minuut niet en het was te doen. Ik keek naar de glijbaan en daar lag ie dan weer, blauw helemaal verstijfd, en dan slap als een vod en buiten bewustzijn. Terug bijgekomen wat tegen mama gehangen. Daarna was je doodop en wou je niet meer spelen, en als ik maar 1 stap verzette begon hij te huilen, en hupla, den 3de keer dan al vandaag. We zijn dan maar vlug naar huis geweest, flesje en naar zijn bed.
Vandaag is Loran weer voor de eerste keer naar de vaste onthaalmoeder geweest na het verlof. Hij is flink geweest en was het weer rap gewoon. Thuisgekomen nog wat buiten gespeeld, dat doet hij graag zulle! Vooral met het schopje overal aarde gaan uitdelven hihi dan mag hij in bad he, weer iets die leuk is ! Nuja nadat Louik in bed zat liep hij nog wat in huis rond en ik zei dat ie mocht gaan slapen en dat hij een zoentje moest geven aan papa. En fier gelijk een gieter ging Loran naar papa, echt komiek, om een zoentje te gaan geven. Eigenlijk wel leuk dat hij dat al kan zeg, Louik ging dat niet doen aan die leeftijd. Dan is hij in de zetel gekropen en hij liet zich vallen, jaja je hoort mij al komen zeker ... met zijn hoofd tegen een tafeltje die ernaast stond, en twas weer te doen he. Pijn zal het wel gedaan hebbe, want het bonkte nogal. Vandaag dus weer maar es ...
Ik kreeg intussen de vraag wat ik doe als dit gebeurd: - Ik blijf vooral rustig - Ik ga er naartoe en leg hem plat op zijn rug (kijk wel of hij niks in zijn mond heeft) - Ik hou zijn beentjes omhoog of zet er iets tegen als steun zodat ze naar boven gehouden zijn - Ik doe verder met wat ik bezig ben en hou hem in de gaten - Ik geef hem dan zijn tut als hij bijkomt want hij huilt dan en voelt zich waarschijnlijk raar
Vandaag is Loran de hele dag bij mij thuis geweest. Louik was ook thuis en ze hebben beiden op de trampoline gespeeld. Jaja het was weer leuk hoor, te leuk was het ! Louik begon wat geweldig te zijn met Loran en sprong over hem terwijl hij neer lag op de trampoline en eindigde natuurlijk bovenop Loran. En zoals we al gewoon zijn begint hij weer hard te huilen. Papa is naar je toe gelopen en heeft je proberen af te leiden en het is hem gelukt. De schrik zit er toch wel ieder keer in hoor. We hebben Loran dan ook voortdurend in de gaten, want stel nu dat hij het doet en ergens afvalt, of tegen valt, of net iets in zijn mond heeft terwijl hij het doet.
Vandaag heeft Loran weer 2 keer zijn adem opgehuild ! De 1ste keer omdat hij de deur heeft opengedaan en tegen zijn teentjes heeft gekregen en de 2de keer omdat hij gevallen was. Telkens was er bezoek, de ene schrikt en de ander durft niet te kijken ...
Loran is aan het spelen in de keuken in de zetel terwijl ik bezig ben met de was. Louik was ook in de buurt en ik hoorde hen al de hele tijd lachen en roepen. Plots staat Louik bij mij en zegt 'mama, Loran weent' maar ik hoorde niets. Ik wist direct hoe laat het was natuurlijk. Ik liep dan maar zo snel ik kon naar de keuken en zag hem net uit de zetel vallen recht op zijn hoofd. Hij was zijn adem aan het ophuilen en was gevallen. Gelukkig alleen maar een rode plek en een buil op je hoofd. Hopelijk val je nooit ergens tegen als dit nog eens gebeurd. Waarom hij weende weten we niet maar zal waarschijnlijk zijn omdat Louik hem pijn gedaan heeft of omdat hij tegengehouden is van iets.
Ik ga niet te luid mogen roepen, maar ik wil gewoon eens zeggen dat Loran voorlopig zijn adem nog niet opgehuild heeft, tja hij voelt zich dan ook terug goed in zijn vel he. Ik vermoed dat die klieren en die bacterie al lang bezig waren in hem hoor, vandaar dat ie het terug veel deed. En die pijn aan zijn oortjes dat ik dacht, was juist he! Die klieren waren zo danig gezwollen dat ze duwden tegen zijn gehoor en keel !! Moederinstinct he hihi
Vandaag nog maar eens onder die scanner, maar daar was niks op te zien. Er werd ook een EEG gedaan maar die was ook perfect. En goed nieuws ... morgen mag Loran naar huis !!
Vanacht ben ik weer blijven slapen. Loran heeft ook een goeie nacht gehad. Hij ziet er al veel beter uit, die dikte is al verminderd en hij kan zijn hoofdje al terug draaien.De kinderats is dan terug bij ons geweest en wou Loran nog eens onder de scanner alsook een EEG maken. Ik heb hem dan ook meteen overdonderd met vragen ivm die adem ophuilen. Zo heeft hij nu en dan eens kindjes die hun adem ophuilen maar toch geen waarvan het zo erg is, niet zo erg dat ze ieder keer flauwvallen erbij. Normaal heeft hij daar geen medicatie voor maar hij wil nu iets opstarten die wat hersensparend werkt, omdat hij het net iets 'TE' vind om niets te geven. Hij moet nu 2 x daags een capsulleke Luminal nemen van 10 mg. Een bereiding die de apotheek moet maken en waarvoor we een goedkeuring van nodig hebben van de adviseur. Ik ben echt wel benieuwd of het helemaal gaat weggaan ermee.
Ook zit Loran zijn infuus niet meer juist en hebben ze het verwijderd. Het was de bedoeling dat ze een ander staken maar het is hen niet gelukt. Net de moment dat ze prikten heeft Loran nog maar eens zijn adem opgehuild en hebben ze mogen stoppen. Ze hebben nog net een beetje bloed kunnen nemen en zijn antibiotica toedienen alleen. Nu hangt het af van zijn bloeduitslag of het zal nodig zijn om die baxter terug te steken.
Ik ben vandaag in het ziekenhuis blijven slapen bij Loran. Hij heeft een goeien nacht gehad, geen koorts meer .
In de voormiddag is er een andere kindearts langsgeweest omdat de ander thuis was en ze wou het hele verhaal eens horen van die adem ophuilen. Ze hadden er duidelijk al over beziggeweest van wat gisteren gebeurd was. Ze vroeg of dit altijd zo was. Ja dus ... Verder was alles ok. Loran moest blijven om antibiotica te krijgen via zijn baxter.
Ik heb de hele nacht heel weinig geslapen, ik was ongerust over Loran zijn nek en die dikte. Wat gaat dat nu zijn?? Loran is niet veel ziek maar als hij dan iets heeft is het wel iets raars. Ik stond al om 10.00 uur in het ziekenhuis bij die andere kinderarts. We wilden een 2de opinie voor die adem ophuilen maar nu eerst die dikte. De kinderarts onderzocht hem maar ook hier alles in orde, niks te vinden al zag ik dan wel dat hij ook niet wist wat die dikte was. Hij zat daar op te duwen enzo terwijl Loran begon te huilen. Hij had echt wel pijn hoor, zelfs bij zijn kleertjes af en aandoen. Hij wou het graag eens nader bekijken. Hemeltje ... ik begon wel bang te worden hoor... het enige waar hij aan dacht was een ontsteking van dat been die je voelt achter je oor ofwel klierkoorts, nuja Loran moest wel in het ziekenhuis blijven (een ander bij de vorige keer). Ze hebben daar hem gewogen, gemeten, een infuus gestoken, baxter er aan, bloed getrokken, urinestaal en hij mocht direct onder die scanner. Loran is enkele keren heel hard beginnen te huilen, maar ik verwittigde hen ervan en ze stopten ieder keer om hem wat te kalmeren. Ik mocht meegaan naar de scanner, ik mocht er zelfs blijven bijstaan maar moest wel een zwaar schort aandoen. En raar maar waar, hier moest Loran niet verdoofd worden, het ging zelfs heel goed !! In de namiddag kwam de kinderarts al vlug zeggen dat het been achter zijn oor niet ontstoken was maar dat hij met een infectie zat. Intussen heeft hij Loran nog eens gecontroleert en terwijl hij bezig was met voelen aan zijn hoofdje begon Loran zijn adem op te huilen. Ik zei al vlug dat dit eigenlijk DE reden was waarom we naar hem kwamen en ik bleef kalm op de achtergrond staan. De kinderarts zelf rolde Loran vlug op zijn zijkant en zat met zijn vinger in zijn mond, aan het vissen achter zijn tong. Hij gaf hem tegelijk enkele tikken op zijn poep. De verpleegster die erbij stond schrok ook wel hoor, ze vroeg direct of hij dat nog gedaan had. Jaja dus, hij doet het dagelijks, meermaals per dag zelfs ... Nadat Loran weer bij bewustzijn was, draaide de kinderarts zich om en zei 'amai zeg, jij blijft daar wel kalm bij' Tja ik ben het intussen wel gewoon he, en hij was in het ziekenhuis in doktershanden. Amai wat was ik blij dat hij het gedaan had in het bijzijn van de kinderarts, zo heeft ie het zelf eens meegemaakt en gezien. Op de echo was dan te zien dat zijn klieren enorm gezwollen waren door een bacterie in zijn bloed en kreeg Loran antibiotica toegediend via zijn baxter.
Hij moest allesinds in het ziekenhuis blijven voor een paar dagen.
Deze morgen moest ik terug gaan werken en ik had papa gezegd om een suppo te steken deze morgen, alsook deze middag voor de zekerheid. Ik had avonddienst en moest werken tot 20 uur. Deze namiddag is tante Nele eens langsgeweest en had ze gezien dat Loran een dikte had in zijn nekje achteraan.
Toen ik thuis kwam om 20 uur bracht papa mij op de hoogte en ik zou eens kijken voor ik zelf ging slapen. Ik ben rond 22.30 naar boven gegaan en ben eerst nog eens binnen geweest bij Loran. Hij lag op zijn buikje te slapen en al gauw zag ik dat het wel serieus dik zat. En dit aan de rechterkant. Zijn oor zat precies in een put, heel raar was dat. Ik heb dan met mijn vinger er willen aankomen maar Loran kwam direct al huilend wakker. Het voelde erg warm aan en zag rood. Wat gaat dat nu zijn? Ik nam Loran omhoog uit zijn bed en zag dat hij zijn hoofdje niet kon draaien, hij zat precies met een stijve nek. Ik was direct doodongerust! Met al die rare dingen die je hoort de laatste tijd ... Ik dacht al aan de bof en aan hersenvliesontsteking. Ik ben dan met Loran naar beneden geweest en gebeld naar de huisarts. Ik had geluk en geen geluk. Hij nam de zondagavond zijn telefoon op maar wou niet afkomen, ik mocht een suppo steken. Proper is dat he !!!
Maar morgen moeten we toch naar de kinderarts, dat de nacht maar vlug voorbij is.
Deze nacht is Loran enkele keren wakker geworden en ontdekte ik dat hij koorts had. Net dit weekend moet ik werken en breng ik hem naar oma Rita. En ik had hen gezegd om een suppo te steken als hij koorts had. 's Middags had hij geen koorts meer ... s'avonds ook niet. Adem ophuilen deed hij ook weer vandaag, net zoals de laatste tijd 'veel'.
Zit ik dan toch juist met mijn vermoeden dat hij iets aan het broeden is, of is dat nu van zijn inspuiting die hij kreeg de 27ste?? Das wel al 8 dagen geleden.
Ik heb er eigenlijk echt genoeg van !! Die vragen ... ik heb echt het gevoel dat het door mij is dat hij dat doet. Iedereen komt ook naar mij met al die vragen, vragen waar ik zelf soms geen antwoord op weet. Ik kan het soms niet meer horen! Ook papa heeft het er echt moeilijk mee en we beslissen samen om toch eens een andere kinderarts om advies te vragen dus maak ik een afspraak. We mogen maandag gaan (7/07/08) om 10.15 uur.
Vandaag maak ik een afspraak met de kinderarts, want ik heb een vermoeden dat je iets aan het broeden bent. Mijn vermoeden is er doordat je heel veel uw adem ophuilt de laatste dagen. Je hebt gisteren zelfs je recoprd verbroken met 4 keer op een dag !! Loran zit ook soms aan zijn oren te prutsen en ik vermoed dat hij een oorontsteking heeft.
Ik mocht s'avonds gaan. En na onderzoek wist ze te vertellen dat Loran zo gezond is als een visje, geen hoest, geen pijne oortjes, niks nada ... Raar dacht ik bij mezelf ... De kinderarts vroeg hoe het ermee was en ik vertelde dit van de laatste dagen, maar veel zei ze er niet op, het zou er uit groeien ...
En omdat hij toch niet ziek was heeft de kinderarts zijn Provarivax toegediend tegen de windpokken.
En weer al die vragen van de mensen rond mij ... Zo zijn we weggeweest vorige week en ik heb hem achtergelaten bij men nicht haar schoonzus, ik heb het wel gezegd wat ze moest doen, mocht hij het doen in haar bijzijn, maar toch was ik geen minuut op mijn gemak. Voortdurend was ik ermee bezig.
Bij oma had hij inmiddels voor de 2de keer zijn adem opgehuilt daar, weer de reactie, is dat wel normaal? Tja ... moet ik weer hetzelfde zeggen? Papa had het er erg moeilijk mee.
Zoals de titel het zegt is het intussen dagelijkse kost geworden. Soms 1 keer op een dag, zelfs 2 tot 3 keer. Ik blijf er kalm bij, het moet er uit groeien ... maar papa kan het echt niet aanzien. 1000 den keren heb ik reeds de vraag gekregen of dit wel normaal is, tja wat moet ik zeggen??? Nee het is niet normaal, het moet er uitgroeien, het kan geen kwaad, hij gaat er niks aan overhouden, en tralala.
Ik ben het eigenlijk beu aan het worden om het steets altijd meer te zeggen en alles aan te horen. Ik heb soms het gevoel dat het mijn schuld aan het worden is als hij het weer doet. Ook oma en opa die voordturend vragen stellen ... en blablabla ... ik word er soms echt kwaad van. Valt daar dan echt niks aan te doen.
En weer surf ik het internet af. Om uiteendelijk overal weer hetzelfde te lezen!
Vandaag was ik gaan werken en moest Loran bij oma en opa blijven. Hij had zich daar ergens pijn gedaan en voor de eerste keer heeft hij het gedaan in het bijzijn van oma en opa. Oma heeft direct gedaan wat mama gezegd had maar zag het natuurlijk niet graag he, het lijkt idd veel erger als je het echt meemaakt. Opa heeft in volle paniek direct naar papa gebeld, hij was zo erg geschrokken dat hij er moest van huilen. En zoals ieder keer was alles terug in orde na enkele minuten.
Opa moest er echt wel van bekomen hoor, hij moest er maar van spreken en de moed kwam vol. Oma was ook erg geschrokken !
Tju toch, waarom ook daar ??? Ik vind het zo vervelend he, overal waar ik ga of hem achterlaat moet ik het vertellen, niemand heeft daar ooit iets van gehoord, en dan komen de vragen he !! Is dat wel normaal, is dat wel normaal, is dat wel normaal ... Ondanks dat ik alles vertelde vroeg men voortdurend maar aan mij of het normaal was.
We hebben te luid geroepen ! Hij begint het weer meer te doen ! Enkele vb. wanneer hij het doet. Altijd is er wel een aanleiding voor ! - Als Louik speelgoedje afneemt. - Als hij zich pijn doet. - Als het hem niet aanstaat/hem boos maken. - ...
