Het was zo moeilijk om vanmorgen op te staan! Mijn lichaam deed overal pijn: de turnles en de trappen van gisteren zal ik niet gauw vergeten! Eenmaal ik uit mijn bed gesukkeld was, gingen we ontbijten. Het ontbijt was weer maar eens minder dan gisteren: voor vier personen kregen we vier croissants en twee broodjes. Wij Vlamingen zijn natuurlijk weer veel te vriendelijk want andere mensen zouden hier iets van gezegd hebben maar wij hielden allemaal onze mond. Ik eet ook nog gewoon brood waardoor ik wel genoeg gegeten had maar sommige onder ons startten de dag met een half broodje.

Na het ontbijt gingen we naar de Kindergarten. Het was onze laatste dag hier dus we gingen eigenlijk met een dubbel gevoel: blij dat nog eens konden gaan maar ook wat minder blij omdat we de begeleiders en de kinderen nooit meer zouden zien. Vandaag hadden we besloten om allemaal spelletjes te spelen met al de drie klassen in de Kindergarten. We maakten in België zes spelletjes die we in de Kindergarten zouden laten en de bedoeling was dat we deze met al de kinderen konden spelen zodat zij de spelletjes kenden wanneer hun begeleiders deze volgende week met hen zouden willen spelen. Toen we aankwamen, gaven we ook al de speculoospasta aan Marianne en zij was hier zo blij mee. Na een kwartier kwam ze ons al vertellen dat de pasta super lekker was en ze vroeg ook of we deze al waren tegengekomen in Denemarken. Ze hadden de speculoospasta op vanillekoekjes gesmeerd en deze uitgedeeld aan de kinderen: ze vonden het allemaal super lekker. Later de dag zag je dat Marianne de speculoospasta overal met zich meenam en dat al de begeleiders haar regelmatig passeerden.

We startten in de planetenklas omdat deze om negen uur vertrokken op uitstap. Deze kinderen waren echt heel enthousiast en deden heel goed mee. Het spel ‘ringel ding’ vonden ze heel leuk maar ze vonden het wel makkelijker om de elastiekjes op onze handen te hangen. Hierna gingen we naar de grootste klas en hier was het niveau echt enorm laag! De kleuters namen niets aan, snapten niets van de spelletjes en deden ook niet veel moeite. In de sterrenklas merkte ik dan weer dat het niveau heel wat hoger ligt. Deze begeleiders zijn ook het meest aangenaam dus hieraan merk je dat de begeleiding ook hier een heel belangrijke rol speelt. Pia van de sterrenklas kwam ons na een uurtje zoeken om te vragen of we naar haar klas wilden komen omdat ze er alleen voor stond vandaag. Toen we de klas binnen kwamen, zagen we dat er slechts acht kinderen waren en dit vond ze al vermoeiend om alleen te doen! Pia vroeg ons of we de Tsjoe Tsjoe Wa nog eens wilden dansen met de kinderen en terwijl wij deze in het Nederlands zongen, vertaalde zij deze in het Deens voor de kinderen. Hierna heb ik het liedje opgezocht op Youtube en opgeschreven want Pia wou het onthouden voor als wij weer naar België zouden keren. Na het dansen was het weer tijd om te eten. Vandaag kregen we heerlijke tomatensoep met balletjes en spaghetti! Ik zat alleen aan tafel en moest ervoor zorgen dat mijn kinderen voldoende aten. Dit is echt niet zo evident wanneer je de taal niet goed beheerst. Na een tijd merken de kinderen ook wel dat je hen niet kan antwoorden waardoor ze ‘apenkuren’ gaan uithalen. Zo belandde er al snel spaghetti op de grond maar met de Deense woordjes die ik beheers, kan ik de kleuters niet echt duidelijk maken dat dit niet kan. De kinderen vroegen me ook de hele tijd iets in het Deens en aangezien Pia aan de andere tafel zat, had ik geen idee wat ze me allemaal vroegen! Na een kwartier had ik eindelijk door dat ze naar het toilet moesten gaan: ocharme die jongens! We vroegen ook aan Pia of de ouders van de kinderen moeten betalen voor het eten want de kinderen krijgen echt enorm veel eten op een dag! Pia vertelde ons dat ze sinds twee jaar gestart zijn met het warme eten in school maar dat niet al de ouders hiermee akkoord waren. Slechts een kleine meerderheid vond dit een goed idee maar toch moeten al de ouders hiermee verder gaan en Pia gaf toe dat het echt duur is voor de ouders. Een voordeel is dan wel weer dat de kinderen goed en gezond hebben gegeten wanneer ze naar huis gaan waardoor het ook weer wat makkelijker is voor de ouders.

Vandaag waren de oudste kleuters ook niet aanwezig in de Kindergarten. Zij zijn in de voormiddag naar de primary school gegaan om dit al eens te proberen omdat ze vanaf april naar de opvang van de primary school gaan. De jongere kinderen zaten daarom verspreid in de klassen van de oudste kleuters omdat zij vanaf april wisselen van opvang naar Kindergarten.

Vandaag merkten we weer maar eens dat de studenten hier heel weinig doen. Zij zitten gewoon aan tafel en bouwen af en toe mee met de kinderen. Wanneer ze dit niet doen, praten ze met elkaar en kijken naar het hele klasgebeuren. Ondanks de studenten hier bijna niets doen, worden ze wel opgenomen in het team. Ik denk als wij zo in de klas zouden staan als deze studenten, dat we onmiddellijk mochten vertrekken uit onze stageschool!

Nadat de kleuters buiten hadden gespeeld, zijn we afscheid gaan nemen van al de klassen. Ik begon met de klas waar ik vorige week had gestaan. Aline en Line waren echt heel vriendelijk (zoals altijd!) en vertelden me dat ik zeker nog eens moest terugkomen. Ze zeiden: ‘Ga nu een weekje naar huis en kom dan terug om hier te werken!’ De mensen zijn hier zo vriendelijk en appreciëren je hulp zo hard! Hierna ging ik naar de klas van Pia en zij was het meest enthousiast. Zij had samen met Marianne ons evaluatieformulier ingevuld en er stond overal A(excellent) op geschreven. Aan het einde van het verslag hadden ze in het groot geschreven: ‘PLEASE, SEND THEM BACK!’ Pia vond het heel moeilijk om afscheid van ons te nemen. Ze vertelde ons dat ze het zo leuk vond dat wij in haar klas hadden gestaan en dat we heel goed met kinderen om konden gaan. Ze zei dat we heel veel hadden gedaan in de klas(dan moeten ze toch eens in België komen kijken! J) en dat we boordevol goede ideeën zitten. Ze maakte ons ook duidelijk dat dit niet voor iedereen bestemd is: wij hebben de ideeën maar kunnen ze ook uitvoeren terwijl dat niet bij iedereen het geval is. Nadat ze ons een zeer dikke en hartelijke knuffel had gegeven, gingen we naar de directrice. Zij vertelde ons dat we maar moesten afstuderen in België en hierna naar Nykobing konden keren om in de Kindergarten te komen werken: heel fijn om te horen!

Hierna keerden we terug naar de B&B. We moesten nog een heel eind wandelen toen er opeens een auto langs ons stopte: Jeroen vertrok juist naar een klein dorpje Hernaes. We stapten allemaal de auto in en gingen met hem mee. Het was een plaats aan zee waar het bos vlak naast de zee ligt. Het ene moment liepen we nog op het strand, waarna we over een beekje zijn gesprongen en hierna in het bos aan het wandelen waren. De geluiden die je daar hoorden waren echt tegenstrijdig: vogels die zingen in het bos, takken die kraken wanneer je erop wandelt en op de achtergrond de golven van de zee. Hierna reden we weer terug naar Nykobing en zijn we gestopt in de Mc Donalds. Hier hebben we ons laatste avondmaal in Nykobing gegeten (hoogstaand niveau, weliswaar!) en zijn we teruggekeerd naar de B&B. Iedereen heeft zich nog snel gewassen en hierna hebben we de valiezen gemaakt.

Morgen is het onze laatste dag hier in Denemarken. We vertrekken heel vroeg richting Kopenhagen maar rijden niet onmiddellijk naar de luchthaven. We gaan snel nog eens een bezoekje brengen aan Zweden: zo kunnen we vertellen dat we hier ook geweest zijn! Hiervoor moeten we eerst door een tunnel onder de zee rijden en hierna op een brug van ongeveer 25 kilometer! Ik ben eens benieuwd want ze zeggen hier dat deze brug eindeloos lijkt! Na ons bezoekje aan Zweden keren we richting luchthaven en hierna is ons avontuur alweer voorbij.

Tot morgen allemaal!

Lize 

Vandaag gingen we voormiddag mee met Jeroen naar de hoge school. Hier kregen we een praktijkles van hem rond trefbal. De studenten waren heel enthousiast aangezien Jeroen gisteren ook les aan hen had gegeven en dit in heel goede aard was gevallen. Ook de Deense docent Mette was heel enthousiast. Er zaten drie zwangere vrouwen in de groep en deze zaten aan de rand van het lokaal, deden niet mee maar noteerden wel alles wat de andere studenten mee zodat zij dit konden doorgeven aan de andere studenten. Mette zou de opwarming geven en we waren allemaal heel erg benieuwd hoe dit hier zou lopen aangezien de mensen hier in Denemarken heel sportief zijn! We moesten eerst onze ‘spieren’ warm kloppen van Mette. Echt geen zicht aangezien het helemaal geen zin heeft om te kloppen op je lichaam: je krijgt er hoogstens een warm lichaam van maar echt geen warme spieren. Ik dacht in mezelf: ‘deze opwarming wordt hier een piece of cake’ maar dat had ik beter niet gedacht. Mette zette een muziekje op en we begonnen te lopen doorheen de zaal, we hebben de meest onmogelijke dingen moeten doen terwijl we liepen en aangezien al de studenten ijverig meededen, wou ik mezelf niet laten kennen. Uiteindelijk hebben we ook nog spurtjes moeten trekken vooraleer de les begon. Natuurlijk waren wij al pompaf na de opwarming… nee dat net niet maar het is toch wel wat anders dan hier in België! Hierna was het Jeroen zijn beurt en we speelden trefbal met verschillende gradaties. De studenten maakten twee teams en het viel ons meteen op dat ze elkaar naam niet kennen. Als eerste speelden we het gewone spel, hierna het spel met een extra bal, een koning,… We hadden dit spel al eens gespeeld in België vorig jaar maar dit spel ging er heel anders aan toe aangezien je de studenten niet kent en aangezien er handbalspelers tussen de groep zaten. Die jongens gooien zomaar, ze gooien echt zo hard om iemand pijn te doen: vreselijk vond ik het! Uiteindelijk werd het spel zo ingewikkeld dat het gewone trefbalspel aan de gang was maar dat er ook nog mensen mochten overlopen om punten te rapen. Dit vond ik veel leuker dus dit heb ik voornamelijk gedaan! J De studenten vonden het spel zo leuk dat we het een aantal keren herhaald hadden, ze vroegen zelfs niet achter pauze zoals ze dit bij Wendy wel deden! Om tien uur kregen de studenten pauze en keerden ze allemaal langs de nooduitgang naar buiten. Hier stonden zij rustig een sigaret te roken (naast het lokaal!). In België mogen de studenten bij ons zelfs niet in school roken en hier roken ze bijna in het lokaal zelf. Na de pauze hebben we regentrefbal gespeeld: wanneer je aangegooid werd, mocht je naar het andere team lopen en daar weer mee doen. Tijdens deze les viel me weer maar eens op dat de studenten hier heel sportief zijnen dat ik dit absoluut niet ben! Na dit spel gaf Mette een balspel dat de Deense studenten ook al eens hadden gespeeld. We speelden samen matbal: een combinatie van rugby en waterpolo. We zaten per twee op de grond op een matje en werden verdeeld in twee groepen en zo moesten we proberen de bal in het doel te krijgen. Dit spel was wat te ruw voor mij en de studenten zijn ook absoluut niet voorzichtig. Ze willen winnen, koste wat het kost. Zelfs de meisjes doen heel ijverig mee: heel wat anders dan in België! Tijdens het laatste spelletje heb ik gevraagd of Jeroen in mijn plaats wou meedoen: mijn knieën lagen open en mijn lies was verrokken: sporten is gezond! Aan het einde van de les deden we nog een cooldown en hier bleek ook dat ik absoluut niet lenig ben! Na de les moesten al de studenten de tafels en stoelen terug in de turnzaal plaatsen op de juiste manier. Blijkbaar moeten ze dit elke keer doen nadat ze een praktijkles hebben gehad. De studenten hier in Denemarken hebben drie keer per week vier uur beweging, in België hebben we misschien in heel onze opleiding twintig uren beweging gehad. Het viel mij ook op dat de studenten heel erg betrokken zijn geweest tijdens de turnles ondanks ze de Engelse taal niet goed beheersen.

Namiddag zijn we nog een broodje gaan eten in de cafetaria en hier zijn we Lise, de contactpersoon, tegengekomen. We vertelde haar dat we namiddag op uitstap zouden gaan en zij raadde ons nog een stadje aan dat we zeker moesten bezoeken. Rond 1 uur zijn we dan vertrokken richting Mon, een plaats aan de zee waar allemaal krijtrotsen te vinden zijn. Na een uurtje rijden met de auto, kwamen we aan. Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zo’n prachtig uitzicht heb gezien! Ondanks de koude (er stond een oostenwind en het was vier graden) was het echt geweldig! We zijn als eerste helemaal naar beneden gewandeld langs de rotsen (m.b.v. trapjes) en zo aangekomen op het strand. De zee was zo blauw, echt geweldig! Het strand bestond uit allemaal stenen en ik heb allemaal krijtstenen geraapt om mee te nemen naar huis zodat de kleintjes er mee kunnen tekenen op de stenen i.p.v. met stoepkrijt. Na een kwartier te genieten van het uitzicht, moesten we weer naar boven. Dit was zo zwaar! De trapjes waren veel hoger dan normaal en dan hadden we ook nog eens een zak vol met krijtstenen mee te nemen! Na tien minuten stonden we weer boven en hebben we even wat gegeten: onze benen trilden namelijk helemaal van de inspanning van de praktijkles en de trappen! Hierna zijn we naar boven gewandeld en stonden we helemaal bovenaan de top van de rotsen! Het uitzicht hier was nog mooier dan beneden aan het strand: overal waar je keek zag je een blauwe zee! We zagen aan de rotsen dat er scheuren in de rotsen te zien waren. Jeroen vertelde ons dat dit ontstaan is tijdens de ijstijd omdat het ijs tegen de rotsen aan het duwen was. Bovenaan de rots zagen we ook een camera staan. Deze camera houdt blijkbaar de zee en de golven in de gaten omdat het hier soms hevig aan toe kan gaan. Overal stond er ook geschreven dat het betreden van de bergen en het strand op eigen risico was. Gelukkig zijn we weer heel kunnen terugkeren! J Hierna zijn we verder gereden naar het dorp Nyord. Onderweg kwamen we twee bambi’s tegen (het eerste wild dat ik hier ben tegengekomen!). Ik wou nog een foto maken voor Jan maar ik was te laat: de diertjes huppelden verder het bos in. Na lang zoeken (en een aantal kilometers verkeerd te hebben gereden) kwamen we aan in Nyord. Blijkbaar is dit dorpje in de zomer een echte toeristische trekpleister maar vandaag was er niet veel te zien. Je zag nog wat overblijfselen van de zomer: souvenirwinkels, cafés,.. maar er was nog niets open. Het dorpje Nyord kan je vergelijken met Bokrijk: het is een heel oud dorpje met typische huisjes van hier. Het ligt aan het water en de mensen hebben een prachtig uitzicht! Het dorp zou voor mij veel te rustig zijn: in de tijd dat we daar hebben rondgelopen, hebben we enkel twee honden horen blaffen. Rond vijf uur zijn we dan terug gekeerd naar Nykobing en zijn we nog wat inkopen gaan doen voor onze laatste dagen hier. Hierna zijn we gaan eten in een Italiaans restaurantje en daarna was het tijd om naar onze B&B te gaan.

Ik ben echt blij dat Jeroen sinds zaterdag naar hier is gekomen en een auto heeft gehuurd. Door de auto hebben we vrijheid waardoor we kunnen gaan en staan waar we willen waardoor ik nu al een heel deel van Denemarken heb kunnen zien. De eerste week zagen we enkel de vijf straten van Nykobing maar nu heb ik al heel wat andere plaatsen en dorpjes kunnen bewonderen. De natuur die je hier in Denemarken vindt, zie je in België niet waardoor het echt een hele ervaring is.

Ik zou jullie heel graag de foto’s van vandaag willen laten zien want ze zijn echt geweldig maar helaas kan ik ze hier niet posten! Jullie zullen dus nog een paar dagen moeten wachten en ze thuis komen bewonderen!

Dikke kus,

Lize

Vandaag was het weer een nieuwe dag in de Kindergarten! We zijn met de oudste kinderen op uitstap geweest naar Marielyst, een stadje aan zee. Zondag waren we met z’n allen hier al naartoe geweest met de auto maar dit hadden we pas heel laat door aangezien al de namen van de stadjes hier in de buurt zo fel op elkaar lijken. Toen we aankwamen in de Kindergarten deden de kinderen onmiddellijk hun skipakken aan. Na een tiental minuutjes gingen we samen naar buiten en wandelden we naar het station. De kinderen slenterden echt maar de begeleiders hielden hier rekening mee. In België zouden we al tien keer geroepen hebben van: ‘loop eens door’, ‘sluit eens aan’,… Hier in Nykobing hebben ze echt geluk aangezien ze maar een kwartier moeten wandelen en ze zijn aan het station, hierdoor kunnen ze op uitstap gaan naar waar ze maar willen. We stapten de bus in en reden richting Marielyst. Het viel me op dat de kinderen heel rustig waren tijdens de bustrip. In België krijg je na vijf minuten al barstende hoofdpijn omdat al de kinderen door elkaar roepen. Waarschijnlijk is dit ook wel omdat de kinderen bijna wekelijks zo’n uitstap maken. Na drie kwartiers kwamen we aan bij een strandkerk in Marielyst. De kerk zag je bijna niet staan, maar het was een kerk! Hier stond een grote bel voor met een aantal sparrenbomen. Omdat we nog wat te vroeg waren, mochten de kinderen vrij spelen op het grasplein voor de kerk. Nog geen minuut later hingen er jongens in de bomen en klommen ze met z’n allen op het hout van de bel. De kinderen mogen klimmen in de tuin van de Kindergarten waardoor ze denken dat ze dit altijd en overal mag en blijkbaar mogen ze dit ook. De begeleiders zeiden niets, zelfs niet toen de kinderen op de takken van de bomen stonden zodat er een paar braken. Natuurlijk hebben wij dan in België stoute kinderen want dit mogen de kinderen bij ons niet. Als we dit allemaal toelieten, zouden er ook geen stoute kinderen bestaan aangezien ze alles mogen. Ik vind het heel leuk dat de kinderen dit in de tuin van de Kindergarten mogen maar vind het ook wel belangrijk dat ze nog een beetje respect leren hebben voor de spullen van anderen en hun omgeving. Een kind mag een kind zijn maar moet ook leren omgaan met zulke regels, volgens mij. 

Om tien uur kwam de pastoor aan en leidde ons rond in de kerk. Het was een super kleine kerk waar maximum vijftig mensen in konden. De kinderen gingen allemaal vooraan zitten en de pastoor begon te vertellen. Ik verstond niet alles van wat ze zei maar kon toch wel afleiden over wat ze sprak door haar bewegingen en de reacties van de kinderen. Het verbaasde me ook dat de kinderen toch ruime tijd echt betrokken waren en vragen stelden. Na een kwartier merkte je dat ze het beu waren maar toch bleven ze gewoon zitten op hun bank. Ze keken rond maar begonnen niets vervelend te doen. Na enige tijd zijn we dan langs de zijkant van de kerk naar buiten gegaan en hier gaf de vrouw nog wat uitleg. Eigenlijk heeft de pastoor de hele tijd gepraat en de kinderen hebben vragen mogen stellen. Wanneer wij in België op uitstap gaan (en ik geef toe dat dit veel te weinig is!), zorgen wij wel voor wat meer actie. We laten de kinderen ook veel meer zelf ontdekken i.p.v. gewoon te laten luisteren. Rond half elf gingen we langs een klein oud poortje richting strand. Eenmaal de kinderen de duinen zagen, waren ze niet meer te houden. Als zotten liepen ze verder en we verzamelden samen in de duinen. Hier hebben we gezellig samen gegeten: ook dat kan hier in Denemarken! We aten gewoon in de buitenlucht hoewel het koud was en de wind sneed. De kinderen zetten hun op hun billen en de begeleiders delen het eten uit. Het eten was weer heel gezond, zoals altijd! Ook wij kregen een lunchpakket: roggebrood met leverpastei, kippewit en kruidenworst. Ik moet eerlijk zijn dat het vlees van Hans en Lincy wel wat beter is maar ik heb zoveel mogelijk gegeten. Emelina en Tsana hadden niets gegeten van het brood en aten alleen de groenten op. Nu heb ik wel spijt dat ik dat roggebrood heb gegeten… (als je begrijpt wat ik bedoel!) Na het eten vertelde Pia ons dat we drie kleuters mochten uitkiezen die wij zouden ‘bewaken’ aangezien de kinderen onmiddellijk naar het water zouden lopen als we ze gewoon los zouden laten. Ik koos drie meisjes en ging samen met hen het strand op. Hier hebben we tekeningen gemaakt in het zand en stenen gegooid in het water. De eerste worp in het water die ik samen deed met een meisje ging het al mis. Het meisje gooide –klets- een steen tegen mijn vingers. Dan moet je weten dat het ongeveer drie graden was met koude handen: dat doet pijn! We wandelden wat verder op het strand en daar zag ik mijn stenen van zondag nog liggen! Ik  had Stijn zijn naam met stenen gemaakt en ze lagen er nog allemaal: een goed teken, toch? J Hierna ging ik op het strand zitten en begon een zandkasteel te maken. De kleuters volgende al snel en zo hebben we een heel leuk zandkasteel gemaakt. In België zouden de kleuterjuffen schepjes, emmers, vormen,… meenemen maar hier in Denemarken hebben de kinderen genoeg fantasie om zichzelf bezig te houden. Ze haalden mossels, stenen en zeewier om het zandkasteel te versieren en deden dit allemaal met hun handen. Ze gingen op de grond liggen en maakten engeltjes, schreven hun naam, tekenden hartjes, gooiden stenen in het zand,… Na een uur kwam Pia ons vertellen dat we wat vroeger zouden vertrekken aangezien het nog kouder werd. Toen we verzamelden wist ik ook waarom: Noah, een jongen van vijf jaar was klets nat: hem hadden ze dus niet kunnen tegenhouden! Toen we allemaal verzameld waren (en dat ging heel vlot!) zijn we naar de bushalte gewandeld. Hier aten we nog een stukje komkommer en toen was de bus er al. We reden vijf minuutjes verder en opeens stopte de bus in het midden van het centrum. De chauffeur stapte uit en ging op zijn gemak een sigaretje roken: hier in Denemarken is het dus de gewoonte dat er pauze wordt genomen om te kunnen roken. Ook in de hoge school krijgen de studenten na drie kwartiers telkens vijf minuten pauze zodat ze kunnen gaan roken. Ze leven hier heel gezond: joggen veel, eten groenten als tussendoortje maar roken is hier heel hip blijkbaar…

Na de busrit die veel te lang duurden aangezien er maar mensen in de bus bij gedropt werden, kwamen we terug aan in de Kindergarten. Hier zijn we nog mee naar buiten gegaan met de begeleiders en hebben we met de kinderen buiten gespeeld. Het valt me steeds harder op dit deze kinderen zo veel verder staan op vlak van beweging. Een vierjarige kleuter die zich kan optrekken aan de baren of tuimelen rond een balk is niets nieuws. De kinderen hebben ook veel meer materialen op de speelplaats dan onze kleuters. Zij mogen ook overal spelen met dit speelgoed terwijl in België de schepjes in de zandbak moeten blijven, de fietsen links en de voetbal rechts moet blijven. In mijn stageschool in België hebben we meer fietsjes dan hier in Denemarken en toch wordt er altijd ruzie om gemaakt: dit is het enige boeiende materiaal op de speelplaats en in Denemarken hebben ze zoveel meer: huisjes, speeltuigen, bomen waarin ze mogen klimmen,.. Zij maken dus nooit ruzie om materiaal. Ook is me opgevallen dat de studenten hier in de Kindergarten echt ‘part of the team’ zijn. Je merkt zelfs niet dat het studenten zijn: hun foto hangt aan de deur, ze doen zelfstandig toezicht,… In België is de grens tussen leerkracht en stagiaire toch groter. Rond twee uur zijn we terug naar de B&B gegaan zodat we onze reflecties weer konden schrijven. Jeroen had les tot vier uur in de hogeschool en wanneer hij terug was en we ons allemaal hadden gewassen, zijn we weer richting centrum gekeerd. Hier heb ik lekkere tomatensoep gegeten en toen zijn we terug gekeerd naar de B&B. Ik ging vroeg slapen aangezien ik elke dag meer moe wordt. We maken lange dagen, slapen niet in ons eigen bed en eten niet zo gezond als thuis. Ik voel dat mijn lichaam moe begint te worden en dat het stilaan tijd wordt dat ik terug gewone boerenkost kan eten thuis!

We merken alle drie dat de uren in de Kindergarten ook langer en langer beginnen te duren. Wij zijn het drukke, actieve leven in België gewoon en in vergelijking met dat doen ze hier in Denemarken niets. De begeleiders lopen tijdens de middag makkelijk twee uur buiten rond en laten de kinderen gewoon buiten spelen. Wanneer ze binnen zijn spelen ze zelfstandig of helpen de begeleiders hen met eten. Ik geef toe dat het onderwijs in Vlaanderen er mooier uit zou zien wanneer er wat meer rust zou zijn in de kleuterklassen maar een combinatie tussen Denemarken en België zou perfect zijn. Kleuterjuffen zouden zoveel meer kunnen doen in de klas wanneer er hen niet zoveel verplicht zou worden. Ze kunnen dan veel meer genieten van hun kinderen en hun ontwikkeling en gevoel beter opvolgen. Er zouden veel meer kleuterjuffen liever gaan werken en de kinderen zouden zelf ook rustiger zijn in de klassen. In België leven we in een ‘rush’ en dat moet ook niet. Omdat ik dit gewoon ben, ken ik ook niet anders maar nu ik het leven hier in Denemarken zie, weet ik ook wel dat wij niet goed bezig zijn. We moeten meer leren genieten van de kleine dingen en vooral meer tijd voor onszelf en de omgeving nemen!

Hejhej,

Lize 

Vandaag was het weer een nieuwe dag in de Kindergarten! We zijn met de oudste kinderen op uitstap geweest naar Marielyst, een stadje aan zee. Zondag waren we met z’n allen hier al naartoe geweest met de auto maar dit hadden we pas heel laat door aangezien al de namen van de stadjes hier in de buurt zo fel op elkaar lijken. Toen we aankwamen in de Kindergarten deden de kinderen onmiddellijk hun skipakken aan. Na een tiental minuutjes gingen we samen naar buiten en wandelden we naar het station. De kinderen slenterden echt maar de begeleiders hielden hier rekening mee. In België zouden we al tien keer geroepen hebben van: ‘loop eens door’, ‘sluit eens aan’,… Hier in Nykobing hebben ze echt geluk aangezien ze maar een kwartier moeten wandelen en ze zijn aan het station, hierdoor kunnen ze op uitstap gaan naar waar ze maar willen. We stapten de bus in en reden richting Marielyst. Het viel me op dat de kinderen heel rustig waren tijdens de bustrip. In België krijg je na vijf minuten al barstende hoofdpijn omdat al de kinderen door elkaar roepen. Waarschijnlijk is dit ook wel omdat de kinderen bijna wekelijks zo’n uitstap maken. Na drie kwartiers kwamen we aan bij een strandkerk in Marielyst. De kerk zag je bijna niet staan, maar het was een kerk! Hier stond een grote bel voor met een aantal sparrenbomen. Omdat we nog wat te vroeg waren, mochten de kinderen vrij spelen op het grasplein voor de kerk. Nog geen minuut later hingen er jongens in de bomen en klommen ze met z’n allen op het hout van de bel. De kinderen mogen klimmen in de tuin van de Kindergarten waardoor ze denken dat ze dit altijd en overal mag en blijkbaar mogen ze dit ook. De begeleiders zeiden niets, zelfs niet toen de kinderen op de takken van de bomen stonden zodat er een paar braken. Natuurlijk hebben wij dan in België stoute kinderen want dit mogen de kinderen bij ons niet. Als we dit allemaal toelieten, zouden er ook geen stoute kinderen bestaan aangezien ze alles mogen. Ik vind het heel leuk dat de kinderen dit in de tuin van de Kindergarten mogen maar vind het ook wel belangrijk dat ze nog een beetje respect leren hebben voor de spullen van anderen en hun omgeving. Een kind mag een kind zijn maar moet ook leren omgaan met zulke regels, volgens mij. 

Om tien uur kwam de pastoor aan en leidde ons rond in de kerk. Het was een super kleine kerk waar maximum vijftig mensen in konden. De kinderen gingen allemaal vooraan zitten en de pastoor begon te vertellen. Ik verstond niet alles van wat ze zei maar kon toch wel afleiden over wat ze sprak door haar bewegingen en de reacties van de kinderen. Het verbaasde me ook dat de kinderen toch ruime tijd echt betrokken waren en vragen stelden. Na een kwartier merkte je dat ze het beu waren maar toch bleven ze gewoon zitten op hun bank. Ze keken rond maar begonnen niets vervelend te doen. Na enige tijd zijn we dan langs de zijkant van de kerk naar buiten gegaan en hier gaf de vrouw nog wat uitleg. Eigenlijk heeft de pastoor de hele tijd gepraat en de kinderen hebben vragen mogen stellen. Wanneer wij in België op uitstap gaan (en ik geef toe dat dit veel te weinig is!), zorgen wij wel voor wat meer actie. We laten de kinderen ook veel meer zelf ontdekken i.p.v. gewoon te laten luisteren. Rond half elf gingen we langs een klein oud poortje richting strand. Eenmaal de kinderen de duinen zagen, waren ze niet meer te houden. Als zotten liepen ze verder en we verzamelden samen in de duinen. Hier hebben we gezellig samen gegeten: ook dat kan hier in Denemarken! We aten gewoon in de buitenlucht hoewel het koud was en de wind sneed. De kinderen zetten hun op hun billen en de begeleiders delen het eten uit. Het eten was weer heel gezond, zoals altijd! Ook wij kregen een lunchpakket: roggebrood met leverpastei, kippewit en kruidenworst. Ik moet eerlijk zijn dat het vlees van Hans en Lincy wel wat beter is maar ik heb zoveel mogelijk gegeten. Emelina en Tsana hadden niets gegeten van het brood en aten alleen de groenten op. Nu heb ik wel spijt dat ik dat roggebrood heb gegeten… (als je begrijpt wat ik bedoel!) Na het eten vertelde Pia ons dat we drie kleuters mochten uitkiezen die wij zouden ‘bewaken’ aangezien de kinderen onmiddellijk naar het water zouden lopen als we ze gewoon los zouden laten. Ik koos drie meisjes en ging samen met hen het strand op. Hier hebben we tekeningen gemaakt in het zand en stenen gegooid in het water. De eerste worp in het water die ik samen deed met een meisje ging het al mis. Het meisje gooide –klets- een steen tegen mijn vingers. Dan moet je weten dat het ongeveer drie graden was met koude handen: dat doet pijn! We wandelden wat verder op het strand en daar zag ik mijn stenen van zondag nog liggen! Ik  had Stijn zijn naam met stenen gemaakt en ze lagen er nog allemaal: een goed teken, toch? J Hierna ging ik op het strand zitten en begon een zandkasteel te maken. De kleuters volgende al snel en zo hebben we een heel leuk zandkasteel gemaakt. In België zouden de kleuterjuffen schepjes, emmers, vormen,… meenemen maar hier in Denemarken hebben de kinderen genoeg fantasie om zichzelf bezig te houden. Ze haalden mossels, stenen en zeewier om het zandkasteel te versieren en deden dit allemaal met hun handen. Ze gingen op de grond liggen en maakten engeltjes, schreven hun naam, tekenden hartjes, gooiden stenen in het zand,… Na een uur kwam Pia ons vertellen dat we wat vroeger zouden vertrekken aangezien het nog kouder werd. Toen we verzamelden wist ik ook waarom: Noah, een jongen van vijf jaar was klets nat: hem hadden ze dus niet kunnen tegenhouden! Toen we allemaal verzameld waren (en dat ging heel vlot!) zijn we naar de bushalte gewandeld. Hier aten we nog een stukje komkommer en toen was de bus er al. We reden vijf minuutjes verder en opeens stopte de bus in het midden van het centrum. De chauffeur stapte uit en ging op zijn gemak een sigaretje roken: hier in Denemarken is het dus de gewoonte dat er pauze wordt genomen om te kunnen roken. Ook in de hoge school krijgen de studenten na drie kwartiers telkens vijf minuten pauze zodat ze kunnen gaan roken. Ze leven hier heel gezond: joggen veel, eten groenten als tussendoortje maar roken is hier heel hip blijkbaar…

Na de busrit die veel te lang duurden aangezien er maar mensen in de bus bij gedropt werden, kwamen we terug aan in de Kindergarten. Hier zijn we nog mee naar buiten gegaan met de begeleiders en hebben we met de kinderen buiten gespeeld. Het valt me steeds harder op dit deze kinderen zo veel verder staan op vlak van beweging. Een vierjarige kleuter die zich kan optrekken aan de baren of tuimelen rond een balk is niets nieuws. De kinderen hebben ook veel meer materialen op de speelplaats dan onze kleuters. Zij mogen ook overal spelen met dit speelgoed terwijl in België de schepjes in de zandbak moeten blijven, de fietsen links en de voetbal rechts moet blijven. In mijn stageschool in België hebben we meer fietsjes dan hier in Denemarken en toch wordt er altijd ruzie om gemaakt: dit is het enige boeiende materiaal op de speelplaats en in Denemarken hebben ze zoveel meer: huisjes, speeltuigen, bomen waarin ze mogen klimmen,.. Zij maken dus nooit ruzie om materiaal. Ook is me opgevallen dat de studenten hier in de Kindergarten echt ‘part of the team’ zijn. Je merkt zelfs niet dat het studenten zijn: hun foto hangt aan de deur, ze doen zelfstandig toezicht,… In België is de grens tussen leerkracht en stagiaire toch groter. Rond twee uur zijn we terug naar de B&B gegaan zodat we onze reflecties weer konden schrijven. Jeroen had les tot vier uur in de hogeschool en wanneer hij terug was en we ons allemaal hadden gewassen, zijn we weer richting centrum gekeerd. Hier heb ik lekkere tomatensoep gegeten en toen zijn we terug gekeerd naar de B&B. Ik ging vroeg slapen aangezien ik elke dag meer moe wordt. We maken lange dagen, slapen niet in ons eigen bed en eten niet zo gezond als thuis. Ik voel dat mijn lichaam moe begint te worden en dat het stilaan tijd wordt dat ik terug gewone boerenkost kan eten thuis!

We merken alle drie dat de uren in de Kindergarten ook langer en langer beginnen te duren. Wij zijn het drukke, actieve leven in België gewoon en in vergelijking met dat doen ze hier in Denemarken niets. De begeleiders lopen tijdens de middag makkelijk twee uur buiten rond en laten de kinderen gewoon buiten spelen. Wanneer ze binnen zijn spelen ze zelfstandig of helpen de begeleiders hen met eten. Ik geef toe dat het onderwijs in Vlaanderen er mooier uit zou zien wanneer er wat meer rust zou zijn in de kleuterklassen maar een combinatie tussen Denemarken en België zou perfect zijn. Kleuterjuffen zouden zoveel meer kunnen doen in de klas wanneer er hen niet zoveel verplicht zou worden. Ze kunnen dan veel meer genieten van hun kinderen en hun ontwikkeling en gevoel beter opvolgen. Er zouden veel meer kleuterjuffen liever gaan werken en de kinderen zouden zelf ook rustiger zijn in de klassen. In België leven we in een ‘rush’ en dat moet ook niet. Omdat ik dit gewoon ben, ken ik ook niet anders maar nu ik het leven hier in Denemarken zie, weet ik ook wel dat wij niet goed bezig zijn. We moeten meer leren genieten van de kleine dingen en vooral meer tijd voor onszelf en de omgeving nemen!

Hejhej,

Lize