Dinsdag 6 juli 2010 - Rodney Bay (St. Lucia) â 28° - Vochtigheid 70% - Zonnig
De komende 3 dagen lassen we een rustpauze in, alvorens naar de eindbestemming terug te varen.
We huren 2 dagen een auto en gaan op verkenning op het vaste land.
We zetten aan en rijden in zuidelijke richting. We genieten van de prachtige natuur.
We bezoeken de enige vulkaan drive in ter wereld. Jullie hoeven zich hierbij niks speciaals bij voorstellen. Komt er enkel op neer dat je met je wagen tot aan de Sulpher springs kan rijden.
Wetenschappers veronderstellen dat een volgende uitbarsting ongeveer binnen 100 jaar zou kunnen plaatsvinden waarbij ¾ van St. Lucia van de kaart kan geveegd worden.
Het water kookt aan 100°, maar de super overhitte stoom is heter dan 172°. De zwarte kleuren in de teer zijn de oorzaak van chemische reacties tussen zwavel en ijzer. Kleurrijke minerale afzettingen sieren de vulkaan. Het gaat hier voornamelijk over zwavel, koper, geoxideerd ijzer, alkalische lood, calciumoxide en koolstof.
Tot midden de jaren 1990 konden toeristen nog tot aan het einde van de teerputten lopen. Ten gevolgen van een ongeval, door een plaatselijke gids, Gabriel genaamd, viel door de korst in een van de putten en kreeg 3° graads brandwonden over het grootste deel van zijn lichaam, daardoor kan men nu enkel de kokende putten vanop een afstand bekijken.
Enkele honderde meters stroomafwaarts van de bronnen, is de temperatuur van het water nog steeds heet (ongeveer 45° C) maar fris genoeg om toeristen een modderbad te laten nemen. Eens de modder is opgedroogd, kan men zich wassen in de zwavelstroom als men de hitte kan weerstaan. Er zijn ook zoetwater douches beschikbaar in geval van.
Rondom is er een schitterende natuur. Maar een onhoudbare stank.
Na dit bezoek zetten we onze weg verder naar Malgretout. Daar gaan we Simon Gajadhar bezoeken. Hij is bekend als kunsternaar in het maken van houten maskers vervaardigd uit een harde houtsoort Campeche genoemd waarna hij deze beschilderd met opvallende kleuren.
Om Malgretout te bereiken dienen wij de dorpskern van Soufrière door te rijden. Ik was daar eerlijk gezegd niet op mijn gemak. We reden op een bepaald moment een doodlopende straat in en in geen seconde stonden verschillende zombies rond de auto geklamd om geld te vragen. Je merkte onmiddellijk op dat deze mensen niet echt op deze wereld leefde. Ze waren zo stoned man man was blij dat we daar redelijk ommekeer konden maken.
Tijdens onze terugkeer stoppen we even om een kiekje te nemen van de Pitons. De Pitons zijn twee vulkanische pluggen en werelderfgoed van de UNESCO. The Gros Piton is 771m en The Petit Piton is 743m hoog.
Ze zijn verbonden met de Piton Mitan bergkam. De Vlag van Saint Lucia bestaat namelijk uit een zwart-goud gelaagde driehoek die de Pitons symboliseert.
We hebben een mooie tourdag gehad en kijken reeds uit naar morgen ;o))
Zondag 4 juli 2010 - Wallilabou (St. Vincent & the Grenadines)-Marigot Bay (St. Lucia) â 29° - Vochtigheid 65% - Zonnig
Om zeker te zijn dat we Marigot Bay zullen bereiken vertrekken we heel vroeg in de ochtend in Wallilabou. Het ziet er opnieuw naar uit dat het geen snelle zeildag zal worden. Bij het vertrek maak ik nog snel enkele fotos van wat ooit het decor was van Pirates of the Caribbean was.
Na een lange en vermoeiende tocht ( terug hoog aan de wind en tegenstroom in het St. Vincentchannel, komen de Pitons op St. Lucia te voorschijn.
Het weer is op dat ogenblik niet echt schitterend maar we zien in de verte verandering van het weer. In de goede zin weliswaar.
We bereiken Marigot Bay in de late namiddag. Marigot Bay ligt 8 mijl ten zuiden van Castiers en is een natuurlijke filmset. Het was de eerste keuze van admiraal Nelson en was eigelijk genoemd naar admiraal Rodney, welke die gebruikte als natuurlijke haven , en zijn ganse vlooterin verschool, deze natuurlijke haven is niet te zien vanop zee, en zo kon hij eens een Franse vloot misleiden, slimme kerel zou ik zeggen.
Volgens heel wat reisbrochures komen hier de mooiste zon ondergangen voor en awel misschien moet ik ze wel gelijk geven.
Laat duidelijk zijn, aan deze fotos is geen fotoshop aan te pas gekomen !
Zaterdag 3 juli 2010 - Bequia (St. Vincent & the Grenadines)-Marigot Bay (St. Lucia)- Wallilabou (St. Vincent & the Grenadines) â 28° - Vochtigheid 55% - Zonnig
Ja .. vandaag opnieuw geen mogelijkheid om Mustique te bereiken. Weer zit de wind in een totaal verkeerde richting. Er zijn hevige windstoten in the Bequia Channel en zetten daarom koers richting Marigot Bay in St. Lucia. Er zijn ook heel hoge golven bij het uitvaren van Admiralty Bay maar dat blijkt normaal te zijn, een diepere zee 1000m en meer komt in dat kanaal aan en wordt door de heersende winden en de ligging van de eilanden omhoog geduwd, waar ze een ondiepe zeebodem <250m passeren,waarbij golven van 3m en meer geen uizonderingen zijn
Het wordt een dagje met afwisseling.
We worden getrakteerd op de gekende squals. Om jullie een gedacht te geven wat die korte, krachtige regenbuien zijn hebben we voor jullie live beelden.
Bekijk filmpje in bijlage
Opnieuw worden we vergezeld van dolfijnen.
Ook al zitten we momenteel in het laag seizoen wat het zeilen betreft in de caraïben, we komen nog regelmatig andere zeilers tegen.
Zodra wij het noordelijk punt van St. Vincent hebben bereikt is het al rond 16u30. We moeten nog meer dan 30 miles afleggen om Marigot Bay te bereiken, wat dus nooit haalbaar is. Er is veel wind maar we worden meer achteruit gezet dan vooruit, door een heersense stroom. Er zit niks anders op om onze bestemming te wijzigen. We beslissen de nacht door te brengen in Wallilabou Bay. De Bay van Wallilabou was de eerste locatie voor de Disneys 2003 hit film Pirates of the Caribbean.
We sluiten onze dag af met nog wat snorkelen. Daarna genieten wij van ons avondmaal terwijl de zon op haar gemakje ondergaat.
Vrijdag 2 juli 2010 - Bequia (St. Vincent & the Grenadines)-Mustique (St. Vincent & the Grenadines)-Bequia (Port Elisabeth) (St. Vincent & the Grenadines) â 28° - Vochtigheid 50% - Zonnig
Na het inklaren, belissen we om de oversteek te maken naar Mustique. De kans is redelijk klein dat wij dit eiland zullen bereiken gezien de wind bij vertrek niet echt in de juiste richting zit en de wind inmiddels de volgende dagen naar het ESE was gedraaid, en Mustique in de ESE corner ligt, tja :o////
Bekijk filmpje in bijlage
We proberen het eerst via westelijke kant. Dit is volgens Kapitein Peter een onbegonnen zaak. De golven laten het niet toe om vooruit te gaan. Daarom neemt Peter het besluit het te proberen via oostelijke zijde. Het is ons niet gegund, tegenstroom, te hoog aan de wind, en man ik zag al wat golven in mijn leven, maar hier zijn ze de moeite, bon we beslissen koers te wijzigen ente gaan kijken in Friendship Bay.
Deze Bay leek ons een perfecte ankerplaats maar door het laagseizoen ligt hier geen enkele boot, zijn alle hotels en restaurants dicht, en zie je geen levende ziel, beetje raar hier, je voelt wel dat er ogen jouw bewegingen volgen, maar je ziet geen kat, dus wegwezen hier . we gaan terug naar Bequia om de nacht daar door te brengen, de nacht die met rasse schreden dichterbij komt, en je wilt tussen die eilanden niet navigeren in het donker, bezorgd mij een klein beetje stress om op tijd voor anker te liggen voor de duisternis
Op weg naar de haven passeren wij nog de bekende Moonholes.
De "Moonhole" is een grote natuurlijke boog op het westelijke puntje van Bequia.
De oorspronkelijke woningen werden gebouwd en uitgehakt in de rotsen door Tom Johnson in de jaren 1960 direct onder de boog, maar vallende rotsblokken bleek te gevaarlijk te zijn voor de voortdurende bezetting. De naam komt blijkbaar uit het feit dat de maan kan worden gezien door de boog op bepaalde momenten van de maand.
Er zijn ongeveer 20 woningen op de locatie; sommige verlaten, sommige bewoond en sommigen worden gebruikt als een unieke vakantie. Alle kamers zijn open zonder ramen of deuren waardoor de boomwortels kunnen groeien door de kamers heen. Dus als je op zoek bent naar iets wat een beetje afwijkt van een gewoon vakantiehuis, dan is de Moonhole misschien wel wat u zoekt, Back to nature.
We varen op de valreep, voor het donker wordt, de haven binnen met een mooie zonsondergang als toetje.
Donderdag 1 juli 2010 - The Tobago Keys (St. Vincent & the Grenadines)-Bequia (St. Vincent & the Grenadines) â 29° - Vochtigheid 45% - Zonnig
Daar wij nog niet echt weten wat het weer de komende dagen zal brengen verlaten wij The Keys en varen opnieuw richting Bequia.
We dienen ons nog in te klaren in The Grenadines en moeten even passeren aan de kassa en stempeltje in ons paspoort. Sailors zijn hier een soort van melkkoe voor de staat!
Het is een heel rustige zee en op zon momenten moet je dus echt uit je doppen kijken. Want dan zijn de mooiste dingen op ze te vinden. Je hebt geluk of je hebt geen geluk.
Gezien Peter arendsogen heeft en alles van op verre afstand kan waarnemen en ik daarentegen zo blind ben als een mol en zo traag als een slak, vermoedde hij een fontein te hebben gezien van een walvis. En inderdaad,nog een fontein doch Peter zag dat de Walvis niet in onze richting kwam doch wegzwom van onze positie, op het laatste zagen we echter wel een prachtige walvisstraat de lucht in zwiepen. Gezien we op dat ogenblik te ver zaten om het vast te leggen op foto heb ik enkele gelijkaardige fotos gezocht op internet. Gewoon om jullie te laten weten welk gevoel het geeft als je volgend beeld ziet.
We eindigen de zeildag met nog een stevige regenbui en daar weet kapitein Peter alles van, nu doe geen moeite om te lachen, want dan pas is hij in zijn element, rare mensen op de wereld, nen normale tiep gaat schuilen, hij niet, hij staat te genieten, waarschijnlijk een piraat geweest in zijn vorige leven
Woensdag 30 juni 2010 â The Tobago Keys (St. Vincent & the Grenadines) â 31° - Vochtigheid 40% - Zonnig
Vandaag maken we er een luilekker dagje van, we zijn tenslotte toch op vakantie ;o). Op onze agenda staat, snorkelen, op zoek gaan naar leguanen en genieten van de mooie stranden rondom ons.
Dinsdag 29 juni 2010 â St. George Hbr (Grenada)-Tobago Keys (St. Vincent & the Grenadines) - 30° - Vochtigheid 50% - Zonnig
We verlaten St. George Hbr en zetten onze koers opnieuw noordwaards. Bij ons vertrek lijkt het erop dat de ochtend niet veel goeds gaat brengen wat het weer betreft.
Deze gedachte verandert heel snel na een kwartier. De zon steekt de kop op en de termperatuur stijgt opnieuw naar 30°.
Na een leuke oversteek, met soms iets te weinig wind (in de windschaduw van Grenada) waardoor we aangewezen worden om te motorsailen. Nadien voelen we de wind uit het ENE komen wat dan een hoog aan de windse koers geeft, echter zonder een noemenswaardige zijstroom, komen we, na ongeveer 6u zeilen, opnieuw aan in het Paradijs The Tobago Cays.
Daar je in het Marinepark aan een mooringboei moetankeren, was het even zoeken om terug een idyllisch plekje te hebben...... bon gevonden, nadien vullen we nogonze avond met een frisse duik in het water en genieten al snorkelen van het onderwater leven in The Cays, en geloof mij dat doet deugd na zes uren zeilen in volle zon.
We besluiten morgen een rustdag te nemen om max te genieten van het mooie uitzicht, en van het beetje Robinson Crusoe gevoel dat we hier hebben, nu dat is veel gezegd met nen cata vol met Amerikanen, die blijkbaar nadien,na het zeilen, pas zeeziek worden als ze aangemeerd liggen aan een mooringboei? De vissen hadden weer een (feest)maaltijd .de Peter lachte weer in zijn vuistje, ok ik moet er wel bijzeggen, het begon savonds toch lekker te waaien .doordat een front op korte afstand passeerde, en de jachten toch wat bewogen op de deining maar alé een gek gezicht toch, niet zeilen, stil liggen en dan overboord hangen in stereo dan nog héhé . ik stond wel even stil bij de gedachte, toen Peter zeidat het Horseshoereef, de enige barriere was tussen onze boot en 3000 NM woeste atlantische oceaan, met niks er middenin!
Maandag 28 juni 2010 â St. George Hbr (Grenada) - 30° - Vochtigheid 50% - Zon.
Vandaag genieten we van een dagje in St. George. Peter gaat eerst naar de Customer and immigration officer om in te checken en clearance te hebben voor ons vertrek morgen, hij kwam met een donderwolk terug, ze hadden het hem weer lastig gemaakt en Peter kennende, wil hij ze dan allemaal in het water kiepen, die skippers toch . .
s Middags beslisten we dan om wat aan seightseeiing te doen en naar een locale cocoaplantage te gaan. Peter kwam op het idee dit met een scooter te doen, en regelde het een en ander. Bon hij was wel vergeten dat je in Grenada een aparte permit moest kopen om als niet eilandbewoner er te mogen rijden, dus bij de locale politie rap eens langs gaan. Bon alles geregeld voor de scooter en via de luchthaven om een routeplan te bekomen. Links rijden en gewoon ogen open, ze rijden hier dus als gekken, Parijs zou er jaloers op zijn. Nu op de kaart, enfin, toeristische map, lijken de afstanden klein, verdomme, we hebben er een uur op gereden, en ik kan je zeggen, nen Franse col eerste categorie kan hier nog een punt aan slijpen, nog niet gesproken over de toestand van de wegen, en loslopende geiten op de weg.
Veel armoede hier, contrast met het rijkere Zuiden is hier enorm, wat ons opviel was het aantal kinderen .man toch geen geld, maar wel kweken als konijnen hier .
Links en rechts wat de weg gevraagd en hop we waren op de plantage.
Mooi en nog eens mooi, het moet er hier wel de moeite zijn geweest, enkele blanken die de plak zwaaiden en honderden slaven, volgens info, vooral uit W-Afrika, die mensen werden dus als beesten beschouwd en behandeld, niet moeilijk dat er steeds revoltes uitbraken, uiteindelijk zijn vele blanken moeten vluchten of zijn opgehangen na de afschaffing van de slavernij. Vele zwarten hier zijn dus rasechte afstammelingen van toen.
Een local legde ons de productie uit van de chocoladebonen, van pluk tot het drogen en verkoop. Zelf maken ze nog wat eigen chocolade, waar we straks aan boord , nen goeie chocomelk zullen van maken, 100% organische chocolade, pekzwart, 70% puur .het leven is toch zo zwaar.
Verder kregen we wat verse nootmuskaat en eigen productie van kaneel mee, waarmee Grenada zijn naam als specerijeiland zijn naam eer aan doet.
De terugweg was even lang, hoe kan het anders, soms reden we eens verkeerd, part of the game dan maar minder leuk is iemand die in uw nek zit te hijgen omdat haar kont pijn deed bij elk putteke in de baan, en dat met een slecht wegdek????? yep its a long way to the prairie, its a long way to home .
Aankomst terug in Port Louis yachthaven ( St Georges), scheel van de honger, dus even de plaatselijk GB bezocht (Foodland), en Peter maakte snel even een chicken curry schotel klaar .end day good day .God bless you all zeggen ze hier .
Bon, morgen vertrekken we terug richting Noorden, eerst volgende stop is terug in het hart van het paradijs..yes . De Tobago Keys dus wegens ontbreken van alle technologie daar, zullen we pas tegen donderdag as iets kunnen posten, wij genieten alvast op jullie leesgenot.
Zondag 27 juni 2010 â Clifton Hbr (St. Vincent & the Grenadines) â St. Georgeâs (Grenada) - 32° - Vochtigheid 20% - Volle zon.
Na lang overleg beslissen wij toch door te varen naar St. Georges in Grenada. Deze overtocht zal ongeveer 6 uur in beslag nemen van onze dag, de wind staat goed Oost 15 knp perfect.
Vlag van Grenada
Ter hoogte van Ille Ronde, de Sisters (een groepje rotsen) en alvorens Grenada te bereiken varen we over de nog actieve onderwater vulkaan Kick em Jenny. Momenteel is er geen enkel gevaar (code groen) en kunnen we zonder problemen deze exclusionzone overvaren, de naam komt van, in dien je erover zou varen en hij begint meer dan actief de worden, dan krijg je een real kick on your asfrom Jenny the vulcano
Passage noordpunt Grenada rond 14u dan hebben we nog een 2u voor de boeg om de haven van St. Georges te bereiken, daar we volledig in de windschaduw zitten van het eiland.
Rond 16u30 varen we deze vernieuwde haven binnen. Alles is nieuw en enorm mooi. Na het inchecken beslissen we een hapje te gaan eten in de binnenstad. Peter heeft een enorm veel trek in chicken; dus de locale KFC is het doel vanavond.
We nemen een taxi richting binnen stad. In de KFC zijn we de enige white men, het lijkt een beetje op de Bronx in NY!, Peter heeft zijn pepperspray en stungun ( 750KV???!!) mee, haha .zijn motto : better have it and never needed it, that dont have it and needed it Na het eten gaan we nog even een toertje stappen maar s avonds is er in deze stad niet te veel te zien, alleen heel veel zwart ;o)))) en je wordt bekeken als strangers, dus beslissen we morgen, bij klaar lichte dag terug te keren.
We gaan in de haven, wat meer op een 5 sterren hotel lijkt !!!!, nog een lekker cocktail drinken en t is lekker zelle.
Ik neem een Mucho Mango, deze bevat cocos rum, witte rum en veel mango sap, lijkt meer op een limonade, maar t is er eentje waar je heel snel van op je hoofd gaat staan. Peter kiest een Piña colada waarvan we de ingrediënten wel allemaal kennen.
Na dit vakantie drankje kruipen we in bed en kijken uit naar een volgende dag.
Zaterdag 26 juni 2010 â The Tobago Keys (St. Vincent & the Grenadines) â Clifton Hbr (St. Vincent & the Grenadines) - 32° - Vochtigheid 20% - Volle zon.
Wakker worden in het paradijs is zalig.
Gelukkig kunnen we rekenen op de plaatselijke drijvende bakker. Deze bezorgt ons vers brood maar ook probeert hij een centje bij te verdienen met handmade t-shirts. Walter is de man van dienst. Hij is enorm gedienstig en heel vriendelijk.
Tijdens het ontbijt genieten we van een schitterend uitzicht en krijgen we bezoek van nog andere eiland bewoners daar. De vogels hier zijn totaal niet bang van ons en komen een graantje meepikken.
Daar we toch nog enkele boodschappen moeten doen beslissen we om een kleine oversteek te maken naar Clifton Hbr.
Clifton is een gezellige, typisch slapend vissersdorp
waar een paar keer per dag een vliegtuig over de huizen heen scheurt om te landen op de locale luchthaven. Indrukwekkend als je deze toestelletjes ziet landen, deze piloten zijn wel de echte aircowboys
We doen onze boodschappen bij de lokale groenten boerin, Jenny.
Clifton bestaat uit een hoofdstraat en hierin vind je allerhande restaurants en bars. Allé ja verwacht er zeker geen luxe zaken.
Na een korte wandeling nuttigen we nog van een tas koffie, in de Lambi bar en resto en genieten van het uitzicht.
In de namiddag gaan we naar Happy Island. Dit eiland bevat 1 gebouw. Dit eilandje werd bezet door een persoon(Janti) en deze bouwde sinds de jaren 70 eigenhandig op basis van Conchshells, de locale zeeslak, met de gekende grote schelp, waarop men kan blazen als een toeter.Janti is totaal onafhankelijk, enkel solar en windpower en veel Ganja .de locale wiet??? Peace man .de geest van Bob Marley is hier alom aanwezig.
Vrijdag 25 juni 2010 â Port Elisabeth - Bequia (St. Vincent & the Grenadines) â The Tobago Cays (St. Vincent & the Grenadines) - 32° - Vochtigheid 30% - Zonnig.
Zo vandaag verlaten we Bequia na het inklaren bij de douane en immigratie. Dit is dus steeds nodig wanneer je binnenkomt of verlaat van een nieuwe land; telkens alle documenten in viervoud,leve het technologische tijdperk???!!!
Er heerst heel wat armoede in deze havenstad en dat is ook te merken aan de bevolking die we tegenkwamen gedurende onze avondwandeling gisterenavond. We hebben geen fotos genomen daar we de mensen niet wilde confronteren met onze luxe, ook al is het maar een domme digitale camera dat voor ons het normaalste ding is in onze samenleving.
We worden nagekeken en door sommige mensen aangeklampt om geld te vragen. Dit is een aparte ervaring!.
Rond 10 uur, na diesel te tanken aan de dieselboot, cap richting The Tobago Keys.
Wind staat perfect, weer hoog aan de wind, onze 44I is in zijn prima doen, beetje helling en al rap lopen we 8 knopen! opnieuw hebben we het geluk om dolfijnen rond de boot te zien zwemmen, het blijft een mooi schouwspel. Hier is de natuur toch op zijn mooist.
Er trekken zelfs zware squalls ( felle regenbuien) achter ons weg, geluk hebben is dat
Deze kan je heel goed volgen wanneer je op open zee zit. Vandaag hebben wij een paar keer geluk gehad dat ze achter ons overwaaide.
En dan komen we aan in het paradijs. Geen WIFI, geen elektriciteit gewoon weg niks. Hier kan je alleen maar genieten van de zon, warme zee ( 31°) en snorkelen.
We zien heel wat mooi leven onder water. Grote schilpadden zwemmen langzaam langs ons heen. Als de mogelijkheid hem voor doet beloof ik jullie een kiekje door te sturen van deze schitterende beesten. Spijtig genoeg zal het niet al zwemmen zijn want dat laat mijn kodaksken niet toe.
Donderdag 24 juni 2010 â Pitons (St. Lucia) âBequia (St. Vincent & the Grenadines) - 32° - Vochtigheid 80% - Bewolkt naar volle zon.
Vandaag wordt het een lange dag, bedoeling is om het uiterste zuiden van St Vincent te bereiken, daar de baaien voor het zuidelijkste punt van St.Vincent als onveilig worden beschouwd. Piraterij is hier nog steeds bestaande, dus kiezen we voor een veilige haven : Bleu Lagoon, in de buurt van Kingston, St Vincent..
Vlag van St. Vincent & the Grenadines
Bij ons vertrek aan de Pitons in St.Lucia is er nog steeds die activiteit van de tropical wave, die onweders meebrengt, deze worden squalls genoemd en veranderen plots in een immense kort durende hel van harde regen en wind, tot 8-9 Bft, waar alles weer even plots normaliseert na het passeren van die bui, gelukkig zie je ze afkomen en kan je op tijd maximaal de zeilen gaan reven.
Doch bij het passeren van zuidelijk St. Lucia, zien we mooie opklaringen en zeilen we uiteindelijk buiten die wave zijn activiteiten, dus volle zon
In het St Vincentkanaal, staat een lekkere 5Bft en matige golven, de goden zijn ons gunstig gezind, we kruisen Hoog aan de wind, de wave bezorgt de Southwards goiing sailors een moeilijk SE wind, normaal heb je hier steeds de E trade winds, dus Noord- of Zuidgaande koersen zijn dan easy caps ( koersen).
, maar gezien de weersomstandigheden subliem zijn, en we sneller de Zuidpunt bereikten,beslissen we niet te stoppen in De Bleu Lagoon, die inmiddels in de wind ligt, dus niet te bezeilen is, en varen we onmiddellijk door naar Port Elisabeth, Bequia, de poort naar de Grenadines, het volgende eiland op onze zuid passage.
Het is een dol-fijne dag. :o)), we worden bezegeld met een voorspoedige reis(zeilersbijgeloof) door een groep meezwemmende dolfijnen, die gretig profiteren van onze boeggolf .
Na ongeveer 8 u lekker zeilen, krijgen we een laatste squall over ons heen, net voor de monding van de baai van Bequia, daarna eindpunt bereikt, altijd heerlijk de kalmte van een baai. Een locale boatboy wijst ons een mooringbouy aan, en eens alles stop, ga je even zitten om de dag te laten bezinken en drink je er een goeie op, well done al zeggen we het zelf.
Woensdag 23 juni 2010 â Rodney Bay (St. Lucia)-Pitons (St. Lucia) - 27° - Vochtigheid 96% - Bewolkt met regen.
Vandaag zijn we op zijn Hollands, op motor dus, naar de Pitons gevaren daar er geen wind of beter gezegd te weinig wind was.
Gezien het foto materiaal dan ook niet om naar huis te schrijven is geef ik jullie een kleine beschrijving van de Odyssey 44i.
De Sun Odyssey 44i meet 14m52, 4,3m breed en een kiel van 2,05m met 4ton aan balast in die kiel, dit alles om de mast van 18m en de 100m2 zeil in balans te houden, met zijn 10 slaapplaatsen, een mooie oceaanzeiler, dus plaats genoeg voor ons tweetjes.
De planning voor morgen, 24 juni, is zuidelijk Saint Vincent, The Bleu Lagoon, wat de toegangspoort is voor de Grenadines en de Tobago Keys, een stukje paradijs op aarde.
Dinsdag 22 juni 2010 â Rodney Bay (St. Lucia)- 28° - Vochtigheid 80% - Blauwe hemel veel zon.
Vandaag rustdag voor ons, de meteo is daarin een bepalende factor, beetje te veel wind.
Saint Lucia is een eilandnatie in het Caraïbisch gebied ten noorden van Saint Vincent en de Grenadines en ten zuiden van Martinique. Saint Lucia maakt deel uit van de Kleine Antillen.
We merken duidelijk op dat in Rodney Bay de rijkere burgers wonen, een mix van Amerikanen, Engelsen, Europeanen en zelfs Zweden. Zou de lage BTW en taksen hier iets mee te maken hebben?
De statige huizen met privéjachten aan hun achtertuin zijn hiervan een bewijs.
Rodney bay is in volle expansie door de rollende dollars, dus ook de locale shoppingmal oogt Amerikaans, een tweede nog grotere is ernaast in aanbouw.Maar bon we moeten een aantal levensmiddelen inslaan dus doen we maar mee met deze way of living.
Gewoon lekker niksdoen, met de locale godendrank
Couleur locale, de drijvende fruitmarkt, gewoon goed onderhandelen is de boodschap hier. Gewoon fun.
We ronden de dag af met een leuke toch door de bossen. Dit gebeurt op een heel speciale manier. We doen dit namelijk via een segway ( een soort balancerende op tweewielen mobiel).
Onze gidsen Chris & Rastafari Sanya bezorgde onze een schitterende, leuke en vooral speciale namiddag.
Morgen varen we door naar Soufrière en The Pitons, 15 mijl zuiderlijke, dan pas komt het echte St Lucia tot leven .
Maandag 21 juni 2010 â Le Marin (Martinique)- Rodney Bay (St. Lucia)- 28° - Vochtigheid 80% - blauwe hemel, veel zon.
Vandaag wordt het een schitterende zeildag.
Voor het vertrek, richting St. Lucia, met betere weeromstandigheden dan gisteren moesten er nog enkele praktische zaken worden rechtgezet.
Onze buitenboordmotor van onze dinghy werkte niet, volgens Peter waren er problemen met de transmissie en de roeispanen waren ook niet conform het bootje. Dus moesten wij de chartermaatschappij oproepen om deze dingen nog snel (2u) !!!!!! te vervangen voor we mijlen verwijderd zijn van Martinique.
Ja, ge kunt je al inbeelden, een bootje zonder roeispanen en een slechte motor is wel niet simpel om boodschappen te doen als alleen de dinghy het vervoermiddel bij uitstek is om te winkelen.
Uiteindelijk zijn we tegen 10u30 vertrokken, cap 205°, hoog aan de wind. Onze 44I met twee reven erin presteert goed, zeker bij 25knp wind en 1,5m golven, halen we een mooie 8knp, de westgaande current zet ons opzij, dus Peter berekend een nauwere koers en knijpt nog hoger aan de wind.
Lekker zeilweertje.
Perfecte wind en de juiste richting.
Ik heb een schitterende schipper. (Dank je wel schatje :ox)
Wij hebben zelfs het geluk gehad een school dolfijnen te zien die aan het jagen waren. Spijtig genoeg heb ik daar nog geen fotos of beeldmateriaal van want ik was zo aangeslagen van de mooie beelden. Solly maar ik ben zeker dat we der nog tegenkomen.
Na een behouden vaart van 4 uur komen wij aan in Rodney Bay, Sint Lucia. We klaren in bij Customs en Douane, grappig 4 pers. elk naast elkaar aan een bureau, alle documenten in 4voud opmaken, en dan geef je elk apart een document, de een na de andere ??? En telkens moet je alles herhalen, alhoewel ze nog geen meter van elkaar zitten.
Bon, einde zeildag, nu gewoon genieten van de avond.
Morgen blijven we een dagje liggen in Sint Lucia gezien de weersomstandigheden om te minder gunstig zijn, doeme steeds die Tropical wave die hier huishoud, maar natuurlijk het is Hurricanetime!
Zondag 20 juni 2010 â Le Marin (Martinique) â 28° - Vochtigheid 86% - Bewolkt met regen :o(((
Vandaag plannen we, na het inleveren van onze limousine, en het uitchecken bij de Douane, onze eerste tocht van 21 mijl (ongeveer 5u varen in goede weersomstandigheden) naar Saint Lucia.
Wanneer we ontwaken om 6u s ochtend regent het hevig, wat roet in het eten gooit voor ons vertrek. Gelukkig zijn de burgers hier op zondag pas actief vanaf 9u30 wat ons nog een beetje hoop heeft op beter weer.
Tegen 12u kunnen we aanzetten maar moeten nog even langs de dieselpomp. Er zijn dagtoeristen op appel en hierdoor verliezen wij aanzienlijk wat tijd.
Tegen 13u vertrekken we met schitterend weer. Doch zien we voor en achter ons reeds donker regenwolken opkomen.
Wanneer we goed zijn uitgevaren begint het lichtjes te regen wat nog geen problemen geeft. We zien zelfs de slapende vrouw nog aanzienlijk goed liggen.
Peter stelt wel vast dat de wind volledig verkeerd zit en het redelijk veel moeite zal kosten om Sint Lucia te bereiken. We zien wel .
maar het mag niet zijn. Er zet zich een enorme wind op (uit de verkeerde richting) en er zijn enorm golven, daarna volgt enorme stortregen. Gevolg de golven zijn sterker dan mijn maag en ik voel het zeeziek zijn opkomen
Man man wat een ervaring. Alles draait en ik krijg geen vat meer op mijn maag Elke beweging is te veel, de boot gaat op en neer en ik besluit mij horizontaal te leggen om het ergste te voorkomen maar neen neen geen avance een uur later hang ik over de reling en wat dacht je, Peter is in zijn element.
Gezien het zicht nul is met deze hevige onweersbuien, met golven van 3 meter, beslist Peter rechtsomkeer te maken.
We ankeren tegen 17u opnieuw in Le Marin en hopen morgen op beter weer.
Das nu zeilen zé, get niks in de hand. Je hangt volledig af van het weer dus morgen beter.
Daar we dicht tegen de oever geankerd liggen genieten we voor het slapen gaan nog van eenschitterende caraïbisch live concert, van een of andere lokale band.
Zaterdag 19 juni 2010 â Le Marin (Martinique) â 28° - Vochtigheid 85% - Bewolkt met regen :o((
Lang verwacht moment. We mogen rond de middag op de boot.
Wij besteden de namiddag met alles klaar te maken voor vertrek.
Tussendoor worden we zelfs nog getrakteerd op een stevige regenbui.
Onze proviand wordt geleverd voor 3 weken. Ik kan je verzekeren das wa werk zelle om dat allemaal op te bergen. Ik heb zo den indruk dat we eten hebben om alle eilanden die we gaan aandoen te bevoorraden.
We moeten een beetje voortmaken want de zon gaat hier enorm snel onder. Tegen 19u30 zie je geen steek meer.
Rond 20u kruip ik na een eigen bereide maaltijd in bed. t Is ne echte sauna maar de moeheid is sterker dan de hitte.
Vrijdag 18 juni 2010 â St. Luce (Martinique) â 28° - vochtigheid 85% - Bewolkt met af en toe een regenbui
Vroeg uit de veren, want we hebben ons voorgenomen een kijkje te nemen in Fort de France en Saint Pierre.
Tja nogal een teleurstelling zeg !!!!
De bezienswaardigheden die ze bij de dienst toerisme aanduiden zijn echt niet noemenswaardig.
De bibliotheek Schoelcher werd ontworpen door architect Henri Pick en werd gebouwd voor de wereld expo in Parijs in 1889 waarna dit gebouw werd ontmanteld en verhuisd naar Forte de France waar het nu dienst doet als bibliotheek.
Schitterend om te zien als je bedenkt dat dit gebouw gewoon werd uit elkaar gehaald en opnieuw werd opgezet in Fort de France, maar das dan ook alles, want het staat er echt vervallen bij.
Het zelfde geldt voor de Kathedraal Saint-Louis. Was misschien ooit een mooi monument maar bij mij heeft het zeker geen wouw effect.
Wat wel leuk is om te zien is de lokale markt waar men de verschillende koopwaren met luide stem aanprijzen. Je kan er ook verschillende handgemaakte dingen vinden. Wel eens leuk om rond te hangen en de sfeer, maar vooral de geur van verschillende kruiden op te snuiven.
Gezien Fort de France
niks anders te bieden heeft dan vieze vuile gebouwen, zetten we onze weg verder naar Saint Pierre, maar dit is nog teleurstellender. We hebben zelfs geen moeite genomen om uit te stappen. Men zou denken van een voormalige hoofdstad van Martinique dat de monumenten, die de zware vulkaanuitbarsting hebben overleefde zouden bewaart en onderhouden worden maar neen alles ligt er vies en vuil bij. Zelfs nergens vonden wij een leuk cafeetje om een koffietje te nuttigen.
Dus maken we rechtsomkeer naar Le Marin en genieten s avonds dan maar van een heerlijk etentje bij een Belg die hier sinds 1 week zijn eigen restaurantje Le Zanzibar heeft.
t Was om je vingers van af te likken.
En dit is dan wel een positieve noot om Martinique te bezoeken.
Op ons gemakje genieten wij van een niet al te schitterend ontbijt maar beter iets dan niets zeg ik altijd.
We checken uit en begeven ons richting Orly Sud.
Nu een spannend moment, het inchecken van de valiezen.
Hopelijk, want dat is steeds mijn grootste zorg, hebben we geen overgewicht, een kilo te veel kost onmiddellijk 25 euro.
Allé geen problemen blijkbaar mijn valies weegt 27 kilo en de Peter zijnen trekzak weegt 28 kilo. Daar komen we alleszins zonder kleerscheuren door. Chance dat ons niet wordt gevraagd om onze handbagage te wegen want wat denken jullie .
Nog even rondkuieren in de leuke winkeltje en dan richting GATE 8 waar ons vliegtuig reeds klaar staat voor de take off.
Dank zij mijn ventje hebben wij een schitterende plaats met extra beenruimte. De vlucht van 9 uur kan beginnen.
Aangekomen in Martinique
begeven wij ons naar het autoverhuurbedrijf waar wij onze limousine gaan afhalen. t Es nen TWINGO 1.2.
Beeld je even in, zo een klein baksken, 2 grote valiezen, 2 volgepropte rugzakken en mini (ikke) en maxi (de Peter), vriet zicht als het mij vraagt maar bon het rijdt. Het heeft alleen een klein beetje moeite met den berg op te rijden maar allé tegen 50 in duur komen wij toch aan in de haven Le Marin waar Peter reeds enkele afspraken maakt in verband met de boot.
Daarna rijden we richt Hotel Amyris
We genieten nog van een lekkere pizza en gaan dan moe maar vooral voldaan slapen.
maar ik ben zeker dat we der nog tegenkomen.
en ik voel het zeeziek zijn opkomen
