Het was zo moeilijk om vanmorgen
op te staan! Mijn lichaam deed overal pijn: de turnles en de trappen van
gisteren zal ik niet gauw vergeten! Eenmaal ik uit mijn bed gesukkeld was,
gingen we ontbijten. Het ontbijt was weer maar eens minder dan gisteren: voor
vier personen kregen we vier croissants en twee broodjes. Wij Vlamingen zijn
natuurlijk weer veel te vriendelijk want andere mensen zouden hier iets van
gezegd hebben maar wij hielden allemaal onze mond. Ik eet ook nog gewoon brood
waardoor ik wel genoeg gegeten had maar sommige onder ons startten de dag met
een half broodje.
Na het ontbijt gingen we naar de
Kindergarten. Het was onze laatste dag hier dus we gingen eigenlijk met een
dubbel gevoel: blij dat nog eens konden gaan maar ook wat minder blij omdat we
de begeleiders en de kinderen nooit meer zouden zien. Vandaag hadden we besloten
om allemaal spelletjes te spelen met al de drie klassen in de Kindergarten. We
maakten in België zes spelletjes die we in de Kindergarten zouden laten en de
bedoeling was dat we deze met al de kinderen konden spelen zodat zij de
spelletjes kenden wanneer hun begeleiders deze volgende week met hen zouden
willen spelen. Toen we aankwamen, gaven we ook al de speculoospasta aan
Marianne en zij was hier zo blij mee. Na een kwartier kwam ze ons al vertellen
dat de pasta super lekker was en ze vroeg ook of we deze al waren tegengekomen
in Denemarken. Ze hadden de speculoospasta op vanillekoekjes gesmeerd en deze
uitgedeeld aan de kinderen: ze vonden het allemaal super lekker. Later de dag
zag je dat Marianne de speculoospasta overal met zich meenam en dat al de
begeleiders haar regelmatig passeerden.
We startten in de planetenklas
omdat deze om negen uur vertrokken op uitstap. Deze kinderen waren echt heel
enthousiast en deden heel goed mee. Het spel ringel ding vonden ze heel leuk
maar ze vonden het wel makkelijker om de elastiekjes op onze handen te hangen.
Hierna gingen we naar de grootste klas en hier was het niveau echt enorm laag!
De kleuters namen niets aan, snapten niets van de spelletjes en deden ook niet
veel moeite. In de sterrenklas merkte ik dan weer dat het niveau heel wat hoger
ligt. Deze begeleiders zijn ook het meest aangenaam dus hieraan merk je dat de
begeleiding ook hier een heel belangrijke rol speelt. Pia van de sterrenklas
kwam ons na een uurtje zoeken om te vragen of we naar haar klas wilden komen
omdat ze er alleen voor stond vandaag. Toen we de klas binnen kwamen, zagen we
dat er slechts acht kinderen waren en dit vond ze al vermoeiend om alleen te
doen! Pia vroeg ons of we de Tsjoe Tsjoe Wa nog eens wilden dansen met de
kinderen en terwijl wij deze in het Nederlands zongen, vertaalde zij deze in
het Deens voor de kinderen. Hierna heb ik het liedje opgezocht op Youtube en
opgeschreven want Pia wou het onthouden voor als wij weer naar België zouden keren.
Na het dansen was het weer tijd om te eten. Vandaag kregen we heerlijke
tomatensoep met balletjes en spaghetti! Ik zat alleen aan tafel en moest ervoor
zorgen dat mijn kinderen voldoende aten. Dit is echt niet zo evident wanneer je
de taal niet goed beheerst. Na een tijd merken de kinderen ook wel dat je hen
niet kan antwoorden waardoor ze apenkuren gaan uithalen. Zo belandde er al
snel spaghetti op de grond maar met de Deense woordjes die ik beheers, kan ik
de kleuters niet echt duidelijk maken dat dit niet kan. De kinderen vroegen me
ook de hele tijd iets in het Deens en aangezien Pia aan de andere tafel zat,
had ik geen idee wat ze me allemaal vroegen! Na een kwartier had ik eindelijk
door dat ze naar het toilet moesten gaan: ocharme die jongens! We vroegen ook
aan Pia of de ouders van de kinderen moeten betalen voor het eten want de
kinderen krijgen echt enorm veel eten op een dag! Pia vertelde ons dat ze sinds
twee jaar gestart zijn met het warme eten in school maar dat niet al de ouders
hiermee akkoord waren. Slechts een kleine meerderheid vond dit een goed idee
maar toch moeten al de ouders hiermee verder gaan en Pia gaf toe dat het echt
duur is voor de ouders. Een voordeel is dan wel weer dat de kinderen goed en
gezond hebben gegeten wanneer ze naar huis gaan waardoor het ook weer wat
makkelijker is voor de ouders.
Vandaag waren de oudste kleuters
ook niet aanwezig in de Kindergarten. Zij zijn in de voormiddag naar de primary
school gegaan om dit al eens te proberen omdat ze vanaf april naar de opvang
van de primary school gaan. De jongere kinderen zaten daarom verspreid in de
klassen van de oudste kleuters omdat zij vanaf april wisselen van opvang naar
Kindergarten.
Vandaag merkten we weer maar eens
dat de studenten hier heel weinig doen. Zij zitten gewoon aan tafel en bouwen
af en toe mee met de kinderen. Wanneer ze dit niet doen, praten ze met elkaar
en kijken naar het hele klasgebeuren. Ondanks de studenten hier bijna niets
doen, worden ze wel opgenomen in het team. Ik denk als wij zo in de klas zouden
staan als deze studenten, dat we onmiddellijk mochten vertrekken uit onze
stageschool!
Nadat de kleuters buiten hadden
gespeeld, zijn we afscheid gaan nemen van al de klassen. Ik begon met de klas
waar ik vorige week had gestaan. Aline en Line waren echt heel vriendelijk
(zoals altijd!) en vertelden me dat ik zeker nog eens moest terugkomen. Ze
zeiden: Ga nu een weekje naar huis en kom dan terug om hier te werken! De
mensen zijn hier zo vriendelijk en appreciëren je hulp zo hard! Hierna ging ik
naar de klas van Pia en zij was het meest enthousiast. Zij had samen met
Marianne ons evaluatieformulier ingevuld en er stond overal A(excellent) op geschreven.
Aan het einde van het verslag hadden ze in het groot geschreven: PLEASE, SEND
THEM BACK! Pia vond het heel moeilijk om afscheid van ons te nemen. Ze
vertelde ons dat ze het zo leuk vond dat wij in haar klas hadden gestaan en dat
we heel goed met kinderen om konden gaan. Ze zei dat we heel veel hadden gedaan
in de klas(dan moeten ze toch eens in België komen kijken! J) en dat we boordevol
goede ideeën zitten. Ze maakte ons ook duidelijk dat dit niet voor iedereen
bestemd is: wij hebben de ideeën maar kunnen ze ook uitvoeren terwijl dat niet
bij iedereen het geval is. Nadat ze ons een zeer dikke en hartelijke knuffel
had gegeven, gingen we naar de directrice. Zij vertelde ons dat we maar moesten
afstuderen in België en hierna naar Nykobing konden keren om in de Kindergarten
te komen werken: heel fijn om te horen!
Hierna keerden we terug naar de
B&B. We moesten nog een heel eind wandelen toen er opeens een auto langs
ons stopte: Jeroen vertrok juist naar een klein dorpje Hernaes. We stapten
allemaal de auto in en gingen met hem mee. Het was een plaats aan zee waar het
bos vlak naast de zee ligt. Het ene moment liepen we nog op het strand, waarna
we over een beekje zijn gesprongen en hierna in het bos aan het wandelen waren.
De geluiden die je daar hoorden waren echt tegenstrijdig: vogels die zingen in
het bos, takken die kraken wanneer je erop wandelt en op de achtergrond de
golven van de zee. Hierna reden we weer terug naar Nykobing en zijn we gestopt
in de Mc Donalds. Hier hebben we ons laatste avondmaal in Nykobing gegeten
(hoogstaand niveau, weliswaar!) en zijn we teruggekeerd naar de B&B.
Iedereen heeft zich nog snel gewassen en hierna hebben we de valiezen gemaakt.
Morgen is het onze laatste dag
hier in Denemarken. We vertrekken heel vroeg richting Kopenhagen maar rijden
niet onmiddellijk naar de luchthaven. We gaan snel nog eens een bezoekje
brengen aan Zweden: zo kunnen we vertellen dat we hier ook geweest zijn!
Hiervoor moeten we eerst door een tunnel onder de zee rijden en hierna op een
brug van ongeveer 25 kilometer! Ik ben eens benieuwd want ze zeggen hier dat
deze brug eindeloos lijkt! Na ons bezoekje aan Zweden keren we richting luchthaven
en hierna is ons avontuur alweer voorbij.
Vandaag gingen we voormiddag mee
met Jeroen naar de hoge school. Hier kregen we een praktijkles van hem rond
trefbal. De studenten waren heel enthousiast aangezien Jeroen gisteren ook les
aan hen had gegeven en dit in heel goede aard was gevallen. Ook de Deense
docent Mette was heel enthousiast. Er zaten drie zwangere vrouwen in de groep
en deze zaten aan de rand van het lokaal, deden niet mee maar noteerden wel
alles wat de andere studenten mee zodat zij dit konden doorgeven aan de andere
studenten. Mette zou de opwarming geven en we waren allemaal heel erg benieuwd
hoe dit hier zou lopen aangezien de mensen hier in Denemarken heel sportief
zijn! We moesten eerst onze spieren warm kloppen van Mette. Echt geen zicht
aangezien het helemaal geen zin heeft om te kloppen op je lichaam: je krijgt er
hoogstens een warm lichaam van maar echt geen warme spieren. Ik dacht in
mezelf: deze opwarming wordt hier een piece of cake maar dat had ik beter
niet gedacht. Mette zette een muziekje op en we begonnen te lopen doorheen de
zaal, we hebben de meest onmogelijke dingen moeten doen terwijl we liepen en
aangezien al de studenten ijverig meededen, wou ik mezelf niet laten kennen.
Uiteindelijk hebben we ook nog spurtjes moeten trekken vooraleer de les begon.
Natuurlijk waren wij al pompaf na de opwarming nee dat net niet maar het is
toch wel wat anders dan hier in België! Hierna was het Jeroen zijn beurt en we
speelden trefbal met verschillende gradaties. De studenten maakten twee teams
en het viel ons meteen op dat ze elkaar naam niet kennen. Als eerste speelden
we het gewone spel, hierna het spel met een extra bal, een koning, We hadden
dit spel al eens gespeeld in België vorig jaar maar dit spel ging er heel
anders aan toe aangezien je de studenten niet kent en aangezien er
handbalspelers tussen de groep zaten. Die jongens gooien zomaar, ze gooien echt
zo hard om iemand pijn te doen: vreselijk vond ik het! Uiteindelijk werd het
spel zo ingewikkeld dat het gewone trefbalspel aan de gang was maar dat er ook
nog mensen mochten overlopen om punten te rapen. Dit vond ik veel leuker dus
dit heb ik voornamelijk gedaan! J
De studenten vonden het spel zo leuk dat we het een aantal keren herhaald
hadden, ze vroegen zelfs niet achter pauze zoals ze dit bij Wendy wel deden! Om
tien uur kregen de studenten pauze en keerden ze allemaal langs de nooduitgang
naar buiten. Hier stonden zij rustig een sigaret te roken (naast het lokaal!).
In België mogen de studenten bij ons zelfs niet in school roken en hier roken
ze bijna in het lokaal zelf. Na de pauze hebben we regentrefbal gespeeld:
wanneer je aangegooid werd, mocht je naar het andere team lopen en daar weer
mee doen. Tijdens deze les viel me weer maar eens op dat de studenten hier heel
sportief zijnen dat ik dit absoluut niet ben! Na dit spel gaf Mette een balspel
dat de Deense studenten ook al eens hadden gespeeld. We speelden samen matbal:
een combinatie van rugby en waterpolo. We zaten per twee op de grond op een
matje en werden verdeeld in twee groepen en zo moesten we proberen de bal in
het doel te krijgen. Dit spel was wat te ruw voor mij en de studenten zijn ook
absoluut niet voorzichtig. Ze willen winnen, koste wat het kost. Zelfs de
meisjes doen heel ijverig mee: heel wat anders dan in België! Tijdens het
laatste spelletje heb ik gevraagd of Jeroen in mijn plaats wou meedoen: mijn
knieën lagen open en mijn lies was verrokken: sporten is gezond! Aan het einde
van de les deden we nog een cooldown en hier bleek ook dat ik absoluut niet
lenig ben! Na de les moesten al de studenten de tafels en stoelen terug in de
turnzaal plaatsen op de juiste manier. Blijkbaar moeten ze dit elke keer doen
nadat ze een praktijkles hebben gehad. De studenten hier in Denemarken hebben
drie keer per week vier uur beweging, in België hebben we misschien in heel
onze opleiding twintig uren beweging gehad. Het viel mij ook op dat de
studenten heel erg betrokken zijn geweest tijdens de turnles ondanks ze de
Engelse taal niet goed beheersen.
Namiddag zijn we nog een broodje
gaan eten in de cafetaria en hier zijn we Lise, de contactpersoon,
tegengekomen. We vertelde haar dat we namiddag op uitstap zouden gaan en zij
raadde ons nog een stadje aan dat we zeker moesten bezoeken. Rond 1 uur zijn we
dan vertrokken richting Mon, een plaats aan de zee waar allemaal krijtrotsen te
vinden zijn. Na een uurtje rijden met de auto, kwamen we aan. Ik denk dat ik in
mijn leven nog nooit zon prachtig uitzicht heb gezien! Ondanks de koude (er
stond een oostenwind en het was vier graden) was het echt geweldig! We zijn als
eerste helemaal naar beneden gewandeld langs de rotsen (m.b.v. trapjes) en zo
aangekomen op het strand. De zee was zo blauw, echt geweldig! Het strand
bestond uit allemaal stenen en ik heb allemaal krijtstenen geraapt om mee te
nemen naar huis zodat de kleintjes er mee kunnen tekenen op de stenen i.p.v.
met stoepkrijt. Na een kwartier te genieten van het uitzicht, moesten we weer
naar boven. Dit was zo zwaar! De trapjes waren veel hoger dan normaal en dan
hadden we ook nog eens een zak vol met krijtstenen mee te nemen! Na tien
minuten stonden we weer boven en hebben we even wat gegeten: onze benen trilden
namelijk helemaal van de inspanning van de praktijkles en de trappen! Hierna
zijn we naar boven gewandeld en stonden we helemaal bovenaan de top van de
rotsen! Het uitzicht hier was nog mooier dan beneden aan het strand: overal
waar je keek zag je een blauwe zee! We zagen aan de rotsen dat er scheuren in
de rotsen te zien waren. Jeroen vertelde ons dat dit ontstaan is tijdens de
ijstijd omdat het ijs tegen de rotsen aan het duwen was. Bovenaan de rots zagen
we ook een camera staan. Deze camera houdt blijkbaar de zee en de golven in de
gaten omdat het hier soms hevig aan toe kan gaan. Overal stond er ook
geschreven dat het betreden van de bergen en het strand op eigen risico was.
Gelukkig zijn we weer heel kunnen terugkeren! J
Hierna zijn we verder gereden naar het dorp Nyord. Onderweg kwamen we twee
bambis tegen (het eerste wild dat ik hier ben tegengekomen!). Ik wou nog een
foto maken voor Jan maar ik was te laat: de diertjes huppelden verder het bos
in. Na lang zoeken (en een aantal kilometers verkeerd te hebben gereden) kwamen
we aan in Nyord. Blijkbaar is dit dorpje in de zomer een echte toeristische
trekpleister maar vandaag was er niet veel te zien. Je zag nog wat
overblijfselen van de zomer: souvenirwinkels, cafés,.. maar er was nog niets
open. Het dorpje Nyord kan je vergelijken met Bokrijk: het is een heel oud
dorpje met typische huisjes van hier. Het ligt aan het water en de mensen
hebben een prachtig uitzicht! Het dorp zou voor mij veel te rustig zijn: in de
tijd dat we daar hebben rondgelopen, hebben we enkel twee honden horen blaffen.
Rond vijf uur zijn we dan terug gekeerd naar Nykobing en zijn we nog wat
inkopen gaan doen voor onze laatste dagen hier. Hierna zijn we gaan eten in een
Italiaans restaurantje en daarna was het tijd om naar onze B&B te gaan.
Ik ben echt blij dat Jeroen sinds
zaterdag naar hier is gekomen en een auto heeft gehuurd. Door de auto hebben we
vrijheid waardoor we kunnen gaan en staan waar we willen waardoor ik nu al een
heel deel van Denemarken heb kunnen zien. De eerste week zagen we enkel de vijf
straten van Nykobing maar nu heb ik al heel wat andere plaatsen en dorpjes
kunnen bewonderen. De natuur die je hier in Denemarken vindt, zie je in België
niet waardoor het echt een hele ervaring is.
Ik zou jullie heel graag de fotos
van vandaag willen laten zien want ze zijn echt geweldig maar helaas kan ik ze
hier niet posten! Jullie zullen dus nog een paar dagen moeten wachten en ze
thuis komen bewonderen!
Vandaag was het weer een nieuwe
dag in de Kindergarten! We zijn met de oudste kinderen op uitstap geweest naar
Marielyst, een stadje aan zee. Zondag waren we met zn allen hier al naartoe
geweest met de auto maar dit hadden we pas heel laat door aangezien al de namen
van de stadjes hier in de buurt zo fel op elkaar lijken. Toen we aankwamen in
de Kindergarten deden de kinderen onmiddellijk hun skipakken aan. Na een
tiental minuutjes gingen we samen naar buiten en wandelden we naar het station.
De kinderen slenterden echt maar de begeleiders hielden hier rekening mee. In
België zouden we al tien keer geroepen hebben van: loop eens door, sluit
eens aan, Hier in Nykobing hebben ze echt geluk aangezien ze maar een
kwartier moeten wandelen en ze zijn aan het station, hierdoor kunnen ze op
uitstap gaan naar waar ze maar willen. We stapten de bus in en reden richting
Marielyst. Het viel me op dat de kinderen heel rustig waren tijdens de bustrip.
In België krijg je na vijf minuten al barstende hoofdpijn omdat al de kinderen
door elkaar roepen. Waarschijnlijk is dit ook wel omdat de kinderen bijna
wekelijks zon uitstap maken. Na drie kwartiers kwamen we aan bij een
strandkerk in Marielyst. De kerk zag je bijna niet staan, maar het was een
kerk! Hier stond een grote bel voor met een aantal sparrenbomen. Omdat we nog
wat te vroeg waren, mochten de kinderen vrij spelen op het grasplein voor de
kerk. Nog geen minuut later hingen er jongens in de bomen en klommen ze met zn
allen op het hout van de bel. De kinderen mogen klimmen in de tuin van de
Kindergarten waardoor ze denken dat ze dit altijd en overal mag en blijkbaar
mogen ze dit ook. De begeleiders zeiden niets, zelfs niet toen de kinderen op
de takken van de bomen stonden zodat er een paar braken. Natuurlijk hebben wij dan
in België stoute kinderen want dit mogen de kinderen bij ons niet. Als we dit
allemaal toelieten, zouden er ook geen stoute kinderen bestaan aangezien ze
alles mogen. Ik vind het heel leuk dat de kinderen dit in de tuin van de
Kindergarten mogen maar vind het ook wel belangrijk dat ze nog een beetje
respect leren hebben voor de spullen van anderen en hun omgeving. Een kind mag
een kind zijn maar moet ook leren omgaan met zulke regels, volgens mij.
Om tien
uur kwam de pastoor aan en leidde ons rond in de kerk. Het was een super kleine
kerk waar maximum vijftig mensen in konden. De kinderen gingen allemaal vooraan
zitten en de pastoor begon te vertellen. Ik verstond niet alles van wat ze zei
maar kon toch wel afleiden over wat ze sprak door haar bewegingen en de
reacties van de kinderen. Het verbaasde me ook dat de kinderen toch ruime tijd
echt betrokken waren en vragen stelden. Na een kwartier merkte je dat ze het
beu waren maar toch bleven ze gewoon zitten op hun bank. Ze keken rond maar
begonnen niets vervelend te doen. Na enige tijd zijn we dan langs de zijkant
van de kerk naar buiten gegaan en hier gaf de vrouw nog wat uitleg. Eigenlijk
heeft de pastoor de hele tijd gepraat en de kinderen hebben vragen mogen
stellen. Wanneer wij in België op uitstap gaan (en ik geef toe dat dit veel te
weinig is!), zorgen wij wel voor wat meer actie. We laten de kinderen ook veel
meer zelf ontdekken i.p.v. gewoon te laten luisteren. Rond half elf gingen we
langs een klein oud poortje richting strand. Eenmaal de kinderen de duinen
zagen, waren ze niet meer te houden. Als zotten liepen ze verder en we
verzamelden samen in de duinen. Hier hebben we gezellig samen gegeten: ook dat
kan hier in Denemarken! We aten gewoon in de buitenlucht hoewel het koud was en
de wind sneed. De kinderen zetten hun op hun billen en de begeleiders delen het
eten uit. Het eten was weer heel gezond, zoals altijd! Ook wij kregen een
lunchpakket: roggebrood met leverpastei, kippewit en kruidenworst. Ik moet
eerlijk zijn dat het vlees van Hans en Lincy wel wat beter is maar ik heb
zoveel mogelijk gegeten. Emelina en Tsana hadden niets gegeten van het brood en
aten alleen de groenten op. Nu heb ik wel spijt dat ik dat roggebrood heb
gegeten (als je begrijpt wat ik bedoel!) Na het eten vertelde Pia ons dat we
drie kleuters mochten uitkiezen die wij zouden bewaken aangezien de kinderen
onmiddellijk naar het water zouden lopen als we ze gewoon los zouden laten. Ik
koos drie meisjes en ging samen met hen het strand op. Hier hebben we
tekeningen gemaakt in het zand en stenen gegooid in het water. De eerste worp
in het water die ik samen deed met een meisje ging het al mis. Het meisje
gooide klets- een steen tegen mijn vingers. Dan moet je weten dat het ongeveer
drie graden was met koude handen: dat doet pijn! We wandelden wat verder op het
strand en daar zag ik mijn stenen van zondag nog liggen! Ik had Stijn zijn naam met stenen gemaakt en ze
lagen er nog allemaal: een goed teken, toch? J
Hierna ging ik op het strand zitten en begon een zandkasteel te maken. De
kleuters volgende al snel en zo hebben we een heel leuk zandkasteel gemaakt. In
België zouden de kleuterjuffen schepjes, emmers, vormen, meenemen maar hier in
Denemarken hebben de kinderen genoeg fantasie om zichzelf bezig te houden. Ze
haalden mossels, stenen en zeewier om het zandkasteel te versieren en deden dit
allemaal met hun handen. Ze gingen op de grond liggen en maakten engeltjes,
schreven hun naam, tekenden hartjes, gooiden stenen in het zand, Na een uur
kwam Pia ons vertellen dat we wat vroeger zouden vertrekken aangezien het nog
kouder werd. Toen we verzamelden wist ik ook waarom: Noah, een jongen van vijf
jaar was klets nat: hem hadden ze dus niet kunnen tegenhouden! Toen we allemaal
verzameld waren (en dat ging heel vlot!) zijn we naar de bushalte gewandeld.
Hier aten we nog een stukje komkommer en toen was de bus er al. We reden vijf
minuutjes verder en opeens stopte de bus in het midden van het centrum. De
chauffeur stapte uit en ging op zijn gemak een sigaretje roken: hier in
Denemarken is het dus de gewoonte dat er pauze wordt genomen om te kunnen
roken. Ook in de hoge school krijgen de studenten na drie kwartiers telkens
vijf minuten pauze zodat ze kunnen gaan roken. Ze leven hier heel gezond:
joggen veel, eten groenten als tussendoortje maar roken is hier heel hip
blijkbaar
Na de busrit die veel te lang
duurden aangezien er maar mensen in de bus bij gedropt werden, kwamen we terug
aan in de Kindergarten. Hier zijn we nog mee naar buiten gegaan met de
begeleiders en hebben we met de kinderen buiten gespeeld. Het valt me steeds
harder op dit deze kinderen zo veel verder staan op vlak van beweging. Een
vierjarige kleuter die zich kan optrekken aan de baren of tuimelen rond een
balk is niets nieuws. De kinderen hebben ook veel meer materialen op de
speelplaats dan onze kleuters. Zij mogen ook overal spelen met dit speelgoed
terwijl in België de schepjes in de zandbak moeten blijven, de fietsen links en
de voetbal rechts moet blijven. In mijn stageschool in België hebben we meer
fietsjes dan hier in Denemarken en toch wordt er altijd ruzie om gemaakt: dit
is het enige boeiende materiaal op de speelplaats en in Denemarken hebben ze
zoveel meer: huisjes, speeltuigen, bomen waarin ze mogen klimmen,.. Zij maken
dus nooit ruzie om materiaal. Ook is me opgevallen dat de studenten hier in de
Kindergarten echt part of the team zijn. Je merkt zelfs niet dat het
studenten zijn: hun foto hangt aan de deur, ze doen zelfstandig toezicht, In
België is de grens tussen leerkracht en stagiaire toch groter. Rond twee uur
zijn we terug naar de B&B gegaan zodat we onze reflecties weer konden
schrijven. Jeroen had les tot vier uur in de hogeschool en wanneer hij terug
was en we ons allemaal hadden gewassen, zijn we weer richting centrum gekeerd.
Hier heb ik lekkere tomatensoep gegeten en toen zijn we terug gekeerd naar de
B&B. Ik ging vroeg slapen aangezien ik elke dag meer moe wordt. We maken
lange dagen, slapen niet in ons eigen bed en eten niet zo gezond als thuis. Ik
voel dat mijn lichaam moe begint te worden en dat het stilaan tijd wordt dat ik
terug gewone boerenkost kan eten thuis!
We merken alle drie dat de uren
in de Kindergarten ook langer en langer beginnen te duren. Wij zijn het drukke,
actieve leven in België gewoon en in vergelijking met dat doen ze hier in Denemarken
niets. De begeleiders lopen tijdens de middag makkelijk twee uur buiten rond en
laten de kinderen gewoon buiten spelen. Wanneer ze binnen zijn spelen ze
zelfstandig of helpen de begeleiders hen met eten. Ik geef toe dat het
onderwijs in Vlaanderen er mooier uit zou zien wanneer er wat meer rust zou
zijn in de kleuterklassen maar een combinatie tussen Denemarken en België zou
perfect zijn. Kleuterjuffen zouden zoveel meer kunnen doen in de klas wanneer
er hen niet zoveel verplicht zou worden. Ze kunnen dan veel meer genieten van
hun kinderen en hun ontwikkeling en gevoel beter opvolgen. Er zouden veel meer
kleuterjuffen liever gaan werken en de kinderen zouden zelf ook rustiger zijn
in de klassen. In België leven we in een rush en dat moet ook niet. Omdat ik
dit gewoon ben, ken ik ook niet anders maar nu ik het leven hier in Denemarken
zie, weet ik ook wel dat wij niet goed bezig zijn. We moeten meer leren
genieten van de kleine dingen en vooral meer tijd voor onszelf en de omgeving
nemen!
Vandaag was het weer een nieuwe
dag in de Kindergarten! We zijn met de oudste kinderen op uitstap geweest naar
Marielyst, een stadje aan zee. Zondag waren we met zn allen hier al naartoe
geweest met de auto maar dit hadden we pas heel laat door aangezien al de namen
van de stadjes hier in de buurt zo fel op elkaar lijken. Toen we aankwamen in
de Kindergarten deden de kinderen onmiddellijk hun skipakken aan. Na een
tiental minuutjes gingen we samen naar buiten en wandelden we naar het station.
De kinderen slenterden echt maar de begeleiders hielden hier rekening mee. In
België zouden we al tien keer geroepen hebben van: loop eens door, sluit
eens aan, Hier in Nykobing hebben ze echt geluk aangezien ze maar een
kwartier moeten wandelen en ze zijn aan het station, hierdoor kunnen ze op
uitstap gaan naar waar ze maar willen. We stapten de bus in en reden richting
Marielyst. Het viel me op dat de kinderen heel rustig waren tijdens de bustrip.
In België krijg je na vijf minuten al barstende hoofdpijn omdat al de kinderen
door elkaar roepen. Waarschijnlijk is dit ook wel omdat de kinderen bijna
wekelijks zon uitstap maken. Na drie kwartiers kwamen we aan bij een
strandkerk in Marielyst. De kerk zag je bijna niet staan, maar het was een
kerk! Hier stond een grote bel voor met een aantal sparrenbomen. Omdat we nog
wat te vroeg waren, mochten de kinderen vrij spelen op het grasplein voor de
kerk. Nog geen minuut later hingen er jongens in de bomen en klommen ze met zn
allen op het hout van de bel. De kinderen mogen klimmen in de tuin van de
Kindergarten waardoor ze denken dat ze dit altijd en overal mag en blijkbaar
mogen ze dit ook. De begeleiders zeiden niets, zelfs niet toen de kinderen op
de takken van de bomen stonden zodat er een paar braken. Natuurlijk hebben wij dan
in België stoute kinderen want dit mogen de kinderen bij ons niet. Als we dit
allemaal toelieten, zouden er ook geen stoute kinderen bestaan aangezien ze
alles mogen. Ik vind het heel leuk dat de kinderen dit in de tuin van de
Kindergarten mogen maar vind het ook wel belangrijk dat ze nog een beetje
respect leren hebben voor de spullen van anderen en hun omgeving. Een kind mag
een kind zijn maar moet ook leren omgaan met zulke regels, volgens mij.
Om tien
uur kwam de pastoor aan en leidde ons rond in de kerk. Het was een super kleine
kerk waar maximum vijftig mensen in konden. De kinderen gingen allemaal vooraan
zitten en de pastoor begon te vertellen. Ik verstond niet alles van wat ze zei
maar kon toch wel afleiden over wat ze sprak door haar bewegingen en de
reacties van de kinderen. Het verbaasde me ook dat de kinderen toch ruime tijd
echt betrokken waren en vragen stelden. Na een kwartier merkte je dat ze het
beu waren maar toch bleven ze gewoon zitten op hun bank. Ze keken rond maar
begonnen niets vervelend te doen. Na enige tijd zijn we dan langs de zijkant
van de kerk naar buiten gegaan en hier gaf de vrouw nog wat uitleg. Eigenlijk
heeft de pastoor de hele tijd gepraat en de kinderen hebben vragen mogen
stellen. Wanneer wij in België op uitstap gaan (en ik geef toe dat dit veel te
weinig is!), zorgen wij wel voor wat meer actie. We laten de kinderen ook veel
meer zelf ontdekken i.p.v. gewoon te laten luisteren. Rond half elf gingen we
langs een klein oud poortje richting strand. Eenmaal de kinderen de duinen
zagen, waren ze niet meer te houden. Als zotten liepen ze verder en we
verzamelden samen in de duinen. Hier hebben we gezellig samen gegeten: ook dat
kan hier in Denemarken! We aten gewoon in de buitenlucht hoewel het koud was en
de wind sneed. De kinderen zetten hun op hun billen en de begeleiders delen het
eten uit. Het eten was weer heel gezond, zoals altijd! Ook wij kregen een
lunchpakket: roggebrood met leverpastei, kippewit en kruidenworst. Ik moet
eerlijk zijn dat het vlees van Hans en Lincy wel wat beter is maar ik heb
zoveel mogelijk gegeten. Emelina en Tsana hadden niets gegeten van het brood en
aten alleen de groenten op. Nu heb ik wel spijt dat ik dat roggebrood heb
gegeten (als je begrijpt wat ik bedoel!) Na het eten vertelde Pia ons dat we
drie kleuters mochten uitkiezen die wij zouden bewaken aangezien de kinderen
onmiddellijk naar het water zouden lopen als we ze gewoon los zouden laten. Ik
koos drie meisjes en ging samen met hen het strand op. Hier hebben we
tekeningen gemaakt in het zand en stenen gegooid in het water. De eerste worp
in het water die ik samen deed met een meisje ging het al mis. Het meisje
gooide klets- een steen tegen mijn vingers. Dan moet je weten dat het ongeveer
drie graden was met koude handen: dat doet pijn! We wandelden wat verder op het
strand en daar zag ik mijn stenen van zondag nog liggen! Ik had Stijn zijn naam met stenen gemaakt en ze
lagen er nog allemaal: een goed teken, toch? J
Hierna ging ik op het strand zitten en begon een zandkasteel te maken. De
kleuters volgende al snel en zo hebben we een heel leuk zandkasteel gemaakt. In
België zouden de kleuterjuffen schepjes, emmers, vormen, meenemen maar hier in
Denemarken hebben de kinderen genoeg fantasie om zichzelf bezig te houden. Ze
haalden mossels, stenen en zeewier om het zandkasteel te versieren en deden dit
allemaal met hun handen. Ze gingen op de grond liggen en maakten engeltjes,
schreven hun naam, tekenden hartjes, gooiden stenen in het zand, Na een uur
kwam Pia ons vertellen dat we wat vroeger zouden vertrekken aangezien het nog
kouder werd. Toen we verzamelden wist ik ook waarom: Noah, een jongen van vijf
jaar was klets nat: hem hadden ze dus niet kunnen tegenhouden! Toen we allemaal
verzameld waren (en dat ging heel vlot!) zijn we naar de bushalte gewandeld.
Hier aten we nog een stukje komkommer en toen was de bus er al. We reden vijf
minuutjes verder en opeens stopte de bus in het midden van het centrum. De
chauffeur stapte uit en ging op zijn gemak een sigaretje roken: hier in
Denemarken is het dus de gewoonte dat er pauze wordt genomen om te kunnen
roken. Ook in de hoge school krijgen de studenten na drie kwartiers telkens
vijf minuten pauze zodat ze kunnen gaan roken. Ze leven hier heel gezond:
joggen veel, eten groenten als tussendoortje maar roken is hier heel hip
blijkbaar
Na de busrit die veel te lang
duurden aangezien er maar mensen in de bus bij gedropt werden, kwamen we terug
aan in de Kindergarten. Hier zijn we nog mee naar buiten gegaan met de
begeleiders en hebben we met de kinderen buiten gespeeld. Het valt me steeds
harder op dit deze kinderen zo veel verder staan op vlak van beweging. Een
vierjarige kleuter die zich kan optrekken aan de baren of tuimelen rond een
balk is niets nieuws. De kinderen hebben ook veel meer materialen op de
speelplaats dan onze kleuters. Zij mogen ook overal spelen met dit speelgoed
terwijl in België de schepjes in de zandbak moeten blijven, de fietsen links en
de voetbal rechts moet blijven. In mijn stageschool in België hebben we meer
fietsjes dan hier in Denemarken en toch wordt er altijd ruzie om gemaakt: dit
is het enige boeiende materiaal op de speelplaats en in Denemarken hebben ze
zoveel meer: huisjes, speeltuigen, bomen waarin ze mogen klimmen,.. Zij maken
dus nooit ruzie om materiaal. Ook is me opgevallen dat de studenten hier in de
Kindergarten echt part of the team zijn. Je merkt zelfs niet dat het
studenten zijn: hun foto hangt aan de deur, ze doen zelfstandig toezicht, In
België is de grens tussen leerkracht en stagiaire toch groter. Rond twee uur
zijn we terug naar de B&B gegaan zodat we onze reflecties weer konden
schrijven. Jeroen had les tot vier uur in de hogeschool en wanneer hij terug
was en we ons allemaal hadden gewassen, zijn we weer richting centrum gekeerd.
Hier heb ik lekkere tomatensoep gegeten en toen zijn we terug gekeerd naar de
B&B. Ik ging vroeg slapen aangezien ik elke dag meer moe wordt. We maken
lange dagen, slapen niet in ons eigen bed en eten niet zo gezond als thuis. Ik
voel dat mijn lichaam moe begint te worden en dat het stilaan tijd wordt dat ik
terug gewone boerenkost kan eten thuis!
We merken alle drie dat de uren
in de Kindergarten ook langer en langer beginnen te duren. Wij zijn het drukke,
actieve leven in België gewoon en in vergelijking met dat doen ze hier in Denemarken
niets. De begeleiders lopen tijdens de middag makkelijk twee uur buiten rond en
laten de kinderen gewoon buiten spelen. Wanneer ze binnen zijn spelen ze
zelfstandig of helpen de begeleiders hen met eten. Ik geef toe dat het
onderwijs in Vlaanderen er mooier uit zou zien wanneer er wat meer rust zou
zijn in de kleuterklassen maar een combinatie tussen Denemarken en België zou
perfect zijn. Kleuterjuffen zouden zoveel meer kunnen doen in de klas wanneer
er hen niet zoveel verplicht zou worden. Ze kunnen dan veel meer genieten van
hun kinderen en hun ontwikkeling en gevoel beter opvolgen. Er zouden veel meer
kleuterjuffen liever gaan werken en de kinderen zouden zelf ook rustiger zijn
in de klassen. In België leven we in een rush en dat moet ook niet. Omdat ik
dit gewoon ben, ken ik ook niet anders maar nu ik het leven hier in Denemarken
zie, weet ik ook wel dat wij niet goed bezig zijn. We moeten meer leren
genieten van de kleine dingen en vooral meer tijd voor onszelf en de omgeving
nemen!
Vandaag zijn we weer vroeg
opgestaan in de B&B. Na ons klaar te maken, zijn we naar het ontbijt
vertrokken. Het eten is hier steeds hetzelfde. J
Bij ons aan tafel zat er vandaag ook een ander meisje. Zij kwam van Zweden en
was een bekende thaibokser. Na het ontbijt zijn we weer vertrokken naar de
kindergarten. Hier keek ik erg naar uit, omdat we vandaag met de kleuters mee
op uitstap mochten.
Eens aangekomen in de
kindergarten waren de kleuters al bijna helemaal klaar voor vertrek. Ze trokken
hun skipakken, sjalen, mutsen en regenlaarzen aan en zo vertrokken we allemaal
samen naar het station. Hier namen we de bus naar Marielyst. (ongeveer 30 min. rijden
van Nykobing. Aangekomen in Marielyst bezochten we eerst een kleine kerk. We moesten
eventjes wachten tot we binnen konden gaan, want het was nog gesloten. Om de dode tijd in te vullen,
mochten de kleuters de omgeving gaan verkennen. Ze konden naar het kerkje langs
buiten kijken, maar dit interesseerde hun niet echt. Hun interesse ging meer uit naar de dingen waar ze in of op konden kruipen, zoals een boom of een
constructie waar de kerkklok aanhing.
Na een kwartiertje was de mevrouw
met de sleutel aangekomen. De kleuters kregen de kans om eventjes rond te
kijken en daarna moesten ze op de bankjes in de kerk gaan zitten. hier kregen
ze het verhaal te horen over de kerk. Natuurlijk was alles in het Deens, dus
wij verstonden er niets van. Het enigste wat ik begreep was dat er een doopvond
stond. Voor de kleuters was het eigenlijk ook niet zo interessant. Je zag ook dat ze hun concentratie verloren na een tijdje. Na de uitleg over de kerk
vertrokken we richting een smal paadje naar het strand. Door de duinen heen. Hier
namen we eventjes een pauze om te picknicken. Dit was erg gezellig, want we
zaten allemaal samen in een kring tussen de duinen. De kinderen kregen deze keer weer
enkele stukjes groenten aangeboden en boterhammen. Dit Deense eten is niet zo
echt voor mij bestemd. Het was roggebrood (erg vast brood) en alles wat ze er
tussen smeerden, is erg fel van smaak. Vandaag zat er leverpastei en kippenwit
tussen.
Na het picknicken kregen ik,
Emelina en Lize de kans om met een 3-tal kindjes op het strand te gaan spelen. We
hadden een beetje gewandeld, steentjes in het water gegooid en samen met de
kleuters een zandkasteel gebouwd. Omdat het weer begon te verslechteren, zijn
we vroeger vertrokken, terug met de bus naar de kindergarten. De buschauffeurs
hebben hier ook een hele rare trek. Als ze zin hebben om te roken, stoppen ze
gewoon aan een bushalte en stappen ze uit om te roken. Eens aangekomen, zijn we
nog eventjes mee buiten gaan spelen en daarna was het alweer tijd om te
vertrekken.
Nog twee belangrijke punten die
me vandaag zijn opgevallen in de kindergarten zijn
- dat de stagiairs echt in het
team worden opgenomen. Ze worden niet gezien als stagiairs, maar het zijn echte
begeleiders, echte helpers! Ze zijn een enorme steun!
- de kinderen maken hier nooit
ruzie om speelgoed of fietsjes. Als ze met iets niet kunnen spelen, dan nemen
ze gewoon iets anders of wachten ze eventjes. Erg knap!
Nu gaan we straks nog lekker uit eten
(ALWEER!) en daarna gaan we er nog een gezellig avondje van maken in de
b&b!
Vandaag was ik alweer om zes uur
wakker maar ben weer even ingedommeld tot kwart voor zeven. Tsana was al wakker
waardoor het gezellig was omdat we samen konden babbelen in de
gemeenschappelijke ruimte. Om half acht zouden we gaan eten en om twintig na
zeven zaten. Toen we boven in de ontbijtruimte aankwamen, zagen we dat er nog
minder broodjes waren dan gisteren. Gisteren had namelijk iemand één broodje
laten liggen waardoor de vrouw dacht dat het vandaag opnieuw zo zou zijn. Omdat
ik nog een broodje wou, heeft ze toen een broodje van gisteren genomen en in de
toaster gestoken zodat deze weer te eten was: Patricia probeert echt op elke
mogelijke manier geld uit te sparen! In ons verblijf liggen ook overal
papiertjes dat we de lichten moeten doven en de verwarming moeten toedraaien.
Toen we vandaag terug kwamen van de Kindergarten, was elke verwarming dicht
gedraaid.
Ondanks dit alles heb ik toch
goed gegeten en was ik klaar voor een nieuwe dag in de Kindergarten. Toen we
daar aankwamen, waren de kleuters enorm druk. We hadden ze nog nooit zo zien
rondlopen en zien spelen. Na een tijdje werd het duidelijk waarom: al de deuren
tussen de klassen stonden open waardoor ze naar elke klas mochten lopen. Het
was mijn eerste dag in de Kindergarten (voordien stond ik bij de echte opvang,
bij de allerkleinsten) en het viel me meteen op dat deze kinderen wel al echt
spelen. De tafels liggen hier vol met speelgoed en de poppenkamer is ook meer
uitgebreid. Toch miste ik de begeleide activiteiten van de begeleiders. Elke
begeleider zat gewoon aan tafel met de kinderen mee te spelen maar bracht zelf
geen activiteit aan. Het viel me ook op dat we soms met drie begeleiders, dan
weer met één begeleider in de klas zaten. Blijkbaar hebben ook zij de gewoonte
om onderling eens te wisselen van klas. Ook de kleuters bleven van de ene naar
de andere klas hoppen waardoor we soms met vijf, dan weer met vijftien kinderen
in de klas zaten. We hadden besloten om vandaag met ons drieën in eenzelfde
klas te staan zodat we elkaar konden ondersteunen. Op deze manier werd iemand
de begeleider en de andere twee speelden kinderen zodat we de kinderen konden
uitnodigen zonder taal te gebruiken (want nee, mijn Deens is nog steeds niet
gebeterd!). We startten met speeldeeg te maken. Al snel stonden er twee meisjes
aan tafel die ons hielpen met de bloem, het zout en het water bij elkaar te
doen. Het viel me op dat zij het water met grote precisie en voorzichtigheid op
de tafel goten, in België zou dat bekertje water onmiddellijk leeggegoten zijn
en over de tafel vloeien. We startten de activiteit met twee kleuters maar zijn
geëindigd met de hele klas. De kleuters vlogen als vogels op de tafel: precies
alsof ze nog nooit zon activiteit gedaan hadden. De begeleiders vertelden ons
dat ze dit wel als een gedaan hadden maar dat ze het speeldeeg zelf maakten en
de kinderen dit dus niet lieten doen. We hadden verschillende soorten kleuters
aan tafel: kleuters die echt gingen fantaseren en onmiddellijk een werkje
maakten maar ook kleuters die nog hele tijd aan het experimenteren waren
vooraleer ze aan een product begonnen. Zo hebben we één meisje gehad dat niets
gemaakt heeft maar gewoon de hele tijd geëxperimenteerd heeft door speeldeeg in
een beker te doen, extra water bij te voegen, Dé regel die tijdens deze
activiteit gold was: VUIL MAKEN MAG! Gedurende de activiteit lag de tafel en de
grond al vol met stukjes speeldeeg. In België zou de leidster hier onmiddellijk
ingrijpen en dit opruimen maar de begeleiders hier namen een borstel en veegden
deze stukjes onder tafel: op deze manier konden wij en ook de kinderen er niet
doorheen lopen. Na een tijdje kwam een begeleider mee aan tafel zitten en
vertaalden wat de kinderen gemaakt hadden. Het is zo de gewoonte dat de
kinderen komen vertellen wat ze gemaakt hebben. Tijdens deze activiteit begonnen
de kinderen ons enorm veel te vertellen omdat ze ons meer en meer vertrouwden.
Het was echt vervelend om dan niet te kunnen antwoorden maar we deden ons best.
Zo gebruikten we veel lichaamstaal maar ook enkele Deense woordjes. Het
voordeel bij zon oudere kinderen is dat wanneer jij iets aanduidt, zij onmiddellijk
de naam geven waardoor je snel woorden kan leren. Ondanks dat we geen
impressiemoment hadden en dus ook voor geen inleiding hadden gezorgd (omwille
van de taal) was de activiteit wel een succes. De kinderen maakte verschillende
werkjes zoals een ijsberg, een vulkaan, bloemen, een tyrannosaurus rex,
Terwijl we deze activiteit aan
het doen waren, begonnen opeens twee jongens te vechten. Ik dacht dat de
begeleider er wel meteen zou tussen komen maar niks was minder weer. Ze keek
naar de jongens en ging dan weer verder. Na een tijdje begonnen de jongens
elkaar echt te stampen zoals de Nina Turtles dit vroeger deden en ik wist
niet wat ik zag. In België zou de leerkracht onmiddellijk recht schieten en
ervoor zorgen dat de kinderen weer rustig zijn. Hier in de Kindergarten ging de
begeleidster op een stoel zitten bij de jongens. Ze keek naar het hele gebeuren
en wanneer ze merkte dat het te wild werd, voegde ze een nieuwe regel toe. Zo
mochten ze bv. niet stampen op het lichaam (wel doen alsof), niet naar de keel
grijpen en niet op het hoofd slaan. Ze vertelde me nadien dat ze dit toeliet
omdat de jongens hier echt nood aan hebben zodat ze hun energie kwijt kunnen.
Op deze manier leren de jongens ook wat mag en niet mag en leren ze ook om met
regels om te gaan. De jongens kwamen haar ook vragen of ze dit mochten doen en
zij laat dit toe: wanneer er geen plaats is in de klas, gaan ze hiervoor naar
buiten en anders moeten ze wachten tot ze samen naar buiten gaan. Op zich vond
ik dit wel een goed idee omdat de kinderen op deze manier ook leren omgaan met
elkaar en ook weten dat vechten niet zomaar mag en dat er dus ook regels gelden
in de klas. Nadat we de tafel hadden opgeruimd, haalde ik bewegingskaarten
boven. In het begin stonden Emelina en ik heel onnozel die bewegingen alleen
uit te voeren maar al snel kwam er een jongen bij. Hij koos dan de prenten die
wij moeten nabootsen en hierna begonnen de kleuters ook mee te doen. Ze blijven
wel altijd eerst de kat uit de boom kijken maar eenmaal ze op gang zijn, doen
ze goed mee. Nadat we al de bewegingen hadden uitgevoerd, begonnen ze de
kleuren van de kaarten te sorteren. De kaarten zijn nog gedurende de hele
voormiddag gebruikt in de verschillende hoeken en uiteindelijk heb ik ze
gevonden in de poppenkamer.
Na deze korte beweging, ging er
een kleuter pompen. Een begeleider pikte daarop in en deed een spieroefening
voor om je billen sterker te maken. De kleuters probeerden dit na te doen en
vooraleer je het wist, lagen er twaalf kleuters op de grond deze spieroefening
na te doen. Hierna probeerden ze een evenwichtsoefening waarbij je op je hoofd
moest staan en hebben sommige meisjes elkaar ook opgenomen zoals in het circus.
Hierna gingen we dansen met de kleuters. We hadden allemaal Vlaamse liedjes mee
maar het waren allemaal dansjes met veel herhaling waardoor de kinderen deze al
snel kenden. In het begin dansten er maar twee meisjes mee maar al snel kwamen
er kleuters bij. Voor de jongens was het moeilijk om hen mee te krijgen, zij
keken liever. Zo hebben we een dik half uur gedanst en hierna kozen we ervoor
om de kleuters weer rustig te krijgen omdat het bijna tijd was om te eten. Na
het dansen is een begeleidster ons komen zeggen dat ze het apprecieert dat we
deze activiteiten in hun klas willen doen: dat was wel fijn om te horen!
Tijdens het eetmoment viel me op
dat deze kinderen nog zelfstandiger zijn. Twee kleuters dekken volledig
zelfstandig de tafel en de bussen melk worden opengedaan door de kinderen.
Vandaag kregen we warme havermout met kaneel, suiker en rozijnen en hoewel de
havermout gloeiend heet was, schepten de kinderen deze zelf uit. Wij kregen
weer een trog vol havermout maar ik heb er echt van genoten. Het was weer
veel te veel maar toch wou ik niets laten staan. Ook de kinderen aten met veel
smaak en sommige namen zelfs twee tot drie borden! Hierna ruimden de kinderen
hun borden zelf af en gingen weer aan tafel zitten. Hier moesten zij één minuut
stil zijn, volledig muisstil en dit lukte zonder moeite!
Toen de kinderen naar buiten
gingen, zagen we dat sommige met een begeleidster de lavendel aan het knippen
waren die op de speelplaats stond. Deze legden ze allemaal in een kleine kruiwagen
en hierna werd deze naar de rand van de speelplaats gebracht. Buiten doen de
kinderen hier de gekste dingen! Ze klimmen in boven (en het zijn hier geen
kleine bomen!), ze tuimelen rond de baren, hangen aan speeltuigen, Zij leren
hier zoveel door gewoon buiten te spelen: jammer dat dit in België allemaal
niet mag.
Na het eten kwam een begeleidster
ons vragen of we zwanger waren. Ik dacht : oei, ben ik dan zo dik geworden?
Blijkbaar is de vijfde kinderziekte uitgebroken in de Kindergarten, ook wel de rode
kaken ziekte genoemd. Wanneer je deze ziekte hebt, lijkt het alsof er iemand
jou in je gezicht heeft geslagen omdat je wangen zo rood zien. Eigenlijk was
het al te laat om dit aan ons te vertellen omdat je besmet wordt wanneer de symptomen
nog niet zichtbaar zijn en vandaag zaten er twee meisjes in de klas die de
symtomen hadden dus zij hadden dit al een tijdje. Ik vertelde de begeleidster
dat we al van vorige week last hebben van jeuk en uitslag aan onze benen. Ook
doet mijn keel aan de buitenkant al sinds vorige week pijn en ze vertelde me
dat dit allemaal symptomen zijn. Vorige week was de ziekte ook al opgemerkt dus
het zou goed kunnen dat we hiermee besmet zijn. De ziekte is niet erg of
gevaarlijk want het is een virus en het gaat verdwijnt dus gewoon. Enkel voor
zwangere vrouwen is deze ziekte gevaarlijk dus als er thuis iemand zwanger is,
zullen ze het op tijd moeten laten weten! (en zo weten we dat ook weer ineens!)
Na
de Kindergarten zijn we nog even door het stad gewandeld omdat dit nu op onze
terugweg ligt aangezien de B&B aan de andere kant van de stad ligt. We
hebben maar een kleine(lees: grote) omweg gemaakt naar de Aldi en hierna zijn
we terug naar de B&B gekeerd. Het zonnetje scheen de hele dag waardoor het
vakantiegevoel nu wat meer naar boven komt.
De uren dat ik heb geslapen, heb
ik heel goed geslapen maar om zes uur was ik al wakker: we hebben namelijk
gewoon een wit doek voor het raam hangen waardoor het dan lijkt alsof het al
tien uur is. Gelukkig ben ik wakker geworden door de vogeltjes waardoor het
allemaal wat draaglijker werd! s Morgens moesten we pas om half tien gaan eten
waardoor ik nog ruim drie uur had om me klaar te maken. Ik ben dan maar voor
school beginnen werken en zo heb ik mijn dagboek aangevuld en mijn poster klaar
gemaakt. Ik keek wel uit naar vandaag omdat we eindelijk eens echt ontspanning
zouden hebben!
Rond acht uur begon iedereen
stilaan wakker te worden en begon zich klaar te maken. Het leuke aan deze
B&B is dat wanneer iemand nog slaapt, je rustig in de gemeenschappelijke
ruimte kan praten. Ik werd na een tijdje echt kriekel omdat ik honger had!
(degene die mij kennen, kunnen zich dat levend inbeelden!) Om half tien mochten
we dan eindelijk gaan eten! Hier kregen we een lekker en stevig ontbijt was
Patricia en ze vroeg ons steeds of we nog iets moesten hebben. Ik had voor het eerst
nog eens het gevoel dat ik écht had ontbeten aangezien we in de jeugdherberg s
morgens gewoon snel een boterham met choco aten zonder gezellig samen te
zitten. Na het ontbijt gingen we ons allemaal warm induffelen omdat we naar zee
gingen. Patricia had ons de weg verteld, dus we vertrokken op goed geluk maar
hadden ook wel de GPS meegenomen to be sure! Als eerste ging onze richting uit
naar Gedser, het meest zuidelijke deel van Denemarken. Dit was echt een dood
stadje waar je niemand tegen kwam maar dit zorgde ervoor dat je je echt
volledig vrij voelde. Hier heb ik gewoon een half uur op de rotsen gezeten en
gekeken naar het water. In de verte zagen we zelfs Noord- Duitsland liggen!
Vandaag heeft Jeroen ons ook enorm veel bijgeleerd, het leek wel alsof we met
een leraar Aardrijkskunde op pad waren! Zo zei hij dat er zwerfkeien lagen.
Dit zijn enorm grote stenen afkomstig van Noorwegen of Zweden. Door de ijstijd
zijn deze stenen verplaats tot in Denemarken, zelfs in Nederland vindt je zon
stenen terug. Nadat we hier in Gedser alles gezien hadden (zee, rotsen en
duinen) gingen we naar een ander zeestadje. Jeroen reed gewoon maar rond en zei
al die zeestadjes hebben hetzelfde principe! Jeroen gaat namelijk heel veel
met zijn gezin surfen en naar zee waardoor hij hier heel veel over weet. Onze
tweede stop was Marielyst. Toen ik het strand opliep, moest ik even aan bomma
denken. Zij verzamelt namelijk altijd wat schelpjes van de stranden die zij
bezoeken, daarmee dat ik ook begon te zoeken. Helaas zijn er op deze stranden
geen schelpen te vinden, enkel stenen. Je vindt er enorm veel vuurstenen en ook
heel platte, zachte stenen. Op dit strand hebben we een lange tijd gelopen en
keien in het water gegooid zodat ze op het water zweefden. (bij mij maakten
ze gewoon één grote plons, hoewel het op het einde al wat beter ging: papa zou
fier op mij zijn!) Ik voelde me opeens weer een klein kind: mijn hele broek
hing onder de zand en in de B&B vond ik nog zand! Op dit strandje was het
ook al ineens zes graden warmer (15 graden) omdat de wind aflandig was. (Jeroen
doet aan windsurfen, daarom dat ik zo'n dure termen kan gebruiken!) Echt een
aangename temperatuur om volledig uit te waaien! Na een uurtje op het strand te
spelen, gingen we richting auto. Hier hebben we zoals echte Hollanders
boterhammekes met kaas, tomaten en komkommer gegeten die we zelf hebben
gemaakt. Eindelijk nog eens gewoon eten dat makkelijk verteerbaar isJ. Hierna gingen we meer
naar het noorden van Falster. We hebben even rondgereden vooraleer we juist
zaten (want we reden zonder GPS! Ik was co-piloot) maar uiteindelijk zaten we
juist richting Marico. Onderweg reed Jeroen opeens een zijweg in: Dit is een
hunnebed!- Een hunnewat? Jeroen is Nederlander waardoor we soms niet al zijn
typische woordjes verstaan en we dachten dat dit er weer eentje van was. Midden
in de velden had Jeroen opeens een hunnebed opgemerkt die we gewoon konden gaan
bekijken. Een hunnebed is een familiegraf van zon 5200 jaren geleden. Hier
werden de familieleden van hogere status in begraven samen met hun meest kostbare
bezitten. Na de tussenstop reden we verder naar Marico. Hier was een mooie
haven te zien maar om te wandelen was het niet zo ideaal. Na een sanitaire stop
zijn we dan doorgereden naar Nakskovy waar een pier was aangelegd. Een heel
mooi stukje strand waar spierwitte zwanen op het water dwarrelden. Net toen wij
keken, vormen twee zwanen een hartje met hun hoofden: how romantic! Nadat we
over de pier hadden gewandeld zijn we terug gekeerd naar Nykobing. Onderweg
zijn we in het midden van een bos een groot amfitheater tegengekomen. Blijkbaar
worden er hier in het midden van het bos optredens gegeven omdat de akoestiek
hier veel beter is. Achter het podium stond dan een soort van tuinhuis waar de
acteurs zich konden omkleden. Na hier de nodige fotos te nemen, reden we door
richting Nykobing. Na een trip van ongeveer een dik uur, kwamen we terug aan in
de B&B. Gelukkig stonk het hier al minder fel! Aangezien we een hele dag
hadden uitgewaaid aan zee, moest ik me nu wel douchen: geen ontsnappen meer
aan, Lize! Vol goede moed (en zonder bril!) ben ik dan in de douche gestapt en
het is me gelukt: weeral grenzen verlegd! We hebben Rond zeven uur zijn we
samen gaan eten in het centrum van Nykobing en hierna hebben we nog wat voor
school gewerkt: reflecties schrijven is één van onze avondrituelen. Gelukkig
moeten we nu niet meer altijd in de Mc Donalds gaan zitten, maar hebben we Wifi
in de B&B (omdat we deze zelf gemaakt hebben!)
Morgen hebben we weer een
stagedag in de Kindergarten en vanaf dan ga ook ik met de oudste kinderen
staan. Ik kijk er echt naar uit aangezien dit de leeftijd is waar ik in België
ook mee zal werken. Morgen gaan we waarschijnlijk samen met de kinderen
speeldeeg maken en deze verven. Verder willen we ook nog wat non- verbale spelletjes
spelen en nog wat meer Deense woordjes leren!
We zijn van plan om deze week nog
verder te genieten van Denemarken en wat meer te bezichtigen. Vorige week zijn
we enkel in Nykobing gebleven en zaten we vooral voor school te werken in de
namiddag. We hebben besloten om nog te genieten van de tijd die we hier hebben
en omdat we nu een auto hebben, kunnen we nu zelf kiezen waar we naartoe
rijden. We hebben maandag, dinsdag en donderdag nog stage in de Kindergarten
tot drie uur. Hierna willen we wat nog zien van dit eiland. Woensdag hebben we
in de namiddag vrij waardoor we nog een hele tijd hebben om wat te gaan
bezichtigen!
Naar vandaag keken we allemaal
heel hard uit: gewoon eens een dagje niets doen: niets moet, alles mag! We
moesten al vroeg opstaan in de jeugdherberg aangezien we ons moesten
verplaatsen naar de B&B. Nadat we onze valiezen hadden gemaakt en vlug
hadden gegeten, checkten we uit. We hadden een taxi gebeld aangezien we geen
drie km met onze valiezen wilden sleuren. Toen de taxi aankwam dachten we:
ohjee, onze valiezen geraken hier nooit allemaal in! We zaten op de
achterbank met drie personen, twee valiezen en twee rugzakken: gezellig!
Eenmaal vertrokken zagen we de teller van de taxi maar omhoog gaan, om de
honderd meter (veronderstel ik) kwam er een kroon bij. Toen we dan bij de
B&B aankwamen, gingen we onze valiezen snel dumpen. Op het eerste zicht
leek de B&B heel gezellig: Patricia( de uitbaatster) heeft haar kelder
omgebouwd tot een B&B en alles leek wel goed te zitten. Hierna sprongen we
snel terug in de taxi en gingen we naar het station. Hier zagen we dat we net
vijf minuten te laat waren voor de trein dus moesten we een uur wachten. Geen
nood: we koppelen hier gewoon het aangename aan het onaangename: we gingen naar
ons stamcafé: de Mc Donalds! Hier aten we een ontbijtje en zo vloog de tijd
al snel om.
Om 9u41 hadden we de trein naar Kopenhagen dus nu zou het niet meer
lang duren. In de trein hebben Wendy en Tsana de film van Harry Potter gekeken,
ik heb wat gelegen maar na een half uur kwamen ze me vertellen dat ik recht
moest gaan zitten omdat het te druk was op de trein. Na een anderhalf uur
kwamen we aan in Kopenhagen Centrum. Wendy ging met haar bagage naar de
luchthaven en wij mochten even gaan shoppen. Het shoppingcentrum was weer op
wandelafstand van het station dus we wisten dat we dit al met een korreltje
zout moesten nemen! Gelukkig waren we zo slim om naar het centrum te lopen via
het water, dit zorgde voor veel koud maar ook een prachtig zicht! Na een
twintigtal minuutjes wandelen, kwamen we aan in het shoppingcentrum. Het was
enorm groot maar toch hebben we dit alles in twee uurtjes kunnen zien: de
winkels lijken namelijk veel op die van ons of zijn veel te duur! Uiteindelijk
heeft niemand van ons iets gekocht dus we zijn nog heel braaf geweest! J Om half twee kwamen
Wendy en Jeroen (onze docenten) ook aan in het shoppingcentrum. Hier hebben we
samen gegeten in het restaurant grand vue. De naam was echt wel letterlijk te
nemen want we zaten helemaal bovenaan in het shoppingcentrum en hadden een
prachtig uitzicht over de stad Kopenhagen. Rond half drie zijn we dan naar het
stadscentrum gereden om dit verder te verkennen. Jeroen heeft een auto gehuurd
aan de luchthaven voor de hele week dus vanaf vandaag hebben we wat meer
vrijheid. (wat nodig is aangezien hier alles NIET op wandelafstand is!) Maandag
hadden we aan de luchthaven al een plan van Kopenhagen meegenomen waarop een
wandelroute stond aangeduid en ik zou de gids van vandaag zijn: we zijn overal
geraakt dus mijn kaartlees- skills zijn erop vooruit gegaan! Toen we doorheen
de stad aan het wandelen waren, hadden we eigenlijk pas voor het eerst het
gevoel dat we in een ander land waren maar je kan het land heel hard
vergelijken met Nederland, volgens mij. Als eerste kwamen we aan bij Tivoli,
een pretpark tegenover het station, middenin de stad! Tivoli was open voor het
publiek maar de attracties waren nog niet open waardoor we het niet zinvol
vonden om hier 850 kronen (120 euro) aan te geven, daarom ging onze wandeling
verder. Deze stuurde ons langs de oude wegen doorheen Kopenhagen met veel
kleine winkeltjes en gezellige restaurantjes. Hier zijn we ook voorbij een
gebouw gekomen waar er vroeger openbare executies plaatsvonden. Na een half
uurtje te wandelen, zijn we dan in de winkelstraat terecht gekomen (Woeps!),
hier was een leuk groepje aan het spelen waardoor er al snel een hele kring
rond kwam te staan: gezellig! In de winkelstraat hebben we de Disneywinkel en
de Legowinkel bezocht. De Legowinkel vond ik echt de moeite waard: je kan hier
Legoblokjes uitscheppen alsof je snoepjes uitschept! Ook hebben we de winkel
van Het Guiness World of records gezien. Hierna ging onze tocht verder naar
dé bezienswaardigheid van Denemarken: the little mermaid. Jeetje, ze hadden
ons al gewaarschuwd dat dit een klein beeldje en dit was niet gelogen: als er
geen duizend japanners rond dat beeld stonden, had ik het gewoon voorbij gelopen.
Dit beeld is gebaseerd op het sprookje de kleine zeemeermin en is gemaakt
door Carl Jacobsen die het geschonken heeft aan de stad Kopenhagen, zijn vrouw
heeft geposeerd voor dit beeld. Dit beeld is voor Denemarken hetzelfde wat
Manneke pis voor ons is. We zijn ook nog voorbij het stadhuis gelopen: een
heel mooi gebouw. Hier stond een boog gespannen waarop de dagen, uren, minuten
en seconden stonden vooraleer Eurosong plaats vond. Zo leeft de hele stad mee
en telt het af naar de wedstrijd. Ook het
museum van Hans Christian Anderson en het theater hebben we voorbij gelopen.
Deze gebouwen lijken erg hard op zon gebouwen in België of andere landen dus
eigenlijk zijn we hier niet echt bij stil blijven staan. Heel jammer maar we
hadden eigenlijk echt te weinig tijd om heel Kopenhagen te zien. Ik denk dat we
ongeveer vijf uur gewandeld hebben en we hadden nog maar een klein deel van de
stad gezien. Wat me wel op viel toen we doorheen de stad wandelden was dat er
hier enorm veel joggers zijn! Overal om je heen zie je mensen lopen. In
Nykobing was me dit ook al wel opgevallen maar in Kopenhagen waren ze in de
meerderheid. Natuurlijk krijg je dan schuldgevoelens en begin je te denken:
Doeme, ik had toch ook mijn loopschoenen moeten meenemen! Ik troost me dan
maar met de gedachten dat we elke dag een wandeling van ongeveer zeven
kilometer maken doorheen Nykobing. (wat al erg te voelen is aan de benen!)
Nadat we gegeten hadden in
Kopenhagen,(pannenkoeken met vers fruit en ijs: het beste wat ik hier gegeten
heb!) gingen we Wendy afzetten aan de luchthaven want ze had hier een hotel
geboekt: niet zomaar een hotel, maar wel het Hilton hotel! Na een uur te rijden
(we vonden de weg nietJ),
kwamen we aan in het hotel. Natuurlijk moesten we toevallig allemaal naar het
toilet en gingen we zo mee met Wendy naar haar hotelkamer. Mooi hotelletje!
(veel beter dan de jeugdherberg en de B&B zo blijkt ) Hierna reden we
richting Nykobing: toch een gemak zon auto hebben! De wegen hier in Denemarken
zijn s avonds echt enorm gevaarlijk. Had ik moeten rijden, weet ik niet of we
wel in Nykobing waren aangekomen! (Kan natuurlijk ook aan mijn rijstijl liggen)
Op de baan zijn de witte lijnen niet meer zichtbaar waardoor iedereen rijdt
waar die denkt dat de lijnen waren. Ook zijn al de verlichtingspalen uit
waardoor je (als er al lijnen zouden staan) de lijnen niet kan zien.
Daarbovenop regende het ook nog eens. Jeroen heeft ons gelukkig goed in
Nykobing gebracht en rond tien uur kwamen we aan in de B&B. Het gezellige,
mooie B&Btje bleek nu zo niet meer te zijn. We kwamen aan in de kelder
(dat enorm stonk naar vocht!) en Patricia gaf ons een korte rondleiding. Toen
we in de badkamer stonden, ontbrak er maar één ding: een wastafel! Nadat zij
naar boven was gegaan, vroeg ik of de andere die misschien hadden gezien. Nu
blijkt het dat we een wastafel hebben die bestaat uit een emmer, een kraan en
een ijzeren schaal: precies op scoutskamp! En dan weten dat we de vorige dagen
aan het klagen waren in de jeugdherberg en dat Wendy in het Hiltonhotel zit!
Ook de gemeenschappelijke ruimte is helemaal niet gezellig: de verwarmingsketel
hangt achter je wanneer je in de zetel zit en het is er enorm koud. Gelukkig
slaap ik deze dagen alleen en valt de kamer wel heel goed mee. Ik probeer het
nu zo lang mogelijk uit te stellen dat ik me moet wassen! (wat niet in goede
aarde valt met de rest: haha!) Nadat iedereen zijn kamer in orde had gebracht,
zijn we even in de zetels gaan zitten. Hier hebben we samen de dag nog eens
overlopen. Voor we het wisten was het half 1 en zijn we gaan slapen. Morgen gaan we naar de zee met de auto en
gaan we eens goed uitwaaien! Onze trip hier in Kopenhagen begint nu wel echt af
te korten.
Als ik vandaag moet beschrijven,
kan ik dat in één woord doen: vermoeiend! Vandaag gingen we met Wendy opnieuw
naar the University College. Hier startte de les met een presentatie van België
die wij zelf hadden voorbereid. We waren alle drie enorm zenuwachtig aangezien
we deze studenten niet kenden en vooral omdat de presentatie in het Engels was.
Wendy vertelde de Deense studenten dat onze thuistaal geen Engels is dus ze
verontschuldigde ons al op voorhand voor de fouten die we zouden maken. Ik
moest starten met de presentatie en toen het zover was, stond ik daar. Ik wist
echt niet hoe ik de presentatie moest starten. Eenmaal ik begon, ging het
allemaal vlotjes. De studenten daar kunnen zelf niet zo goed Engels dus
eigenlijk was het helemaal niet zo erg om fouten te maken.
Ik startte met het
uitleggen van ons onderwijssysteem in de kleuterklas en in de KHLim. Toen ik
vertelde dat onze kleuters vanaf 2,5 jaar naar de kleuterklas gaan, keken al de
studenten heel vreemd. Nadat we de fotos lieten zien, werd het voor hen wat
duidelijker waardoor de vreemde blik al snel verdween. Hierna vertelden we over
bekende films, muziek, festivals, Hoewel The Broken Circle Breakdown de
laatste tijd heel erg vaak in de media is geweest omwille van de Oscars, kende
ze deze film niet. Toen we muziek lieten horen van Stromae en Dimiti Vegas werd
het duidelijk dat ze deze muziek wel kenden. Toch bleven ze heel neutraal naar
ons kijken. Toen Tsana over Tommorowland en Pukkelpop begon te vertellen,
begonnen de meeste studenten te zuchten: blijkbaar willen zij hier ook graag
naartoe gaan maar de tickets zijn onmiddellijk uitverkocht. Na dit onderwerp
begonnen we te vertellen over personen als Herman Van Rompuy, de koning, Deze
personen kenden ze niet en hierin waren ze ook niet geïnteresseerd. Hierna kwam
het leukste deel: het proeven van onze Belgische chocolade en Speculoos! De
studenten waren heel vriendelijk toen we deze uitdeelden en begonnen meteen te
proeven. Op het einde van de les hebben we nochtans toch gezien dat er een aantal
Speculooskoekjes en chocolaatjes in de vuilbak lagen! Hierna vertelde Emelina
over de typische bieren van België en toen ze hierover sprak riep een student
taste, taste! Na de presentatie was het weer de beurt aan Wendy. Zij gaf
opnieuw theorieles aan de studenten maar je merkte dat de aandacht van de
studenten al snel verdween. Na een twintig minuten vroegen zij zelf pauze aan
Wendy: dat zal in België niet snel gebeuren!
De voormiddag ging snel voorbij
dus gingen we samen eten in de cafetaria van de hoge school. Hier hebben we
weer een (gezond!) broodje gegeten en even blijven plakken omdat Lise, de
contactpersoon die alles hier geregeld heeft, ons een bezoekje kwam brengen. We
hebben hier meer dan een uur gepraat met haar over het onderwijssysteem in
België en de gebreken die we hebben ondervonden. Hierop antwoordde ze dat ze
heel blij is dat ze niet in België les moet geven. Toen zei ik haar dat ik ook
wel denk dat Denemarken heel wat kan leren van ons onderwijssysteem. Zo werken we
themas uit en maken wij de klas gezellig. Ook zijn wij veel meer bezig met de
kinderen en zitten wij niet zomaar aan tafel. Toen ik dit zei, schoot ze wat in
de verdediging. Ze vertelde dat ze in Denemarken niet altijd bezig zijn met de
kinderen zodat de kinderen meer fantasie creëren en op spontaan vlak ook beter
ontwikkelen omdat ze zelf vriendjes maken en zelf moeten zoeken naar
oplossingen. Voor een deel is dit waar, maar als ik hier zou werken in de
Kindergarten, zou ik me soms toch wel vervelen. J
Na het eten was het al twee uur. Wendy ging terug naar de jeugdherberg en wij
gingen de B&B zoeken waar we vanaf morgen zullen verblijven. Morgen gaan we
namelijk naar Kopenhagen en willen we s morgens onze bagage al gaan afzetten
aan de B&B want we hebben al genoeg gesleurd met die valiezen! Omdat alles
volgens de Denen in wandelafstand is, startten we de wandeling met enige
argwaan: we wisten namelijk op voorhand dat we lang zouden moeten wandelen
vooraleer we de B&B zouden bereiken. Daarbovenop regende het ook nog eens
heel hard waardoor het niet fijn was om door het koude Denemarken te wandelen.
Om het onaangename toch wat aangenamer te maken, liepen we door de winkelstraten.
Hier hebben we een Chinese bazaar gevonden waar je wanneer je binnen komt
achteruit valt van de stank van plastiek! Omdat het zo hard regende was er
niets leuk aan dus gingen we verder op zoek naar de B&B. Ik denk dat we
ongeveer een half uur gewandeld hebben vooraleer we deze bereikten
(wandelafstand zeggen ze dan!). Hier aangekomen moest ik het woord doen. Het
was gelukkige een super vriendelijke vrouw die heel speels was. Haar Engels was
ook heel goed want ze is van Ierse afkomst. Zo hebben we kunnen regelen dat we
morgenvroeg rond negen uur onze bagage naar haar komen brengen. Ze vertelde me
dat ze waarschijnlijk wel in haar pyama zou staan, dus we werden gewaarschuwd!
Nadat dit allemaal geregeld was, moesten we nog een hele weg terug wandelen. We
hebben ongeveer veertig minuten gewandeld tot de jeugdherberg. Dan moet je
weten dat de hogeschool en de Kindergarten tien minuten wandelen is van de jeugdherberg
wat betekent dat we vanaf volgende week elke morgen een half uur moeten
wandelen tot daar: we gaan nog bonenstaken zijn als we terug naar België keren!
Gelukkig liggen we vanaf morgen wel dichter bij het stadscentrum waardoor het
makkelijker is om s avonds te gaan eten. Na een dik uur te hebben gewandeld,
All Stars die klets nat zijn (Aja, want na de eerste dag heb je al blaren aan
je voeten van je winterbotten: typisch Lize!), kwamen we doodop aan in de
jeugdherberg. Hier hebben we even wat me- time genomen en begonnen we onze
valiezen op te ruimen. Ook hebben we een taxi moeten regelen om ons morgenvroeg
met onze valiezen naar de B&B te brengen want we wilden absoluut geen uur
wandelen met elk twee valiezen! (dat hebben we de eerste dag al moeten doen
waardoor ik al een week met blaren op mijn handen loop!)
Morgen gaan we dus naar
Kopenhagen met de trein en van hieruit keren we terug met de auto omdat onze
tweede docent aankomt en hij gelukkig een auto heeft gehuurd. Misschien als we
eens mooi lachen dat hij ons overal naartoe brengt in Nykobing. J Ik kijk echt uit naar
morgen: gewoon eens lekker niks doen, aan niks denken en volledig ontspannen!
(en misschien wel een inie- minie- beetje winkelen!)
Vandaag zijn we opnieuw naar de Kindergarten geweest. Het
was mijn laatste dag dat ik met de allerkleinste zou meelopen want vanaf
maandag ga ik naar de oudere kinderen van de Kindergarten. Ik zou met de
kleinste op uitstap gaan dus ik was super benieuwd! Toen ik aankwam, herkende
enkele kinderen me al. Al snel zat Melinda op mijn schoot en vroeg me de hele
tijd of ik een boekje van prinsessen wou voorlezen. (in het Deens welliswaar!)
Daar zit je dan.. zon schattig gezichtje dat je aankijkt met puppyoogjes en
jij kan niets vertellen! Gelukkig was het een soort van zoekboek waardoor er
aparte prentjes in stonden en op deze manier heb ik ook weer nieuwe woordjes
van de kinderen geleerd: Sko(schoen), Mor(mama), Far(papa), Bold(bal),
Blumster(bloem), Deense woorden kan je redelijk goed verstaan maar ze
uitspreken is nog een ander paar mouwen! Het lijkt wel een zagerig taaltje waar
ze van elke klank twee klanken maken om ze te rekken. Soms lijkt het ook alsof
ze er Engelse of Duitse woorden tussen voegen. Mijn Deens zal dus niet echt
bijgeschaafd worden na deze twee weken!
Om negen uur begonnen de begeleiders de skipakken en
skibotten aan te doen van de kinderen. Line vertelde me dat de kinderen in twee
groepen gesplist werden: één groep ging naar het bos, de andere groep naar de
zoo. De zoo ligt tegenover onze jeugdherberg en ik wou hier heel erg graag
naartoe gaan! Line vertelde me dat er maar twee begeleiders mee konden omdat ze
maar twee fietsen hadden: een grote en een kleine en aangezien wij twee even
groot waren kon ik niet mee. Toen ik doorhad wat voor een fietsen dit waren,
was ik eigenlijk wel opgelucht dat ik niet met de fiets moest rijden: het is
een soort van bakfiets waar vier kinderen in kunnen zitten maar het is echt
niet zo evident om hiermee te rijden. En ik die zon Steffi Stuntel ben.. dat
zou nooit goed komen!
Daarom ging ik samen met Aline, Michelle en Miranda naar het
bos. We hadden allemaal een dubbele buggy en in mijn buggy zat enkel Casper. Ze
hadden me de stilste kleuter gegeven om het mij gemakkelijk te maken (dan
kennen ze Chiel, Neel en Lars nog niet! J)
Toen we naar het bos gingen wandelen, liepen we voorbij het treinspoor. Daar
stond een trein vertrekkensklaar en Casper in mijn buggy was voortdurend aan
het wijzen en iets aan het roepen. De andere drie begeleiders begonnen meteen
te reageren op wat de kinderen zeiden maar ik kon helemaal niets zeggen
aangezien ik de taal niet snapte. Het was echt vervelend want het leek alsof ik
Casper negeerde. Daarom tikte ik op zijn schouder, lachte, trok gekke
gezichten, om hem te laten zien dat ik hem gehoord had en begreep. Na tien
minuutjes wandelen kwamen we aan in het bos. De kinderen werden meteen gelost
en gingen op een dikke houten boomstronk zitten. Hier kregen ze allemaal een
mueslikoekje. Het was echt een heel schattig zicht: acht kleine hommeltjes met
dikke skipakken en mutsen aan die zon koekje aan het opeten zijn. Toen al de
kindjes een koekje hadden, hoorde ik opeens een heel gek geluid. Het geluid
herhaalde zich en toen ik naar boven keek zat er een specht juist boven ons! Hij
heeft ons de hele voormiddag gezelschap gehouden en de kinderen vonden het
geweldig! Nadat de kinderen hun koekje op was, zijn we gaan spelen. Er stonden
al enorm veel stokken tegen de boom waardoor er al een kamp was gemaakt door de
vorige groep kleuters. Hier klauterden en klommen de kindjes door maar door hun
dik skipak en hun te grote laarsjes vielen ze voortdurend op de grond. Ik ben
toen met enkele kindjes op de grond gaan zitten en ben beginnen tekenen in het
zand. Hierna hebben we muziek gemaakt met houten takken op omgevallen bomen.
Het verwonderde me dat de begeleiders echt meespeelden. Hier in België zouden
de leerkrachten zich op een boomstronk gezet hebben en samen een babbeltje
slaan. Hier was dit echt niet: elke begeleider was bezig met een kind en zij
stonden nooit samen te babbelen. Er waren ook kindjes die gewoon de hele tijd
op de grond zaten en speelden met de blaadjes. Hier maakte Aline me duidelijk:
vuil worden mag! De kindjes waren ook maar rond de twee jaar oud en toch liepen
zij helemaal alleen in het bos. We moesten er gewoon op toezien dat ze niet
naar het meer of de heuvel liepen maar zij luisterden echt goed. Ik heb zo het
gevoel dat hoe meer vrijheid je geeft aan kinderen, hoe meer ze dit waarderen
waardoor zij jouw verwachtingen ook gaan invullen omdat ze zichzelf gewaardeerd
voelen. Na een uurtje buiten te hebben gespeeld, riep Aline me om verder te
gaan. Ze vertelde me dat er nog een hele trip zat aan te komen. We liepen
doorheen het bos helemaal verder naar het natuurpark. Ikzelf had het natuurpark
nog niet gezien dus was echt verbaasd dat zon grote stad als Nykobing zoveel
groen en bossen heeft. Wanneer je een bos vindt in België en hierin gaat
wandelen, zal je ook nauwelijks mensen tegenkomen. Hier kom je regelmatig fietsers,
joggers en wandelaars tegen. Na een half uurtje wandelen kwamen we aan de
achterkant van de zoo en blijkbaar ook vlak aan onze jeugdherberg. Een smal
zijpadje leidde hier naartoe. Ik vond het fijn dat ik mee ben gegaan met mensen
die hier wonen omdat je dan ook mooie plekjes tegenkomt. Aan de rand van de zoo
stond een lama ons op te wachten. De kinderen waren meteen enthousiast en hier
zijn we even blijven staan. Aline en ik huppelden wat achteraan met de buggys
en we begonnen te praten over het leven in Denemarken. Zij woont hier nu tien
jaar en is afkomstig uit Roemenië. Ze vertelde me dat de mamas na hun
bevalling 1 jaar mogen thuisblijven om voor hun kindje te zorgen. Toen ik
vertelde dat de mamas in België maar drie maanden mogen thuis blijven, was ze
echt verbaasd (ze vond 1 jaar al te kort!). Hierna vertelde ik haar over de
opleiding hier in België en de klassen. Ze vond het echt heel raar dat de
kinderen van 2,5 jaar al naar school moesten, ze vroeg meteen: Do they also
write? Zo zie je maar dat mensen uit andere landen meteen een heel ander beeld
krijgen van een land doordat ze hier woorden over te horen krijgen. Ik
probeerde haar in mijn beste Engels uit te leggen hoe het bij ons allemaal zat
maar het was heel moeilijk voor haar om dit te begrijpen, net zoals het voor
ons zo moeilijk was in het begon om een kindergarten los te zien van een
kleuterklas. Na het gesprek met Aline, praatte ik met Michelle. Zij is de
stagiair bij mij in de klas en we praatten samen over onze hogescholen. Zij moet
3,5 jaar studeren terwijl dit in België maar drie jaar is. Zij zit nog maar in
haar eerste jaar maar heeft er al drie maanden stage opzitten. Persoonlijk vind
ik wel dat wij veel meer werk hebben tijdens stage aangezien wij activiteiten
en agendas voorbereiden en materialen en milieuverrijkingen moeten voorzien.
Michelle komt altijd zonder materiaal de klas binnen en loopt gewoon mee: zij
doet geen activiteiten en zorgt ook niet voor de nodige materialen. Dat is nog
heel anders dan in België: wanneer je bij ons de klas binnen komt tijdens een
bepaald thema, kan je meteen afleiden rond welk thema er gewerkt wordt. In
Denemarken zijn de klassen heel neutraal en leeg. Je vindt er vaak hetzelfde
materiaal en ook in veel mindere mate dan in België. Begrijp me niet verkeerd
want ik vind dit allemaal ook iets hebben: ondanks de kinderen minder materiaal
hebben, zijn ze wel heel betrokken bezig in hun spel. Zij worden niet
overprikkeld wat bij ons in de kleuterklassen vaak wel gebeurd.
Nadat we terug kwamen van de wandeling, waren de oudste
kinderen buiten aan het spelen. Er zaten twee kinderen super hoog in de boom te
klimmen. De begeleiders keken hier naar maar keken meteen weer verder. Ik
geloofde mijn ogen niet! Bij ons zouden de kinderen uit de boom gesleurd worden
en op straf gezet worden. Hier keken de begeleiders fier hoe de kinderen hoger
en hoger in de bomen klommen. Toen we hiernaar vroegen vertelden ze ons het
volgende: Kinderen kunnen ook van hun stoel afvallen en hun arm breken, uit
een boom kunnen ze vallen zonder iets te breken. Eigenlijk hebben ze echt
gelijk: die kinderen leren van dit klimmen en klauteren echt heel veel: grote
motoriek, oog- hand coördinatie, evenwicht bewaren, reflexen opbouwen, Ook op
sociaal vlak leren de kinderen hier heel veel uit aangezien ze elkaar helpen om
steeds hoger en hoger te klimmen.
Om kwart na elf was het tijd voor het middageten. Stiekem
keek ik hier naar uit: eindelijk nog eens gewone kost! We kregen een hele
trog(ja, echt trog!) broccolisoep met balletjes en pasta! Als nagerecht kregen
we een peer. De soep was echt veel te veel maar ik wou het echt niet laten
staan want het was zo lekker! Ik zat weer aan een tafel met kinderen van
ongeveer twee jaar. Niet te geloven hoeveel deze kindjes aten! Ze schepten zelf
hun soep, balletjes en pasta uit en aten dit allemaal op. Er zijn kleuters
geweest die drie tot vier keer hun bord hebben bijgevuld!
Na de soep was het slaaptijd, de kindjes werden één voor één
in hun bedje gelegd en ik vroeg of ik kon helpen. Aline vertelde me dat ze
waarschijnlijk hulp nodig hadden in de slaapzaal. Ik dacht dat ik de kinderen
nog in bed kon leggen maar dit was allemaal al gebeurd. Er lagen ongeveer
dertig kindjes in de zaal en zes begeleiders stonden om de beurt aan de
verschillende bedjes. Zij waren de kindjes in slaap aan het wrijven, knuffelen,
aaien: hoe je het wil noemen. Om de beurt gingen zij aan een bedje staan van
een kindje en ze legden hun hand op het lichaam en de andere hand op het
hoofdje. Op deze manier maakten ze de kinderen rustig en vielen zij in slaap. De
warmte en de liefde die je voelde tijdens dit moment was echt geweldig!
Tijdens de middag hebben Emelina, Tsana en ik nog wat
reflecties gemaakt. We moesten voor Lise (de contactpersoon) reflecties maken
in het Engels geweldig! Na de middag bleven de oudste kinderen buiten spelen
en mijn gingen binnen fruit eten. Zo was het al weer snel drie uur en gingen we
weer richting jeugdherberg. Hier hebben we nog wat verder geschreven aan onze
reflecties en erna hebben we onze powerpointpresentatie voorbereid voor morgen.
We moeten morgen een presentatie geven over België en het onderwijs voor de
Deense studenten. Gelukkig is hun Engels hier ook niet zo goed: dat maakt het
al wat minder spannend!
s Avonds zijn we nog ergens gaan eten en in de Mc Donalds
hebben we nog eens geprofiteerd van de free Wifi! J Morgen gaan we met Wendy opnieuw mee
naar the University College voor de laatste theorieles en onze presentatie.
Ziezo, dat was het weer voor vandaag! Hopelijk hebben jullie
genoten van dit verslagje!
Als opdracht van de KHLim moesten we ook even opsommen wat de culturele verschillen zijn tussen Denemarken en België. Als bijlage vinden jullie een document waar ik ze allemaal even op een rijtje zet!
Het is niet zo evident om te communiceren in een taal die je
absoluut niet kent. Op voorhand hadden we afgesproken dat we vooral met body
language zouden werken in de kindergarten. Dit is ook absoluut niet zo
evident. Probeer maar eens duidelijk te maken aan een kind van anderhalf jaar
dat het kindje naast hem wil helpen en dat we moeten delen met materiaal.
Gelukkig schieten de begeleiders dan soms in actie en leren ons wat Deense
woorden. Soms zie je ze ook wel gniffelen omdat we woorden totaal verkeerd
uitspreken of zien ze ons sukkelen. Soms stel ik hen ook vragen in het
Nederlands maar aan hun gezicht te zien merk je al snel dat ze dit niet
verstaan. Het is niet zo evident om die klik te maken maar naarmate we hier
langer verblijven, wordt die knop wel al wat sneller omgezet.
De kindergarten mag je niet vergelijken met een Vlaamse
kleuterschool. Een kindergarten is GEEN school, je kan het vergelijken met een
Vlaamse opvang met net dat tikkeltje meer.
Om structuur te krijgen in mijn eigen hoofd, wil ik even de
plus- en minpunten opsommen en ook de gelijkenissen en verschillen aankaarten.
- In de kindergarten doet IEDEREEN zijn schoenen uit. Zowel
de kinderen, de begeleiders als de ouders die de kinderen komen brengen of
halen, doen hun schoenen uit. Dit zodat de klassen proper blijven maar ook om
een gezellige en huiselijke sfeer te creeëren.
- De lokalen in de kindergarten zijn heel kaal en heel
neutraal. Op het eerste moment lijkt dit niet aangenaam maar het positieve
hieraan is dat de kinderen heel weinig afgeleid worden door omgevingsprikkels
waardoor hun speller veel intenser en dieper is. De kleuters van de
kindergarten hebben twee uur lang met enkel lego en duplo gespeeld. Zij waren
allemaal gedurende de hele tijd betrokken aan het spelen.
- In de kindergarten wordt er rekening gehouden met elk kind
als individue. Hier spreken ze niet van driejarigen, maar geven ze de leeftijd
in maanden weer zodat ze gericht op niveau kunnen werken.
- De Deense taal valt al bij al wel mee: het is een vreemd
taaltje en wanneer begeleiders onder elkaar praten, is het echt grappig. Ze
spreken de woorden met een heel andere intonatie uit. Toch kan je de gesprekken
meestal wel volgen aangezien de taal heel hard op een mix lijkt van Engels en Duits.
- De kinderen hier zijn veel zelfstandiger dan in België. De
kinderen van anderhalf jaar kunnen zelfstandig kiezen wat ze willen eten en
eten ook volledig zelfstandig.
- De kinderen hier mogen slapen indien ze hier nood aan
hebben. De jongste kinderen (anderhalf- drie jaar) gaan sowieso een dutje doen:
sommige buiten, andere in de slaapzaal. De kinderen vanuit de kindergarten die
nog nood hebben aan een dutje, gaan rustig in de klassen van de jongste
kinderen liggen met een slaapzak. Hier zit een begeleider bij tot de kinderen
slapen, hierna kunnen ze genieten van een heerlijk dutje.
- De jongste kinderen kunnen al heel goed praten. Een
kleuter van één jaar heeft makkelijk de woordenschat van een kleuter die in
België pas naar school gaat. Dit komt omdat de begeleiders heel veel
individueel kunnen werken en veel kunnen herhalen van taal.
- De kinderen hier hebben heel veel discipline. Ze weten wat
er van hen verwacht wordt en doen het ook zo: een andere manier wordt niet
getolereerd. Ze zwijgen tot iedereen zijn eten heeft, blijven zitten aan tafel,
eten alles op,
- De begeleiders in de klassen worden nooit boos. Ze maken
duidelijk wat ze willen zonder hun stem te verheffen. De kleuters luisteren ook
echt naar hen: je merkt dat er hier echt met een wederzijds respect wordt
gewerkt.
- Voor de kinderen eten, wordt er telkens met een
stiltemoment gewerkt. Ze werken met een handpop, een belletje of een
verkeerslicht om aan te tonen dat de kinderen rustig moeten worden. Gedurende
het eetmoment zwijgen de kinderen ook voortdurend.
- Er wordt heel veel gewerkt met gebaren, mimiek en
expressie. De liedjes worden altijd ondersteund met gebaren die zelfs de
jongste kinderen al nadoen. Vaak wordt er ook gewerkt met geluiden die de
kinderen makkelijk kunnen nabootsen.
- De begeleiders eten samen met de kinderen aan tafel. Er is
wel een personeelskamer maar deze wordt niet door iedereen tegelijkertijd
gebruikt. Om de beurt hebben de begeleiders pauze en hier kunnen ze dan iets
drinken. Het eetmoment is een gezellig moment tussen de kleuters en de
begeleiders.
- De kinderen spelen ook heel rustig: tijdens het vrij spel
wordt er eigenlijk niet geroepen. Ze zijn allemaal aan het spelen en verheffen
hun stem niet. Er wordt ook geen ruzie gemaakt tussen de kleuters.
Vandaag gingen we samen met Wendy- les volgen in the
University College. Wendy zou les geven aan Deense studenten over de
hersenontwikkeling in relatie tot de motorische ontwikkeling. Een groot deel
van deze les hadden we al in België gekregen aan het begin van het schooljaar
waardoor het makkelijk was om deze mee te volgen. Na twee uur les merkte ik
opeens dat ik de Engelse taal al niet meer omzet naar de Nederlandse taal.
Vreemd!
Aan het begin van de les gaf Wendy wat informatie over
België en het onderwijssysteem. Hier stelde ze ons ook voor en vertelde de studenten dat we vrijdag een korte
presentatie zouden geven over België. Tijdens deze presentatie zal ook een
proefmomentje voorkomen: ik ben echt benieuwd wat de studenten van onze Belgische
chocolade en speculaas zullen vinden!
Nadat Wendy haar las vlot gestart was, begonnen ook wij te
noteren. Na een kwartiertje kreeg ik dorst waardoor ik mijn flesje vlot open
draaide. Natuurlijk was ik vergeten dat ik bruiswater mee had en ja hoor heel
de tafel, mijn papieren en mijn broek zaten vol onder het water. Mooie eerste
indruk, off course! Wat me meteen opviel was dat de studenten een pak ouder
waren dan ons. Het is hier geen vreemde zaak om zwangere vrouwen in de les te
hebben: de gemiddelde leeftijd is dit jaar 23 jaar maar de meeste jaren is dit
28 jaar. Dit komt omdat de studenten na hun middelbare school of gaan werken of
naar de universiteit gaan. De richting peddagogs wordt voornamelijk gekozen
door studenten die op latere leeftijd opnieuw willen studeren of de verkeerde
richting hebben gekozen. Ondanks de studenten veel ouder zijn, is hun
leergierigheid niet minder. Gedurende de vier uren waren zij muisstil: zij letten
de hele les op en hun gsm blijft mooi in hun boekentas: dat is in België dus
niet het geval! Wanneer de studenten toch hun gsm erbij namen, schreef de
docent een briefje en plakte het op hun laptop omdat ze de les niet wou storen.
Ook viel me op dat de relatie tussen de docent en de
studenten veel losser is: de docent vindt het belangrijk dat er een pauze
ingelast wordt zodat de studenten op tijd kunnen roken. Heel vreemd want hier in
Denemarken heb ik nog geen enkel persoon met fast food of andere smerigheid
gezien en iedereen eet hier gezond. Je ziet hier meer joggers dan autos
voorbijreden en toch wordt het roken precies gestimuleerd. Na de les van Wendy
gingen we samen in de cafetaria eten. Hier hebben we een gezond broodje zelf
mogen samen stellen: heerlijk! Eindelijk kreeg ik nog eens echt eten in mijn
mond want al dat restaurant eten ben ik echt beu! Ik kijk nu al uit naar poetenstoemp
met spek! In de cafetaria werd onze laptop opgezet en voor we het wisten was
het al drie uur. De cafetaria was volledig leeg en ook de tafels werden op een
efficiënte manier (met swiffer) gepoetst. Nadat we terug naar onze hostel waren
gekeerd, gingen we winkelen in de Aldi omdat ons brood op was voor morgen
vroeg. Hier hebben we echt veel leukere dingen gezien dan bij ons! Ik heb al
besloten om al mijn kleine centjes hier op te kopen zodat ik wat cadeautjes
kan meenemen voor de jongens. J
Na ons wandelingetje op wandelafstand (lees: half uur
wandelen) keerden we terug naar de hostel. Hier hebben we nog wat
reflectieverslagen geschreven (ja hoor, zelfs in het Engels!) en hierna zijn we
weer eten gaan zoeken. We hebben zo het gevoel dat onze dag voornamelijk
bestaat uit eten zoeken. Bij ons in België vindt je in een grote stad als
Hasselt toch regelmatig wat restaurantjes met gewoon eten hier vindt je
voornamelijk Italiaanse restaurants: je kan dus al raden wat er gebeurd: een
maag en darmen die niet meer zo goed functioneren als voordien.
Morgen keren we terug naar de Kindergarten: eindelijk! Ik ga
op uitstap met de allerkleinste kindjes en hoop dat we naar het strand gaan!
Ik heb al geprobeerd om fotos te posten op de blog maar dit
gaat niet. Wie fotos te zien wil krijgen, zal volgend weekend op bezoek moeten
komen om een uitgebreid verslag te krijgen bij elke foto!
Vandaag was eindelijk de grote dag: we zouden eindelijk naar
onze stageplaats gaan: de Kindergarten Sofiehuset. Gelukkig had Lise ons
gisteren al verteld waar de kindergarten precies was zodat we hem snel vonden.
Om half negen stipt arriveerden we en we werden onmiddellijk heel vriendelijk
onthaald door Greta, de verantwoordelijk van de kindergarten. Zij gaf ons een
korte rondleiding doorheen de kindergarten en hierna was het teatime! We
werden naar de personeelskamer geleid en hier mochten we kiezen uit koffie,
chocomelk of thee. We praatten wat met elkaar en hierna was het tijd om te
beslissen welke leeftijd we zouden nemen.
De kindergarten is opgesplitst in twee grote delen:
enerzijds heb je de jongste kinderen (van een half jaar tot drie jaar) en
daarnaast heb je de kindergarten. (kinderen van drie tot zes jaar). De
kindergarten hier in Denemarken is eigenlijk een soort van opvang met dat
tikkeltje meer. Je mag het niet vergelijken met ons onderwijs want het is iets
helemaal anders. In de kindergarten worden de kinderen eigenlijk voorbereid op
de primary school (die loopt vanaf zes jaar), vanaf dan kan je spreken van echt
onderwijs. Hier in Denemarken lopen de schooljaren ook anders. Het schooljaar
begint hier niet in september, maar in augustus. De oudste kinderen in de
kindergarten kunnen dus in principe vanaf 1 augustus naar de primary school
gaan. In Denemarken hebben ze hier nog een leuk alternatief op gevonden. De
oudste kinderen mogen vanaf 1 april naar de opvang gaan in de primary school.
Hier worden de kinderen (en de ouders!) voorbereid op het schoolgaan in de
primary school. Op deze manier komen de kinderen al eens in contact met de
school, de klassen, de leerkrachten en de leerlingen en leren de ouders dat de
kinderen op tijd moeten komen in de school en wat er van hen verwacht wordt.
De kindergarten kan je dus vergelijken met een opvang. De
ouders kiezen dan ook zelf wanneer ze de kinderen brengen: sommige kinderen
zijn al aanwezig vanaf kwart na zes, andere worden pas om tien uur gebracht.
Wanneer de ouders de kinderen brengen, moeten ze hen inchecken zodat het
personeel weet welke kinderen aanwezig zijn. Wanneer ze de klas binnenkomen,
duiden ze op een bord aan rond hoe laat ze het kind komen halen zodat de
leerkrachten hierop voorbereid zijn. Nuja, leerkrachten mag ik eigenlijk niet
zeggen. In de kindergarten werken pedagogen, helpers en studenten. Wij in
België studeren voor kleuterjuffrouw, in Denemarken studeren ze voor pedagoog. Naast
de pedagogen heb je ook de helpers (kan je vergelijken met zorgjuf) en
studenten van psychical education die studeren voor pedagoog. De klassen met
de jongste kinderen (0-3jaar) zitten ongeveer met vijftien kinderen en hebben
vier tot vijf begeleiders. De klassen met de oudste kinderen (de kindergarten)
bestaan uit 21 kinderen met elk drie begeleiders: één pedagoog, één helper en
één student. Hier kan het onderwijs in Vlaanderen nog wat van leren!
Ik koos ervoor om deze week bij de jongste kinderen te
staan. Enerzijds omdat ik hier naar benieuwd was maar anderzijds ook omdat ik
aanvoel dat ik nog te weinig met de jongste kleuters in België heb gestaan. Het
kan zijn dat ik volgend jaar wordt ondergedompeld in een klas met 2.5 jarigen
en daarom wou ik wat meer ervaring hierin opdoen. Toen ik mijn klasje binnen
wandelde, kreeg ik onmiddellijk een thuisgevoel: Neel en Lars zouden zo kunnen
voorbij trippelen. Ik had de kinderen van 1,5 tot drie jaar. Toch mag je hier
in Denemarken niet spreken over jaren, hier spreken ze over maanden. Een kind
is geen tweejarige maar een twee jarige en tien maanden. Op deze manier houden
ze rekening met elk kind, met zijn/ haar leeftijd en vooral met zijn/haar
niveau! De kinderen worden hier heel individueel bekeken en begeleid en er
wordt dus niet verwacht dat ze allemaal hetzelfde kunnen.
Om tien uur begonnen de mensen de kinderen te verversen: dit
gebeurd niet op een manier zoals in België: de kinderen worden proper verzorgd,
hun poep wordt gewassen en de tafel en de handjes van de kinderen wordt
ontsmet. Op deze manier willen ze enerzijds ziektes vermijden maar ook de
kinderen bewust maken van hygiëne.
Om elf uur arriveerden de kar met eten. In de kindergarten
is er een vrouw die elke dag middag maakt voor 130 kinderen! Ook wij kregen
eten en ik had lekker donker brood met paté, tonijnsalada, salami en wat
rauwkost. Het eetmoment hier verloopt ook heel wat anders dan in België. Aan
elke tafel zitten ongeveer zes kinderen en één begeleider. De begeleider gaat
regelmatig rond met het bord met vlees en groenten en de kinderen (anderhalf
jaar!) beslissen zelf wat ze willen eten. De regel is dat alles wat ze nemen,
ze ook moeten opeten. Hoewel de kinderen zelf beslissen wat ze eten, eten ze
niet weinig! Hier kan Chiel nog wat van leren J.
Ze eten ook volledig zelfstandig en vragen bij wanneer ze nog honger hebben.
Als het kind genoeg heeft, heeft het genoeg. Het wordt nooit gepushed, in
niks. De kinderen hebben allemaal een groot slabbetje aan waarop zij hun eten
leggen. (vandaag kon dit want het was rauwkost en brood).Ik zat naast een
jongetje dat nog geen twee jaar was en hij bleef maar eten. Nadat zijn handje
weer leeg was, zat hij weer in mijn bord op zoek naar iets dat hij ook lekker
vond. Na het eten mochten de kleuters nog even spelen en hierna was het opruimtijd.
De kinderen waren 1.5- 3 jaar en ze ruimden alles zelfstandig op! De begeleider
moest niets helpen: ik wist niet wat ik zag! Vijftien kleine kinderen die de
klas volledig alleen opruimen! De kinderen lieten mij zelfs niet helpen: ze
wilden het volledig alleen doen.
Na het opruimmoment gingen de kinderen van mijn klas slapen.
De jongste kleuter ging buiten in zijn/haar kinderwagen slapen. Deze kinderwagens
zijn van de kindergarten zelf, elk kind heeft een eigen kinderwagen en een
eigen dekentje. De oudere kinderen van mijn klas (twee jaar) gingen in de
slaapzaal slapen. Dit is echt geweldig om te zien: elk kind neemt zijn/haar tut
en knuffelbeer en kruipt in zijn eigen bedje. Hier blijven twee begeleiders
even zitten tot iedereen slaapt, hierna blijft één begeleider in de zaal om
erop toe te zien dat de kinderen elkaar niet wakker maken of dat er geen
gevaarlijke dingen gebeuren (kinderen die gaan rechtstaan in het bedje).
Wanneer de kinderen wakker worden, worden ze door de begeleider uit de
slaapzaal gehaald en opnieuw naar de klas gebracht. Elk kind slaapt op zijn of
haar tempo. Terwijl deze kinderen slapen, gaan de kinderen uit de kindergarten
buiten spelen. In mijn kindergarten hebben ze helaas geen dieren (dat was mijn
droombeeld) maar ze hebben wel enorm veel materiaal buiten. Wij zijn ook een
half uur naar buiten gegaan: al de kinderen en begeleiders hadden een skipak
aan en al snel wisten we waarom.. De wind hier in Nykobing snijdt enorm fel.
Het is hier ongeveer een acht graden maar de gevoelstemperatuur is toch een pak
lager. Mijn begeleider kwam me na een tijdje vragen of ik al break had genomen.
Ik vertelde haar dat dit niet nodig was waarop ze zei: Je moet break nemen,
anders wordt je moe! Hier is de sfeer ook zo los en de begeleiders zijn
allemaal super vriendelijk. Ik voelde me al meteen opgenomen in de groep en
vond het geweldig om te zien dat deze begeleiders ALLEMAAL het beste willen
voor de kinderen. Rond kwart voor twee ging ik naar binnen met mijn begeleider
Liene. Zij ging rustig de kinderen wakker maken (dit gebeurd echt rustig,
wanneer een kind echt nog moe is, mag het op zijn/haar tempo wakker worden.
Zelfs wanneer ze vervelend doen omdat ze nog moe zijn, wordt het kind even
bij een begeleider genomen zodat het nog de warmte voelt vanuit zijn/haar
bedje) Hierna vroeg Aline me of ik pampers wou verversen. Ik heb dit al wel
enkele keren gedaan bij Neel en Lars maar hier in Denemarken doen ze het
helemaal anders dan in België bij kinderen ouder dan twee jaar. Omdat deze
kinderen te groot zijn om op de tafel te gaan liggen, vervangen ze hun pampers
al staand. En jawel, ook Lize heeft pampers ververst van kinderen die rechtstaan!
Deze kindjes moeten hebben wel gewoon geplast en moeten hierna nog naar toilet
gaan. Hierna stonden ze op een rijtje te wachten tot ik hen ververste en hun
kleren aan deed. Hierna gingen ze hun handjes wassen en zo gingen ze terug de
klas in. Hierna kregen ze allemaal nog een stukje fruit (peer, meloen of
appelsien) op mama haar manier: allemaal in kleine reepjes gesneden en de
kindjes nemen het in hun handjes (zoals Lars en Neel dit doen). Opnieuw kozen
de kindjes zelf wat ze wilden eten en wat niet op voorwaarde dat ze alles
opaten wat ze hadden genomen.
Zo was het al snel drie uur en was het tijd op terug naar de
hostel te gaan. Daar wachtte Wendy ons op want zij was haar les aan het
voorbereiden voor morgen. Morgen gaan we met zn allen naar the University
College van Nykobing. Hier geeft Wendy ons les over de psychomotoriek (in het
Engels!)
Jullie horen het: my English with hair on zal hopelijk een
beetje verdwijnen want hoewel ik absoluut niet zeker ben over mijn taalgebruik,
moet ik me hier wel redden met het Engels dat ik beheers. Ik heb er bewust voor
gekozen om alleen in een klas te staan zodat ik mn mannetje moet staan en
zodat ik zelf Engels moet spreken. Donderdag ga ik nog met dit klasje op
uitstap. Elke week heeft elke klas een vaste dag waarop ze op uitstap gaan:
naar het bos, het busstation, het strand, Ik ben echt eens benieuwd! Volgende
week maandag ga ik in de kindergarten zelf staan zodat ik activiteiten kan doen
met de kleuters met dezelfde leeftijd als de kleuters van mijn stageklas in
België. Toch vind ik het een hele mooie kans om met zon jonge kinderen te
staan in de opvang aangezien ik zie dat zelfs zij zo zelfstandig en zelfredzaam
zijn. Daar kunnen wij in Vlaanderen nog heel wat van leren!
Tot de volgende!
Groetjes,
Lize
(Jullie zien het goed, ik heb alles vlak na elkaar gepost. We hebben namelijk geen internet in onze jeugdherberg waardoor we in de Mc Donalds gaan zitten met z'n allen omdat we hier wel wifi hebben! Natuurlijk hoort daar een Mc Flurry bij!)
Na lang wachten en zenuwachtig in de auto te stappen, kwamen
we aan in Zaventem rond half acht. We waren veel te vroeg maar dit zorgde
ervoor dat we rustig en ontspannen onze gate konden zoeken. De vrouw aan de
incheck balie vertelde ons dat we om tien uur ten laatste het vliegtuig moesten
betreden. Om tien uur zaten we nog steeds rustig aan gate 47 te wachten totdat
Wendy opeens merkte dat er iets niet pluis was. Ze ging eens op de borden
kijken en daar zag ze dat de gate nog één minuut open zou zijn. Blijkbaar was
de gate op het laatste moment veranderd van 47 naar 52 zonder dat we het
wisten. We hadden het echt niet gehoord dat dit was afgeroepen. Als vier zotten
liepen we naar de gate en daar stond de vrouw juist aan het poortje. We mochten
nog naar binnen gaan en na ons kwamen er ook nog heel wat mensen het vliegtuig
binnen die de wisseling niet gehoord hadden.
De vlucht was een echte hel. Ik heb al een aantal keren
gevlogen maar deze overtrof alles. Zon twintig minuten voor landing kregen we
turbulentie. We hoopten dat deze snel zou overgaan maar deze turbulentie heeft
echt twintig minuten geduurd. Het vliegtuig ging steeds met sprongetjes naar
boven en naar beneden waardoor het leek alsof we in een attractie in
Bobbejaanland zitten. De mensen die mij kennen weten dat ik niet te vinden ben
voor zon attracties en dat mijn maag hier helemaal niet tegen kan. Ook Emelina
naast mij kreeg het aan haar maag en zij begon het bekende zakske al te
zoeken. Toen ik dit hoorde, begon het bij mij ook. Als twee debielen zaten we
daar met ons zakske op onze schoot. Ik heb het gelukkig niet moeten gebruiken
maar het scheelde echt niet veel. Eenmaal geland zag ik lijkbleek en was ik
heel futloos. Als ik toen onmiddellijk zou hebben opgestaan, zou ik flauw
gevallen zijn. Ik hoop dus echt dat de landing in België volgende week wat
vlotter verloopt!
In de luchthaven van Kopenhagen vonden we al snel de trein
die we moesten nemen. Na een overstap in Kopenhagen centrum, een val van Wendy
en een uurtje in de trein over het water, kwamen we aan in Nykobing. Wat ons
als eerste opviel was dat Denemarken toch niet zoveel verschilt van België op
vlak van uitzicht. Het verkeer is hier wel een pak minder en er zijn ook
helemaal niet zoveel mensen op straat als bv. in Hasselt. Natuurlijk waren we
vergeten te kijken waar ons hostel was waardoor we heel wat tijd verloren
hadden. Ik dacht dat ik met de oplossing zou komen want ik had een plannetje
van Nykobing in mijn handbagage zitten. Voordat ik naar Denemarken vertrok had
ik een blitse handbagage gekocht met cijferslot. Toen ik mijn plannetje uit
deze handbagage wou nemen, merkte ik dat
mijn code niet meer werkte met als gevolg dat ik ook niet meer in mijn
handbagage geraakte. Voor de mensen die me kennen weten dat Lize en onvoorziene
omstandigheden niet samen horen waardoor er paniek ontstond. Het gevoel van
paniek mocht ik niet laten doorkomen aangezien we al een half uur met onze
valiezen stonden rond te draaien. Toen zijn we in de Mc Donalds gaan vragen
waar ons hostel was en de man daar stuurde ons in de goede richting maar ons
hostel was in de verste verte niet te zien. Na meer dan een half uur stappen,
twintig keer te zijn gestopt en een hand vol blaren kwamen we eindelijk aan in
het hostel. We verkende de kamer en het gebouw wat (en merkte al heel snel dat
het niet zo proper was als op de fotos!) en gingen hierna de omgeving wat
verkennen. We zijn wat inkopen gaan doen zodat we dinsdagmorgen konden eten en
hierna zijn we gaan eten in de Mc Donalds. Dit heeft ons toch gesmaakt maar ik
wil hier geen gewoonte van maken! Ik wil niet dat ze me na twee weken uit het
vliegtuig kunnen rollen J.
In de Mc Donalds ontmoetten we Lise, de verantwoordelijke persoon hier in
Nykobing die onze stage heeft geregeld. Hier hebben we wat afspraken gemaakt
over het verloop van de week. Al snel merkte ik dat mijn Engels toch niet zo
slecht was als ik zelf dacht en eigenlijk mocht het ook niet want anders zou ik
met al mijn vragen blijven zitten. Na een uurtje te praten ging Lise naar huis
en wij besloten om nog even te blijven zitten. We babbelden nog wat, maakten
gebruik van het gratis internet en aten een ijsje. Ik vrees dat deze traditie
de volgende twee weken in ere wordt gehouden! (een ijsje eten per dag mag zeker
want we wandelen hier heel veel!) Eenmaal aangekomen in het hostel praatten we
nog wat op de kamer en hierna viel ik al snel in slaap.
Mij viel het in het begin niet onmiddellijk op dat we
daadwerkelijk in Denemarken zaten. Bomma vertelde me dat je Denemarken wat kan
vergelijken met Nederland en hierin geef ik haar volledig gelijk. Het uitzicht
van Denemarken is plat (ondanks die berg die ik met twee valiezen heb moeten
opzeulen en die er echt te veel aan was!, net zoals dat in Nederland. Ook de
natuur kan je vergelijken met Nederland: er zijn hier veel open velden en hier
kan je nog meters ver kijken wat je in België niet kan doen. Denemarken is
dubbel zo groot als België en toch leven hier maar vijf miljoen mensen wat wil
zeggen dat het niet zon overbevolkt land is en dat je nog veel natuur hebt.
Hoewel wij in een stad als Nykobing zitten, hebben we toch nog heel wat natuur.
Achter onze jeugdherberg hebben we een natuurpark en wanneer je twee minuten
uit het centrum wandelt, zou je zeggen dat je in Paal terecht bent gekomen. Ook
het verkeer hier in Denemarken is veel rustiger. Je kan hier makkelijk op
straat wandelen en de autos op twee handen tellen. Ook heb ik de indruk dat de
mensen hier veel rustiger leven, dit merk ik voornamelijk in het verkeer en in de winkelstraten: alles gaat hier op het 'gemakske'.
Nog maar twintig dagen en we vertrekken naar Denemarken!
Samen met Tsana en Emelina ga ik naar Nykøbing, gelegen op het eiland Falster in Denemarken. Hier verblijven we de eerste week in een jeugdherberg waarna we de tweede week slapen in een Bed & Breakfast.
Tijdens onze stage hier in Denemarken hebben we twee taken: als eerste zullen we meelopen in de Kindergarten 'Sofiehuset' en we zullen ook lessen meevolgen (Physical education) samen met de Deense studenten. Tijdens onze lessen op de universiteit zullen we zelf ook een presentatie geven over België om ons onderwijssysteem te duiden aan de Deense studenten. Ik ben benieuwd hoe het onderwijssysteem voor deze studenten in zijn werk gaat: is dit anders dan bij ons in België? Krijgen zij ook zoveel praktijkvoorbeelden en mogen ze zelf ook veel stage doen? Is er een opleiding 'kleuterjuf' zoals bij ons of studeren zij enkel voor psycholoog/pedagoog? Hoeveel jaren moeten zij studeren vooraleer ze in een Kindergarten mogen werken?...
Natuurlijk verheug ik mij het meest op de stage in de Kindergarten. Dit is de voornaamste reden dat ik deze stage in Denemarken wou doen. In Denemarken zijn er geen kleuterscholen, ze spreken hier over een Kindergarten waar kinderen van drie tot zes jaar opgevangen worden. Ik heb gelezen dat kinderen in een Kindergarten vooral buiten in de natuur zitten ongeacht het weer. Ik ben dus echt benieuwd hoe dit allemaal loopt en zeker wat het effect van dit 'buitenonderwijs' is op de kinderen.
Verder hoop ik dat ik deze ervaring mee kan nemen in mijn eigen klas volgend jaar. Ik wil daarom het onderwijs in Denemarken grondig vergelijken met dat van België zodat ik zie wat de voor- en nadelen zijn en zo de perfecte mix in mijn eigen klas kan gebruiken want ik ben er zeker van dat het onderwijs hier in België nog wat kan leren van dat van Denemarken... maar hoe en wat allemaal vertel ik jullie wanneer ik in Denemarken zit!
