Hoihoi, 

De uren dat ik heb geslapen, heb ik heel goed geslapen maar om zes uur was ik al wakker: we hebben namelijk gewoon een wit doek voor het raam hangen waardoor het dan lijkt alsof het al tien uur is. Gelukkig ben ik wakker geworden door de vogeltjes waardoor het allemaal wat draaglijker werd! ’s Morgens moesten we pas om half tien gaan eten waardoor ik nog ruim drie uur had om me klaar te maken. Ik ben dan maar voor school beginnen werken en zo heb ik mijn dagboek aangevuld en mijn poster klaar gemaakt. Ik keek wel uit naar vandaag omdat we eindelijk eens echt ontspanning zouden hebben!

Rond acht uur begon iedereen stilaan wakker te worden en begon zich klaar te maken. Het leuke aan deze B&B is dat wanneer iemand nog slaapt, je rustig in de gemeenschappelijke ruimte kan praten. Ik werd na een tijdje echt ‘kriekel’ omdat ik honger had! (degene die mij kennen, kunnen zich dat levend inbeelden!) Om half tien mochten we dan eindelijk gaan eten! Hier kregen we een lekker en stevig ontbijt was Patricia en ze vroeg ons steeds of we nog iets moesten hebben. Ik had voor het eerst nog eens het gevoel dat ik écht had ontbeten aangezien we in de jeugdherberg ’s morgens gewoon snel een boterham met choco aten zonder gezellig samen te zitten. Na het ontbijt gingen we ons allemaal warm induffelen omdat we naar zee gingen. Patricia had ons de weg verteld, dus we vertrokken op goed geluk maar hadden ook wel de GPS meegenomen to be sure! Als eerste ging onze richting uit naar Gedser, het meest zuidelijke deel van Denemarken. Dit was echt een dood stadje waar je niemand tegen kwam maar dit zorgde ervoor dat je je echt volledig vrij voelde. Hier heb ik gewoon een half uur op de rotsen gezeten en gekeken naar het water. In de verte zagen we zelfs Noord- Duitsland liggen! Vandaag heeft Jeroen ons ook enorm veel bijgeleerd, het leek wel alsof we met een leraar Aardrijkskunde op pad waren! Zo zei hij dat er ‘zwerfkeien’ lagen. Dit zijn enorm grote stenen afkomstig van Noorwegen of Zweden. Door de ijstijd zijn deze stenen verplaats tot in Denemarken, zelfs in Nederland vindt je zo’n stenen terug. Nadat we hier in Gedser alles gezien hadden (zee, rotsen en duinen) gingen we naar een ander zeestadje. Jeroen reed gewoon maar rond en zei ‘al die zeestadjes hebben hetzelfde principe!’ Jeroen gaat namelijk heel veel met zijn gezin surfen en naar zee waardoor hij hier heel veel over weet. Onze tweede stop was Marielyst. Toen ik het strand opliep, moest ik even aan bomma denken. Zij verzamelt namelijk altijd wat schelpjes van de stranden die zij bezoeken, daarmee dat ik ook begon te zoeken. Helaas zijn er op deze stranden geen schelpen te vinden, enkel stenen. Je vindt er enorm veel vuurstenen en ook heel platte, zachte stenen. Op dit strand hebben we een lange tijd gelopen en keien in het water gegooid zodat ze op het water ‘zweefden’. (bij mij maakten ze gewoon één grote plons, hoewel het op het einde al wat beter ging: papa zou fier op mij zijn!) Ik voelde me opeens weer een klein kind: mijn hele broek hing onder de zand en in de B&B vond ik nog zand! Op dit strandje was het ook al ineens zes graden warmer (15 graden) omdat de wind aflandig was. (Jeroen doet aan windsurfen, daarom dat ik zo'n dure termen kan gebruiken!) Echt een aangename temperatuur om volledig uit te waaien! Na een uurtje op het strand te ‘spelen’, gingen we richting auto. Hier hebben we zoals echte ‘Hollanders’ boterhammekes met kaas, tomaten en komkommer gegeten die we zelf hebben gemaakt. Eindelijk nog eens gewoon eten dat makkelijk verteerbaar isJ. Hierna gingen we meer naar het noorden van Falster. We hebben even rondgereden vooraleer we juist zaten (want we reden zonder GPS! Ik was co-piloot) maar uiteindelijk zaten we juist richting Marico. Onderweg reed Jeroen opeens een zijweg in: ‘Dit is een hunnebed!’- ‘Een hunnewat?’ Jeroen is Nederlander waardoor we soms niet al zijn typische woordjes verstaan en we dachten dat dit er weer eentje van was. Midden in de velden had Jeroen opeens een hunnebed opgemerkt die we gewoon konden gaan bekijken. Een hunnebed is een familiegraf van zo’n 5200 jaren geleden. Hier werden de familieleden van hogere status in begraven samen met hun meest kostbare bezitten. Na de tussenstop reden we verder naar Marico. Hier was een mooie haven te zien maar om te wandelen was het niet zo ideaal. Na een sanitaire stop zijn we dan doorgereden naar Nakskovy waar een pier was aangelegd. Een heel mooi stukje strand waar spierwitte zwanen op het water dwarrelden. Net toen wij keken, vormen twee zwanen een hartje met hun hoofden: how romantic! Nadat we over de pier hadden gewandeld zijn we terug gekeerd naar Nykobing. Onderweg zijn we in het midden van een bos een groot amfitheater tegengekomen. Blijkbaar worden er hier in het midden van het bos optredens gegeven omdat de akoestiek hier veel beter is. Achter het podium stond dan een soort van tuinhuis waar de acteurs zich konden omkleden. Na hier de nodige foto’s te nemen, reden we door richting Nykobing. Na een trip van ongeveer een dik uur, kwamen we terug aan in de B&B. Gelukkig stonk het hier al minder fel! Aangezien we een hele dag hadden uitgewaaid aan zee, moest ik me nu wel douchen: geen ontsnappen meer aan, Lize! Vol goede moed (en zonder bril!) ben ik dan in de douche gestapt en het is me gelukt: weeral grenzen verlegd! We hebben Rond zeven uur zijn we samen gaan eten in het centrum van Nykobing en hierna hebben we nog wat voor school gewerkt: reflecties schrijven is één van onze avondrituelen. Gelukkig moeten we nu niet meer altijd in de Mc Donalds gaan zitten, maar hebben we Wifi in de B&B (omdat we deze zelf gemaakt hebben!)

Morgen hebben we weer een stagedag in de Kindergarten en vanaf dan ga ook ik met de oudste kinderen staan. Ik kijk er echt naar uit aangezien dit de leeftijd is waar ik in België ook mee zal werken. Morgen gaan we waarschijnlijk samen met de kinderen speeldeeg maken en deze verven. Verder willen we ook nog wat non- verbale spelletjes spelen en nog wat meer Deense woordjes leren!

We zijn van plan om deze week nog verder te genieten van Denemarken en wat meer te bezichtigen. Vorige week zijn we enkel in Nykobing gebleven en zaten we vooral voor school te werken in de namiddag. We hebben besloten om nog te genieten van de tijd die we hier hebben en omdat we nu een auto hebben, kunnen we nu zelf kiezen waar we naartoe rijden. We hebben maandag, dinsdag en donderdag nog stage in de Kindergarten tot drie uur. Hierna willen we wat nog zien van dit eiland. Woensdag hebben we in de namiddag vrij waardoor we nog een hele tijd hebben om wat te gaan bezichtigen!

Hejhej, (dagdag)

Lize 

23-03-2014 om 21:26 geschreven door Lize

Dag allemaal!

Naar vandaag keken we allemaal heel hard uit: gewoon eens een dagje niets doen: niets moet, alles mag! We moesten al vroeg opstaan in de jeugdherberg aangezien we ons moesten verplaatsen naar de B&B. Nadat we onze valiezen hadden gemaakt en vlug hadden gegeten, checkten we uit. We hadden een taxi gebeld aangezien we geen drie km met onze valiezen wilden sleuren. Toen de taxi aankwam dachten we: ‘ohjee, onze valiezen geraken hier nooit allemaal in!’ We zaten op de achterbank met drie personen, twee valiezen en twee rugzakken: gezellig! Eenmaal vertrokken zagen we de teller van de taxi maar omhoog gaan, om de honderd meter (veronderstel ik) kwam er een kroon bij. Toen we dan bij de B&B aankwamen, gingen we onze valiezen snel ‘dumpen’. Op het eerste zicht leek de B&B heel gezellig: Patricia( de uitbaatster) heeft haar kelder omgebouwd tot een B&B en alles leek wel goed te zitten. Hierna sprongen we snel terug in de taxi en gingen we naar het station. Hier zagen we dat we net vijf minuten te laat waren voor de trein dus moesten we een uur wachten. Geen nood: we koppelen hier gewoon het aangename aan het onaangename: we gingen naar ons ‘stamcafé’: de Mc Donalds! Hier aten we een ontbijtje en zo vloog de tijd al snel om. 

Om 9u41 hadden we de trein naar Kopenhagen dus nu zou het niet meer lang duren. In de trein hebben Wendy en Tsana de film van Harry Potter gekeken, ik heb wat gelegen maar na een half uur kwamen ze me vertellen dat ik recht moest gaan zitten omdat het te druk was op de trein. Na een anderhalf uur kwamen we aan in Kopenhagen Centrum. Wendy ging met haar bagage naar de luchthaven en wij mochten even gaan shoppen. Het shoppingcentrum was weer op ‘wandelafstand’ van het station dus we wisten dat we dit al met een korreltje zout moesten nemen! Gelukkig waren we zo slim om naar het centrum te lopen via het water, dit zorgde voor veel koud maar ook een prachtig zicht! Na een twintigtal minuutjes wandelen, kwamen we aan in het shoppingcentrum. Het was enorm groot maar toch hebben we dit alles in twee uurtjes kunnen zien: de winkels lijken namelijk veel op die van ons of zijn veel te duur! Uiteindelijk heeft niemand van ons iets gekocht dus we zijn nog heel braaf geweest! J Om half twee kwamen Wendy en Jeroen (onze docenten) ook aan in het shoppingcentrum. Hier hebben we samen gegeten in het restaurant ‘grand vue’. De naam was echt wel letterlijk te nemen want we zaten helemaal bovenaan in het shoppingcentrum en hadden een prachtig uitzicht over de stad Kopenhagen. Rond half drie zijn we dan naar het stadscentrum gereden om dit verder te verkennen. Jeroen heeft een auto gehuurd aan de luchthaven voor de hele week dus vanaf vandaag hebben we wat meer vrijheid. (wat nodig is aangezien hier alles NIET op wandelafstand is!) Maandag hadden we aan de luchthaven al een plan van Kopenhagen meegenomen waarop een wandelroute stond aangeduid en ik zou de gids van vandaag zijn: we zijn overal geraakt dus mijn ‘kaartlees- skills’ zijn erop vooruit gegaan! Toen we doorheen de stad aan het wandelen waren, hadden we eigenlijk pas voor het eerst het gevoel dat we in een ander land waren maar je kan het land heel hard vergelijken met Nederland, volgens mij. Als eerste kwamen we aan bij ‘Tivoli’, een pretpark tegenover het station, middenin de stad! Tivoli was open voor het publiek maar de attracties waren nog niet open waardoor we het niet zinvol vonden om hier 850 kronen (120 euro) aan te geven, daarom ging onze wandeling verder. Deze stuurde ons langs de oude wegen doorheen Kopenhagen met veel kleine winkeltjes en gezellige restaurantjes. Hier zijn we ook voorbij een gebouw gekomen waar er vroeger openbare executies plaatsvonden. Na een half uurtje te wandelen, zijn we dan in de winkelstraat terecht gekomen (Woeps!), hier was een leuk groepje aan het spelen waardoor er al snel een hele kring rond kwam te staan: gezellig! In de winkelstraat hebben we de Disneywinkel en de Legowinkel bezocht. De Legowinkel vond ik echt de moeite waard: je kan hier Legoblokjes uitscheppen alsof je snoepjes uitschept! Ook hebben we de winkel van ‘Het Guiness World of records’ gezien. Hierna ging onze tocht verder naar dé bezienswaardigheid van Denemarken: ‘the little mermaid’. Jeetje, ze hadden ons al gewaarschuwd dat dit een klein beeldje en dit was niet gelogen: als er geen duizend japanners rond dat beeld stonden, had ik het gewoon voorbij gelopen. Dit beeld is gebaseerd op het sprookje ‘de kleine zeemeermin’ en is gemaakt door Carl Jacobsen die het geschonken heeft aan de stad Kopenhagen, zijn vrouw heeft geposeerd voor dit beeld. Dit beeld is voor Denemarken hetzelfde wat ‘Manneke pis’ voor ons is. We zijn ook nog voorbij het stadhuis gelopen: een heel mooi gebouw. Hier stond een boog gespannen waarop de dagen, uren, minuten en seconden stonden vooraleer Eurosong plaats vond. Zo leeft de hele stad mee en telt het af naar de wedstrijd.  Ook het museum van Hans Christian Anderson en het theater hebben we voorbij gelopen. Deze gebouwen lijken erg hard op zo’n gebouwen in België of andere landen dus eigenlijk zijn we hier niet echt bij stil blijven staan. Heel jammer maar we hadden eigenlijk echt te weinig tijd om heel Kopenhagen te zien. Ik denk dat we ongeveer vijf uur gewandeld hebben en we hadden nog maar een klein deel van de stad gezien. Wat me wel op viel toen we doorheen de stad wandelden was dat er hier enorm veel joggers zijn! Overal om je heen zie je mensen lopen. In Nykobing was me dit ook al wel opgevallen maar in Kopenhagen waren ze in de meerderheid. Natuurlijk krijg je dan schuldgevoelens en begin je te denken: ‘Doeme, ik had toch ook mijn loopschoenen moeten meenemen!’ Ik troost me dan maar met de gedachten dat we elke dag een wandeling van ongeveer zeven kilometer maken doorheen Nykobing. (wat al erg te voelen is aan de benen!)

Nadat we gegeten hadden in Kopenhagen,(pannenkoeken met vers fruit en ijs: het beste wat ik hier gegeten heb!) gingen we Wendy afzetten aan de luchthaven want ze had hier een hotel geboekt: niet zomaar een hotel, maar wel het Hilton hotel! Na een uur te rijden (we vonden de weg nietJ), kwamen we aan in het hotel. Natuurlijk moesten we toevallig allemaal naar het toilet en gingen we zo mee met Wendy naar haar hotelkamer. Mooi hotelletje! (veel beter dan de jeugdherberg en de B&B zo blijkt…) Hierna reden we richting Nykobing: toch een gemak zo’n auto hebben! De wegen hier in Denemarken zijn ’s avonds echt enorm gevaarlijk. Had ik moeten rijden, weet ik niet of we wel in Nykobing waren aangekomen! (Kan natuurlijk ook aan mijn rijstijl liggen) Op de baan zijn de witte lijnen niet meer zichtbaar waardoor iedereen rijdt waar die denkt dat de lijnen waren. Ook zijn al de verlichtingspalen uit waardoor je (als er al lijnen zouden staan) de lijnen niet kan zien. Daarbovenop regende het ook nog eens. Jeroen heeft ons gelukkig goed in Nykobing gebracht en rond tien uur kwamen we aan in de B&B. Het gezellige, mooie B&B’tje bleek nu zo niet meer te zijn. We kwamen aan in de kelder (dat enorm stonk naar vocht!) en Patricia gaf ons een korte rondleiding. Toen we in de badkamer stonden, ontbrak er maar één ding: een wastafel! Nadat zij naar boven was gegaan, vroeg ik of de andere die misschien hadden gezien. Nu blijkt het dat we een wastafel hebben die bestaat uit een emmer, een kraan en een ijzeren schaal: precies op scoutskamp! En dan weten dat we de vorige dagen aan het klagen waren in de jeugdherberg en dat Wendy in het Hiltonhotel zit! Ook de gemeenschappelijke ruimte is helemaal niet gezellig: de verwarmingsketel hangt achter je wanneer je in de zetel zit en het is er enorm koud. Gelukkig slaap ik deze dagen alleen en valt de kamer wel heel goed mee. Ik probeer het nu zo lang mogelijk uit te stellen dat ik me moet wassen! (wat niet in goede aarde valt met de rest: haha!) Nadat iedereen zijn kamer in orde had gebracht, zijn we even in de zetels gaan zitten. Hier hebben we samen de dag nog eens overlopen. Voor we het wisten was het half 1 en zijn we gaan slapen.  Morgen gaan we naar de zee met de auto en gaan we eens goed uitwaaien! Onze trip hier in Kopenhagen begint nu wel echt af te korten.

Tot de volgende!

Dikke kus,

Lize 

23-03-2014 om 18:15 geschreven door Lize

21-03-2014 om 18:45 geschreven door Lize

Hoihoi,

Vandaag zijn we opnieuw naar de Kindergarten geweest. Het was mijn laatste dag dat ik met de allerkleinste zou meelopen want vanaf maandag ga ik naar de oudere kinderen van de Kindergarten. Ik zou met de kleinste op uitstap gaan dus ik was super benieuwd! Toen ik aankwam, herkende enkele kinderen me al. Al snel zat Melinda op mijn schoot en vroeg me de hele tijd of ik een boekje van prinsessen wou voorlezen. (in het Deens welliswaar!) Daar zit je dan.. zo’n schattig gezichtje dat je aankijkt met puppyoogjes en jij kan niets vertellen! Gelukkig was het een soort van zoekboek waardoor er aparte prentjes in stonden en op deze manier heb ik ook weer nieuwe woordjes van de kinderen geleerd: Sko(schoen), Mor(mama), Far(papa), Bold(bal), Blumster(bloem), … Deense woorden kan je redelijk goed verstaan maar ze uitspreken is nog een ander paar mouwen! Het lijkt wel een zagerig taaltje waar ze van elke klank twee klanken maken om ze te rekken. Soms lijkt het ook alsof ze er Engelse of Duitse woorden tussen voegen. Mijn Deens zal dus niet echt bijgeschaafd worden na deze twee weken!

Om negen uur begonnen de begeleiders de skipakken en skibotten aan te doen van de kinderen. Line vertelde me dat de kinderen in twee groepen gesplist werden: één groep ging naar het bos, de andere groep naar de zoo. De zoo ligt tegenover onze jeugdherberg en ik wou hier heel erg graag naartoe gaan! Line vertelde me dat er maar twee begeleiders mee konden omdat ze maar twee fietsen hadden: een grote en een kleine en aangezien wij twee even groot waren kon ik niet mee. Toen ik doorhad wat voor een fietsen dit waren, was ik eigenlijk wel opgelucht dat ik niet met de fiets moest rijden: het is een soort van bakfiets waar vier kinderen in kunnen zitten maar het is echt niet zo evident om hiermee te rijden. En ik die zo’n Steffi Stuntel ben.. dat zou nooit goed komen!

Daarom ging ik samen met Aline, Michelle en Miranda naar het bos. We hadden allemaal een dubbele buggy en in mijn buggy zat enkel Casper. Ze hadden me de stilste kleuter gegeven om het mij gemakkelijk te maken (dan kennen ze Chiel, Neel en Lars nog niet! J) Toen we naar het bos gingen wandelen, liepen we voorbij het treinspoor. Daar stond een trein vertrekkensklaar en Casper in mijn buggy was voortdurend aan het wijzen en iets aan het roepen. De andere drie begeleiders begonnen meteen te reageren op wat de kinderen zeiden maar ik kon helemaal niets zeggen aangezien ik de taal niet snapte. Het was echt vervelend want het leek alsof ik Casper negeerde. Daarom tikte ik op zijn schouder, lachte, trok gekke gezichten,… om hem te laten zien dat ik hem gehoord had en begreep. Na tien minuutjes wandelen kwamen we aan in het bos. De kinderen werden meteen ‘gelost’ en gingen op een dikke houten boomstronk zitten. Hier kregen ze allemaal een mueslikoekje. Het was echt een heel schattig zicht: acht kleine hommeltjes met dikke skipakken en mutsen aan die zo’n koekje aan het opeten zijn. Toen al de kindjes een koekje hadden, hoorde ik opeens een heel gek geluid. Het geluid herhaalde zich en toen ik naar boven keek zat er een specht juist boven ons! Hij heeft ons de hele voormiddag gezelschap gehouden en de kinderen vonden het geweldig! Nadat de kinderen hun koekje op was, zijn we gaan spelen. Er stonden al enorm veel stokken tegen de boom waardoor er al een kamp was gemaakt door de vorige groep kleuters. Hier klauterden en klommen de kindjes door maar door hun dik skipak en hun te grote laarsjes vielen ze voortdurend op de grond. Ik ben toen met enkele kindjes op de grond gaan zitten en ben beginnen tekenen in het zand. Hierna hebben we muziek gemaakt met houten takken op omgevallen bomen. Het verwonderde me dat de begeleiders echt meespeelden. Hier in België zouden de leerkrachten zich op een boomstronk gezet hebben en samen een babbeltje slaan. Hier was dit echt niet: elke begeleider was bezig met een kind en zij stonden nooit samen te babbelen. Er waren ook kindjes die gewoon de hele tijd op de grond zaten en speelden met de blaadjes. Hier maakte Aline me duidelijk: vuil worden mag! De kindjes waren ook maar rond de twee jaar oud en toch liepen zij helemaal alleen in het bos. We moesten er gewoon op toezien dat ze niet naar het meer of de heuvel liepen maar zij luisterden echt goed. Ik heb zo het gevoel dat hoe meer vrijheid je geeft aan kinderen, hoe meer ze dit waarderen waardoor zij jouw verwachtingen ook gaan invullen omdat ze zichzelf gewaardeerd voelen. Na een uurtje buiten te hebben gespeeld, riep Aline me om verder te gaan. Ze vertelde me dat er nog een hele trip zat aan te komen. We liepen doorheen het bos helemaal verder naar het natuurpark. Ikzelf had het natuurpark nog niet gezien dus was echt verbaasd dat zo’n grote stad als Nykobing zoveel groen en bossen heeft. Wanneer je een bos vindt in België en hierin gaat wandelen, zal je ook nauwelijks mensen tegenkomen. Hier kom je regelmatig fietsers, joggers en wandelaars tegen. Na een half uurtje wandelen kwamen we aan de achterkant van de zoo en blijkbaar ook vlak aan onze jeugdherberg. Een smal zijpadje leidde hier naartoe. Ik vond het fijn dat ik mee ben gegaan met mensen die hier wonen omdat je dan ook mooie plekjes tegenkomt. Aan de rand van de zoo stond een lama ons op te wachten. De kinderen waren meteen enthousiast en hier zijn we even blijven staan. Aline en ik huppelden wat achteraan met de buggy’s en we begonnen te praten over het leven in Denemarken. Zij woont hier nu tien jaar en is afkomstig uit Roemenië. Ze vertelde me dat de mama’s na hun bevalling 1 jaar mogen thuisblijven om voor hun kindje te zorgen. Toen ik vertelde dat de mama’s in België maar drie maanden mogen thuis blijven, was ze echt verbaasd (ze vond 1 jaar al te kort!). Hierna vertelde ik haar over de opleiding hier in België en de klassen. Ze vond het echt heel raar dat de kinderen van 2,5 jaar al naar school moesten, ze vroeg meteen: ‘Do they also write?’ Zo zie je maar dat mensen uit andere landen meteen een heel ander beeld krijgen van een land doordat ze hier woorden over te horen krijgen. Ik probeerde haar in mijn beste Engels uit te leggen hoe het bij ons allemaal zat maar het was heel moeilijk voor haar om dit te begrijpen, net zoals het voor ons zo moeilijk was in het begon om een kindergarten los te zien van een kleuterklas. Na het gesprek met Aline, praatte ik met Michelle. Zij is de stagiair bij mij in de klas en we praatten samen over onze hogescholen. Zij moet 3,5 jaar studeren terwijl dit in België maar drie jaar is. Zij zit nog maar in haar eerste jaar maar heeft er al drie maanden stage opzitten. Persoonlijk vind ik wel dat wij veel meer werk hebben tijdens stage aangezien wij activiteiten en agenda’s voorbereiden en materialen en milieuverrijkingen moeten voorzien. Michelle komt altijd zonder materiaal de klas binnen en loopt gewoon mee: zij doet geen activiteiten en zorgt ook niet voor de nodige materialen. Dat is nog heel anders dan in België: wanneer je bij ons de klas binnen komt tijdens een bepaald thema, kan je meteen afleiden rond welk thema er gewerkt wordt. In Denemarken zijn de klassen heel neutraal en leeg. Je vindt er vaak hetzelfde materiaal en ook in veel mindere mate dan in België. Begrijp me niet verkeerd want ik vind dit allemaal ook iets hebben: ondanks de kinderen minder materiaal hebben, zijn ze wel heel betrokken bezig in hun spel. Zij worden niet overprikkeld wat bij ons in de kleuterklassen vaak wel gebeurd.

Nadat we terug kwamen van de wandeling, waren de oudste kinderen buiten aan het spelen. Er zaten twee kinderen super hoog in de boom te klimmen. De begeleiders keken hier naar maar keken meteen weer verder. Ik geloofde mijn ogen niet! Bij ons zouden de kinderen uit de boom ‘gesleurd’ worden en op straf gezet worden. Hier keken de begeleiders fier hoe de kinderen hoger en hoger in de bomen klommen. Toen we hiernaar vroegen vertelden ze ons het volgende: ‘Kinderen kunnen ook van hun stoel afvallen en hun arm breken, uit een boom kunnen ze vallen zonder iets te breken.’ Eigenlijk hebben ze echt gelijk: die kinderen leren van dit klimmen en klauteren echt heel veel: grote motoriek, oog- hand coördinatie, evenwicht bewaren, reflexen opbouwen,… Ook op sociaal vlak leren de kinderen hier heel veel uit aangezien ze elkaar helpen om steeds hoger en hoger te klimmen.

Om kwart na elf was het tijd voor het middageten. Stiekem keek ik hier naar uit: eindelijk nog eens gewone kost! We kregen een hele trog(ja, echt trog!) broccolisoep met balletjes en pasta! Als nagerecht kregen we een peer. De soep was echt veel te veel maar ik wou het echt niet laten staan want het was zo lekker! Ik zat weer aan een tafel met kinderen van ongeveer twee jaar. Niet te geloven hoeveel deze kindjes aten! Ze schepten zelf hun soep, balletjes en pasta uit en aten dit allemaal op. Er zijn kleuters geweest die drie tot vier keer hun bord hebben bijgevuld!

Na de soep was het slaaptijd, de kindjes werden één voor één in hun bedje gelegd en ik vroeg of ik kon helpen. Aline vertelde me dat ze waarschijnlijk hulp nodig hadden in de slaapzaal. Ik dacht dat ik de kinderen nog in bed kon leggen maar dit was allemaal al gebeurd. Er lagen ongeveer dertig kindjes in de zaal en zes begeleiders stonden om de beurt aan de verschillende bedjes. Zij waren de kindjes in slaap aan het wrijven, knuffelen, aaien: hoe je het wil noemen. Om de beurt gingen zij aan een bedje staan van een kindje en ze legden hun hand op het lichaam en de andere hand op het hoofdje. Op deze manier maakten ze de kinderen rustig en vielen zij in slaap. De warmte en de liefde die je voelde tijdens dit moment was echt geweldig!

Tijdens de middag hebben Emelina, Tsana en ik nog wat reflecties gemaakt. We moesten voor Lise (de contactpersoon) reflecties maken in het Engels… geweldig! Na de middag bleven de oudste kinderen buiten spelen en mijn gingen binnen fruit eten. Zo was het al weer snel drie uur en gingen we weer richting jeugdherberg. Hier hebben we nog wat verder geschreven aan onze reflecties en erna hebben we onze powerpointpresentatie voorbereid voor morgen. We moeten morgen een presentatie geven over België en het onderwijs voor de Deense studenten. Gelukkig is hun Engels hier ook niet zo goed: dat maakt het al wat minder spannend!

’s Avonds zijn we nog ergens gaan eten en in de Mc Donalds hebben we nog eens geprofiteerd van de free Wifi! J Morgen gaan we met Wendy opnieuw mee naar the University College voor de laatste theorieles en onze presentatie.

Ziezo, dat was het weer voor vandaag! Hopelijk hebben jullie genoten van dit verslagje!

Tot morgen!

20-03-2014 om 20:19 geschreven door Lize

Denemarken...

Het land waar WiFi alleen te vinden is in de Mc Donalds...

Het land waar de trottoirs schever dan scheef liggen...

Het land waar ze de stoeptegels van een afstandje naast elkaar lijken gemieterd te hebben....

Het land waar het hoogste nationale punt ergens op een voetpad gelegen is...

Het land waar de treinen over water rijden... ( omdat je de brug onder de rails natuurlijk niet ziet vanuit de trein)

Het land waar je TomTom nodig hebt om de weg te vinden naar de jeugdherberg...

Het land waar de jeugdherberg op wandelafstand ligt van het station...

Het land waar het begrip 'wandelafstand' relatief is als je een zware koffer bij je hebt...

Het land waar elke inwoner je een andere kant op stuurt met je koffer...

Het land waar de inwoners maar één zin Engels leren op school: 'It is not far away'...

Het land waar Engels en aardrijkskunde geen nationale talenten zijn...

Het land waar 'okay' meerdere betekenissen heeft: van 't is goed tot ik snap er geen yota van...

Het land waar de dorpels onder de deur 4 centimeter hoger liggen dan de vloer...

Het land waar je blijft struikelen over die ellendige dingen...

Het land waar de zon nooit ondergaat, maar ook nooit te voorschijn lijkt te komen...

Het land waar de wind niet van links of van rechts komt, maar vanuit elke mogelijke hoek tegelijk...

Het land waar ze besparen via de gaten in hun munten...

Het land waar je stille wagons in de treinen hebt... (je mag er zelfs niet fluisteren!)

Het land waar de zondag al begint op zaterdagmiddag... ( in de winkelstraat in elk geval)

Het land waar je meer parkeerplaatsen hebt in de straten dan auto's...

Het land waar drie kleuterleidsters per klas doen wat wij in ons eentje kunnen...( of 'moeten')

Het land waar het ontwikkelingsplan uit maar liefst zes (6, six, ******, zes? Ja, je leest het goed) bladzijden bestaat..

Het land waar die zes bladzijden voor meer dan de helft zelfs gevuld zijn met illustraties...

Het land waar de mensen volgens eigen zeggen gezond leven, geen chocolade eten, maar wel op tijd pauze nemen om te roken...

Het land waar de joggers de auto's in aantal overstijgen... En soms ook in snelheid...

Het land waar je nog nostalgisch in de hondenpoep op de stoep trappen... Of van drol naar drol kan joggen...

Het land waar de trein twee keer per dag naar het vaste land rijdt: 's morgens veel te vroeg en 's middels veel te laat...

Het land waar je op het station nergens een informatiebord met iets op ziet...

Het land waar alles op wandelafstand is, maar je wel driekwart uur onderweg bent...

Het land waar je een Mc Flurry moet eten om op internet te kunnen...

Het land met een speciale kijk op de internationale keuken: Hamburgers of Italiaans... But nothing else

Het land waar er rust heerst in de kleuterklassen...

Het land waar ze drie stapelbedden in elkaar kunnen schuiven...

Het land waar je een 'bak' vol rijstpap krijgt als lunch...

Het land waar anderhalfjarige peuters beter kunnen opruimen dan drie studenten in één kamer...

Het land waar je de kleuters wel van op de rug mag fotograferen, maar waar ze vergeten dat die kindertjes zich spontaan omdraaien na de flits...

Het land waar alle huizen door éénzelfde architect uit de jaren '50 gebouwd lijken te zijn...

Het land waar je geen nieuwbouwwoningen vindt...

Het land waar je binnenshuis op je sokken loop, huppelend tussen de gaten door...

Het land waar de studenten geen GSM gebruiken In de les...

Het land waar de leerkracht een post-it op je laptop plakt als je op Facebook zit in plaats van de les te volgen...

Het land waar de studenten volwassenen blijken te zijn...

Het land waar de gemiddelde  leeftijd van de studenten 26 jaar is...

Het land waar de lokale ( ja, alleen die!) bewegingsdocenten een opvallende string in een veel te strakke joggingbroek dragen...

Het land waar je de naam 'Jeroen' op evenveel manieren uitgesproken krijgt als er inwoners zijn...

Het land waar de bussen niet rijden in het weekend...

Het land waar de auto's niet stoppen voor voetgangers aan een zebrapad, maar de fietsers wel...

Het land waar ze echte Coca Cola verkopen in de Aldi...

Het land waar het Aldi-interieur zo uit België lijkt te komen...

Het land waar je de munteenheid moet delen door 7 om naar euro's om te rekenen...

Het land waar we René (wiskundedocent bij ons n.v.d.r.) bij ons zouden moeten hebben om te weten of iets duur is...

Het land waar we dus niet meer uittellen wat ons eten kost, maar de getallen enkel bewaren voor de pincode van de VISA...

Het land waar je in de Mc Donalds een McFlurry kan en mag betalen met VISA...

19-03-2014 om 21:39 geschreven door Lize

Bijlagen:
Culturele verschillen tussen België en Denemarken.docx (14.5 KB)   

Het is niet zo evident om te communiceren in een taal die je absoluut niet kent. Op voorhand hadden we afgesproken dat we vooral met ‘body language’ zouden werken in de kindergarten. Dit is ook absoluut niet zo evident. Probeer maar eens duidelijk te maken aan een kind van anderhalf jaar dat het kindje naast hem wil helpen en dat we moeten delen met materiaal. Gelukkig schieten de begeleiders dan soms in actie en leren ons wat Deense woorden. Soms zie je ze ook wel gniffelen omdat we woorden totaal verkeerd uitspreken of zien ze ons sukkelen. Soms stel ik hen ook vragen in het Nederlands maar aan hun gezicht te zien merk je al snel dat ze dit niet verstaan. Het is niet zo evident om die klik te maken maar naarmate we hier langer verblijven, wordt die knop wel al wat sneller omgezet.

De kindergarten mag je niet vergelijken met een Vlaamse kleuterschool. Een kindergarten is GEEN school, je kan het vergelijken met een Vlaamse opvang met net dat tikkeltje meer.

Om structuur te krijgen in mijn eigen hoofd, wil ik even de plus- en minpunten opsommen en ook de gelijkenissen en verschillen aankaarten.

- In de kindergarten doet IEDEREEN zijn schoenen uit. Zowel de kinderen, de begeleiders als de ouders die de kinderen komen brengen of halen, doen hun schoenen uit. Dit zodat de klassen proper blijven maar ook om een gezellige en huiselijke sfeer te creeëren.

- De lokalen in de kindergarten zijn heel kaal en heel neutraal. Op het eerste moment lijkt dit niet aangenaam maar het positieve hieraan is dat de kinderen heel weinig afgeleid worden door omgevingsprikkels waardoor hun speller veel intenser en dieper is. De kleuters van de kindergarten hebben twee uur lang met enkel lego en duplo gespeeld. Zij waren allemaal gedurende de hele tijd betrokken aan het spelen.

- In de kindergarten wordt er rekening gehouden met elk kind als individue. Hier spreken ze niet van driejarigen, maar geven ze de leeftijd in maanden weer zodat ze gericht op niveau kunnen werken.

- De Deense taal valt al bij al wel mee: het is een vreemd taaltje en wanneer begeleiders onder elkaar praten, is het echt grappig. Ze spreken de woorden met een heel andere intonatie uit. Toch kan je de gesprekken meestal wel volgen aangezien de taal heel hard op een mix lijkt van Engels en Duits.

- De kinderen hier zijn veel zelfstandiger dan in België. De kinderen van anderhalf jaar kunnen zelfstandig kiezen wat ze willen eten en eten ook volledig zelfstandig.

- De kinderen hier mogen slapen indien ze hier nood aan hebben. De jongste kinderen (anderhalf- drie jaar) gaan sowieso een dutje doen: sommige buiten, andere in de slaapzaal. De kinderen vanuit de kindergarten die nog nood hebben aan een dutje, gaan rustig in de klassen van de jongste kinderen liggen met een slaapzak. Hier zit een begeleider bij tot de kinderen slapen, hierna kunnen ze genieten van een heerlijk dutje.

- De jongste kinderen kunnen al heel goed praten. Een kleuter van één jaar heeft makkelijk de woordenschat van een kleuter die in België pas naar school gaat. Dit komt omdat de begeleiders heel veel individueel kunnen werken en veel kunnen herhalen van taal.

- De kinderen hier hebben heel veel discipline. Ze weten wat er van hen verwacht wordt en doen het ook zo: een andere manier wordt niet getolereerd. Ze zwijgen tot iedereen zijn eten heeft, blijven zitten aan tafel, eten alles op,…

- De begeleiders in de klassen worden nooit boos. Ze maken duidelijk wat ze willen zonder hun stem te verheffen. De kleuters luisteren ook echt naar hen: je merkt dat er hier echt met een wederzijds respect wordt gewerkt.

- Voor de kinderen eten, wordt er telkens met een stiltemoment gewerkt. Ze werken met een handpop, een belletje of een verkeerslicht om aan te tonen dat de kinderen rustig moeten worden. Gedurende het eetmoment zwijgen de kinderen ook voortdurend.

- Er wordt heel veel gewerkt met gebaren, mimiek en expressie. De liedjes worden altijd ondersteund met gebaren die zelfs de jongste kinderen al nadoen. Vaak wordt er ook gewerkt met geluiden die de kinderen makkelijk kunnen nabootsen.

- De begeleiders eten samen met de kinderen aan tafel. Er is wel een personeelskamer maar deze wordt niet door iedereen tegelijkertijd gebruikt. Om de beurt hebben de begeleiders pauze en hier kunnen ze dan iets drinken. Het eetmoment is een gezellig moment tussen de kleuters en de begeleiders.

- De kinderen spelen ook heel rustig: tijdens het vrij spel wordt er eigenlijk niet geroepen. Ze zijn allemaal aan het spelen en verheffen hun stem niet. Er wordt ook geen ruzie gemaakt tussen de kleuters.

19-03-2014 om 21:20 geschreven door Lize

Dag allemaal,

Vandaag gingen we –samen met Wendy- les volgen in the University College. Wendy zou les geven aan Deense studenten over de hersenontwikkeling in relatie tot de motorische ontwikkeling. Een groot deel van deze les hadden we al in België gekregen aan het begin van het schooljaar waardoor het makkelijk was om deze mee te volgen. Na twee uur les merkte ik opeens dat ik de Engelse taal al niet meer omzet naar de Nederlandse taal. Vreemd!

Aan het begin van de les gaf Wendy wat informatie over België en het onderwijssysteem. Hier stelde ze ons ook voor en vertelde  de studenten dat we vrijdag een korte presentatie zouden geven over België. Tijdens deze presentatie zal ook een proefmomentje voorkomen: ik ben echt benieuwd wat de studenten van onze Belgische chocolade en speculaas zullen vinden!

Nadat Wendy haar las vlot gestart was, begonnen ook wij te noteren. Na een kwartiertje kreeg ik dorst waardoor ik mijn flesje vlot open draaide. Natuurlijk was ik vergeten dat ik bruiswater mee had en ja hoor… heel de tafel, mijn papieren en mijn broek zaten vol onder het water. Mooie eerste indruk, off course! Wat me meteen opviel was dat de studenten een pak ouder waren dan ons. Het is hier geen vreemde zaak om zwangere vrouwen in de les te hebben: de gemiddelde leeftijd is dit jaar 23 jaar maar de meeste jaren is dit 28 jaar. Dit komt omdat de studenten na hun middelbare school of gaan werken of naar de universiteit gaan. De richting ‘peddagogs’ wordt voornamelijk gekozen door studenten die op latere leeftijd opnieuw willen studeren of de verkeerde richting hebben gekozen. Ondanks de studenten veel ouder zijn, is hun leergierigheid niet minder. Gedurende de vier uren waren zij muisstil: zij letten de hele les op en hun gsm blijft mooi in hun boekentas: dat is in België dus niet het geval! Wanneer de studenten toch hun gsm erbij namen, schreef de docent een briefje en plakte het op hun laptop omdat ze de les niet wou storen.

Ook viel me op dat de relatie tussen de docent en de studenten veel losser is: de docent vindt het belangrijk dat er een pauze ingelast wordt zodat de studenten op tijd kunnen roken. Heel vreemd want hier in Denemarken heb ik nog geen enkel persoon met fast food of andere smerigheid gezien en iedereen eet hier gezond. Je ziet hier meer joggers dan auto’s voorbijreden en toch wordt het roken precies gestimuleerd. Na de les van Wendy gingen we samen in de cafetaria eten. Hier hebben we een gezond broodje zelf mogen samen stellen: heerlijk! Eindelijk kreeg ik nog eens echt eten in mijn mond want al dat restaurant eten ben ik echt beu! Ik kijk nu al uit naar ‘poetenstoemp met spek’! In de cafetaria werd onze laptop opgezet en voor we het wisten was het al drie uur. De cafetaria was volledig leeg en ook de tafels werden op een efficiënte manier (met swiffer) gepoetst. Nadat we terug naar onze hostel waren gekeerd, gingen we winkelen in de Aldi omdat ons brood op was voor morgen vroeg. Hier hebben we echt veel leukere dingen gezien dan bij ons! Ik heb al besloten om al mijn kleine centjes hier op te kopen zodat ik wat ‘cadeautjes’ kan meenemen voor de jongens. J

Na ons wandelingetje op ‘wandelafstand’ (lees: half uur wandelen) keerden we terug naar de hostel. Hier hebben we nog wat reflectieverslagen geschreven (ja hoor, zelfs in het Engels!) en hierna zijn we weer eten gaan zoeken. We hebben zo het gevoel dat onze dag voornamelijk bestaat uit ‘eten zoeken’. Bij ons in België vindt je in een grote stad als Hasselt toch regelmatig wat restaurantjes met gewoon eten… hier vindt je voornamelijk Italiaanse restaurants: je kan dus al raden wat er gebeurd: een maag en darmen die niet meer zo goed functioneren als voordien.

 Morgen keren we terug naar de Kindergarten: eindelijk! Ik ga op uitstap met de allerkleinste kindjes en hoop dat we naar het strand gaan!

Ik heb al geprobeerd om foto’s te posten op de blog maar dit gaat niet. Wie foto’s te zien wil krijgen, zal volgend weekend op bezoek moeten komen om een uitgebreid verslag te krijgen bij elke foto!

Tot de volgende keer!

Lize 

19-03-2014 om 20:54 geschreven door Lize

18-03-2014 om 21:30 geschreven door Lize

Hallo allemaal,

Na lang wachten en zenuwachtig in de auto te stappen, kwamen we aan in Zaventem rond half acht. We waren veel te vroeg maar dit zorgde ervoor dat we rustig en ontspannen onze gate konden zoeken. De vrouw aan de incheck balie vertelde ons dat we om tien uur ten laatste het vliegtuig moesten betreden. Om tien uur zaten we nog steeds rustig aan gate 47 te wachten totdat Wendy opeens merkte dat er iets niet pluis was. Ze ging eens op de borden kijken en daar zag ze dat de gate nog één minuut open zou zijn. Blijkbaar was de gate op het laatste moment veranderd van 47 naar 52 zonder dat we het wisten. We hadden het echt niet gehoord dat dit was afgeroepen. Als vier zotten liepen we naar de gate en daar stond de vrouw juist aan het poortje. We mochten nog naar binnen gaan en na ons kwamen er ook nog heel wat mensen het vliegtuig binnen die de wisseling niet gehoord hadden.

De vlucht was een echte hel. Ik heb al een aantal keren gevlogen maar deze overtrof alles. Zo’n twintig minuten voor landing kregen we turbulentie. We hoopten dat deze snel zou overgaan maar deze turbulentie heeft echt twintig minuten geduurd. Het vliegtuig ging steeds met sprongetjes naar boven en naar beneden waardoor het leek alsof we in een attractie in Bobbejaanland zitten. De mensen die mij kennen weten dat ik niet te vinden ben voor zo’n attracties en dat mijn maag hier helemaal niet tegen kan. Ook Emelina naast mij kreeg het aan haar maag en zij begon het bekende ‘zakske’ al te zoeken. Toen ik dit hoorde, begon het bij mij ook. Als twee debielen zaten we daar met ons ‘zakske’ op onze schoot. Ik heb het gelukkig niet moeten gebruiken maar het scheelde echt niet veel. Eenmaal geland zag ik lijkbleek en was ik heel futloos. Als ik toen onmiddellijk zou hebben opgestaan, zou ik flauw gevallen zijn. Ik hoop dus echt dat de landing in België volgende week wat vlotter verloopt!

 In de luchthaven van Kopenhagen vonden we al snel de trein die we moesten nemen. Na een overstap in Kopenhagen centrum, een val van Wendy en een uurtje in de trein over het water, kwamen we aan in Nykobing. Wat ons als eerste opviel was dat Denemarken toch niet zoveel verschilt van België op vlak van uitzicht. Het verkeer is hier wel een pak minder en er zijn ook helemaal niet zoveel mensen op straat als bv. in Hasselt. Natuurlijk waren we vergeten te kijken waar ons hostel was waardoor we heel wat tijd verloren hadden. Ik dacht dat ik met de oplossing zou komen want ik had een plannetje van Nykobing in mijn handbagage zitten. Voordat ik naar Denemarken vertrok had ik een blitse handbagage gekocht met cijferslot. Toen ik mijn plannetje uit deze handbagage wou  nemen, merkte ik dat mijn code niet meer werkte met als gevolg dat ik ook niet meer in mijn handbagage geraakte. Voor de mensen die me kennen weten dat Lize en onvoorziene omstandigheden niet samen horen waardoor er paniek ontstond. Het gevoel van paniek mocht ik niet laten doorkomen aangezien we al een half uur met onze valiezen stonden rond te draaien. Toen zijn we in de Mc Donalds gaan vragen waar ons hostel was en de man daar stuurde ons in de goede richting maar ons hostel was in de verste verte niet te zien. Na meer dan een half uur stappen, twintig keer te zijn gestopt en een hand vol blaren kwamen we eindelijk aan in het hostel. We verkende de kamer en het gebouw wat (en merkte al heel snel dat het niet zo proper was als op de foto’s!) en gingen hierna de omgeving wat verkennen. We zijn wat inkopen gaan doen zodat we dinsdagmorgen konden eten en hierna zijn we gaan eten in de Mc Donalds. Dit heeft ons toch gesmaakt maar ik wil hier geen gewoonte van maken! Ik wil niet dat ze me na twee weken uit het vliegtuig kunnen rollen J. In de Mc Donalds ontmoetten we Lise, de verantwoordelijke persoon hier in Nykobing die onze stage heeft geregeld. Hier hebben we wat afspraken gemaakt over het verloop van de week. Al snel merkte ik dat mijn Engels toch niet zo slecht was als ik zelf dacht en eigenlijk mocht het ook niet want anders zou ik met al mijn vragen blijven zitten. Na een uurtje te praten ging Lise naar huis en wij besloten om nog even te blijven zitten. We babbelden nog wat, maakten gebruik van het gratis internet en aten een ijsje. Ik vrees dat deze traditie de volgende twee weken in ere wordt gehouden! (een ijsje eten per dag mag zeker want we wandelen hier heel veel!) Eenmaal aangekomen in het hostel praatten we nog wat op de kamer en hierna viel ik al snel in slaap.

Mij viel het in het begin niet onmiddellijk op dat we daadwerkelijk in Denemarken zaten. Bomma vertelde me dat je Denemarken wat kan vergelijken met Nederland en hierin geef ik haar volledig gelijk. Het uitzicht van Denemarken is plat (ondanks die berg die ik met twee valiezen heb moeten opzeulen en die er echt te veel aan was!, net zoals dat in Nederland. Ook de natuur kan je vergelijken met Nederland: er zijn hier veel open velden en hier kan je nog meters ver kijken wat je in België niet kan doen. Denemarken is dubbel zo groot als België en toch leven hier maar vijf miljoen mensen wat wil zeggen dat het niet zo’n overbevolkt land is en dat je nog veel natuur hebt. Hoewel wij in een stad als Nykobing zitten, hebben we toch nog heel wat natuur. Achter onze jeugdherberg hebben we een natuurpark en wanneer je twee minuten uit het centrum wandelt, zou je zeggen dat je in Paal terecht bent gekomen. Ook het verkeer hier in Denemarken is veel rustiger. Je kan hier makkelijk op straat wandelen en de auto’s op twee handen tellen. Ook heb ik de indruk dat de mensen hier veel rustiger leven, dit merk ik voornamelijk in het verkeer en in de winkelstraten: alles gaat hier op het 'gemakske'.

Groetjes,

Lize 

18-03-2014 om 21:16 geschreven door Lize